(Kitap konusu Kore'de geçmektedir.) "Bırak seni ben iyileştireyim." Gözlerimden akan yaşları elleriyle sildi yanaklarımdan. "Bırak yaralarını ben sarayım." dedi gözlerime şefkatle bakarken. "Senin ilacın ben olayım." Karanlık dünyamda ilk defa beni seven birisi vardı yanımda. Her şeyden habersiz masum bir şekilde gözlerime şefkatle bakıyor göz yaşlarımı elleriyle siliyordu. Böylesine karanlık dünyama böylesine bir ışık fazla gelirdi. "Sen benim için fazlasıyla iyisin." dedim titreyen sesimi bastırmaya çalışarak. "Yaşadığım zorlukları sana yükleyemem." Gözlerimden bir yaş daha süzüldü yanaklarıma doğru. "Bırak öleyim." dedim yüzüme burukça bir gülümseme kondurarak... Esen rüzgar bedenimi daha da sarsıyordu. Son gücümle tekrar son kez konuşmak için araladım kurumuş dudaklarımı. "Teşekkür ederim. Karanlık olan dünyama kısa süreliğine de olsa güneş oldun. Her şeyim oldun. Teşekkür ederim." Gözlerinin içine son kez baktım. Özlem vardı,şefkat vardı,aşk vardı... Yorulmuş bedenimi rüzgarın esintisinin eşliğinde bıraktım geriye doğru. ***