လူပျိုလှည့်တေး (ဘာသာပြန်)

7

Uni

လူပျိုလှည့်တေး

အပိုင်း ၇

နောက်တစ်နေ့မနက်တွင် ကျင်းရှီနှင့် သူမအခန်းဖော်များသည် မနက်စာစားဖို့ အပြင်ထွက်လာခဲ့ကြသည်။

လင်းလောသည် တံခါးဘေးတွင် ရပ်ပြီး ပြုံး၍ကြည့်နေသည့်နေရာကို ကျင်းရှီက ခေါင်းပြူကြည့်လိုက်သည်။ “ဘာကြည့်နေတာလဲ”

“နင်ကိုယ်တိုင် လာကြည့်ကြည့်”

လျှောက်လမ်းအဆုံး၏ အခြားတစ်ဖက်တွင် “ရွှေပန်းပွင့်လေးများ” ဟူ၍ တင်စားခေါ်ဝေါ်ရမည့် မိန်းကလေး လေးယောက်၏ အဆောင်အခန်းတံခါးဘေးတွင် ယောက်ျားလေးများသည် မနက်စာလာပို့ပေးရန် တန်းစီကာ ပြုံးနေကြပြီး ဂရုတစိုက် လုပ်ပေးနေကြသည်။

“ကျေးဇူးပါရှင့်” မိန်းကလေး၏ အသံသည် နူးညံ့ချိုသာပြီး ထိုလူများကို ကြက်သီးထသွားစေပြီး ကျောရိုးထဲထိ တုန်တက်သွားကြသည်။

ကျင်းရှီတို့လည်း ကြက်သီးထသွားပြီး အခန်းတံခါးကိုပိတ်ကာ အောက်ထပ်ကို ဆင်းသွားကြသည်။

လင်းလောက သက်ပြင်းချရင်း “အလှတရားဆိုတာ လက်နက်တစ်ခုပဲနော်၊ ယောက်ျားတွေနဲ့ ပြောဆိုဆက်ဆံရာမှာ သုံးရတယ်၊ အဲ့ဒါကို သုံးလိုက်တိုင်းလည်း ချက်ကောင်းကို ထိတာပဲ”

ကျင်းရှီသည် သူမ၏ ကျောရိုးရာကြီးကို ပြလိုက်သည်။ “မနက်စာလေး စားတာပဲကို၊ ငါတို့မှာ လက်တွေ ခြေထောက်တွေ ရှိပါတယ်ဟယ်၊ ငါတို့ကိုယ်တိုင် ဝယ်စား လုပ်စားလို့ရတယ်လေ”

လင်းလောသည် အခုမှ ကလေးဘဝကနေ အရွယ်ရောက် ကြီးပြင်းလာသော မိန်းကလေးငယ်လေး ကျင်းရှီအား တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ “ဒါဆို နင်ကရော ဘာလို့ အခုထိ ဆင်ဂယ်ဖြစ်နေတုန်းလဲ”

“ငါစာကို အာရုံစိုက်ပြီး လုပ်ချင်သေးတယ်!” ကျင်းရှီက ပြတ်ပြတ်သားသား ပြန်ပြောခဲ့သည်။

...

အဆောင်တံခါးမှ ထွက်လာသောအခါ ကျင်းရှီ၏ မျက်နှာအမူအရာသည် သရဲမြင်လိုက်ရသကဲ့သို့ ရုတ်တရက် ပြောင်းလဲသွားသည်။