Olivia's pov
Προσπαθώ για εκατοστή φορά να βάλω μπρος το αυτοκίνητο αλλά δεν γίνεται τίποτα.
"Γαμώτο Liam ξυπνά!"φωνάζει η Ashley και ξεφυσαω.
"Μπορείς να μην φωνάζεις; Πιο πολλές πιθανότητες υπάρχουν να τον ξυπνήσεις με μια σφαλιάρα παρά με τις φωνές."λέω αγανακτησμενη.
Βέβαια δεν φταίει και αυτή πουθενά. Αλλά είμαστε εδώ και δύο ώρες σε ένα αυτοκίνητο κλεισμένοι. Δεν βγαίνουμε έξω γιατί δεν ξέρουμε το θα βρούμε.
Θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στο τιμόνι και να ξυπνήσω στο κρεβάτι μου.
"Ε δύο μηχανές έρχονται προς το μέρος μας."λέει και γυρνάω ξαφνιασμένη να κοιτάξω.
"Τι; Μα εδώ είναι ερημιά!"λέω και κλειδώνω τις πόρτες.
"Κάτσε μπορεί να είναι οι γονείς μας."λέω.
"Είναι και ένα κορίτσι μαζί."λέει και την κοιτάω περιεργα.
Σύντομα οι δύο μηχανές έχουν σταματήσει ακριβώς δίπλα από το αυτοκίνητο. Αυτός που είναι δίπλα μου βγάζει το κράνος και γυρνάει να με κοιτάξει με ένα ειρωνικό χαμόγελο.
Χτυπάει το τζαμί από την πόρτα του οδηγού και ρολαρω τα μάτια μου γυρνώντας να κοιτάξω την Ashley πισω μου.
"Δεν θέλω να σε τσατίσω περισσότερο. Αλλά εκείνο το κορίτσι ήταν η Diana."μου λέει.
"Αν ξεκινούσε επιτέλους το αμάξι θα την πατούσα μαζί με τους άλλους δύο."σχολιάζω και γελάμε.
Ο Tony ξανα χτυπάει το παράθυρο.
"Μπορούμε να βοηθήσουμε αν μας αφήσετε."μου λέει.
"Να μου λείπει η δικιά σου βοήθεια."του απαντάω και ακούγεται ο Liam στα πίσω καθίσματα.
"Τι έγινε ρε παιδιά; Που είμαστε;"λέει και γυρνάμε να τον κοιτάξουμε.
"Έχουμε μείνει στην μέση του πουθενά. Η παρέα σου αποφάσισε να περάσει για μια βόλτα και το αυτοκίνητο δεν λειτουργεί. Καλημέρα κατά τα άλλα."του λέει ειρωνικα η Ashley.
"Η παρέα μου;"λέει και προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα.
Ακούγονται μηχανές αυτοκινήτων πίσω μας και αφήνω μια ανάσα ανακούφισης όταν από τον καθρέφτη βλέπω το αυτοκίνητο του μπαμπά μου.
Ο Max μας ανοίγει τις πόρτες και εμείς βγαίνουμε έξω.
"Αυτοί ποιοι είναι;"ρωτάει ο μπαμπάς μου αναφερόμενος στον Tony και τους άλλους δύο.
"Φίλοι του Liam."απαντάω.
"Μόνο του Liam; Εμείς δεν είμαστε φίλοι ξανθούλα;"μου λέει ο Tony και ο μπαμπάς μου γυρνάει να τον κοιτάξει.
"Εσύ είσαι ο Tony;"τον ρωτάει και ξαφνιαζομαι που ξέρει το όνομα του.
Γυρνάω να κοιτάξω την Ashley δίπλα μου ενώ δεν ξέρω τι να περιμένω ότι θα γίνει.
Ο Tony γνεφει και τον κοιταει στα μάτια.
