Chapter 51;
လူႏွစ္ေယာက္သည္ဆိုင္ထဲမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ
ထိုင္ေနလွ်က္ရွိ၏။ ကုေဖးသည္ ဘာစဥ္းစား
ေနမွန္းက်န္ခ်န္မေျပာနိုင္ေပမယ့္ေသခ်ာတာ
တစ္ခုမွာထိုသူကစဥ္းစားေနတာမဟုတ္ပဲ၊သူ႕
စကားေၾကာင့္မွင္သက္သြားတာျဖစ္နိုင္သည္။ထို႔အတူ,သူ႕စိတ္သည္အလြန္လႈပ္ရွားေန၏။
အခ်ိိန္အားျဖင့္ညကိုးနာရီေက်ာ္လာေသာအခါ
ကုေဖးကမတ္တပ္ထရပ္သည္။
"သြားရေအာင္။ငါ မင္းကို အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ဖို႔
လိုအပ္လား?။ "
"အိုး,"
က်န္ခ်န္လည္းမတ္တပ္ရပ္လိုက္၏။
"ငါ့ကိုျပန္လိုက္ပို႔မယ္?။မင္းက ငါ့ကိုဘာလို႔
ျပန္လိုက္ပို႔ဖို႔ လိုအပ္မွာလဲ?။"
"အာ, မင္းလမ္းေပ်ာက္ေနမွာဆိုးလို႔။"
"ဖာ့ခ္!"
က်န္ခ်န္အသံထြက္ရယ္လိုက္၏။
"ငါ အခုမ်က္လုံးမွိတ္ၿပီးေတာင္ အိမ္ျပန္
တတ္တယ္။"
ကုေဖးသည္အေႏြးအကၤ်ီကိုဝတ္၏။
"အိုး,ဟုတ္လား?။မင္းကအရမ္း အံ့ၾသစရာ
ေကာင္းတာပဲ။"
"ငါကအၿမဲအံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ေနာက္မွလိုက္ၿပီးဆိုင္အျပင္သို႔
ထြက္လာခဲ့သည္။
ကုေဖးရဲ႕အိမ္ကသူ႕ငွားထားသည့္အေဆာက္
အဦးႏွင့္တစ္လမ္းတည္းျဖစ္၏။ သူတို႔သည္
လမ္းဆုံကိုျဖတ္လာၿပီးလွ်င္ကုေဖးရဲ႕အိမ္ကို
အရင္ေရာက္မွာျဖစ္ၿပီးသူကနည္းနည္းဆက္
သြားရမည္ျဖစ္သည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးတိတ္ဆိတ္စြာစက္ဘီးနင္းခဲ့သည္။က်န္ခ်န္ကအေၾကာင္းတစ္ခုခုေျပာခ်င္သည့္တိုင္ဘယ္က
စေျပာရမွန္းမသိတာေၾကာင့္သူ႕ေရွ႕တည့္တည့္
မွလမ္းကိုအားစိုက္ၾကည့္ေန၏။
လမ္းဆုံေက်ာ္လာၿပီးေနာက္ကုေဖးရဲ႕အိမ္နား
သို႔ေရာက္သည့္တိုင္ေအာင္ ကုေဖးကစက္ဘီး
မေကြ႕သြားေခ်။ယခုအခ်ိန္ကထိုသို႔ထုတ္ေမး
ရမည့္အခ်ိန္မဟုတ္မွန္း က်န္ခ်န္နားလည္၏။
သူငွားေနသည့္တိုက္ေရွ႕မေရာက္ခင္ စက္ဘီး
အားမရပ္ခဲ့ေခ်။
က်န္ခ်န္ေမးလိုက္တယ္။
"မင္း မနက္ျဖန္ေက်ာင္းလာမွာမလား?။"
"လာမွာ။ေခါင္ေဆာင္ဝမ္ကမနက္ျဖန္ေန႕လည္အစမ္းေလ့က်င့္မွာမလား?။"
"မင္းရဲ႕ဒဏ္ရာက,"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္၏။
"ငါတို႔မနက္ျဖန္ တန္းခြဲ( ၂)နဲ႕ ကစားတဲ့အခ်ိန္
အဆင္ေျပပါ့မလား?။"
"စိတ္မပူနဲ႕။"
ကုေဖးကခါးနားမွဒဏ္ရာကိုအသာပုတ္ျပ
လာသည္။
"ဘာသက္ေရာက္မႈမွမရွိေစရဘူး။ၿပီးေတာ့
တန္းခြဲ (၂)ကစားသမားေတြကစည္းရွိတယ္။"
က်န္ခ်န္ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"အင္း။"
သူတို႔ရဲ႕စကားဝိုင္းသည္အဆုံးသတ္သြားေသာ္
လည္းႏွစ္ေယာက္သည္မလႈပ္ရွားၾကေသးေပ။
က်န္ခ်န္ကေလွ်ာက္လမ္းအတြင္းစက္ဘီးအား
တြန္းၿပီးမဝင္ေသးသကဲ့သို႔ကုေဖးသည္ေနာက္
လွည့္၍မထြက္သြားေသးေပ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွတိတ္ဆိတ္မႈကိုၿဖိဳခြဲ
ဖို႔က်န္ခ်န္လည္ေခ်ာင္းရွင္းလိုက္၏။
"ဒါဆို...ငါသြားေတာ့မယ္။"
"အင္း။"
သူတို႔သည္အၾကည့္ခ်င္းဆုံသြားေပမယ့္၊လႈပ္
ရွားမည့္အရိပ္အေယာင္မရွိေသးေပ။သူတို႔က
စက္ဘီးေပၚမွာခြလွ်က္ရွိေနၿပီးေျမႀကီးေပၚမွာ အားျပဳေထာက္ထားသည့္ေျခေထာက္မ်ားက
ေကာ္ႏွင့္ကပ္ထားသကဲ့သို႔ပင္။
အခ်ိန္အနည္းငယ္ကုန္သြားသည့္အခါ ကုေဖး
ကစကားစေျပာလာသည္။
"အရင္ဝင္ေတာ့။ငါလည္းအခုျပန္ေတာ့မွာ။"
"အိုး,"
က်န္ခ်န္စက္ဘီးေပၚမွဆင္းလိုက္၏။
"ေကာင္းေသာညပါ။"
ကုေဖးကျပန္ေျပာလာသည္။
"အင္း, ေကာင္းေသာညပါ။ "
က်န္ခ်န္သည္စက္ဘီးကိုေလွ်ာက္လမ္းထဲသို႔
တြန္းလာၿပီးေသာ့ခတ္ၿပီးေနာက္ျပန္လွည့္လာ
လွ်င္ကုေဖးကေနရာမွာရပ္ေနေသး၏။ကုေဖး
သည္သူျပန္လွည့္လာတာျမင္သည့္အခါလက္
ေဝွ႕ယမ္းလာ၏။ထို႔ေနာက္ သူကစက္ဘီးလက္
ကိုင္ကိုလွည့္ၿပီးထြက္သြားခဲ့သည္။
က်န္ခ်န္သည္ အခန္းဆီ ျပန္ေရာက္သည့္အခါ
စားပြဲေရွ႕မွာထိုင္ၿပီးယေန႕ေပးသည့္သင္ခန္းစာ
မ်ားမလုပ္ခင္ေရအရင္ခ်ိဳး၏။မေမွ်ာ္လင့္စရာေကာင္းေအာင္ သူ စာၾကည့္စားပြဲေရွ႕မွာအခ်ိိန္အတန္ၾကာထိုင္၍ သင္ခန္းစာမ်ားၾကည့္ေနေပ
မယ့္ဘာမွနားမလည္ေပ။
သူ႕ဦးေႏွာက္သည္ေန႕လည္မွညေနအထိစိုးရိမ္
စိတ္မ်ားကိုစားသုံးလိုက္ေသာေၾကာင့္ထင္၏၊
သူ႕ဦးေႏွာက္သည္သုံးစားမရသည့္ အမွိုက္မ်ား
ႏွင့္ျပည့္ေနၿပီး သင္ခန္းစာအခ်က္အလက္မ်ား
ထည့္သြင္းဖို႔အခန္းေသးေသးပင္မက်န္ေတာ့။
အခ်ိန္ဆယ္မိနစ္ယူၿပီးသူ႕ကိုယ္သူစိတ္ၿငိမ္ေအာင္
အရင္လုပ္ၿပီးမွသင္ခန္းစာမ်ားကိုစတင္ေလ့လာခဲ့သည္။
