Chapter 52;
ယေန႕သည္စေနေန႕ျဖစ္ေသာ္လည္းက်န္ခ်န္က
ပုံမွန္အခ်ိန္တိုင္းအိပ္ယာမွနိုးလာခဲ့သည္၊သူက
မနက္စာဝယ္ရန္ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းၿပီး လမ္းတစ္ဖက္မွဆိုင္တန္းမ်ားဆီသို႔ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္
ေျပးသြား၏။
မနက္ခင္းအေစာသာရွိေသးေပမယ့္ သြားလာ
ေနသည့္လူအေရအတြက္က လီေပါင္ေကာ္တို႔
လမ္းထက္ပင္မ်ား၏။ထို႔အျပင္ ဒီတစ္ဝိုက္မွာေနထိုင္သည့္သက္လတ္ပိုင္းဦးေလးႏွင့္အန္တီမ်ားသည္ငယ္႐ြယ္သူမ်ားအေပၚအထင္အျမင္
ေသးျခင္းမရွိေပ။
သူ႕အတြက္ မနက္စာဘာစားသင့္လဲဆိုသည္
ေမးခြန္းမွာအေတာ္ေခါင္းကိုက္ေစသည္။ထို႔
ေၾကာင့္လက္ႏွစ္ဖက္ကိုအိပ္ကပ္ထဲထည့္ၿပီး
မနက္စာေရာင္းသည့္ဆိုင္ေရွ႕မွာက်န္ခ်န္က
အေရွ႕၊အေနာက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္။သူဘာ
စားရမည္ဆိုတာအတိအက်မသိတာေၾကာင့္
တုံ႕ဆိုင္းေနမိျခင္းျဖစ္၏။
ထိုအခ်ိန္ လူတစ္ေယာက္သည္သူ႕ေနာက္နားမွ
တိုးတိုးကပ္ေျပာလာသည္။
"ဖက္ထုပ္ေပါင္းတစ္ပြဲ။"
သူ႕ညာဘက္နား႐ြက္ေနာက္နားမွေပၚထြက္လာ
သည့္အသံကသူႏွင့္သိပ္ရင္းႏွီးသည္။က်န္ခ်န္႐ုတ္တရက္မို႔လန့္ဖ်ပ္ၿပီးအေရွ႕သို႔ခုန္လိုက္၏၊
ထို႔ေနာက္ အိပ္ကပ္ထဲမွဖုန္းကိုက်စ္ေနေအာင္
ဆုပ္ၿပီးအေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
သူ႕အေနာက္မွာရပ္ေနသည့္လူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း
ဆိုင္လိုက္သည့္အခါထိုအသံမွာကုေဖးရဲ႕အသံ
မွန္း သူသေဘာေပါက္သြား၏။ကုေဖးရဲ႕အသံ
ေၾကာင့္တင္မဟုတ္၊ ကုေဖးရဲ႕မ်က္ႏွာေၾကာင့္
လည္း ပါသည္။
"Fuck?။".
က်န္ခ်န္ကအံ့အားသင့္သြားတာေၾကာင့္ေယာင္
ယမ္းၿပီး ေျခလွမ္းမ်ားအေနာက္သို႔ဆုတ္လိုက္
သည္။သူသည္ကုေဖးကိုအထက္ေအာက္ၾကည့္
ၿပီး အိပ္ကပ္ထဲမွဖုန္းထုတ္ၿပီး အခ်ိန္ၾကည့္လိုက္
၏။
"ဒီေန႕ ,ေနကအေနာက္အရပ္ကထြက္လာမွာ
မဟုတ္ဘူးမလား?။"
ထို႔ေနာက္ သူသည္ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္
လိုက္သည္။
"မေန႕က အခ်ိန္မကုန္ေသးတာလား?။"
ကုေဖးက ရယ္သည္။
"အားေျမာင္ကေစာေစာနိုးလို႔ပါ။သူ(မ)က
အိမ္ထဲမွာစကိတ္ပတ္စီးေနလို႔ ငါ အိပ္ယာ
ထလာရတာ။ဒါ့ေၾကာင့္အေစာႀကီးေရာက္
လာတာ။"
"မင္း မနက္စာစားၿပီးၿပီလား?။"
က်န္ခ်န္သူႏွင့္အတူလိုက္ရယ္လိုက္၏။ဘာ
ေၾကာင့္မွန္းမသိ ကုေဖးရဲ႕အၿပဳံးကိုျမင္တိုင္း
သူလည္း လိုက္ၿပဳံးခ်င္မိသည္။
"အတူစားမလား?။"
"မင္း ငါ့ကို ဝယ္ေကြၽးမွာလား?။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္၏။
"ငါ မင္းကို မေန႕ကေပးထားတဲ့ ယြမ္ ၅၀က
မကုန္ေသးဘူးမလား?။"
ကုေဖးက ပခုံးတြန့္သည္။
"ေကာင္းၿပီ။ဖက္ထုပ္ေပါင္း?။"
"ဖက္ထုပ္ေပါင္း၊ဖက္ထုပ္ျပဳတ္ ၊ဂ်ဳံေပါင္မုန႔္
ၿပီးေတာ့ တို႔ဖူးပူတင္း။ "
သူ ေစာေစာကေ႐ြးထားတဲ့အစားအေသာက္မ်ား
အား႐ြတ္ျပလိုက္၏။
"တစ္ခုစီတိုင္းက စားလို႔ေကာင္းတယ္အိုး,
အမဲသားႏွပ္အနံ႕က ေမႊးေနတာပဲ။"
ကုေဖးက သူ႕ကို ၾကည့္လာသည္။
"စားပြဲဝိုင္းသြားယူ။"
သူတို႔ေနရာသည္ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ေလးျဖစ္ေသာ္လည္း လူေနအိမ္အေဆာက္အဦးမ်ားက
ေခတ္မွီၿပီးသန္ရွင္းသည္။ထို႔ေၾကာင့္ မနက္စာ
ေရာင္းသည့္ ဆိုင္ခန္းေလးတြင္ လည္း လူစည္
ကားလွ်က္ရွိ၏။က်န္ခ်န္သည္ဆိုင္ေလးထဲကို
ဝင္ၿပီးခုံရွည္ႏွစ္ခုံျမန္ျမန္ယူကာ စားပြဲအလြတ္
ေရွ႕မွာခ်လိဳက္သည္။ထို႔ေနာက္ တစ္ခုံတြင္ သူ
ထိုင္ၿပီး က်န္တစ္ခုံေပၚတြင္ သူ႕လြယ္အိတ္ကို
တင္လိုက္သည္။
သူထိုင္ေနသည့္ေနရာအား ကုေဖး သိေအာင္အခ်က္ျပဖို႔ သူအၾကည့္မ်ားပင့္တင္လိုက္တဲ့
အခါသူတို႔စားပြဲႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စားပြဲမွာ
ထိုင္ေနသည့္ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ကိုျမင္လိုက္၏။ထိုမိန္းကေလးမ်ားက သူ႕ကို ၾကည့္
ကာတိုးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ရယ္ေနၿပီး၊ အၾကည့္
ခ်င္းဆုံသည့္အခါ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေခါင္း
မ်ားငုံ႕သြားၾကသည္။
ပူပူေလးရွိေသာမနက္စာမ်ားအျပည့္တင္ထား
သည့္ဗန္းႏွစ္ဗန္းကိုသယ္ထားသည့္ ကုေဖးကို
ေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္လက္တစ္ဖက္ျမႇောက္
ၿပီး က်န္ခ်န္လက္ေဖ်ာက္တီးလိုက္၏။
"ငါ ဒီမွာ။"
ကုေဖးကသူ႕ဆီေလွ်ာက္လာၿပီးစားစရာမ်ားကို
စားပြဲေပၚတင္လိုက္သည္။
"မင္းေျပာသမွ်မုန႔္အကုန္ယူခဲ့တယ္။တစ္ျခား
စားခ်င္တာရွိေသးလား?။ "
က်န္ခ်န္ ေခါင္းယမ္းလိုက္၏။
"ဟင့္အင္း။"
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စားပြဲမွေကာင္မေလးမ်ားက
ေခါင္းငုံ႕ၿပီးခိုးရယ္ေန၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က
'နင္ငါ့လက္ေမာင္းကိုဆိတ္ရင္၊ငါလည္း
နင့္ေပါင္ကိုျပန္ဆိတ္မယ္'ဆိုသည့္ ဂိမ္းကို ကစားေနသည္။
အရင္တစ္ခါကုေဖးေျပာခဲ့သည့္စကားအား
က်န္ခ်န္စဥ္းစားမိသည့္အခါ၊ထိုမိန္းကေလး
မ်ားဘာျဖစ္ေနတာကိုသူနားလည္လာသည္။
ကုေဖးသည္စားပြဲေပၚမွေတာင္ပုံရာပုံပန္းကန္
ျပားမ်ားထဲမွနီးစပ္ရာမုန့္တစ္ခုကိုလွမ္းယူၿပီး
စားေနသည္။
သူက ဖက္ထုပ္အေသးတစ္ခုကို စားေနရင္း စကားေျပာလာ၏။
"ဝမ္႐ြႊီက ငါ့ဆီဖုန္းဆက္ေသးတယ္။သူေရာက္
ေနၿပီတဲ့။ဒါေပမယ့္သူတစ္ေယာက္တည္း ေရာက္ေသးတာထင္တယ္။"
က်န္ခ်န္သည္တို႔ဖူးပူတင္းပန္းကန္ကို လွမ္းယူၿပီးတစ္ကိုက္စားလိုက္၏။
"ငါတို႔ကို စည္းကမ္းလိုက္နာမႈ မရွိဘူးဆိုၿပီး
ေျပာသြားေသးလား?။"
ကုေဖးက ေခါင္းညိတ္သည္။
"အတိအက်ပဲ!"
မိိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ မနက္စာစားၿပီးေသာ္လည္းထြက္ခြာဖို႔ဆႏၵမရွိေသးေပ။သူတို႔
ကေခါင္းငုံ႕ၿပီးဖုန္းသုံးေန၏။ သူတို႔ ကိုယ္ဟန္အေနအထားအားၾကည့္လွ်င္၊ ကင္မရာသည္
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အား တိတ္တဆိတ္ခ်ိန္ထား
လားဆိုတာက်န္ခ်န္သံသယျဖစ္မိသည္။
သူသည္ရႈေထာင့္မမွန္မကန္ႏွင့္မလွမပပုံမ်ား
ထြက္လာမည့္အေရးမွကာကြယ္ရန္ေခါင္းကို
အေဝးသို႔လႊဲလိုက္သည္။
ကုေဖးကေခါင္းေမာ့ၿပီး ထိုမိန္းကေလးမ်ားကို
ၾကည့္၏။
"ငါတို႔ပုံကိုခိုးမရိုက္နဲ႕။ပုံပ်က္ပန္းပ်က္နဲ႕မလွ
မပမ်က္ႏွာပုံေတြ ထြက္လာလိမ့္မယ္။ "
မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္သည္လန့္ဖ်ပ္သြားၿပီး "အား....."ဟု ေအာ္လာသည္။
ထို႔ေနာက္သူတို႔ထဲမွေကာင္မေလးတစ္ေယာက္
က စကားေျပာလာ၏။
"ဒါဆို,နင္တို႔ပုံကိုေပၚတင္ရိုက္လို႔ရလားဟင္?။"
ကုေဖးစကားမေျပာသည့္အခါ ေကာင္မေလး
သည္ကင္မရာကိုျမႇောက္ၿပီးသူတို႔ႏွစ္ေယာက္
ကိုခ်ိန္လာ၏။က်န္ခ်န္သည္ ကုေဖးႏွင့္အတူကင္မရာကိုၾကည့္လိုက္သည္။
မိန္းကေလးသည္ ဓာတ္ပုံ ရိုက္ၿပီးသည့္အခါ ေက်ာင္းအိတ္လြယ္ထဲဖုန္းထည့္ၿပီးၿပဳံး႐ႊင္စြာစကားေျပာလာသည္။
"ငါတို႔ကစီက်ဳံးေက်ာင္းဖိုရမ္မွာပို႔စ္တင္ရင္
ဝင္ၾကည့္ဖို႔မေမ့နဲ႕ေနာ္။ေနာက္ႏွစ္ရက္ဆိုရင္
ဓာတ္ပုံကို ဖိုရမ္မွာတင္ၿပီးေလာက္ၿပီ။"
မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ထြက္သြားလွ်င္ကုေဖး
ကို က်န္ခ်န္လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။
"သူတို႔က ဘယ္အတန္းကလဲ?။"
"မသိဘူး။ငါတို႔ေက်ာင္းကလူေတာင္
ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မွာ။"
"အာ?။"
"ဒီေန႕ၿပိဳင္ပြဲကိုတျခားေက်ာင္းကေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြလည္းလာၾကည့္မွာ။ေနာက္ၿပီး
တစ္ေယာက္ေယာက္က ငါတို႔ နဲ႕ တန္းခြဲ (၇ ) နဲ႕
ကစားတဲ့ၿပိဳင္ပြဲvideoကိုဖိုရမ္ေပၚမွာတင္လိုက္
တာ။လူတိုင္းက မင္းေဘာလုံးတားတဲ့အကြက္
ကိုလာၾကည့္ၿပီး သင္ခ်င္လို႔ေနမွာ။ "
"Fuck!"
ကုေဖးကဆက္ေျပာသည္။
"ဓာတ္ပုံရိုက္ေပးဖို႔ငါဒီေန႕လီယန့္ကိုေခၚထား
တယ္။ဝမ္က်ိဳရစ္အတြက္ဓာတ္ပုံရိုက္ေပးဖို႔
လူတစ္ေယာက္ ရွာေပးမယ္ဆိုၿပီး ကတိေပး
ထားတာမွတ္မိလား?။ "
က်န္ခ်န္ အသံထြက္ၿပီး ရယ္လိုက္၏။
"သူကကင္မရာျမင္ရင္ သူ႕ရဲ႕အႏုပညာအရည္
အခ်င္းခ်က္ခ်င္းထြက္လာမွာ။"
"သူ႕ရဲ႕အႏုပညာအရည္အခ်င္းထြက္လာမွာ
အမွန္ပဲ။"
ကုေဖးက သူ႕ကို ၾကည့္သည္။
"ငါ စီက်ဳံးေက်ာင္းမွာေက်ာင္းတက္တည္းက
ငါဝင္ကစားတာ ဒီၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုတည္း ရွိတယ္
လို႔ေျပာတယ္မလား။ လူေတြအမ်ားႀကီးက
ၿပိဳင္ပြဲကိုၾကည့္ဖို႔ ေစာင့္ေနတာ။"
"အင္း။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို စိတ္အားထက္သန္စြာ ေခါင္း
ညိတ္လိုက္၏။သူ ကိစၥတစ္ခုအား ေတြးမိၿပီး ဝမ္းနည္းစြာႏွင့္ေျပာလိုက္သည္။
"တကယ္လို႔မင္းမပါရင္၊ ငါရဲ႕ တြဲဖက္က
ဝမ္႐ႊီျဖစ္မွာမလား?။"
ကုေဖးကစကားမေျပာေပ။ သူက ဖက္ထုပ္
ေပါင္းကို တူႏွင့္ ညွပ္ထားရင္း သဘာက်စြာ
ရယ္လာသည္။
ၿပိဳင္ပြဲသည္ေန႕လည္၁၂နာရီစတင္က်င္းပမည္
ျဖစ္ေသာ္လည္း၊အားကစားကြင္းကမနက္ခင္း
၉နာရီတည္းကစီက်ဳံးရဲ႕ေက်ာင္းသားေက်ာင္း
သူမ်ားအျပင္ တစ္ျခားေက်ာင္းက လူမ်ား ႏွင့္
ျပည့္လွ်က္ရွိသည္။ က်န္ခ်န္ႏွင့္ တစ္ျခားအဖြဲ႕
ဝင္မ်ားသည္ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းကို နာရီဝက္
မွ်ေလ့က်င့္လိုက္ရသည္၊ေနရာတိုင္းမွာလူမ်ား
ရွိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ေဘးစည္းအျပင္ရွိလူအုပ္ကိုၾကည့္ၿပီးဒီၿမိဳ႕က ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက အခ်ိန္မ်ားကို အလကားျဖဳန္းတီးေနၾကသည္ဟုပင္ က်န္ခ်န္
ေတြးမိသည္။သူ႕ရဲ႕ေက်ာင္းေဟာင္းအေၾကာင္း
ေျပာရလွ်င္ ပိတ္ရက္မွာက်င္းပသည့္ တစ္ျခားေက်ာင္းရဲ႕ဘက္စကတ္ေဘာၿပိဳင္ပြဲသြားၾကည့္
မည့္သူတစ္ေယာက္ရွိမွာမဟုတ္ေပ။
စီက်ဳံးေက်ာင္းရဲ႕ဖိုင္နယ္ပြဲစဥ္သည္ အေတာ္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားသည္။သူတို႔က ပြဲၾကည့္စင္
ခုံမ်ားဝယ္ယူၿပီးျပင္ဆင္ေပးထားသည္။က်န္
ခ်န္ႏွင့္အသင္းေဖာ္မ်ား ကစားသမားအတြက္ သီးသန႔္ခုံတန္းမွာဝင္ထိုင္ခ်ိန္တြင္ ပြဲၾကည့္စင္ခုံမ်ားသည္လူျပည့္က်ပ္ေန၏။မတ္တပ္ရပ္ၿပီးအားေပးေနသည့္ လူမ်ားလည္း ရွိသည္။
