Christmas Secret (GEPUBLICEERD - SAMPLE ONLY) (+18) ✓

Hoofdstuk 7

Maandag 4 december (21 dagen voor kerstmis)

Na een rusteloze nacht waar Samantha in haar dromen werd achtervolgd door Willem die haar beschuldigde dat ze zijn neef had achtergehouden, werd ze doodop wakker. Na een blik op de wekker kreunde ze. 5:45. Waarom werd ze toch altijd net voor mijn wekker wakker? Met een zucht, besloot ze dat ze maar beter een douche kon pakken en al kon beginnen met het ontbijt voor Peter.

Na een verfrissende douche, zette ze het ontbijt en de lunch van Peter klaar. Ze nam een mueslireep in haar mond en liep de kou in. Nog een zucht kwam over haar lippen toen ze de sneeuwhoop zag die in de nacht was gevallen. Heel haar auto was bedekt en de sneeuwruimploeg was nog niet geweest. Met een blik op de hemel, constateerde ze dat de sneeuw nog gestaag aan het vallen was. De school zou waarschijnlijk sneeuwdag uitroepen zodat de kinderen niet over de gevaarlijke wegen moesten. Ze besloot om de bakkerij gesloten te houden en thuis te blijven met Peter.

Ze kon de dag gebruiken om koekjes te bakken en misschien al de kerstversiering van de zolder te halen voor de kerstboom die ze die week gingen kopen, bedacht ze. Nadat ze de eerste lading koekjes in de oven had gestopt kwam haar zoon geeuwend de keuken binnen.

Hij knipperde even met zijn ogen en vroeg: "Wat doe jij hier mama?"

Haar hart kneep samen. Het was erg als je zoon verbaasd was als je thuis was.

"Het is een sneeuwdag vandaag, ze hebben het al over de radio's afgeroepen en ik ga de zaak niet openen vandaag. Dus heb ik besloten om thuis kerstkoekjes te bakken," zei ze met een glimlach.

Met het woord sneeuwdag was Peter onmiddellijk volledig wakker geworden en naar het keuken raam gelopen.

"Yes!" riep hij. "Mag ik na het ontbijt dan met Lucas in de tuin spelen?" vroeg hij me met een stralende glimlach.

"Natuurlijk. En als jullie na jullie koude avontuur zin hebben in koekjes en warme chocolademelk dan sta ik klaar, maar eet maar eerste je ontbijt op en vraag wel aan zijn ouders of het in orde is," riep ze nog na voor hij de keuken uit liep.

Hij grinnikte en propte zijn ontbijt naar binnen.

"Ligt de slee nog in de schuur?" vroeg hij met een mond vol.

"Ik heb je vraag niet verstaan omdat je mond vol is, maar de slee ligt normaal waar jij hem vorig jaar hebt opgeborgen," zei ze en ze gaf hem een liefdevolle knuffel. "Alles is toch nog goed tussen ons? Na alles wat je gisteren hebt ontdekt?"

"Ja, ja mam. Stop, je bent me aan het verstikken," zei hij terwijl hij zich uit haar armen wrong.

Met een lach liet Samantha hem gaan. "Vergeet je sneeuwbotten niet," riep ze hem nog na.

"Ja mam," riep hij. "Oh hey Willem. Wil je mee gaan sleeën?" hoorde ze hem vragen.

Verbaasd, draaide ze zich om en zag een ondergesneeuwde Will in haar gang staan. Zelfs onder de sneeuw was hij nog ongelooflijk aantrekkelijk en de adorerende blik die haar zoon hem gaf, hielp niet.

Toen hij zijn blik op haar richtte, voelde ze zich blozen. Samantha draaide zich om en vervloekte haarzelf. Sinds wanneer bloos ik als er een man naar mij kijkt? vroeg ze zich af. Vroeger kon ze het op commando doen indien nodig, maar nu zijn haar wangen totaal onvrijwillig aan het branden. Ze legde haar koele handen erop en kon niet geloven wat voor een reactie Will op zo een korte tijd kon uitlokken.

Toen ze zijn stem achter zich hoorden, reageerden nog andere lichaamsdelen. Terwijl ze zich omdraaide, nam haar moederinstinct over. Hij drupte over haar propere keukenvloer en ze jaagde hem direct weer de gang in.