Weg van Huis [Flikken Maastricht]

H6: Tilburg

Wolfs

We hadden laatst wat nieuws bedacht. Het was soms namelijk nogal lastig om een stad te kunnen kiezen waar we beide zin in hadden. Vaak moest de een de pret van de ander verpesten door te zeggen dat hem of haar de uitgekozen stad helemaal niets leek, terwijl de ander het juist wel heel erg leuk leek te vinden. Het plan werd dan geskipt door de – vaak totaal onterechte – vooroordelen van de ander. Beiden hadden we hier geen zin meer in. Het zorgde voor spanningen en discussies, terwijl de tripjes juist voor ontspanning, liefde en gezelligheid bedoeld waren. Eigenlijk was het onredelijk, want waar we ook heen gingen, het ging erom dat we samen waren. De ellendige discussies waren de reden dat we hadden bedacht dat ieder om de beurt een stad mocht kiezen. Deze stad werd pas bij het vertrek vermeld, zodat de ander niet alsnog een discussie kon starten.
Samen met Eva stond ik in het centraal station voor het bord waarop alle vertrektijden van treinen werden weergeven. Eva tikte ongeduldig met haar hak op de vloer. Ze beet lichtjes op haar lip en liet met volle snelheid haar ogen over alle lettertjes glijden. Ik had de spits mogen afbijten door als eerste een stad uit te kiezen, en ik vond het maar wat leuk.
"En, heb je al een idee?" grapte ik. Het bord stond van boven tot onder helemaal gevuld met verscheidene plaatsnamen, we konden praktisch gezien iedere stad van het land nog bezoeken.
"Vertel nou maar gewoon", zuchtte Eva ongeduldig, "welk spoor moeten we hebben?"
"Spoor 3", antwoordde ik kort. Daar vertrok de intercity richting Amsterdam Centraal, met die trein konden we alsnog zo'n beetje iedere grote stad bezoeken die er te bedenken viel, wat voor een grijns rond mijn lippen zorgde.
"Floris", zuchtte ze nog eens.
Ik glimlachte breed; ik kon er maar niet aan wennen dat haar af en toe mijn voornaam ontglipte. Het klonk schattig uit haar mond.
Ik liet mijn blik op de grote klok vallen en vloekte binnensmonds
"We moeten doorlopen, we hebben nog twee minuten", was mij opgevallen. Ik zette mijn pas in en liep regelrecht richting het goede perron, Eva volgde mij op de voet.
"Wolfs, zeg nou waar we heen gaan", zeurde ze quasi geïrriteerd.
"Als we in de trein zitten", had ik besloten, "dan kan je tenminste niet meer uitstappen als je de stad helemaal niets vindt", lachte ik.
"Alsof ik jou dat aan zou doen", lachte ze terug.
Ik draaide zijn hoofd naar haar toe en glimlachte liefdevol.
"Dat weet ik toch, lieverd", zei ik zacht. Ik gaf een klein kneepje in haar hand, maar liet deze al snel weer los. Het bleef risicovol om zoiets in Maastricht te doen. We liepen het perron op en zagen de trein al klaar staan. We besloten wat verder naar voren te lopen en kozen daar een – nog lege – coupé uit. Tegenover elkaar namen we plaats in een zitje voor vier personen.
"Kom je niet naast me zitten?" klopte ik op de lege plek naast hem. Ik pruilde er licht bij ter ondersteuning.
"Ja, dáág", wuifde Eva het weg. "Als jij niet vertelt waar we heen gaan, kom ik niet naast je zitten."
Ik zuchtte om het kinderachtige gedoe van mijn vriendin en zette als vervanging mijn rugzak op de stoel.
"Dat is onbeschoft", vond Eva, "misschien wil daar iemand zitten."
Ik rolde met mijn ogen.
"De trein is helemaal leeg, diegene zoekt maar een ander plaatsje", bromde ik. "En houd je nu op met dat eigenwijze en kinderachtige gedoe?" Normaal kon ik het wel hebben, maar niet op een vroege ochtend wanneer ik nog moe was en liever wilde slapen. Ook al was het een stuk later dan wanneer we moesten werken, het voelde even vroeg. Het kwam waarschijnlijk doordat we weer eens amper hadden geslapen die nacht. We waren er goed in om er een late, bonte nacht van te maken.
"Heeft meneer weer last van een ochtendhumeur?" grijnsde Eva. Zij had dat natuurlijk altijd als eerste door. Ze stond op van haar stoel, liet haar blik nog even door de coupé glijden, constateerde dat er niemand zat en boog voorover. Ze grijnsde kort en drukte haar lippen met kracht op de mijne. De simpelste manier om mij weer op te kunnen vrolijken, dat wist ze maar al te goed. Toen ik mijn tong tegen haar lippen drukte, maakte ze zich abrupt van mij los. Ze keek me grijnzend aan.
"Dat kleffe is toch meer iets voor tieners, veel te kinderachtig", knipoogde ze en ze plofte weer terug in haar stoel.
Ik keek haar hoofdschuddend aan en zuchtte.
"Trut", zei ik haar, maar de twinkeling in mijn hoofd liet meteen merken dat ik het natuurlijk niet meende.
Eva reageerde er niet op, maar sneed een volgend onderwerp aan.
"Wil je me nu vertellen waar we heen gaan? We zitten in de trein."
Dat had ik inderdaad beloofd.
"We gaan naar Tilburg", deelde ik mee.
Ze fronste haar voorhoofd.
"Wat moeten we daar nou?" vroeg ze verbaasd.
Haar verbaasdheid kon ik enigszins begrijpen. Ik heb het vaak over veel verschillende steden gehad, maar Tilburg was nooit voorbij gekomen. Het was ook een snelle en ondoordachte beslissing geweest.
"Het is kermis. Ik dacht, misschien is het leuk om een kijkje te nemen", lichtte ik mijn keuze toe.
Ze keek me hoofdschuddend aan.
"En jij zegt dat ík kinderachtig ben", beet ze me toe.
Ik lachte.
"Ik heb het ook speciaal voor jou uitgekozen, lieverd", knipoogde ik grappend.
Eva rolde met haar ogen, waardoor ik weer grinnikte.
"Het leek me wel eens leuk om de grootste kermis van de Benelux te zien. We kunnen een rondje lopen, een terrasje pakken en daarna nog wat anders leuks gaan doen." Ik was niet van plan geweest om de hele dag op de kermis te blijven hangen, ik hield namelijk totaal niet van kermissen. Ik vond het enkel leuk om zo'n dag met Eva te delen. En stiekem hoopte ik dat we beide uit onze comfortzone konden stappen en een onbezorgde dag konden hebben, ook al was het misschien inderdaad een beetje kinderachtig.