မနက္၉နာရီခြဲတြင္လီယန္ကကုေဖးရဲ႕ကင္မရာ
အိတ္ကိုပခုံးမွာလြယ္ၿပီးေရာက္လာသည္သူက ကစားသမားမ်ားအနားယူသည့္ ခုံေပၚမွာ ထိုင္
လိုက္၏။
"ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ၿပိဳင္ပြဲပဲ။မသိတဲ့သူေတြ
ကၿမိဳ႕နယ္အားကစားၿပိဳင္ပြဲက်င္းပေနတာလို႔
ထင္ေနလိမ့္မယ္။"
ကုေဖးကေျပာသည္။
"ဝမ္႐ႊီရဲ႕ဓာတ္ပုံေကာင္းေကာင္းထြက္လာ
ေအာင္သာေသခ်ာလုပ္။"
"အဲ့ဒါက သူကစားတဲ့အေပၚမွာမူတည္တယ္။"
လီယန္ကကင္မရာကိုတပ္ဆင္ေန၏။
"ငါကမင္းလိုမ်ိဳးႏြားထီးေခါင္းကိုသိမ့္ေမြ႕
ႏူးညံ့သြားေအာင္ေတာ့မရိုက္တတ္ဘူး။သူ႕
ပုံအတိုင္းထြက္လာေအာင္ပဲရိုက္တတ္တယ္။"
"က်န္တဲ့ကစားသမားေတြလည္းရိုက္မွာ။သူတို႔
ပုံလည္းရိုက္မယ္။ဖိုင္နယ္ေရာက္ဖို႔ဆိုတာငါတို႔အတန္းအတြက္လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ "
"ငါ သိၿပီ။"
လီယန္ကကင္မရာကိုျမႇောက္ၿပီး အားကစား
ကြင္းပတ္ပတ္လည္ကိုခ်ိန္ၾကည့္သည္။
"မင္းလည္း အခုလိုအေသးစိတ္လိုက္ဂ႐ုစိုက္
ေနတာ မလြယ္ဘူးေနာ္။"
ၿပိဳင္ပြဲမစေသးေသာ္လည္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး
လီယုေရွာင္ကဘဝင္ပီတီျဖာေနသည္။ သူက
ဖိုင္နယ္ပြဲစဥ္ကိုကစားမည့္အသင္းႏွစ္သင္းရဲ႕ အေၾကာင္းအားပရိတ္သတ္မ်ားႏွင့္အက်ယ္
တဝင့္ မိတ္ဆက္ေန၏။
တစ္သင္းသည္ တစ္ခါမွ အရႈံးမရွိေသးသည့္
အသင္းျဖစ္ၿပီးေနာက္တစ္သင္းျမင္းနက္မ်ား ေပၚထြက္လာသည့္ အသင္းျဖစ္သည္။
လီယုေရွာင္ရဲ႕မိတ္ဆက္စကားမ်ားၾကားသည့္
အခါ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင့္
က်န္ခ်န္ စိတ္လႈပ္ရွားလာသည္။ အထူးသျဖင့္
ေဘးစည္းတြင္သူတို႔အသင္းကိုလူအမ်ား အား
ေပးလာေအာင္ဦးေဆာင္ေႂကြးေၾကာ္ေနသည့္
သူ႕အတန္းေဖာ္မ်ားကိုျမင္ေနရသည္။
ပုံမွန္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္, လူအမ်ားႏွင့္ ခြဲထြက္ၿပီး
တသီးတစ္သန့္ေနတတ္သည့္ ႐ႊယ္ပါ့ရီက်င္း
ကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္သည့္အဖြဲ႕သည္ယုံၾကည္
ခ်က္ျပည့္ဝေနေသာ အမူအယာႏွင့္ ေၾကာက္ခမန္းလိလိေဆာင္ပုဒ္ကိုသံၿပိဳင္ေအာ္ဟစ္ၿပီး အားေပးေနသည္။
"တန္းခြဲ(၈)....တန္းခြဲ(၈)...ျမင္းနက္အဖြဲ႕...
နိုင္ရမည္...နိုင္ရမည္..."
"တန္းခြဲ (၈) အေခ်ာဆုံး...တန္းခြဲ (၈)
အေကာင္းဆုံး....ဒုံး...ဒုံး...ဒုံး ..."
ထိုသံၿပိဳင္ ေအာ္ဟစ္ေနသည့္ ေဆာင္ပုဒ္သည္
က်န္ခ်န္ေခါင္းပင္ေမာ့မၾကည့္ေပ။လက္ႏွစ္ဖက္
ကိုဒူးေပၚတင္ၿပီး ရႈးဖိနပ္ကိုငုံ႕ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
"ခ်န္ေကာ။"
ကုေဖးက သူ႕နာမည္ကို ေခၚၿပီးလက္ဖဝါး
တစ္ဖက္ သူ႕ေရွ႕ဆန့္ထုတ္လာသည္။
က်န္ခ်န္သည္သူတို႔ဘယ္လိုမ်ိဳးကစားသင့္လဲ
ဆိုသည့္အေတြးထဲမွာနစ္ျမဳပ္ေနခဲ့တာျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္သူ႕အေရွ႕မွလက္ဖဝါးအားၾကည့္ၿပီးခ်က္ခ်င္းမတုံ႕ျပန္နိုင္ေပ။သူကလက္တစ္ဖက္
ဆန့္ၿပီး သူ႕ေရွ႕မွာရွိသည့္လက္ဖဝါးအားလက္
ညိုးေလးႏွင့္ကုတ္ျခစ္လိုက္၏။
ကုေဖးကစကားေျပာလာသည္။
"ငါက high -five လုပ္ဖို႔ ေျပာတာ။"
"အာ။"
က်န္ခ်န္သည္စိတ္ႏွင့္လူကပ္သြားၿပီး လက္
ဖဝါးခ်င္းရိုက္လိုက္၏။
"ဟီေဇာင္ကိုသတိထား။"
ကုေဖးက သတိေပးစကားဆိုသည္။
"သူကေနာက္တန္းခံစစ္။သူလည္း မင္းလိုမ်ိဳး
စြယ္စုံရတယ္။ သူ႕ေျခေထာက္က ေတာ္ေတာ္
လွ်င္တယ္။"
က်န္ခ်န္ ေခါင္းညိတ္လိုက္၏။
"အင္း။ငါတို့္ဒီေန႕ ကြင္းထဲမွာ လမ္းတစ္ေျဖာင့္
တည္းေျပးလို႔မရဘူးထင္တယ္။"
ယေန႕ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ အထူးနည္းဗ်ဴဟာမ်ား
သူမစီစဥ္ထားေပ။သူတို႔သည္ အသင္းလိုက္
ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္နိုင္စြမ္း အၿမဲတမ္းေသြး
ၿပီးေလ့က်င့္ေနသည့္ တန္းခြဲ ၂ ႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္
ၾကမည္ျဖစ္သည္။တန္းခြဲ ၂ရဲ႕အရည္အခ်င္း
ႏွင့္သာဆို သူတို႔ အသုံးျပဳသမွ် နည္းဗ်ဴဟာ
တိုင္းေသခ်ာေပါက္ ဖ်က္စီးခံရမည္ျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ အရင္ ေလ့က်င့္ထားသည့္
အတိုင္းႏႈတ္ျဖင့္ဖြင့္ဟေျပာျပစရာမလိုသည့္ နည္းဗ်ဴဟာအေပၚမွာထားရွိသည့္နားလည္မႈ
ကိုအားကိုးၿပီးကစားဖို႔လိုအပ္သည္။
ပြဲကစားခ်ိန္ၾကာသည့္အခါ အေျခအေနကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္လို႔ရနိုင္သည္။
"ရက္စ္, ဆာ!"
