သားဖြားခန္းမွ ရင္ခုန္သံ
~~~~~~~~~~~~~~~~
"ညႇစ္...ညႇစ္...ညႇစ္"
"အား...အေမေရ ကယ္ပါဦး...နာတယ္ ဆရာရဲ႕..."
"အစ္မေရ...အစ္မက အားစိုက္ၿပီးညႇစ္ေလ..."
"အား...မရဘူး...နာတယ္"
"အစ္မ ေပါင္ႀကီးစိမထားနဲ႔ေလ...၊အဲ့လိုဆို ကေလးေခါင္းက ဘယ္လိုထြက္မွာတုန္း အစ္မရဲ႕၊ ညႇစ္ပါဆို...ၾကာရင္ ကေလးက ေရမႊာမြန္းေတာ့မယ္"
"ဒီမွာ ကေလးအေမေရ...ညႇစ္လို႔..."
ေျမာက္ဥကၠလာပ ေဆး႐ုံႀကီး၊ OG Ward(သားဖြားေဆာင္)၏ Labour Room(သားဖြားခန္း)ထဲတြင္ ထုံးစံအတိုင္း ကေလးအေမ၏ အသံ၊ ေမြးေပးသည့္ ဆရာဝန္မ်ား၏ အသံ၊ သူနာျပဳဆရာမမ်ား၏ အသံတို႔ျဖင့္ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းဆူညံေနျပန္သည္။ ပို၍ ဆူညံရသည့္အေၾကာင္းအရင္းက ယခုကေလးေမြးေပးေနသည့္ ဆရာဝန္မွာ သားဖြားေဆာင္၏ နာမည္ႀကီး ASေဒါက္တာ ဦးၿဖိဳးစည္လင္းသူ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။
ယခုမွ သားဖြားေဆာင္သို႔ ေရာက္႐ွိတာဝန္ခ်ခံရေသာ လင္းထက္ေနာင္၊ ေဝႏွင္းသြယ္ ႏွင့္ ေကာင္းကင္ယံတို႔ House Surgeon(အလုပ္သင္ဆရာဝန္)ေလး သုံးဦးမွာ လက္ကေလးမ်ားေ႐ွ႕ခ်၍ ဘာလုပ္ရမလဲမသိ ေခ်ာင္၌ ကပ္ေနၾကသည္။
"ေဟ့...ဟိုေဟာက္ဆာဂ်င္ အသစ္သုံးေယာက္၊ မင္းတို႔က ဒီမွာလာမၾကည့္ဘဲ အဲ့ေခ်ာင္မွာ ဘာကပ္လုပ္ေနၾကတာလဲ"
ဟိန္းကနဲ႔ဆို သူတို႔ဆီဦးတည္လာေသာ ေအာ္ဟစ္သံေၾကာင့္ သုံးေယာက္လုံးတုန္ကနဲ႔ ျဖစ္သြားၾက၏။ လင္းထက္ေနာင္၏ နားထဲတြင္ ဒီwardသို႔ မေျပာင္းခင္ မိမိသူငယ္ခ်င္းမွာလိုက္ေသာ စကားသံတို႔က ရစ္ဝဲသြားသည္။
"လင္းထက္ေရ၊ နင္တို႔ အခုသြားရမဲ့ OG Wardက ASဆရာ ဦးၿဖိဳးစည္လင္းသူကေလ အရမ္း အေပါက္ဆိုးတာ၊ နင္သာ သူနဲ႔ Teamတစ္ခုတည္းက်ရင္ ကိုယ့္အေခါင္းကိုယ္သာျပင္ထားလိုက္ေတာ့"
သူမွာသည့္အတိုင္း ကံဆိုးလြန္းစြာ Team တစ္ခုထဲက်ခဲ့ပါသည္။ေဝႏွင္းသြယ္က လင္းထက္ လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး
"ငါေၾကာက္တယ္ လင္းထက္"ဟု အားတက္သေရာေျပာ႐ွာ၏။
