Ephraim’s POV
December 19
“Hello, Santa?”
Tinatawagan ko si Santa, kasalukuyang nasa bubong ako ng bahay ni Krysel. Gabi-gabi akong umaakyat sa bubong at tinatawagan si Santa Claus.
“Oh, Ephraim, my boy! Hohoho!” sagot ni Santa sa kabilang linya.
Ang ginagamit namin bilang kominikasyon ay ang mga bituin. Parang yun ang koneksyon namin sa isa’t isa.
“Hindi ba pwedeng dito na lang ako?” nag-isip pa ako ng mabuti bago tinanong yun.
“Tsk tsk tsk. Sabi ko na nga ba’t nahuhulog ka na kay Krysel. Ephraim, my boy, isipin mo kung ano ba ang misyon mo sa pagpapadala ko sa iyo diyan...” nai-imagine ko na ang mukha ni Santa habang hinihimas himas ang mahaba niyang balbas.
Hayst. Bakit ko nga ba to natatanong? Alam ko namang hindi pwede eh. Na-briefing naman na kami noon pa bago kami ipadala dito sa Pinas.
“Eh kasi...” napaisip ako. “Never mind.”
“I do mind, hohoho.”
“Diyan ka na nga,” kahit kailan talaga, puro tawa lang si Santa Claus.
Sa totoo lang, unang misyon ko tong kay Krysel. At hindi ako nagsisising siya ang unang taong nakausap ko. Ni hindi ko akalain na matatagalan ko siya gayong todo angal at iling ako noon nung sabihan akong sa bahay ng isang Krysel Aquino ako ipapadala eh hindi naman na bata yun.
Dapat nga kasi, bata lang ang inaasikaso namin pero dahil nung kabataan ni Krysel ay busy sa North Pole, hindi siya naasikaso. Kaya kung kailan na siya tinubuan ng buhok sa katawan, saka pa siya naasikaso.
Napailing-iling ako.
May hindi pa nga ako nasasabi sa kanya bilang kapalit ng misyon ko. Pero hayaan na. Tutal pang-limang na sinbang gabi naman na ngayon. Makapasok na nga sa kwarto niya nang magising ko na siya.
“Krysel...” kumatok muna ako sa pinto bago pinihit ang seradura. Hindi na niya yun nila-lock. “Tss,” pagkapasok ko ay nakita ko ang mga papers na halatang hinalughog pa niya. Sabi ng wag na siyang magtatrabaho muna eh, ang tigas talaga ng ulo ng babaeng to.
Inayos ko na lang ang mga yun. Tutal maaga pa naman, mamaya ko na siya gigisingin.
Naupo ako sa carpet na malapit lang sa kama niya.
“Tulo laway,” mahinang sabi ko na medyo natatawa.
Hindi naman talaga siya tulo-laway, yun nga lang at nakaawang kasi ang mga labi niya.
Ang mga labi niya...
“Sheez,” napamura ako ng mahina.
Nag-inat siya.
Agad naman akong tumayo.
“Nandyan ka pala...” medyo nakamulat na sabi niya. “Anong oras na ba?”
“Ha? Ano, teka,” lumabas ako ng kwarto at nagtungo sa sala para tignan kung anong oras na, “alas-dos---“
“Ephraim, okay ka lang?” sabi niya tapos pinakita sa akin yung alarm clock na hawak niya, “nalimutan mo na bang may tatlong orasan dito sa loob ng kwarto ko? Adik ka ha.”
“Ahy...” napakamot ako sa batok ko.
“Ewan ko sa yo,” natatawang bumangon na siya. “Nakaligo ka na ba?”
Tumango lang ako sa kanya.
“Maligo lang ako, saglit.”
Pagkasara niya ng pinto ng banyo ay napamura ulit ako. Hindi ko alam kung saan ko natutunan yun pero hanggang ‘sheez’ at ‘esh’ lang naman ako na naririnig ko kay Krysel.
Lumabas na ako ng kwarto. Sa ibaba na ako maghihintay sa kanya.
Nakita ko yung pagkalaki-laking Christmas tree na pinagtulungan naming lagyan ng disenyo ni Krysel. Nagkaroon ng buhay ang paligid ng bahay. Hindi na gaya noon na maaari mong isipin na bahay yun ng mangkukulam o di kaya’y pinagkukutaan na ng mga malign at kung anupamang hindi nakikitang nilalang.
Pinagtugtog ko ulit yung CD na binili namin. Christmas songs iyon.
“♪♪♪Christmas Christmas time is near...
Time for joys and time for cheers... ♪♪♪”
Kanta yun ng Alvin and the Chipmunks. Nakangiti ako habang pinapakinggan yun.
“Bumigay ka na sa katinuan mo, ngiting-ngiti ka diyan eh.”
Nakita kong pababa na siya sa hagdan. As usual, naka-dress na naman siya.
“Hindi ah,” angal ko.
Sabay na kaming lumabas ng bahay. Konting tiis na lang...
O mas tamang sabihing, konting panahon na lang, di na uli kami magiging ganito kasaya.
Kasi mawawala din ako.
***
Author: Minamadali na kasi. Hayaan na ah, hakhak XD