သူ႕ဖုန္းသည္႐ုတ္တရက္အသံျမည္လာ၏။
ဖန္းက်ိမွသူ႕ဆီစာပို႔လာသည္။
-ငါမင္းဆီပို႔မယ့္ပစၥည္းေတြကိုဘယ္လိပ္စာ
ပို႔လိုက္ရမလဲ။မင္းရဲ႕လိပ္စာကေျပာင္းသြား
ၿပီမလား။မင္းအခုေနတဲ့အေဆာင္ကအရမ္းေဝးလား?။
-မေဝးဘူး။ငါ့ဆီပစၥည္းပို႔မယ့္သူရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္
ပို႔လိုက္။
ဖန္းက်ိက သူ႕ဆီဖုန္းနံပါတ္ပို႔လာသည္။
ပစၥည္းပို႔သမားရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ကို က်န္ခ်န္ၾကည့္လိုက္၏။သူတို႔အားအိမ္တံခါးအထိ ဝန္ေဆာင္
မႈမလိုေၾကာင္း သူကိုယ္တိုင္ပစၥည္းမ်ားလာယူ
မည့္အေၾကာင္းေျပာဖို႔ရည္႐ြယ္ထားသည္။ သူ
လီေပါင္ေကာ္တို႔အိမ္လမ္းၾကားသို႔ေနာက္ တစ္
ႀကိမ္မသြားခ်င္။လီေပါင္ေကာ္က သူ႕အားတြန္း
ထုတ္ခဲ့တာေၾကာင့္၊ ထိုလူႏွင့္ဆက္မပတ္သက္
ခ်င္ေပ။
-ၿပီးေတာ့ USBထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဒီစာသင္
ႏွစ္မွာဆရာေတြသင္ထားတဲ့သင္ရိုးအားလုံးကို ေကာ္ပီကူးထားတယ္။ၾကည့္လိုက္ဦး။သူတို႔က
မင္းအတြက္အသုံးဝင္မွာပါ။
ဖန္းက်ိပို႔လာသည့္မက္ေဆ့ခ်္အားက်န္ခ်န္
စိုက္ၾကည့္မိသည္။အကယ္၍ ဖန္းက်ိသည္
သူ႕ေဘးမွာရွိလွ်င္ သူခ်က္ခ်င္းမတ္တပ္ရပ္
ၿပီး၊သားသမီးဝတၱရားေက်ပြန္ေသာေၾကာင့္
ထိုေကာင္စုတ္ေလးကိုဖက္ထားနိုင္၏။
သူ ဖုန္းကိုျမႇောက္ၿပီးလက္မေထာင္ထားသည့္ selfieတစ္ပုံရိုက္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ဓာတ္ပုံ
နည္းနည္းျပဳျပင္ၿပီးဖန္းက်ိဆီပို႔လိုက္၏။
သူအခ်ိန္အတန္ၾကာေစာင့္ေနသည့္တိုင္ေအာင္
ဖန္းက်ိကသူ႕ဆီသို႔စာမျပန္ေသးေပ၊ထို႔ေၾကာင့္
ဖုန္းကိုအေဝးမွာထားလိုက္၏။သူ႕ ဦးေႏွာက္မွာ အခန္းလြတ္ရလာေသာေၾကာင့္၊စာၾကည့္စားပြဲ
ေရွ႕တြင္ထိုင္ၿပီးေက်ာင္းအိမ္စာမ်ားစတင္လုပ္
ခဲ့သည္။
စီက်ဳံးေက်ာင္းမွေပးသည့္အိမ္စာကမမ်ားေပ
သူ႕ရဲ႕အိပ္ခ်ိန္မေႏွာင့္ေႏွးေစရန္ အိမ္စာမ်ားကို
ႀကိဳလုပ္ခဲ့သည္။သို႔ေသာ္သူ႕အတြက္အိမ္စာကလြယ္၏သူကဖန္းက်ိရဲ႕အိမ္စာမ်ားကိုေန႕တိုင္း
ေကာ္ပီပို႔ခိုင္းရင္ေကာင္းမလားလို႔ေတြးမိလိုက္
သည္။
သူအိမ္စာလုပ္တာတစ္နာရီျပည့္မည့္အခ်ိန္
ဖုန္းမွအသံျမည္လာ၏။သူ႕ဆီ စာတစ္ေစာင္
ဝင္လာတာျဖစ္သည္။
သူ ဖုန္းလွမ္းယူၿပီးတစ္ခ်က္ၾကည့္၏။
-မင္းပို႔တဲ့selfieပုံက'မင္းရဲ႕ေခ်ာေမာမႈအတြက္ဘုရားသခင္ကိုေက်းဇူးတင္သင့္တယ္'။
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္ကငါရိုက္ထားတဲ့မင္းရဲ႕ပုံေတြ
ကိုပို႔ေပးလိုက္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး
selfie ပုံထပ္မရိုက္ပါနဲ႕။
က်န္ခ်န္ၾကက္ေသေသသြား၏။သူသတိျပန္
ကပ္သည့္အခါ၊ ထိုမက္ေဆ့ခ်္ပို႔တဲ့သူအမည္
အား အျမန္ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
....လိမၼာတဲ့ယုန္ေသးေသးေလး....
"Fuck!"
သူတကယ္လန့္ဖ်ပ္သြား၏။ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္
ကိုဆြဲၾကည့္သည့္အခါ သူ ဖန္းက်ိဆီပို႔လိုက္
သည့္ဓာတ္ပုံကကုေဖးဆီသို႔ေရာက္သြားမွန္း
နားလည္သြား၏။
-Fuck!ငါ မင္းဆီဘယ္လိုလုပ္ပို႔မိသြားတာလဲ?
-မင္းက ဘယ္သူဆီပို႔မလို႔လဲ?
-ငါ့သူငယ္ခ်င္းဆီ
ကုေဖးကခ်က္ခ်င္းစာမျပန႕ေပ။က်န္ခ်န္က
ဓာတ္ပုံကိုဖန္းက်ိဆီျပန္ပို႔ေနစဥ္မက္ေဆ့ခ်္
တစ္ေစာင္ဝင္လာ၏။
-မင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းဆီကို ဒီပုံ ပို႔လိုက္
ထိုစာသည္ဓာတ္ပုံတစ္ပုံေအာက္မွာေရးထား
တာျဖစ္သည္။က်န္ခ်န္သည္ ႐ုတ္တရက္ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္အျပည့္ရွိသည့္ သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာပုံကို
ျမင္ရသည့္အခါ ရွက္သြား၏။
ထိုဓာတ္ပုံသည္သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေပါက္သည့္ေန႕က
ကုေဖးကရိုက္ထားတာျဖစ္သည္။တစ္ဖက္မွာ
'ငါနဲ႕ ငါ့ရဲ႕ကုသရခက္တဲ့ဒဏ္ရာမ်ား' ဆိုသည့္ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္စာသားကေခါင္းထဲေပၚလာ
သည္။
သူသည္ ကုေဖးဆီစာျပန္လိုက္၏။
-Fuck,မင္း ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ?။
-ဒီပုံက မင္းရဲ႕ဓာတ္ပုံထက္ ပိုၾကည့္ေကာင္း
တယ္။ဒီဓာတ္ပုံကိုငါအပင္ပန္းခံၿပီးေသခ်ာ
ျပင္ေပးထားတာ။
-သြားစမ္း,ငါမင္းကို မျမင္ခ်င္ဘူး။
-ေက်းဇူးကန္းခ်က္!