"ငါလည္းေၾကာက္တယ္ ေဝေဝ" ဟု ျပန္ေျပာရင္း ေကာင္းကင္ယံကို အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာမွာ ေသြး႐ွိေသးရဲ႕လားေတာင္ သံသယျဖစ္စရာ။ ဘာလို႔ ဒီအေၾကာက္လြန္ စကြက္ကမွ ဦးၿဖိဳးစည္လင္းသူနဲ႔ အတူက်ဖို႔ျဖစ္လာခဲ့သနည္း။ မနက္က ေရာက္စတုန္းက ဦးၿဖိဳးစည္လင္းသူက ဘယ္သူလဲဟု မသိမသာ စပ္စုမိခ်ိန္ ဒီလူႀကီးပါဟုဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေခ်ာသည့္လူက အေပါက္ဆိုးစရာလားဟု အခ်င္းခ်င္းရီေမာအတင္းတုတ္ခဲ့ၾကေသး၏။ မိမိတို႔ကိုေတာင္ ျပဳံးျပႏႈတ္ဆက္သြားသည္မို႔ အရင္လူေတြမွာသည့္ စကားကို လုံးဝကို ေမ့ပစ္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုလူႀကီးက ေမြးခန္းထဲေရာက္မွ ဇာတိျပေလးသလားမသိ။ ညႇစ္...ညႇစ္ ဟုေအာ္ေသာ အသံမ်ားထဲတြင္လည္း သူ႕အသံအက်ယ္ဆုံးျဖစ္ၿပီး သူ႕စိတ္အလိုမက်ျဖစ္လွ်င္ အကူဝင္ေပးသည့္ ႐ြယ္တူအစ္မကိုေတာင္ ေအာ္သည္။ ဘယ္ေတာ့မိမိတို႔အလွည့္ေရာက္မလဲဟု ဘုရားတရင္း ေနာက္ဆုံး ေရာက္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။
သုံးေယာက္ထဲတြင္ အနည္းငယ္ရဲသည္ဟု ယူဆ၍ ရေသာ လင္းထက္ကို ဟိုႏွစ္ေယာက္က အေ႐ွ႕တြန္းပို႔သည္။ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕အနားသို႔တိုးကပ္သြားလိုက္ၿပီး ျမင္ရေလာက္သည့္ေနရာတြင္ ေျခေထာက္ကို ေက်ာက္ခ်လိုက္သည္။
"ဒီနားထိ တိုးလာခဲ့၊ အေ႐ွ႕ဆုံးကတစ္ေယာက္ေျဖ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ EP (Epsiotomy)ညႇပ္ရမွာလဲ"
(Episiotomy= ကေလးေခါင္းလြယ္ကူစြာထြက္ႏိုင္ရန္ ေမြးလမ္းေၾကာင့္ ခ်ဲ႕ျခင္း)
"ဗ်ာ"
႐ုတ္တရတ္ စာေမးခံလိုက္ရ၍ လင္းထက္ ဒိန္းကနဲ႔ ရင္ထဲေဆာင့္ခုန္သြား၏။ စာမရတာ မဟုတ္ဘဲ ေၾကာက္လြန္း၍ပါ။ မိမိကို ေမာ့ၾကည့္လာေသာ အၾကည့္စူးစူးကို မခံႏိုင္စြာ ေခါင္းငုံ႔လိုက္မိသည္။
"ဟို...ဟို...ကေလးေခါင္း crowning ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္၊ perineum ပါးလာတဲ့အခ်ိန္ပါ"
အထစ္ထစ္အအ ေျဖလိုက္ရင္း မွန္သြား၍ ဘာမွမေျပာဘဲ ေမြးေနသည့္ဆီသို႔ ျပန္ၾကည့္သြား၏။
"အင္း...ဟုတ္ၿပီ အေနာက္ကတစ္ေယာက္..."
