Mint Academy: The school for intelligent

Mint Academy ▒ Chapter thirty eight

✴Confrontation✴

Nasa dorm kami ngayon. Ako, si mama, si papa at si kuya. Nang makapasok sila sa dorm at sa kwarto namin nila Yana manghang mangha sila dahil sa bukod sa malaki ito ay kumpleto din ito sa gamit.

"No wonder kung bakit minsan di ka nakakauwi." May halong pagtatampo sa boses ni mama kaya namambnatawa kami nila papa.

"Ma. Hindi naman po ako sa pagkain at pag tulog busy eh and besides its not our priority this time."

"Wow umi-english ka na lil sis kelan ka natuto nyan?" May halong pang aasar naman ni kuya

"Ikaw lang naman hindi marunong mag english eh." Sabi ko at natawa sila mama at papa.

"Sus yabang mo porque bumalik ang talino mo." Sabi ni kuya at natigilan naman ako.

"Karlo!"

"Pa naman ano namang akala nyo kay Kesia bata pa rin? Eh may gusto na ngang manligaw jan eh." Naiiling naman na dagdag ni kuya.

"Sino KeCy?" Natutuwa namang banggit ni mama.

"Ma naman." Napatingin ako kay papa at napalunok ako ng laway dahil sa di maganda ang timpla ni papa, tumingin ako kay kuya at sinamako  sya ng tingin saka binulungan "You have to pay this one."

"Sure." Nang aasar talaga T.T

"Who's that bastard?" Inis na sabi ni papa "Is it Henry?"

"No." Agas kong sabi. Impossible. Henry likes Yana duh~ "we're just friend, pa."

Paano ko nasabi? Well then thanks to my power. Being able to feel the other's feelings sometimes good but most of the time bad.

"Aw. Di sya?" Malungkot na sabi ni mama.

"Ma naman eh. Walang pag asa. Isa pa rival lang ang tingin namin sa isa't isa. Number one sya at number two ako." Sabi ko saka umirap.

Natahimik naman sila kaya naman na bothered ako sa sinabi ni kuya.

"Ma, Pa, Kuya." Sabi ko saka yumuko "May nangyari ba sakin noong bata pa ako? Like naaksidente or what so ever? Ngayon lanh kasi ako nabothered, I have no childhood memory." Dagdag ko pa.

Naramdaman kong bumigat ang nararamdaman nila at ramdam ko rin na nagtatalo ang isip at puso nila kung sasabihin sakin o hindi. Hindi ko man alam kung ano ang nangyari noon pero sigurado akong may nangyari talagang di maganda sa akin noon.

"I guess this is the right time." Napatingin naman ako kay daddy at nakita kong nag nod sila ni mommy at kuya "When tou we're five years old may kalaro ka noon, isang babae at isang lalaki. Hindi ko tanda ang pangalan nila pero lagi silang napunta sa bahay para makipag laro sayo."

"Magkapatid sila KeCy. Isang beses ang pagkakaalala ko nagyaya ka na maglaro kayo sa park at alam kong magiging ligtas ka naman kaya hinayaan ko kayo, hindi ko lang akalain na mangyayari yun." Bakas sa mukha ni mommy ang lungkot "Our subdivision park must be the safest park in the whole world but who knows that the accident will happened."

"Yeah. Noon bumili ang kuya mo at ang kaibigan mong lalaki ng ice cream para sa inyong dalawa ng kaibigan mong babae pero sa di inaasahang pangyayari nawalan ng preno ang isang kotse at no choice ito kundi ibunggo di alam ng driver na may tao sa loob ng batong bahay kaya doon nya ito ibinangga pero mali sya. Nandun kayong dalawa." -Daddy

"Im sorry." Napatingin naman ako kay kuya at naluha ako ng makita na umiiyak sya "Ako ang nagsabi na doon kayo maghintay, ako nagsabi na doon kayo mag laro kaya ako may kasalanan." At napaluha na rin ako lalo pa ng niyakap ako ni kuya "I'm sorry Cy, I'm sorry. Di ko talaga sinasadya."

"It's okah kuya." I said between my sob "Look at me right now, I'm still alive."

Imbis na matuwa ay nalungkot sila mommy at daddy. May hindi pa ba ako alam? May hindi pa ba sila sinasabi? Bukod sa sakit, lungkot, pagkaawa at guilt wala na silang ibang nararamdaman.

"May nangyari pa po di po ba?" Nagulat naman si mommy at daddy saka nag nod.

"Anak nawala ang isang mata mo sa pagliligtas sa kaibigan mong babae samantalang sya nawala ang isang paa." Nanlumo naman ako.

Mata lang ang nawala sakin pero sa kaibigan ko paa? Malas nga ata ako. Mas lalo akong napahagulgol.

"Pero ma bakit nakakakita ako ngayon sa dalawang mata ko?" Tanong ko.

Pare parehas silang umiwas ng tingin at saka ako tumingin kay kuya. Ayaw nilang sabihin?

"Kuya?" Gusto ko sabihin nila sakin, gusto ko malaman kung bakit nakakakita ako ngayon? Sino ang nag donate ng mata sakin?

"Karlo gave you his right eye."

"Dad!"

"She has the right to know Karlo! She needs to know that her right eye is from her precious big brother."

A tears run down to my face like its a nonstop rain. So ibig sabihin all this time hindi nakakakita si kuya? Kaya ba? Kaya ba minsan napapakurap sya at napapatitig pa ra lang makita ang nasa harap nya?

"Its really okay Cy, may nag donate naman sakin ng mata eh kaya okay lang."

"Pero nanlalabo na ang mata na binigay sayo." I said between my sob.

"Its no big deal Cy."

"It is big brother! It's not your fault if me and my friend got involve in some sort of accident. You're just a human big brother not a god. You don't have any power to tell what will happened in the near future." Inis kong sabi habang wala pa ring tigil ang luha ko. Huminga ako ng malalim saka ngumiti kay kuya "Don't worry big bro maghahanap ako ng paraan para mapalinaw ang mata mo."

"You dont-"

"As a gift kuya. You dont have to pay it." At tumayo ako saka ngumiti sa kanila "My success is near, big bro, mother and father. Please wait for it."

"Oo naman." Sabi ni kuya at nag umpisa na naman kami mag asaran.

Kanina lang nagtatawanan kami tapos nag iyakan ngayon nagtawanan na naman. Yung totoo? Anong trip namin? Bigla na lang ako nakaramdam ng inggit. May tao ba sa lugar na to na naiiggit sakin? Sino?

****

Yana's POV

Nasa likod kami ng pinto habang nakikinig sa usapan ng pamilya sa loob ng kwarto. Ako, si Min, Jullia at Kass. Kaming tatlo ay nakatayo sa labas hindi ko nga lang magets kung bakit parang namumutla si Jullia.

Narinig namin mula umpisa ang nangyari dito hindi naman sa nagiging chismosa kami gusto lang namin kung paano sila magharutan bilang pamilya. Ang swerte ni Kesia dahil may mabuting pamilya sya na hindi sya binibigyan ng matataas na expectations, unlike us here behind their door.

"Tara na." Bulong ni Jullia at nag nod naman kami.

Tama na ang pakikinig sa kanila nakakasakit na din kasi. Nakakainggit.