-ေက်းဇူးကန္းေတာ့ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ။
-သူ႕ကို အေသရိုက္သတ္စမ္း...
ကုေဖးမွသူ႕ဆီပို႔လာတဲ့႐ုပ္ေျပာင္ပုံကိုၾကည့္
ၿပီး က်န္ခ်န္ရယ္လိုက္၏။ အခ်ိန္ၾကာမွ သူ
ကုေဖးဆီစာျပန္လိုက္သည္။
-ငါအိမ္စာလုပ္ၿပီ။
-ကံေကာင္းပါေစ။႐ႊယ္ပါ့
.........
ေနာက္တစ္ေန႕သူအိပ္ယာနိုးသည့္အခ်ိန္တြင္
သူ႕ေခါင္းကထိုင္းမွိုင္းေန၏။သူသည္ ငူငူႀကီး
အိပ္ရာအစြန္းမွာ မိနစ္မ်ားစြာထိုင္ၿပီး မေန႕ည
ကမက္သည့္အိပ္မက္ကို ျပန္စဥ္းစားမရေခ်။
သူမွတ္မိသည္မွာသူ႕အိပ္မက္ထဲတြင္ကုေဖး၊
တိရစာၦန္ေကာင္မ်ားႏွင့္ ဖန္းက်ိအျပင္ ဝမ္႐ႊီ
ထင္ရသည့္ လူတစ္ေယာက္လည္းရွိေနေသး
သည္။သူ႕အိပ္မက္သည္ဆူညံပြက္ေလာရိုက္
ေနမွန္းသာမွတ္မိေတာ့၏။
သူမတ္တပ္ရပ္ၿပီးမ်က္ႏွာမသစ္ခင္သက္ျပင္း
ခ်လိဳက္သည္။
ကုေဖး သူ႕ကိုေျပာျပသည့္ငယ္ဘဝအေၾကာင္း
မ်ားကိုသူျပန္စဥ္းစားခဲ့သည္။ထို႔အျပင္ကုေဖး
ႏွင့္ဟို႔ဇီၾကားမွ 'တစ္ေယာက္ခ်င္းၿပိဳင္ပြဲ'ကို သူ
စဥ္းစားမိလွ်င္၊ထိုကိစၥကိုလက္သင့္မခံနိုင္ေပ။
ကိစၥမ်ားသည္သူ႕အတြက္အိပ္မက္အတိုင္းျဖစ္
ေနၿပီးအစစ္အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္းသူလက္သင့္မခံ
နိုင္ေသးေပ။
အေဆာက္အဦးေအာက္ထပ္ဆိုင္မွမနက္စာ
ဝယ္ၿပီးသည့္အခါ ၊က်န္ခ်န္သည္ လက္တစ္
ဖက္ႏွင့္စက္ဘီးရဲ႕လက္ကိုင္ထိန္းၿပီး၊ေနာက္
လက္တစ္ဖက္ဂ်ဳံေပါင္မုန့္ပူပူကိုင္ၿပီးစက္ဘီး
ျဖည္းျဖည္းနင္းလာခဲ့သည္။
ရာသီဥတုသည္ပူေႏြးလာ၏။သူသည္ဂ်ဳံေပါင္
မုန့္အားတစ္ဝက္စားၿပီးသည့္တိုင္ေအာင္ ေပါင္
မုန႔္ကပူပူေလးရွိေသးသည္။
လမ္းဆုံေရာက္သည့္အခါ စက္ဘီးဘရိတ္ကို
အုပ္လိုက္သည္။သို႔ေသာ္ကုေဖးရဲ႕ေလခြၽန္သံ
ကိုသူ မၾကားရေပ။သူအနီးတစ္ဝိုက္ရွာၾကည့္ေသာ္လည္းကုေဖးကသူ႕ကိုလမ္းေပၚမွာေစာင့္
ေနသည့္အရိပ္အေယာင္ကို မျမင္ရေခ်။
ယခုအခ်ိန္တြင္ထူးျခားတဲ့အေၾကာင္းမရွိနိုင္
ေပ။ ကုေဖးကအိပ္ယာထေနာက္က်တာျဖစ္
နိုင္၏။ထို႔ေနာက္သူစိတ္သက္သာစြာသက္
ျပင္းခ်လိဳက္သည္။
သူေက်ာင္းေရာက္သည့္အခါစာသင္ခ်ိန္မ်ား
စေတာ့မည္ျဖစ္သည္။က်န္ခ်န္သည္စက္ဘီး
ကို စက္ဘီးထိုးသည့္ေနရာမွာရပ္ၿပီးေက်ာင္း
ဂိတ္သို႔ေလွ်ာက္သြားသည္။
ေက်ာင္းဂိတ္ႏွင့္တစ္မီတာသာေဝးေတာ့မည့္
ေနရာတြင္ သူေျခလွမ္းမ်ားတန့္သြား၏။
ေလာင္႐ႊီသည္ဒီတစ္ပတ္အတြက္ေက်ာင္းဂိတ္
ေစာင့္ဆရာအျဖစ္တာဝန္ယူထားတာျဖစ္သည္
သူသည္မနက္ကတည္းက ေက်ာင္းဂိတ္ေပါက္
ေရွ႕မွာရပ္ေနတာျဖစ္ၿပီးသူ႕ေဘးမွာေနာက္ထပ္
လူတစ္ေယာက္ရွိေန၏။
လီေပါင္ေကာ္။
က်န္ခ်န္ပ်ာယာခတ္သြား၏။သူ ေနရာမွာတင္
စကၠန့္ပိုင္းမွ် မွင္သက္ေနၿပီးေနာက္ေခါင္းငုံ႕ၿပီးေက်ာင္းဂိတ္အားေရွာင္ကြင္းၿပီးေက်ာင္းအုတ္တံတိုင္းရဲ႕အေရွ႕ျခမ္းသို႔ ေျပးသြားသည္။
ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ေခါက္သူ႕အားကုေဖးေျပာခဲ့သည့္
အုတ္တံတိုင္း ေက်ာ္တက္သည့္ ေနရာကိုေတြ႕
ဖို႔ရန္လြယ္ကူသည္။
သူက အုတ္တံတိုင္းကိုေက်ာ္တက္ေနခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းပရဝုဏ္နားမွာဖြင့္ထားသည့္ဆိုင္ေလး
သည္ဖြင့္ကာစျဖစ္၏။ဆိုင္ရွင္ကတံျမက္စည္း
လွဲေနရာမွသူ႕ကိုအံ့အားသင့္စြာၾကည့္လာ၏။
"ကေလး,ေခါင္းေလာင္းကအခုထိမျမည္ေသး
ဘူးမလား။တံခါးလည္းဖြင့္ထားတယ္ေလ။"
က်န္ခ်န္ ဆိုင္ရွင္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး
လက္ကာျပလိုက္၏။
"ကြၽန္ေတာ္...သိတယ္။"
ဆိုင္ရွင္က ဘာမွမေျပာေတာ့ေပ။ သို႔ေပမယ့္
သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွအမူအရာသည္စိတ္မႏွံ႕သည့္
ကေလးႏွင့္ေတြ႕လိုက္ရသည့္ႏွယ္။
က်န္ခ်န္သည္သူ႕ကိုျပန္ေခ်ပမေနေပ။အုတ္တံ
တိုင္းထိပ္ထိတြယ္တက္ၿပီး ခုန္ဆင္းဖို႔ရန္အုတ္
ခဲပုံကိုၾကည့္လိုက္၏။ သို႔ေသာ္ အုတ္ပုံေဘးတြင္
လူတစ္ေယာက္မတ္တပ္ရပ္ေန၏။
က်န္ခ်န္ေၾကာင္သြားၿပီးအုတ္တံတိုင္းေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္သည္။
"လီယုေရွာင္?။"
(TN;ဆရာေရွာင္ကေက်ာင္းအုပ္ပါ။)
လီယုေရွာင္သည္အျပင္မွဆိုင္ပိုင္ရွင္ထက္ပင္