လင္းထက္၏ အေနာက္မွ ေကာင္းကင္ယံတစ္ေယာက္ အသံတိတ္ေနသျဖင့္ အသက္မွ႐ွိေသးရဲ႕လားဟု သူလွည့္ၾကည့္လိုက္ရသည္။ တစ္ခုခုေျပာဖို႔ ပါးစပ္ႀကီးဟ၍ အားယူေနေသာ ေကာင္းကင္ယံ...။ ဟိုက ဘာမွေတာင္ မေမးရေသးဘဲ သူက ဘာေျဖဖို႔ အားယူေနတာတုန္း။
ေက်ာင္းသားေတြ ႏႈတ္ေတြ႕စာေမးပြဲေျဖလွ်င္ ၾကဳံေတြ႕ရသည့္ ဒုကၡအမ်ားစုမွာ စာမရ၍မဟုတ္ဘဲ စာေမးသူကို ေၾကာက္လြန္း၍သာလွ်င္ ျဖစ္တတ္သည္။
ထိုစဥ္ ကေလးေခါင္းက လုံးဝဆင္းလာ၍ သူတို႔ကို စာထပ္မေမးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကေလးေမြးသည့္ဆီသို႔ စိတ္လုံးလုံးျပန္ေရာက္သြား၏။
"အစ္မေရ...ညႇစ္မယ္...ဟုတ္ၿပီ...ညႇစ္...ညႇစ္..."
"ညႇစ္...ညႇစ္...ညႇစ္"
ေဘးမွ လူမ်ားကပါ ဝိုင္း၍ ေအာ္ေပးေသာေၾကာင့္ ကေလးအေမကလည္း အားစိုက္ၿပီးညႇစ္သည္။ လင္းထက္ အသက္႐ွဴဖို႔ပင္ ေအာင့္ထားရသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူတို႔က ညႇစ္ဟုတစ္ခါေအာ္တိုင္း သူလည္း လိုက္ညႇစ္ခ်င္လာသည္အထိ မ႐ိုးမ႐ြျဖစ္လာ၍ပါ။
"အဲ....အဲ "
ေနာက္ဆုံး ေျမမနင္းသား ဖိုးတုံးလုံးေလးဟာ အဲ...အဲ...အသံျပဳ၍ လူ႕ေလာကႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ႀကိဳဆိုလာသည္။
"ေယာက်္ားေလး၊ ၁၁ နာရီ ၄၃ မိနစ္"
ဦးၿဖိဳးစည္လင္းသူက အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ေအာ္ေပးခ်ိန္ ဘာရယ္မဟုတ္ သူတို႔သုံးေယာက္လည္း ကေလးေမြးသည့္အခ်ိန္ကို လက္ဖဝါးတြင္ လိုက္မွတ္မိသြား၏။ ထို႔ေနာက္ သူနာျပဳဆရာမေလးခ်ီသြားေသာ ကေလးေလးေနာက္သို႔ သုံးေယာက္သား တခ်ိဳးတည္းလိုက္ဖို႔ျပင္သည္။
"ဟိုသုံးေယာက္ အဲ့ဒါ ဘယ္သြားမလို႔လဲ၊ ဒီမွာ EP ဘယ္လို ခ်ဳပ္လဲလာၾကည့္"
သုံးေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးမ်ားႏွင့္ ထိုလူႀကီးအနားျပန္ေရာက္သြား၏။ အခ်င္းခ်ၿပီး၍ episiotomy ျပန္ခ်ဳပ္ခ်ိန္တြင္ ဦးၿဖိဳးစည္လင္းသူက သူတို႔ကို ေသခ်ာသင္ေပးလာသည္။
"ဒီမွာ Apex(ထိပ္)ေတြ႕လား"
