My Best Boy Girl Friend [Completed]

chapter nineteen

Amber's POV

Ang hirap. Ang hirap magpanggap. Ang hirap magpigil. Naiiyak na ako. Pero kailangan kong pigilan kasi ayokong makita nila ako na umiiyak. Bakit ba kasi ako pinanganak na iyakin? I hate it! urgh! >.<

Pagdating namin sa airport......

Isa isang hinug nila tita at tito ang lahat. Pati na din sila mama at papa hinug kami isa isa pero ako yung last.

Isang sobrang higpit na yakap ang binigay ko kay papa. At ganun din ang ginawa ko kay mama.

Pero bago ako bitawan ni mama eto ang sabi nya....

"Don't fool us. You can cry now. Just dont show it to us. iloveyou anak. We will miss you."

sinasabi nya yun yabang hinahagod nya yung likod ko. And then after nya sabihin yun she kissed me on my forehead and then turn back. 

Feeling ko tulala ako. At pumatak na ang mga luha sa aking mga mata. Hahabulin ko sana sila mama ng...

.

.

.

.

.

ng.........

biglang may humila ng aking kanang kamay...

.

.

.

.

.

.

at niyakap ako. 

Tuloy tuloy na ang pagpatak ng aking mga luha. Hindi ko na mapigilan.

Hindi ko alam kung sino ang nakayakap sa akin. Nakasandal ang aking ulo sa kanyang dibdib. At patuloy ang aking pagiyak. Nahihirapan na akong huminga. Pugto na ang aking mga mata. Humihikbi na ako. Habang ang taong nakayakap sakin hindi ako binibitawan. 

Ang higpit ng yakap nya. At hindi ako makawala. Pero ang sarap ng pakiramdam ko. Parang gumagaan ang pakiramdam ko sa yakap nya. 

.

.

.

.

.

.

"Pot wag ka nang umiyak. Makikita ulit natin sila. Please? Wag ka nang umiyak. Ayokong nakikita kang umiiyak."

Si Donghae pala yung yumakap sa akin. Namiss ko sya. Yung pagcomfort nya saken kpag may problema ako.

Bumitaw na ako sa pagkakayakap ko sa kanya. Kasi ang tagal na naming magkayakap. Pero sya hindi nya pa din ako binibitawan.

"Amber wag ka na umiyak." -Keena

Ginrab nya yung kamay ni Donghae kaya nabitawan nya na din ako sa pagkakahug nya saken. 

Nagsmile lang ako sa kanila. Pati na din kay Donghae. Tapos pumunta na ako sa sasakyan. Hindi ko napansin na iniwanan ko pala sila. Kaya ako ang nauna. Tapos may biglang humawak ng kamay ko.

.

.

.

"Can I come with you?" -Ivan

Tinignan ko lang sya tapos nagnod ako.

****

Naisipan nila kuya na pumunta kami sa isang bar. Para lang daw makapagenjoy at makalimutan ang problema. Well, ganito naman talaga ginagawa namin. At alam naman ng parents namin to. Kasi uuwi din naman agad kami. Hindi kami nagpapaabot ng umaga.