"Τότε φρόντισε να μείνεις μακριά από αυτές. Αν θες να έχουμε καλά ξεμπερδεματα."του λέει και γυρνάει ξανά σε εμένα.
...
"Θα μου πεις γιατί δεν απαντούσες στο κινητό σου;"τον ρωτάω ξεφυσοντας και με κοιτάει ξανά.
"Θα σου πω όταν μου πεις τι δουλειά είχες εκεί πέρα. Εγώ σε έστειλα σχολείο όχι εκεί που ήσουν εσύ."απαντάει και τον κοιτάω ειρωνικά.
"Λες κι εσύ δεν τα έκανες αυτά."λέω και σφίγγει τα χέρια του.
"Εγώ νομίζω ήμουν πιο υπεύθυνος από ότι είσαι εσύ τώρα. Και δεν είμαστε το ίδιο. Μεγαλώσαμε υπό άλλες συνθήκες...σε άλλες εποχές και με άλλα άτομα."λέει.
"Επίσης εγώ όταν άρχισα να κάνω τετοια πράγματα ήμουν ενήλικας. Εσύ δεν είσαι ακόμα οπότε δεν είσαι όσο ανεξάρτητη ήμουν εγώ."προσθέτει και γελάω.
"Η ηλικία είναι ένα άσχετο πράγμα τώρα. Σου μιλάω για την εφηβεία σου όχι τις έκανες στα δεκαοκτώ."διευκρινίζω.
"Ή απλά προσπαθείς να με πείσεις ότι έχεις δίκιο."σηκώνεται όρθιος χωρίς να έχει σταματήσει να με κοιτάει.
Φρικάρω όταν κάποιος το κάνει αυτό.
"Σόρρυ που δεν απαντούσα στο τηλέφωνο το πρωί."λέει λίγο αργότερα.
"Μην μου λες σόρρυ! Δεν είμαι φίλη σου...κόρη σου είμαι."παραπονιέμαι και γελάω.
"Δεν το είπα για πλάκα..."λέω ξανά.
"Καλά καλά συγνώμη." Λέει και εκεί σταματάει να γελάει. Σκύβει για λίγο το κεφάλι του και όταν με ξανα κοιταει έχει το σοβαρό του βλέμμα.
"Γιατί ήσουν εκεί το μεσημέρι;"λέει αλλά δεν απαντάω.
Περιμένει ένα λεπτό πριν με ξανά ρωτήσει.
"Γιατί ήσουν εκεί Olivia;"λέει με πιο έντονο τόνο στην φωνή του.
"Ξέραμε ότι θα γινόντουσαν αγώνες κοντά στην περιοχή και αποφασίσαμε να πάμε. Ή μάλλον το είχαμε ήδη κανονισμένο και ο Liam είχε δηλώσει ότι θα τρέξει. Ε...με τα πολλά πολλά καταλήξαμε εκεί."του απαντάω τελικά.
"Μμμ, για πες και τα υπόλοιπα. Δεν είμαι ηλίθιος τόσα έχω πάθει..."σταυρώνει τα χέρια του και ξεφυσαω.
Πάω να περάσω από δίπλα του και να πάω στο δωμάτιο μου αλλά βάζει το σώμα του μπροστά μου και με σταματάει.
"Θα σου δώσω δύο ώρες να μου πεις από μόνη σου τι έγινε. Γιατί αν το μάθω από μόνος μου θα έχεις μπλεξίματα."λέει με ένα αλαζονικό χαμόγελο.
Ian's pov
...
Κάθομαι στο γραφείο που υπάρχει στην κρεβατοκάμαρα και χαμογελάω ικανοποιημένος όταν καταφέρνω να συνδεθώ με όλες τις κάμερες της περιοχής.
Βγάζω ένα τετράδιο και σημειώνω τις ώρες που μου τηλεφώνησε η Olivia και ο Max.
Παίρνω το τηλέφωνο στα χέρια μου και καλώ τον Max παίζοντας με τον στύλο στα χέρια μου.