ပိုၿပီးအံ့အားသင့္ေနလွ်က္ရွိသည္။သူက က်န္ခ်န္အားေၾကာင္ၾကည့္ၿပီးေျပာစရာစကားမ်ား
ေပ်ာက္ဆုံးေနပုံေပၚသည္။
က်န္ခ်န္မွာေက်ာင္းဝန္းထဲဆက္ၿပီးခုန္ခ်သင့္
လား။ဒါမွမဟုတ္ေက်ာင္းအျပင္ဘက္ခုန္ခ်ရ
မလားမသိျဖစ္ေန၏။
"လီယုေရွာင္,ေကာင္းေသာမနက္ခင္းပါ။ "
လီယုေရွာင္ကသူ႕ကိုပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္
ၾကည့္ေနရာမွတုံ႕ျပန္လာ၏။
"အာ,ေကာင္းေသာမနက္ခင္းပါ။"
က်န္ခ်န္ခဏတုံ႕ဆိုင္းေနၿပီးေနာက္ ခုန္ဆင္းဖို႔ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္သည္၊အုတ္ခဲက်ိဳးပုံသည္ မူလ
ထက္နည္းသြားသည္၊လီယုေရွာင္ရဲ႕ေရွ႕တည့္
တည့္ေနရာအလြတ္တြင္ခုန္ဆင္းလိုက္၏။
သူမတ္တပ္ျပန္ရပ္သည့္အခါ လီယုေရွာင္ရဲ႕ မ်က္လုံးအိမ္ကျပဴးလာသည္။
"ကြၽန္ေတာ္,အတန္းသြားေတာ့မယ္။"
လီယုေရွာင္ရဲ႕ျပန္အေျဖကိုပင္မေစာင့္ေတာ့ပဲ
က်န္ခ်န္သည္ေျခေထာက္မၿပီး သုတ္ေခ်တင္
ေျပးလာခဲ့သည္။သူတို႔အေဆာင္နားသို႔ေရာက္
သည့္အခါမွ အရွိန္ေလ်ာ့လိုက္၏။။
လီယုေရွာင္သည္စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ဘယ္အခ်ိန္ျပန္
ကပ္မွန္းမသိေပ။ သူအုတ္တံတိုင္းေက်ာ္တက္တာ"ေက်ာင္းေနာက္က်၍အုတ္တံတိုင္း ေက်ာ္
တက္တာ"လို႔သတ္မွတ္လို႔မရေပ။ထို႔ျပင္သူက
သစ္ပင္ရဲ႕အကိုင္းေတြေပၚတက္နင္းတာလည္း
မရွိဘူး။အတန္းခ်ိန္သုံးခ်ိန္ကုန္သြားသည့္တိုင္
သူ႕ကိုလာရွာသူတစ္ေယာက္မွ်မရွိေပ။
ေလာင္႐ႊီလည္းမရွာေပ။ အေစာပိုင္းအခ်ိန္က
ေလာင္႐ႊီရဲ႕အခ်ိန္ျဖစ္ေပမယ့္ ၊ ေလာင္႐ႊီသည္သင္ခန္းစာသင္ၿပီးသည္ႏွင့္စာသင္ခန္းမွထြက္
သြားသည္။က်န္ခ်န္ဆီေလွ်ာက္လာၿပီး အေမး
အျမန္းလည္း မလုပ္ခဲ့ေပ။
က်န္ခ်န္နည္းနည္းပ်င္းလာ၏။အုတ္တံတိုင္း
ေက်ာ္တက္ခဲ့တဲ့ကိစၥကိုသူမစိုးရိမ္ေပ။ သို႔ေပ
မယ့္ လီေပါင္ေကာ္ေက်ာင္းသို႔လိုက္လာသည္
မွာသူ႕ကိုစိတ္ရႈပ္ေထြးေစ၏။လီေပါင္ေကာ္က
ဘာလုပ္ခ်င္မွန္း၊ေလာင္႐ြႊီဆီကိုဘာအေၾကာင္း
ေျပာသြားမွန္းအခုထိမသိရေသးေပ။
စိတ္တိုစရာေကာင္းလိုက္တာ!
ထပ္ေပါင္းေျပာရလွ်င္ကုေဖးသည္ယခုအထိ ေက်ာင္းမေရာက္လာေသးေပ။သူ႕ေဘးနားက
ထိုင္ခုံမွာလြတ္ေနၿပီး၊စားပြဲခုံသည္ကုေဖး ျဖစ္
ကတတ္ဆန္းထိုးထည့္ထားသည့္ စာအုပ္မ်ား၊မွတ္စုစာအုပ္မ်ားရွိသည္။ေရးမၿပီးေသးသည့္ ေမးခြန္းေဟာင္းစာ႐ြက္ေတာင္ရွိေန၏။
အတန္းထဲရွိလူတိုင္းသည္ကုေဖးေက်ာင္းေျပး
တာသတိမထားမိေပ။ထိုသူသည္အပတ္တိုင္း ေက်ာင္းေျပးေနၾကျဖစ္၏။
အတန္းတြင္ကုေဖးေက်ာင္းမလာေသာေၾကာင့္
စိတ္မခ်မ္းမသာေနသည့္သူမွာသူတစ္ေယာက္
တည္းရွိသည္၊သူ႕ေဘးခုံကတိတ္ဆိတ္ေနသည့္
အခါ သူ႕ႏွလုံးသားလည္းဗလာျဖစ္လာ၏။
သူေခါင္းလွည့္လိုက္တိုင္းCraz3ဂိမ္းေဆာ့ေန
သည့္ကုေဖးအားမျမင္ရလွ်င္ထိုအရာႏွင့္ပတ္
သတ္ၿပီး သူေနသားမက်ေသးေပ။
မနက္ခင္းရဲ႕ေနာက္ဆုံးအတန္းၿပီးေတာ့မည့္
အခ်ိန္အတန္းအေနာက္တံခါးဆီေျပးလာတဲ့
ပုံရိပ္အားျမင္လိုက္ရ၏။ က်န္ခ်န္ အေနာက္
လွည့္ၾကည့္လွ်င္ကုေဖးကအတန္းဆီသို႔ေျပး
လာေနသည္အားျမင္လိုက္ရသည္။
က်န္ခ်န္ အသံနိမ့္ၿပီးေျပာလိုက္၏။
"ငါက မင္းမလာေတာ့ဘူးလို႔ထင္တာ။"
ကုေဖးကၿပဳံးသည္။
"အာ,ငါလာမယ္လို႔ေျပာခဲ့တယ္မလား။ငါတို႔
ေန႕လည္က်အစမ္းေလ့က်င့္မွာမဟုတ္လား။"
"ငါက မင္းအတန္းတက္မယ္လို႔ေျပာတယ္
ထင္ေနတာ။ "
"ငါ မေန႕ညကအိပ္ယာဝင္တာ ေနာက္က်လိဳ႕
မနက္အိပ္ယာထတာေနာက္က်သြားတာ။ငါ
နိုးနိုးခ်င္းလာခဲ့တာပဲ။"
ကုေဖးသည္ႀကဳံရာပုံႏွိပ္စာအုပ္ကို ထုတ္ကာ
စားပြဲခုံေပၚ တင္လိုက္သည္။
"အတန္းတက္ၿပီးစာနားေထာင္ေထာင္,
မေထာင္ေထာင္ငါ့အတြက္ အတူတူပဲ။
သင္ခန္းစာကို နားမလည္ဘူး။"
က်န္ခ်န္သည္တိတ္ဆိတ္သြား၏။ထို႔ေနာက္
ေဆးတစ္ရႈးကပ္ဘူးကိုထုတ္ၿပီးသူ႕စားပြဲေပၚ
တင္လိုက္သည္။
"ပစၥည္းေကာင္းပဲ။"
ကုေဖးကထိုပစၥည္းကို မသိမ္းဆည္းခင္အထိ
လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနေသး၏။
"ငါ့ကိုေန႕လည္စာ လိုက္ဝယ္ေကြၽး။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို မၾကည္ၾကည့္ ,ၾကည့္လိုက္၏။
"အေၾကာင္းအရင္းက?။"
"အေၾကာင္းအရင္းက...ငါကမင္းကို အၿမဲဝယ္
ေကြၽးေနတာမဟုတ္ဘူးလား?။"