လင္းထက္ မေတြ႕ပါ။ က်န္ႏွစ္ေယာက္က ေတြ႕လားမေတြ႕လားမသိေပမယ့္ သုံးေယာက္သား ၿပိဳင္တူထြက္သြားတာကေတာ့
"ဟုတ္ကဲ့"
"အင္း အဲ့ဒီ့ Apexကေန စခ်ဳပ္မယ္"
ထို႔ေနာက္ ဘယ္အလႊာကို ဘာနဲ႔ခ်ဳပ္သည္၊ ဘယ္လိုခ်ဳပ္သည္ကို သူက ေသခ်ာသင္ျပသည္။ ေဘးနားမွ အကူမလိုဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ကြၽမ္းက်င္စြာခ်ဳပ္ျပသြားေသာ ထိုလူႀကီးက လုပ္ငန္းခြင္ ကြၽမ္းက်င္မႈအဆင့္အေတာ္ျမင့္သည္။ လင္းထက္ အနည္းငယ္အားက်သလိုေတာင္ျဖစ္သြား၏။ ႐ုပ္လည္းေခ်ာသည္။ ေတာ္လည္းေတာ္သည္။ ဒီလူႀကီးအသက္ ႐ွိလွမွ ၂၈၊ ၂၉ အလြန္ဆုံးေပါ့။ အားလုံးၿပီးသြားေတာ့ သူက ေနရာမွထသည္။ လက္အိတ္မ်ား၊ ေအပ႐ြန္မ်ားကို ခြၽတ္ရင္း
"ေသခ်ာၾကည့္ခဲ့ၾကလား"
"ဟုတ္ကဲ့"
"အဲ့ဒါဆို ၁၂ နာရီေလာက္မွာ ေမြးမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းထားတဲ့ တစ္ေယာက္႐ွိတယ္၊ အဲ့တစ္ေယာက္က်ရင္ မင္းတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ assistantဝင္ရမယ္"
ထို႔ေနာက္ သူက ေရစင္၌ လက္ေဆးသည္။
"ဘယ္သူဝင္မလဲ"
မိမိတို႔ဘက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေမးလာေသာေၾကာင့္ ဟိုႏွစ္ေယာက္က လင္းထက္ကို တန္း၍ လက္ညိဳးထိုးၾကသည္။
"ေကာင္းၿပီ၊ ဝင္မယ္ဆို ေသခ်ာျပင္ထား" ဟုေျပာၿပီး လွည့္ထြက္သြား၏။
လင္းထက္ မိမိကို ေသတြင္းထဲတြန္းပို႔သြားေသာ ဟိုႏွစ္ေကာင္ကို မ်က္လုံးျပဴးၿပီးသာၾကည့္ႏိုင္ေတာ့သည္။
*****************
၁၂ နာရီခန္႔တြင္
"တစ္ေယာက္တင္မယ္"
ဒီအသံကို လင္းထက္ေစာင့္ေနတာၾကာလွၿပီျဖစ္၏။ ေမြးခန္းထဲသို႔ ေျပးဝင္ကာ ေအပ႐ြန္၊ လက္အိတ္၊ mask ႏွင့္ capတို႔ကို ဝတ္စုံျပည့္ဝတ္ဆင္လိုက္သည္။ ဖိနပ္စင္တြင္ေတြ႕ေသာ ဘြတ္ဖိနပ္မ်ားေၾကာင့္ လင္းထက္ ဘြတ္ဖိနပ္ပါ စီးလိုက္၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သားဖြားခန္း ေဘစင္၌႐ွိေသာ မွန္တြင္ျပန္ၾကည့္ၿပီး သေဘာေတြက်ေနသည္။
