" ထင္တဲ့အတုိင္း..
တေက်ာင္းလံုးပထမရျပန္ၿပီ "
ဆရာမလက္ထဲက တရုိတေသလွမ္းယူလုိက္သည့္ အမွတ္စာရင္း စာ႐ြက္ေလးဟာဘတ္ဟြၽန္းလက္ထဲမွာအေရာင္တလက္လက္ထြက္ေနသလုိမ်ဳိး ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းလြန္းသည္။ ဒီစာ႐ြက္ကုိ "ဦး" ျမင္လုိက္တာနဲ႔ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္သြားမယ့္ မ်က္ႏွာေပၚက ပါးခ်ဳိင့္နက္နက္ႀကီးကုိ စိတ္ကူးထဲမွန္းဆေနရင္း သူ႔အၿပံဳးေတြၾကည္ေတာက္ေနခဲ့သည္။
" ရာ႕ !! ငါ့လည္း တခါတေလ
ပထမေလး ဘာေလးေပးပါဦးကြ "
အဆင့္ ၃ျဖစ္သည့္ မင္ေဆာ့က မ်က္ေစာင္းေလးတခဲခဲနဲ႔ဆုိလာျပန္ေတာ့ အစားအေသာက္မပ်က္သူ ဆုိဟြာက အာလူးေၾကာ္တေခ်ာင္းႏႈိက္ၿပီး မင္ေဆာ့ပါးစပ္ထဲထည့္သည္။
" ေဖ့သားႀကီးကလည္း ၾကဳိးစားေလကြာ....ေနာက္ထပ္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ၾကဳိးစားရင္ အေဖ့ကုိမွီေလာက္မွာပါ "
" က်ဥကုိ အေဖ... $&@%$ "
" ဟားး ဟားးး... ေရာ႕ ...
ေဖ့သားႀကီးေနာက္တေယာက္အတြက္ ဆုခ်တာ "
ဘတ္ဟြၽန္းထမင္းဗူးထဲကၾကက္အူေခ်ာင္းတပုိင္းမွာ ရီဖန္႔ပန္းကန္ထဲသုိ႔ေနရာေျပာင္းရသည္။ ေစတနာမရွိတာေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ တေခ်ာင္းလံုးမေကြၽးတဲ့ဘတ္ဟြၽန္းကုိ " လူနဲ႔လုိက္ေအာင္ တုိႏွံ႔ေနတာေပးတယ္ " ဆုိေသာ ေက်းဇူးကန္းစကားႀကီးေျပာၿပီး တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ေကာက္ဝါးေနတဲ့ ရီဖန္ဟာ ဘယ္လုိေတြေတာင္ရုိက္ခ်င္စရာေကာင္းေနတာတုန္း။
အရင္လေတြကလုိ အဆင့္ငါးဆယ္ေက်ာ္မသြားလုိ႔ အေက်နပ္ႀကီးေက်နပ္ၿပီး မုိးနတ္မင္းႀကီးကုိ ေက်းဇူးတင္ေနတာအႀကိမ္ႀကိမ္... ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ကေစာင့္ေရွာက္တယ္ ဆုိတာလဲပါေသး။ စာက်က္ပ်င္းတဲ့သူ႔ကုိ ဘတ္ဟြၽန္းတုိ႔သံုးေယာက္သားက ထုရုိက္ေအာ္ေငါက္ၿပီးမနည္းစာလုပ္ခုိင္းလုိ႔ ဒီအဆင့္ေလာက္ရတာကုိမ်ား... မျမင္ရတဲ့ ဘုိးေတာ္ေတြ မယ္ေတာ္ေတြကုိေက်းဇူးတင္ေနေသးတယ္။
" ဒါနဲ႔ နာရာကအဆင့္ေတြ အရမ္းက်သြားတယ္ေနာ္။ ၃၅ တဲ့ "
" သူ႔ဟာသူစာမက်က္လုိ႔က်တာေနမွာေပါ့။
ငါတုိ႔နဲ႔ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ "
" ဒီေက်ာင္းကုိ ဘတ္ဟြၽန္းမလာခင္က သူအေတာ္ဆံုးလုိ႔ေျပာရႏုိင္တယ္။ အခုက် ငါ့ထက္ေတာင္ အေျခအေနဆုိးေသး "
ရီဖန္နဲ႔ ဆုိဟြာတုိ႔ရဲ႕ တုိးတုိးက်ိတ္က်ိတ္စကားဝုိင္းထဲမွာ ဘတ္ဟြၽန္းၿငိမ္သက္ေနမိသည္။ ဂ်န္နာရာ႕မွာ မိသားစုအခက္အခဲတခ်ဳိ႕ရွိတာ နားစြန္နားဖ်ားၾကားဖူးသည္။
မူလတန္းတက္ကတည္းက ကုိယ့္အေပၚမနာလုိဝန္တုိစိတ္ရွိမွန္းသိၿပီးသားမုိ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္ခ်င္ေပမယ့္ သူ႔မိသားစုကိစၥေတြအဆင္ေျပပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးျဖစ္သည္။ နာရာ႕လုိမ်ဳိး ဥာဏ္ေကာင္းၿပီးသားေက်ာင္းသူတေယာက္ကုိ အႏုိင္ရဖုိ႔ခက္ခဲေသာျပဳိင္ဖက္တဦးအေနနဲ႔ ထပ္ႀကံဳခ်င္ပါေသးသည္။
" ဒီတပတ္ ပိတ္ရက္မွာဘာလုပ္မလဲ "
" ငါေတာ့ မားမားတုိ႔နဲ႔ ႏွင္းေလ်ာစီးသြားမယ္ "
" ဝါးးး ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းမွာပဲ။
ငါလည္းလုိက္ခ်င္တယ္.. ရလား ? "
ဆိုဟြာက ႐ြက္ေႂကြတခ်ဳိ႕ျဖန္႔ခင္းထားေသာ ေက်ာင္းျမက္ခင္းေပၚမွာ ခုန္ေပါက္ရင္းေမးေနသည္ကုိ ရီဖန္က အတန္ၾကာစဥ္းစားဟန္ျပဳသည္။
" အင္း.. မာမားကခြင့့္ျပဳမယ္ထင္တာပဲ
လုိက္ခဲ့ေလ... မင္ေဆာ့နဲ႔ ဘတ္ဟြၽန္း..လုိက္ဦးမလား "
" ငါက အစ္ကုိ႔အိမ္မွာ ဂိမ္းသြားေဆာ့မလုိ႔။
မလုိက္ေတာ့ဘူး "
" ဘတ္ဟြၽန္းေရာ "
" ငါက..."ဦး"နဲ႔ သြားစရာရွိတယ္ "
" အံမယ္...ဘယ္သြားမွာမုိ႔လုိ႔ ဒီေလာက္ထိၿပံဳးေနရတာလဲ...ေျပာစမ္း"
ပုခံုးတဖက္ကိုတြန္းတုိက္ၿပီးေမးလာတဲ့ စပ္စုစိန္ကုိ ထိပ္ေခါက္ဟန္ျပဳလုိက္ေတာ့ လွ်ာထုတ္ျပလာသည္။ရီဖန္က မင္ေဆာ့နားနားကပ္ၿပီး တီးတုိးေျပာကာ တခြီခြီျဖစ္ေနျပန္သည္။
ဒီေကာင္ေတြ တကယ္ပဲ.. လူကုိ ေနစရာမရွိေအာင္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ရက္ရက္စက္စက္ကုိေတာ္တာ။
" ေအးေလ.. နင္က ဦးဦးခ်န္းေယာလ္အေၾကာင္းေျပာရင္ အခြက္ႀကီးၿဖီးေနတာပဲ။ မသိရင္ ခ်စ္သူေတြက်လုိ႔ "
" ရာ႕ !! ဒီေကာင္မေလးေတာ့... "
စကားပင္မဆံုးေသး...မင္ေဆာ့က ရီဖန္႔လက္ေမာင္းကို သူ႔လက္နဲ႔ခ်ိတ္ယူကာ ပုခံုးေပၚေခါင္းကေလးေဝွ႔ရင္း ႏွာသံနဲ႔ခြၽဲျပေတာ့သည္။
" ဦးဦးေရ ~~ ဘတ္ခြန္းနီး ေရခဲမုန္႔ခ်ားမယ္ "
" အင္း... ဘာခ်ားမလဲ ကေလးေလး...
ခ်ေတာ္ဘယ္ရီရွိတယ္...ေခ်ာကနက္ရွိတယ္ "
" ရာ႕ !! "
မ်က္လံုးႀကီးေစြၾကည့္လုိက္ေပမယ့္ အစအေနာက္မပ်က္တဲ့ေကာင္ေတြက " ဦးဦးနဲ႔ဘတ္ဟြၽန္းနီး" ျပဇာတ္ကုိ သရုပ္ေဖာ္ေနျပန္ေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္းမွာရယ္ရခက္၊ ငုိရခက္။
မင္ေဆာ့က ဘလင္းဘလင္းမ်က္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ေမာ့ၾကည့္ရံုမကဘဲ တရုတ္မေလးေတြလုိ မ်က္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္လုိ႔။ ငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ ရီဖန္ကလည္း ၿပံဳးၿဖီးေနလုိက္တာ... "ဦး" နဲ႔ဘတ္ဟြၽန္းက ဒီေလာက္ထိ ၾကည္ႏူးမေနဖူးပဲနဲ႔ ေသာက္ပုိေတြလုပ္ျပေနတယ္။
" ေဟ့ေရာင္ေတြ...
ငါ အေကာင္းေျပာေနတုန္း ေတာ္ေတာ့ေနာ္ "
" ဘတ္ခြန္းနီး ေျခေထာက္နာတယ္..ဟင့္ "
" လာ...ကေလးေလး...ဦးဦး ကုန္းပုိး.. "
" ရားးး!!!! မေတာ္ႏုိင္ၾကေသးဘူးလား... "
" ဟားး ဟားးး "
ကုန္းပုိးဖုိ႔ျပင္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္က ဘတ္ဟြၽန္းလက္ဝါးသုိင္းရဲ႕စက္ကြင္းမွာမမိေအာင္ ပတ္ေျပးေနဆဲအခ်ိန္.. ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာထုိင္ရင္း ရယ္ေၾကာမျပတ္တဲ့ ဆုိဟြာ႕အနားကုိ နာရာေရာက္လာသည္။
လက္ထဲမွာဖုိင္တြဲတတြဲကုိင္ထားသူရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စ.ေနာက္ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနတဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းကုိတခ်က္ေဝ့ၾကည့္ရင္း မထီၿပံဳးတခ်က္ၿပံဳးလုိက္တာကုိ ေသခ်ာျမင္လုိက္ရသည္။
" အာေညာ္ "
ဆုိဟြာကႏႈတ္ဆက္ေပမယ့္ နာရာက မသိဟန္ေဆာင္ကာ ဘတ္ဟြၽန္းကုိအၾကည့္မပ်က္တာမုိ႔ ဒုကၡေပးခ်င္တဲ့ အႀကံဆုိးတခုတေလမ်ားရွိမလားထင္ၿပီး သတိအေနအထားနဲ႔ေနလုိက္သည္။
အတိတ္ကံမေကာင္းခဲ့ရေသာ သူမရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းကုိ ဘယ္သူမွထိခိုက္ေစဖု႔ိ ခြင့္မျပဳႏုိင္ပါ။
" တေက်ာင္းလံုးပထမရျပန္ၿပီလား..
ေျဗာင္ဘတ္ဟြၽန္း.. "
ဘတ္ဟြၽန္းမ်က္လံုးေလးေတြဝုိင္းစက္ကာ အသံလာရာလွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆုိဟြာ႕ေဘးမွာထုိင္ေနတဲ့ နာရာ႕ကုိ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ျမင္လုိက္ရသည္။
" ပတ္ခ္ဘတ္ဟြၽန္းလုိ႔ေခၚပါ နာရာ။
ငါ မ်ဳိးရုိးေျပာင္းထားတယ္ "
" ဟုတ္လား...
ဘယ္သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔လဲ မသိဘူးေနာ္ "
" နင္ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။
ျပႆနာရွာဖုိ႔ဆုိရင္ ဒီမွာတင္ရပ္ပါ "
အႏၲရာယ္အေငြ႕အသက္ကုိ သတိထားမိသလုိမ်ဳိးဆုိဟြာ႕အသားေတြတုန္တက္လာခဲ့သည္။ မင္ေဆာ့နဲ႔ ရီဖန္ကလည္း အရယ္ရပ္ၿပီး ေဘးကတျခားေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ စူးစမ္းသလုိေငးၾကည့္ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာပဲ နာရာက ဖုိင္တြဲကုိဖြင့္ကာ အထဲကဓာတ္ပံုတခုကုိ ဘတ္ဟြၽန္းျမင္သာေအာင္ျပလာသည္။
" ကင္မ္ဆုယြန္း ဆုိတာ
နင့္ေမေမရဲ႕နာမည္လား ဘတ္ဟြၽန္း "
" ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး...
ဒီဓာတ္ပံု ဘယ္ကရတာလဲ !! "
ေမေမ့ရဲ႕ လုိင္စင္ဓာတ္ပံုဟာ ဘယ္ကေနဘယ္လုိ နာရာ႕လက္ထဲေရာက္ေနလဲ စဥ္းစားလုိ႔မရ။ ျဖတ္ခနဲဆြဲယူၿပီးေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕ ေမေမမွ ေမေမအစစ္။ ဘယ္ကရသလဲဆိုတာမေျဖပဲ ၿပံဳးၿပီးစုိက္ၾကည့္ေနတဲ့နာရာကုိ ဖမ္းဆြဲၿပီးေမးလုိက္ခ်င္ေပမယ့္ အနားမွာစူးစမ္းသလုိရွိေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာရဲ႕ မ်က္လံုးေတြေၾကာင့္ စိတ္လုိက္မာန္ပါမလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပဲ လက္သီးတင္းတင္းဆုပ္မိသည္။
ရႈပ္ေထြးလြန္းေနတဲ့ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ နာရာ႕အစ္ကုိတေယာက္က ရဲအရာရွိျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းသတိရသြားသည္။
~ မဟုတ္မွလြဲေရာ...ေမေမ...
ေမေမ့ကုိ ....
ရာဇဝတ္မႈတခုခုေၾကာင့္ ဖမ္းသြားၾကတာမ်ားလား။
ဘတ္ဟြၽန္းနီးကုိ နဲ႔အေဝးဆံုးတေနရာအထိထြက္ေျပးၿပီးတာေတာင္မွ ေမေမ့ကိုလုိက္ဖမ္းတဲ့သူေတြရဲ႕လက္ကမလြတ္ႏုိင္ေသးတာလား ေမေမရယ္... ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့မလဲ ~
" အာ... အိမ္နဲ႔ေဝးရာမွာအလုပ္ၾကဳိးစားၿပီးေနတဲ့ ေမေမေပါ့ေလ။ ပတ္ခ္ဘတ္ဟြၽန္းကုိ ေက်ာင္းထားေပးေနတဲ့ေမေမဆုိတာ တကယ္ရွိေသးရဲ႕လား သိခ်င္မိတယ္ "
" ငါ့ကုိဘာေျပာခ်င္ေနတာလဲ။
ေကြ႕ဝုိက္မေနနဲ႔ တည့္တည့္ေျပာ !! "
ခုနေလးတင္ဆူညံေနခဲ့သည့္ ေက်ာင္းကစားကြင္းပတ္လမ္းေလးမွာ ေက်းငွက္တုိ႔ေအာ္ျမည္သံမွလြဲ၍ အရာရာတိတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။ ေႏြလည္ေန႔ခင္းရဲ႕ အပူရွိန္က ဘတ္ဟြၽန္းရင္ထဲမွာ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပူေလာင္ေနျခင္းကုိမမွီႏုိင္ခဲ့ပါ။
ေမေမ့ကုိ သူ ေမ့ထားခဲ့တာ... ၾကာခဲ့ၿပီ။
ေမေမနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အမွတ္တရေပါင္းမ်ားစြာ အေတြးထဲေရာက္လာတုိင္းအျမန္ေဖ်ာက္ဖ်က္မိခဲ့သည္။ သူ မရွိတဲ့ အရပ္တေနရာမွာ ေပ်ာ္ေနႏုိင္မယ့္ေမေမ့ကုိ မွန္းဆလုိက္တုိင္းမွာ ရင္ဘတ္ထဲတဆစ္ဆစ္နာက်င္ရမႈေၾကာင့္ ေမေမ့အေပၚ ခ်စ္ခဲ့၊ အားကုိးခဲ့သမွ် သံေယာဇဥ္တုိ႔ကုိ အမုန္းတရားအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းယူခဲ့သည္။
စြန္႔ပစ္သြားခဲ့လုိ႔ ... မုန္းတယ္။
သတင္းေလးေတာင္မၾကားရေတာ့ပဲ လံုးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့လုိ႔... စိတ္နာတယ္။
ပံုရိပ္ေလးေတာင္ ျမင္ခြင့္မေပးေတာ့ပဲ... သူ႔ရဲ႕ျဖစ္တည္မႈအေပၚ နည္းနည္းေလးမွ ဂရုမထားေတာ့တဲ့ ေမေမ့ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ "ေမေမ" လုိ႔မေခၚေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ဆံုးျဖတ္ထားရတဲ့အထိ ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕အတိတ္ ပစၥဳပၸန္ အနာဂတ္...အားလံုးကေန ဖယ္ထုတ္ထားခဲ့တယ္မဟုတ္လား။
ဘာအတြက္ေၾကာင့္မ်ား နာရာရဲ႕စကားတခြန္းက ဒီေလာက္ထိတုန္လႈပ္ေစရတာလဲ။ " တကယ္ရွိေသးရဲ႕လား " လုိ႔ အေမးခံရခ်ိန္မွာ ၾကက္သီးေမြးညင္းေတြထသြားေလာက္ေအာင္ စုိးရိမ္ပူပန္ေနရတာဘာ့ေၾကာင့္လဲ။
" တကယ္ႀကီး... နင့္ ဦးဦး ပတ္ခ္ခ်န္းေယာလ္က လူလိမ္ပဲ "
" ဘာေျပာတယ္ !! "
ေအာင္ႏုိင္သူအၿပံဳးမ်ဳိးနဲ႔ ထရပ္လုိက္ေသာ နာရာက ဘတ္ဟြၽန္းတုိ႔ ေလးေယာက္ရဲ႕မ်က္ႏွာကုိ တလွည့္စီေငးၾကည့္ကာ အခ်ိန္တခုေစာင့္ေနသလိုပင္။
" ဆုိဟြာ... နင္သိတယ္မလား။
နင့္အဖိုးကရဲမွဴးႀကီးဆုိေတာ့ ...