"ေကာင္းၿပီ။ေန႕လည္က် deliveryနဲ႕မွာလိုက္
မယ္။အျပန္အလွန္အေနနဲ႕မင္း ငါ့ကိုဒီေနရာ
ေခၚသြားေပးရမယ္။"
က်န္ခ်န္ ဖုန္းထုတ္လိုက္ၿပီး ခ်ေရးထားသည့္
လိပ္စာအားကုေဖးကိုျပလိုက္သည္။
"မင္း အဲ့ေနရာကို သိလား?။"
"အင္း ။"
ကုေဖးက သူ႕ကိုၾကည့္လာ၏။
"....အဲ့ေနရာက မီးရထားသံလမ္းေဘးမွာ။"
"အာ။"
ယခုတစ္ေလာ"မီးရထားသံလမ္း"ဆိုသည့္
စကားၾကားတိုင္း က်န္ခ်န္ ဆြံ႕အသြား၏။
ကုေဖးကေမးလာသည္။
"မင္း ပစၥည္းဝယ္ထားလို႔လား?။"
"မဟုတ္ဘူး။ငါ့အတန္းေဖာ္ကသင္ေထာက္ကူ
ပစၥည္းပို႔ေပးလိုက္လို႔။"
"ငါ မင္းနဲ႕အတူလိုက္ခဲ့မယ္။အဲ့ေနရာနားမွာ
အရသာရွိတဲ့ေခါက္ဆြဲဆိုင္ရွိတယ္။"
က်န္ခ်န္ ရယ္လိုက္၏။
"အရသာေကာင္းတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္တိုင္းကို
မင္းဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး သိေနတာလဲ?။"
"ေနရာတိုင္းသိေနတာမဟုတ္ဘူး။ၿမိဳ႕နားတစ္
ဝိုက္ကေနရာေတြကိုၾကည့္ထားတာ။ ၿပီးေတာ့
ငါကမွာႀကီးျပင္းလာတာ။ငါ့ရဲ႕ေန႕စဥ္သြားလာမႈစက္ဝန္းက ရထားဘူတာ႐ုံ နဲ႕ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္
ပဲရွိတာ။အရင္ကဘယ္ေနရာမွသြားတာမဟုတ္ဘူး။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး "အိုး"လို႔ေရ႐ြတ္လိုက္
သည္။
ဝမ္႐ႊီကစက္ဘီးထုတ္ၿပီးအျပင္ထြက္လာသည့္
အခါမ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္ေျပာလာသည္။
"မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဘယ္သြားမလို႔လဲ?။ငါတို႔
ေန႕လည္စာစားၿပီးရင္ အစမ္းေလ့က်င့္ဖို႔ ေျပာ
ထားတာမလား။ငါ ေလာင္႐ႊီကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး
ၿပီ။အဲ့ေၾကာင့္ ငါတို႔ဆက္တိုက္ ေလ့က်င့္လို႔ရ
တယ္။ မင္းတို႔ရဲ႕ အျပဳအမူကစည္းကမ္း မရွိ...."
ကုေဖးက ကတိေပးစကားဆိုသည္။
" ငါတို႔ တစ္နာရီအတြင္းျပန္ေရာက္မယ္။"
"စည္းကမ္းမရွိတဲ့အျပဳအမူ...."
ဝမ္႐ႊီက စကားဆက္ေျပာေတာ့မည့္အခ်ိန္တြင္
က်န္ခ်န္ ၾကားျဖတ္ေျပာလိုက္၏။
"ေခါင္းေဆာင္,ငါတို႔အခုသြားမယ့္ကိစၥအတြက္
ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ကိစၥေလးရွိလို႔အျပင္သြားဖို႔
လိုေနတာ။ငါတို႔ျပန္ေရာက္ရင္ ေခါင္းေဆာင္ကို
ျပန္ေရာက္တဲ့အေၾကာင္းအစီရင္ခံပါ့မယ္။"
ထိုစကားမ်ားသည္ဝမ္႐ႊီစိတ္ေက်နပ္ေအာင္လုပ္
နိုင္စြမ္း၏။ သူသည္ စဥ္းစဥ္းစားစားႏွင့္ ေခါင္း
ညိတ္လိုက္သည္။
"ေကာင္းၿပီ။ငါ မင္းတို႔ကိုခြင့္ျပဳလိုက္မယ္။"
မီးရထားသံလမ္းက ဘိုးဘုရား လက္ထက္က သံလမ္းအလားထင္ရသည္။မီးရထား သံလမ္း အလယ္ေခါင္တြင္သံေခ်းတက္ေနၿပီးျမက္ပင္
မ်ားေပါက္လွ်က္ရွိ၏။ မီးရထားသံလမ္းေဘး
တြင္လူသြားလမ္းေၾကာင္းရွိၿပီး စက္ဘီး ၊ ဆိုင္
ကယ္မ်ားျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကသည္။
သံလမ္းကိုျဖတ္သည့္အခါပတ္ဝန္းက်င္အေန
အထားအားက်န္ခ်န္စူးစမ္းလိုက္၏။ သူ ေမွ်ာ္
လင့္ထားသည္ႏွင့္ဆန့္က်င္စြာပတ္ဝန္းက်င္က တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႕မေနေပ။ လမ္းမထက္
တြင္ဆိုင္ခန္းငယ္မ်ားရွိၿပီး အားလုံးကအသက္
ဝင္လႈပ္ရွားေနလွ်က္ရွိသည္။ ပ်က္စီးေနသည့္အေဆာက္အဦးပ်က္တစ္ခုတစ္ေလမွ်မေတြ႕ရ
ေပ။
သူတို႔သည္တံတားကိုျဖတ္ၿပီး ပထမလမ္းဆုံ
ေက်ာ္သည့္အခါ ကုေဖးကအေနာက္သို႔လက္
ညိုးထိုးၿပီးေျပာလာ၏။
"လမ္းဆုံကိုျဖတ္ၿပီးရင္ဟိုေနရာကိုသြားၾကည့္
လို႔ရတယ္။အဲ့လမ္းၾကားထဲဝင္သြား႐ုံပဲ။"
"အိုး။"
က်န္ခ်န္အေနာက္သို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
ထိုလမ္းၾကားအား သတိျပဳမိဖို႔ထင္ရွားသည့္ အမွတ္အသားလည္းမေတြ႕ရေပ။ သို႔ေပမယ့္
ထိုတစ္ဝိုက္မွအေဆာက္အဦးမ်ားသည္နိမ့္ၿပီး
ေလးထပ္ဒါမွမဟုတ္ငါးထပ္ထိျမင့္၏။
အေရာင္ေဖ်ာ့ေနသည့္အေဆာက္အဦးမ်ားက
ယခင္က ေဆာက္ထားတာျဖစ္ၿပီး အေဆာက္
အဦးရဲ႕အလႊာကအေတာ္နိမ့္သည္။
ကုေဖးကစက္ဘီးကိုျဖည္းျဖည္းနင္းေနရာမွ
ဆက္ေျပာလာသည္။
"မနက္ျဖန္ မင္းလာၾကည့္ခ်င္ရင္၊မင္းကို ေခၚ
လာေပးဖို႔ငါတင္းက်ဴးရွင္းကိုေျပာလိုက္မယ္။ သူ(မ)သိ...."