"Έλα." Μου λέει.
"Πες μου λίγο. Τι ώρα σε κάλεσε η Ashley το μεσημέρι;"ρωτάω και τον ακούω να γελάει.
"Μισό να δω...13:36 το μεσημέρι."απαντάει και το σημειώνω.
"Να'σαι καλά."γελάω κι εγώ.
"Ε πες και σε εμένα τι θα βρεις. Γιατί αν περιμένω από την Ashley σώθηκα."μου λέει.
"Οκευ."του απαντάω πριν τερματίσω την κλήση.
Κοιτάω πρώτα τις κάμερες κοντά στο σχολείο της Olivia. Μετά κοιτάω στην αποθήκη και το μέρος όπου συνήθως γίνονται αγώνες.
Εντοπίζω την Ashley και μετά την Olivia. Κάνω ζουμ και κοιτάω τα άτομα τριγύρω.
Κάτι πιτσιρίκια...κι άλλα πιτσιρίκια...
Σε κάποια φάση το μάτι μου παίρνει αυτόν που ήταν μαζί με τα κορίτσια όταν τις βρήκαμε.
Βρίσκω τα στοιχεία του και ψάχνω το βιογραφικό του.
Τα τυπώνω σε μια σελίδα και επιστρέφω στις κάμερες της περιοχής. Λίγο μετά από την ώρα που τελείωσαν οι αγώνες βλέπω την Olivia, την Ashley και τον Liam να μπαίνουν σε ένα αμάξι. Το οποίο θα το οδηγούσε η Olivia. Μιας και είναι αυτή που μπαίνει στην θέση του οδηγού.
Για την υπόλοιπη μια ώρα το αυτοκίνητο κάνει κύκλους στην περιοχή.
Ρίχνω το βάρος μου προς τα πίσω σηκώνοντας την καρέκλα στα πίσω πόδια.
Σταματάω τα βίντεο από τις κάμερες και βγαίνω από το δωμάτιο. Πάω στην κουζίνα και αφού πάρω μια σακούλα με πατατάκια σταματάω έξω από το δωμάτιο της Olivia.
Ανοίγω την πόρτα και γυρνάει να με κοιτάξει ξαφνιασμένη.
"Μήπως αποφάσισες να μου πεις η ίδια τι έγινε;"την ρωτάω και ρολάρει τα μάτια της πριν στρέψει την προσοχή της στο κινητό της.
"Όπως θέλεις."λέω και επιστρέφω στο δικό μου δωμάτιο.
Λίγη ώρα αφού ξεκινήσω το βίντεο ξανά η ταχύτητα του αυτοκινήτου χαμηλώνει και στρίβει σε ένα μέρος. Εκεί που ήταν δηλαδή...
Προχωράω την ώρα και κοιτάω μισή ώρα πριν εκείνη που έφτασα εγώ με τον Max και ψάχνω για τις μηχανές.
Όταν τις βρίσκω σημειώνω τις πινακίδες τους και ύστερα επικεντρώνομαι στα πρόσωπα τον ατόμων που τις οδηγούσαν.
Βρίσκω τα στοιχεία των υπολοίπων και αφού τα τυπώσω κι αυτά τα βάζω σε μια διαφάνεια και τα αφήνω πάνω σε ένα ράφι.
Περνάω τα βίντεο από τις κάμερες σε ένα στικάκι και αφού αποσυνδεθω απο τον υπολογιστή κλείνω τα πάντα και μπαίνω στο δωμάτιο της Olivia.
Τσεκαρω πίσω από την πόρτα της και στρέφω το βλέμμα μου σε αυτήν.
"Λοιπόν. Ας ξεκινήσουμε με το ότι κανείς ότι θες, οπότε θες και χωρίς να σκέφτεσαι. Δεν θα σχολιάσω ακόμα το γεγονος ότι με παρακουσες σε δύο πράγματα. Πιστεύω ότι ξες πως οδηγήσες παράνομα. Σωστά;"την κοιτάω.
