STELLA CLAREY
Kalalapag lamang ng eroplano ngayon, nahinto pa ako habang naglalakad nang parang bang bumalik ako sa unang araw ko rito sa Ilocos Norte.
Ngayon, bumalik na ako sa Ilocos Norte na may singsing mula sa lalaking kinaiinisan ko noon pero mahal na mahal ko ngayon.
"You really my home, Ilocos Norte." I thought to myself.
Mag-aabang na sana ako ng masasakyan ngayon nang may mahinto sa harapan ko na alam ko kung sino ang lulan neto.
Ibinaba niya ang bintana. "Welcome home, Ms. Weak drinker." Sobrang sayang bati niya.
It's Sandro...
Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Hindi ba't alam niya na kung anong meron kami ng tatay niya? Nakita niya ito sa pagkakatanda ko.
Bakit ganito pa rin siya saakin?
"What are you doing here?" tanong ko na.
Tumawa siya. "Sinusundo ka. Ipinasuyo ka ni Tita Irene. Tsaka, ako ang tagahatid at sundo mo diba?" Parang walang nangyari kung umasta siya, parang wala siyang nalaman.
Napatingin kaming dalawa nang bumusina na ang mga sasakyan na nasa likod, nakaharang kasi siya.
Natatawa niyang itinabi ang sasakyan niya. "Tara na, Stella? We caused trouble na sa mga sasakyan oh!"
Inirapan ko siya. Mabilis siyang bumaba nang sasakyan at kinuha ang maleta ko. Tangina, bumaba pa!
Nabigla ang mga taong nakakita ngayon sa kanya. Nagpalipat-lipat ang mga paningin nila saakin at sa kanya. Gulat ma gulat siya na kasama ko ngayon ang Congressman Sandro ng Ilocos Norte.
Hays, mas magulat kayo kapag ang pangulo ng bansa ang kasama ko.
"God, I miss him so much."
Sumakay na kami ng sasakyan niya. Hindi naman ako nagsasalita at nakatingin lamang sa labas.
"Kamusta ang pag-uwi mo sa Pasig? Inasikaso mo raw pala yung bahay mo doon? I met your Ate Steffy pala." Oh tapos? Wala akong paki.
"Pwede ba... Sandro, stop pretending. Alam mong may problema tayo. Hindi iyan ang inaasahan kong Sandro sa oras na magkita tayo matapos kang may malaman tungkol saakin, matapos mong malaman ang tungkol saamin."
Nalilito siyang tumingin saakin. Narinig ko ang pagtawa niya.
"Stella? I know may problema tayo... yung tungkol sa pustahan na naganap, ang kay Alexa. I'm very sorry for that. Yun lang naman, diba? Tsaka anong nalaman ko? Tungkol sa inyo?" What? What the fuck is this?
Nalilito akong tumingin sa kanya. "Alam kong nandoon ka nung isang gabi. Nakita mo kami." pagdidiin ko.
Para bang inaalala niya ito. "Ha? What are you saying? Nakita ko kayo?"
Gago ba ang lalaking to? Ako ba ang nagdedeliryo o siya?
"Sa bahay ko... sa labas. Nandoon ka, diba? Nakita mo pa kaming umalis." Hindi ko alam kung sasabihin ko bang tuluyan na ako at ang tatay niya.
Nalilito na rin ako.
"The last time I saw you... nung nakita mo kami ni Alexa." diretsong sagot niya. Walang kahit na anong alinlangan.
What the hell?! So, hindi siya yon? Am I just worrying so much that time kaya parang nagmamalik-mata ako? Pero, nakita ko pa talaga kasi siya non kinabukasan. Nakita ko na nandoon siya nung umalis kami. Hindi ako pwedeng magkamali.
Nahinto naman na ang sasakyan. Nandito na kami sa bahay ko. Lumabas na ako ng sasakyan, hindi ko na hinintay pang pagbuksan niya ako.
Pinanood ko lamang siyang kunin ang maleta ko sa likod. "Salamat." sambit ko at papasok na sana ako sa gate, ganoon din siya pero hinarangan ko siya.
"Bawal na akong pumasok?" tanong niya, malungkot ang gago. Pinaglalaruan ba niya ako? Anong balak niya? Kukuha siya ng ebidensya laban saamin ng tatay niya? Kaya ganito siya? "Okay... dito lang ako. I'm very sorry, Stella. Nagsisisi ako. And I hope, you can give me another chance." Fuck your chance. Never.
"We are not okay, Sandro. Yes... your forgiven, but trust denied. Hanggang dito lang, hanggang dito ka lang. I don't have any reasons to still entertain you or even communicate." Ipinasok ko muna ang maleta sa gate at tumingin ulit sa kanya. "Don't play with me. Stop pretending. I don't care what's your damn plans. I want you to out of my sight, Congressman Sandro."
"I can wait for you until you can trust me again. I'm still here for you even you push me away." Tinignan ko lang siya. "Mahalaga ka saakin, Stella. Mahal kita eh." Nakita ko kung paano tumulo ang luha sa mga mata niya.
"Hindi ganyan ang pagmamahal, Sandro. Hindi dapat pinipilit lalo na hindi mo naman dapat pagsinungalingan ang tao kung minamahal mo." Pumasok na ako sa loob ng gate. Ngumiti siya saakin.
"Siguro sa Manila na muna ako. Aalis muna ako rito sa Ilocos. Kapag kasi nandito ako, hindi ko mapigilan ang sarili ko na gustuhin kang kausapin at makita. I'm giving you the space, Stella." aniya. Natigil naman siya nang mag-ring ang phone niya.
Gustuhin ko man na tuluyan ko nang isara ang gate, hindi ko magawa dahil hindi ako ganoon ka bastos para pagsarahan siya. Nandito pa siya sa harap, mayroon pa naman akong respeto kahit papaano.
"Okay, mom. Hahabol na lang po ako sa dinner diyan. Where's pops? Tell him na lang na hahabol ako. Maaabutan ko naman siguro ang mga bisita."
Si First Lady Liza? Nasa dinner siya? Magkasama sila ngayon?
Para akong nalagyan ng tinik sa dibdib sa mga narinig at naisip ko. Hindi ko ipinahalata.
"I'm going, Stella. I'm going to Malacañang. May mga bisita kasi ngayon don, tinawagan ako ni mommy... hinahanap ako ni pops." Hindi ko ito pinansin.
Tuluyan ko na siyang tinalikuran.
I'm fucking sure that he was there. He saw us. He knew everything now. I may not know why he's acting like asshole of pretending that he's not aware of. But, deep inside I feel that he have plans.
He wants concrete and strong evidences that can use against us, against Bong and I. And after that, he will ruin everything including his own father - even though it's his own dad.
That's Sandro, he was type of man that's too selfish. For the sake of his own self, he can do everything. He doesn't care about others, he live for his own.
But, what bothers me more now is...
Bong is with his wife. They were together again. Well, that's their duty as the president with his first lady.
I maybe bothered now, but I trust Bong. I trust him so much. He loves me.
Mahal niya ako, mahal na mahal.
Napatunayan niya na yon. Walang duda.
