Chapter 24
"Tara na, maligo na tayo habang kumukulo itong adobo," salita ko at hinugasan ang aking kamay.
I made my way towards the room and saw Wilbert fixing the bed. Kakapalit lang niya ata ng bedsheets, pillow covers at ng comforter dahil ang ibang napalitan na ay nasa sahig nakakalat. Pinulot ko ito at tinawag ang pangalan niya.
"Ligo na tayo. Medyo mainit na rin, eh," saad ko at humarap siya sa akin. Sa simpleng gawaing iyon ay pinagpawisan na agad siya.
"We're gonna have sex under shower?" he asked, but for me it sounded like a statement. Mukhang gusto pa ata niyang umisa bago kumain.
"Ewan ko. Siguro hindi. Tara na nga, napakainit na." Nauna akong maglakad palabas ng kwarto at nilagay sa laundry basket na nasa likod-bahay ang dala kong labahan. Pumasok agad ako at nakita siyang hinihintay ako habang nakaupo sa dining chair.
Nang makapasok kami sa loob ng baniyo, saka ko lang napagtantong hindi pala ako nakakuha ng damit.
"'Yong damit ko-"
"Dinalan na kita," Wilbert whispered. Kumunot ang noo ko at hinanap kung nasaan nga ba nakalagay ang damit niyang sinasabi. Nakita ko ngang may nakalagay na sa sink kaya naman naghubad na rin ako ng damit ko. May damit na ako ritong iniwan kila Wilbert dahil napapadalas ang pagtulog ko rito kaya naman nagdala na ako.
Once I was fully naked, I joined Wilbert under the shower taking his bath. He started to roam his hands around my body, tingling every part of my mind and soul. These are the only hands that can make me feel this way.
As much as I don't want to take it into deeper aspects, inabot ko na ang shower gel at naglagay ng isang punong palad sa akin saka kinuskos sa aking katawan. I can still feel Wilbert's burning kisses around my neck and his warm hands on my waistline.
"Wish I could own this body for a lifetime..." Wilbert whispered and grabbed the shower gel to take himself a bath, too.
"You can. You don't have to wish, Wilbert," I replied and faced him. We're all naked, and it's not the first time. Kapag maliligo kami ay palagi naman na kaming nakahubad. Naaalala ko pa 'yong unang beses na nagkasama kami sa baniyo. Noong nagluluto sila lola ng ube halaya. Hindi ko naman akalain na aabot talaga ako sa puntong ito na libre na namin itong nagagawa.
"I can, but I know it won't last forever. I can feel it in my core." He reached for my lips and pecked them. When he pulled away, he stared right into my eyes. The cold water from the shower is still flowing, but the burning desire and longing from his eyes makes my whole body warm.
"I love you, Tristan. My only Tristan. I will search for you wherever I go, I will long for you and your mind. I will always look for you no matter what." Pinagdikit niya ang noo naming dalawa habang nakahawak ang kaniyang mga kamay sa aking pisngi.
"I love you, too, Wilbert."
Bumalik kami sa dati naming ayos at naligo nang matiwasay. Wala namang masiyadong nangyari kung hindi ang kaunting harutan nang dahil kay Wilbert. Naghihiluran din kami ng likod, singit, at kung ano pa puwedeng hilurin. Pati ng bayag niya hinilutan ko na para luminis.
Saktong labas ko ay tinungo ko na ang pinapakuluan kong adobo. Cooked na rin ang kanin sa rice cooker kaya akin nang hinalo ang adobo. Nag-thicken na ang sauce nito kaya alam kong luto na rin. Sa tansiya ko ay halos 20 minutes namin itong naiwanan sa medium to low heat fire kaya maayos na maayos ito.
"Puwede bang magsandok ka na ng kanin?" tanong ko kay Wilbert habang nagsasalin ako ng adobo mula sa isang mangkok na malalim.
"Oh, yeah, sure," he replied. Inilagay ko na ang nalutong adobo sa isang mangkok at dinala ito sa lamesa. Wala pa siguro sa kalahati ito ng ulam na nasa kaldero kaya siguradong-sigurado na aabutin pa ito bukas. Good to know na hindi madaling mapanis ang adobo dahil sa suka.
"Halika na, kumain na tayo," paanyaya ko at tumabi kay Wilbert. Magiliw na magiliw siyang tumabi sa akin at ang ngiti sa kaniyang labi ay hindi mapantayan. Mas minsan pa sa minsan ko nakikita ang ganitong ngiti ni Wilbert. Para ngang ang mahal masiyado ng mga ngiti niya na hindi ko kayang bilhin, ngunit heto siya, kung makangiti ay parang wala ng bukas.
