Ongewenst

Hoofdstuk 12

   'Aaah, eindelijk.' kreunt Naveen terwijl hij er een heel schouwspel van maakt om zich uit te rekken. De manier waarop hij overdrijft zou je haast doen denken dat ik hem dagenlang heb laten creperen in die lamp, maar het is nog niet eens twaaf uur geleden sinds ik hem terugstuurde. 

   'Overdrijven is ook een kunst.' berispend kruis ik mijn armen voor mijn borst terwijl de djinn, speciaal om mij te irriteren, wat gewrichten in zijn rug laat knakken. Huiverend steek ik mijn vingers in mijn oren om het gruwelijke geluid uit te bannen. 

   'Vind je het nu echt nodig om me zo lang in de lamp te bewaren? Ik kan heel stilletjes zijn. Ik zal niet eens je slaapkamer verlaten zonder je toestemming.' Hij kijkt me aan met een blik die nog het meest doet denken aan een smekende puppy. Het ziet er misplaatst uit op een goed gebouwde jongen van zijn leeftijd - of ogenschijnlijke leeftijd - waardoor ik moeite moet doen om mijn lach in te houden. 

   'Ik ga je echt niet alleen laten in mijn slaapkamer. Hoe kan ik dan zeker weten dat je niet door mijn persoonlijke spulletjes gaat rommelen?' vraag ik. Ervan overtuigd dat hij met geen mogelijkheid een geruststellend antwoord kan verzinnen neem ik hem vol verwachting van top tot teen op. Er trekt een verontrustende grijns over zijn gezicht en ik weet instinctief dat het antwoord dat hij heeft verzonnen me absoluut niet zal bevallen. 

   'Je bedoelt dat je bang bent dat ik door je ondergoedla ga snuffelen.' 

Mijn mond zakt open. Woede borrelt op in mijn binnenste. Mijn handen vallen van verontwaardiging slap langs mijn lichaam waar ze zich als uit zichzelf tot buisten ballen van ergernis. 

   'Zie je nou! Dat is dus precies waarom ik je NIET alleen laat in mijn kamer. Ik kan je niet vertrouwen.' 

   'Auw.'  zegt de djinn onaangedaan terwijl hij naar zijn borst grijpt. 

   'En als je het nu niet erg vind; ik heb wel wat dringender zaken aan mijn hoofd om me bezig te houden dus een geest met verlatingsangst kan ik er nu even niet bij gebruiken.' Ergens in mijn tirade veranderd de toon van mijn stem van woede in wanhoop en ik merk aan de houding van Naveen dat de subtiele verandering hem niet is ontgaan want hij verstart. Een paar seconden staat hij bewegingloos voor me terwijl ik wilde dat ik mijn woorden terug in kon slikken. 

   'Wil je erover praten?' vraagt hij uiteindelijk met een stap in mijn richting. Alle humor en spot zijn uit zijn stem verdwenen. Ik schud mijn hoofd. Een openhartig gesprek met een eeuwenoude geest is wel het laatste waar ik behoefte aan heb. Desondanks lukt het me niet om een traan terug te vechten. De enkele waterlander rolt over mijn wang en valt tussen ons in op de neus van mijn sneaker. Naveen zet nog een pas in mijn richting n ik voel heel voorzichtig zijn hand langs die van mij glijden. Een siddering trekt langs mijn arm door de rest van mijn lijf, maar ik weiger terug te einzen wanneer ik juist zo verlang naar troost. Hij hoeft niet te weten wat er precies speelt om de juiste woorden te fluisteren. 

   'Hey...' met een vinger onder mijn kin dwingt hij me om hem in de ogen te kijken. Beschaamd veeg ik met de rug van mijn hand langs mijn wang om het vochtige spoor van de traan uit te wissen. 'Het komt allemaal wel goed. 

- - -

Ik heb nu al spijt dat ik Naveen bij wijze van uitzonderig heb toegelaten om uit zijn lamp te blijven op voorwaarde dat hij zich verborgen houd op onze zolder. Benden ligt mijn moeder, omringd door lege bonbon-wikkels, nog altijd op de bank naar romantische comedy's te kijken. Megan ligt met haar hoofd in haar hals zo hard te snurken dat ik vrees dat de buren zich zullen beklagen bij de woningbouw over de grote hoeveelheden hout die we schijnbaar aan het zagen zijn. De televisie staat abnormaal hard om het geronk van mijn normaal gesproken zo bevallige zus te overstemmen en de film is bijna afgelopen. Althans dat denk ik, want de hoofdpersonen staan innig kussend in elkaars armen op het midden van de straat terwijl de camera langzaam uitzoomt en er een romantisch muziekje aanzwelt. Hoewel ik mijn best doe om onopgemerkt via de keuken naar buiten te glippen, is mijn moeder duidelijk alerter op haar omgeving dan haar huidige staat doet vermoeden.