"Clarey?"
Nahinto siya sa paglalakad papasok sa bahay nang marinig niya ang boses na iyon.
Unti-unti siyang humarap, "Bong?" Hindi malinaw dahil ramdam niya ang epekto ng alak. Nahihilo pa rin siya.
"Love?" tinawag siya nito ulit. Pero ngayon, sigurado na siya kung kanino galing ito.
Mabilis siyang lumapit dito. "Bong?" Kinapa pa niya ang pisngi nito na parang bulag siya dahil hindi na malinaw ang paningin niya. "Mr. President? I-Ikaw?"
Awtomatiko niya na lamang naramdaman na ang pangulo ito nang hawakan siya nito sa kamay. "Love, this is Bong. I'm home, wife."
When she finally realized that it is Bong, she immediately grabbed and hugged him. "Bong..." she called him, she sounds so longing for his presence.
Bong was on his most vulnerable one when he felt Clarey silent cries. She was sobbing so bad on his chest, burying her ownself on him.
"D-Don't leave me, please... huwag mo akong iiwan." umiiyak na usal ni Clarey. Wala na rin nagawa pa si Bong at tuluyang naiyak, niyakap niya nang napaka higpit ang babaeng pinaka mamahal niya.
"Hindi kita iiwan. Nandito na ako, love." aniya. "Sayong-sayo, Clarey. Sayo ako palagi." sinabi niya ito sa napaka siguradong tono.
They hugged each other so tight, don't want to let go each other. Like it's been years since they saw each other.
"Dito ka na lang. Bong, dito ka na lang." pakiusap niya, umiiyak pa rin. "Ayoko nang mag-isa. Pagod na akong mag-isa." Para bang paulit-ulit na sinaksak ang puso ng pangulo. Iniisip niya kung bakit niya nagawa mapaiyak at saktan ng hindi sinasadya ang babaeng mahal niya.
Iniharap ng pangulo si Clarey sa kanya at pinunasan ang mga luha nito. Hinawakan niya ang magkabilang pisngi nito at ipinagdikit niya ang mga noo nila.
"I'm sorry for making you cry. I'm sorry for hurting you. I'm sorry for making your worry. Love, walang nangyari saamin. Please, trust me again this time. Mahal ko, huwag mo akong susukuan. Huwag kang susuko sa kung anong meron tayo."
Malinaw na malinaw ang mga sinasabi ni Bong kay Stella. Napapatango na lamang siya kahit na patuloy siya sa pagtangis.
Para bang nasa sarili silang mundo nila. Walang sakit at problema, walang anumang makapipigil sa kanila.
Punong-puno ng pagmamahal, unti-unting naglapit ang mga labi nila. Sabik na sabik sa bawat isa.
Dahan-dahan na binuhat ng pangulo si Clarey sa loob ng bahay na hindi man lang pinapatid ang halikan nila.
They showing and feeling their unconditional love by the way they flourish each other.
"Mahal na mahal kita, Clarey." tanging nasa isip ng pangulo.
Inihiga niya ito sa couch kung saan marahas siyang mas inilapit ni Clarey sa sarili.
"I love you..." Clarey's whispred to him in the middle of their kisses.
She was supposed to hand over Bong's shirt but the president held his hand. He stopped from what they doing, he controlled himself over Clarey even though it's very hard to resist right now.
Clarey didn't even say anything, she was just lying on the couch as she looking at Bong with a very drunk eyes of her.
"I want you, Mr. President." Hindi gumalaw ang pangulo. Nakatitig lamang ito sa kanya. Kaya naman, si Clarey na ang gumalaw at kusang inilapit pa ang sarili para humalik dito ulit.
Ni hindi umabot ng segundo ang halik ni Clarey, umiwas na si Bong. Napapikit na napahiga ulit si Clarey. Lasing pa talaga siya.
"I'm sorry, love... hindi muna sa ngayon. Not in this moment like this." ani Bong, hinahaplos pa nito ang buhok niya. "You're drunk, darling. I can't do that in this kind of state of you." paliwanag ng pangulo kahit na tulog na si Clarey. "I won't take advantage of you, baka bukas paggising mo... pagsisihan mo dahil baka galit ka pa saakin." dagdag pa nito.
He kissed her forehead then her hand. "Mahal kita, Stella Clarey. Mamahalin pa kita sa bawat araw na lumipas."
He was just staring at her, amusingly mesmerizing like he was remembering every detail of Clarey's face.
"I swore to myself this day forward that I would protect and fight for her no matter what."