"Oh, bakit ka nakatitig sa'kin kanina pa?" nagtataka niyang tanong at mas lalong lumapad ang ngisi sa labi. I couldn't help myself but to pinch both of his chubby cheeks.
"You're so cute. I can't help it," tugon ko at pinagsilbihan na niya ako. Siya ang naglagay ng kanin sa plato ko at maging sa kaniya. Ako naman ang naglagay ng isang hiwa ng manok at sarsa sa ibabaw ng kaniyang kanin.
"Ngayon ka na lang magkakaro'n ng boyfriend na ganito ka cute, sulitin mo na," sabad niya at nagsimula na kaming kumain.
Napairap ako sa kilig at sinubukan itong itago sa pamamagitan ng pagkagat ng aking pisngi.
"I wanna have an entire basketball team with you, Tristan—aray puta!" Nakatanggap agad siya ng malutong na kurot sa tagiliran mula sa akin.
"Don't speak when your mouth is full, Bert! Masama 'yon!" bawal ko sa kaniya. Umikot ang mapupungay niyang mata sa akin at nagpatuloy sa pagnguya habang nagsasalin ang isa niyang kamay ng tubig sa baso saka ininom.
"Wow, bakit ikaw umuungol ka pa nga habang sinusubo mo titi ko—fuckkkkkk!!!!!" Pingot naman sa tenga ang natanggap niya ngayon. Aba, aba, masiyado na ata siyang sumusobra!
"Bakit, kasalanan ko ba na manghihingi ka ng blowjob o kaya naman handjob? Bakit, parang hindi mo rin sinubo titi ko, ah?" Halos mabuga niya ang tubig na kaniyang iniinom sa sinabi ko.
"What?!! Ginusto mo naman 'yon, ah? Don't tell me..."
I rolled my eyes and put a spoonful of food in my mouth. Mabagal ko itong nginuya bago ko nilunok at nagsalita.
"Wala akong sinabing hindi ko gusto, okay? Nasa don't speak when your mouth is full topic lang tayo tapos napunta tayo sa blowjob-blowjob na 'yan??" Pagtataray ko. Habang sumusubo ng kanin, naramdaman ko ang mainit na presensiya ng braso niya sa likod ng upuan.
"Eh kasi naman nagsasalita ka rin habang blino-blowjob mo ako. Para patas lang tayo, dapat alam mo rin pagkakamali mo. Aminado naman ako, eh ikaw?" Halos mahulog ang panga ko sa hindi pagkapaniwala sa namumutawing salita sa bibig na Wilbert.
Balahura talaga kapag kaming dalawa na lang ang magkasama.
"Those are clearly both different things and occasions, okay? Kung ayaw mo pala ng umuungol habang sinusubo ko 'yang sa 'yo, e 'di maghanap ka na lang ng iba diyan na hindi umuungol." Padabog akong tumayo na dala ang plato ko.
Only for him to grab me by my arm, causing me to knock back to him. "Ano ba?!"
"Ito naman," natawa siya nang mahina. "Hehe sorry na. Nagjo-joke lang naman ako, eh." I rejoiced in secrecy. Niloloko ko lang din naman siya pero ngayong pakunwaring nagdabog ako ay mas sumeryoso na siya.
Mas ayos siguro kung pakiramdam niya galit ako para naman suyuin niya rin ako kahit papa'no.
"Uy, sorry na nga. Hindi na po mauulit, please. Kiss mo 'ko, sige na. Bati na tayo please..." Dahil hindi ako direktang nakatingin sa kaniya, I'm seeing his actions from my peripheral view.
Binitawan niya ang kubyertos at dahan-dahang hinaplos ang braso ko. Ihinilig ni Wilbert ang kaniyang ulo sa aking braso at humalik.
"Sorry na, please. 'Wag ka na magalit." Ipinatong niya ang kaniyang baba rito saka ako pinakatitigan. "Kiss mo na 'ko para bati na tayo... please po kahit isa lang sa lips o kung ayaw mo kahit sa cheeks na lang."
This is me trying my best to remain in poker, but his voice sounded like a baby and made me want to crack. Hindi rin nakatiis si Wilbert at siya na mismo ang nagnakaw ng halik mula sa akin. Kalaunan ay bumalik din siya sa pagkain at maging ako kaya payapa kaming dalawa na naghapunan.
Naka-isang ulit siya ng kanin kaya nauna na akong maglapag ng pinagkainan sa lababo saka ito hinugasan. Bumalik din ako kaagad sa tabi niya para tumitig sa kawalan, kaso umalis na rin siya para maghugas ng pinagkainan.
