(Dutch story) jongens, bloed en eeuwige liefde

hoofdstuk 8

‘’Het begon allemaal bij onze voorouders. Zij waren de grondleggers van de Steps familie en de Walker familie. Deze twee waren rivalen. Alexandra Steps en Noël Walker. Zoals je al merkt komen wij van de steps kant en Noah van de Walker familie. Deze twee personen leefden rond begin de 18de eeuw.’’

‘’ Zo Noël wat denk je dat je hier komt doen’’ zei Alexandra. ‘’ denk je nu werkelijk dat ik met je naar het bal wil?’’. Noël bleef staan en keek haar aan met een lach. ‘’nee tuulijk niet Alexandra, ik wil je alleen vragen of je me wil helpen organiseren’’ zei Noël met een lach. ‘’Waarom zou ik jou willen helpen. Na alles wat je mij en mij familie hebt aangedaan’’ zei ze snauwend terug en liep haar huis je weer in gooide de deur dicht. Maar Noël kon net optijd zijn voet tussen de deur zetten en drukte de deur weer open. ‘’ dat kon ik toch niet weten dat er zo’n mooi meisje hier op mijn land woonde met haar ouders’’ zei hij. Alexadra keek hem aan, trapte zijn voet weg drukte de deur in het slot. Noël zuchte diep en terug naar zijn landhuis. Eindelijk daar aangekomen liep hij naar zijn studie kamer en ging aan zijn bureau zitten. Er werd op de deur geklopt en klonk een stem aan de andere kant van de deur. ‘’ meneer uw thee’’. ‘’kom verder’’ zei Noël terwijl hij uit het raam keek. De werkster zette het dienblad op het tafeltje en liep weer de kamer uit. De heerlijk geurende kruidenthee vulde de kamer en Noël liep er heen om een kopje te pakken. Hij ging zitten en nam een slok en verzonk in gedachten. Alexandra was op dat moment bezig met het eten voor haar broer en haar zelf. Haar broer was naar her dorp om de goederen te verkopen om daar weer wat eten en andere levens middelen voor te halen. Want zij waren nu eenmaal boeren. En leefde nu van de handel. ‘’ lief zusje van mij ik ben terug’’ riep haar broer Stefan die de deur open gooide. ‘’net op tijd’’ zei Alexandra. ‘’ het eten is klaar en je kunt gelijk aan tafel’’. Zo gezegt zo gedaan. Stefen nam zijn plek aan tafel en begon te eten. Toen ze het op hadden liep alexandra meer buiten om de goederen te bewonderen die haar broer had kunnen kopen. Toen ze alles hadden afgeladen was ook tijd om naar bed te gaan. Ze kleden zich om en gingen naar bed.

Maar die nacht gebeurde er iets. In het dorp vielen er een aantal mensen ongeneselijk ziek en de ziekte sprijde zich snel uit. De dokters wisten niet wat het was maar het was niet te genezen. Ook Alexadra viel ziek en werd snel zwak. Stefan wist niet wat hij moets doen. Er werd op de deur geklopt en stefan deed open. Noël stond daar. ‘’een hele goede dag Stefan waarom zo beteuterd’’ zei Noël en keek over de schouder van Stefan en zag Alexadra op bed liggen te vechten voor haar leven. ‘’wat is er met Alexadra aan de hand’’ vroeg Noël aan Stefan. ‘’ dat weet ik dus ook niet ze was al zo toen ik wakker werd vanmorgen’’ zei Stefan terug. ‘’ en ik weet niet wat ik moet doen de dokters weten niet wat het is en kunnen dus niks voor haar doen alleen maar toe kijken hoe ze sterft’’. Noël draaide zich om naar Stefan en keek hem recht in de ogen aan. ‘’en wat als ik kan helpen’’ zei Noël. ‘’wat als ik er voor kan zorgen dat ze weer beter wordt’’. Stefan keek Noël kwaad aan. ‘’denk je nu echt werkelijk dat je grappig bent’’ antwoorde Stefan kwaad. Maar Noëls gezicht bleef serieus. ‘’ik meen het ik kan jullie allebei helpen’’ zei Noël. ‘’en ik vraag geen geld alleen een andere prijs’’. Stefan keek Noël kwaad en vraagt tegelijk aan. ‘’ en wat voor een prijs mag het dan wel niet zijn’’ vroeg Stefan. Noël begon te lachen. ‘’ de prijs die vraag is simpel’’ zei hij. ‘’ de prijs is het bloed en het huidige leven van jullie beiden’’. En Noël liep naar alexadra en pakte haar hand. ‘’ hoezo bloed en het leven van ons beiden?’’ vroeg Stefan vragend. ‘’ wat wil je er mee doen, andere mensen ziek maken en ons doden?’’. ‘’ nee ik wil jullie niet doden ik jullie alleen maar een nieuw leven aanbieden die voor jullie beiden beter is dan het leven dat jullie nu hebben’’ zei hij lachte. ‘’ het zal jullie... hoe zal ik het zeggen... immuun maken voor ziektes en andere dingen’’. Voor dat Stefan iets kon zeggen was het al te laat. Noël had hem al te pakken en voelde hoe iets scherps in zijn nek. Hij voelde dat al het leven uit hem werd gezogen. Zijn benen  werden zwak en alles werd zwart voor zijn ogen. Op eens voelde hij iets warms in zijn mond. Het proefte naar roest. Toen drong hem het door wat het was, het wat bloed. Stefan voelde een kracht door zijn aderen stromen en verloor zijn bewust zijn. Toen Stafen daar lag liep Noël naar Alexadra, die nog steeds op bed lag te vechten voor haar leven. Hij hing over haar heen en streelde haar wang. Zijn vingers gleden langzaam naar haar nek en Noël deed het zelfde als bij stefan. Hij beet haar in haar nek en gaf haar daarna zijn bloed.