ကားထဲမွျမင္လိုက္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အႏြေးထည္ကိုအမွိုက္ပုံးထဲထည့္ပစ္လိုက္တာ။ ဒါေတြက ႀကိဳခန့္မွန္းမိထားတဲ့ အေသးအဖြဲနာက်င္မႈမ်ိဳးေတြပါပဲ။
”Jungkook အဲ့ဆရာကိုငါတစ္ခုခုမလုပ္ပစ္ခင္ နင္ရပ္ပစ္ ဘာကသာေနလို႔လဲ ”
တစ္လမ္းလုံး ဟာယြန္းကေဒါေတြေမာေတြနဲ႕အဆက္မျပတ္ႀကိမ္းဝါးလ်က္။ အဲ့လူရဲ႕စကားတို႔က မွတ္ဉာဏ္ထဲထပ္ခါတလဲလဲ ၊ အကယ္၍ ကြၽန္ေတာ္ေသခဲ့ရင္ ခင္ဗ်ားခြင့္လႊတ္ေပးမွာလား။ ခြင့္လႊတ္မႈကအဲ့လိုရမယ္ဆိုရင္ ဘာကမွျပသနာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
”နင္ေသမလိုထိျဖစ္သြားတာ အဲ့ဒါထက္ ဒီလိုအေျခအေနကအဲ့ဆရာအတြက္မို႔လို႔ ငါအံ့ၾသတယ္ ”
အစ္မဆူေယာင္းဆီကထြက္က်လာတဲ့စကားက အံ့ၾသျခင္းမည္သည္။
”ခ်စ္ေပးပါဆိုတဲ့စကားဟုတ္ေနတာပဲ အမုန္းခံရေလ ရင္ဘတ္ထဲဆြဲညွစ္ခံရသလိုခ်စ္မိေနတာ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ Jeon အိမ္ေတာ္နဲ႕တိုက္ခိုက္ရရင္ကြၽန္ေတာ္ကပဲ အျဖစ္ခံ-”
”Jungkook ဘာေတြေျပာေနတာလဲ မဟုတ္တာေတြမစဥ္းစားရဘူး”
”အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မွာလား အေမေျပာတာၾကားခဲ့တယ္”
အစ္မဆူေယာင္းက စိတ္ရႈပ္သလိုျဖင့္ေခါင္းၿငိမ့္သည္။ အမွိုက္ပုံးထဲက ေဆးဘူးအခြံေတြကအလွ်ံအပယ္။
”အိပ္ေဆးျပန္ေသာက္ေနတာလား တစ္ခုခုျဖစ္လို႔လား”
”ဒီလိုပါပဲ ငါအိပ္မေပ်ာ္တာနဲ႕ ”
အထက္တန္းေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာ အိပ္ေဆးေတြေသာက္တာျမင္ဖူးသည္။အဲ့တုန္းက အက္စီးဒင့္ျဖစ္မလိုေၾကာင့္ ေဆး႐ုံအေရးေပၚေရာက္ခဲ့ေသးတာ။ စိတ္ဖိစီးမႈသိပ္မ်ားမွေသာက္တတ္တာက အခုကြၽန္ေတာ့္ကိုဘာမွမေျပာျပဘဲ။
••
အိမ္ထဲရႈပ္ပြေထြလီေနကာ ဒီၾကားထဲမွာရွင္သန္ေနတာက ေဆာင္းဟာဆိုတဲ့နာမည္တစ္ခုပဲ ေရ႐ြတ္ၿပီး ေခါင္းထဲအခ်ိန္ျပည့္။ အ႐ူးတစ္ပိုင္းလိုမ်ိဳးျဖစ္လို႔ျဖစ္ကာ မေတြးေကာင္းမေတြးရာ ေတြေခါင္းထဲေရာက္လာခ်ိန္ ေသမတတ္ငိုရသည္။
ပတ္သတ္မိတဲ့ Jeon အိမ္ေတာ္ဆီက ပိုက္ဆံေၾကာင့္ သန္မာသလို Jeon Jungkook ေရွ႕ေရာက္ေရာက္သြားရခ်ိန္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အ႐ြံရွာဆုံးအခိုက္အတန့္ပါပဲ။
