TEVÂFUK

37| 'TANIŞMA'

#

—> Yaren Başaran

"Hazır mısın?" dedi Ercan, konağın kapısına bakarken.

"Asıl sen hazır mısın?" dedim hafifçe gülerek.

"Pek sayılmaz." deyip derin bir nefes aldı ve kapı tokmağını birkaç kere vurdu.

"Hadi bismillah." dedim gergin bir şekilde.

Aslında yol çok yormuştu ama Ercan'ın yanında olmak için ilk önce dayımlara gelmiştim. Hem... ne olacağını da bilmiyorduk zaten. Belki de Ercan evde kalamazdı.

Kapı açıldığında hizmetli kadın bizi -daha doğrusu Ercan'ı- görüp şaşkınlıktan kalakaldı.

"Ercan Bey'im! Siz..." deyip elini ağzına kapattı kadın. "Allah'ım çok şükür! Bugünleri de gördük."

Ercan'la birbirimize bakıp güldük.

"Geçin geçin." deyip bize yol veren kadınla birlikte içeri girdik.

"Kim gelmiş?" diye soran yengemin sesini duyunca yukarı, terasa baktık.

Yengem Ercan'ı görünce ellerini heyecanla dizine vurdu.

"Oğlum!" deyip koşarak aşağı indiğinde Ercan'la uzun uzun sarıldılar. "Hoş geldin oğlum! Şükür kavuşturana."

"Hoş buldum annem." dedi Ercan geri çekilip.

"Ah nasıl özledim seni? Çok şükür, sağ salim geldin karşıma."

"Babam?" dedi Ercan etrafa bakınıp. "Evde mi?"

"Evde." derken yengemin sesi alçalmıştı. "Oğlum bak, ters davranacak kesin. Sakın sen de karşı gelme de yumuşasın."

"Tamam anne. Nerede?"

Ercan'ın cümlesinin bitmesine kalmadan sol tarafımızdaki kapılardan biri açıldı ve dayım göründü.

Ercan'ı görür görmez kaşları çatılmış, yüzü çok sert bir hal almıştı.

"Ne işin var senin burada? Ben sana 'bu kapıdan çıkınca daha dönüş yok' demedim mi?"

"Halis, gözünü seveyim yapma."

"Sen karışma Hanım!" derken Ercan'ın karşısına geçmişti dayım. Bana bir bakış atıp Ercan'a döndü. "Şahin Yaren'i affetti, eve kabul etti diye ben de aynısını yapacağım mı sandın?"

"Baba, sinirlenme hemen. Bir oturup konuşalım." dedi Ercan.

"Benim seninle konuşacak bir şeyim yok. Kaybol gözümün önünden."

Böyle olmasını istemesek de gerçekleşme ihtimali olduğunu hepimiz zaten biliyorduk. Ama keşke olmasaydı.

"Halis, nereye gitsin çocuk? Gelmiş buralara kadar. Bizim için gelmiş."

"Bunca sene neredeyse yine oraya gitsin."

"Baba..." deyip sustu Ercan. Oysaki kim bilir söyleyecek ne çok şeyi vardı...

"Bir sürü akrabası var, onların kapısına gitsin. Bana gözükmesin yeter." deyip giden dayımın arkasından derin bir sessizlik oluştu.

"Oğlum sen bakma ona. Bir türlü dinmedi şu siniri."

"Olsun annem. Seni gördüm ya, o yeter." deyip tekrar yengeme sarıldı Ercan.

"Yaren." dedi yengem içli içli. "Sen getirmişsindir kesin oğlumu buralara. Allah razı olsun senden." deyip kolunu kaldıran yengeme sarıldım.