TEVÂFUK

14| 'MİSAFİR'

#

—> Yaren Başaran

Hayatımda yaptığım seçimler elle sayılabilecek kadar azdı. Çünkü bu zamana kadar bana hiç seçim yapma şansı verilmemişti.

Hayatımın en büyük seçimini yapalı henüz 1 ay bile olmamıştı ama o seçimden sonra diğer seçimlerim de peş peşe gelmişti.

Evden kaçmak benim seçimimdi, Ayşin'le yaşamak da öyle. Her gün yüz yüze geldiğim insanlara yalan söylemeyi ben seçmiştim, ki bundan oldukça rahatsızdım.

Fatih'in bana çok zor gelen soruları karşısında gerçekleri anlatıp anlatmamakta kararsız kalmıştım. Ben düşünürken içeri müşteri girince sorular kaynayıp gitmişti ve daha sonra düşündüğümde gerçekleri Ayşin'in fikrini almadan anlatmamın doğru olmayacağını fark etmiştim.

Zaten ilerleyen zamanlarda Fatih'le yüz yüze gelmemiştim.

Akşam eve döndüğümde ben üzerimi değiştirdikten hemen sonra yemek masasına oturduk.

"Kovuyormuşum gibi algılamayın ama ne zaman döneceksiniz?" diye sordu Ayşin annesine.

"Niye? Rahatsız mı oldun?" dedi Sarp.

"Her akşam evde bir oyun sesi dinlemekten rahatsız oluyor olabilir miyim?"

"Rahatsız oluyorsan kulaklarını tıka."

"Bana bak..." diye çıkışan Ayşin'i Senem Teyze durdurdu.

"Pazartesi günü döneceğiz, ben de sana onu söyleyecektim zaten. Baban 'dönün artık' dedi."

"Özlemiş mi yoksa seni?" dedi Sarp muzip bir sırıtışla.

Bu sorudan sonra Senem Teyze Sarp'ın koluna bir tane geçirdi.

"Sus bakayım sen. Yemeğini ye." diye azarladığında gülmeden edemedim.

Sarp astığı suratıyla tabağına dönerken homurdanmayı da ihmal etmemişti.

Yemekten sonra odalarımıza çekileceğimiz sırada Senem Teyze bize engel oldu.

"Bir çay koyun da birlikte dizi izleyelim. Tek başıma izlerken sıkılıyorum. Sarp, sen de hazır bakkal açıkken çekirdek al da gel."

"Oyundayım ben, hiçbir yere gidemem." dedi Sarp telefona gömülü bir halde. Bütün gün öyle dururken sırtı nasıl ağrımıyordu, hiç anlamıyordum.

"Tamam, ben giderim. Hemen şurası zaten." dedim.

"Kızım bütün gün çalışıyorsun zaten, bırak gitsin Sarp."

"Telefondan kafasını kaldırabilirse tabii." dedi Ayşin mutfağa gitmeden önce.

Üzerime kalın, bol hırkamı geçirip tülbentimi düzelttikten sonra para ve anahtarımı alıp evden çıktım.

Şuradan şuraya gidecek de olsam hava almak iyi gelebilirdi.

Apartmandan çıktığımda korumalar anında bana döndü.

"Buyur Abla?"

"Bakkala gideceğim, gelmenize gerek yok."

"Biz gidelim Abla, sen zahmet etme."

"Gerek yok, ben giderim." dedim hafif bir tebessüm ederek.

2 dakika bile sürmeden bakkala girmiştim.

"Hayırlı akşamlar." dedim bakkalın sahibi Cemil Amca'ya. Cemil Amca'nın yanında gördüğüm yüz sayesinde donup kalmak istesem de o an tepki veremezdim.