Jace's POV
Halo-halo ang nasa utak ko ngayon. ‘Di ko malaman kung anong mas ipa-prioritize kong isipin; Yung pagkainis ko ba kay Alex? Yung negosyong ilo-launch dito sa Pinas? Yung kayamanan o Yung galit sa ‘kin ni Mick? Ang hirap makapag-isip ng maayos kapag tila mga taling nakapalupot sa isa’t isa ang problemang dala-dala mo.
Heto ako ngayon sa bahay, back to loner again. Pinatay ko muna ang cellphone ko para hindi ko masagot ang tawag ni Ten-Ten, sigurado kaseng kukulitin ako ‘nun kung nakausap ko na si Alex. Unfortunately, wala pa akong balls para makita o makausap man lang ang babaeng unti-unting sumisira sa relasyon namin ni Mick. Galit ako sa kanya, pero aminado naman akong hindi ganun kalalim ang hinanakit ko dahil kahit papaano nama’y nagsisisi siya sa kanyang ginawa. Kaso nangyari na ang hindi dapat mangyari kaya galit-galit muna kami ngayon.
Humiga ako sa aking Sofa na ang dalawang kamay ay siyang nagsilbing unan sa aking ulunan. Medyo nagblu-blurry ‘yung vision ko nang pilit kong tiningnan ang fluorescent lamp na nasa kisame. Nagflashback sa memory ko in an instant ‘yung moment namin ni Mick. Bigla kong naalala ‘yung ginawa naming “Whisper Game” sa Bus. Ang astig lang nung laro naming ‘yun na ginawa ko rin sa mga past girlfriends ko.
Flashback Scene of Whisper Game:
(Bus Scene)
“Ano namang laro?”- Mick.
“Whisper Game?” sabi ko nang pabulong.
“Whisper Game? Never heard…”
“Madali lang naman. Mas mahirap pa ‘yung ginawa mo sa ‘kin na paibigin ako kuno.”
“Paano naman laruin ‘yan?” pangisi niyang sabi.
“Simple lang. Sinong unang mahulog siyang talo.”
“Mahulog? Ba’t naman mahuhulog? Pare ang weird mo ha?”- siya.
“Parang sa pag-ibig, kung sinong unang bumigay talo. Ano payag ka?”
Nagrequest siya ng sampol dahil di niya magets ang mechanics.
“Sampol Brad,” request niya.
Lumapit ako sa kanya at binulungan.
“I LOVE YOU” sabi ko na tila gustong ngumisi.
“Pakyu!” pabiro niyang bulong pabalik.
“Boom talo ka Pre. Walang pikon sa larong ito okay?” pangiti kong sabi.
“Saan mo natutunan ‘yang larong ‘yan?” taka niyang tanong.
“Sa akin. ‘Yan ang larong ginagawa ko sa mga babaeng natitipuhan ko. Ang ending, naiinlove sila sa ‘kin. Ayos ba?”
It gives me joy remembering that moment. “The Whisper Game”, my weirdest invention. Pwede kayang i-try ko ulit ito sa kanya, baka sakaling manumbalik ang pagtingin niya sa ‘kin?
Nagfa-flashback din sa isip ko ‘yung moment na unang naglapat ang mga labi namin ni Mick. Tinatago ko ito sa kanya pero hindi panaginip ‘yung hinalikan ko siya nung pareho kaming lasing na lasing. Ang totoo niyan, hindi ko alam ang ginagawa ko pero alam ko sa sarili ko na nahalikan ko siya. At ‘yun ang first official kiss namin. Wala naman akong naramdamang kakaiba nun dahil nung time na ‘yun e hindi pa ako attracted sa kanya.
Naalala ko rin ‘yung bigla akong hinalikan ni Mick ng torrid nung umamin ako sa kanyang meron akong something for him. Hindi ko inexpect na gagawin niya ‘yun to the point na ibuhos na rin niya mismo ang kanyang nararamdaman para sa ‘kin. ‘Yun yung isa sa mga hindi ko malilimutang sandali naming dalawa. ‘Yung halikan din namin against the tree sa cementery. That was super wild! Napapangiti na lang ako dahil hindi ko talaga naisip na magagawa ko ‘yun, namin. Na magagawa ko ang kawirduhang iyon. Na umibig ako sa isang lalaki. Kapwa ko lalaki. Gayo ko. Nakakalungkot isipin pero masaya ako sa wild exploration na ‘yun.
Marami kaming hindi malilimutang memories ni Mick. Buong buhay kong ite-treasure ‘yun kahit sabihin pa nating ayaw na niya sa ‘kin. Maaaring kalimutan niya ako habambuhay pero ako’y hindi ko pwedeng dayain ang puso’t isip ko.... dahil mahal ko pa rin siya. Pero tatanggapin ko pa rin ng buong puso kung ayaw na niya sa ‘kin. Ganyan naman talaga ang buhay pag-ibig, minsan seasonal or occasional, bihira na lang ang forever. Lalo sa napaka-wirdong relasyon namin na ayaw magpa-label as “Gay Lovers”. Hindi naman kase kami mga bakla e, kaso ang mapait na katotohanan, ang lipunan talaga ang siyang mapanghusga.