ထိုစဥ္ ဦးၿဖိဳးစည္လင္းသူက လူနာဖိုင္ကို ကိုင္လ်က္ဝင္လာၿပီး လင္းထက္ကို ေတြ႕ေသာအခါ မ်က္လုံးျပဴးၿပီးၾကည့္သည္။
"မင္းက ေမြးခန္းassistဝင္မွာလား၊ ခြဲခန္းဝင္မွာလား"တဲ့။ ထိုအခါမွ လင္းထက္သတိထားမိတာက အားလုံးသည္ ေအပ႐ြန္၊ လက္အိတ္ႏွင့္ maskေလာက္သာ ဝတ္ဆင္ၾကသည္။ မိမိတစ္ေယာက္တည္း capႏွင့္ ဘြတ္ဖိနပ္ႏွင့္။ လင္းထက္ ႐ွက္မိသလိုျဖစ္သြားေသာ္လည္း ျပန္ခြၽတ္၍ အဆင္မေျပေတာ့သည္မို႔ ဒီအတိုင္းသာထားလိုက္ရသည္။
"ကေလးေခါင္းထြက္လာေတာ့မယ္ဆို လက္တစ္ဖက္က ကေလး ေခါင္းကိုထိန္း၊ က်န္လက္တစ္ဖက္က စအိုနဲ႔ ေမြးလမ္းေၾကာင္းၾကားကိုထိန္း"
ဦးၿဖိဳးစည္လင္းသူက ေသခ်ာကို သင္ျပေပးသည္။ ေမြးခန္း၏ အနံ႔အသက္ေပါင္းစုံ၊ ပိုးသတ္ေဆးနံ႔ေပါင္းစုံကို ေက်ာ္လြန္၍ အနီးကပ္႐ွိေနေသာ သူ႕ထံမွ ကိုယ္သင္းနံ႔ဟုယူဆရမည့္ ေမႊးရနံ႔ခပ္သင္းသင္းကိုရသည္။ ေမြးသည့္ ခုံတြင္ထိုင္ေနေသာ သူ႕နံေဘးတြင္ နီးနီးကပ္ကပ္ထိုင္ေနရင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သူေခါင္းငုံ႔လိုက္ေသာအခါ ဆံပင္မ်ားမွ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္နံ႔သင္းသင္းကိုပါရျပန္သည္။
"ေရာ့...EP ညႇပ္"
ထုံေဆးကို သူထိုးေပးၿပီး မိမိကို EP Scissor(ေမြးလမ္းေၾကာင့္ခ်ဲ႕ေပးသည့္ ကတ္ေၾကး) ကမ္းေပးေသာ သူ႕ေၾကာင့္ လင္းထက္မရဲတရဲ လွမ္းယူလိုက္ရသည္။
"ေဟ့...EP က တစ္ခါတည္း ညႇပ္ခ်ရမွာေလ၊ မင္းအထစ္အထစ္လိုညႇပ္ေနေတာ့ ျပန္ခ်ဳပ္ရင္ ဘယ္လြယ္မလဲ"
စလာၿပီ...စလာၿပီ။ ေအာ္ဟစ္ဆူပူတာေတြ စလာၿပီ။ လင္းထက္လည္း အားကုန္ညႇပ္ခ်တာပါပဲ။ သူ႕ဘာသူ မျပတ္လို႔ ႏွစ္ခါထပ္ညႇပ္ကတာ လင္းထက္လည္း ဘယ္တက္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ မေက်နပ္ေပမယ့္ ျပန္လည္းမေျပာရဲတာေၾကာင့္ မသိမသာ မ်က္ႏွာခပ္ဆူဆူနဲ႔ ဆက္လုပ္ရသည္။
"ဟုတ္ၿပီ...ကေလးအေမေရ...ထြက္ေတာ့မယ္...ညႇစ္ထား...ညႇစ္...ညႇစ္"
သူမ်ားေတြ ဝိုင္းေအာ္ၾကေပမယ့္ လင္းထက္လိုက္မေအာ္ႏိုင္ဘဲ အသက္႐ွဴေအာင့္ထားရသည္။
"အဲ...အဲ..."
