TEVÂFUK

18| 'GİTMEK'

#

Bugün 2 bölüm atayım dedim. Öyle bir içimden geldi, aslında bu yoktu. 😂

#

—> Yaren Başaran

Eve girer girmez odama kapanmıştım. Pijamalarımı giyip yorganıma sarılmış, annemin gönderdiği oyuncağımı elime almış, camın önüne oturmuştum. Yere oturduğum için cam biraz yukarıda kalmıştı ama gökyüzünü görebiliyordum en azından.

"Yaren, yemek hazır." diye seslenirken kapıyı açan Ayşin beni görünce şaşırdı. "Ne oldu be? Ne bu hal?" derken yanıma kadar gelmişti.

"Anlattım her şeyi." dedim dudaklarım titrerken.

Zaten Fatih'e her şeyi anlattıktan sonra boğazıma bir yumru oturmuş, daha da gitmek bilmemişti. Ağlamak için fırsat kolluyordum.

"Kime?" derken karşıma çöktü Ayşin.

"Fatih'e."

"Ne dedi?" derken o da tedirgindi.

"Çok şaşırdı. Ben her şeyi anlattıktan sonra müşteri gelince konuşma fırsatımız olmadı ama kızdı, belli. Bütün gün dalgındı." deyip bir iç çektim. "Ben anlattıktan sonra... bana bakışları değişti. Sinir gördüm gözlerinde, üzüntü gördüm." derken gözümden tek bir damla yaş akmıştı.

"Bu kadar üzüldüğüne göre..." deyip susan Ayşin'le birlikte yerde olan bakışlarımı ona çevirdim.

"Evet... Fatih'i çok başka seviyorum."

Bu bir itiraf mıydı ya da zaten bilinen ve söylenmesi için gereken zamanı bekleyen bir söz müydü bilmiyorum ama Fatih'i seviyordum.

—> Ayşin Çiçek

Yaren'i yalnız bırakıp odama geçtim.

Gerçekleri çevremizdekilere anlatmamız Yaren için daha zordu çünkü o hem Şeker Teyzelerin yanında çalışıyor, hem de az önce söylediği gibi Fatih'i seviyordu.

Bense sadece Şeker Teyze'nin kardeşinin evinde oturuyordum. Benim için de zordu tabii. Artık karşılaştığımızda yüzlerine bakıp selam verebilir miydim, bilmiyordum.

Notlarımı çıkarıp ders çalışmaya çalıştım. Kafamı toparlayabildiğim kadarıyla bir şeyler yapacaktım artık.

Yaklaşık bir 2-3 saat sonra elimdeki kalemi bırakıp alnımı masaya yasladım. Fazla sıkıntıdan patlayacak gibi hissediyordum.

Odamdan çıkıp mutfağa gittim. Dolaptan çıkardığım malzemelerle tatlı yapmaya giriştiğim sırada kapı çalınca mutfaktan çıktım.

Kapıyı açtığımda artık karşımda Civan'ı görmek beni şaşırtmıyordu.

"Gel." deyip yana çekildim.

Önden ben gidip mutfağa girdiğimde Civan da peşimden gelip masaya oturdu.

"Hayırdır bu saatte, misafir falan mı gelecek?"

"Canım sıkıldı." dedim omuz silkerek.

"Yaren yok mu?"

"Odasında. Canı sıkkın biraz."

"Niye?"

"Fatih'e sizin olayları, bir de bizim yalan mevzusunu anlattı da." deyip sıkıntılı bir iç çektim, önümdeki harcı çırparken.

"Anlattı mı? Neden Fatih'e?" dediğinde Civan'a şöyle bir bakış attım. "Anladım." deyince bakışlarım kaba geri döndü. "Ne demiş? Ağır mı konuşmuş?" derken sanki 'evet' desem kalkıp kapılarına dayanacak gibiydi.