“Be Proud of Who You Are”. “Be True to Yourself”. “Be Real”. “Come Out off the Closet”. These quotes don’t make any sense to me because it’s being manipulative. Sino ba kayo, kayong mga tao para sabihing hindi kami totoo sa isa’t isa ni Mick? You are judging us that this kind of relationship is dysfunctional and wrong. We are weak but we’re not Gay. Nagpakatotoo lang kami sa nararamdaman namin at ayun ang mahalaga. That’s being true! Pero ano bang magagawa ko kung eto talaga ang pag-iisip ng lipunan? Parang isang relihiyong mahirap gibain. Kani-kaniya bang paniniwala? Pero naniniwala pa rin ako na “Straight” pa rin kaming dalawa. We are not true to ourselves if we consider ourselves as Gays. And it’s a nightmare to treat yourself as something you are not because the people say so. People will try to manipulate you based sa inaasal mo pero who the hell cares? Buhay ko naman ‘to? Pero ano ba talaga? If I’m going to dig deeper with my emotions, I can’t hide the truth.... I’M AFFECTED OF WHAT OTHER PEOPLE WILL SAY AGAINST ME. Alam ko ito rin ang nararamdaman ni Mick. Masakit ito para sa ‘ming dalawa. Napakasakit talaga dahil hindi ko alam kung saan kami dadalhin ng kaabnormalang ito o saan kami lulugar sa mundo. Kung pwede lang sanang makapag-create ng sarili naming mundo na kami lang e matagal ko ng ginawa. Mahirap iexplain pero kakaibang sakit talaga ang nararamdaman ko na ngayon ko lang naranasan.
Siguro kailangan ko na ring sumuko? Siguro kailangan ko na ring iuntog muli ang ulo ko sa pader? Ang hirap kaseng dayain ng puso ko e. May sariling utak kaya ang ending..... puso pa rin ang nananaig. Ang utak kase walang puso ‘yan kaya manhid. Ang puso merong utak kaya majority ng mga tao e ginagamit ang puso sa mga desisyon nila sa pag-ibig.
Napabuntong hininga ako. Hay buhay! Ang laki ng problema ko sa buhay pag-ibig. Bahala na si Batman, basta kung ayaw niya, siguro’y..... baka sumuko na rin ako.
“Sige Jace, ifinalize mo na ‘yan para makapag-move on ka na sa next mission mo” tila bulong ng alter-ego ko. The best way talaga is to move on, kilala ko ang ugali ni Mick, mas mayabang pa sa ‘kin ‘yun. Parang feeling ko e wala na talaga. Wala ng kami. Bahala na tutal gabuhok na lang e susuko na ‘ko.
Gaya ng Dati is Playing in this scene (by: Gary Valencio)
Dati-rati
Laman ng puso mo ay ang pangalan Ko
Lagi Ako sa isip mo
Dati-rati
Inaawitan pa labi ay may ngiti
Mga mata'y nagniningning
Ngunit ngayon nagbago ka
Nasa'n na ang init ng pagsinta
Pangako mo'y hindi magwawakas
Di ba't noon
Samyo ng bulaklak at ihip ng hangin ay kapansin-pansin
Di ba't noon takbo ng oras ay di mo napapansin
Laging naglalambing
Ngunit ngayon naglaho na
Sigla't tamis ng iyong pagsinta
Pagmamahal Ko ba'y kailangan pa
Ooh
Dati-rati
Mga pangako Ko'y kandungan mo't lakas
Sa pagsubok ay kay tatag
Di ba't noon
Sa kaibigan mo'y Akong bukambibig
Bakit ngayo'y anong lamig
Di mo alam Ako'y nasasaktan
Sa di pagpansin sa Aking pagmamahal
Lumapit ka't Ako'y naghihintay
Naghihintay, ohh
Ako'y nasasaktan
Sa di pagpansin sa aking pagmamahal
Lumapit ka't ako'y naghihintay
Di mo alam Ako'y nasasaktan
Sa di pagpansin sa Aking pagmamahal
Lumapit ka't Ako'y naghihintay
Panginoon
Ako'y nabulag ng mandarayang mundo
Ako ay patawarin Mo
Mula ngayon ang buhay kong ito'y
Iaalay sa Iyo gamitin mo ako
Gaya ng dati
Gaya ng dati
Gaya ng dati
Nakakapagod din pa lang isipin ang masasayang alaala namin ni Mick kung ang ending ay parang wala ring nangyari. Ang sakit sa dibdib.
Habang nagmumuni-muni ako e biglang may nagdoorbell sa labas. Napatayo ako sa aking kinahihigaan at nagtaka. Sino naman kaya ang mag-dodoorbell maliban kina Alex at Mick?
Pasalubong ang kilay ko habang lumalabas ng bahay upang buksan ang gate. Nakaramdam na ako kung sino ang nasa labas, sa estilo pa lang ng pagdoorbell niya. Every after five seconds, na istilo ni Alex. Nang buksan ko ang gate e siya nga ang tumambad sa harap ko. Kung nuo’y masaya siya tuwing nakikita ako, ngayon nama’y medyo seryoso ang pigura ng mukha niya, kahit medyo madilim sa labas e halata ko pa rin ang pagkulubot ng mukha niyang tila guilty pa rin.
Napansin kong may hawak-hawak siya.......... Ang SCROLL!