The Love Project

Hoofdstuk 13: Weddenschap

Hoofdstuk 13

W E D D E N S C H A P

Toen ik klein was maakten mijn ouders en ik bijna nooit een wandeling, misschien één keer, maar dat is dan ook de enigste wandeling in heel mijn bestaan. Deze wandeling is dus officieel de tweede en dat maakt het niet gemakkelijk om Ethan bij te houden. Hij is als een sportwagen en ik als de kleuter op rollerskates die ervan droomt om mee te rijden in die sportwagen.

Gelukkig worden de wolken al wat donkerder, dat wil zeggen dat we straks moeten stoppen om onze tent op te bouwen. Hopelijk weet Ethan enkele dingen van tenten opzetten af, want ik weet er niets over. Ik hoop trouwens ook dat we twee tenten hebben meegekregen, maar dat betwijfel ik. Ze willen ons natuurlijk koppelen, dat is het concept van dit hele dwaze project. Zou dit project wel legaal zijn?

Ze laten ons nu al zo'n stomme dropping doen. Wat zal het volgende zijn? Ik denk dat ik het gewoon niet wil weten. Hopelijk wordt dit hele project gewoon afgelast nadat ze ontdekken dat dit project echt nutteloos is.

Ethan loopt enkele meters voor me uit en loopt met stevige passen door. Hij wil er duidelijk zo snel mogelijk zijn, iets wat ik ook wil. Dan hebben we dus hetzelfde doel voor ogen, ook al gaat dat bepaalde doel niet lukken. Ze hebben ons de langste wandeling gegeven. Waarschijnlijk omdat wij dan ook het moeilijkst zijn om te koppelen. Normaal zijn we er morgen ook nog niet.

Even heb ik gedacht om gewoon weg te lopen. Dan ben ik voor even verlost van dit zinloze gedoe. Maar natuurlijk zou de directeur me dan van school schoppen en dat moet ik kunnen voorkomen door Ethan te laten veranderen. Misschien heb ik ook wel te doen met die man, omdat hij zo met zijn zoon inzit. Het moet niet gemakkelijk zijn. Maar of ik daarom wil spelen dat ik verliefd op hem ben? Op dit moment sta ik daar niet voor open.

Plots draait Ethan zich om en kruist hij zijn armen tegen zijn borst. Ik loop lomp tegen hem aan en struikel enkele passen naar achter, in een struik vol brandnetels. Gelukkig heb ik een lange broek aan. Bedankt Ethan.

'Sukkel, wat doe je nu?' Ik zet opnieuw een paar stappen naar voor zodat ik niet meer in die brandnetels kan stappen. Daarna kijk ik Ethan verwachtingsvol aan. Hij mag een deftige reden hebben waarom hij zo abrupt stopte en me die struik in joeg.

Eerst grinnikt Ethan, maar dan begint hij luidop te lachen. Hij krijgt van die schattige kuiltjes in zijn wangen als hij lacht en zijn gezicht is erg vermakelijk. Dan heb je nog het geluid dat hij maakt. Hoe kan iemand als hij zo aantrekkelijk lachen? Hoe kan hij überhaupt lachen? Zijn lach doet je gewoon alles vergeten en bijna zou ik ook kunnen meelachen, maar ik kan mezelf net nog tegenhouden.

'Wat is er zo grappig?' vraag ik soft. Het is duidelijk aan mijn stem te horen dat ik mijn lach probeer in te houden, dus ik probeer dan ook boos te kijken.

Wanneer Ethan is gestopt met lachen, kijkt hij me spottend aan. 'Dat weet je zelf wel, liefje. Je vindt het zelf ook grappig, dat kan ik zien.'

Ik zucht en negeer zijn opmerking. 'Waarom ben je zo abrupt gestopt?' vraag ik hem terwijl ik hem niet begrijpend aan kijk. Er staat nog altijd een glimlach op zijn gezicht, wat me ook doet glimlachen.

Hij kijkt bedenkelijk naar de lucht en haalt terwijl een hand door zijn haren, wat enorm sexy is uit mijn perspectief. 'Volgens mij wordt het stilaan donker en gaat het misschien regenen. Het is dus wel logisch dat we onze tent opzetten zodat we niet nat worden. Natte kledij lijkt me niet handig.'

Ik haal mijn schouders op. 'We hebben toch reservekleding bij?'

Hij knikt en zet zijn handen op zijn middel. 'Ja, maar die kleding houdt niet veel in. Daarnet heb ik even gekeken en van mij is gewoon een reserve short die eerder op een pyjamabroek lijkt.'