ကုေဖးကသူ႕ကိုေထာက္ခံလာ၏။
အသင္းေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ကြင္းေနရာ
ေ႐ြးခ်ယ္ရမည္ျဖစ္၏။ ဝမ္႐ႊီက တရားမွ်မွ်
တတႏွင့္အနိုင္ရၿပီးကြင္းတစ္ဖက္ျခမ္းကို
အရင္ေ႐ြးခ်ယ္ရသည္။ထို႔ေၾကာင့္ေနာက္
တန္းခံစစ္ဆီေလွ်ာက္သည့္အခါ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာမ်ားသည္လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေန၏။
သူတို႔ကြင္းထဲသို႔မဝင္ရေသးခင္ ကစားသမား
မ်ားကိုၾကည့္ၿပီး က်န္ခ်န္စကားစလိုက္သည္။
"ေဘာလုံးကို ကုေဖးဖမ္းလိမ့္မယ္။"
"အိုေက,က်ားယုံ။"
ဝမ္႐ႊီကေရွ႕မွဦးေဆာင္ၿပီးေအာ္ဟစ္သည့္အခါ
က်န္သည့္ ကစားသမားေတြကလည္း အေပၚ
ထပ္အေႏြးထည္ကို ခြၽတ္ၿပီး သူႏွင့္အတူလိုက္ၿပီး သံၿပိဳင္ေအာ္ၾကသည္။
"က်ားယုံ!။"
လူတိုင္းသည္ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္
ေန၏။ပရိတ္သတ္ကိုက်န္ခ်န္ လွည့္မၾကည့္မိေသာ္လည္း၊ သူ႕ရဲ႕ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈက
ေရွာင္လြဲလို႔မရနိုင္မွန္းသိသည္။ သူ ကြင္းထဲ
မွာရပ္လိုက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ကြင္းပတ္
ပတ္လည္ကတျဖတ္ျဖတ္လတ္ေနသည့္ ဖုန္းကင္မရာ မီးေရာင္ႏွင့္ ' က်ားယုံ!က်ားယုံ' ဆို
ၿပီးေအာ္ဟစ္အားေပးသံႏွင့္ျပည့္သြားသည္။
သူတို႔အသံေၾကာင့္ က်န္ခ်န္ အလြန္အမင္း
စိတ္လႈပ္ရွားလာ၏။
တန္းခြဲ ၂မွေဘာလုံးဖမ္းမည့္သူသည္ ကုေဖး
ႏွင့္အရပ္အျမင့္အတူတူျဖစ္၏။ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္
ေခါက္ၿပိဳင္ပြဲတြင္ ထိုတစ္ေယာက္ကစားပုံကို
က်န္ခ်န္ျမင္ဖူးသည္။ သူ႕ရဲ႕အျမင့္ခုန္နိုင္စြမ္း
အေတာ္ေကာင္းမြန္သည္။ႏွေျမာစရာအခ်က္က...တန္းခြဲ ၈တြင္ထိုသူႏွင့္ႏွိုင္းယွဥ္လို႔ရမည့္
သူ တစ္ေယာက္မွမရွိျခင္းျဖစ္၏။
ဒိုင္လူႀကီးသည္ေဘာလုံးကို ပစ္လိုက္သည္ႏွင့္
ႏွံေကာင္ရဲ႕အျမင့္ခုန္နိုင္စြမ္းကကုေဖးထက္ကို
ေက်ာ္လြန္ၿပီး၊ ထိုသူရဲ႕ လက္ဖဝါးတစ္ခုလုံးက ေဘာလုံးကို ဟီေဇာင္ဆီ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္
ပုတ္ထုတ္လိုက္သည္။
ေဘာလုံးအား ၾကားျဖတ္လုယူနိုင္လိမ့္မည္လို႔
က်န္ခ်န္ေတြးထားခဲ့တာျဖစ္ေသာ္လည္းေဘာ
လုံးအားရေတာ့မည့္အခ်ိန္တြင္ ဟီေဇာင္သည္
အေရွ႕သို႔ေျပးလာၿပီး ေဘာလုံးပုတ္ထုတ္လိုက္
၏။
ထိုအခ်ိန္ အလယ္လိုင္းမ်ဥ္းမွထြက္ေျပးလာ
သည့္ ႏွံေကာင္က ေဘာလုံးကို ေအာင္ျမင္စြာ
ဖမ္းလိုက္နိုင္သည္။
က်န္ခ်န္စိတ္ထဲမွဖာခ့္ဟု တိတ္တိတ္ေလး
က်ိန္ဆဲလိုက္သည္။ သူ ႏွင့္ ကုေဖးတို႔ တစ္
ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္အၾကည့္ဖလွယ္ၿပီး
သည့္ေနာက္တြင္ ကုေဖးက ေဘာလုံး လက္
ဝယ္ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ႏွံေကာင္ဆီသုတ္ေျခ
တင္ေျပးသြား၏။
က်န္ခ်န္ကသူတို႔ေနာက္လိုက္မသြားေပ။ထို
အစားသူသည္ဟီေဇာင္ေနာက္သို႔ထက္ၾကပ္
မခြာလိုက္ေနခဲ့သည္။တစ္ေယာက္ကေနာက္
ထပ္တစ္ႀကိမ္ဟီေဇာင္ေဘာလုံးရသြားမွာကို
တားမည္ျဖစ္ၿပီး၊က်န္တစ္ေယာက္က ဘယ္
ေလာက္ထိ အေျပးျမန္သလဲဆိုတာေတြ႕ျမင္
ရမွာျဖစ္သည္။
တန္းခြဲ၂ရဲ႕ေနာက္တန္းခံစစ္သည္အခ်ိတ္
အဆက္ကြၽမ္းက်င္ပိုင္နိုင္စြာ ကစားသည္။
ကုေဖးအေျပးလိုက္သြားသည့္ ႏွံေကာင္က ႐ုတ္တရက္ေဘာလုံးအား Jump ball ပစ္
လိုက္၏။
ေအာ္ဟစ္အားေပးသံမ်ားအလယ္တြင္ ကုေဖး
သည္ထိုႏွံေကာင္အတိုင္းခုန္လိုက္သည္။ က်န္
ခ်န္ရဲ႕ႏွလုံးသားကတဒိန္းဒိန္းခုန္လာ၏။ထိုကဲ့
သို႔ကိုယ္ဟန္အေနအထားသည္ အမွားအယြင္း
ျဖစ္ရန္မလြယ္ေပမယ့္၊ ကုေဖး နည္းနည္းေလး အတိမ္းအေစာင္း ျဖစ္သြားလွ်င္ ထိုႏွံေကာင္ရဲ႕ လက္ျပန္ႏွင့္ ရိုက္မိနိုင္သည္။
ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္ ႏွံေကာင္ရဲ႕အျမင့္ခုန္နိုင္
စြမ္းအားေပ်ာ့သြားတာေၾကာင့္ ကုေဖးသည္
သူ႕ကိုတားလိုက္နိုင္၏။
အာမင္!!
က်န္ခ်န္သည္ဟီေဇာင္ကိုထားခဲ့ၿပီး ကုေဖးရဲ႕
ဘယ္ဘက္သို႔ေျပးသြားလိုက္၏။
ႏွံေကာင္ရဲ႕အေနာက္မွအရွိန္ျပင္းျပင္းခုန္တက္
လာသည့္ကုေဖးကေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ပင္ ေဘာ
လုံးအားဘယ္လက္ႏွင့္ပုတ္ထုတ္လိုက္သည္။
စိတ္လႈပ္ရွားစြာေအာ္ဟစ္ေနသည့္ပရိတ္သတ္အသံလွိုင္းမ်ားအလယ္တြင္က်န္ခ်န္က ခုန္ၿပီး
ထိုေဘာလုံးကိုဖမ္းလိုက္၏။
"ဝမ္႐ႊီ။"
အလယ္မ်ဥ္းေပၚမွာေရာက္ေနသည့္ဝမ္႐ႊီက
သူ႕ေအာ္သံၾကားသည့္အခါ ခ်က္ခ်င္း လွည့္
ၾကည့္ၿပီးျပန္ေျပးလာသည္။
က်န္ခ်န္က ေဘာလုံးကိုတပုတ္ပုတ္ႏွင့္ သယ္
ၿပီး ေျခလွမ္းေ႐ြ႕ေနခ်ိန္တြင္ဟီေဇာင္ကသူ႕ဆီ
ေျပးလာေနတာကိုမ်က္လုံးေထာင့္မွျမင္လိုက္
ရသည္။ထို႔ေၾကာင့္ သူ ေဘာလုံးကို ျမႇောက္ၿပီး
ဝမ္႐ႊီဆီ ပစ္ေပးလိုက္၏။
ေခါင္းေဆာင္...ႀကိဳးစားထား...
အာမင္...အာမင္....အာမင္!
ဝမ္႐ႊီသည္ေျပးေနရင္းႏွင့္လက္ႏွစ္ဖက္အား
ျမႇောက္ကာအျမင့္ျမင့္ခုန္ၿပီးေတာ့ ေဘာလုံး
ကိုဖမ္းလိုက္နိုင္သည္။
လူအမ်ားအားေပးလာေအာင္ေရွ႕ကဦးေဆာင္ၿပီး အားေပးေနၾကသည့္တန္းခြဲ (၈)က အတန္းေဖာ္မ်ားသည္ 'က်ားယုံ...က်ားယုံ ..က်ားယုံ...'
