A Forever Without Ending

Chapter 13

Chapter 13:

Ang init ng pakiramdam ko. Namamanhid din ang mga paa, binti at hita ko. I also feel that I was trapped. Pero kahit na ganun, kataka-takang kumportable ang pakiramdam ko.

I wiggled, trying to make myself more comfortable. A disgruntled groaned awoke my still sleeping senses. Napadilat ang mga mata ko ng wala sa oras at ang unang pumasok sa isip ko ay ang tanong ng - - ‘Nasaan ako?’

 

 

Bumungad sa akin ay ang dingding, painted with leaf greens, with swirling gold stems and trunks. Pilit kong inaalala ang mga pangayayari bago ako napunta dito.

Nakatulog ba ako?

 

 

Muli akong kumilos upang makabangon pero may kung anong bagay na pumipigil sa akin upang makatayo mula sa pagkakahiga kung kaya’t triny kong itulak ang kung ano mang bagay na nasa ibabaw ko. Nasa ilalim kasi ako, medyo nakataglid ang pagkakahiga ko at parang may kung anong nakadagan sa akin. Muntik na akong mapasigaw ng isang kamay ang biglang humawak sa kanang dibdib ko,

May- may humahawak sa boobs ko! May humawak sa- sa… AHHHHHH!!! Lapastangan!

 

 

Frantic na nag-iisip ako kung papaano maiaalis ang kamay ng kung sino mang humahawak ngayon sa kanang dibdib ko. Sisigaw na sana ako ng tulong sa mga kaibigan ko but then stopped when the man who was embracing me groaned again but instead of a usual humming of voice, it groaned my name.

Saka ko nakilala kung sino ang ngayon ay nakayakap mula sa likuran ko.

“Eriq?” Mahinang pagtawag ko sa pangalan niya.

“Hmmm?” But he only answered me with a simple humming sound kaya I nudge him para magising siya.

“Eriq, gising!”

 

 

“Maya na… inaantok pa ako.”

 

 

Instead na bitawan niya ako ay mas lalo pa tuloy humigpit niya ang pagkakayakap niya sa akin.

Napatingin tuloy ako sa pinto ng kuwarto. Natatakot na baka bumukas iyon at makita sila ng mga kaibigan at makita sila ni Eriq sa ganitong ayos.

Sana hindi sila pumasok dito kanina while we were sleeping, dahil kung oo… patay na naman ako… katakot-takot na panunukso na naman ito! Ano ba yan!