အေစာႀကီးတည္းကသိၿပီးသားေနမွာပဲ "
" ဘာကုိ...သိရမွာလဲ...
ဆုိဟြာ ? "
ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕အေမးေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲတုန္သြားတဲ့ ဆုိဟြာက မင္ေဆာ့အက်ႌလက္ကုိတင္းတင္းဆုပ္ကုိင္ထားသည္။ ဘတ္ဟြၽန္းရွိတဲ့ဖက္ကုိ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာပ်က္ယြင္းေနတဲ့ ဆုိဟြာ႕ကုိ ပထမဆံုးျမင္ဖူးတာျဖစ္သည္။
" ဘတ္ဟြၽန္းရယ္... အဲဒီ့ေန႔မွာ နင့္ေမေမက...
မူးယစ္ေဆးမႈနဲ႔ အဖမ္းခံရခါနီးေလး.... "
" ေတာ္ၿပီ...နာရာ...
အဲ့တာေတြ နင္ေျပာစရာမလုိဘူး !!
နင္က ဘာမုိ႔လုိ႔လဲ..ဟမ္ !!!
ဘာအျပစ္မွမရွိတဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔အမ်ဳိးမ်ဳိး ဒုကၡေပးေနရတာလဲ !! "
" Yahh !!! "
" ဆုိဟြာ... မလုပ္နဲ႔ !! "
နာရာ႕လက္ေမာင္းကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲယူၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ ဆုိဟြာကုိ မင္ေဆာ့တားျမစ္တာလည္း အခ်ည္းႏွီးပင္။ နာရာ႕ လက္ထဲမွာပိုက္ထားတဲ့ဖုိင္ကုိ ႏွစ္ေယာက္သား လုယူရင္း အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ၿပီးရုန္းရင္းဆန္ခတ္ေတြျဖစ္လုိ႔... ေယာက္်ားေလးေတြ ဝင္ဆြဲရတဲ့အထိ ေဒါသထြက္ေနၾကတဲ့ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ ေက်ာက္ရုပ္တရုပ္အလား ဘတ္ဟြၽန္းၾကည့္ေနမိသည္။
" ေတာ္ၾကပါေတာ့ဟာ...
ဆရာေတြေရာက္လာရင္ဒုကၡပဲ "
" ရီဖန္...ဆုိဟြာ႕ကုိ ေခၚသြား...
ဆုိဟြာရားးး ေတာ္ၿပီ... မလုပ္နဲ႔ေတာ့ "
ေအာင္ျမင္စြာ လူခ်င္းခြာလုိ႔အၿပီးမွာေတာ့ ဖုန္ေတြအလူးလူးကပ္ေနတဲ့ ဖုိင္တြဲေလးက ဘတ္ဟြၽန္းေျခေထာက္ေရွ႕ကုိ ဆုိက္ဆုိက္ျမဳိက္ျမဳိက္ေရာက္လာေတာ့သည္။
" Yahh !!! ဂ်န္နာရာ !!! ေႁမြေပြးလုိမိန္းမ..
နင့္ကုိ ငါမေက်ဘူး "
" ေအးး ...နင့္လည္း ဘတ္ဟြၽန္းကုိ တသက္လံုးကာကြယ္ေပးႏုိင္မယ္မထင္နဲ႔ !! သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာ နင့္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွမျမင္ဘူး သိရဲ႕လား။ နင့္ကုိ သနားလုိ႔ေျပာေနတာေဟ့...သနားလုိ႔ေသေတာ့မယ္ "
" Yahh !!! ငါ့ကုိလႊတ္စမ္း ဝူရီဖန္...
ငါ့ကုိ လႊတ္ေပးစမ္းလုိ႔ !!! "
" ဟိတ္ !! ကေလးေတြ...
ဒါဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ။ "
" ဆ... ဆရာ ... "
ဆူဆူညံညံအသံေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းျမက္ခင္းျပင္ဟာ မီးကုိေရနဲ႔ ၿငိွမ္းသလုိ တိတ္ဆိတ္လုိ႔သြားတယ္။ နာရာနဲ႔ဆိုဟြာတုိ႔လက္ေတြကုိ တဖက္တခ်က္စီ ဆြဲေခၚသြားတဲ့အတန္းပုိင္ဆရာရဲ႕ေနာက္ မင္ေဆာ့တုိ႔မလုိက္မသြားခင္မွာ ေလေျပလုိမ်ဳိး လွစ္ခနဲေပ်ာက္သြားတဲ့တစံုတေယာက္ကုိ ရွာမေတြ႕ခဲ့။
" ဘတ္ဟြၽန္း..."
မသံုးေတာ့တဲ့ အေဆာင္ေဟာင္းေတြၾကားက ေကာ္ရစ္ဒါေလးမွာ ဘတ္ဟြၽန္းရွိေနတယ္။ တ႐ြက္ခ်င္းစီျပန႔္က်ဲေနတဲ့ မိတၲဴစာ႐ြက္ေလးေတြေပၚမွာ ေရးျခစ္ထားတဲ့ေန႔စြဲက တရက္တည္း။
လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္က..
"ဦး" နဲ႔သူ ပထမဆံုးေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေန႔စြဲတဲ့ေလ...
____
____
____
____
____
____
____
____
" ဘာလုိ႔... လိမ္ေျပာရတာလဲ "
" ဟင္ !! ဘာကုိလဲ။
ဘတ္ဟြၽန္းနီးေျပာတာ နားမလည္ဘူး "
ဘတ္ဟြၽန္းအႀကိဳက္ဆံုးေရခဲမုန္႔ခြက္ေလးက "ဦး"ရဲ႕လက္ထဲမွာအရည္ေပ်ာ္လုၿပီ။ နားသယ္စပ္မွာ ေခြၽးစက္ေတြသီးေနတဲ့ " ဦး"က သူ႔မ်က္ႏွာကုိ လက္နဲ႔ယပ္ခတ္ရင္း ေလပူႀကီးေတြမႈတ္ထုတ္တယ္။
~ ေနေတြအရမ္းပူေနတယ္မလား " ဦး" ရယ္...
ဒီကေလးေလးရဲ႕ရင္ထဲမွာ ေႏြရာသီထက္ ဆယ္ဆမကေအာင္ပူေနတာေရာ သိရဲ႕လား။
" ေမေမ...ဘယ္မွာလဲ...
ဦး သိတယ္မလား "
ဒီတခါေတာ့ ဘယ္လုိေတြထပ္ၿပီးလိမ္ညာဦးမယ္မသိ... အင္တင္တင္ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္မွ အႀကိတ္အနယ္စဥ္းစားေနတဲ့ ဦးရဲ႕မ်က္ႏွာကုိ ဘတ္ဟြၽန္း ေမာ့မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။
" အင္း...သိတယ္ေလ။ ဟိုးးးေတာင္ဖက္ ကိုရီးယားကြၽန္းဆြယ္ပိုင္းတေနရာပဲ... ေတာ္ေတာ္ေဝးတယ္ "
" ေၾသာ္... "
" ေရခဲမုန္႔စားေနာ္ အရည္ေပ်ာ္ေတာ့မယ္...
ဘယ္လိုလဲ ဒီေန႔အမွတ္စာရင္း... "
" ဒီမွာ.. "
" ဟင္ !!! အမွတ္စာရင္းက တ႐ြက္တည္းျဖစ္ရမွာေလ။ စာ႐ြက္ေတြအမ်ားႀကီးက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး... "
" ဦး" လက္ထဲကို နာရာ႕ဆီကရတဲ့ ဖိုင္တြဲတခုလံုး ထိုးေပးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ တုန္ယင္ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းကို ဘာသံမွမထြက္ေအာင္ကိုက္ထားရတယ္။ အိမ္ျပန္လမ္းကိုေျခလွမ္းစတဲ့အခါ ဘတ္ဟြၽန္းနီးလက္ထဲက စေတာ္ဘယ္ရီေရခဲမုန္႔အရသာဟာ မ်က္ရည္ေတြရဲ႕ ငံက်ိေနမႈနဲ႔ ေရာေထြးေနခဲ့ၿပီ။
" ဘ... ဘတ္ဟြၽန္းနီး.... "
ေခၚသံၾကားေပမယ့္ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဘာေတြထပ္ၿပီး လိမ္ညာဦးမလို႔လဲ... ဒီစာ႐ြက္စာတမ္းေတြက အတုပါလို႔ ေျပာခ်င္ေသးတာလား။ ေမေမက မေသပါဘူး... ကိုရီးယားကြၽန္းဆြယ္တေနရာမွာ ရွိေနတုန္းပါပဲဆိုတဲ့ လုပ္ႀကံဇာတ္လမ္းေတြကို ထပ္ၿပီးယံုၾကည္နိုင္ဖို႔က ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕ ဒီေန႔တရက္တာမွတ္ဥာဏ္ေတြေပ်ာက္သြားဖို႔လိုမယ္ထင္တာပဲ။
" ဘတ္ဟြၽန္း... ခနေလး...
ဦး.. ရွင္းျပတာ နားေထာင္ပါဦး "
" မ...ထိနဲ႔ ... သြား !!! "
လက္ကုိလွမ္းဆြဲလာတဲ့အသိမွာ ခ်က္ခ်င္းျပန္ရုန္းၿပီး "ဦး" နဲ႔ေဝးရာကုိ ေလွ်ာက္သြားလုိက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာရႈပ္ေထြးရလြန္းရလြန္းလုိ႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွမျင္ႏုိင္၊ ဘယ္သူ႔အသံမွမၾကားႏုိင္တဲ့တေနရာမွာ ဘတ္ဟြၽန္းေနခ်င္တယ္။ ပုိးပုိးေပါက္ေပါက္က်ေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြလည္းမသုတ္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းအက်ႌေပၚမွာ စုိရႊဲသြားေတာ့တယ္။
" ေတာင္းပန္ပါတယ္....
ဦး...တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ "
ဆုိ႔နင့္ေနတဲ့အသံတစံုတရာကုိ ေက်ာခိုင္းလုိ႔ ေရွ႕ကေန ခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ အနားကပြတ္ကာသီကာေလးေမာင္းသြားတဲ့စက္ဘီးသမားေတြ... ႏႈတ္ဆက္ေနက် ဆုိင္ရွင္တခ်ဳိ႕ရဲ႕ တအံ့တၾသမ်က္လံုးေတြကုိ ေရွာင္ရွားၿပီး လြယ္အိတ္ၾကဳိးစေလးကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္လုိ႔ ဘယ္အခ်ိန္ထိ "အိမ္" လုိ႔ ေခၚႏုိင္မွန္းမသိတဲ့ေနရာကုိ ေလွ်ာက္လာေနဆဲေျခလွမ္းတိုင္းဟာ တုန္ယင္ၿပီး ေခြလဲက်ေတာ့မလုိပဲ။
" ဘတ္ဟြၽန္းနီး ... "
ဆိုင္ထဲက လွမ္းေခၚတဲ့ ဂ်ံဳအင္Hyung ကုိမတံု႔ျပန္ေတာ့ပဲ ၿခံဝကုိျဖတ္ၿပီးအိမ္ထဲဝင္ခဲ့တယ္။ ေန႔တုိင္းေရေလာင္းေနက်ပန္းပင္ေလးေတြကုိ လွည့္မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ ျမက္ႏႈတ္ေပါင္းသင္ေပးရမယ့္ ပန္းၿခံအစိတ္အပုိင္းေလးက ဘတ္ဟြၽန္းေျခလွမ္းေတြေအာက္မွာ အေမ့ေလ်ာ့ခံျဖစ္ရတယ္္။
ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ မ်က္ရည္စေတြသာ အက္ဆစ္မုိးေတြျဖစ္ခဲ့ရင္... ဒီပန္းပင္ေလးေတြဘယ္ရွင္သန္ႏုိင္ေတာ့မလဲ။ ဦး ရဲ႕ အလိမ္အညာေတြကလည္းအက္ဆစ္အျပင္းစားတမ်ဳိးလုိပဲ... ဒီရင္ဘတ္ထဲမွာ ျပန္မက်က္ေတာ့မယ့္ ဒဏ္ရာတခုလို ေနရာယူလာခဲ့ၿပီ။
* ဂ်ိန္း !!! *
အိမ္ခန္းတံခါးပိတ္လုိ႔အၿပီးမွာ နံရံကုိေက်ာမွီၿပီး ဘတ္ဟြၽန္းထုိင္ခ်လုိက္တယ္။
ေမာလုိက္တာ...
ငိုရႈိက္သံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားခ်ိန္တုိင္း အသက္ကုိမဝတဝရွဴေနရတာ ေမာတယ္...
ေမာလြန္းလ့ုိထပ္ၿပီးငုိမိတယ္... ငုိပါမ်ားေတာ့ မြန္းက်ပ္လာျပန္တယ္။ မြန္းက်ပ္တာေတြအရမ္းမ်ားလာေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္းဘာပဲေျပာေျပာ ...ၾကားႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့တဲ့ ေမေမ့ကုိ တမ္းတမ္းတတဟစ္ေခၚၿပီး အဆက္မျပတ္ငုိေနဖုိ႔သာ တတ္ႏုိင္ေတာ့တယ္။
" အီးးးးဟီးးးး (sob)
ေမေမေရ႕ !!! "
တဖက္သတ္စြပ္စြဲခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေမေမ့အေပၚမုန္းပစ္ခဲ့တဲ့ ဒီကေလးေလးကုိ ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔။ သားသမီးကုိ ပစ္သြားရက္ႏုိင္တဲ့... ႏွလံုးသားမရွိတဲ့ မိန္းမတေယာက္အျဖစ္ ထင္မွတ္ထားခဲ့သမွ်ကုိ ဒီေနရာကေန ဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီးေတာင္းပန္ပါရေစ။
လိမ္ညာၿပီးေျပာခဲ့သမွ်ကုိ ယံုေနခဲ့တာ... ေမေမ မရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ဦးရဲ႕ေစာင့္ေရွာက္မႈကုိ အရူးေလးတေယာက္လုိ သေဘာက်ၿပီး ေမေမျပန္လာမေခၚရင္ေကာင္းမယ္ဆုိတဲ့ အေတြးေတြေတာင္ဝင္ခဲ့မိပါတယ္။
ေမေမနဲ႔ "ဦး" ကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ေမေမ့ရဲ႕ေကြၽးေမြးေစာင့္ေရွာက္မႈအေပၚမွာအထင္ေသးခဲ့မိတယ္။ မ်က္ႏွာေလးေတာင္လာမျပတဲ့ ေမေမ့ကုိ စိတ္ဆုိးမိတယ္.. တျခားတစ္ေနရာမွာ မိသားစုအသစ္နဲ႔ေပ်ာ္ေနၿပီလားဆုိတဲ့ တဖက္သတ္ အေတြးမ်ဳိးစံုက ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕မ်က္လံုးေတြကုိ စံုလံုးကန္းေစခဲ့တယ္နဲ႔တူပါတယ္။
ေမေမ့ရဲ႕နာေရးမွာလည္း တဦးတည္းေသာ သားတေယာက္အေနနဲ႔ရွိကုိရွိေနရမယ့္ ဘတ္ဟြၽန္း ရွိမေနခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္သူေတြကဘယ္လုိစီစဥ္လုိက္မွန္းမသိဘူး... ေမေမ့ရဲ႕အရုိးအုိးကုိ ဘယ္နားမွာထားၾကမွန္းေတာင္ ဘတ္ဟြၽန္းမသိခဲ့ရဘူး။
ေမေမ့အတြက္ပူေဆြးေနရမယ့္အခ်ိန္ေတြမွာ ေက်ာင္းျပန္တက္ဖုိ႔ျပင္ဆင္ရင္း ၿပံဳးေပ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ ဒီကေလးေလးကုိ ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔။ ဒီတေလွ်ာက္လံုး လိမ္ညာၿပီးေနခဲ့တဲ့ "ဦး"တေယာက္တည္းရဲ႕စကားကုိ ယံုၾကည္ၿပီး... ေမေမ့ကုိ မရွိေတာ့တဲ့သူတေယာက္လုိမ်ဳိး ေမ့ထားပစ္ခဲ့တဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းနီးကုိ တခ်က္ေလာက္လာၿပီးဆူပူလွည့္ပါဦးလား။
ဒီႏွစ္ေတြထဲမွာ ပထမဆုေတြခ်ည္းအၿမဲရတဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕ၾကဳိးစားမႈေတြကုိ ေမေမ မျမင္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလား။ ေမေမ့သားေလး ရွိေနတဲ့အရပ္ကုိ တႀကိမ္တခါေလးေတာင္မွ ျပန္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူးလားလုိ႔ !!!
