Chapter 10
Kinabukasan, sumama ako kay Luke na uwi sa bahay nila. Nakasuot naman na ako ng casual clothes para pumasok.
"Just wait for me here, okay? 10 A.M. pa naman ang first class natin today." I nodded and he went to his bathroom to wash himself. Kinuha ko ang cellphone sa aking bulsa para tingnan kung anong oras na-alas siete pa lang.
Nilapag ko ang bag sa kama at naglakad patungo sa mga litratong nakahilera sa bookshelf. Walang tulak-kabigin ang pamilya ng Fontabella. Maayos ang kanilang mga pananamit, pustura at hitsura. Hindi ko nga mawari bakit hindi pantay ang patakbo ng mundo.
Kahit na kailan ay hindi ko pa nararanasan ang mapunta sa ibabaw. Sa ibabaw ni Luke oo pero ibang usapan naman iyon. Ang ibig kong malaman ay bakit ganito ang takbo ng buhay ko. Mabuti nga ay hindi pa rin ako laman ng lansangan at nilubugan ng araw o nawalan ng pag-asa.
I still have this hope inside of me burning. Balang araw, makakamit ko rin ang mga bagay na gusto ko. Balang araw, hindi na ako aasa sa tulong ng iba at balang araw, mabubulag sila sa aking ningning.
"Kanina ka pa riyan?" Nilingon ko ang pinanggalingan ng tinig at nasaksihan si Luke na nagsusuot ng itim na tee shirt at simpleng jeans. Binitawan ko ang picture frame kong hawak at bumalik sa pagkakaupo sa kama.
"Oh, what happened? Para kang pinagsakluban ng langit at lupa."
Bumuntong hininga ako at pinakiramdaman ang aking sarili. "Parang..."
"Parang ano?" Nakita kong lumuhod sa harapan ko si Luke at pinagpantay ang mata naming dalawa. Nakita ko ang mata niyang nalulumbay at nakikisimpatya sa akin.
"Wala. Tara na, pumasok na tayo."
Lulan ng kaniyang sasakyan, pumasok kami sa eskwelahan na magkasabay. Sinalubong kami ng tatlo na may ngisi sa mga labi habang ako ay nagmumuryot pa rin. Hindi naman nagtatampo pero kinukwestyon ang sarili kong buhay.
Dumarating lang talaga ako sa puntong ganito. Kaya ko itong lagpasan, tiwala lang.
"Why do you look so pessimistic?" bungad ni Wilbert sa akin. Tinignan ko siya nang panandalian at nagbaba rin agad ng tingin sa lupa. Hindi ko siya tinugon at hinatid na nila ako sa klase namin ni Luke na English Literature.
Buong klase namin, napansin na rin siguro nitong katabi kong si Jaycee ang kawalan ko sa sarili.
"What's wrong with you?" he whispered that just the two of us could hear. I let out a heavy sigh and didn't answer his question. Buong umagang klase ay ganoon lang ang pakiramdam ko.
Wala sa sarili o kaya naman ay naaagaw ng mga taong naglalakad sa classroom ang atensiyon ko.
"You can have your break. Good day." Umalis na sa harap ang professor namin kaya tamad na tamad akong tumayo.
Jaycee helped me with my things and we brought it to our usual spot at the cafeteria. Naroon na si Rowena na nagsusuklay sa harap ng maliit niyang salamin saka naglagay ng pulbos.
"Musta..." bati ko kay Rowena nang makaupo ako. She lifted up her gaze to me and smiled.
"A-ayos lang naman. Ikaw ba?"
"I lost my interest. Everything feels like an endless cycle, a tiring cycle to be exact." Ngumiti ako nang hilaw at dumukmo sa lamesa. "I don't know why but today just feels different.
"Classes from first year to third year college will be dismissed this afternoon due to our meeting. Have a great day, students," ani ng isang malaking speaker kaya mabilis akong tumayo at kinuha ang bag para makauwi kahit na wala na akong enerhiya para gawin ito.
I don't have any choice but to go home. Mas lalo lang mauubos ang enerhiya ko kapag kasama ko pa sila. I think it's better to be alone sometimes.
Uuwi na lang muna ako sa bahay para makapagpahinga. Maybe I'm just exhausted these days and needed some recharge. Matagal na rin noong huling muni-muni ko. Gusto kong mapag-isa na lang muna.
"Bakit hindi tayo nagkakasabay?" tanong ko kay Rowena at siniko siya. Bumuntong hininga ako at umirap.
"Eh kasi ako ang naghahanda sa bahay, wala sila mama at papa, hindi ba, nagtratrabaho kila senyorito?" Napatango na lang ako sa tugon niya.
May narinig kaming humahangos at tumatakbong lalaki.
"Tristan!" tawag sa pangalan ko kaya napalingon ako at nakita ko si Jaycee na tumatakbo papunta sa gawi namin. Huminto kaming maglakad ni Rowena at hinintay siya.
