3.BÖLÜM:
-“Luhan’a fazla güvenme. Önce seviyormuş gibi davranır, sonra herkesin içinde seni seviyorum dedirtir ve seni terk eder. Onu sevdiğine mi üzülürsün yoksa rezil olduğuna mı kararsız kalırsın. Onun için dikkatli ol.” Dedi.
-“Sen kimsin?”
-“Bir dost tavsiyesi olarak düşün ve ondan uzak dur. Dikkatli ol.”
-“Sana neden inanayım? Belki bizim aşkımızı çekemiyorsun?” deyip ayağa kalktım.
-“İster inan ister inanma. Orası sana kalmış. Ben uyardım sonuçta mesuliyet kabul etmiyorum.” Dedi ve gitti.
Bu kızda nerden çıktı şimdi her şey güzel giderken. Kafamı karıştırdı. Ya doğru söylüyorsa? Of ne yapacağım şimdi ben. Hoca? Hocanın yanına gidiyordum ben ya. Koşa koşa daha soğrusu seke seke hocanın yanına gittim.
-“Hocam beni çağırmışsınız.” Dedim
-“Evet. Hye Mi senden bir şey isteyebilir miyim?” dedi.
-“Yapabileceğim bir şeyse neden olmasın yani sizi dinliyorum.”
-“Bak biliyorum matematiği sevmiyorsun. Ama okulda senin kadar iyi matematiği olan yok. Okullar arsı matematik yarışması var ve okulumuz bu yarışmayı kazanmak zorunda….”
-“Hocam dediğiniz gibi ben matematikten nefret ediyorum. Ben bu yarışmaya katılamam üzgünüm. Başka birini bulun.”
-“Eğer kabul etmezsen babandan rica edeceğim.” Dedi. Of hocam ya. Bu hocam en sevdiğim hocam. Arada dertleşiriz ve babam benim kendine yakışır bir evlat olmamı istiyor. Okulun popüleri, en zekisi filan. Ama ben insanların beni tanımasını istemiyorum. Ben babamın beni yönlendirmesini istemiyorum. Kendi hayatım, kendi kararlarım. Ben böyle mutluyum. Ve babamla konuşursa hocam, babam bana baskı yapar ve kabul etmek zorunda kalırım.
-“Ama hocam ben bunu yapamam. Lütfen babamı karıştırmayın.” Diye yalvarmaya başladım.
-“Üzgünüm ama artık kabuğundan çıkman gerek.”
-“Hocam yapmayın bunu lütfen.”
-“Son kez soruyorum. Yarışmada okulu temsil edecek misin yoksa babanı mı arayım?” dedi pis pis sırıtarak. :P
-“Mecburum sanırsam. Ama kesinlikle ders çalışmam direk yarışmaya girerim.”
-“Sen çalışmadan da yaparsın. Hadi şimdi sınıfına git.”
-“Tamam.” Deyip sessizce çıktım.
Bir yandan hoca, bir yandan tuvaletteki tanımadığım kız. Benim şuan Luhanla sadece mutlu olmam gerekirdi. Dersin birini kaçırdım yine. Sürekli derslerden kaçıyorum sanırsam. Napayım bunlar bana göre değil. Ben hayatımı özgürce yaşamak için doğmuşum. :D
-“Hye Mi!!” diye bağırdı biri arkamdan. Kim ki acaba? Tabi ki Luhan. Yine kalbim hızlı hızlı atmaya başladı ama bu sefer içimde bir sıkında var. Ya o kız doğru söylüyorsa tedbirli olmam lazım.
-“Efendim.”
-“Yine mi derse girmedin sen? Oysaki sınıfa kadar bırakmıştım seni.” Dedi sırıtarak.
-“Aslında girecektim. Hoca çağırmıştı onun yanına gittim. Şimdi de canım istemiyor.”
-“Hoca neden çağırmış ki?”
-“Okullar arası matematik yarışması varmış katılmamı istedi. Hayır dedim ama kibar bir dille tehdit edince mecburen kabul ettim.” Dedim somurtarak.
-“Sen ve matematik yarışması ha?” deyip kahkaha atmaya başladı. Bir yandan karnını tutuyor bir yandan da düşmemek için ayakta zor duruyordu.
-“Bu hareketin beni çok kırdı Luhan ben gidiyorum. Gülmen geçince konuşuruz.” Deyip arkamı döndüm ve yürümeye başladım.
-“Hye Mi!! Bekle.. Sadece..” dedi bağırarak.
-“Sadece ne?” dedim.
-“Sadece derslerle pek bir alakan olmadığı için yani derslere filan girmiyorsun ben seni tembel zannetmiştim.” Dedi hala gülmeye devam ediyordu.
-“Övünmek gibi olmasın da ben çok zekiyim. Çalışmadan, derslere girmeden bile okul birincisi olabilirim.” Dedim.
-“Çalışkan sevgilim benim.. O zaman sana bir ramen ısmarlayalım. Başarını kutlayalım?”
-“Ramen mi? Hayatta hayır diyemeyeceğim tek şey?” dedim. Sabahta ramen yedim. Şimdi de ramen yemeye gidiyorum. Acaba hayatta ramen kadar başka bir şeyi sevseydim elde eder miydim ki?
-“Ya ben? Beni de ramen kadar seviyor musun?
Bölüm sonu…