* ေဒါက္..ေဒါက္... *
" ဘတ္ဟြၽန္းနီး...
ကေလးေလး .... "
ငိုရလြန္းလုိ႔ေစးကပ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြက ႏူးညံ့တဲ့ေခၚသံအဆံုးမွာ နာနာက်င္က်င္ပြင့္လာတယ္။
ဒီလုိ ႏူးညံ့မႈေတြထဲမွာ အထပ္ထပ္နစ္မြန္းခုိင္းၿပီး ဘယ္ေလာက္ၾကာတဲ့အထိ လိမ္ညာဖုိ႔စီစဥ္ထားမွန္းမသိေအာင္ပဲ "ဦး" က ေတာ္လြန္းပါတယ္ေလ။
" ဘတ္ဟြၽန္းနီး...အထဲမွာရွိတယ္မလား
ဦး နဲ႔စကားေျပာရေအာင္ေနာ္.. "
မ်က္လံုးေတြနာၿပီး ေခါင္းေတြကုိက္လြန္းလုိ႔ တေခါက္ၿပီးတေခါက္ထပ္ငုိမိတဲ့အခါ နာက်င္ျခင္းကအတုိင္းအဆမရွိ။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ၿပီဆုိတာသိေပမယ့္ ဒီေနရာေလးကေန ဘတ္ဟြၽန္းနီး မေရႊ႕ခ်င္ဘူး။ ဘယ္သူ႔စကားသံမွလည္းမၾကားခ်င္ဘူး...ဘယ္သူ႔ကုိမွလည္း မျမင္ခ်င္တဲ့အတြက္...ေက်းဇူးျပဳၿပီး ထြက္သြားေပးရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။
" တံခါးဖြင့္ေပးပါဦး ကေလးရယ္..."
" ..... "
" ဦး...တကယ္ပဲ...အႏူးအၫြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ။ ဘတ္ဟြၽန္းနီးကငယ္ေသးေတာ့ ဝမ္းနည္းရမွာစုိးၿပီး ဒီအေၾကာင္းေတြ ဖံုးကြယ္ထားတာပါ။
" .... (sob) "
" တေန႔ေတာ့ေျပာမယ္ႀကံထားေပမယ့္ မေျပာျဖစ္ခဲ့တာက..ဘတ္ဟြၽန္းေလး စိတ္ထိခုိက္မွာစုိးလုိ႔... ဒီလုိုမ်ဳိး ငုိေနမယ့္ပံုစံကုိ မၾကည့္ရက္လုိ႔ပါ။ "
တံခါးေနာက္က အသံၾသရွရွဟာ ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕ရွိုက္ေတြလုိပဲ တုိးညႇင္းၿပီးေပ်ာက္ကြယ္လုဆဲဆဲ... ေအးစက္ေနတဲ့ၾကမ္းျပင္ရဲ႕အထိအေတြ႕မွာ ဒူးႏွစ္ဖက္ကုိလက္နဲ႔ပုိက္ယူျပီး ကုိယ္လံုးေလးက်ံဳ႕ထားမိတယ္။
အရမ္းေအးတာပဲ ေမေမရယ္......
ဒီၾကမ္းျပင္နဲ႔ နံရံေတြ... ေျခဆစ္လက္ဆစ္ေတြကုိ ျဖန္႔က်က္ေနတဲ့ အေအးဓာတ္ေတြေၾကာင့္ ဘတ္ဟြၽန္းတကုိယ္လံုး ခဲသြားေတာ့မယ္ထင္ရတယ္။ အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ငိုမိေနလဲ မသိေတာ့ဘူး။ မ်က္ရည္မက်ႏုိင္ေတာ့တဲ့ ဒီမ်က္လံုးေတြက ပိတ္က်လုမတတ္ ေဖာင္းအစ္ေနလုိက္တာ.... ေမွာင္မဲေနတဲ့ အခန္းေလးထဲမွာ ဘာမွမျမင္ႏုိင္ေတာ့တဲ့အထိပါပဲ။
" အရမ္းေနာက္က်ေနၿပီ...
အဝတ္အစားလဲရေအာင္ေနာ္။
တံခါးဖြင့္ေပးပါဦး "
" ..... "
" ဘတ္ဟြၽန္းနီးေက်နပ္တဲ့အထိေတာင္းပန္မွာမုိ႔... ဦးကို ဒီလိုႀကီး ပစ္မထားပါနဲ႔ကြာ "
တံခါးလက္ကုိင္မွာ ေသာ့တပ္ၿပီးလွည့္ဖြင့္လုိက္ခ်င္တဲ့စိတ္ကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ခ်န္းေယာလ္သက္ျပင္းခ်တယ္။
သူနဲ႔ကေလးငယ္ရဲ႕ၾကားမွာ မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးကြာသြားသလုိ ခံစားေစတာက ကြၽန္းတံခါးခ်ပ္ေလးတခုလား... စုိးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမွန္တရားေတြလားဆုိတာ အေျဖေပၚလာခဲ့ၿပီပဲ။
" ဘတ္ဟြၽန္းနီးခံစားေနရတာေတြ ဦး မျမင္ရက္လုိ႔ပါ။ အဲ့တာေၾကာင့္လည္း ေျပာျပဖို႔ဘယ္လိုမွသတၲိမရွိခဲ့တာပါကြာ "
" ဟင့္ ~~~ (sob ) "
" အရမ္းငုိမေနနဲ႔ေနာ္.. ေခါင္းကုိက္မွာစုိးလုိ႔။
ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေန... ကုတင္ေပၚမွာအိပ္...ေစာင္ေသခ်ာၿခံဳထား...ဗုိက္ဆာလုိ႔ တခုခုစားခ်င္ရင္ ဦး ကုိေျပာ။ ဘယ္မွမသြားပဲ ရွိေနေပးမယ္ "
အေတာ္ၾကာ ေစာင့္ေနတာေတာင္ ပြင့္မလာတဲ့ တံခါးခ်ပ္ေလးကုိ မွီၿပီးသူထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ သူ႔ကုိယ္သူဒဏ္ခတ္တဲ့အေနနဲ႔ ဒီတညတာအခ်ိန္ကုိ ဒီေနရာမွာပဲ ကုန္ဆံုးလုိက္ခ်င္ေတာ့တယ္။
" လိမ္ညာမိတဲ့အတြက္ ဦး မွာအျပစ္ရွိပါတယ္...
ဘတ္ဟြၽန္းနီးႀကိဳက္တဲ့အျပစ္ေပးပါ... ဘာပဲျဖစ္ေနေန.... "
" တ..ေယာက္....."
" ဟင္ !! ဘတ္ဟြၽန္းနီး ဘာေျပာလိုက္တာလဲ
ထပ္ေျပာပါလား.. ဦး မၾကားလိုက္လို႔ "
တံခါး႐ြက္ၾကားထဲက လြတ္ထြက္လာတဲ့အသံတိုးတိုးေလးထဲမွာ ရိႈက္သံစြက္ေနလို႔ မပီမသျဖစ္ေနေပမယ့္ ခ်န္းေယာလ္ရင္ဘတ္ကိုထုတ္ခ်င္းေပါက္သြားေစတဲ့ ဓားလက္နက္တမ်ိဳးနဲ႔သ႑ာန္တူသည္။
တေယာက္တည္းေနခ်င္ပါတယ္...ထြက္သြားေပးပါလား ဆုိတဲ့စကားအဆံုးမွာ ေျခလက္ေတြအကုန္လံုးအင္အားမရွိေတာ့သလုိေပ်ာ့ေခြသြားခ်င္သည္။ ဘတ္ဟြၽန္းနီးက သူ႔ကုိမလုိအပ္ေတာ့ပါလား... အနားမွာမရွိေစခ်င္တဲ့အထိျဖစ္သြားၿပီလား ဆုိတဲ့အေတြးေတြထဲမွာ ေနာင္တမ်ားစြာေရာယွက္ပါဝင္ေနခဲ့သည္။
" ကေလးေလး... "
" ဟင့္ (sob)
ေက်းဇူးျပဳၿပီး... "
" ဦး..ထြက္သြားေပးပါ့မယ္
တခုခုလုိအပ္ရင္ေခၚလုိက္ေနာ္.. ၿခံထဲမွာရွိမယ္ "
ေလးဖင့္ေသာေျခလွမ္းေတြနဲ႔ အိမ္အျပင္ကုိဘယ္လုိေရာက္လာမွန္းမသိ။ ၿခံထဲက ဒန္းေပၚမွာထုိင္ရင္းေကာင္းကင္ကုိေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္းေလးေရာက္လာတဲ့ ပထမဆံုးေန႔တုန္းကအတိုင္း....ထိန္ထိန္သာေနတဲ့ လျပည့္ဝန္းႀကီးက ျပန္ငံု႔ၾကည့္လာသည္။
" ေတာင္းပန္ပါတယ္... ကင္ဆုယြန္းရွီ...
ၿပီးေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္းနီး...
ဦး... ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ..."
လေရာင္ျဖာက်ေနတဲ့ အခန္းငယ္ေလးထဲမွာ တသိမ့္သိမ့္ရႈိက္ငုိေနဦးမယ့္ကေလးငယ္ကုိ ျမင္ေယာင္ရင္း သူ႔ရင္ဘတ္ေတြတင္းက်ပ္လာရသည္။ ပူေႏြးစျပဳလာသည့္ မ်က္ဝန္းေတြကုိမွိတ္ခ်လုိက္တဲ့အခါ ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕အငုိမ်က္ႏွာေလးပဲျမင္ေနရတာမုိ႔ ေလပူေတြတခ်က္ၿပီးတခ်က္မႈတ္ထုတ္ရင္း နာရီကုိလည္း ခနခနၾကည့္မိသည္။
ဘတ္ဟြၽန္းနီးအိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္ေလာက္က်မွ တံခါးဖြင့္ဝင္မယ္လုိ႔ေတြးထားၿပီး ည ၁၀နာရီေက်ာ္တဲ့အထိေစာင့္ေနလုိက္သည္။ ၁၀နာရီေက်ာ္လုိ႔ အခန္းေသာ့ဖြင့္ၿပီးဝင္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေခြေခြေလးလဲက်ေနတဲ့ကေလးငယ္က တကုိယ္လံုးအသားေတြပူျခစ္ၿပီး ေခၚလို႔မရေတာ့တဲ့အထိ အဖ်ားတက္ေနတာမို႔ သူ႔ ႏွလံုးေသြးေတြဒိန္းခနဲေဆာင့္တုိးရတဲ့အထိပင္...
" ဘတ္ဟြၽန္းနီး !!! "
_____
_____
_____
ၾကည္လင္ျပာလဲ့ေနတဲ့ ေရကန္ေလးကုိ သစ္ပင္အုပ္စိမ္းစိမ္းေလးေတြကဝန္းရံထားတယ္။ ေရကန္ေဘးမွာ အဝါနဲ႔ပန္းႏုေရာင္ ပန္းပြင့္ငယ္ေလးေတြ ႁပြတ္သိပ္ေနေအာင္ပြင့္ေနတဲ့ ၿခံဳပုတ္ေလးေတြနဲ႔စီတန္းလုိ႔ထားတယ္။
ပန္းပင္တန္းေလးေတြနဲ႔ ေရကန္ရဲ႕ၾကားမွာ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္အုတ္ခံုေလးေတြရွိတယ္။ သစ္ပင္အကိုင္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ကြယ္ေနလို႔ ခံုေပၚထိုင္ေနတဲ့ သူေတြကို ေသခ်ာမျမင္ရဘူးျဖစ္ေနတယ္။
မနက္ပုိင္းဆုိရင္ ေရကန္နားမွာ ေနပူဆာလံႈေနတဲ့သူေတြနဲ႔စည္ကားေနတတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕က လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က wheel-chair ေလးတြန္းၿပီး ျဖတ္သြားတတ္ၾကတယ္။ ေဆးရံုအက်ႌဝတ္ထားတဲ့ကေလးတခ်ဳိ႕လည္း ေျပးလႊားေဆာ့ေနတာ ျမင္ဖူးပါရဲ႕... ဒီေလာက္ထိက်န္းမာေနတာ...ဘာေၾကာင့္မ်ားေဆးရံုတက္ေနလဲလုိ႔ ေမးၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ကုိယ္နဲ႔ခင္တဲ့သူေတြမွ မဟုတ္တာေလ။
ျပတင္းေပါက္အျပင္မွာျမင္ေနရတဲ့ရႈႈခင္းက တေန႔နဲ႔တေန႔ထပ္သြားတယ္ဆုိတာမရွိဘူး။ နက္ျပာေရာင္သမ္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးက အနားသတ္ေလးေတြ နီရဲေတာက္ၿပီး ေနထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ကစလုိ႔ ေနဝင္တဲ့အခ်ိန္ထိ ဒီျပတင္းေပါက္နားမွာပဲ ဘတ္ဟြၽန္းရွိေနခ်င္တယ္။
ၾကမ္းျပင္မွာအၾကာႀကီးလွဲအိပ္မိလုိ႔ အေအးမိၿပီး အျပင္းဖ်ားတုန္းက ေဆးရံုကုိ အေရးေပၚတက္လုိက္ရတယ္။ အဖ်ားက်ၿပီး သတိျပန္လည္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီအခန္းေလးထဲေရာက္ေနၿပီ။ အစပုိင္းရက္ေတြမွာ ေဆးထုိးရတာနာတယ္။ အခုေတာ့ ေဆးပံုမွန္ေသာက္ရင္း နားနားေနေန ေနပါလုိ႔ ဆရာဝန္ႀကီးကေျပာတယ္။
တေန႔သံုးခါ ထမင္းဗူးလာပုိ႔၊ ေဆးလာတုိက္တဲ့ဆရာမေတြ၊ လာၾကည့္တဲ့ ဆရာဝန္ေတြ ကလြဲၿပီး ဘတ္ဟြၽန္းနီးရဲ႕အခန္းကုိ ဘယ္သူမွမလာၾကဖုိ႔ ဆရာဝန္ႀကီးကမွာထားတယ္တဲ့။ ေတြ႕ခ်င္တဲ့သူရွိရင္ ေခၚလုိ႔ရတယ္ေျပာတယ္။
ခက္ေနတာတခုက ကိုယ္အရမ္းေတြ႕ခ်င္တဲ့သူဟာ ရွိမွမရွိေတာ့တာပဲ။ ဒီလို ေျပာၿပီး ငုိတဲ့အခ်ိန္တုိင္း ရင္ေတြတုန္လာတယ္... ေလာကႀကီးမွာ ေမေမမရွိရင္ ဘတ္ဟြၽန္းတေယာက္တည္းပါလားဆုိတဲ့ အေတြးႀကီးဝင္လာတုိင္း အဆက္မျပတ္ေအာ္ငိုမိတယ္...အသက္ရွဴမဝေတာ့ပဲ အသားေတြတုန္လာတဲ့အခါ ေဆးတလံုးထုိးေပးလုိက္ရင္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္တယ္ေလ။
ႏုိးလာတုိင္းမွာ ဆရာမတေယာက္အၿမဲရွိေနေပးတာမွန္ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာဟာေနသလုိႀကီးခံစားရတယ္။ တေယာက္ေသာသူရဲ႕နာမည္ကုိ ပါးစပ္ကေျပာလုိက္တာနဲ႔ ေတြ႕ရမယ္ဆုိတာ သိေနၿပီးသား... ေျပာလုိ႔မထြက္ဘူး... ေခၚလုိ႔မရေအာင္ ဒီရင္ဘတ္ထဲမွာ အလံုးႀကီးတခုတစ္ဆုိ႔ေနသလုိခံစားရတယ္။ အလိမ္ခံေနရတဲ့ခံစားခ်က္က ဆံုးရံႈးမႈအႀကီးစားေပၚမွာ အေျခခံေနတာသိလုိက္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကုိမွမယံုရဲတဲ့အထိ ေၾကာက္သြားမိတာျဖစ္မွာပါပဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း တေယာက္တည္းနားက်ပ္တပ္ၿပီး သီခ်င္းနားေထာင္ေနရတာ အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးလုိ႔ထင္လာတယ္။ ဘာမွမေတြးျဖစ္ေတာ့ဘဲ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္းေလး အိပ္ေပ်ာ္မယ္..ျပန္ႏုိးလာမယ္.. စားႏုိင္သေလာက္စားၿပီးျပန္အိပ္မယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္တာအခ်ိန္မွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ကုိ အိပ္မက္တခုလုိေမ့ပစ္လုိက္ဖုိ႔ ၾကဳိးစားတာက ပုိၿပီးလက္ေတြ႕က်တဲ့ ေျဖရွင္းခ်က္ျဖစ္မယ္ထင္တာပဲ။
ဒါေပမယ့္... ဦး နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္အရာကုိမွေမ့လုိ႔မရႏုိင္တာခက္ပါတယ္။ မနက္မုိးလင္းခ်ိန္တုိင္း မွာ ပုခံုးေလးလာပုတ္ၿပီး ခပ္ဖြဖြႏႈိးတတ္တဲ့ ဦးရဲ႕ အသံကုိလြမ္းတယ္... အိမ္ထဲမွာ ဟုိသြားဒီသြားနဲ႔အလုပ္မ်ားေနတတ္တဲ့ ဦး ကုိျမင္ေယာင္တယ္။
ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္တုိင္း သူကုိယ္တုိင္ေဖာက္ေပးၿပီး မွန္မွန္ေသာက္ခုိင္းတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီဒိန္ခ်ဥ္ဗူးေလးကုိ သတိရတယ္။ စာက်က္ရင္း အိပ္ငုိက္လာခ်ိန္တုိင္းမွာ လူကုိ အသာေလးေပြ႕ခ်ီယူသြားတဲ့ လက္ေမာင္းေတြရယ္... အိပ္မက္ဆုိးေၾကာင့္ ႏုိးထလာရတုိင္းမွာ ႏွစ္သိမ့္စကားေတြေျပာရင္း ႏူးႏူးညံ့ည့ံေခ်ာ့သိပ္ခဲ့တာေတြအားလံုး... တေန႔တမ်ဳိးမထပ္ေအာင္သတိရမိေနတဲ့အျဖစ္ကေန ဘယ္ေတာ့မ်ားမွလြတ္ေျမာက္ႏုိင္မလဲမသိေတာ့ပါဘူးေလ။
အခုေရာ...ဘတ္ဟြၽန္းျမင္ေနရတဲ့ ေရကန္ေလးေဘးကတေနရာမွာ ဦး ရွိေနတယ္လုိ႔ခံစားရျပန္တယ္။အရင္ေန႔ေတြမွာ တေယာက္ေယာက္က မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းစုိက္ၾကည့္ေနတယ္လုိ႔ထင္ရံုေလးတင္။ ဒီေန႔ေတာ့ ပုိၿပီးေသခ်ာလာသလုိပဲ... ဦး က ဘတ္ဟြၽန္းမျမင္ႏုိင္တဲ့တေနရာမွာပုန္းကြယ္ၿပီး ျပန္ေငးၾကည့္ေနခဲ့မ်ားျဖစ္ႏုိင္မလား။
ထြက္သြားေပးပါ ဆုိတဲ့စကားကုိ ဘယ္အခ်ိန္ထိအတည္ယူထားေသးလဲမသိေပမယ့္ လံုးဝမေတြ႕ခ်င္ပါဘူးလုိ႔ေျပာရင္လည္း လိမ္ရာက်မွာပါပဲ။ ရင္ဘတ္ထဲမွာ နာေနတာမွန္ေပမယ့္ ဦး ကုိမမုန္းရက္တဲ့စိတ္က အၿမဲတမ္းအႏုိင္ရေနၿပီးသားဆုိေတာ့လည္း...
