Ongewenst

Hoofdstuk 4

De volgende dag ben ik zo vroeg bij het huis van de familie Hooybergh dat de poort nog op slot zit. Beschaamd, omdat ik door mijn enthousiasme totaal niet op de tijd heb gelet, loop ik om het huis naar de voordeur om aan te bellen. Het is nog ongewoon stil binnen, maar het is dan ook pas negen uur midden in de zomervakantie. Ik druk nogmaals op de bel en dit keer wordt er tenminste één iemand wakker. Hopcus, de kat, springt op de vensterbank om te kijken welke gek er op dit tijdstip voor de deur staat. Hij lijkt niet bepaald verbaasd om te zien dat ik het ben. Hopcus en ik hebben namelijk op zijn zachtst gezegd een moeizame relatie. Sinds ik als klein meisje aan zijn staart heb getrokken en hij me heeft gekrabd is onze band eigenlijk nooit meer hersteld. Ik hoor wat gestommel binnen en niet veel later wordt het gordijn voor de voordeur weggetrokken. Mevrouw Hooybergh doet open in haar kamerjas, met krullers in haar haar en een pré ochtend espresso gezicht. Ik glimlach schaapachtig in de hoop dat ze me het vroege tijdstip kan vergeven als ik maar enthousiast genoeg overkom.

   'Sorry mevrouw Hooyberh. Ik wilde zo graag aan de slag.' Gegeneerd besef ik dat ik mijn best doe om mijn stem nog meisjesachtiger te laten klinken, waardoor mijn stem iets wegheeft van die van een Powerpuff girl aan de helium.

Mevrouw Hooybergh knippert een paar keer met haar ogen, maar wanneer dat de slaap niet verdrijft stapt ze zonder iets te zeggen achteruit om me binnen te laten.

   'Ik moet koffie.' zegt ze alleen maar als ze me de woonkamer in volgt. Ik besluit om haar maar even met rust te laten en schiet in plaats daarvan de trap op om Giel wakker te maken.

Na drie keer kloppen krijg ik nog geen reactie. Ongeduldig sta ik op de drempel van Gieltjes slaapkamer met mijn armen over elkaar. Ik ga echt niet naar binnen zonder dat ik honderd procent zeker weet dat zich daar niets afspeelt wat ik niet wil zien.

   'Giel!' fluister ik door opeengeklemde kaken. 'Wordt eens wakker.'

...niets.

Aangezien dit uren door kan gaan, de tiener jongen is immers berucht om zijn vaste slaap, druk ik uiteindelijk toch maar voorzichtig de klink omlaag. Met mijn ogen stijf dichtgekepen schuifel ik naar het bed. Ik spits mijn oren, alert op geluiden die niet thuishoren in de kamer van een slapende jongen, maar vang alleen maar een zacht en regelmatig gesnurk op. Gerustgesteld open ik mijn ogen en kijk ik naar de slapende vorm van Giel. Snel registreer ik het feit dat hij zijn laken hoog heeft opgetrokken waardoor ik gelukkig niet wordt geconfronteerd met meer bloot dan ik aan kan en ga vervolgens op de rand van zijn bed zitten.

   'Giel.' zeg ik zachtjes terwijl ik zijn schouder schud. Hij kreunt en krult zich op zijn zij, in de foetushouding, de laken wordt opeens een heel stuk opgetrokken waardoor ik vrij uitzicht heb op zijn blote rug en de rand van zijn boxers. Gelukkig draait hij zich niet veel later weer op zijn rug en valt de stof weer op zijn plek. 'Giel.' probeer ik nogmaals, dit keer wat hardhandiger. Met zichtbaar veel moeite krikt hij een oog open. Even zie ik de gebruikelijke desoriëntatie van iemand die abrubt wakker wordt gemaakt over zijn gezicht flitsen, maar dan valt zijn blik op mij en breekt er een brede glimlach uit op zijn gezicht.

   'Goedemorgen schoonheid.' kreunt hij terwijl hij zijn hand naar me uitstrekt en mijn wang streelt. Geschrokken deins ik terug waardoor ik met een doffe bons op de vloer naast zijn bed beland.

   'Schoonheid?'

De bons is genoeg om Giel in één klap te wekken. Geschokt schuift hij achteruit op zijn bed tot hij met zijn rug tegen het hoofdeinde zit. Zijn deken klemt hij als een bange maagd uit een kasteelromannetje over zijn borst.

   'Felice?' vraagt hij beschaamd terwijl hij wanhopig probeert vast te stellen of ik echt ben, of een rondhangend droombeeld.

   'Ja.' opeens snap ik het. 'Wie dacht je dat ik was?' Realisatie treft me als een mokerslag. Megan. Gieltje heeft al een oogje op haar sinds hij vijf was en zij zeven. Hij bouwde kastelen voor haar in de zandbak. Verzamelde de mooiste schelpen wanneer hij met zijn familie naar het strand ging, om ze aan Megan cadeau te doen bij thuiskomst en hij heeft zelfs twee avatars in de Sims gemaakt die precies lijken op hem en Megan. Ik vind het nog altijd erg grappig om te zien hoe de Megan-Sim de Gieltje-Sim van zich af duwt, elke keer wanneer hij haar probeert te kussen. Ik veronderstel dat het in het echt niet veel anders zal gaan.