Başarılı bir cinayet büro komiseri olan Miray, yardımcısından gelen yeni bir cinayet ihbarı ile harekete geçer. Ancak işler bu sefer onun için diğer çözdüğü dosyalar kadar kolay değildir. Bir uçurum kıyısında sırlarla çevrili bir ölüm zinciri... Çok...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hızlıca apartman merdivenlerini tırmanıp evime girdim ve kapıyı kilitledim.
Kendimi koltuğa bıraktığımda tek istediğim bir an önce uyumaktı. Kafam ne çok yorulmuştu bugün.
Saate bakmak için elimdeki telefonun ekranını açtığımda başkomiserden mesaj geldiğini gördüm. Sessizde olduğu için geldiğinde görememiştim. Şifreyi girip telefonu açtım ve mesaja tıkladım.
"Bugün sen çıktıktan sonra Salih savcı geldi. Kapıda karşılaşmışsınız sanırım. Gene dik dik konuşmuşsun adamla. Konuştum zor ikna ettim. Bir özür dileyip bir daha onunla uğraşmayacağının garantisini vermen gerekiyor. Yarın karakola uğra."
Neydi bu şimdi? Bir de özür mü dileyecektim?
Yerimde dikleştiğimde uykumdan eser kalmamıştı. Kördüğüm sıkılaştıkça sıkılaşıyordu. Her an başka bir şey çıkıyordu başıma. Kendimi köşeye sıkışmış hissediyordum.
Neyden, nasıl kaçacağımı şaşırmıştım. Sonu olmayan bir kuyuya düştüm de sürekli son sürat aşağı tarafa doğru yol alıyordum sanki. Gittikçe de kararıyordu. Ne zaman çakılacaktım dibe? Neredeydi bunun dibi?
Üstüme değiştirmek için oturduğum koltuktan kalktım. Odaya geçip rahat bir şeyler giydim ve banyoya girip elime yüzüme su çarpıp balkona çıktım. İçimi günden güne öyle büyük bir sıkıntı kaplıyordu ki artık bazen nefes alamadığımı hissediyordum.
Sabaha kadar gözüme uyku girmedi. Düşüncelerin ağırlığı zihnimde dolandıkça bedenimin de ezildiğini hissettim.
Özür dileyip dilememem gerektiğini bilmiyordum. Yanlış bir şey yapmamıştım. İşimi yapmaya çalışmıştım. Yalnızca bazı şeyler rast gitmemişti.
Kendimi boşlukta hissediyordum, kafam çok karışıktı. Yanlışı doğruyu aklımda oturtamıyordum. Profesyonel davranamıyordum. Üst üste hatalar yapmaktan korkuyordum.
Emre'nin dosyasını ben çözmek istiyordum. Dosyadan alınmak, başkasına vermek istemiyordum.
Saat sabah sekizi gösterdiğinde uykusuzluktan yanmaya başlayan gözlerimi ovuşturup ayağa kalktım. Ellerimi balkon demirine yaslayıp yüzümü gökyüzüne çevirdim. İçime derin bir nefes çektim ve içeri girdim.
Sert bir kahve içtikten sonra ağır hareketlerle hazırlanmaya başladım. Kendimi yorgun hissediyorum. Sanki birileri beni omuzlarımdan tutup aşağı bastırıyordu, bacaklarım bile vücudumu taşıyamıyormuş gibi dizlerim titriyordu. Ellerim öylesine titriyordu ki, sanki neyi tutsam ellerimin arasından kayıp düşecek. Bunların hepsinin psikolojik olduğunu hatta belki de mental bir çöküş olduğunun farkındaydım.