* တီ ~~~ *
ျဖည္းျဖည္းပြင့္သြားတဲ့ တံခါးေနာက္မွာ အျပာေရာင္အရိပ္တခုေတြ႕တာနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးဝန္ထမ္းဆုိတာသေဘာေပါက္လုိက္လုိ႔ ဟုိဖက္လွည႔္ၿပီးအိပ္ေနတဲ့ပံုလုပ္ထားလုိက္တယ္။ ဒီ ဦးေလးႀကီးဝင္လာရင္ ပုိးသတ္ေဆးနံ႔ေတြ အရမ္းနံတာသိထားေတာ့ ျမန္ျမန္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးျမန္ျမန္ျပန္ပါေစလုိ႔ဆုေတာင္းရင္း ႏွာေခါင္းေလးကုိ လက္နဲ႔ညႇပ္ပိတ္ထားလိုက္တယ္။
" ဒီေန႔ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ထင္တယ္...
အနားကပ္ၾကည့္ေလ "
" ရ... ရပါတယ္..."
ရင္းႏွီးလြန္းတဲ့ အသံတုိးတုိးရဲ႕အဆံုးမွာ ဘတ္ဟြၽန္းနီး မ်က္လံုးေလးေတြျပဴးက်ယ္ကုန္ရတယ္။ ေစာင္အနားစကုိ လံုးေထြးဖိညႇစ္ေနရင္းက ရင္ဘတ္ထဲမွာလည္း အခုန္ျမန္လာတယ္။
" ပိန္သြားလုိက္တာ.. "
အသံပုိင္ရွင္က ဘတ္ဟြၽန္းေက်ာေနာက္မွာ ၿငိမ္သက္ေနသလုိပဲ သူ႔ရဲ႕အသက္ရွဴသံတခ်က္ခ်င္းစီကုိအတုိင္းသားၾကားေနရတဲ့အထိ နီးကပ္လာသလုိႀကီး...
" ေအး...ငါလည္းသိခ်င္ေနတာ။
အိမ္က လူေတြနဲ႔ေတြ႕လုိ႔မရတဲ့အထိျဖစ္ရေအာင္ ဘာေရာဂါမုိ႔လုိလဲ
" ေရာဂါမဟုတ္ပါဘူး... စိတ္ထိခုိက္ၿပီးျဖစ္သြားတာပါ။ က်... က်ေနာ႔ေၾကာင့္ ... "
တိမ္ဝင္သြားတဲ့စကားသံအဆံုးမွာ ၾကမ္းတုိက္ေနတဲ့ တရွဲရွဲအသံကလြဲလုိ႔ အရာရာတိတ္ဆိတ္သြားျပန္တယ္။ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆုိတာသိေပမယ့္ လွည့္ၾကည့္ရဲတဲ့ သတၲိမရွိဘူး... သူ႔မ်က္ႏွာကုိျမင္လုိက္တာနဲ႔ ဘာေတြဆက္ျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ မခန္႔မွန္းႏုိင္လုိ႔ပဲ။
" က်ေနာ္ ခနေလး... ေနလုိ႔ရမလား
ဆရာဝန္နဲ႔မေတြ႕ေစရပါဘူး ဦးေလးရယ္..
တကယ့္ကုိ ခနေလးပါ "
" ေအးပါကြာ .. ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာ့ရမယ္။ ဒါနဲ႔ မင္း လက္က ဒဏ္ရာမနည္းမေနာပါလား။ ဘာနဲ႔ထိတာလဲ "
" ဒီအတုိင္း...ပြန္းသြားရံုပါ
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္... ဦးေလး "
" ပုိးဝင္မယ္ေနာ္..ဂရုစုိက္ဦး "
" Nae.. "
ဘတ္ဟြၽန္းနီး မ်က္လံုးေထာင့္ကလိမ့္ဆင္းသြားတဲ့ အပူလံုးေလးဟာ ေထာက္ခနဲ အသံမျမည္ပါေစနဲ႔လုိ႔ဆုေတာင္းေနရတယ္။ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာကုိလည္း သိမသြားပါေစနဲ႔... ငုိသံထြက္မွာစုိးလုိ႔ အတင္းကုိက္ထားရတဲ့့ ဒီႏႈတ္ခမ္းေတြလည္း ပြင့္က်မလာပါေစနဲ႔ ဘုရားသခင္ရယ္...
လက္မွာ ဒဏ္ရာရထားတယ္တဲ့.... ေသြးေတြေရာ ထြက္ေနတာလားမသိဘူး ...အရမ္းနာေနမွာပဲ။ အနာကိုေဆးမကုပဲ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ။ ဆရာဝန္ႀကီးကေတြ႕ခြင့္မေပးလို႔ လာၿပီးခိုးေတြ႕တာမွန္းသိပါတယ္.... ဘတ္ဟြၽန္းနီးကို ထပ္ၿပီးစိတ္ပူေအာင္မလုပ္သင့္ဘူးေလ ဦးဦးရဲ႕...
အၾကာႀကီးေတြ႕ခ်င္ေနတဲ့သူကုိ ေတြ႕ရတာေတာင္မွ ဒီရင္ဘတ္ထဲမွာဆူပြက္ေနတုန္းပဲလား။ အခုထက္ထိ မၿငိမ္သက္ႏုိင္ေသးဘူးလားလုိ႔ !!!
" ဘာလုိ႔မ်ား တခါေလးေတာင္ေတြ႕ဖုိ႔မေခၚရတာလဲ။ ဦး ကုိ အရမ္းမုန္းသြားၿပီထင္တယ္ "
~ မဟုတ္ပါဘူး... မမုန္းရပါဘူး...
ဒီရင္ထဲမွာ ေနမေကာင္းေသးလုိ႔ပါ...ေမေမ့အေၾကာင္းစဥ္းစားလုိက္တုိင္းမွာ အသက္ရွဴမရေအာင္ တင္းက်ပ္ေနလုိ႔ မေခၚျဖစ္ေသးတာပါ ..
" အနားမွာပဲ တခ်ိန္လံုးေစာင့္ေနခဲ့တာ..
တခါေလာက္ေခၚေပးရင္ေကာင္းမွာကုိ... "
~ ေခၚခ်င္ပါတယ္.. သတိရလြန္းလုိ႔ေအာ္ၿပီးေတာင္ေခၚခ်င္ေနခဲ့တာ... ဦး အေၾကာင္းေတြးမိတုိင္းမွာ ငုိခ်င္လြန္းတဲ့စိတ္ကုိမနည္းထိန္းထားရတာေတြ ဦး မသိပါဘူး။
" သြားေတာ့မယ္ေနာ္...
ျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစ..
ဦးရဲ႕ ဘတ္ဟြၽန္းနီး "
ခပ္ဖြဖြနင္းသြားတဲ့ေျခသံရဲ႕ေနာက္မွာ ဟာခနဲျဖစ္သြားတဲ့ တစံုတရာက ရင္ထဲမွာေလပူထုိးသလုိ ခံရခက္လွတယ္။ ေအာ္ေခၚခ်င္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြကအသံမထြက္ႏုိင္. ဖမ္းဆြဲထားခ်င္တဲ့ လက္ေတြကလည္း မလႈပ္ရွားနိုင္ဘဲ မ်က္ရည္ေတြအဆက္မျပတ္စီးက်ဖို႔သာတတ္နိုင္တဲ့ ဒီမ်က္လံုးေတြကိုေဖာက္ထုတ္ပစ္ခ်င္လာတယ္။
" ေကာင္ေလး... မင္း လက္ကို တခုခုလုပ္ဦး..ဆရာဝန္ျပမလား။ ငါ ပတ္တီးစည္းေပးရမလား "
" ရပါတယ္... သူ႔ဘာသူေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္ "
" မင္းနဲ႔ေတာ့ ခက္တာပဲကြာ "
လက္ခံုေပၚကေသြးစို႔ေနတဲ့ပြန္းပဲ့ရာေတြဟာ အခ်ိန္ျပည့္ နာက်င္ေနဖို႔လိုတယ္လို႔ ခ်န္းေယာလ္ထင္တယ္။ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြအတြက္ ေနာင္တရတဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ ခပ္မာမာအရာတခုကို လက္သီးနဲ႔ထိုးခ်ပစ္လိုက္မွ ေဒါသေတြေျပသြားသလိုခံစားရတယ္။
ေဆးရံုဝင္းထဲက ေရကန္ေဘးမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနရင္း လက္သီးနဲ႔အႀကိမ္ႀကိမ္ထိုးပစ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာက္သားထိုင္ခံုမွာ ေသြးစတခ်ိဳ႕စြန္းထင္းခဲ့တာလည္း မေက်နပ္ေသးဘူး။ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းၿပီး အဖ်ားတက္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ရဲ႕ပံုရိပ္ကိုျမင္ေယာင္လိုက္တိုင္းမွာ ဒီ့ထက္အမ်ားႀကီးပိုၿပီး နာက်င္ရမယ့္နည္းလမ္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွိပ္စက္ခ်င္လာတယ္။ ကူညီေဖးမေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြသာ အနားရွိမေနရင္ စိတ္လိုက္မာန္ပါေတြ သူလုပ္မိလိမ့္မယ္ထင္တာပဲ။
ဘတ္ဟြၽန္းကအရင္အတိုင္း ျပန္ျဖစ္နိုင္ပါ့မလား..စိတ္ဒဏ္ရာတခုေၾကာင့္ သူ႔အေပၚမွာတသက္လံုး ခါးခါးသီးသီးျဖစ္သြားေတာ့မွာလားဆိုတာေတြစဥ္းစားရင္း ေမာဟိုက္လာတဲ့အခါ ဘတ္ဟြၽန္းရွိေနေလာက္တဲ့ ေဆးရံု ျပတင္းေပါက္ေလးကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ၿပီး ဆုေတာင္းေနဖို႔ပဲတတ္နိုင္တယ္။
" ခ်န္းေယာလ္ရယ္...
လက္က ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ "
" Omma... ေရာက္ၿပီလား "
ေဆးရံုတက္ၿပီး တပတ္ၾကာေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္းနဲ႔ ပထမဆံုးေတြ႕ေပးခြင့္ရတဲ့သူဟာ Omma ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ * မိသားစုဝင္ေတြထဲက ဘယ္သူ႔ကိုေတြ႕ခ်င္သလဲ * ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို ဘယ္ေတာ့မွမေျဖဘဲ ေခါင္းခါခဲ့တဲ့ကေလးငယ္က ဒီရက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီးကို စကားနည္းနည္းေျပာလာတယ္တဲ့။
သူ႔မွာမိသားစုဆိုတာမရွိပါဘူး...အေမကဆံုးသြားၿပီး အေဖျဖစ္သူက ေထာင္က်ေနတာမို႔ မိဘမဲ့ကေလးတေယာက္နဲ႔အတူတူပါပဲလို႔ေျပာၿပီး ရွိုက္ႀကီးတငင္ ငိုတဲ့အေၾကာင္းၾကားရတာ ခ်န္းေယာလ္အတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွမခံစားနိုင္တဲ့နာက်င္မႈတမ်ိဳးပါပဲ။ ေမြးစားထားတဲ့မိသားစုရွိတာမို႔ အားမငယ္ဖို႔ေျပာၿပီး စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ႏွစ္သိမ့္ေပးတဲ့ ဆရာဝန္၊ ဆရာမေတြေၾကာင့္ အေျခအေနတည္ၿငိမ္သြားရတာျဖစ္သည္။
တေယာက္ေယာက္ကိုမေတြ႕မျဖစ္ေတြ႕ရမယ္ဆိုရင္ ဖြားဖြား Park ကိုေခၚေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုလာတာမိို႔ ေနာက္ေန႔မွာ Omma ေရာက္လာသည္။ ရက္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာ ဆယ္ႏွစ္စာေလာက္အိုစာသြားတဲ့ ခ်န္းေယာလ္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္၊ လက္ခံုေပၚက ဒဏ္ရာေတြကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ သက္ျပင္းေတြတဟင္းဟင္းခ်ၿပီး ဘတ္ဟြၽန္းအခန္းထဲ ဝင္သြားေတာ့သည္။ ခ်န္းေယာလ္မွာေတာ့ အျပင္ကေစာင့္ေနၿပီး Omma ျပန္ထြက္လာရင္ အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးဖို႔သာ တတ္နိုင္ခဲ့သည္။
ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ကို ေခၚေတြ႕သည္။ ကေလးေတြကို ျပန္ေမးၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္းကအရင္ေလာက္မသြက္ေပမယ့္ စကားေျပာလို႔အဆင္ေျပပါတယ္တဲ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ ဂ်ံဳအင္၊ ဆယ္ဟြန္း၊ ေဂ်ာင္ဆူ၊ ဂန္ဝူး၊ ေဆာ့ဂ်င္း၊ မီနာ..တေန႔ကို ၂ေယာက္ႏႈန္းေလာက္ ေခၚေတြ႕တဲ့အထဲမွာ ခ်န္းေယာလ္ကလြဲၿပီး သူနဲ႔ခင္သမွ်လူေတြအကုန္ပါေနသည္။ သူေပးတဲ့ ဥေပကၡာေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာနာက်င္ေနသည့္တိုင္ အၿပံဳးေလးတစနဲ႔ဟန္ေဆာင္ဖံုးကြယ္ေနတာက ခ်န္းေယာလ္ရဲ႕အကြၽမ္းက်င္ဆံုးပညာရပ္တခုျဖစ္ေနၿပီထင္ပါရဲ႕။
" က်ေနာ္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္လို႔ လံုးဝကုိမေျပာတာလားဆရာ "
" ဟုတ္ကဲ့...က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး "
" ဒါဆုိ သူ အိမ္ျပန္မယ့္ေန႔က်ရင္ေရာ..
က်ေနာ္ ဘယ္လုိလုပ္ေပးရင္အဆင္ေျပႏုိင္မလဲ "
ဆရာဝန္ႀကီးရဲ႕ဂရုဏာသက္တဲ့မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ ခ်န္းေယာလ္အေပၚကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနသလုိပင္..
" က်ေနာ္နဲ႔မေတြ႕ခ်င္တဲ့ကေလးက
အ...အိမ္ကုိ..ျပန္လာႏုိင္ပါ့မလားဟင္ "
ဒီေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကုိၾကားရဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္ထိရဲေဆးတင္ခဲ့ရသလဲဆုိတာ သူကုိယ္သူသာသိႏုိင္သည္။
" မေတြ႕ခ်င္တာေတာ့မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ သူ႔စိတ္ထဲကအစုိင္အခဲေတြရွင္းသြားဖုိ႔ အခ်ိန္ခနေစာင့္ၿပီးရင္ ခ်န္းေယာလ္ရွီကုိ ျပန္လက္ခံႏုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေစာင့္ၾကည့္ၾကတာေပါ့ "
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ေရကန္ေဘးကခံုတန္းေလးမွာထုိင္ၿပီး သံုးထပ္ေဆာင္ကျပတင္းေပါက္ငယ္ေလးကုိ ေငးၾကည့္ရံုသာတတ္ႏုိင္တဲ့ဘဝမုိ႔ သက္ျပင္းေမာႀကီးေတြအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ရင္း ေစာင့္ဆုိင္းရတဲ့အလုပ္ကုိျပန္လုပ္သည္။
မုန႔္ဆုိင္ကုိ Appa ဦးစီးေပးေနလုိ႔သာ ကေမာက္ကမေတြမျဖစ္တာ... အိမ္ကုိလည္း Omma အားတဲ့အခ်ိန္တုိင္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးထားလုိ႔ ဖုန္တေသာေသာျဖစ္မေနတာ။ ဘယ္သူမွၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူမရွိပဲ အနာဂတ္တခုလံုးေပ်ာက္ေနတဲ့ ဒီေကာင္ထက္စာရင္ေတာ့ သက္မဲ့ပစၥည္းေတြကပုိလုိ႔ေတာင္ကံေကာင္းေနေသးတယ္။
_____
_____
_____
#TBC
10246 words
၂ပိုင္းခြဲလိုက္တာမို႔
ေနာက္တခန္းရွိပါေသးတယ္ ❤️
[Unicode]
" ထင်တဲ့အတိုင်း..
