Ongewenst

Hoofdstuk 1

Ik bijt op mijn tong om niet te vloeken terwijl Victor en Raymond de schade inspecteren. Ik kan de uitslag wel raden. Wat voorheen mijn grootste trots was, is nu niet meer dan een vormeloze, plastic blob met een gefrituurde harddrive en een aangebakken videokaart. Drie jaar knutselen. Drie jaar onderdelen verzamelen. Drie jaar zakgeld! Verloren in een kwestie van seconden.

Ergens is het ook wel een klein beetje mijn eigen schuld. Had ik verdomme maar niet moeten beknibbelen op een goede ventilator voor dat extra intern geheugen. Raymond richt zich op en kijkt me bedrukt aan. Als de frons op zijn voorhoofd enige indicatie is van zijn diagnose, dan wil ik het niet eens horen.

Heel volwassen klap ik mijn handen over mijn oren, en keer ik mijn vrienden en het rampgebied op de eettafel de rug toe.

   'Flix.' fluistert Giel terwijl hij mijn polsen pakt om mijn handen naar mijn zij te manoeuvreren. 'Er kan niets meer aan gedaan worden Flix.' zegt hij somber.

Tranen prikken in mijn ogen. Ik schaam me niet eens dat ik jank in hun bijzijn. Het mogen dan allemaal jongens zijn, macho's zijn het niet bepaald. Je had Victor moeten zien toen er laatst een klant, vlak  voor zijn neus, de allerlaatste Spiderman uit het schap griste. De wereld was te klein. 

Hoewel het fijn is dt ik ongegeneerd kan huilen in het bijzijn van mijn nerd-posse, zoals Megan mijn vrienden noemt, is het wel jammer dat ze stuk voor stuk zo socialy awkward zijn dat ze maar een beetje onhandig om me heen dralen terwijl ik dringend een knuffel nodig heb. 

Nee... Ik heb geen knuffel nodig. 

Ik heb iemand nodig om de schuld te geven! 

Als een stier in de arena, klaar om aan te vallen, richt ik mijn blik op Raymond. Aan zijn lichaamshouding te zien voelt hij het naderend onheil al aankomen. Hij krimpt zichtbaar ineen en doet een paar passen achteruit. Mooi. 

Hij had me eerder moeten waarschuwen! Wat voor reactie is: 'Ehm, Flix?' Hoe moet een mens in hemelsnaam uit zo'n luchtig uitgesproken aanhef opmaken dat er gevaar dreigt? Hij had moeten gillen! Hij had meteen de brandblusser moeten halen! Voor mijn part had hij geblaft als effing LASSIE, ALS HIJ MIJN AANDACHT MAAR HAD GETROKKEN! 

Ik adem diep in en dwing mezelf tot kalmte. 

   'Eruit.' zeg ik rustig, maar hopelijk dringend genoeg zodat Raymond zich snel genoeg uit de voeten maakt om te voorkomen dat ik een moord bega. 

   'Wat?' stamelt hij ongelovig. 

   'Er. Uit.' Ik doe mijn best de kalmte vast te houden, maar ik durf te wedden dat mijn ogen inmiddels vuurrood gloeien van woede, en dat er wolkjes uit mijn neusgaten komen wanneer ik bries van ingehouden frustratie. Het zal vast niet lang duren voordat ik mijn met voet over de grond begin te schrapen, klaar om aan te vallen. 

   'Kom op maat. Ze moet duidelijk even afkoelen.' zegt Gieltje, die al eens eerder aan het ontvangende eind van een van mijn woede-uitbartingen heeft gestaan, en die dus als geen ander weet in wat voor gevaar Raymond verkeert. 

Sneller dan ooit zijn alle computer ingepakt en voor ik het weet blijf ik alleen achter in mijn eetkamer, die eruitziet alsof er een sneeuwstorm heeft gewoed. Fijn. Dat zullen mama en Pascal leuk vinden wanneer ze terug komen van vakantie. 

 

Ik ben er emotioneel nog niet aan toe om de rommel op te ruimen en besluit om mezelf even af te leiden van de situatie door TV te gaan kijken. Het is maar goed ook dat de jongens weg zijn, want geen enkele man kan een vrouw meer troost bieden dan Ben & Jerry. Met een grote bak plant ik me op de bank en emotieloos zap ik langs de kanalen.

Jammer genoeg lukt het Ben & Jerry zelfs niet met de hulp van Kyle, Eric, Cartman en Kenny om me af te leiden. Die computer was de liefde van mijn leven. Megan beweert altijd dat ze me maar een rare vind omdat ik nog niet ‘ontgroend’ ben. Pfft. Ik heb anders wel ontdekt hoe je de blokjes weg kunt halen voor de avatars in The Sims, zodat je ze echt kunt zien als ze… je weet wellen, dus ik ben heus niet zo onbedorven en onervaren als zij denkt. Trouwens, ik heb nog nooit een jongen ontmoet die net zo spannend is als Grand Theft Auto of World of Warcraft.