"မလိုဘူး။"
က်န္ခ်န္သည္သူ႕စကားကိုျဖတ္ေျပာလိုက္၏။
ယခင္ေန႕တည္းကတင္းက်ဴးရွင္းရဲ႕သူ႕ကိုျငင္း
ပယ္မႈသည္ တစ္ခုခုမွားေနေၾကာင္း သူခန့္မွန္း
မိသည္။ထို႔ေၾကာင့္ တင္းက်ဴးရွင္းက လိုက္ပို႔
ေပးတာကို သူ မလိုခ်င္ေပ။
"ဒါဆို..."
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုလက္ကာလိုက္၏။
"ငါ့ကိုစိတ္မပူနဲ႕။ငါလာၾကည့္တာဘယ္သူမွ
မသိေစရဘူးလို႔ေျပာၿပီးၿပီ။ၿပီးေတာ့မင္းတို႔
ရဲ႕ဦးေႏွာက္မရွိအေဆာက္အဦးခုန္ပ်ံေက်ာ္
လႊားးကစားပြဲကိုငါဝင္ေႏွာင့္ယွက္မွာမဟုတ္
ဘူး။မင္းကိုယ္မင္းထိခိုက္ဒဏ္ရာမရေအာင္
သာဂ႐ုစိုက္။"
ကုေဖးက တိုးတိုးက်ိတ္ရယ္သည္။
က်န္ခ်န္ေျပာလိုက္တယ္။
"မင္းက ဘာကိစၥရယ္တာလဲ?မင္းလည္း အဲ့ဒီ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ကစားပြဲထဲက အဖြဲ႕ဝင္တစ္ေယာက္ပဲ မဟုတ္ဘူးလား?။ "
ကုေဖးက အသံထြက္ရယ္လာသည္။
"ေဟး,မင္း ယုံခ်င္ယုံ မယုံခ်င္ေန။ငါ..."
ထိုအေၾကာင္းကိုစဥ္းစားမိတိုင္းသူေဒါသထြက္
ဆဲျဖစ္ေပမယ့္ကုေဖးရဲ႕ရယ္သံကသူ႕ေဒါသကို လြင့္ျပယ္ေစသည္။သူသည္ စက္ဘီးလက္ကိုင္ တစ္ဖက္ကိုလြတ္ၿပီးမေန႕ညကကုေဖးပို႔ခဲ့သည့္ ႐ုပ္ေျပာင္ပုံအတိုင္းအတုခိုးလိုက္၏။
"သူ႕ကို အေသရိုက္သတ္စမ္း။"
ကုေဖးကခဏေၾကာင္အေနၿပီးမွ သေဘာက်
စြာအသံထြက္ရယ္လာသည္။သူကစက္ဘီးရဲ႕ လက္ကိုင္တစ္ဖက္ကိုလႊတ္ၿပီး လက္မေထာင္
ျပလာ၏။
"တကယ္တူတယ္။"
ဖန္းက်ိသည္စာေရးကိရိယာအသုံးအေဆာင္
ပစၥည္းမ်ားကတ္ထူဘူးထဲမွာေသခ်ာထုတ္ပိုး
ၿပီးမွပို႔လိုက္တာျဖစ္သည္။ USB ကိုစကၠဴဘူး
ထဲ ထည့္ေပးထား၏။ပစၥည္းမ်ားကိုက်န္ခ်န္
တစ္ခုခ်င္းဖြင့္မၾကည့္ေတာ့ေပ။ထိုအစား သူ
စာအုပ္ေက်ာရိုးအားတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္၏။
အရာရာလြယ္ကူသြားသကဲ့သို႔ သူ ခံစားလိုက္
ရသည္။
ကုေဖးကdeliveryဘူးခြံေပၚက မွတ္စုစာတို
ေလးအားဆုတ္ၿဖဲရင္းေမးလာသည္။
"ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ေခါက္က မင္းနဲ႕အတူစီက်ဳံး
ေက်ာင္းကိုလိုက္လာတဲ့တစ္ေယာက္လား?
ဖန္း႐ႊီ..?"
"ဖန္းက်ိ။"
က်န္ခ်န္သည္သူ႕ဆီမွမွတ္စုစာတိုအားယူၿပီး
ဖတ္ၾကည့္လိုက္၏။
"ဒီေကာင္ကအရွက္မရွိဘူး။အရင္ကလည္း
သူ႕ေမးခြန္းစာ႐ြက္ေပၚမွာ'ဖန္းအန္း'ဆိုၿပီးေရး
ေသးတယ္။"
ကုေဖးက အသံထြက္ၿပီး ရယ္လာသည္။
"ဒါေပမယ့္, သူ႕လက္ေရးက မင္းလက္ေရး
ထက္ ပိုၾကည့္ေကာင္းေသးတယ္။"
"႐ႊယ္က်ားတိုင္းလက္ေရးလွတယ္။ငါတို႔လို
႐ႊယ္ပါ့ေတြကဒီလိုဘာမွမဟုတ္တဲ့ကိစၥေလး
ကိုလိုက္ၿပီးစိတ္ရႈပ္မခံဘူး။ ငါတို႔ လက္ေရး
ကလွလား၊ဆိုးလား ဆိုတာေရာပဲ။"
ကုေဖးကေျပာသည္။
"မင္းတကယ္လက္ေရးေလ့က်င့္သင့္တယ္။
အရင္ရက္ကမင္းစာေမးပြဲအမွတ္ေတြ ႏႈတ္
ခံရတဲ့အေၾကာင္းေလာင္႐ႊီေျပာတုန္းက သူ
ငိုဖို႔တဲတဲေလးပဲလိုေတာ့တာ။"
"သူ ငါ့အရင္လက္ေရးကိုမျမင္ေသးလို႔။ငါ့
အရင္လက္ေရးကိုငါေတာင္မဖတ္တတ္ဘူး။"
ကုေဖးကၿပဳံးလိုက္သည္။
"ေခါက္ဆြဲ သြားစားရေအာင္။"
သူသည္စာေရးကိရိယာအၿပဳံလိုက္ရလိုက္တာေၾကာင့္လား။ေန႕လည္ခင္းတြင္ကုေဖးႏွင့္အတူ
ဘက္စကတ္ေဘာကစားတာေၾကာင့္လား။
ေသခ်ာသည္မွာသူတစ္မနက္ခင္းလုံးခံစားခဲ့ရ
သည့္စိတ္ပ်က္အားငယ္မႈမ်ားေလ်ာ့ပါးသြားခဲ့
သည္။လီေပါင္ေကာ္အေၾကာင္းကို ေတြးမိတာ
ေတာင္ မြန္းၾကပ္မႈမခံစားရေတာ့ေပ။
ဘက္စကတ္ေဘာအစမ္းေလ့က်င့္ၿပီးသည့္
အခါ ေက်ာင္းဂိတ္အျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့ၾက
သည္။ကုေျမာင္ကစကိတ္ကိုဖင္ေအာက္မွာ
ခုထားၿပီးလူသြားလမ္းပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ
ထိုင္ေစာင့္လွ်က္ရွိသည္။
ရာသီဥတုေႏြးလာတာေၾကာင့္ကုေျမာင္သည္
ဦးထုပ္ဝတ္စရာမလိုေတာ့ေပ။သူမရဲ႕ဆံပင္က ဖိုသီဖတ္သီျဖစ္ေနၿပီးနဖူးတြင္အနီေရာင္ေခါင္း
စည္းပတ္ထား၏။တကယ္ထူးျခားကိုယ္ရည္
ကိုယ္ေသြးအျပည့္ပင္....