တကျောင်းလုံးပထမရပြန်ပြီ "
ဆရာမလက်ထဲက တရိုတသေလှမ်းယူလိုက်သည့် အမှတ်စာရင်း စာရွက်လေးဟာဘတ်ဟျွန်းလက်ထဲမှာအရောင်တလက်လက်ထွက်နေသလိုမျိုး ချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းသည်။ ဒီစာရွက်ကို "ဦး" မြင်လိုက်တာနဲ့ ကျေနပ်ပျော်ရွှင်သွားမယ့် မျက်နှာပေါ်က ပါးချိုင့်နက်နက်ကြီးကို စိတ်ကူးထဲမှန်းဆနေရင်း သူ့အပြုံးတွေကြည်တောက်နေခဲ့သည်။
" ရာ့ !! ငါ့လည်း တခါတလေ
ပထမလေး ဘာလေးပေးပါဦးကွ "
အဆင့် ၃ဖြစ်သည့် မင်ဆော့က မျက်စောင်းလေးတခဲခဲနဲ့ဆိုလာပြန်တော့ အစားအသောက်မပျက်သူ ဆိုဟွာက အာလူးကြော်တချောင်းနှိုက်ပြီး မင်ဆော့ပါးစပ်ထဲထည့်သည်။
" ဖေ့သားကြီးကလည်း ကြိုးစားလေကွာ....နောက်ထပ်ဆယ်နှစ်လောက်ကြိုးစားရင် အဖေ့ကိုမှီလောက်မှာပါ "
" ကျဥကို အဖေ... $&@%$ "
" ဟားး ဟားးး... ရော့ ...
ဖေ့သားကြီးနောက်တယောက်အတွက် ဆုချတာ "
ဘတ်ဟျွန်းထမင်းဗူးထဲကကြက်အူချောင်းတပိုင်းမှာ ရီဖန့်ပန်းကန်ထဲသို့နေရာပြောင်းရသည်။ စေတနာမရှိတာတော့မဟုတ်ပေမယ့် တချောင်းလုံးမကျွေးတဲ့ဘတ်ဟျွန်းကို " လူနဲ့လိုက်အောင် တိုနှံ့နေတာပေးတယ် " ဆိုသော ကျေးဇူးကန်းစကားကြီးပြောပြီး တမြုံ့မြုံ့ကောက်ဝါးနေတဲ့ ရီဖန်ဟာ ဘယ်လိုတွေတောင်ရိုက်ချင်စရာကောင်းနေတာတုန်း။
အရင်လတွေကလို အဆင့်ငါးဆယ်ကျော်မသွားလို့ အကျေနပ်ကြီးကျေနပ်ပြီး မိုးနတ်မင်းကြီးကို ကျေးဇူးတင်နေတာအကြိမ်ကြိမ်... ကွမ်ရင်မယ်တော်ကစောင့်ရှောက်တယ် ဆိုတာလဲပါသေး။ စာကျက်ပျင်းတဲ့သူ့ကို ဘတ်ဟျွန်းတို့သုံးယောက်သားက ထုရိုက်အော်ငေါက်ပြီးမနည်းစာလုပ်ခိုင်းလို့ ဒီအဆင့်လောက်ရတာကိုများ... မမြင်ရတဲ့ ဘိုးတော်တွေ မယ်တော်တွေကိုကျေးဇူးတင်နေသေးတယ်။
" ဒါနဲ့ နာရာကအဆင့်တွေ အရမ်းကျသွားတယ်နော်။ ၃၅ တဲ့ "
" သူ့ဟာသူစာမကျက်လို့ကျတာနေမှာပေါ့။
ငါတို့နဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ "
" ဒီကျောင်းကို ဘတ်ဟျွန်းမလာခင်က သူအတော်ဆုံးလို့ပြောရနိုင်တယ်။ အခုကျ ငါ့ထက်တောင် အခြေအနေဆိုးသေး "
ရီဖန်နဲ့ ဆိုဟွာတို့ရဲ့ တိုးတိုးကျိတ်ကျိတ်စကားဝိုင်းထဲမှာ ဘတ်ဟျွန်းငြိမ်သက်နေမိသည်။ ဂျန်နာရာ့မှာ မိသားစုအခက်အခဲတချို့ရှိတာ နားစွန်နားဖျားကြားဖူးသည်။
မူလတန်းတက်ကတည်းက ကိုယ့်အပေါ်မနာလိုဝန်တိုစိတ်ရှိမှန်းသိပြီးသားမို့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ချင်ပေမယ့် သူ့မိသားစုကိစ္စတွေအဆင်ပြေပါစေလို့ ဆုတောင်းပေးဖြစ်သည်။ နာရာ့လိုမျိုး ဥာဏ်ကောင်းပြီးသားကျောင်းသူတယောက်ကို အနိုင်ရဖို့ခက်ခဲသောပြိုင်ဖက်တဦးအနေနဲ့ ထပ်ကြုံချင်ပါသေးသည်။
" ဒီတပတ် ပိတ်ရက်မှာဘာလုပ်မလဲ "
" ငါတော့ မားမားတို့နဲ့ နှင်းလျောစီးသွားမယ် "
" ဝါးးး ပျော်ဖို့ကောင်းမှာပဲ။
ငါလည်းလိုက်ချင်တယ်.. ရလား ? "
ဆိုဟွာက ရွက်ကြွေတချို့ဖြန့်ခင်းထားသော ကျောင်းမြက်ခင်းပေါ်မှာ ခုန်ပေါက်ရင်းမေးနေသည်ကို ရီဖန်က အတန်ကြာစဉ်းစားဟန်ပြုသည်။
" အင်း.. မာမားကခွင့်ပြုမယ်ထင်တာပဲ
လိုက်ခဲ့လေ... မင်ဆော့နဲ့ ဘတ်ဟျွန်း..လိုက်ဦးမလား "
" ငါက အစ်ကို့အိမ်မှာ ဂိမ်းသွားဆော့မလို့။
မလိုက်တော့ဘူး "
" ဘတ်ဟျွန်းရော "
" ငါက..."ဦး"နဲ့ သွားစရာရှိတယ် "
" အံမယ်...ဘယ်သွားမှာမို့လို့ ဒီလောက်ထိပြုံးနေရတာလဲ...ပြောစမ်း"
ပုခုံးတဖက်ကိုတွန်းတိုက်ပြီးမေးလာတဲ့ စပ်စုစိန်ကို ထိပ်ခေါက်ဟန်ပြုလိုက်တော့ လျှာထုတ်ပြလာသည်။ရီဖန်က မင်ဆော့နားနားကပ်ပြီး တီးတိုးပြောကာ တခွီခွီဖြစ်နေပြန်သည်။
ဒီကောင်တွေ တကယ်ပဲ.. လူကို နေစရာမရှိအောင်လုပ်တဲ့နေရာမှာ ရက်ရက်စက်စက်ကိုတော်တာ။
" အေးလေ.. နင်က ဦးဦးချန်းယောလ်အကြောင်းပြောရင် အခွက်ကြီးဖြီးနေတာပဲ။ မသိရင် ချစ်သူတွေကျလို့ "
" ရာ့ !! ဒီကောင်မလေးတော့... "
စကားပင်မဆုံးသေး...မင်ဆော့က ရီဖန့်လက်မောင်းကို သူ့လက်နဲ့ချိတ်ယူကာ ပုခုံးပေါ်ခေါင်းကလေးဝှေ့ရင်း နှာသံနဲ့ချွဲပြတော့သည်။
" ဦးဦးရေ ~~ ဘတ်ခွန်းနီး ရေခဲမုန့်ချားမယ် "
" အင်း... ဘာချားမလဲ ကလေးလေး...
ချတော်ဘယ်ရီရှိတယ်...ချောကနက်ရှိတယ် "
" ရာ့ !! "
မျက်လုံးကြီးစွေကြည့်လိုက်ပေမယ့် အစအနောက်မပျက်တဲ့ကောင်တွေက " ဦးဦးနဲ့ဘတ်ဟျွန်းနီး" ပြဇာတ်ကို သရုပ်ဖော်နေပြန်တော့ ဘတ်ဟျွန်းမှာရယ်ရခက်၊ ငိုရခက်။
မင်ဆော့က ဘလင်းဘလင်းမျက်လုံးကြီးတွေနဲ့မော့ကြည့်ရုံမကဘဲ တရုတ်မလေးတွေလို မျက်တောင်တဖျတ်ဖျတ်ခတ်လို့။ ငုံ့ကြည့်နေတဲ့ ရီဖန်ကလည်း ပြုံးဖြီးနေလိုက်တာ... "ဦး" နဲ့ဘတ်ဟျွန်းက ဒီလောက်ထိ ကြည်နူးမနေဖူးပဲနဲ့ သောက်ပိုတွေလုပ်ပြနေတယ်။
" ဟေ့ရောင်တွေ...
ငါ အကောင်းပြောနေတုန်း တော်တော့နော် "
" ဘတ်ခွန်းနီး ခြေထောက်နာတယ်..ဟင့် "
" လာ...ကလေးလေး...ဦးဦး ကုန်းပိုး.. "
" ရားးး!!!! မတော်နိုင်ကြသေးဘူးလား... "
" ဟားး ဟားးး "
ကုန်းပိုးဖို့ပြင်နေတဲ့ နှစ်ယောက်က ဘတ်ဟျွန်းလက်ဝါးသိုင်းရဲ့စက်ကွင်းမှာမမိအောင် ပတ်ပြေးနေဆဲအချိန်.. ခုံတန်းရှည်ပေါ်မှာထိုင်ရင်း ရယ်ကြောမပြတ်တဲ့ ဆိုဟွာ့အနားကို နာရာရောက်လာသည်။
လက်ထဲမှာဖိုင်တွဲတတွဲကိုင်ထားသူရဲ့ မျက်လုံးတွေဟာ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စ.နောက် ပြုံးပျော်နေတဲ့ ဘတ်ဟျွန်းကိုတချက်ဝေ့ကြည့်ရင်း မထီပြုံးတချက်ပြုံးလိုက်တာကို သေချာမြင်လိုက်ရသည်။
" အာညော် "
ဆိုဟွာကနှုတ်ဆက်ပေမယ့် နာရာက မသိဟန်ဆောင်ကာ ဘတ်ဟျွန်းကိုအကြည့်မပျက်တာမို့ ဒုက္ခပေးချင်တဲ့ အကြံဆိုးတခုတလေများရှိမလားထင်ပြီး သတိအနေအထားနဲ့နေလိုက်သည်။
အတိတ်ကံမကောင်းခဲ့ရသော သူမရဲ့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းကို ဘယ်သူမှထိခိုက်စေဖုိ့ ခွင့်မပြုနိုင်ပါ။
" တကျောင်းလုံးပထမရပြန်ပြီလား..
ဗြောင်ဘတ်ဟျွန်း.. "
ဘတ်ဟျွန်းမျက်လုံးလေးတွေဝိုင်းစက်ကာ အသံလာရာလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဆိုဟွာ့ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ နာရာ့ကို ခပ်ပြုံးပြုံးမျက်နှာနဲ့မြင်လိုက်ရသည်။
" ပတ်ခ်ဘတ်ဟျွန်းလို့ခေါ်ပါ နာရာ။
ငါ မျိုးရိုးပြောင်းထားတယ် "
" ဟုတ်လား...
ဘယ်သူ့ခွင့်ပြုချက်နဲ့လဲ မသိဘူးနော် "
" နင်ဘာတွေပြောနေတာလဲ။
ပြဿနာရှာဖို့ဆိုရင် ဒီမှာတင်ရပ်ပါ "
အန္တရာယ်အငွေ့အသက်ကို သတိထားမိသလိုမျိုးဆိုဟွာ့အသားတွေတုန်တက်လာခဲ့သည်။ မင်ဆော့နဲ့ ရီဖန်ကလည်း အရယ်ရပ်ပြီး ဘေးကတခြားကျောင်းသားတွေနဲ့အတူ စူးစမ်းသလိုငေးကြည့်ကြသည်။ ထိုအချိန်မှာပဲ နာရာက ဖိုင်တွဲကိုဖွင့်ကာ အထဲကဓာတ်ပုံတခုကို ဘတ်ဟျွန်းမြင်သာအောင်ပြလာသည်။
" ကင်မ်ဆုယွန်း ဆိုတာ
နင့်မေမေရဲ့နာမည်လား ဘတ်ဟျွန်း "
" ဘယ်လိုလုပ်ပြီး...
ဒီဓာတ်ပုံ ဘယ်ကရတာလဲ !! "
မေမေ့ရဲ့ လိုင်စင်ဓာတ်ပုံဟာ ဘယ်ကနေဘယ်လို နာရာ့လက်ထဲရောက်နေလဲ စဉ်းစားလို့မရ။ ဖြတ်ခနဲဆွဲယူပြီးသေချာကြည့်တော့ ဘတ်ဟျွန်းရဲ့ မေမေမှ မေမေအစစ်။ ဘယ်ကရသလဲဆိုတာမဖြေပဲ ပြုံးပြီးစိုက်ကြည့်နေတဲ့နာရာကို ဖမ်းဆွဲပြီးမေးလိုက်ချင်ပေမယ့် အနားမှာစူးစမ်းသလိုရှိနေတဲ့ ကျောင်းသားပေါင်းမြောက်များစွာရဲ့ မျက်လုံးတွေကြောင့် စိတ်လိုက်မာန်ပါမလုပ်ဖြစ်တော့ပဲ လက်သီးတင်းတင်းဆုပ်မိသည်။
ရှုပ်ထွေးလွန်းနေတဲ့ ခေါင်းထဲမှာတော့ နာရာ့အစ်ကိုတယောက်က ရဲအရာရှိဖြစ်တယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းသတိရသွားသည်။
~ မဟုတ်မှလွဲရော...မေမေ...
မေမေ့ကို ....
ရာဇဝတ်မှုတခုခုကြောင့် ဖမ်းသွားကြတာများလား။
ဘတ်ဟျွန်းနီးကို နဲ့အဝေးဆုံးတနေရာအထိထွက်ပြေးပြီးတာတောင်မှ မေမေ့ကိုလိုက်ဖမ်းတဲ့သူတွေရဲ့လက်ကမလွတ်နိုင်သေးတာလား မေမေရယ်... ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ ~
" အာ... အိမ်နဲ့ဝေးရာမှာအလုပ်ကြိုးစားပြီးနေတဲ့ မေမေပေါ့လေ။ ပတ်ခ်ဘတ်ဟျွန်းကို ကျောင်းထားပေးနေတဲ့မေမေဆိုတာ တကယ်ရှိသေးရဲ့လား သိချင်မိတယ် "
" ငါ့ကိုဘာပြောချင်နေတာလဲ။
ကွေ့ဝိုက်မနေနဲ့ တည့်တည့်ပြော !! "
ခုနလေးတင်ဆူညံနေခဲ့သည့် ကျောင်းကစားကွင်းပတ်လမ်းလေးမှာ ကျေးငှက်တို့အော်မြည်သံမှလွဲ၍ အရာရာတိတ်ဆိတ်သွားခဲ့သည်။ နွေလည်နေ့ခင်းရဲ့ အပူရှိန်က ဘတ်ဟျွန်းရင်ထဲမှာ အဆပေါင်းများစွာ ပူလောင်နေခြင်းကိုမမှီနိုင်ခဲ့ပါ။
မေမေ့ကို သူ မေ့ထားခဲ့တာ... ကြာခဲ့ပြီ။
မေမေနဲ့ပတ်သက်တဲ့အမှတ်တရပေါင်းများစွာ အတွေးထဲရောက်လာတိုင်းအမြန်ဖျောက်ဖျက်မိခဲ့သည်။ သူ မရှိတဲ့ အရပ်တနေရာမှာ ပျော်နေနိုင်မယ့်မေမေ့ကို မှန်းဆလိုက်တိုင်းမှာ ရင်ဘတ်ထဲတဆစ်ဆစ်နာကျင်ရမှုကြောင့် မေမေ့အပေါ် ချစ်ခဲ့၊ အားကိုးခဲ့သမျှ သံယောဇဉ်တို့ကို အမုန်းတရားအဖြစ် အသွင်ပြောင်းယူခဲ့သည်။
စွန့်ပစ်သွားခဲ့လို့ ... မုန်းတယ်။
သတင်းလေးတောင်မကြားရတော့ပဲ လုံးဝပျောက်ကွယ်သွားခဲ့လို့... စိတ်နာတယ်။
ပုံရိပ်လေးတောင် မြင်ခွင့်မပေးတော့ပဲ... သူ့ရဲ့ဖြစ်တည်မှုအပေါ် နည်းနည်းလေးမှ ဂရုမထားတော့တဲ့ မေမေ့ကို ဘယ်တော့မှ "မေမေ" လို့မခေါ်တော့ဘူးဆိုပြီး ဆုံးဖြတ်ထားရတဲ့အထိ ဘတ်ဟျွန်းရဲ့အတိတ် ပစ္စုပ္ပန် အနာဂတ်...အားလုံးကနေ ဖယ်ထုတ်ထားခဲ့တယ်မဟုတ်လား။
ဘာအတွက်ကြောင့်များ နာရာရဲ့စကားတခွန်းက ဒီလောက်ထိတုန်လှုပ်စေရတာလဲ။ " တကယ်ရှိသေးရဲ့လား " လို့ အမေးခံရချိန်မှာ ကြက်သီးမွေးညင်းတွေထသွားလောက်အောင် စိုးရိမ်ပူပန်နေရတာဘာ့ကြောင့်လဲ။
" တကယ်ကြီး... နင့် ဦးဦး ပတ်ခ်ချန်းယောလ်က လူလိမ်ပဲ "
" ဘာပြောတယ် !! "
အောင်နိုင်သူအပြုံးမျိုးနဲ့ ထရပ်လိုက်သော နာရာက ဘတ်ဟျွန်းတို့ လေးယောက်ရဲ့မျက်နှာကို တလှည့်စီငေးကြည့်ကာ အချိန်တခုစောင့်နေသလိုပင်။
" ဆိုဟွာ... နင်သိတယ်မလား။
နင့်အဖိုးကရဲမှူးကြီးဆိုတော့ ...
