Aslında benim hayata olan inancım daha 5 yaşında yetimhaneye bırakılmamla tükenmişti. Fazla bir şey ummuyordum hayattan, sadece diğer çocuklardan gördüğüm ve duyduğum şeyler haricinde hayat hakkında pek bir bilgim ve tecrübem yoktu. Kimseden bulamadığım hayat tecrübemi yetimhaneden ayrılarak sokakta aramaya karar vermiştim. Ve sokakta geçirdiğim yıllar boyunca mükemmel dostluklar ve tecrübeler kazandım. 17 yaşıma geldiğimde ise yetimhaneye dönmeye karar verdim. Ve döndükten biraz sonra evlat edinildim; sonunda bir ailem olmuştu. Yeni bir okul, çevre ve arkadaşlıklar. Arkadaşlıklar demişken Kaan denen pisliği saymıyoruz tabiki..