Χαμογελασα ειρωνικα και τον κοίταξα στα μάτια. Αχ αυτά τα πράσινα ματιά, τι ζημιά είχανε κάνει. Αναριγησε. Ήξερα τι άγχος του προκαλούσε αυτό μου το βλέμμα. -Και τελικά δεν μου είπες. Το κάλυψες το κενο; Η καρδια μου σκιστηκε στα δυο με τις λεξεις που ξεστομισα. Ήξερα πως ήμουν η τελευταία που είχε δικαίωμα να το πει αυτό. Αλλά του άξιζε. Με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο συμπονοια, λύπη και μετανοια. - Το κενό θα μείνει για πάντα κενό, Χριστίνα, ψιθύρισε πίκρα. - Προκάλεσαμε όλα αυτά απλώς για να μείνουμε με το κενό στα στηθη; ρώτησα με δάκρυα στα μάτια. -Ήταν μοιραίο φαίνεται... -Πίστεψα πως ήσουν διαφορετικός... -Ακριβώς. Ήμουν, απαντησε. Κατσουφιασα. -Γιατί άλλαξες ετσι; -Εσύ φταις γι' αυτό Χριστίνα, Φάνης, Γιαννης. 16 αυτή, 17 ο Γιάννης και 18 ο Φάνης. Τρεις άνθρωποι διαφορετικοί που όμως μπλεχτηκαν πολύ. Τι ήθελε ο ένας από τον άλλον; πολύ καλή ερώτηση, ίσως να μην ξέρουν ούτε καν οι ίδιοι.