Of False Accusations

Chapter Twenty one - Nothing left to lose (Part I)

A/N: Euaaa eto na po yung part I, sorry kailangan ulit naming hatiin kasi kung hindi baka mag 15 pages tayo hahaha 3k words kasi :)) the past chaps were all 2.7k worded updates at 9 pages na ang na-consume kaya hahatiin natin ang 21 ! hehehe.

So ayun, If I Lose Myself by OneRepublic and Dead in the Water by Ellie Goulding were the soundtracks for this chapter. You might want to listen to these songs especially the latter? *winks

Chapter Twenty-one

Alexander’s POV

“Do not stand at my grave and weep
I am not there; I do not sleep.
I am a thousand winds that blow,
I am the diamond glints on snow,
I am the sun on ripened grain,
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning's hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight. 
I am the soft stars that shine at night. 
Do not stand at my grave and cry, 
I am not there; I did not die.”

Bullshit pinapahirapan ako ng tula nayan! Yung prof namin sa literature ang nagpapabasa nyan sa amin, bigyan daw ng meaning, explanations at kung anu-ano pa. Oh my dear Mary Elizabeth Frye, why you do this to me my love? Joke lang gagong gago na kasi ako.

Nakakabanas na, imbis na iniisip ko kung sino si killer one eh nandito ako mag-isa sa bench ng quadrangle namin, pagkatapos kasi namin matahimik ng sandali dun eh makalaipas ang ilang minuto tumunog nadin yung bell at sa kasamaang palad, kailangan na naming pumasok.

Maya maya lamang ay may naramdaman akong tumabi sakin, nilingon ko naman kung sinong epal ang sumira ng poetic atmosphere at quality time ko kay Mary my love, sasakalin ko tala--.

“Oh ikaw pala krystalle.” I gave off a smile, and she did too.

“Yeah, napansin ko lang na mag-isa ka dito.” Nabigla ako dun honestly, pinuntahan niya ko just because she thinks I’m alone? Nah this girl, no wonder patay na patay dito si Simon eh. Napatawa naman ako kaya napatingin siya sakin.

“Sorry, nababaliw na ko, si mary kasi eh.” Napahawak naman ako sa batok ko dahil sa kahihiyan, tumawa daw ba ng parang wala kang kasama?

“Mary, you mean yung poet na gumawa niyan? Hahaha baliw ka.” Natawa naman siya, tsk if I know tapos na siya dito, edi siya na huhu.

“Yeah siya nga, nababaliw na ko alam mo yun, I mean ang bababaw lang naman ng usage of words sa poem na ‘to pati yung word play niya it’s not much of a complex one sa mga inaral natin, it’s purely goddammed metaphors pero alam mo yun, hindi ko maipaliwanag. I have no emotions to pour into writing to explain this poem huhu.” Paglalabas ko naman ng sama ng loob sa kanya, sa bawat pag acting ko ng pag-iyak natatawa siya at sa mga inis na inis talaga kong part ng tula natatawa padin siya.

“Siguro nga no? We can’t explain the things we can’t feel.” Sambit niya na ngayo’y nakatingin sa kawalan. Gusto ko sanang bumanat ng #Hugot but that’ll ruin the scene na ayokong mangyari dahil nadadama ko din siya.