"Ναι το ξέρω. Που θες να καταλήξεις;"ρωτάει και χαμογελάω.
"Ξερεις που θέλω να καταλήξω. Σε εμπιστεύομαι ορισμένες φορές με το αυτοκίνητο. Ξες ότι φοβάμαι για εσένα...με το να φεύγεις από το σχολείο και να οδηγάς παράνομα χωρίς να ξέρω τίποτα το μόνο που θα καταφέρεις είναι να χάσεις την εμπιστοσύνη μου."της απαντάω και ξεφυσαει.
"Ναι αλλά ρε μπαμπά θέλω να κάνω και κάτι διαφορετικό! Έχω βαρεθεί όλο τα ίδια!"λέει.
"Το κινητό το έχουμε για να επικοινωνούμε ξες. Γιατί δεν με πήρες να μου πεις ότι θα πας σε αγώνες; Ή ότι θα φύγεις από το σχολείο; Και αν δεν απαντούσα ας εστελνες μήνυμα για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο."της λέω ενώ έχω αρχίσει να τσατιζομαι.
"Ωραία ναι οδήγησα χωρίς εσένα και χωρίς να το γνωρίζεις. Έγινε τώρα τι θα κάνεις; Δεν μπορείς να κάνεις κάτι...και ούτε έπαθα κάτι. Δεν τράκαρα ή κάτι τέτοιο!"ξεκινάει να λέει πιο δυνατα και παίρνω μια ανάσα.
"Αν παθαίνες κάτι; Αν συνέβαινε κάτι εκείνη την στιγμή. Το αυτοκίνητο έπαιρνε φωτιά ή χτυπουσες σε μια κολώνα ή ότι διποτε άλλο...τι θα έκανες; Και τι θα έκανα εγώ;"της λέω στον ίδιο τόνο.
"Σταματά να ανησυχείς τόσο πολύ! Έχει καταντήσει γελοίο! Έχω βαρεθεί να σε έχω πάνω από το κεφάλι μου συνέχεια και να μου λες τι ΜΠΟΡΕΙ να γίνει! Επειδή η μαμά μου τράκαρε δεν σημαίνει ότι θα τρακαρω κι εγώ! Ούτε ότι επειδή πέθανε αυτη θα πεθάνω κι εγώ!"φωνάζει και σφιγγω τα χέρια μου.
"Η μαμά σου έπαθε ότι έπαθε επειδή είχε το μυαλό πάνω από το κεφάλι της! Όπως ακριβώς κι εσύ! Για αυτό πρόσεχε μην καταντήσεις όπως αυτήν!"της φωνάζω κι εγώ.
Τα χαρακτηριστικά της αλλάζουν τελείως. Κάνει ένα βήμα πιο πίσω και την παρατηρώ καλύτερα.
Τα μάτια της γυαλίζουν αλλά προσπαθεί να μην δείξει τι της προκάλεσε αυτό που της είπα.
Τυλίγω τα χέρια μου γύρω της και χαϊδεύω τα μαλλιά της και παίρνω μια ανάσα.
"Δεν μου αρέσει όταν γίνεται αυτό αλλά καιρός να μεγαλώσεις Olivia. Δεν είσαι πλέον δέκα χρόνων. Προσπαθώ να σε κρατήσω μακριά από επικίνδυνα πράγματα που μπορούν να σου στοιχίσουν πολλά...αλλά δεν με βοηθάς με αυτά που πας και κάνεις."
____________________________
Γειαα
Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;
Ο Tony επέστρεψε 😏
Και η Olivia είχε έναν καυγά με τον Ian.
Εσείς πιστεύετε ότι οι αντιδράσεις του Ian σε αυτά που κάνει η Olivia είναι υπερβολικές;
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι pov θέλετε να είναι το επόμενο κεφάλαιο;
Τα λέμε❤️