ေအာ္ဟစ္အားေပးေနရာမွ 'အား........' ဆိုၿပီး
စီကနဲညံေအာင္ ေအာ္ဟစ္ခုန္ေပါက္လာ၏။
တန္းခြဲ ၂မွကစားသမားမ်ားသည္ ေနာက္တန္း
ခံစစ္သို႔ လွ်င္ျမန္စြာ ေျပးသြားေပမယ့္ ဝမ္႐ႊီက အခ်ိန္အက်ိဳးရွိရွိအသုံးခ်နိဳင္ခဲ့သည္။သူသည္ တစ္ဖက္အသင္းရဲ႕ဘက္စကတ္ေဘာျခင္းတိုင္
နားေရာက္သြားၿပီး တစ္သင္းႏွင့္တစ္သင္းအေသအေက်တိဳက္ပြဲဝင္မည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည္၊
အကယ္၍သူသည္ခ်က္ခ်င္းေဘာလုံးပစ္သြင္းနိုင္ခဲ့လွ်င္ ေဘာလုံးသည္အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ပ်ံထြက္ၿပီးျခင္းထဲက်သြားလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ ဝမ္႐ႊီသည္ေဘာလုံးပစ္ဖို႔တုံ႕ဆိုင္းေန
ခဲ့ၿပီး သုံံးမွတ္တန္လိုင္းတြင္ေျပးလႊားေနသည့္
ကုေဖးဆီသို႔ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီးပစ္ေပး
လိုက္သည္။
ကုေဖးသည္တစ္ဖက္အသင္းမွကစားသမားရဲ႕
အတားအဆီးမ်ားၾကားမွ႐ုန္းထြက္ေနတာထင္
ရွားသည္။ထိုေၾကာင့္ ဝမ္႐ႊီက ႐ုတ္တရက္ႀကီး
သူ႕ဆီေဘာလုံး ပစ္ေပးလာသည့္အခါ သူသည္ အေနအထားညွိဖို႔အခြင့္အေရးမရွိေပ။
သူသည္ေဘာလုံးအားလက္ေနာက္ျပန္ဖမ္းနိုင္ေသာ္လည္းတန္းခြဲ ၂မွ လက္ေမာင္းတြင္ေခါင္း
စည္းပတ္ထားသည့္ကစားသမားကသူ႕ကိုတား
လာသည့္အခါ ေဘာလုံးကို ၿမဲၿမံစြာမဖမ္းထားနိုင္ေတာ့ေပ။
ထိုသူသည္ေနာက္တန္းခံစစ္မွေဘာလုံးသယ္
သြားၿပီး သုံးမွတ္တန္လိုင္းမ်ဥ္းေပၚမွာေရာက္
ေနေသာဟီေဇာင္ဆီပစ္လိုက္သည္။ထိုအခ်ိန္
ဲတန္းခြဲ၈မွေနာက္တန္းကစားသမားမ်ားက
ဟီေဇာင့္အနားကပ္သြားဖို႔အခြင့္အေရးမရေပ။
ပထမအႀကိမ္ျခင္းထဲသို႔ဝင္သြားတဲ့ေဘာလုံး
ကေဘးစည္းမ်ဥ္းအျပင္မွေအာ္ဟစ္အားေပး
သံႏွင့္လက္ခုပ္သံမ်ားယူေဆာင္လာခဲ့သည္။
ေကာ႐ႊီကေဘာလုံးကိုယူၿပီးပစ္ေပးေတာ့မည့္
အခ်ိန္ ဝမ္႐ႊီဆီ က်န္ခ်န္ ေျပးသြားလိုက္၏။
"ဒီၿပိဳင္ပြဲက ငါနဲ႕ ကုေဖးကိုပဲအားကိုးလို႔
မရဘူးေခါင္းေဆာင္။ "
ဝမ္႐ႊီကအသံတိတ္ေခါင္းညိတ္လာသည္။ သူ
လုပ္မိလိုက္သည့္အမွားေၾကာင့္ သူမ်က္ႏွာကတစ္ေယာက္ေယာက္သည္ဓားတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္
သူ႕ႏွလုံးသားအားထိုးဆြၿပီးအႀကိမ္ႀကိမ္လွည့္
ခံရသကဲ့သို႔ရႈံ႕မဲ့ေနသည္ကို လူတိုင္း ျမင္ေနရ
သည္။က်န္ခ်န္ သူ႕ေနာက္ေက်ာကို ပုတ္ေပး
လိုက္၏။
"အခုေဘာလုံးကို မင္းပစ္လိုက္ရင္ ဝင္ခ်င္
ဝင္နိုင္တယ္။"
"အင္း။"
ဝမ္႐ႊီက ခ်က္ခ်င္းေခါင္းညိတ္ၿပီး အမူအယာ
က နဂိုအတိုင္းျပန္ျဖစ္သြား၏။
"ငါလည္း အဲ့လိုေတြးမိတယ္။ "
ေကာ႐ႊီပစ္ေပးလာသည့္ ေဘာလုံးကို က်န္ခ်န္
ဖမ္းမိၿပီးသည္ႏွင့္ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ေဘာလုံး
ကို ပုတ္ကာပုတ္ကာသယ္ေျပးသြားတာမ်ိဳးကို
မလုပ္ေတာ့ေပ။ ထိုအစားသူက ဘယ္လက္ကို
သုံးၿပီးေဘးသို႔လက္ၫႊန္ျပသည့္အခါ ဝမ္႐ႊီက
အလယ္မ်ဥ္းေျပးသြားၿပီးေဘာလုံး ဖမ္းမိဖို႔ရန္
အသင့္ျပင္၏။က်န္ခ်န္က တစ္ဖက္အသင္းရဲ႕
ဘက္စကတ္ေဘာျခင္းတိုင္းနားသို႔မေျပးေသး
ခင္ ေဘာလုံး ကိုင္ထားသည့္ လက္ကို လႈပ္ရွားၿပီးတစ္ဖက္အျခမ္းမွာရွိေနသည့္ကုေဖးဆီသို႔ လွမ္းပစ္လိုက္သည္။
ဝမ္႐ႊီရဲ႕ IQသည္ေဘာလုံးကစားေနရင္းဉာဏ္
ေျပးလာသည္။က်န္ခ်န္က သူ႕ကို ငါးစာအေန
ႏွင့္အသုံးခ်လိဳက္ေသာ္လည္းသူကေၾကာင္အ
မသြားေပ။ထိုအစား သူကတစ္ဖက္အသင္းရဲ႕
ခံစစ္ကိုဖိအားေပးရန္ ဆက္ေျပးသြားသည္။
ႏွံေကာင္သည္ကုေဖးေနာက္မွာထပ္ၾကပ္မခြာ
ကပ္လိုက္လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုေဖးက ေဘာ
လုံးကိုပုတ္ကာပုတ္ကာသယ္သြားရမည့္အစား
ေနရာမွာရပ္ၿမဲအတိုင္း ရပ္ေနၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို
တစ္ပတ္လွည့္လိုက္၏။ လုေရွာင္းပင္းက သူ႕
ဆီမွေဘာလုံးအား ဖမ္းဖို႔ ေျပးလာေသာ္လည္း
သူသည္သုံးမွတ္တန္လိုင္းမ်ဥ္းမွာေရာက္ေနတဲ့
က်န္ခ်န္ဆီလွမ္းပစ္လိုက္၏။
က်န္ခ်န္ကေဘာလုံးကိုဖမ္းမိသည့္အခါေခါင္း
စည္းလက္ပတ္ႏွင့္တစ္ေယာက္ကက်န္ခ်န္ကို
တားလာ၏။ က်န္ခ်န္သည္ စိတ္ထဲတြင္ သက္
ျပင္းအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်မိ၏။တန္းခြဲ ၂က တစ္ခ်ိန္
လုံးအနိုင္ရတဲ့အသင္းျဖစ္ေနတာ မအံ့ၾသေတာ့
ေခ်။ယခုကဲ့သို႔အေျပးႏႈန္းႏွင့္သူတို႔အားေရွာင္း
တိမ္းဖို႔မလြယ္ကူေပ။
သူသည္သုံးမွတ္တန္လိုင္းမ်ဥ္းဆီေျပးသြားၿပီး ေဘာလုံး ပစ္သြင္းဖို႔ရန္ ရည္႐ြယ္္ခဲ့ေသာ္လည္း
အခြင့္အေရးမရေပ။သူ အံတင္းတင္းႀကိတ္ၿပီး
လိုင္းမ်ဥ္းကိုၾကည့္လိုက္၏၊ထို႔ေနာက္ သုံးမွတ္
တန္လိုင္းမ်ဥ္းႏွင့္တစ္မီတာမေဝးသည့္ေနရာမွ
ေဘာလုံးကို ဘတ္စကတ္ေဘာျခင္းတိုင္ ဘုတ္
ျပားဆီအရွိန္ျပင္းျပင္းလွမ္းပစ္လိုက္သည္။
လတ္တေလာတြင္ကုေဖးရဲ႕လမ္းေၾကာင္းကို တားဆီးထားသည့္သူတစ္ေယာက္မွ်မရွိေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ကုေဖးသည္ဘုတ္ျပားမွကန္ထြက္
လာသည့္ေဘာလုံးကိုဖမ္းမိၿပီးျခင္းထဲသို႔ပစ္
သြင္းဖို႔အခြင့္အေရးမ်ားသည္။
ကုေဖးကျခင္းတိုင္နားေျပးသြားစဥ္ေဘာလုံး
သည္ ဘုတ္ျပားႏွင့္ ရိုက္မိၿပီးျပန္က်လာကာ
ျခင္းထဲတည့္တည့္မတ္မတ္ဝင္သြား၏။
"ေသာက္က်ိဳးနည္း!"
