Ruling The Last Section (Season 3- Final)

Kabanata 237

Kabanata 237:
First Game

Helix's POV

"Inaaway ka ba non?" kumunot ang noo sa akin ni Raiven nang itanong ko iyon sa kaniya. Humalakhak siya kalaunan. Para bang hindi makapaniwala sa tinanong ko.

Nasabi na sa akin nilang dalawa ni Xerox na may bagong babae sa Olavarrio noong nasa hospital pa ako, at alam kung pinapasakit noon ang ulo ni Raiven. Sa totoo lang noong nalaman ko iyon, gustong gusto kong pumasok na pabalik para maprotektahan siya. Even that girl presence is not that bothering, still I want to be there with Raiven.

Sa ilang linggo kong pagkawala sa Olavarrio, gusto kong malaman kung ano ang nangyayari at lagay niya at nila. If that girl continues to bothered her. I don't like anyone bothering Raiven. Sa buong buhay niya noong bata pa ay lagi na lang may bumabagabag sa kaniya, at ngayong narito siya kasama namin ay gusto kong payapa ang isip niya at walang kahit sinong sagabal roon. While I'm here, I want to get rid of anyone who will try to hurt her.

"Hindi naman. Kung aawayin niya rin naman ako, aawayin ko rin siya pabalik." sagot niya sa akin. Ngumiti at nilagay ang mga canned beer sa tray. Tinulungan ko siya at ako na ang nagbuhat ng mga ice bucket. Nasa kitchen kami, kasalukuyang nasa resto ni Skio para sa welcome celebration nilang lahat sa aming dalawa ni Pierce.

Kung tatanongin ako, hindi na naman kailangan 'to. Sapat na sa akin bilang selebrasyon na makasama muli sila, na hindi na ako naiinip at halos mamatay sa kakahintay sa paglipas ng oras sa hospital.

Akala ko magiging bangungot sa akin ang pagkawala ng paningin. But it was not as dark as I expected, because I could feel that they were all beside me. They're all with me while I am recovering. I didn't suffer, I struggled with waiting to see again.

Yes I admit, I struggled and it's not easy to only listen to their voices. I was frustrated that I couldn't see them. Hindi ako mapakali, hindi ako masanay sanay at hindi ako naging komportable kahit isang beses. Siguro sila, iniisip na ayos lamang ako dahil kalmado pero sa loob-loob ko frustrated ako at hindi matigil ang pag-iisip kung kailan babalik ang paningin.

Now, I could finally feel relief and true happiness. I never thought, that seeing their faces again will make me this happy, it was so overwhelming. Hindi ko maipaliwanag. Ang saya makakita muli.

I miss them. Bukod sa kanila nakakapangulila pala na tumingin tingin sa paligid. Mas nagiging libangan ko na nga ang pagtanaw sa maliit na detalye sa paligid at ang pagtitig sa tanawin simula nang bumalik ang paningin.

Dati, wala naman akong pakialam sa mga kilos ng tao sa paligid ko. I didn't give much attention to the small details and views around me, but now that I have my sight back, I learn to appreciate them even those tiny details of dust and rays of the sun.

I smiled as I notice some of Raiven's hairstrands that is sticking on her neck. Pinagpapawisan siya dahil bahagyang mainit rito sa resto. Maging iyon, napapansin ko ngayon.

See? I can also notice her little details.

"Saka isa pa, Helix kaya ko naman ang sarili ko. Hindi ako magpapa-api sa kahit na sino." aniya. I nodded. I know that.

"You better not let anyone do that. You're a top-tier woman, don't let anyone bother you." I remind her. She laugh a bit at that.

"I know, Helix. I know."

"Ako na riyan." saad ko at kinuha na sa kanya ang tray. Aangal na sana siya pero sa huli bumuntong hininga at hinayaan na akong dalhin iyon.

"Oh sige, ikaw na ang magdala." aniya. Alam niya rin naman na hindi ako titigil hangga't hindi niya iyon naibibigay sa akin.