ေနာက္ဆုံးကေလးေလးတစ္ဦး လင္းထက္ လက္ထဲေရာက္လာသည္။
"အခ်ိန္နဲ႔ ဘာေလးလဲဆိုတာ ေအာ္"
သူေျပာေတာ့မွ လင္းထက္ သတိရကာ အခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ရသည္။
"မိန္းကေလး၊ ၁၂ နာရီ ၃၅မိနစ္"
ထို႔ေနာက္ အခ်င္းခ်ၿပီးခ်ိန္တြင္ အားလုံးက ေမြးခန္းထဲမွ အလွ်ိဳလွ်ိဳထြက္သြားၾကၿပီး ဦးၿဖိဳးစည္လင္းသူႏွင့္ လင္းထက္ႏွစ္ဦးတို႔သာ EP ခ်ဳပ္ဖို႔က်န္ခဲ့သည္။
သူက တစ္ခါထပ္၍ ခ်ဳပ္ပုံခ်ဳပ္နည္းကို ေသခ်ာျပေပးသည္။
"ေရာ့...ခ်ဳပ္ၾကည့္"
လင္းထက္ တုန္ေနေသာ လက္ကို ထိန္း၍ အပ္ႏွင့္ ခ်ဳပ္ႀကိဳးကိုယူလိုက္သည္။
ဟင္...ဘာလို႔လဲ။ ဘာလို႔ အပ္က မေပါက္တာလဲ။ ဟိုလူႀကီးခ်ဳပ္သြားတုန္းကသာသာယာယာပါပဲ။ သူ႕အလွည့္က်မွ အပ္က အသားထဲကို မေပါက္။ အားစိုက္ၿပီး ႀကိဳးစားသည္။
"အေမ့..."
ေခ်ာ္ထြက္သြားေသာ အပ္ေၾကာင့္ လက္ကိုမစိုက္မိေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားထိန္းလိုက္ရသည္။
"မင္း နာမည္ဘယ္သူလဲ"
႐ုတ္တရတ္ နာမည္ေမးလာေသာ သူ႕ေၾကာင့္ လင္းထက္ ရင္ထဲ တဒိန္းဒိန္းခုန္လာသည္။ ငါ့ကို နာမည္မွတ္ၿပီး ႐ုံးခန္းပို႔ေတာ့မွာလား။ အေမေရ...သားကို ကယ္ပါဦး။
"လင္း...လင္းထက္ေနာင္ပါ"
"ေအး...လင္းထက္ေနာင္၊ မင္းေယာက်္ားေလးျဖစ္ၿပီး ဘာလို႔ အဲ့ဒီေလာက္ အားေပ်ာ့ရတာလဲ"
ေယာက်္ားသိကၡာထိေတာ့ လင္းထက္ စိတ္တိုခ်င္သြား၏။ သူမျမင္ေအာင္ ဘုၾကည့္ ၾကည့္ေပးလိုက္ၿပီး မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ ႀကိဳးစားခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ ရသြားသည္။
"မင္းသိလား လင္းထက္ေနာင္၊ မင္းခ်ဳပ္လိုက္တဲ့ ခ်ဳပ္႐ိုးတစ္ခုဟာ သူမ်ားအိမ္ေထာင္ေရးထိ အက်ိဳးသက္ေရာက္တယ္ဆိုတာ"
႐ုတ္တရတ္ နားမလည္။ ေသေသခ်ာခ်ာေတြးေတာ့မွ တေရးေရးသေဘာေပါက္လာေသာအခါ လင္းထက္ ထိုလူႀကီးကို မ်က္လုံးျပဴး၍ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ သူက ဘာမွားလို႔လဲ ဟုေသာ ပုံစံျဖင့္ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ပါးေတြ၊ ႏွာေခါင္းထိပ္ေတြ၊ နား႐ြက္ဖ်ားေတြရဲသည္အထိ လင္းထက္ ႐ွက္႐ြံ႕ကာ ေခါင္းငုံ႔ခ်လိုက္မိသည္။
ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဒီကိစၥေတြက ေထြေထြထူးထူး႐ွက္စရာမဟုတ္ေပမယ့္ ဒီလူႀကီးေျပာေတာ့ လင္းထက္ ႐ွက္မိသလိုျဖစ္၏။