က်န္ခ်န္ကိုယ္တိုင္လည္းအံ့အားသင့္သြား၏။
ေဘးစည္းအျပင္မွေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ေအာ္
ဟစ္အားေပးသံမ်ားအလယ္တြင္ဝမ္႐ႊီရဲ႕
' က်န္ခ်န္,မင္းေသာက္ရမ္းမိုက္တယ္' ဆိုသည့္
အသံကိုၾကားေနရသည္။
ကုေဖးသည္ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းမ်ားပင့္တက္
သြားၿပီးခ်ိဳၿမိန္တဲ့အၿပဳံးတစ္ခုႏွင့္သူ႕ဆီသို႔ေျပး
လာ၏။သူသည္ သူ႕ဆီသို႔ေျပးလာေနရင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လက္ဖဝါးကိုဆန့္ထား၏။
"အာ,သုံးမွတ္တန္ နတ္ဘုရား ေသာက္ရမ္း
မိုက္တယ္။"
က်န္ခ်န္လည္းသူ႕ဆီကိုေျပးသြားၿပီးပခုံးခ်င္း
အရင္တိုက္ၿပီးမွလက္ဖဝါးခ်င္းရိုက္high-five
လုပ္လိုက္သည္။
"ဒီအတိုင္းဆက္သြားရေအာင္။ ညာစည္းမ်ဥ္း
ကေန ေျပးလမ္းစည္းဆီသြားမယ္။"
"အင္း။"
ကုေဖးကေထာက္ခံသံျပဳ၏။
ေျပးလမ္းစည္းမ်ဥ္းမွသုံးမွတ္တန္ေဘာလုံးကို
ပစ္ျခင္းသည္လွည့္စားမႈေသးေသးေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။သို႔ေသာ္တစ္ဖက္အသင္းရဲ႕အလယ္
တိုက္စစ္ႏွင့္ ဆန့္က်င္စြာပင္ ေနာက္တန္းခံစစ္
သည္ အံဝင္ခြင္က်မျဖစ္ဖို႔လိုအပ္သည္။
တန္းခြဲ ၂သည္သူတို႔ကစားခဲ့သည့္အသင္းေတြ
ႏွင့္ မတူေပ ။ ကစားသမားတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ
တိုင္းရဲ႕အရည္အခ်င္းက ညီမွ်ေနသည့္ အျပင္
တစ္ေယာက္စီတိုင္းသည္ အသင္း တာဝန္အားေက်ပြန္စြာေဆာင္႐ြက္နိုင္သည္။သူတို႔ လက္မွ
ေဘာလုံးျဖတ္လုဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲသည့္ စိန္ေခၚမႈ ျဖစ္၏။
ဟီေဇာင္လက္ထဲမွ ေဘာလုံးကိုျဖတ္လုဖို႔ရန္
က်န္ခ်န္ ႏွစ္ႀကိမ္တိတိႀကိဳးစားခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္, ဟီေဇာင္သည္ႏွံေကာင္ရဲ႕ကာကြယ္
မႈေအာက္မွေနာက္ထပ္သုံးမွတ္တန္ေဘာလုံး
အားပစ္လိုက္နိုင္၏။
"အရမ္း စိတ္မလႈပ္ရွားနဲ႕။"
ေလာင္လုရဲ႕ေအာ္သံကအားေပးသံမ်ားၾကားမွ
ဟိန္းထြက္လာ၏၊ဖိုင္နယ္ပြဲစဥ္ျဖစ္တာေၾကာင့္
မိုက္ခရိုဖုန္းအသုံးမျပဳထားေပ။
"စိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ထားၿပီး ကစား။တန္းခြဲ (၈)...
တန္းခြဲ (၈.)...တန္းခြဲ(၈) အေခ်ာဆုံး...
တန္းခြဲ (၈ ) အေကာင္းဆုံး...."
က်န္ခ်န္သည္ထိုေနရာသို႔လွည့္ေတာင္မၾကည့္
ဝံ့ေပ။ေလာင္လုကေၾကာက္ခမန္းလိလိ ေဆာင္
ပုဒ္ကိုအမွန္တကယ္ေအာ္ဟစ္အားေပးေန၏။
တန္းခြဲ၂ရဲ႕ေဘာလုံးပစ္သြင္းမႈကကြင္းအတြင္း
အျပင္မွလူမ်ားစိတ္လႈပ္ရွားေအာင္လုပ္နိုင္၏။ယေကာ႐ႊီအားကုန္သုံးၿပီး က်န္ခ်န္ဆီပစ္ေပး
လာသည့္ေဘာလုံးကအံ့အားသင့္ေစ၏။
အျမႇောက္ဆန္ေဘာလုံးအတိုင္းပင္...။
က်န္ခ်န္သည္ေဘာလုံးကို ဖမ္းၿပီး ေနာက္ျပန္
လွည့္လိုက္သည္ႏွင့္ဟီေဇာင္ကသူ႕လမ္းေၾကာ
ကိုပိတ္ရပ္သည္။
ျမန္လိုက္တဲ့လႈပ္ရွားမႈ....
က်န္ခ်န္သည္ေနရာမွာရပ္ေနရင္းေဘာလုံးကို
ႏွစ္ႀကိမ္ပုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႕ေရွ႕မွာ
ရွိသည့္ဟီေဇာင္ေရွ႕သို႔အေျပးသြားသည့္အခါ
ဟီေဇာင္ကေဘာလုံးျဖတ္လုဖို႔ႀကိဳးစားလာ၏
က်န္ခ်န္ကေဘာလုံးအားလက္ေမာင္းၾကားမွာ
ပိုက္ၿပီးခႏၶာကိုယ္ကို ေနာက္သို႔ ယိမ္းလိုက္ကာ
ဟီေဇာင္ေနာက္မွာရွိေနသည့္ကုေဖးဆီဟီေဇာင္
ရဲ႕ေျခသလုံး ေဘးနားမွပစ္ေပးလိုက္သည္။
ေျမစိုက္ေဘာပစ္ေပးလာသည့္ေဘာလုံးအား
ကုေဖးကကြၽမ္းက်င္စြာဖမ္းၿပီးတစ္ဖက္သင္း
ရဲ႕ဘက္စကတ္ေဘာျခင္းတိုင္ဆီသို႔ တစ္ဟုန္
ထိုးေျပးသြားသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ေၾကာင္အ
ေနသည့္ေဟာင္ဇီအား က်န္ခ်န္ေရွာင္တိမ္းလိုက္
ၿပီး၊ ညာဘက္အျခမ္းမွာ ရွိေနသည့္ေျပးလမ္းစည္းေပၚေျပးသြားလိုက္၏။
စည္းေပၚတြင္သူကေျခလွမ္းေကာင္းေကာင္း
အေျခမခ်ရေသးခင္မွာကုေဖးသည္သူ႕ဆီသို႔ ေဘာလုံးျပန္ပစ္လာသည္။
က်န္ခ်န္ရပ္ေနသည့္ေနရာသည္ဘက္စကတ္
ေဘာျခင္းတိုင္ ဘုတ္ျပားႏွင့္ တစ္တန္းတည္း ျဖစ္သည္။ တန္းခြဲ ၂ က ကစားသမားေတြက
လည္း three- two လိုင္းမ်ဥ္းႏွစ္ခုအလယ္သို႔ ကတိုက္ကရိုက္ျပန္ေျပးေန၏။
သူ လိုခ်င္တဲ့အတိုင္းပဲ...ဟဟ!
သူ႕အၾကည့္မ်ားသည္ဘတ္စကတ္ေဘာျခင္း
တိုင္ဆီမွာၿမဲၿမံၿပီးခဏမွ်တုံ႕ဆိုင္းမေနေတာ့ပဲ
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုျမႇောက္ၿပီးေဘာလုံးကို ျခင္း
ထဲသို႔လွမ္းပစ္လိုက္သည္။
သူ႕ေနာက္မွာရွိသည့္ ပရိတ္သတ္မ်ား၏စိတ္
လႈပ္ရွားစြာေအာ္ဟစ္အားေပးသံေတြကဟိန္း
ထြက္လာသည္။ေဘာလုံးသည္လမ္းေၾကာင္း
အတိုင္းပ်ံသန္းၿပီး ျခင္းထဲသို႔ဝင္သြားသည္။
"Good shot။"
က်န္ခ်န္ ခပ္တိုးတိုးေအာ္လိုက္၏။ထို႔ေနာက္
သူ႕လက္တစ္ဖက္ကို ေလထဲျမႇောက္ၿပီး လက္
သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး ဖာ့ခ္ဟုေရ႐ြတ္လိုက္
သည္။
အသင္းႏွစ္သင္းလုံးတြင္ရွိသည့္သုံးမွတ္တန္ကစားသမားႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ၊လူတိုင္းက
တိုက္ပြဲေတဝိညာဥ္မ်ား နိုးၾကားလာ၏။
ကစားပြဲရဲ႕လက္ရွိအေျခအေနက ညီမွ်ေနၿပီး
တန္းခြဲ၂ရဲ႕အသင္းလိုက္ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္
မႈႏွင့္အရည္အခ်င္းကတန္းခြဲ၈ထက္သာလြန္
တာမွန္ေသာ္လည္း သူတို႔ကတစ္ႀကိမ္တစ္ခါ
မွမရႈံးနိမ့္ခဲ့သကဲ့သို႔ ခ်န္ပီယံဆုကို အျခားသူ
လက္သို႔လြဲေျပာင္းေပးခ်င္စိတ္မရွိေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ တန္းခြဲ ၂မွကစားသမားမ်ားသည္
ဖိအားမ်ား၏။ဆန့္က်င္ဘက္အေနႏွင့္တန္းခြဲ ၈ ကစားသမားေတြရဲ႕ ကစားနည္းကစားဟန္သည္သက္ေတာင့္သက္သာရွိသည္။
သူတို႔ က ယခုကစားပြဲတြင္နိုင္သည္ျဖစ္ေစ
ရႈံးနိမ့္သည္ျဖစ္ေစျမင္းနက္မ်ားျဖစ္၏။ထို႔
ေၾကာင့္ သူတို႔သည္အလိုရွိတဲ့အတိုင္းလက္
ေမာင္းဖြင့္ဟၿပီး ကစားနိုင္သည္။
လုေရွာင္ပင္းကဲ့သို႔စကားနည္းတဲ့သူကခြန္အား
တိုးေစသည့္ေဆးအားေသာက္ထားတဲ့အတိုင္း
ကစားပြဲ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေအာ္ဟစ္ ေျပးလႊား
ေနလွ်က္ရွိသည္။တကယ္လို႔သူကထိန္းခ်ဳပ္မႈကင္းလြတ္သြားလွ်င္အေတာင္ပံေပါက္ပ်ံသန္း
သြားေလာက္ေၾကာင္း က်န္ခ်န္ ခံစားမိသည္။
အသင္းႏွစ္သင္းသည္နားခ်ိန္လည္း မေတာင္း
ၾကသကဲ့သို႔လူစားလဲျခင္းလည္းမလုပ္ၾကေပ။
ႏွစ္သင္းလုံးသည္ ဆက္သြားေနၿပီးအမွတ္မ်ား
ပိုၿပီးေကာင္းမြန္လာ၏။
အမွတ္ကြာဟမႈသည္သိသိသာသာ ႀကီးထြား
လာၿပီး တန္းခြဲ ၈ကသာအေနာက္မွအမွတ္မွီ
ေအာင္လိုက္ေနသည့္ အသင္းျဖစ္လာခဲ့၏။
ပထမပိုင္းပြဲကစားခ်ိန္အဆုံးသတ္ဖို႔သုံးမိနစ္
အလိုတြင္ကုေဖးက ၿပိဳင္ဘက္အသင္းကစား
သမားႏွစ္ေယာက္တားထားသည့္ၾကားကေန ေဘာလုံးပစ္သြင္းလိုက္နိုင္ၿပီးတစ္မွတ္တည္း
ႏွင့္ကစားပြဲခုံတစ္ခုလုံးေျပာင္းလဲလိုက္၏။
ပရိသတ္မ်ားရဲ႕ေသြး႐ူးေသြးတန္း ေအာ္ဟစ္
အားေပးသံမ်ားအလယ္တြင္တန္းခြဲ ၂က နား
ခ်ိန္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုလာသည္။
က်န္ခ်န္သည္ကစားသမားမ်ားအနားယူသည့္
ေနရာသို႔ေလွ်ာက္သြားခ်ိန္ေဟာက်ိဳးသည္သူ႕
လမ္းကို ပိတ္ထား၏။
"မင္း ေက်ာင္းရဲ႕ဘက္စကတ္ေဘာ အသင္းကို
ဝင္သင့္တယ္။"
" အမ္?"
