Kendimi Bulmaya Gittim

Biri var🦋

Biri var şimdi.Kalbi gibi kendisi de güzel.Sözleriyle,şiirleriyle,sesiyle yüreğime dokunan.
Bu uçsuz bucaksız,yapayalnız kalmış yüreğime ,gelip konan biri var.Beni benden alan,sesimidir yoksa bakışlarındaki merhametimidir bilmem.
Şiirler okur zaman zaman yoksa şiirlermi onu okur,
Okuduğu şiirlermi dokunur kalbe yoksa yüreğinin sesimi.
Bilemiyorum inan bazen.Öyle derin ,öyle güzel biri işte.Sanki şiirler yüreğini okuyordu onun,sesindeki o merhamet, o sevgi melodisi yüreğinden kopup geliyordu.
Yazılar yazıyor mesela sayfa sayfa,kitaplar yazıyor ama sadece yazmıyordu,kağıda döktüğü her cümlede yaşıyor gibi.Yazılarını yaşarken,yaşattırıyor.Okurken kaybolup gidiyorsun,şu sonbahara hapsolmuş yüreğin onun cümleleriyle akıp gidiyordu,bahar bahçelere.Onu anlamak cümlelerini okumak,şiirlerini dinlemetir mesela,yazdığı her cümle kalbinden izler taşıyordu çünkü.
Fakat ben adımlarla gidiyorum ona yüreğim kanat çırpıyor ona uçmak için ama durduruyorum onu.Nedenmi? Öyle yara almışım,öyle hapsolmuşum ki yalnızlığa, her gelen yaralaycak sanıyorum artık kimse gidersem,kimin gözlerindeki sevgi sndığım o duygulara sığınırsam beni mahvedecekmiş gibi geliyor, yine yarım bırakacaklarmış gibi beni.Oysa o çok farklı,biliyorum hisseddiyorum elbet,insan başına gelecek güzellikleride kötülükleride bilemez elbet ama insanları hisseder bende öyle hissediyorum işte.Kilometrelerce uzaktan merhametini,sevgisini hisettiriyor tıpkı bir evin sıcaklığı gibi içtenliği.Ben korkusuzca içimden geldiği gibi davranıyorum onunlayken çünkü onun bir derdi yok içindeki çocukla.Gülebiliyor o,aynınzamanda güldürebiliyorda.Öyle heyecanlıyım ki şu sıra,yağmur yapmış kurak topraklar gibiyim öyle sabırsız öyle mutlu öyle yerinde duramayan.İçimde uçuşsn kelebekleri görmeye dur sanki ömürlerine bir gün daha eklenmiş gibi.Nerden nasıl geldiyse kapalı şu gönlümün kapısını aralayıp sızdı içeriye iyikide sızmış.Öyle işte.

Öyledir işte hayat, ne kadar çok kaçarsan kaç ne yaşacağından öte ne de nasibinden öteye kaçamaz insan.Kırılıp döküldüğünde güçlenmeli insan.Ne zaman kırgın bir kalp görsem bilirim yüreğinin kapıları kapalıdır onun ta ki aralıktan bir ışık sızıncaya kadar ama korkarak gider ona hatta bazen hiç gitmez.Kırılmış,yarım bırakılmıştır çünkü.Hayatınıza giren her insna başlarda bir ışık gibi görünür bazıları aşırı parlar tıpkı aşırı hareketleri gibi biz o aşırılıktan alamazyız gözümüzü oysa bilmediğimiz şey ise onun sadece abartıdan ibaret olduğu,o ışığın parıldamasının altındaki kötülüğü saklamak için olduğunu göremeyi.Göremediğimiz diğr ışık hep sona kalır geride kalır biz o mutluluğu geç görürüz.Bazen olsun diyorum geç de olsa gördük ya zaten mutluluk öyle hemen olmaz ya yavaş yavaş olur, bşr şey ne kadar hızlı olursa o kadar çabuk yerle bir olur ama güzel olan her şey zaman alır.
Hayat bitmedi devam ediyor ve edecekte bizim bitti dediğimiz o yerden yeniden yeşillenecek önümüzw güzellikler serecek bizi mutlu edecek.Öyle bir zmaan sonra haydi gel sen çok yoruldun birazda dinlenme zamanı diyecek.Kendimizi hapsettiğimşz o karanlık dipten çıkma zamanı,kendimizi kaybolan benliğimizi bulma zamanı,içimizdeki çocuğu büyütme,mutlu etme mutluluğu öğrenme zamanı.Biz kanat çırpmak için çabalamdıkça kimse bize uçmayı öğretmeyecek.İnsanların ve yaptıklarının sizi ve hayatınızı şekillendirmesine izin vermeyin sadece insan ve yaptıkalrından ders alın öğrenin pişman olmayın keşke demeyin,Neden diyin ve ders alın güçlü durmayı düştüğünüz yerden kendi başınıza kalkmayı öğrenin.
Mutluluğun zamanı geldi de geçiyor..🦋

                               ~Son~