အစောကြီးတည်းကသိပြီးသားနေမှာပဲ "
" ဘာကို...သိရမှာလဲ...
ဆိုဟွာ ? "
ဘတ်ဟျွန်းရဲ့အမေးကြောင့် ဆတ်ခနဲတုန်သွားတဲ့ ဆိုဟွာက မင်ဆော့အင်္ကျီလက်ကိုတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ ဘတ်ဟျွန်းရှိတဲ့ဖက်ကို မကြည့်တော့ဘဲ မျက်နှာပျက်ယွင်းနေတဲ့ ဆိုဟွာ့ကို ပထမဆုံးမြင်ဖူးတာဖြစ်သည်။
" ဘတ်ဟျွန်းရယ်... အဲဒီ့နေ့မှာ နင့်မေမေက...
မူးယစ်ဆေးမှုနဲ့ အဖမ်းခံရခါနီးလေး.... "
" တော်ပြီ...နာရာ...
အဲ့တာတွေ နင်ပြောစရာမလိုဘူး !!
နင်က ဘာမို့လို့လဲ..ဟမ် !!!
ဘာအပြစ်မှမရှိတဲ့ ဘတ်ဟျွန်းကို ဘာဖြစ်လို့အမျိုးမျိုး ဒုက္ခပေးနေရတာလဲ !! "
" Yahh !!! "
" ဆိုဟွာ... မလုပ်နဲ့ !! "
နာရာ့လက်မောင်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲယူပြီး အော်ဟစ်နေတဲ့ ဆိုဟွာကို မင်ဆော့တားမြစ်တာလည်း အချည်းနှီးပင်။ နာရာ့ လက်ထဲမှာပိုက်ထားတဲ့ဖိုင်ကို နှစ်ယောက်သား လုယူရင်း အသံကုန်အော်ဟစ်ပြီးရုန်းရင်းဆန်ခတ်တွေဖြစ်လို့... ယောက်ျားလေးတွေ ဝင်ဆွဲရတဲ့အထိ ဒေါသထွက်နေကြတဲ့ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို ကျောက်ရုပ်တရုပ်အလား ဘတ်ဟျွန်းကြည့်နေမိသည်။
" တော်ကြပါတော့ဟာ...
ဆရာတွေရောက်လာရင်ဒုက္ခပဲ "
" ရီဖန်...ဆိုဟွာ့ကို ခေါ်သွား...
ဆိုဟွာရားးး တော်ပြီ... မလုပ်နဲ့တော့ "
အောင်မြင်စွာ လူချင်းခွာလို့အပြီးမှာတော့ ဖုန်တွေအလူးလူးကပ်နေတဲ့ ဖိုင်တွဲလေးက ဘတ်ဟျွန်းခြေထောက်ရှေ့ကို ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်လာတော့သည်။
" Yahh !!! ဂျန်နာရာ !!! မြွေပွေးလိုမိန်းမ..
နင့်ကို ငါမကျေဘူး "
" အေးး ...နင့်လည်း ဘတ်ဟျွန်းကို တသက်လုံးကာကွယ်ပေးနိုင်မယ်မထင်နဲ့ !! သူ့မျက်လုံးထဲမှာ နင့်ကို ဘယ်တော့မှမမြင်ဘူး သိရဲ့လား။ နင့်ကို သနားလို့ပြောနေတာဟေ့...သနားလို့သေတော့မယ် "
" Yahh !!! ငါ့ကိုလွှတ်စမ်း ဝူရီဖန်...
ငါ့ကို လွှတ်ပေးစမ်းလို့ !!! "
" ဟိတ် !! ကလေးတွေ...
ဒါဘာဖြစ်နေကြတာလဲ။ "
" ဆ... ဆရာ ... "
ဆူဆူညံညံအသံတွေ ပြည့်နှက်နေတဲ့ ကျောင်းမြက်ခင်းပြင်ဟာ မီးကိုရေနဲ့ ငြှိမ်းသလို တိတ်ဆိတ်လို့သွားတယ်။ နာရာနဲ့ဆိုဟွာတို့လက်တွေကို တဖက်တချက်စီ ဆွဲခေါ်သွားတဲ့အတန်းပိုင်ဆရာရဲ့နောက် မင်ဆော့တို့မလိုက်မသွားခင်မှာ လေပြေလိုမျိုး လှစ်ခနဲပျောက်သွားတဲ့တစုံတယောက်ကို ရှာမတွေ့ခဲ့။
" ဘတ်ဟျွန်း..."
မသုံးတော့တဲ့ အဆောင်ဟောင်းတွေကြားက ကော်ရစ်ဒါလေးမှာ ဘတ်ဟျွန်းရှိနေတယ်။ တရွက်ချင်းစီပြန့်ကျဲနေတဲ့ မိတ္တူစာရွက်လေးတွေပေါ်မှာ ရေးခြစ်ထားတဲ့နေ့စွဲက တရက်တည်း။
လွန်ခဲ့သော သုံးနှစ်ကျော်က..
"ဦး" နဲ့သူ ပထမဆုံးတွေ့ခဲ့တဲ့ နေ့စွဲတဲ့လေ...
____
____
____
____
____
____
____
____
" ဘာလို့... လိမ်ပြောရတာလဲ "
" ဟင် !! ဘာကိုလဲ။
ဘတ်ဟျွန်းနီးပြောတာ နားမလည်ဘူး "
ဘတ်ဟျွန်းအကြိုက်ဆုံးရေခဲမုန့်ခွက်လေးက "ဦး"ရဲ့လက်ထဲမှာအရည်ပျော်လုပြီ။ နားသယ်စပ်မှာ ချွေးစက်တွေသီးနေတဲ့ " ဦး"က သူ့မျက်နှာကို လက်နဲ့ယပ်ခတ်ရင်း လေပူကြီးတွေမှုတ်ထုတ်တယ်။
~ နေတွေအရမ်းပူနေတယ်မလား " ဦး" ရယ်...
ဒီကလေးလေးရဲ့ရင်ထဲမှာ နွေရာသီထက် ဆယ်ဆမကအောင်ပူနေတာရော သိရဲ့လား။
" မေမေ...ဘယ်မှာလဲ...
ဦး သိတယ်မလား "
ဒီတခါတော့ ဘယ်လိုတွေထပ်ပြီးလိမ်ညာဦးမယ်မသိ... အင်တင်တင်ဖြစ်သွားပြီးနောက်မှ အကြိတ်အနယ်စဉ်းစားနေတဲ့ ဦးရဲ့မျက်နှာကို ဘတ်ဟျွန်း မော့မကြည့်ဖြစ်ဘူး။
" အင်း...သိတယ်လေ။ ဟိုးးးတောင်ဖက် ကိုရီးယားကျွန်းဆွယ်ပိုင်းတနေရာပဲ... တော်တော်ဝေးတယ် "
" သြော်... "
" ရေခဲမုန့်စားနော် အရည်ပျော်တော့မယ်...
ဘယ်လိုလဲ ဒီနေ့အမှတ်စာရင်း... "
" ဒီမှာ.. "
" ဟင် !!! အမှတ်စာရင်းက တရွက်တည်းဖြစ်ရမှာလေ။ စာရွက်တွေအများကြီးက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး... "
" ဦး" လက်ထဲကို နာရာ့ဆီကရတဲ့ ဖိုင်တွဲတခုလုံး ထိုးပေးပြီးတဲ့နောက်မှာ တုန်ယင်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းကို ဘာသံမှမထွက်အောင်ကိုက်ထားရတယ်။ အိမ်ပြန်လမ်းကိုခြေလှမ်းစတဲ့အခါ ဘတ်ဟျွန်းနီးလက်ထဲက စတော်ဘယ်ရီရေခဲမုန့်အရသာဟာ မျက်ရည်တွေရဲ့ ငံကျိနေမှုနဲ့ ရောထွေးနေခဲ့ပြီ။
" ဘ... ဘတ်ဟျွန်းနီး.... "
ခေါ်သံကြားပေမယ့် နောက်လှည့်မကြည့်ဖြစ်တော့ဘူး။ ဘာတွေထပ်ပြီး လိမ်ညာဦးမလို့လဲ... ဒီစာရွက်စာတမ်းတွေက အတုပါလို့ ပြောချင်သေးတာလား။ မေမေက မသေပါဘူး... ကိုရီးယားကျွန်းဆွယ်တနေရာမှာ ရှိနေတုန်းပါပဲဆိုတဲ့ လုပ်ကြံဇာတ်လမ်းတွေကို ထပ်ပြီးယုံကြည်နိုင်ဖို့က ဘတ်ဟျွန်းရဲ့ ဒီနေ့တရက်တာမှတ်ဥာဏ်တွေပျောက်သွားဖို့လိုမယ်ထင်တာပဲ။
" ဘတ်ဟျွန်း... ခနလေး...
ဦး.. ရှင်းပြတာ နားထောင်ပါဦး "
" မ...ထိနဲ့ ... သွား !!! "
လက်ကိုလှမ်းဆွဲလာတဲ့အသိမှာ ချက်ချင်းပြန်ရုန်းပြီး "ဦး" နဲ့ဝေးရာကို လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲမှာရှုပ်ထွေးရလွန်းရလွန်းလို့ ဘယ်သူ့ကိုမှမင်ြနိုင်၊ ဘယ်သူ့အသံမှမကြားနိုင်တဲ့တနေရာမှာ ဘတ်ဟျွန်းနေချင်တယ်။ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျနေတဲ့ မျက်ရည်တွေလည်းမသုတ်ဖြစ်တော့ဘဲ ကျောင်းအင်္ကျီပေါ်မှာ စိုရွှဲသွားတော့တယ်။
" တောင်းပန်ပါတယ်....
ဦး...တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ "
ဆို့နင့်နေတဲ့အသံတစုံတရာကို ကျောခိုင်းလို့ ရှေ့ကနေ ခပ်မြန်မြန်လျှောက်ခဲ့တယ်။ အနားကပွတ်ကာသီကာလေးမောင်းသွားတဲ့စက်ဘီးသမားတွေ... နှုတ်ဆက်နေကျ ဆိုင်ရှင်တချို့ရဲ့ တအံ့တသြမျက်လုံးတွေကို ရှောင်ရှားပြီး လွယ်အိတ်ကြိုးစလေးကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လို့ ဘယ်အချိန်ထိ "အိမ်" လို့ ခေါ်နိုင်မှန်းမသိတဲ့နေရာကို လျှောက်လာနေဆဲခြေလှမ်းတိုင်းဟာ တုန်ယင်ပြီး ခွေလဲကျတော့မလိုပဲ။
" ဘတ်ဟျွန်းနီး ... "
ဆိုင်ထဲက လှမ်းခေါ်တဲ့ ဂျုံအင်Hyung ကိုမတုံ့ပြန်တော့ပဲ ခြံဝကိုဖြတ်ပြီးအိမ်ထဲဝင်ခဲ့တယ်။ နေ့တိုင်းရေလောင်းနေကျပန်းပင်လေးတွေကို လှည့်မကြည့်ချင်ဘူး။ မြက်နှုတ်ပေါင်းသင်ပေးရမယ့် ပန်းခြံအစိတ်အပိုင်းလေးက ဘတ်ဟျွန်းခြေလှမ်းတွေအောက်မှာ အမေ့လျော့ခံဖြစ်ရတယ်။
ဒီကောင်လေးရဲ့ မျက်ရည်စတွေသာ အက်ဆစ်မိုးတွေဖြစ်ခဲ့ရင်... ဒီပန်းပင်လေးတွေဘယ်ရှင်သန်နိုင်တော့မလဲ။ ဦး ရဲ့ အလိမ်အညာတွေကလည်းအက်ဆစ်အပြင်းစားတမျိုးလိုပဲ... ဒီရင်ဘတ်ထဲမှာ ပြန်မကျက်တော့မယ့် ဒဏ်ရာတခုလို နေရာယူလာခဲ့ပြီ။
* ဂျိန်း !!! *
အိမ်ခန်းတံခါးပိတ်လို့အပြီးမှာ နံရံကိုကျောမှီပြီး ဘတ်ဟျွန်းထိုင်ချလိုက်တယ်။
မောလိုက်တာ...
ငိုရှိုက်သံတွေ တိတ်ဆိတ်သွားချိန်တိုင်း အသက်ကိုမဝတဝရှူနေရတာ မောတယ်...
မောလွန်းလို့ထပ်ပြီးငိုမိတယ်... ငိုပါများတော့ မွန်းကျပ်လာပြန်တယ်။ မွန်းကျပ်တာတွေအရမ်းများလာတော့ ဘတ်ဟျွန်းဘာပဲပြောပြော ...ကြားနိုင်စွမ်းမရှိတော့တဲ့ မေမေ့ကို တမ်းတမ်းတတဟစ်ခေါ်ပြီး အဆက်မပြတ်ငိုနေဖို့သာ တတ်နိုင်တော့တယ်။
" အီးးးးဟီးးးး (sob)
မေမေရေ့ !!! "
တဖက်သတ်စွပ်စွဲချက်တွေကြောင့် မေမေ့အပေါ်မုန်းပစ်ခဲ့တဲ့ ဒီကလေးလေးကို ခွင့်မလွှတ်ပါနဲ့။ သားသမီးကို ပစ်သွားရက်နိုင်တဲ့... နှလုံးသားမရှိတဲ့ မိန်းမတယောက်အဖြစ် ထင်မှတ်ထားခဲ့သမျှကို ဒီနေရာကနေ ဦးချကန်တော့ပြီးတောင်းပန်ပါရစေ။
လိမ်ညာပြီးပြောခဲ့သမျှကို ယုံနေခဲ့တာ... မေမေ မရှိတော့တဲ့အချိန်တွေမှာ ဦးရဲ့စောင့်ရှောက်မှုကို အရူးလေးတယောက်လို သဘောကျပြီး မေမေပြန်လာမခေါ်ရင်ကောင်းမယ်ဆိုတဲ့ အတွေးတွေတောင်ဝင်ခဲ့မိပါတယ်။
မေမေနဲ့ "ဦး" ကို နှိုင်းယှဉ်ပြီး မေမေ့ရဲ့ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်မှုအပေါ်မှာအထင်သေးခဲ့မိတယ်။ မျက်နှာလေးတောင်လာမပြတဲ့ မေမေ့ကို စိတ်ဆိုးမိတယ်.. တခြားတစ်နေရာမှာ မိသားစုအသစ်နဲ့ပျော်နေပြီလားဆိုတဲ့ တဖက်သတ် အတွေးမျိုးစုံက ဘတ်ဟျွန်းရဲ့မျက်လုံးတွေကို စုံလုံးကန်းစေခဲ့တယ်နဲ့တူပါတယ်။
မေမေ့ရဲ့နာရေးမှာလည်း တဦးတည်းသော သားတယောက်အနေနဲ့ရှိကိုရှိနေရမယ့် ဘတ်ဟျွန်း ရှိမနေခဲ့ပါဘူး။ ဘယ်သူတွေကဘယ်လိုစီစဉ်လိုက်မှန်းမသိဘူး... မေမေ့ရဲ့အရိုးအိုးကို ဘယ်နားမှာထားကြမှန်းတောင် ဘတ်ဟျွန်းမသိခဲ့ရဘူး။
မေမေ့အတွက်ပူဆွေးနေရမယ့်အချိန်တွေမှာ ကျောင်းပြန်တက်ဖို့ပြင်ဆင်ရင်း ပြုံးပျော်နေခဲ့တဲ့ ဒီကလေးလေးကို ခွင့်မလွှတ်ပါနဲ့။ ဒီတလျှောက်လုံး လိမ်ညာပြီးနေခဲ့တဲ့ "ဦး"တယောက်တည်းရဲ့စကားကို ယုံကြည်ပြီး... မေမေ့ကို မရှိတော့တဲ့သူတယောက်လိုမျိုး မေ့ထားပစ်ခဲ့တဲ့ ဘတ်ဟျွန်းနီးကို တချက်လောက်လာပြီးဆူပူလှည့်ပါဦးလား။
ဒီနှစ်တွေထဲမှာ ပထမဆုတွေချည်းအမြဲရတဲ့ ဘတ်ဟျွန်းရဲ့ကြိုးစားမှုတွေကို မေမေ မမြင်နိုင်တော့ဘူးလား။ မေမေ့သားလေး ရှိနေတဲ့အရပ်ကို တကြိမ်တခါလေးတောင်မှ ပြန်မလာနိုင်တော့ဘူးလားလို့ !!!
* ဒေါက်..ဒေါက်... *
" ဘတ်ဟျွန်းနီး...