သူ႕စကားေၾကာင့္ က်န္ခ်န္နားေဝတိမ္ေတာင္
ျဖစ္သြား၏။
ေဟာက်ိဳးကထပ္ေျပာသည္။
"မင္း ေက်ာင္းရဲ႕ဘက္စကတ္ေဘာ အသင္း
ကို ဝင္သင့္တယ္လို႔။"
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ က်န္ခ်န္စိတ္ႏွင့္လူႏွင့္
ျပန္ကပ္သြား၏။
"မဟုတ္ဘူး။ခဏေလး,မင္းအခုအခ်ိန္မွာ
ငါ့ကို ဒီလိုလာေျပာလို႔လည္းရလား?။"
"အစက ၿပိဳင္ပြဲၿပီးမွမင္းကိုေျပာဖို႔ ရည္႐ြယ္
ထားတာ။ဒါေပမယ့္ ငါ နည္းနည္းစိတ္လႈပ္
ရွား ေနလို႔။"
က်န္ခ်န္ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"ကစားပြဲၿပီးမွ ဆက္ေျပာရေအာင္။"
"ၿပိဳင္ပြဲၿပီးသြားရင္ေနာက္တစ္ပြဲထပ္ ကစား
မလား? မင္း ၊ ငါ ၊ ကုေဖး ၊ထန္ရွီးေဝ့၊ ဆုန္း
ရိ တစ္သင္းဖြဲ႕ၿပီးကစားမလား?။"
က်န္ခ်န္တကယ္စဥ္းစားမရေပ။
"ဆုန္းရိက ဘယ္သူလဲ..?"
"ငါတို႔အသင္းရဲ႕center ။"
ေဟာက်ိဳးသည္ ႏွံေကာင္ကို လက္ညိုးၫႊန္
ျပလာသည္။
"ဘယ္လို သေဘာရလဲ?။"
က်န္ခ်န္သည္ႏွံေကာင္အားက်န္ခ်န္ အံၾသ
တႀကီးၾကည့္လိုက္၏။သူ႕မိဘမ်ားက ဘယ္
ရည္႐ြယ္ခ်က္ ႏွင့္ သူ႕ကို ထိုကဲ့သို႔ နာမည္မ်ိဳး
မွည့္ေပးခဲ့လဲဆိုတာ သူ နားမလည္နိုင္ေပ။
နာမည္အား 'ဖန္းအန္း'လို႔ေရးရတာသေဘာက်
သည့္ ဖန္းက်ိရဲ႕နာမည္
' ဖန္းအန္း ႏွင့္ ဆုန္းရိ ' ကတ႐ုတ္ျပည္သမိုင္း
ေၾကာင္းတြင္အေခ်ာဆုံးအခန့္ညားဆုံး
ေယာက္်ားေလးေယာက္ထဲမွႏွစ္ေယာက္ရဲ႕
နာမည္မ်ားျဖစ္သည္။ထိုေၾကာင့္ ဖန္းက်ိႏွင့္
ဆုန္းရိသည္ ေသြးေသာက္ညီအစ္ကိုျဖစ္ဖို႔ မ်ားသည္။
က်န္ခ်န္ေျပာလိုက္တယ္။
"ကစားပြဲၿပီးမွ အဲ့ကိစၥကိုဆက္ေျပာမလား။
အခုပြဲကိုေလးေလးနက္နက္ကစားရေအာင္။"
"ငါက အစတည္းကအေလးအနက္ထားတယ္။
ေကာင္းၿပီ။"
ေဟာက်ိဴးက သူ႕ပခုံးကို ပုတ္၏။
"ၿပိင္ပြဲကိုပဲအရင္ၿပီးေအာင္ကစားတာေပါ့။"
သူ႕ပခုံးေပၚမွာရွိသည့္ ေဟာက်ိဳးရဲ႕လက္ကို
ပုတ္မထုတ္မိေအာင္က်န္ခ်န္အံႀကိတ္လိုက္
သည္။
ကုေဖးကေဘးစည္းမွာေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေန
တာျဖစ္ၿပီးသူေျပးလာသည္ကိုျမင္သည့္အခါ
မတ္တပ္ထရပ္လာသည္။
" သူ မင္္းကို ဘာလာေျပာသြားတာလဲ?။"
"ငါ့ကို ေက်ာင္းရဲ႕ဘက္စကတ္ေဘာ အသင္း
ဝင္သင့္တယ္လို႔ေျပာတယ္။ၿပီးေတာ့ကစားပြဲ
ၿပီးရင္ ေနာက္တစ္ပြဲထပ္ေဆာ့မလားတဲ့။"
ကုေဖးက ရယ္သည္။
" ဟမ္,သူကအဲ့ေလာက္ေတာင္စိတ္လႈပ္ရွား
ေနတာလား။ဒါမ်ိဳးကျဖစ္မွာပဲ။သူက အၿမဲ
တမ္းအဲ့ဒီလိုပဲေလ။"
"သူလည္း ေက်ာင္းရဲ႕ဘက္စကတ္ေဘာ
အသင္းကလား?။"
ကုေဖးကေျပာလာသည္။
"အင္း ။သူကအသင္းေခါင္းေဆာင္။အရင္က
မင္းလိုေပါ့။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္၏။
"အခ်ိန္တိုင္း ေဘာလုံးေနာက္ကိုအဖြဲ႕လိုက္
ေျပးလိုက္မေနနဲ႕။"
လီယန္က ကင္မရာကို ကိုင္ထား၏။
"လူခ်င္းခြဲထားမယ္။ေျပးတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္
တိုင္ နဲ႕ၿပိဳင္ဘက္ကိုပဲၾကည့္ေနလို႔မရဘူး။မင္း
တို႔အသင္းေဖာ္ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိလဲဆိုတာကို
လည္းၾကည့္ရမယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေဘာလုံး ဖမ္း
သင့္ရင္လည္း ဖမ္းရမယ္။"
"အင္း။"
လူတိုင္းက ေခါင္းညိတ္သည္။
"တစ္ေယာက္ကအဝိုင္းခံထားရရင္လည္း
အဲ့ေနရာကိုသြားဖို႔ ေဘာလုံးလက္ခံမယ့္သူ
တစ္ေယာက္ဆိုလုံေလာက္တယ္။အုပ္စုလိုက္
ေျပးသြားစရာမလိုဘူး။"
လီယန္က ေကာ႐ႊီကို လက္ညိုးထိုး၏။
"တစ္ေယာက္ေယာက္ကေဘာလုံးရထားရင္
မင္းကတစ္ျခားေနရာကိုပတ္ေျပး၊ ေဘာလုံး
ဖမ္းဖို႔အတြက္အသင့္ျပင္ထား။"
"အိုေက။"
ေကာ႐ႊီ ေခါင္းညိတ္လာသည္။
"ၿပီးေတာ့,မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္။"
လီယန္ကကုေဖးႏွင့္က်န္ခ်န္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို
ၾကည့္လာၿပီးအခ်ိန္အၾကာႀကီးစဥ္းစားေန၏။
သူက ဘာေျပာရမွန္းမသိပုံေပၚသည္။
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က ႐ုပ္ေခ်ာတာကို
ဆက္ၿပီးထိန္းထား။"
"ယန္ေကာ။"
ဝမ္႐ႊီက လီယန္လက္ထဲမွကင္မရာကို ၾကည့္
လာသည္။
"အစ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ပုံအမ်ားႀကီးရိုက္
ထားတယ္မလား။ဟုတ္တယ္မလား?။"
လီယန္က သူ႕ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။
"စိတ္မပူနဲ႕။မင္းကိုရိုက္ထားတဲ့ ပုံက album
တစ္ခ်ပ္စာေလာက္ရွိတယ္။တစ္လလုံးတစ္
ေန႕ကို သုံးပုံ ၾကည့္သြားလို႔ရတယ္။ တစ္ပုံမွ
