Weg van Huis [Flikken Maastricht]

H4: Amsterdam

Wolfs
Amsterdam was de volgende stad op ons lijstje. Een stad die ik al ontzettend goed kende, maar dat mocht de pret niet drukken. Zonder woorden hadden Eva en ik afgesproken om het niet te hebben over mijn verleden in Amsterdam. Ik had daar totaal geen behoefte aan; Eva leek het te accepteren.
De lange trein reis van twee en een half uur, voelde tien keer zo lang aan als hij in werkelijkheid duurde. Het enige positieve was dat ik de hele reis dicht tegen Eva aan mocht zitten; haar hand in de mijne voelen en haar hoofd op mijn schouder. Ze was in een lichte slaap gedommeld, maar had dat daarna natuurlijk stellig ontkend. Typisch Eva.
Hand in hand liepen we het Centraal Station uit. Ik voelde niets. Ik had verwacht een groot gemis te voelen, maar niets bleek minder waar.
'En?', leek Eva mijn gedachten te raden.
Ik haalde mijn schouders op.
'Het is goed', knikte ik.
'Ik hoef niet bang te zijn dat je straks niet meer mee terug naar Maastricht gaat?', grinnikte ze.
Ik lachte kort om haar woorden.
'Ik laat jou niet alleen, hoe graag je het ook zou willen.' Ik boog naar haar toe en drukte een kus op haar lippen. 'Kleintje', grinnikte ik. Hoewel ik niet een zo heel groot was, moest Eva altijd op haar tenen gaan staan wanneer zij mij wilde kussen. Ik vond het altijd wel schattig.
'Ik ben niet klein.'
'Een beetje maar', vond ik.
Eva schudde haar hoofd en zette vast haar pas in.
Ik kon het niet laten om haar billen te bekijken. Haar prachtige, lange benen en mooie, ronde billen die achter haar strakke skinny jeans verscholen zaten. Keer op keer trok het mijn aandacht.
Pas toen ze zich omdraaide kwam ik weer bij zinnen.
'Kom je nog?', riep ze me toe.
Ik knikte glimlachend en liep in haar richting. Hand in hand liepen we de stad in.
'Ik ben blij dat we nu weer gewoon met z'n tweeën gaan', startte Eva ons gesprek.
'Vond je het niet leuk met je moeder dan?' De vorige keer - wat tevens ook bijna twee maanden geleden was, omdat we met een grote zaak zaten - was de moeder van Eva meegegaan, wat Eva dus niet geheel goed was bevallen.
'Jawel...', knikte ze.
'Maar?'
'Ze is zo bemoeizuchtig.'
'Ach, ze bedoelt het goed', nam ik het subtiel voor Hanneke op. Het was een goed mens en ik wist ook zeker dat ze alleen maar het beste voor haar dochter wilde.
'Ik weet het', beaamde Eva, 'het is alleen een beetje irritant soms.'
Ik glimlachte en gaf haar een kneepje in haar hand. We liepen in stilte verder, terwijl Eva de stad in zich op nam. Er was te veel om te bekijken, om alles nog goed te kunnen overzien.
'Waarom is het hier zo druk', bromde ze.
'We zijn midden in de stad hier, Eva', schudde ik lachend mijn hoofd. Ik vond het logisch dat het dan druk was, maar bij Eva leek het enkel voor irritaties te zorgen. 'Kom we steken hier over.'
Eva knikte en liep zonder pardon de weg op. Ik kon haar nog net op tijd terugtrekken aan haar arm.
'Kom niet onder een tram', grinnikte ik, terwijl ik knikte naar de tram die eraan kwam.
'Ik had het wel gezien hoor', zei Eva.
Natuurlijk geloofde ik het niet. Als ik haar niet had tegengehouden was ze gewoon doorgelopen.
Toen de weg wél vrij was, staken we snel over. Op mijn aanwijzingen liepen we door de stad. Vrij snel waren we buiten bereik van de drukte beland. We liepen door een straat van rijtjeshuizen, waar wij ook de enigen waren die er rondliepen.
'Is dit rustig genoeg voor mevrouw?'
'Perfect', lachte ze.
Ik stopte met lopen, waardoor zij mijn voorbeeld volgde. Ik deed een stap, zodat ik recht voor haar stond en legde mijn hand in haar zij.
'Dus', begon ik, 'wat ben je nu van plan?' Ik dolde maar wat met haar, maar hopelijk had zij dat niet in de gaten.
Ik kreeg een vragende blik toegeworpen.
'Je had toch wel een plan toen je naar een rustig gebied wilde?' Mijn hand bewoog op een neer over haar zij. Ik deed nog een extra stap naar voren zodat de ruimte tussen ons verkleind werd. De punten van onze schoenen stonden nu tegen elkaar aan.
'Nou, eigenlijk niet...', zei ze met het ongemak in haar stem. 'Ik wilde gewoon in een rustig deel lopen.' Het was duidelijk te merken dat ze zichzelf geen houding kon geven.
Ik grinnikte om haar, waar zij uit opmaakte dat ik haar voor de gek hield.
'Lul', sloeg ze lachend tegen mijn borst aan.
Ik reageerde er bewust niet op. In plaats daarvan sloeg ik mijn arm om haar middel en drukte ik een kus op haar wang.
'Kom, we gaan een stukje wandelen.'