"မင္းခ်ဳပ္တာ ပုံစံမက်ဘူး"ဟု ေျပာရင္း သူက လင္းထက္လက္ေပၚ သူ႕လက္ထပ္၍ ဆုပ္ကိုင္ကာ ကူခ်ဳပ္ေပးသည္။ လက္အိတ္ခံထားေသာ္လည္း ထိုလူႀကီးလက္ကေႏြးေနသလိုပဲ။
****************
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေကာင္းကင္ယံက assistant အျဖစ္ဝင္ရၿပီး လင္းထက္က လိုသည့္ ပစၥည္းမ်ားယူေပးရန္ runner အျဖစ္ေနရသည္။
"NSနည္းနည္း ထပ္ယူေပးပါလား"
အသင့္ျပင္ထားေသာ NS(normal saline)က ကုန္သြား၍ ေဘး႐ွိ runnerမိမိကို လွမ္းေခၚသည္။ လင္းထက္ေနာင္ အလွ်င္အျမန္ေျပးယူေပးလိုက္၏။
"အမေလး...စပ္တယ္ ဆရာရဲ႕...အား စပ္တယ္...လုပ္ၾကပါဦး"
လူနာဆီမွ ေအာ္သံေၾကာင့္ ၿဖိဳးစည္လင္းသူ မ်က္လုံးျပဴးသြား၏။ NSက မစပ္ပါဘူး။
"ေဟ့...လင္းထက္ေနာင္ မင္းထည့္ေပးတာ NSေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား"
လင္းထက္ေနာင္ အလန္႔တၾကား မိမိလက္ထဲမွ ကိုင္ထားဆဲ ဘူးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ Sprit (အရက္ျပန္)တဲ့။ လင္းထက္ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြား၏။
"လင္းထက္ေနာင္!!!"
မ်က္စိစုံမွိတ္ထားစဥ္ နားထဲတြင္ ဟိန္းထြက္သြားေသာ ဦးၿဖိဳးစည္လင္းသူ၏ အသံ။
"ကေလးအေမေရ... ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဆးဘူးမွားသြားလို႔ပါ၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ"
"အမေလး...ဆရာတို႔က ေဆးဘူးေလးမွား႐ုံပဲ၊ ကြၽန္မက ဒီမွာ စပ္လို႔ေသေတာ့မယ္၊ ခုနကလည္း ဗိုက္နာတယ္၊ အခုလည္း စပ္တယ္၊ အမေလး...ေယာက်္ားေရ လာၾကည့္ပါဦး မိန္းမအျဖစ္ကို"
ေယာက်္ားကို တ,ေအာ္ေသာ ကေလးအေမေၾကာင့္ လင္းထက္မွာ ေျပး၍ပဲ ယက္ခတ္ေပးရေတာ့မလိုလို၊ ပါးစပ္နဲ႔ပဲ ကုန္းမႈတ္ရေတာ့မလိုလိုျဖစ္သြား၏။ တဆက္တည္း မ်က္ေထာင္နီႀကီးျဖင့္ ၾကည့္လာေသာ ဦးၿဖိဳးစည္လင္းသူ၏ အၾကည့္မ်ားေၾကာင့္ လူက ႐ွိရင္းဆြဲ ခႏၶာကိုယ္ေသးေသးေလးထက္ ပို၍ ေသးၾကဳံ႕သြားသလိုခံစားလိုက္ရ၏။ ဘာလို႔ ဒီလူႀကီးအေ႐ွ႕က်မွ အလြဲေတြလုပ္ေနတာလဲ လင္းထက္ေနာင္ေလးရယ္။
***************
"ေန႔လည္စာအတြက္ ေက်းဇူးပဲ အစ္မဇင္မာ၊ သားေလးကို Happy Birthdayပါလို႔ ေျပာလိုက္ပါဦး"