 

Opeens schiet me te binnen dat mijn computer ook nog eens verantwoordelijk is voor een groot deel van mijn inkomsten. Je wilt niet weten wat wanhopige jongeren er voor over hebben om een vijf in een zes te veranderen. Ik weet dat wel. Iedereen weet precies bij wie ze moeten zijn voor het betere hack-werk, maar zonder mijn elektronische sidekick ben ik machteloos. Oh nee! Leerlingen van het Machteld College zullen waarachtig moeten studeren voor hun proefwerken! De horror!

 

 

  ‘HOLY SHIT!’

  ‘Hai zus.’ iets verteld me dat Megan de rommel in de eetkamer heeft ontdekt. En jawel hoor, niet veel later zwaait de tussendeur wijd open om een vuurrode Megan te onthullen die er bijna net zo angstaanjagend uit ziet als ik een paar uur geleden.

  ‘Wat de fuck is hier gebeurt!’ eist ze te weten terwijl ze haar handtas met geweld op de bank slingert. ‘Het lijkt verdomme wel hartje winter in de eetkamer! En het ruikt alsof iemand verlengsnoer heeft zitten roken. Blèch.’

  ‘Ongelukje.’ is het enige antwoord dat ik waag te geven. Uitbreiden heeft toch geen zin, want ik zie aan het gezicht van mijn zus dat ze toch niet van plan is om me uit te laten praten.

  ‘Shit Felice! Waarom flik je me dit? Je weet toch dat papa en mama mij verantwoordelijk houden terwijl ze op vakantie zijn?’ tiert ze.

  ‘Tja, je bent nu eenmaal de oudste.’ Ik kan het niet laten om het argument te herhalen wat zij gebruikte toen ze er bij onze ouders op aandrong om haar ‘de baas’ te laten zijn tijdens hun afwezigheid. Ik kan een triomfantelijk lachje niet onderdrukken, zelfs al weet ik heel goed dat dat me flink wat problemen op zal leveren.

 

  ‘Als je maar niet denkt dat ik die zooi op ga ruimen. Dat mag je lekker zelf doen.’ niet onder de indruk van haar preek richt ik mijn aandacht weer op de televisie, maar kennelijk is dat de druppel. Megan grist de afstandsbediening uit mijn hand en schakelt genadeloos de TV uit. ‘Nu.’ zegt ze ijskoud terwijl ze haar armen over haar borst kruist.

 

 

Tegen de tijd dat ik klaar ben met de eetkamer plakt mijn t-shirt tegen mijn rug van het zweet, is mijn hoofd rood aangelopen en sta ik oog in oog met een lelijke schroeiplek op het tafelblad van mijn moeders gloednieuwe, op maat gemaakte, steigerhouten eettafel. Dit is niet goed.

Megan maakt me af! En als zij met me klaar is, dan zal mama met tranen in haar ogen uitdrukken hoe teleurgesteld ze is in me. Pascal zal zijn arm om haar schouders slaan en alleen maar met zijn hoofd schudden, wat nog veel erger is dan welke preek dan ook. Ik haat het om altijd de screw-up te zijn.

Ik spits mijn oren. In de woonkamer is Megan zo te horen nog altijd naar haar series aan het kijken. Pretty Litlle Gossip Girls of zoiets. Ik heb in ieder geval nog tijd om een oplossing te verzinnen.

Ik dwing mijn brein om zijn best te doen, maar de grote zwarte plek op het tafelblad lijkt wel een vortex. In mijn geestesoog groeit de plek met elke verstrijkende seconde en zuigt hij alle ideeën recht uit mijn hoofd. Kom op, ik heb een IQ van 147… ik moet toch in staat zijn om iets te verzinnen.

Bij gebrek aan beter gooi ik het op mijn oorspronkelijke tafelkleed-idee. Hoewel ik diep van binnen weet dat het net zo weinig kans van slagen heeft als een ruimtevaartsexpeditie naar de zon, is er op dit moment weinig wat ik kan doen. En het hoeft niet eens te werken tot aan mijn diplomauitreiking… Als het maar werkt tot ik genoeg geld bij elkaar heb gesprokkels om de tafel te vervangen zonder dat mama en Pascal daar ooit achter hoeven te komen.

Ik richt mijn blik op de klok boven de keukendeur. Te laat om nu nog naar de woonboulevard te fietsen zie ik. Tja, dan moet dat nog maar een nachtje wachten. Zoveel verschil zal één nachtje immers niet maken. Toch?