Stiefbroertje//bankzitters

deel 16

Pov Raoul
Ik open zijn kamerdeur. "Ik zei toch nee" Roept hij. "Even rustig Mat" zeg ik. Hij kijkt me boos aan. Ik ga naast hem op zij bed liggen. "Mat je gedrag was niet oké, dus je krijgt sowieso straf" zeg ik. Hij begint te zuchten. "Allereerst wil ik dat jij een nieuwe telefoon voor Koen koopt. En ten tweede wil ik zeggen dat we zo niet met elkaar omgaan" zeg ik. "Hij mag 18 euro, kan hij de allergoedkoopste nokia kopen" zegt Matthy. Ik zucht. "Jij koopt gewoon een nieuwe telefoon die hij nu ook had" zeg ik. "Nee ga ik niet doen" zegt Matthy. "Ik wil ook dat je de rest van de dag voor straf op je kamer blijft, ik wil je niet horen en avondeten breng ik om 18:30 hier" zeg ik streng. Hij kijkt me vol ongeloof aan. Nooit heb ik hem straf moeten geven. Dit is de allereerste keer in 14 jaar. Zijn ogen beginnen waterig te worden en de eerste tranen verlaten zijn ogen. Normaal zou ik hem troosten, maar nu niet. Dat gun ik hem niet. Zijn gedrag dat kan niet. Langzamerhand begint hij te huilen. "Papa?" Snikt hij. "Ja" zeg ik. "Knuffel?" Vraagt hij. "Nee nu niet Mat" zeg ik. Hij kijkt me verdrietig aan en begint harder te huilen. "Doei Mat" zeg ik en verlaat de kamer. Met een schuldgevoel loop ik naar de woonkamer.

Pov Matthy
Ik wist het. Ik wist dat hij niet van mij hield. Alles was een grap. Heel mijn leven is een grap. Mijn moeder heeft me verlaten en nu gaat mijn vader ook die kant op. Ik merk dat ik steeds zwaarder begin te ademen. Ik pak snel mijn telefoon onder mijn kussen vandaan. De tranen maken mijn zich wazig. Mijn handen beginnen te trillen. Wat gebeurt er met mij?ik toets mijn code in. Fout. Kutzooi. Ik probeer het nog een keer en dit keer lukt het wel. Ik ga gelijk naar het bel icoontje en bel Milo. Ik weet dat Robbie vandaag een voetbalwedstrijd had, dus die ga ik niet bellen. Hij gaat een paar keer over en dan neemt hij op. "Mat wat is er?" Vraagt Milo. Ik snik even. "Mat gaat het? Moet ik langskomen? Wat is er gebeurd?" Vraagt hij. "M- Mil- lo" stotter ik. "Mat?" Zegt hij. "H- help. I- ik adem niet normaal en heel mijn lichaam trilt" zeg ik bang. "Rustig Mat, je zit in een paniekaanval" zegt Milo. Ik snak naar adem en de tranen maken het ook niet beter. "Is je vader niet thuis?" Vraagt Milo. "Hij- Hij haat me-" snik ik. "Wat? Wat is er gebeurd?" Vraagt Milo. "Niks. Help me- I- ik. Mij adem" Stotter ik. "Mat, ik wil dat je rustig blijft en vertel me ondertussen wat je allemaal ziet" zegt hij. "H- helemaal niks. Mijn zicht is wazig door de tranen" snik ik. "Hey, dat is oké. Kun je je vader roepen?" Vraagt hij. "P- papa!" Roep ik zo hard als ik kan. "Goedzo Mat" zegt Milo. Ik hoor voetstappen. "H- hij k- komt denk ik" snik ik. En na dat gezegd te hebben gaat mijn kamerdeur open. "Mat?" Zegt hij. "Oh Mat" zegt hij toen hij me zag liggen. "Goed gedaan Mat, ik ga je ophangen, want ik moet weg" zegt Milo. Ik kan niet antwoorden. Ik voel niks meer. Mijn zicht is volledig weg. Ik probeer in te ademen, maar het lukt niet. Ik sluit mijn ogen. "Nee Mat, ik wil dat je je ogen open houdt" zegt papa. Ik voel allemaal handelingen die bij me gedaan worden. Ik zie alleen maar zwart. Ik probeer in te ademen en het lukt! Dit is de eerste keer na 8 minuten dat ik een beetje redelijk adem kan halen. "Ik- ik zie niks" zeg ik. "Zie je zwart?" Vraagt papa. "J- ja" stotter ik. Ik voel nog steeds allemaal tranen lopen. Ik kan weer redelijk adem halen. "Probeer eens te knipperen" zegt hij. Ik knipper een paar keer. Lichtjes krijg ik mijn zicht weer terug.

Naderhand kan ik alles weer zien. Ik draai mezelf naar de zijkant en huil alles eruit. "Mat, wat is er allemaal gebeurd?" Vraagt papa bezorgd. Ik kijk door mijn handen zijn kant op. "Je haat me. Zeg het. Verlaat me. Maar blijf niet bij me omdat je het zielig vindt." Snik ik. "Waar komt dit nou weer vandaan? Mat ik ben echt blij met jou en ik hou zielsveel van je en nee ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om jou te verlaten, dat wil ik niet. Dan zal er een stuk uit mijn leven gewoon weg zijn" zegt papa. Ik luister en blijf snikken. "Waarom knuffel je me dan niet? Waarom sta je altijd aan Lieke haar kant?" Snik ik. "Mat dat knuffelen was gewoon omdat ik een beetje geschrokken was van je gedrag" zegt hij. Ik knik. "Nou kom hier" zegt hij en opent zijn armen. Ik ga op bed staan en spring in zijn armen. Papa zet een stap naar achter, anders vallen we om. Hij wrijft over mijn rug. "Sorry" zeg ik. "Waarom?" Vraagt hij. "Dat ik aan je twijfelde" zeg ik. "Geeft niet Mat, het was gewoon een stomme actie van mij" zegt hij. Ik geef hem een kus. Hij begint te lachen. Uiteindelijk is het toch goed gekomen, ongeacht ik het idee had dat ik dood ging.

904 woorden