sorellavasoula

Πολυλογού, έτσι με φώναζαν μικρή και δεν είχαν άδικο! Μπορούσα να μιλάω για ώρες, αλλά ποτέ δεν έγραφα. Μέχρι εκείνο το βράδυ που οι σκέψεις κόντευαν να με τρελάνουν και οι λέξεις έψαχναν διέξοδο...Μα η φωνή δεν έβγαινε. Έπιασα ένα χαρτί και άρχισα να γράφω. Οι λέξεις έπεφταν σαν πέτρες, όπως και τα δάκρυα. Για την αδερφή μου, γι' αυτήν έγραψα πρώτη φορά. Και συνεχίζω να γράφω τώρα που έφυγε. Μέσα από τα μάτια της είδα διαφορετικά τον κόσμο. 
Πριν λίγα χρόνια άρχισα να ασχολούμαι ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Ανακάλυψα την ομορφιά που υπάρχει γύρω μου. Την ομορφιά που πολλές φορές προσπερνάμε, τρέχοντας να προλάβουμε... Πολλές από τις φωτογραφίες μου είναι για τη Βασούλα μου, την αδερφή μου. Γιατί θέλω να δει κι αυτή μέσα από τα μάτια μου τις ομορφιές του κόσμου. Γιατί έτσι νιώθω ότι είναι μαζί μου.
Μερικές φορές οι φωτογραφίες κρύβουν ιστορίες. Όχι αυτές που βλέπουν τα μάτια, αλλά αυτές που λαχταρά η ψυχή. Τέτοιες ιστορίες θέλω να γράψω εδώ. Το ταξίδι ξεκινά!