"Ito na pala 'yong notes mo tsaka libro. Muntik ko pang makalimutan ibalik kanina," aniya. Binuksak ko ang bag ko at ipinasok ang notebook at Libro.
"Thanks."
"Sige, una na ako, salamat din." Nag-flying kiss siya sa akin. "Bye, Tristan."
"Bye, Jaycee!" saad ko bago pa siya tumakbo pasakay sa kotse nila. Bakit halos lahat ata ng lalaki dito sa campus may kotse? Sana lahat.
"Gwapo rin 'yong si Jaycee 'no, Tristan?" usisa ni Rowena sa gilid ko habang nagpatuloy kami sa paglalakad.
"Ewan ko. Siguro okay lang." Nagkibit balikat ako.
"Siguro? Ewan ko? Okay lang? Wow, ang pihikan mo naman. Alam mo bang heartthrob 'yan dito sa campus si Jaycee, actually last year pa. Hindi ka ba nagwagwapuhan sa kaniya?" Nakita ko sa gilid ko ang mapanuring mga mata ni Rowena.
"Wala naman akong sinabing pangit siya. Well, gwapo naman siya. Mediocre, maputi, may abs for sure but hindi ko type," pagdadahilan ko at umirap sa ere.
"Baklitang ito! Hindi mo type o may iba nang nakabihag sa puso mo?" Napaawang ang mga labi ko sa narinig.
"Rowena! Nagpapatawa ka ba?" tumawa ako nang peke. "Kailan ba ako nagkagusto sa mga lalaki dito?" Tumawa lang siya sa sinabi ko.
"Asus! Kunwari ka pa. Nababalitaan ko at nakikita kong magkasama kayo ni senyorito Luke pati mga kaibigan niya. Hindi naman siguro malabong mahulog ka kay senyorito. Nagtratrabaho ka sa kaniya, magkaibigan kayo at malapit kayo sa isa't-isa."
"Bahala ka, Wena. Isipin mo ang gusto mong isipin." Nauna akong maglakad at umuwi sa bahay. Wala naman na kaming dapat pang pag-usapan ni Rowena dahil nababadtrip ako sa kaniya ngayon. Sa ibang araw na lang kami mag-uusap.
Habang binabagtas ko ang mainit na kalsada, nakarinig ako ng busina ng isang sasakyan mula sa likuran kaya halos mapatalon ako sa gulat.
"Ano ba?!" hinarap ko ito. Huminto ang sasakyan saka bumaba ang bintana. Nakita ko sa loob ng kotse si Wilbert. Nilapitan ko siya para murahin.
"Gago ka! Akala ko namang ano ginawa ko. Anong meron?" I raised an eyebrow at him.
"Gusto mo hatid na kita sa inyo para hindi ka mainitan?" Wala akong nagawa kung hindi ang umikot sa passenger seat at sumakay sa loob. Sobrang init sa labas at matagal kong inalagaan itong kutis kong hindi nasunog sa araw.
"Ang aga ng uwian natin ngayon, 'no?" pagsisimula ni Wilbert ng usapan. Sumulyap ako sa kaniya at tumango.
"Oo nga eh."
Narinig kong natawa siya at sinimulan nang paandarin ang sasakyan. "Bakit ka pala galit na galit kanina? Ang init-init ng ulo mo ah?" mabilis akong umirap sa narinig.
"Wala lang talaga ako sa mood ngayon tapos bubusinahan mo ako? May sapak ka ba sa utak?" tinignan ko siya sa front mirror at bakas ang tuwa sa mukha niya.
"Taray, ah. Si Luke pala nasaan? Hindi ko pa nakikita magmula kanina, eh."
Humalukipkip ako at bumuntong hininga. "Mukha ba akong hanapan ng nawawalang tao? Lost and found? Spy? Nagpapablotter?" Kinuha ko ang bimpo sa aking bulsa at pinunasan ang pawis sa katawan. Binalot naman ng malakas na tawa ni Wilbert ang kotse.
"You're really a bad bitch. Superbad," kumento niya. Hindi ko na siya pinansin at nanahimik na lang sa loob. Kapansin-pansin na ibang daanan na ang tinatahak kaya nagsalubong ang kilay ko.
"Saan tayo pupunta?"
"We will make your head cool, ang init-init masiyado at baka bigla kang sumabog," tugon ni Wilbert at lumiko sa isang mataong daanan. Napuno ng estudyante ang bawat kalsada dahil sa maagang uwian.
Huminto kami sa tabing kalsada saka inanyaya ako ni Wilbert sa loob ng isang shop. It's an ice-cream shop that I didn't expect. Nilapitan ko si Wilbert na nakapila sa likod ng mamang lalaki.
"Wala akong pera rito, Bert. Wala akong pangbili," ani ko habang nakatingin sa menu ng shop. Ang pinakamurang icecream nila ay singkwenta pesos, samantalang bente pesos na lang ang dala ko sa wallet.