ကလေးလေး .... "
ငိုရလွန်းလို့စေးကပ်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေက နူးညံ့တဲ့ခေါ်သံအဆုံးမှာ နာနာကျင်ကျင်ပွင့်လာတယ်။
ဒီလို နူးညံ့မှုတွေထဲမှာ အထပ်ထပ်နစ်မွန်းခိုင်းပြီး ဘယ်လောက်ကြာတဲ့အထိ လိမ်ညာဖို့စီစဉ်ထားမှန်းမသိအောင်ပဲ "ဦး" က တော်လွန်းပါတယ်လေ။
" ဘတ်ဟျွန်းနီး...အထဲမှာရှိတယ်မလား
ဦး နဲ့စကားပြောရအောင်နော်.. "
မျက်လုံးတွေနာပြီး ခေါင်းတွေကိုက်လွန်းလို့ တခေါက်ပြီးတခေါက်ထပ်ငိုမိတဲ့အခါ နာကျင်ခြင်းကအတိုင်းအဆမရှိ။ နာရီပေါင်းများစွာကြာခဲ့ပြီဆိုတာသိပေမယ့် ဒီနေရာလေးကနေ ဘတ်ဟျွန်းနီး မရွှေ့ချင်ဘူး။ ဘယ်သူ့စကားသံမှလည်းမကြားချင်ဘူး...ဘယ်သူ့ကိုမှလည်း မမြင်ချင်တဲ့အတွက်...ကျေးဇူးပြုပြီး ထွက်သွားပေးရင်သိပ်ကောင်းမှာပဲ။
" တံခါးဖွင့်ပေးပါဦး ကလေးရယ်..."
" ..... "
" ဦး...တကယ်ပဲ...အနူးအညွတ်တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ။ ဘတ်ဟျွန်းနီးကငယ်သေးတော့ ဝမ်းနည်းရမှာစိုးပြီး ဒီအကြောင်းတွေ ဖုံးကွယ်ထားတာပါ။
" .... (sob) "
" တနေ့တော့ပြောမယ်ကြံထားပေမယ့် မပြောဖြစ်ခဲ့တာက..ဘတ်ဟျွန်းလေး စိတ်ထိခိုက်မှာစိုးလို့... ဒီလိုမျိုး ငိုနေမယ့်ပုံစံကို မကြည့်ရက်လို့ပါ။ "
တံခါးနောက်က အသံသြရှရှဟာ ဘတ်ဟျွန်းရဲ့ရှိုက်တွေလိုပဲ တိုးညှင်းပြီးပျောက်ကွယ်လုဆဲဆဲ... အေးစက်နေတဲ့ကြမ်းပြင်ရဲ့အထိအတွေ့မှာ ဒူးနှစ်ဖက်ကိုလက်နဲ့ပိုက်ယူပြီး ကိုယ်လုံးလေးကျုံ့ထားမိတယ်။
အရမ်းအေးတာပဲ မေမေရယ်......
ဒီကြမ်းပြင်နဲ့ နံရံတွေ... ခြေဆစ်လက်ဆစ်တွေကို ဖြန့်ကျက်နေတဲ့ အအေးဓာတ်တွေကြောင့် ဘတ်ဟျွန်းတကိုယ်လုံး ခဲသွားတော့မယ်ထင်ရတယ်။ အချိန်တွေဘယ်လောက်ကြာအောင် ငိုမိနေလဲ မသိတော့ဘူး။ မျက်ရည်မကျနိုင်တော့တဲ့ ဒီမျက်လုံးတွေက ပိတ်ကျလုမတတ် ဖောင်းအစ်နေလိုက်တာ.... မှောင်မဲနေတဲ့ အခန်းလေးထဲမှာ ဘာမှမမြင်နိုင်တော့တဲ့အထိပါပဲ။
" အရမ်းနောက်ကျနေပြီ...
အဝတ်အစားလဲရအောင်နော်။
တံခါးဖွင့်ပေးပါဦး "
" ..... "
" ဘတ်ဟျွန်းနီးကျေနပ်တဲ့အထိတောင်းပန်မှာမို့... ဦးကို ဒီလိုကြီး ပစ်မထားပါနဲ့ကွာ "
တံခါးလက်ကိုင်မှာ သော့တပ်ပြီးလှည့်ဖွင့်လိုက်ချင်တဲ့စိတ်ကို တတ်နိုင်သလောက်ထိန်းချုပ်ရင်း ချန်းယောလ်သက်ပြင်းချတယ်။
သူနဲ့ကလေးငယ်ရဲ့ကြားမှာ မိုင်ပေါင်းများစွာဝေးကွာသွားသလို ခံစားစေတာက ကျွန်းတံခါးချပ်လေးတခုလား... စိုးရိမ်စိတ်ကြောင့်မပြောဖြစ်ခဲ့တဲ့ အမှန်တရားတွေလားဆိုတာ အဖြေပေါ်လာခဲ့ပြီပဲ။
" ဘတ်ဟျွန်းနီးခံစားနေရတာတွေ ဦး မမြင်ရက်လို့ပါ။ အဲ့တာကြောင့်လည်း ပြောပြဖို့ဘယ်လိုမှသတ္တိမရှိခဲ့တာပါကွာ "
" ဟင့် ~~~ (sob ) "
" အရမ်းငိုမနေနဲ့နော်.. ခေါင်းကိုက်မှာစိုးလို့။
နွေးနွေးထွေးထွေးနေ... ကုတင်ပေါ်မှာအိပ်...စောင်သေချာခြုံထား...ဗိုက်ဆာလို့ တခုခုစားချင်ရင် ဦး ကိုပြော။ ဘယ်မှမသွားပဲ ရှိနေပေးမယ် "
အတော်ကြာ စောင့်နေတာတောင် ပွင့်မလာတဲ့ တံခါးချပ်လေးကို မှီပြီးသူထိုင်ချလိုက်တယ်။ သူ့ကိုယ်သူဒဏ်ခတ်တဲ့အနေနဲ့ ဒီတညတာအချိန်ကို ဒီနေရာမှာပဲ ကုန်ဆုံးလိုက်ချင်တော့တယ်။
" လိမ်ညာမိတဲ့အတွက် ဦး မှာအပြစ်ရှိပါတယ်...
ဘတ်ဟျွန်းနီးကြိုက်တဲ့အပြစ်ပေးပါ... ဘာပဲဖြစ်နေနေ.... "
" တ..ယောက်....."
" ဟင် !! ဘတ်ဟျွန်းနီး ဘာပြောလိုက်တာလဲ
ထပ်ပြောပါလား.. ဦး မကြားလိုက်လို့ "
တံခါးရွက်ကြားထဲက လွတ်ထွက်လာတဲ့အသံတိုးတိုးလေးထဲမှာ ရှိုက်သံစွက်နေလို့ မပီမသဖြစ်နေပေမယ့် ချန်းယောလ်ရင်ဘတ်ကိုထုတ်ချင်းပေါက်သွားစေတဲ့ ဓားလက်နက်တမျိုးနဲ့သဏ္ဍာန်တူသည်။
တယောက်တည်းနေချင်ပါတယ်...ထွက်သွားပေးပါလား ဆိုတဲ့စကားအဆုံးမှာ ခြေလက်တွေအကုန်လုံးအင်အားမရှိတော့သလိုပျော့ခွေသွားချင်သည်။ ဘတ်ဟျွန်းနီးက သူ့ကိုမလိုအပ်တော့ပါလား... အနားမှာမရှိစေချင်တဲ့အထိဖြစ်သွားပြီလား ဆိုတဲ့အတွေးတွေထဲမှာ နောင်တများစွာရောယှက်ပါဝင်နေခဲ့သည်။
" ကလေးလေး... "
" ဟင့် (sob)
ကျေးဇူးပြုပြီး... "
" ဦး..ထွက်သွားပေးပါ့မယ်
တခုခုလိုအပ်ရင်ခေါ်လိုက်နော်.. ခြံထဲမှာရှိမယ် "
လေးဖင့်သောခြေလှမ်းတွေနဲ့ အိမ်အပြင်ကိုဘယ်လိုရောက်လာမှန်းမသိ။ ခြံထဲက ဒန်းပေါ်မှာထိုင်ရင်းကောင်းကင်ကိုမော့ကြည့်တော့ ဘတ်ဟျွန်းလေးရောက်လာတဲ့ ပထမဆုံးနေ့တုန်းကအတိုင်း....ထိန်ထိန်သာနေတဲ့ လပြည့်ဝန်းကြီးက ပြန်ငုံ့ကြည့်လာသည်။
" တောင်းပန်ပါတယ်... ကင်ဆုယွန်းရှီ...
ပြီးတော့ ဘတ်ဟျွန်းနီး...
ဦး... တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ..."
လရောင်ဖြာကျနေတဲ့ အခန်းငယ်လေးထဲမှာ တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုနေဦးမယ့်ကလေးငယ်ကို မြင်ယောင်ရင်း သူ့ရင်ဘတ်တွေတင်းကျပ်လာရသည်။ ပူနွေးစပြုလာသည့် မျက်ဝန်းတွေကိုမှိတ်ချလိုက်တဲ့အခါ ဘတ်ဟျွန်းရဲ့အငိုမျက်နှာလေးပဲမြင်နေရတာမို့ လေပူတွေတချက်ပြီးတချက်မှုတ်ထုတ်ရင်း နာရီကိုလည်း ခနခနကြည့်မိသည်။
ဘတ်ဟျွန်းနီးအိပ်ပျော်သွားချိန်လောက်ကျမှ တံခါးဖွင့်ဝင်မယ်လို့တွေးထားပြီး ည ၁၀နာရီကျော်တဲ့အထိစောင့်နေလိုက်သည်။ ၁၀နာရီကျော်လို့ အခန်းသော့ဖွင့်ပြီးဝင်သွားချိန်မှာတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ် ခွေခွေလေးလဲကျနေတဲ့ကလေးငယ်က တကိုယ်လုံးအသားတွေပူခြစ်ပြီး ခေါ်လို့မရတော့တဲ့အထိ အဖျားတက်နေတာမို့ သူ့ နှလုံးသွေးတွေဒိန်းခနဲဆောင့်တိုးရတဲ့အထိပင်...
" ဘတ်ဟျွန်းနီး !!! "
_____
_____
_____
ကြည်လင်ပြာလဲ့နေတဲ့ ရေကန်လေးကို သစ်ပင်အုပ်စိမ်းစိမ်းလေးတွေကဝန်းရံထားတယ်။ ရေကန်ဘေးမှာ အဝါနဲ့ပန်းနုရောင် ပန်းပွင့်ငယ်လေးတွေ ပြွတ်သိပ်နေအောင်ပွင့်နေတဲ့ ခြုံပုတ်လေးတွေနဲ့စီတန်းလို့ထားတယ်။
ပန်းပင်တန်းလေးတွေနဲ့ ရေကန်ရဲ့ကြားမှာ နှစ်ယောက်ထိုင်အုတ်ခုံလေးတွေရှိတယ်။ သစ်ပင်အကိုင်းတချို့နဲ့ကွယ်နေလို့ ခုံပေါ်ထိုင်နေတဲ့ သူတွေကို သေချာမမြင်ရဘူးဖြစ်နေတယ်။
မနက်ပိုင်းဆိုရင် ရေကန်နားမှာ နေပူဆာလှုံနေတဲ့သူတွေနဲ့စည်ကားနေတတ်တယ်။ တချို့က လမ်းလျှောက်သွားကြတယ်။ တချို့က wheel-chair လေးတွန်းပြီး ဖြတ်သွားတတ်ကြတယ်။ ဆေးရုံအင်္ကျီဝတ်ထားတဲ့ကလေးတချို့လည်း ပြေးလွှားဆော့နေတာ မြင်ဖူးပါရဲ့... ဒီလောက်ထိကျန်းမာနေတာ...ဘာကြောင့်များဆေးရုံတက်နေလဲလို့ မေးကြည့်ချင်ပေမယ့် ကိုယ်နဲ့ခင်တဲ့သူတွေမှ မဟုတ်တာလေ။
ပြတင်းပေါက်အပြင်မှာမြင်နေရတဲ့ရှုခင်းက တနေ့နဲ့တနေ့ထပ်သွားတယ်ဆိုတာမရှိဘူး။ နက်ပြာရောင်သမ်းနေတဲ့ ကောင်းကင်ကြီးက အနားသတ်လေးတွေ နီရဲတောက်ပြီး နေထွက်လာတဲ့အချိန်ကစလို့ နေဝင်တဲ့အချိန်ထိ ဒီပြတင်းပေါက်နားမှာပဲ ဘတ်ဟျွန်းရှိနေချင်တယ်။
ကြမ်းပြင်မှာအကြာကြီးလှဲအိပ်မိလို့ အအေးမိပြီး အပြင်းဖျားတုန်းက ဆေးရုံကို အရေးပေါ်တက်လိုက်ရတယ်။ အဖျားကျပြီး သတိပြန်လည်လာတဲ့အခါကျတော့ ဒီအခန်းလေးထဲရောက်နေပြီ။ အစပိုင်းရက်တွေမှာ ဆေးထိုးရတာနာတယ်။ အခုတော့ ဆေးပုံမှန်သောက်ရင်း နားနားနေနေ နေပါလို့ ဆရာဝန်ကြီးကပြောတယ်။
တနေ့သုံးခါ ထမင်းဗူးလာပို့၊ ဆေးလာတိုက်တဲ့ဆရာမတွေ၊ လာကြည့်တဲ့ ဆရာဝန်တွေ ကလွဲပြီး ဘတ်ဟျွန်းနီးရဲ့အခန်းကို ဘယ်သူမှမလာကြဖို့ ဆရာဝန်ကြီးကမှာထားတယ်တဲ့။ တွေ့ချင်တဲ့သူရှိရင် ခေါ်လို့ရတယ်ပြောတယ်။
ခက်နေတာတခုက ကိုယ်အရမ်းတွေ့ချင်တဲ့သူဟာ ရှိမှမရှိတော့တာပဲ။ ဒီလို ပြောပြီး ငိုတဲ့အချိန်တိုင်း ရင်တွေတုန်လာတယ်... လောကကြီးမှာ မေမေမရှိရင် ဘတ်ဟျွန်းတယောက်တည်းပါလားဆိုတဲ့ အတွေးကြီးဝင်လာတိုင်း အဆက်မပြတ်အော်ငိုမိတယ်...အသက်ရှူမဝတော့ပဲ အသားတွေတုန်လာတဲ့အခါ ဆေးတလုံးထိုးပေးလိုက်ရင် ကောင်းကောင်းအိပ်ပျော်သွားပြန်တယ်လေ။
နိုးလာတိုင်းမှာ ဆရာမတယောက်အမြဲရှိနေပေးတာမှန်ပေမယ့် ရင်ထဲမှာဟာနေသလိုကြီးခံစားရတယ်။ တယောက်သောသူရဲ့နာမည်ကို ပါးစပ်ကပြောလိုက်တာနဲ့ တွေ့ရမယ်ဆိုတာ သိနေပြီးသား... ပြောလို့မထွက်ဘူး... ခေါ်လို့မရအောင် ဒီရင်ဘတ်ထဲမှာ အလုံးကြီးတခုတစ်ဆို့နေသလိုခံစားရတယ်။ အလိမ်ခံနေရတဲ့ခံစားချက်က ဆုံးရှုံးမှုအကြီးစားပေါ်မှာ အခြေခံနေတာသိလိုက်တော့ ဘယ်သူ့ကိုမှမယုံရဲတဲ့အထိ ကြောက်သွားမိတာဖြစ်မှာပါပဲ။
နောက်ဆုံးတော့လည်း တယောက်တည်းနားကျပ်တပ်ပြီး သီချင်းနားထောင်နေရတာ အငြိမ်းချမ်းဆုံးလို့ထင်လာတယ်။ ဘာမှမတွေးဖြစ်တော့ဘဲ ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်းလေး အိပ်ပျော်မယ်..ပြန်နိုးလာမယ်.. စားနိုင်သလောက်စားပြီးပြန်အိပ်မယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးနှစ်တာအချိန်မှာဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှကို အိပ်မက်တခုလိုမေ့ပစ်လိုက်ဖို့ ကြိုးစားတာက ပိုပြီးလက်တွေ့ကျတဲ့ ဖြေရှင်းချက်ဖြစ်မယ်ထင်တာပဲ။
ဒါပေမယ့်... ဦး နဲ့ပတ်သက်ပြီး ဘယ်အရာကိုမှမေ့လို့မရနိုင်တာခက်ပါတယ်။ မနက်မိုးလင်းချိန်တိုင်း မှာ ပုခုံးလေးလာပုတ်ပြီး ခပ်ဖွဖွနှိုးတတ်တဲ့ ဦးရဲ့ အသံကိုလွမ်းတယ်... အိမ်ထဲမှာ ဟိုသွားဒီသွားနဲ့အလုပ်များနေတတ်တဲ့ ဦး ကိုမြင်ယောင်တယ်။
ကျောင်းသွားကျောင်းပြန်တိုင်း သူကိုယ်တိုင်ဖောက်ပေးပြီး မှန်မှန်သောက်ခိုင်းတဲ့ စတော်ဘယ်ရီဒိန်ချဉ်ဗူးလေးကို သတိရတယ်။ စာကျက်ရင်း အိပ်ငိုက်လာချိန်တိုင်းမှာ လူကို အသာလေးပွေ့ချီယူသွားတဲ့ လက်မောင်းတွေရယ်... အိပ်မက်ဆိုးကြောင့် နိုးထလာရတိုင်းမှာ နှစ်သိမ့်စကားတွေပြောရင်း နူးနူးညံ့ညံ့ချော့သိပ်ခဲ့တာတွေအားလုံး... တနေ့တမျိုးမထပ်အောင်သတိရမိနေတဲ့အဖြစ်ကနေ ဘယ်တော့များမှလွတ်မြောက်နိုင်မလဲမသိတော့ပါဘူးလေ။
အခုရော...ဘတ်ဟျွန်းမြင်နေရတဲ့ ရေကန်လေးဘေးကတနေရာမှာ ဦး ရှိနေတယ်လို့ခံစားရပြန်တယ်။အရင်နေ့တွေမှာ တယောက်ယောက်က မျက်တောင်မခတ်တမ်းစိုက်ကြည့်နေတယ်လို့ထင်ရုံလေးတင်။ ဒီနေ့တော့ ပိုပြီးသေချာလာသလိုပဲ... ဦး က ဘတ်ဟျွန်းမမြင်နိုင်တဲ့တနေရာမှာပုန်းကွယ်ပြီး ပြန်ငေးကြည့်နေခဲ့များဖြစ်နိုင်မလား။
ထွက်သွားပေးပါ ဆိုတဲ့စကားကို ဘယ်အချိန်ထိအတည်ယူထားသေးလဲမသိပေမယ့် လုံးဝမတွေ့ချင်ပါဘူးလို့ပြောရင်လည်း လိမ်ရာကျမှာပါပဲ။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ နာနေတာမှန်ပေမယ့် ဦး ကိုမမုန်းရက်တဲ့စိတ်က အမြဲတမ်းအနိုင်ရနေပြီးသားဆိုတော့လည်း...
