Ανοίγω την πόρτα από ένα από τα πολλά δωμάτια που υπάρχουν και στέκομαι μπροστά από την πόρτα κοιτώντας το.
"Σου αρέσει;" Ακούω τον Άρη από πίσω μου και γυρνάω να τον κοιτάξω.
"Είναι ωραίο." Κουνάω το κεφάλι μου, "Αλλά δεν είναι λίγο μεγάλο;" Σμιγω τα φρύδια μου.
"Δεν νομίζω." Μου απαντάει και σταυρώνει τα χέρια του.
"Ναι αλλά, Άρη που θα βρούμε τα λεφτά που χρειάζεται; Άκουσες πόσα είπε." Του λέω και αφήνει μία ανάσα στριφογυρίζοντας τα μάτια του.
"Σοβαρα Εύα; Αυτό είναι το θέμα; Έχω κάποια λεφτά στην άκρη θα χρησιμοποιήσουμε εκείνα." Ανασηκώνει τους ώμους του και ξεφυσαω.
Τον σπρώχνω ελαφρά να μπει στο δωμάτιο πριν κλείσω την πόρτα και γυρίσω να τον ξανά κοιτάξω.
"Άρη έρχεται ένα μωρό, δεν μπορούμε να ξοδεύουμε λεφτά έτσι απλά πλέον." Κουνάω το κεφάλι μου.
"Έχουμε άλλους εφτά μήνες μπροστά μας." Κουνάει τα χέρια του, "Μέχρι τότε θα έχω βρει μια σοβαρή δουλειά και θα είμαστε οκευ." Λέει και αφήνω μια ανάσα.
"Δεν χρειάζεται να ανχονεσαι για αυτό." Με πλησιάζει και κρατάει το πρόσωπο μου στα χέρια του.
"Για την ακρίβεια δεν χρειάζεται να ανχονεσαι καθόλου. Ούτος ή άλλως, θα μας κάνει καλύτερη τιμή... Ο Μάρκος μας έστειλε όπως και να έχει, γνωρίζονται." Μου λέει και γελάω κουνώντας το κεφάλι μου από τον τρόπο που σκέφτεται.
"Καλά εντάξει." Του χαμογελάω, "Θα πάρουμε το σπίτι." Λέω και χαμογελάει πριν πιέσει τα χείλια του στα δικά μου.
Λίγη ώρα αργότερα, υπογράφουμε και οι δύο στα χαρτιά μου χρειαζόταν πριν βγούμε έξω.
Ο Άρης τυλίγει το χέρι του γύρω από τον ώμο μου και 'χαλαει' τα μαλλιά μου με το χέρι του.
"Έι." Του λέω και γελάει περπατώντας πιο μπροστά από εμένα.
Τον αφήνω να απομακρυνθεί αρκετά πριν τρέξω και πηδήξω πάνω στην πλάτη του.
Για μια στιγμή χάνει την ισορροπία του και κρατάει αντίσταση πάνω στο αυτοκίνητο του κάνοντας με να γελάσω.
Τον ακούω να γελάει και αυτός και σκύβω μπροστά στο πρόσωπο του.
"Σ'αγαπω."
Λίγες μέρες μετά,
Αφήνω μια ανάσα πριν πέσω με φορά στον καναπέ και κοιτάξω τον Άρη απέναντι μου.
"Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι η μετακόμιση θα ήταν τόσο δύσκολη." Αφήνω μια ανάσα και αφήνω το κεφάλι μου να πέσει προς τα πίσω.
"Ε εντάξει, δεν ήταν και τόσο δύσκολη." Απαντάει πριν βγάλει την ιδρωμενη μπλούζα του.
"Ναι ότι πεις." Χασμουριεμαι.
Με πλησιάζει και κάθεται δίπλα μου, πριν τελικά ξαπλώσει πάνω μου, "Σήκω είσαι ιδρωμενος!" Τον σκουνταω και γελάει.
"Ναι, δηλαδή εσύ δεν είσαι." Μου λέει ειρωνικά και τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου.
"Όχι εγώ δεν είμαι." Γελάω αχνά.
"Μμμμ." Λέει πριν κλείσει τα μάτια του.
Παίζω με τα μαλλιά του πριν κλείσω κι εγώ τα μάτια μου για μια στιγμή, μέχρι που τον νιώθω να κουνιέται.
"Τι..." Ανοίγω τα μάτια μου και τον βλέπω να φιλάει την κοιλιά μου.
Χαμογελάω δαγκώνοντας τα χείλια μου κοιτώντας τον.
"Πιστεύεις θα είναι αγόρι ή κορίτσι;" Λέει, έχοντας πάντα τα μάτια του κλειστά.
"Δεν ξέρω... Δεν πολύ έχει σημασία βέβαια. Φτάνει να είναι υγιές." Του απαντάω και ξαπλώνω ξανά πίσω.
"Ναι, αλλά κάτι θα θέλεις λίγο παραπάνω." Ξανά λέει και γελάω.
"Δεν ξέρω... Ίσως ένα αγόρι." Λέω και αφήνει ένα γελάκι.
"Εσύ;" Τον ρωτάω.
"Γιατί όχι και τα δύο;" Λέει και γελάω.
"Ρε Άρη." Γελάω, "Μην βιάζεσαι."
"Μα δεν βιάζομαι. Ποτέ δεν ξέρεις." Τον νιώθω να χαμογελάει.
"Ευτυχώς ξέρω, ο υπέρηχος δείχνει ένα μωρό." Τον χτυπάω ελαφρά στο πρόσωπο κάνοντας τον να στηριχτεί στα χερια του και να με κοιτάξει.
"Καλά, καλά μαμά. Εσύ ξέρεις." Λέει και πιέζει τα χείλια του στα δικά μου.
_______________
Γειαα
Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;
Ξέρω ήταν λίγο μικρό αλλά το επόμενο θα είναι πιο μεγάλο<3
Λοιπόν τα παιδιά βρήκαν σπίτι.
Τι λέτε να γίνει μετά;
Τα λέμε❤️
ESTÁS LEYENDO
My anarchy
Acción"Ρε φίλε, την αγαπάς;" Με ρωτάει και γυρνάω να τον κοιτάξω. "Όσο τίποτα άλλο." Του απάνταω και χαμογελάει. "Τότε γιατί κάθεσαι εδώ και κλαιγεσαι αντί να πας να την βρεις;" Λέει και κοιτάω τον ουρανό. "Γιατί αν την αγαπώ πρέπει να μείνω μακριά της...
