A Wife's Cry

Chapter 2

Hello, readers! 
This story has been selected for Wattpad's Paid Stories program. Thank you! ❤️

• • •

NANG MATAPOS NA sa 'kin si Allen ay basta na lang niya akong iniwan mag-isa rito sa kwarto. Hindi ko na alam kung saan siya nagpunta.

Buong gabi lang tuloy akong umiyak nang umiyak. Nilabas ko ulit lahat ng hinanakit na matagal ko nang tinitiis. Hanggang kailan ba ako magiging ganito? Isang pagkakamali lang pero parang habang buhay na niya akong gustong gantihan.

Allen never loved me.

Umpisa pa lang ayaw na niya sa 'kin. We didn't get married because we love each other. We got married because our parents said so. Yes, arranged marriage for the sake of business partnerships.

But I was happy back then because I like Allen. He's the man of my dreams. Gustong-gusto ko siya at nakikita ko ang kinabukasan ko kasama siya. Kahit na hindi niya ako mahal dahil may girlfriend siya noon at pinilit lang talaga siyang magpakasal sa 'kin, tinanggap ko 'yon at hinintay na mahalin niya rin ako katulad ng pagmamahal ko sa kanya.

Pero lumipas ang maraming buwan at wala akong naramdamang kahit katiting na pagmamahal galing sa kanya. Parang hindi niya ako nakikita. He was so cold and distant. Hanggang sa nagsawa na lang ako sa setup namin.

I'm just a woman and I wanted to be loved, so I gave up on him and had an affair with someone else.

Alam ko naman na maling-mali ang ginawa ko. That happened a year ago, but until now, I am still suffering the consequences. Ito pala ang tinatawag nilang karma.

Minsan pinagdarasal ko na sana iwan na lang niya ako. Pero alam ko sa sarili kong hindi ko naman siya kayang mawala. Mahal ko siya e.

Ang tanga ko lang talaga noon, nasaktan ko siya. At ngayon, alam kong hindi na niya talaga ako magagawang mahalin pa. He said I'm a bitch, but that's not true. Wala akong ibang minahal kung hindi siya lang.

Tao lang ako. Nagkakamali. Gagawin ko lahat para lang patawarin niya ako. Tatanggapin ko lahat ng pananakit niya kung 'yon lang ang paraan para magkaayos kami.

• • •

HINDI KO NAMALAYAN na nakatulog pala ako.

Nagising na nga lang ako no'ng may kumalabog na nang sunod-sunod sa pinto. Hirap akong idilat ang mga mata ko dahil magang-maga ang mga ito. Sinilip ko ang oras. Ala-una na ng madaling araw.

"Vanessa!" Muling kumalabog ang pinto. "Tangina, buksan mo nga 'to!"

Tsaka lang ako natauhan at tarantang napabangon. Oo nga pala! Ayaw ni Allen na nagkakandado ako.

Madali kong tinungo ang pintuan para buksan iyon kahit na nanghihina pa ang katawan ko at pumipintig ang ulo ko sa sobrang sakit.

"Vanessa! Shit! Open this door!"

Nanginginig ang mga kamay ko nang pagbuksan ko na siya.

Tumambad sa 'kin ang isang nag-aapoy sa galit na Allen.

Ang talim ng titig niya sa 'kin! Mukhang lasing na naman siya. Ang lakas ng amoy ng pinaghalong alak at sigarilyo na kumapit sa long-sleeved niyang polo.

Impit akong napatili nang bigla na niya akong daklotin sa balikat. "Anong sinabi ko sa 'yo, ha? 'Di ba sabi ko, h'wag mo akong pagsasaraduhan ng pinto?!"

"I-I'm sorry. Nakatulog ako pag-alis mo, nakalimutan kong buksan."

"E tangina bakit ka ba kasi nagkakandado? 'Di ba iniwan ko 'tong bukas kanina?"