"Dinala kita rito kasi sagot kita, okay? Maghanap ka na lang ng upuan doon para makaupo tayo." May inginusong lugar si Wilbert at dinala ako nito malapit sa bintana. Nang ibalik ko ang tingin ko sa kaniya ay tinanong niya ako.
"What flavour would you like to have?"
"Vanilla would do," sagot ko at tinapik ang balikat niya.
Naglakad ako patungo sa lamesang sinasabi ni Wilbert at naupo sa isang mataas na stool. Nakakabit ang lamesa namin sa glass windows ng shop kaya tanaw ang labas mula sa aking kinauupuan. Nakikita ko ang mga taong naglalakad sa kainitan ng kalsada.
May iilan pa nga ang mapapatingin sa akin tapos iirapan lang ako na parang timang. Ano'ng ginawa ko sa inyo? Inirapan ko lang din sila. They also deserve my middle finger but that's just a complete waste of time raising.
"Here's your icecream..." I turned to Wilbert that's carrying a black tray towards our table. Una niyang nilapag ang pagkain ko sa aking harapan sunod ang kaniya saka nilagay sa bakanteng table ang tray.
It's an ice-cream in a small 250 ml tub. Sakto na ito ngayon pangpalamig ng ulo.
"Thanks," tugon ko sa kaniya.
Sinimulan ko nang lantakan ang pagkaing nasa harapan ko. Masarap naman dahil may toppings pa na crushed Oreo cookies na hilig ko rin.
"I don't know anything you like but I thought of you might like that toppings." Nilingon ko si Wilbert na kanina pa ata ako pinagmamasdan.
"Oo naman. I like it. Salamat pala." Naramdaman ko namang naibsan nitong ice cream ang pagkainit ng ulo ko. I just feel like being this hot tempered person today so I do.
"Nga pala, may itatanong sana ako sa 'yo." Biglang gumapang ang kaba ko sa sinabi ni Wilbert.
"Ano na naman ba 'yan?"
"Kayo ba ni Luke?" Halos mabulunan ako sa ninanamnam kong ice cream. Can he hear himself? Nahihibang na ba silang lahat?
"You know what, Wilbert," ani ko habang itinuturo-turo siya ng kutsaritang hawak ko. "Hindi lang siguro pang-apat o pang lima kang nagtanong ng ganiyan na kung sino ba ang gusto ko ang boyfriend ko ngayon." Kumuha ako ulit ng icecream at isinubo sa akin. Napatingin ako sa small tub niya at nakitang matcha flavour ang kaniya dahil green. Ito lang naman ang nag-iisang green thingy ang nakita ko sa menu kanina.
"Someone already asked you if you and Luke were together?" he asked. I shook my head and asked a permission if I can taste the ice cream he is eating. Glad that he let me.
"Noong nag-iinuman sa inyo tinanong ako ni Luke kung may gusto ba ako sa 'yo-"
"Gusto mo ako? Shit!" Nagulat siya nang makatanggap siya ng isang tampal sa braso mula sa akin.
"Boba! Tinatanong niya nga ako, eh."
"Ano naman sinabi mo?"
"Of course, hindi. Tinanong din niya ako kung gusto ko raw ba si Jaycee, iyong varsity players."
"I know that guy."
"Yeah, so he also asked me if I like him but no, he's just a friend."
"Then? I asked you my question? 'Yan ba 'yong dahilan mo bakit mainit ulo mo?" Mabilis akong umiling at nagpunas ng tissue paper sa labi ko.
"'Di naman. Actually, nagugulat nga akong naitatanong n'yo ang mga bagay na ganiyan, when clearly you guys are straight. You know, straight guys for straight women." I shrugged. "Baka pumuti na lang ang uwak ay umaasa pa rin akong magkakagusto ang gaya niyo sa akin."
Ako ang inilingan ni Wilbert ngayon. "Alam mo, Tristan, you're too callously. Ang manhid-manhid mo pero malay mo nasa paligid lang 'yan." Wilbert's brows wiggled, making me laugh at him.
"Wilbert, ha! Ang harot-harot!" Tinampal ko ang matigas niyang braso at napansing kumuha rin siya sa icecream ko na kinakain.
"Pero, Tristan, malay mo naman kasi. Malay mo, katabi mo na pala 'yong the one mo. Ayie!"
Hindi ko naiwasang hindi matawa sa kalokohan nitong si Wilbert. Bakit kasi may pa ganito-ganito pa ang animal na ito?!
"Alam mo, sobrang labong mangyari na magkagusto ka sa akin. Wala naman akong puke o kaya kike para magdala ng anak mo. At saka, duh, baka maltratuhin mo ako, 'no!"
Wilbert's resonating laugh filled the distance between us. "Nagbabakasakali lang naman, eh!"
"Ewan ko sa 'yo. Kainin mo na 'yang icecream mo baka malusaw pa, sayang."
Bumalik ang tingin ko sa labas ng bintana at nakita ang kunot na noo ni Luke habang nakatingin sa aming dalawa. Bigla naman siyang umalis nang makita ko siya. Weird.
TheButterflyReturns © 2022