မထပ္ဘူး။"
"အာ,ကြၽန္ေတာ္က အသင္းေခါင္းေဆာင္။ကြၽန္
ေတာ့္ကိုပဲရိုက္ေပးစရာမလိုပါဘူး။ ကုေဖးရဲ႕ပုံ
လည္း ရိုက္။က်န္ခ်န္ရဲ႕ပုံေရာ။ အာ...ၿပီးေတာ့ အသင္းေဖာ္ေတြရဲ႕ပုံလည္း ရိုက္ေပး...။"
လီယန္ကသူ႕စကားကို ျဖတ္ေျပာ၏။
"မင္းရဲ႕ IQ အားလုံးကိုဘတ္စကတ္ေဘာျခင္း
ေတာင္းထဲမွာလႊင့္ပစ္ခဲ့တာလား?။"
က်န္ခ်န္သည္သူတို႔ကိုအားၾကည့္ၿပီး ရယ္ရယ္
ေမာေမာႏွင့္ ကုေဖး ဘက္သို႔ ျပန္လွည့္ခ်ိန္တြင္
ရီက်င္းသည္ေရသန့္ဗူးကိုင္ထားၿပီး ကုေဖး ရဲ႕
ေနာက္မွာမတ္တပ္ရပ္ေနတာ ျမင္လိုက္သည္။
ကုေဖးအား ေျပာမလို႔လုပ္တုန္းပင္ သူမသည္
ေရသန့္ဘူးကို ကမ္းေပးလာ၏။
"နင္ ယူထားမလား။"
"ေက်းဇူး။ "
က်န္ခ်န္သည္သူမဆီကေရဘူးကိုယူၿပီး
ေရေမာ့ေသာက္ရင္း ကုေဖးရဲ႕ ညွပ္ရိုးကို
လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။
ကုေဖးရဲ႕ဒဏ္ရာအေျခအေနကိုမသိရေသးေပ။ျပင္းထန္သည့္ကစားပြဲအၿပီးတြင္ ပ်က္ယြင္းေန
သည့္ ကုေဖးရဲ႕ ေကာ္လံေအာက္မွ ပတ္တီးအနား
စကိုလွမ္းျမင္ရ၏။ ပတ္တီးက်ဲသည္ ေသြးမ်ား
ထင္းေန၏။
"ခ်ီးပဲ။"
သူမ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီးအေရွ႕သို႔တိုးသြားကာ
ကုေဖးရဲ႕ေကာ္လံကိုဆြဲဖြင့္ၿပီး အတြင္းဒဏ္ရာ
အားၾကည့္လိုက္သည္။ေသြးထြက္သည့္ပမာဏအမ်ားႀကီး မဟုတ္ေသာ္ျငားလည္း ေသြးထြက္
ေနဆဲျဖစ္၏။
"မင္း...."
သူစကားဆုံးေအာင္မေျပာရေသးခင္ေဘးစည္းအျပင္မွမိန္းကေလးမ်ားကငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ဟစ္လာၾကသည္။
က်န္ခ်န္သည္အသိျပန္ဝင္လာၿပီး လက္ကို ဖ်တ္
ခနဲလြတ္လိုက္ၿပီး ေျခလွမ္းမ်ား ဆုတ္လိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ဘာျဖစ္လို႔လဲ?။ "
ဝမ္႐ႊီကတစ္ဖက္က႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲအသံမ်ား
ၾကားၿပီးသူတို႔ဆီေျပးလာၿပီးကုေဖးရဲ႕အက်ီ
ေကာ္လံကို ၿဖဲ႐ြဲၾကည့္၏။
"Fuck။"
မိန္းကေလးမ်ားသည္စီကနဲျမည္ေအာင္ ေအာ္
ဟစ္ၿပီးေနာက္တြင္တခစ္ခစ္ရယ္သံမ်ားထြက္
လာသည္။
လီယန္က ဝမ္႐ႊီကိုအေဝးေခၚသြား၏။
"ကြင္းထဲျပန္ဝင္ေတာ့။ "
က်န္ခ်န္ကလက္ထဲမွာကိုင္ထားေသာ ေရဘူး
ကိုခ်ၿပီး ကြင္းထဲျပန္ဝင္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္
သူ႕ေနာက္ေက်ာကို ျပင္းျပင္းျပျပ စိုက္ၾကည့္
ေနသည့္မ်က္လုံးမ်ားေၾကာင့္သူခႏၶာကိုယ္က
ပူထူၿပီး စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္လာ၏။
ကုေဖးႏွင့္နီးသြားလွ်င္ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ လုပ္
ခ်င္သည့္သူ႕စိတ္ဆႏၵကို သူအမွန္တကယ္ပင္ ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္စြမ္းမရွိေပ။ယခုကဲ့သို႔ ေနရာမ်ိဳး
တြင္ သူ႕လႈပ္ရွားမႈေသးေသးေလးပင္ အက်ိဳး
ရလဒ္အေနႏွင့္ သူ႕ေဘးပတ္ပတ္လည္လူအုပ္
အားအုံႂကြသြားေစသည္။သူတကယ္လန့္ဖ်ပ္
သြား၏။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ သူ စိတ္သက္
ေတာင့္သက္သာမျဖစ္ေသးေပ။ သူတို႔ အာ႐ုံ
မ်ားကို သူ႕ဆီမွဝမ္႐ႊီဆီလြဲေျပာင္းေပးသည့္
မိုးေကာင္ကင္ကိုပင္ေက်းဇူးတင္မိသည္။
ၿပီးေတာ့ သူ႕ကို ႐ူးသြပ္သည့္ေအာ္သံမ်ား
ၾကားမွကယ္တင္ေပးသည့္ ဝမ္႐ႊီကိုလည္း ေက်းဇူးတင္သည္။
ကုေဖးက သူ႕ေဘးသို႔ ေရာက္လာ၏။
"ဒဏ္ရာက အဆင္ေျပတယ္။"
က်န္ခ်န္ေမးလိုက္တယ္။
"အနာက ၿပဲသြားတာလား? "
"ဟုတ္တယ္ထင္တယ္။ ငါ သတိမထားမိ
လိုက္ဘူး။ "
က်န္ခ်န္ သက္ျပင္းခ်လိဳက္၏။
"ဉာဏ္မရွိတဲ့အေဆာက္အဦးခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား
တဲ့အေပၚမွာ ဒီဒဏ္ရာကအက်ိဳးသက္ေရာက္
မႈ ရွိနိုင္လား?။"
"နည္းနည္းသက္ေရာက္မႈရွိတယ္။ဒါေပမယ့္
ငါဒဏ္ရာမရမခ်င္းဟို႔ဇီကငါ့ကိုအလြတ္ေပး
မွာမဟုတ္ဘူး။ "
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
ကုေဖးသည္ အလယ္လိုင္းမ်ဥ္းသို႔ ျဖည္းျဖည္း
ေလးေျပးသြားေနရာမွသူ႕ကိုေနာက္လွည့္ၾကည့္လာ၏။ထို႔ေနာက္ သူက တည္ၾကည္ ေလးနက္
ေသာအမူအယာႏွင့္ တန္းခြဲ ၂ ရဲ႕ ဘတ္စကတ္
ေဘာျခင္းတိုင္ဆီလက္ညိုးထိုးလိုက္၏။
"ခ်န္ေကာ, သူတို႔ကို အေသရိုက္သတ္စမ္း။"
"Fuck။"
က်န္ခ်န္ အသံထြက္ရယ္လိုက္သည္။သူလည္း
ကုေဖးအတိုင္းတစ္ဖက္အသင္းကိုလက္ညွိုး
ထိုးလိုက္၏။
"သူတို႔ကို အေသရိုက္သတ္စမ္း။"
........
အလုပ္နည္းနည္းမ်ားေနလို႔ပါ။
က်န္တဲ့သုံးပိုင္းကိုေနာက္မွတင္ေပးပါ့မယ္ေနာ္