* တီ ~~~ *
ဖြည်းဖြည်းပွင့်သွားတဲ့ တံခါးနောက်မှာ အပြာရောင်အရိပ်တခုတွေ့တာနဲ့ သန့်ရှင်းရေးဝန်ထမ်းဆိုတာသဘောပေါက်လိုက်လို့ ဟိုဖက်လှည့်ပြီးအိပ်နေတဲ့ပုံလုပ်ထားလိုက်တယ်။ ဒီ ဦးလေးကြီးဝင်လာရင် ပိုးသတ်ဆေးနံ့တွေ အရမ်းနံတာသိထားတော့ မြန်မြန်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးမြန်မြန်ပြန်ပါစေလို့ဆုတောင်းရင်း နှာခေါင်းလေးကို လက်နဲ့ညှပ်ပိတ်ထားလိုက်တယ်။
" ဒီနေ့တော့ အိပ်ပျော်နေတယ်ထင်တယ်...
အနားကပ်ကြည့်လေ "
" ရ... ရပါတယ်..."
ရင်းနှီးလွန်းတဲ့ အသံတိုးတိုးရဲ့အဆုံးမှာ ဘတ်ဟျွန်းနီး မျက်လုံးလေးတွေပြူးကျယ်ကုန်ရတယ်။ စောင်အနားစကို လုံးထွေးဖိညှစ်နေရင်းက ရင်ဘတ်ထဲမှာလည်း အခုန်မြန်လာတယ်။
" ပိန်သွားလိုက်တာ.. "
အသံပိုင်ရှင်က ဘတ်ဟျွန်းကျောနောက်မှာ ငြိမ်သက်နေသလိုပဲ သူ့ရဲ့အသက်ရှူသံတချက်ချင်းစီကိုအတိုင်းသားကြားနေရတဲ့အထိ နီးကပ်လာသလိုကြီး...
" အေး...ငါလည်းသိချင်နေတာ။
အိမ်က လူတွေနဲ့တွေ့လို့မရတဲ့အထိဖြစ်ရအောင် ဘာရောဂါမို့လိုလဲ
" ရောဂါမဟုတ်ပါဘူး... စိတ်ထိခိုက်ပြီးဖြစ်သွားတာပါ။ ကျ... ကျနော့ကြောင့် ... "
တိမ်ဝင်သွားတဲ့စကားသံအဆုံးမှာ ကြမ်းတိုက်နေတဲ့ တရှဲရှဲအသံကလွဲလို့ အရာရာတိတ်ဆိတ်သွားပြန်တယ်။ ဘယ်သူဘယ်ဝါဆိုတာသိပေမယ့် လှည့်ကြည့်ရဲတဲ့ သတ္တိမရှိဘူး... သူ့မျက်နှာကိုမြင်လိုက်တာနဲ့ ဘာတွေဆက်ဖြစ်လာမယ်ဆိုတာ မခန့်မှန်းနိုင်လို့ပဲ။
" ကျနော် ခနလေး... နေလို့ရမလား
ဆရာဝန်နဲ့မတွေ့စေရပါဘူး ဦးလေးရယ်..
တကယ့်ကို ခနလေးပါ "
" အေးပါကွာ .. ငါးမိနစ်လောက်တော့ရမယ်။ ဒါနဲ့ မင်း လက်က ဒဏ်ရာမနည်းမနောပါလား။ ဘာနဲ့ထိတာလဲ "
" ဒီအတိုင်း...ပွန်းသွားရုံပါ
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်... ဦးလေး "
" ပိုးဝင်မယ်နော်..ဂရုစိုက်ဦး "
" Nae.. "
ဘတ်ဟျွန်းနီး မျက်လုံးထောင့်ကလိမ့်ဆင်းသွားတဲ့ အပူလုံးလေးဟာ ထောက်ခနဲ အသံမမြည်ပါစေနဲ့လို့ဆုတောင်းနေရတယ်။ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာကိုလည်း သိမသွားပါစေနဲ့... ငိုသံထွက်မှာစိုးလို့ အတင်းကိုက်ထားရတဲ့ ဒီနှုတ်ခမ်းတွေလည်း ပွင့်ကျမလာပါစေနဲ့ ဘုရားသခင်ရယ်...
လက်မှာ ဒဏ်ရာရထားတယ်တဲ့.... သွေးတွေရော ထွက်နေတာလားမသိဘူး ...အရမ်းနာနေမှာပဲ။ အနာကိုဆေးမကုပဲ ဘာလာလုပ်နေတာလဲ။ ဆရာဝန်ကြီးကတွေ့ခွင့်မပေးလို့ လာပြီးခိုးတွေ့တာမှန်းသိပါတယ်.... ဘတ်ဟျွန်းနီးကို ထပ်ပြီးစိတ်ပူအောင်မလုပ်သင့်ဘူးလေ ဦးဦးရဲ့...
အကြာကြီးတွေ့ချင်နေတဲ့သူကို တွေ့ရတာတောင်မှ ဒီရင်ဘတ်ထဲမှာဆူပွက်နေတုန်းပဲလား။ အခုထက်ထိ မငြိမ်သက်နိုင်သေးဘူးလားလို့ !!!
" ဘာလို့များ တခါလေးတောင်တွေ့ဖို့မခေါ်ရတာလဲ။ ဦး ကို အရမ်းမုန်းသွားပြီထင်တယ် "
~ မဟုတ်ပါဘူး... မမုန်းရပါဘူး...
ဒီရင်ထဲမှာ နေမကောင်းသေးလို့ပါ...မေမေ့အကြောင်းစဉ်းစားလိုက်တိုင်းမှာ အသက်ရှူမရအောင် တင်းကျပ်နေလို့ မခေါ်ဖြစ်သေးတာပါ ..
" အနားမှာပဲ တချိန်လုံးစောင့်နေခဲ့တာ..
တခါလောက်ခေါ်ပေးရင်ကောင်းမှာကို... "
~ ခေါ်ချင်ပါတယ်.. သတိရလွန်းလို့အော်ပြီးတောင်ခေါ်ချင်နေခဲ့တာ... ဦး အကြောင်းတွေးမိတိုင်းမှာ ငိုချင်လွန်းတဲ့စိတ်ကိုမနည်းထိန်းထားရတာတွေ ဦး မသိပါဘူး။
" သွားတော့မယ်နော်...
မြန်မြန်နေကောင်းပါစေ..
ဦးရဲ့ ဘတ်ဟျွန်းနီး "
ခပ်ဖွဖွနင်းသွားတဲ့ခြေသံရဲ့နောက်မှာ ဟာခနဲဖြစ်သွားတဲ့ တစုံတရာက ရင်ထဲမှာလေပူထိုးသလို ခံရခက်လှတယ်။ အော်ခေါ်ချင်တဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကအသံမထွက်နိုင်. ဖမ်းဆွဲထားချင်တဲ့ လက်တွေကလည်း မလှုပ်ရှားနိုင်ဘဲ မျက်ရည်တွေအဆက်မပြတ်စီးကျဖို့သာတတ်နိုင်တဲ့ ဒီမျက်လုံးတွေကိုဖောက်ထုတ်ပစ်ချင်လာတယ်။
" ကောင်လေး... မင်း လက်ကို တခုခုလုပ်ဦး..ဆရာဝန်ပြမလား။ ငါ ပတ်တီးစည်းပေးရမလား "
" ရပါတယ်... သူ့ဘာသူပျောက်သွားလိမ့်မယ် "
" မင်းနဲ့တော့ ခက်တာပဲကွာ "
လက်ခုံပေါ်ကသွေးစို့နေတဲ့ပွန်းပဲ့ရာတွေဟာ အချိန်ပြည့် နာကျင်နေဖို့လိုတယ်လို့ ချန်းယောလ်ထင်တယ်။ သူ့လုပ်ရပ်တွေအတွက် နောင်တရတဲ့အချိန်တိုင်းမှာ ခပ်မာမာအရာတခုကို လက်သီးနဲ့ထိုးချပစ်လိုက်မှ ဒေါသတွေပြေသွားသလိုခံစားရတယ်။
ဆေးရုံဝင်းထဲက ရေကန်ဘေးမှာ ထိုင်စောင့်နေရင်း လက်သီးနဲ့အကြိမ်ကြိမ်ထိုးပစ်ခဲ့တဲ့ ကျောက်သားထိုင်ခုံမှာ သွေးစတချို့စွန်းထင်းခဲ့တာလည်း မကျေနပ်သေးဘူး။ ခိုက်ခိုက်တုန်အောင်ချမ်းပြီး အဖျားတက်နေတဲ့ ကလေးငယ်ရဲ့ပုံရိပ်ကိုမြင်ယောင်လိုက်တိုင်းမှာ ဒီ့ထက်အများကြီးပိုပြီး နာကျင်ရမယ့်နည်းလမ်းတွေနဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို နှိပ်စက်ချင်လာတယ်။ ကူညီဖေးမပေးတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေသာ အနားရှိမနေရင် စိတ်လိုက်မာန်ပါတွေ သူလုပ်မိလိမ့်မယ်ထင်တာပဲ။
ဘတ်ဟျွန်းကအရင်အတိုင်း ပြန်ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား..စိတ်ဒဏ်ရာတခုကြောင့် သူ့အပေါ်မှာတသက်လုံး ခါးခါးသီးသီးဖြစ်သွားတော့မှာလားဆိုတာတွေစဉ်းစားရင်း မောဟိုက်လာတဲ့အခါ ဘတ်ဟျွန်းရှိနေလောက်တဲ့ ဆေးရုံ ပြတင်းပေါက်လေးကိုမျှော်ကြည့်ပြီး ဆုတောင်းနေဖို့ပဲတတ်နိုင်တယ်။
" ချန်းယောလ်ရယ်...
လက်က ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ "
" Omma... ရောက်ပြီလား "
ဆေးရုံတက်ပြီး တပတ်ကြာတော့ ဘတ်ဟျွန်းနဲ့ ပထမဆုံးတွေ့ပေးခွင့်ရတဲ့သူဟာ Omma ဖြစ်နေခဲ့တယ်။ * မိသားစုဝင်တွေထဲက ဘယ်သူ့ကိုတွေ့ချင်သလဲ * ဆိုတဲ့မေးခွန်းကို ဘယ်တော့မှမဖြေဘဲ ခေါင်းခါခဲ့တဲ့ကလေးငယ်က ဒီရက်ပိုင်းမှာတော့ ဆရာဝန်ကြီးကို စကားနည်းနည်းပြောလာတယ်တဲ့။
သူ့မှာမိသားစုဆိုတာမရှိပါဘူး...အမေကဆုံးသွားပြီး အဖေဖြစ်သူက ထောင်ကျနေတာမို့ မိဘမဲ့ကလေးတယောက်နဲ့အတူတူပါပဲလို့ပြောပြီး ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုတဲ့အကြောင်းကြားရတာ ချန်းယောလ်အတွက်တော့ ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှမခံစားနိုင်တဲ့နာကျင်မှုတမျိုးပါပဲ။ မွေးစားထားတဲ့မိသားစုရှိတာမို့ အားမငယ်ဖို့ပြောပြီး စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့နှစ်သိမ့်ပေးတဲ့ ဆရာဝန်၊ ဆရာမတွေကြောင့် အခြေအနေတည်ငြိမ်သွားရတာဖြစ်သည်။
တယောက်ယောက်ကိုမတွေ့မဖြစ်တွေ့ရမယ်ဆိုရင် ဖွားဖွား Park ကိုခေါ်ပေးပါလို့ တောင်းဆိုလာတာမို့ နောက်နေ့မှာ Omma ရောက်လာသည်။ ရက်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာ ဆယ်နှစ်စာလောက်အိုစာသွားတဲ့ ချန်းယောလ်မျက်နှာကိုကြည့်လိုက်၊ လက်ခုံပေါ်က ဒဏ်ရာတွေကိုကြည့်လိုက်နဲ့ သက်ပြင်းတွေတဟင်းဟင်းချပြီး ဘတ်ဟျွန်းအခန်းထဲ ဝင်သွားတော့သည်။ ချန်းယောလ်မှာတော့ အပြင်ကစောင့်နေပြီး Omma ပြန်ထွက်လာရင် အကျိုးအကြောင်းမေးဖို့သာ တတ်နိုင်ခဲ့သည်။
နောက်ရက်တွေမှာတော့ သူ့သူငယ်ချင်းသုံးယောက်ကို ခေါ်တွေ့သည်။ ကလေးတွေကို ပြန်မေးကြည့်ရသလောက်တော့ ဘတ်ဟျွန်းကအရင်လောက်မသွက်ပေမယ့် စကားပြောလို့အဆင်ပြေပါတယ်တဲ့လေ။ ပြီးတော့ ဂျုံအင်၊ ဆယ်ဟွန်း၊ ဂျောင်ဆူ၊ ဂန်ဝူး၊ ဆော့ဂျင်း၊ မီနာ..တနေ့ကို ၂ယောက်နှုန်းလောက် ခေါ်တွေ့တဲ့အထဲမှာ ချန်းယောလ်ကလွဲပြီး သူနဲ့ခင်သမျှလူတွေအကုန်ပါနေသည်။ သူပေးတဲ့ ဥပေက္ခာကြောင့် ရင်ထဲမှာနာကျင်နေသည့်တိုင် အပြုံးလေးတစနဲ့ဟန်ဆောင်ဖုံးကွယ်နေတာက ချန်းယောလ်ရဲ့အကျွမ်းကျင်ဆုံးပညာရပ်တခုဖြစ်နေပြီထင်ပါရဲ့။
" ကျနော်နဲ့ တွေ့ချင်တယ်လို့ လုံးဝကိုမပြောတာလားဆရာ "
" ဟုတ်ကဲ့...ကျနော်စိတ်မကောင်းပါဘူး "
" ဒါဆို သူ အိမ်ပြန်မယ့်နေ့ကျရင်ရော..
ကျနော် ဘယ်လိုလုပ်ပေးရင်အဆင်ပြေနိုင်မလဲ "
ဆရာဝန်ကြီးရဲ့ဂရုဏာသက်တဲ့မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ ချန်းယောလ်အပေါ်ကိုယ်ချင်းစာစိတ်တွေ ပြည့်နှက်နေသလိုပင်..
" ကျနော်နဲ့မတွေ့ချင်တဲ့ကလေးက
အ...အိမ်ကို..ပြန်လာနိုင်ပါ့မလားဟင် "
ဒီမေးခွန်းရဲ့အဖြေကိုကြားရဖို့ ဘယ်လောက်ထိရဲဆေးတင်ခဲ့ရသလဲဆိုတာ သူကိုယ်သူသာသိနိုင်သည်။
" မတွေ့ချင်တာတော့မဟုတ်လောက်ပါဘူး။ သူ့စိတ်ထဲကအစိုင်အခဲတွေရှင်းသွားဖို့ အချိန်ခနစောင့်ပြီးရင် ချန်းယောလ်ရှီကို ပြန်လက်ခံနိုင်မယ်ထင်ပါတယ်။ စောင့်ကြည့်ကြတာပေါ့ "
နောက်ဆုံးတော့လည်း ရေကန်ဘေးကခုံတန်းလေးမှာထိုင်ပြီး သုံးထပ်ဆောင်ကပြတင်းပေါက်ငယ်လေးကို ငေးကြည့်ရုံသာတတ်နိုင်တဲ့ဘဝမို့ သက်ပြင်းမောကြီးတွေအကြိမ်ကြိမ်ချရင်း စောင့်ဆိုင်းရတဲ့အလုပ်ကိုပြန်လုပ်သည်။
မုန့်ဆိုင်ကို Appa ဦးစီးပေးနေလို့သာ ကမောက်ကမတွေမဖြစ်တာ... အိမ်ကိုလည်း Omma အားတဲ့အချိန်တိုင်းသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးထားလို့ ဖုန်တသောသောဖြစ်မနေတာ။ ဘယ်သူမှကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်မယ့်သူမရှိပဲ အနာဂတ်တခုလုံးပျောက်နေတဲ့ ဒီကောင်ထက်စာရင်တော့ သက်မဲ့ပစ္စည်းတွေကပိုလို့တောင်ကံကောင်းနေသေးတယ်။
_____
_____
_____
#TBC
10246 words
၂ပိုင်းခွဲလိုက်တာမို့
နောက်တခန်းရှိပါသေးတယ် ❤️