While he was walking to the kitchen sink, I followed his broad back because he was not looking. His actions were a bit different from earlier. Kung parang kanina lang ang buhay-buhay at bubbly niya, ngayon ay kabaligtaran na.
I sighed and decided to walk towards his body and hugged him tightly from behind. Kakalas pa sana siya ngunit mahigpit na ang pagkakayakap ko sa kaniya kaya wala siyang nagawa kung hindi ang hayaan ako.
"I'm sorry..." I whispered as I buried my face on his back. His good smelling back. His stiffened body slowly calmed as I caressed his belly.
"Wilbert, sorry na nga, please. 'Wag ka na magalit," bulong ko pa. Wow, ha, parang kanina lang ako sinusuyo, ngayon ako na ang sumusuyo. Nasaan ang equality?! Eme.
Nang matapos siya sa hugasin ay itinaob niya ito sa dish rack at naunang maglakad papaalis sa kusina kaysa sa akin. Gaya ng kanina, napatitig lang ako habang naglalakad siya paalis at nang matauhan ako ay sinundan ko siya at naabutan sa salang nakaupo.
In these kinds of situations, it is better to distance yourself when you're angry or mad. Pero naman tampururut lang itong nararamdaman namin sa isa't isa and he's now acting like a Goddamn baby. Seriously? Eh dapat ako ang bine-baby sa aming dalawa eh!
Pero why is that? Anong meron? But ughh my time has come... ako naman ang kailangang manuyo sa amin.
Naupo ako sa harapan niya at pinagtitig ang aming mga mata. Nakita ko ang paglalaro sa kaniyang mata at mabilis kong naramdaman na gustong-gusto niya itong ginagawa ko. If he wants it, ibinigay ko sa kaniya. Slowly, my face moved towards his as our lips met within a matter of seconds.
Our shallow kisses slowly turned into deeper ones, leading us to French kissing. It lasted for a couple of seconds before Wilbert let go of my lips. When I pull away, an indescribable smirk is drawn in his face. Hindi ko mawari pero para na siyang nanalo sa lotto sa lagay na iyon.
"Are we good?" I asked, cupping his face. He nodded twice as an answer.
"Hintayin mo ako rito," saad ni Wilbert at tumakbo papunta sa kuwarto niya. Hinintay ko siyang bumalik sa loob ng trenta segundo, only for him to hide something from his back.
"Ano 'yan?" I asked. Sinubukan kong silipin kung ano nga ba ang dala niya pero ayaw niyang ipakita. Hanggang sa makaupo siya sa tapat ko ay hindi niya pa rin ipinapakita.
"Siret na. Ano ba 'yan?" tanong ko ulit.
Unti-unting pinakita niya ito sa akin at nakita kong Polaroid camera ito. Nanlaki ang mga mata ko at halos mapatalon dahil sa tuwa.
"Let's take a polaroid picture," he said.
"Okay, okay. Wait." Umayos ako ng upo at inayos ang aking sarili. Nang mag-angat ako ng tingin ay sumalubong ang mga mata ni Wilbert na naghihintay sa akin.
"Hindi mo na kailangang mag-ayos. You're always beautiful in my eyes." Ngumiti siya at binuksan ang camera saka kami nag-picture. We have several pictures taken. May mga wacky, normal, kissing, and solo portraits naming dalawa.
We produced two pieces each, para parehas kaming may kopya.
"Higa ka sa hita ko." Inaya ako ni Wilbert na mahiga sa kaniyang hita sa couch kaya sinunod ko ito. Muli kaming nagpicture gamit ang Polaroid camera at mabilis itong na-process. Kinuha ko ang picture at pinakatitigan.
"The whole world is black and white but we're in screaming colours," bulong ko kay Wilbert. Pinakita ko ang litrato sa kaniya at napangiti siya rito.
"You keep it, I'll keep mine. This is going to be our memories that will last forever." Ngumiti si Wilbert at inaya akong tumayo. Kinuha niya ang litrato sa aking kamay at ipinatong ito sa couch kasama ng Polaroid camera.
After that, he started moving the furniture around.
"Why are you moving furnitures around? Baka magalit si tita-"
"So we can dance," all he said.
He took my hand and we slowly dance without music. Hindi ko alam kung tama ba itong ginagawa ko basta't sinusundan ko lang ang ginagawa niya. His soft hums became the melody that was making us dance. When Wilbert finally wrapped his arms around me, he whispered the words, "We're built to fall apart and fall back together."
TheButterflyReturns © 2022