အထက္တန္းသူနာျပဳအစ္မဇင္မာက သူမ၏ကေလးေမြးေန႔အတြက္ သားဖြားေဆာင္႐ွိ ဝန္ထမ္းမ်ားအားလုံးကို ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဝယ္ေကြၽးသည္။ အကုန္လုံး ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကို ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စုထိုင္စားၾကရင္း အစ္မဇင္မာ့ သားေလးအတြက္ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေပးၾကသည္။
လင္းထက္တို႔ႏွင့္ ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ခုံမွာ ဦးၿဖိဳးစည္လင္းသူႏွင့္ တျခားAS အစ္ကို၊ အစ္မမ်ားထိုင္ေနၾကသည္။ သူတို႔ဝိုင္းမွ ေျပာေနေသာ စကားမ်ားကို လင္းထက္တို႔ဝိုင္းမွ အတိုင္းသားၾကားေနရ၏။ ဦးၿဖိဳးစည္လင္းသူက ေမြးခန္းအျပင္မွာဆို အရမ္းေဖာ္ေ႐ြတာပဲ။ ေမြးခန္းထဲေရာက္မွသာ တျခားလူတစ္ေယာက္လိုျဖစ္သြားတာ။
"သူမ်ားေတြမ်ား ကေလး ေမြးေန႔ေတြဘာေတြ ေကြၽးေနၾကၿပီ၊ တို႔လူပ်ိဳႀကီး ၿဖိဳးစည္က ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ကြၽတ္မွာလဲ"
"သူကြၽတ္ဖို႔ကေတာ့ လမ္းမျမင္ပါဘူးဟယ္၊ အခုထိ မူးလို႔ေတာင္ ႐ွဴစရာ႐ွိရဲ႕လားအရင္ေမးဦး"
"ဟား...ဟား..."
ဒီလူႀကီးက အခုထိရည္းစားမ႐ွိေသးဘူးလား။ ဒီေလာက္ထိေခ်ာၿပီး မ႐ွိရင္ ေသခ်ာတယ္။ ဒီလူႀကီး အပုန္းႀကီး။ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ေတြးၿပီး လင္းထက္ ျပဳံးစိစိျဖစ္ကာ ထိုလူႀကီးကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။
ဒိုင္းကနဲ႔ ဆုံသြားေသာ မ်က္ဝန္းႏွစ္စုံေၾကာင့္ လင္းထက္ ပါးစပ္ထဲ ထည့္လက္စ တူေလးက ႏႈတ္ခမ္းဝမွာ ရပ္တန္႔သြား၏။ တူေလးၾကားထဲမွ ေခါက္ဆြဲဖက္ေလးက ေလွ်ာကနဲ႔ ျပဳတ္က်သြား၏။ မိမိကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနသည္မို႔ အၾကည့္ျပန္မလႊဲရဲဘဲ ေၾကာက္လာသည္။ စိတ္ထဲမွ ေျပာလိုက္တာကို ၾကားသြားတာလား။ အေတာ္ၾကာအၾကည့္ခ်င္းဆုံေနၿပီးမွ သူက အရင္အၾကည့္လႊဲေသာေၾကာင့္ ထိုအခါမွ ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖင့္ လင္းထက္ ဟူးကနဲ႔ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ဒီလူႀကီးကို လင္းထက္ေၾကာက္ခ်က္မ်ား ႏွလုံးခုန္သံေတြေတာင္ မမွန္ခ်င္သည္အထိပင္။
**************************
အားလုံးကိုေက်းဇူးတင္လ်က္
Sakura Rain🌸