က်န္ခ်န္သည္ ကုေဖးကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္၏။
"ငါ မင္းကို ယြမ္၅၀ေပးမယ္။"
ကုေဖးက "အိုေက။"လို႔ေျပာလာသည္။
ကုေဖးရဲ႕စကားအဆက္မစပ္ မရွိတုံ႕ျပန္လာမႈ
ေၾကာင့္ က်န္ခ်န္ဆြံ႕အသြား၏။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ ကုေဖးက စကားအဆက္အစပ္ႏွင့္ျပန္ေမးလာသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
"မင္းရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာညီမေလးကိုဆံပင္ညွပ္ေပးလိုက္ေတာ့။ငါမင္းကိုေတာင္းဆိုတာ။ "
"ေကာင္းၿပီ။"
ထို႔ေနာက္ကုေဖးကသူ႕ေရွ႕မွာလက္ျဖန့္လာ၏။
က်န္ခ်န္သည္ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ယြမ္၅၀ ထုတ္
ၿပီးကုေဖးရဲ႕လက္ေပၚတင္ေပးလိုက္၏။
ကုေဖးကပိုက္ဆံလက္ခံယူၿပီး အိပ္ကပ္ထဲထည့္လိုက္သည္။
"တကယ္ေတာ့,သူ(မ)ကိုဆံပင္ညွပ္ေပးဖို႔
ပိုက္ဆံမလိုဘူး။လီယန္ကိုရွာရင္ရတယ္။
သူ႕အရည္အခ်င္းကသိပ္မဆိုးဘူး။ "
က်န္ခ်န္သည္ေျပာစရာစကားမ်ားေပ်ာက္ဆုံး
သြား၏။
"ငါ့ပိုက္ဆံျပန္ေပး။"
"မေပးဘူး။"
က်န္ခ်န္သည္ပါးစပ္အဖြင့္အပိတ္လုပ္မိေသာ္
လည္းစကားတစ္ခြန္းမွမထြက္ေပ။ေလာကမွာ
ထိုသို႔အရွက္မရွိတဲ့သူမ်ားလည္းရွိေနေသး၏။
ကုေျမာင္သည္ထုံးစံအတိုင္းစက္ဘီးေနာက္မွ
စကိတ္စီးၿပီးလိုက္လာသည္။ထူးျခားသည္မွာ
ကုေျမာင္လက္ကိုင္ထားသည့္စက္ဘီး ေနာက္
ခုံတန္းမွာက်န္ခ်န္ရဲ႕စက္ဘီးျဖစ္၏၊စတိုးဆိုင္
သို႔ေရာက္သည့္အခါ သူမကလက္လြတ္ၿပီး
အေရွ႕မွေက်ာ္တက္သြား၏။
ကုေဖးကေမးလာသည္။
"မင္းျပန္ေတာ့မွာလား?။ "
"အင္း။"
စက္ဘီးေနာက္ခုံမွာတင္ထားသည့္ပစၥည္းဘူး
ကို က်န္ခ်န္လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။
"ငါ ျပန္ေတာ့မယ္။ၿပီးေတာ့ ပစၥည္းေတြလည္း
စစ္ၾကည့္ရအုံးမယ္။"
ကုေဖးက ေခါင္းညိတ္လာ၏။
"ေကာင္းၿပီ။ မနက္ျဖန္ မနက္ ၈နာရီက် ငါ
မင္းကို လမ္းထိပ္မွာေစာင့္ေနမယ္။"
"အိုေက။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို ျပန္ေျဖၿပီးေနာက္ ကုေျမာင္ကို
တာ့တာျပလိုက္တယ္။
"တာ့တာ...အာေျမာင္။"
ကုေျမာင္ကသူ႕ကိုတာ့တာျပ၏။သူလည္း
စက္ဘီးကိုအေဆာင္ဆီသို႔ ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္
နင္းလာခဲ့သည္။
စီက်ဳံးေက်ာင္းသည္ေနာက္ဆုံးၿပိဳင္ပြဲစဥ္အား
စေနေန႕တြင္က်င္းပမည္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းရွိ
ဆရာ၊ဆရာမမ်ားႏွင့္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ
မ်ားအတြက္အဆင္ေျပသည့္အျပင္အနီးအနား
ရွိေက်ာင္းမ်ားမွ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူမ်ား
လည္းလာေရာက္ၾကည့္ရႈနိုင္သည္။ကစားပြဲက
ေန႕လည္၁၂နာရီမွ က်င္းပမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း
စိုးရိမ္စိတ္မ်ားသည့္ အသင္းေခါင္းေဆာင္
ဝမ္႐ႊီကသူတို႔အားမနက္(၈)နာရီခြဲအေရာက္
အမိန့္ေပးထား၏။ၿပိဳင္ပြဲၿပီးသြားလွ်င္ , စိတ္လႈပ္
ရွားေနေသာကစားသမားမ်ားက လူစုၿပီးေပ်ာ္စရာမ်ားဖန္တီးနိုင္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္သူသည္ ေနာက္ေန႕တြင္အေဆာက္
အဦးခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားမည့္ေနရာပတ္ဝန္းက်င္
ႏွင့္ရင္းႏွီးေအာင္လုပ္ဖို႔အခ်ိန္မရွိေလာက္ေပ။
ယခုညတြင္သူထိုေနရာတစ္ဝိုက္အားသြားေလ့
လာထားသင့္သည္။
က်န္ခ်န္ကငွားထားသည့္ေနရာသို႔ျပန္ေရာက္
သည့္အခါပစၥည္းမ်ားကိုအရင္သိမ္းဆည္း၏။ ထို႔ေနာက္ေက်ာင္းလြယ္အိတ္လြယ္ၿပီး
မီးရထားသံလမ္းဆီထြက္လာခဲ့သည္။
မီးရထားသံလမ္းတစ္ဝိုက္သည္ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္မေနေသာ္လည္းေန႕လည္ခင္းက
ကုေဖးၫႊန္ျပခဲ့သည့္လမ္းဆုံမွာလူသိသိသာ
သာေလ်ာ့နည္းသြားသည္။လမ္းမေပၚရွိစတိုး
ဆိုင္မ်ားကညစ္ပတ္ေနၿပီးဆိုင္လို႔ပင္ေျပာ
ေလာက္စရာမရွိေပ။
သူလမ္းအဆုံးေလွ်ာက္သြားလွ်င္လမ္းခြဲတစ္ခု
ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။သူသည္ဘယ္ဘက္ဆက္ေလွ်ာက္သြားလွ်င္အိပ္ရာခင္းႏွင့္အဝတ္အထည္
စက္႐ုံမ်ားေတြ႕ရမွာျဖစ္ၿပီး ၊ညာဘက္ဆက္
ေလွ်ာက္သြားလွ်င္ ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ား၊အမွိုက္သရိုက္
မ်ားျပည့္ေနသည့္လမ္းၾကားကိုေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။
သူညာဘက္သို႔ဆက္ေလွ်ာက္လာၿပီးမိနစ္ပိုင္း
ၾကာသည့္အခါျပတင္းေပါက္မ်ားက်ိဳးပဲ့ပ်က္
စီးေနသည့္အေဆာက္အဦးအခ်ိဳ႕ကိုျမင္လိုက္
ရသည္။
ထိုေနရာပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။
သူသည္စက္ဘီးအားျဖည္းျဖည္းတြန္းလာၿပီး အေဆာက္အဦးအနီးတစ္ဝိုက္စစ္ေဆးၾကည့္လိုက္၏။ထိုအေဆာက္အဦးမ်ားက သံသတၱဳ
စက္႐ုံေဟာင္းမ်ားျဖစ္ၿပီး႐ူးႏွမ္းေသာကစားပြဲ
လုပ္ၾကမည့္ေနရာမွန္း သူ ခန့္မွန္းနိုင္သည္။
သူေရွ႕မွာရွိသည့္ အေဆာက္အဦးမ်ားကတစ္ခုတည္းမဟုတ္ေပ။ထိုအေဆာက္အဦးမ်ားကို
အျပင္ပန္းၾကည့္လွ်င္ တစ္တိုက္ႏွင့္တစ္တိုက္
ကပ္ေနၿပီးခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားနိုင္သည္ထင္နိုင္၏
ဒါေပမယ့္ အေဆာက္အဦးအတြင္းမွဝင္ၾကည့္
လွ်င္တစ္တိုက္ႏွင့္တစ္တိုက္မီတာအနည္းငယ္ ကြာေဝးေနေသးသည္။
ေဘးခ်င္းကပ္ေဆာက္ထားသည့္ အေဆာက္
အဦးေလးတိုက္ေရွ႕တြင္က်န္ခ်န္ရပ္လိုက္၏။
ဤအနီးတစ္ဝိုက္ရွိအမွိုက္မ်ားက က်န္ေနရာ
ထက္ပိုမ်ားတာသိသာသည္။ေျမႀကီးေပၚတြင္
ဘီယာအခြံ၊မုန့္အမွိုက္အိတ္ခြံမ်ားႏွင့္ စီးကရက္
ျပာမ်ားျပန့္က်ဲ ေနသည္။ အေဆာက္အဦးဝင္
ေပါက္ေရွ႕တြင္ကြန္တိန္နာသံပုံးကိုထားထားသည္။
သူကြန္တိန္နာအတြင္းကိုၾကည့္လိုက္လွ်င္ျပာ
မ်ားဖုံးေနသည့္သစ္တိုသစ္စမ်ားျမင္ရသည္။
ထိုငတုံးမ်ားကအေႏြးဓာတ္ရေအာင္ကြန္တိန္
နာကိုမီးဖိုလုပ္ၿပီးသုံးလိမ့္မည္ထင္သည္။
ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ လူေျခတိတ္ဆိတ္ေနသည္။
က်န္ခ်န္ကစက္ဘီးကိုႀကဳံရာေထာင္ထားခဲ့ၿပီး
ထိုအေဆာက္အဦးမ်ားႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ
အေဆာက္အဦးအေဟာင္းဆီ ေလွ်ာက္သြား
လိုက္တယ္။
ယခုအေဆာက္အဦးသည္တစ္ျခားအေဆာက္
အဦးမ်ားႏွင့္ပုံစံကြဲထြက္ေနသည္။ အေဆာက္
အဦးသည္ငါးလႊာရွိၿပီး ထိုတစ္ဝိုက္တြင္အျမင့္
ဆုံးအေဆာက္အဦးျဖစ္သည္။အေဆာက္အဦး
သည္အေတာ္ေဟာင္းႏြမ္းၿပီးအုတ္တံတိုင္းေပၚ
မွအက္ကြဲေၾကာင္းမ်ားျမင္ရသည္။ႏွစ္ေယာက္
ထက္ပိုၿပီး ေလွကား အတက္အဆင္းလုပ္လွ်င္
တိုက္ၿပိဳက်သြားမလားလို႔ေတာင္ထင္ရသည္။
က်န္ခ်န္သည္အျမင့္ဆုံးအထပ္တက္လာၿပီး
ေနာက္ျပတင္းေပါက္နားသြားၿပီးမ်က္ႏွာခ်င္း
ဆိုင္မွအေဆာက္အဦးမ်ားကိုၾကည့္လိုက္၏။
မ်က္ႏွာခ်င္းမွအေဆာက္အဦးမ်ားၾကားတြင္
တစ္တိုက္ႏွင့္တစ္တိုက္ အကြာအေဝး က်ယ္၊
မက်ယ္အတည္ျပဳရလိမ့္မည္။ညာဘက္တြင္
ရွိေသာတိုက္ႏွစ္တိုက္ကေလးလႊာရွိၿပီး ဘယ္
ဘက္ရွိတိုက္ႏွစ္တိုက္က သုံးလႊာျဖစ္သည္။
ဘယ္ဘက္မွတိုက္မ်ား၏အေပၚလႊာတစ္ဝက္
သည္ၿပိဳက်ထားေသာေၾကာင့္ႏွစ္လႊာလို႔ ေျပာ
လို႔ရသည္။
"အားလုံးမဂၤလာပါ။"
က်န္ခ်န္သည္ ဘယ္လက္ကိုျမႇောက္ၿပီး
လက္ညိုးႏွင့္လက္ခလယ္"V"ပုံသဏၭာန္
လုပ္ၿပီးမ်က္
လုံးနားသို႔ေ႐ြ႕လိုက္၏။
"ခ်န္ေကာရဲ႕ဉာဏ္ရည္နိမ့္သူမ်ားအားရိုက္ကူး
ျခင္းအစီအစဥ္အပိုင္း (၁)ကို ၾကည့္ရႈအားေပး
ေနတဲ့ပရိတ္သတ္မ်ားကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ထို႔ေနာက္သူသည္ေနာက္ထပ္ျပတင္းေပါက္နား
သို႔ဆက္ေလွ်ာက္သြား၏။
"ဦးေႏွာက္ပ်က္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦးခုန္ပ်ံ
ေက်ာ္လႊားျခင္း က်င္းပမယ့္အေဆာက္အဦး
ေလးခုကိုလူတိုင္းျမင္လား...သူတို႔တစ္တိုက္
ၿပီးတစ္တိုက္ကိုခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားနိုင္မလားဆို
တာခန့္မွန္းရေအာင္။သူတို႔ရဲ႕ဦးေႏွာက္ဉာဏ္
မရွိတဲ့အတိုင္းအတာအရဆို ေလးႀကိမ္တိတိ
ခုန္မယ္ထင္တယ္ေနာ္ ။ ပြဲက်င္းပတဲ့ေနရာမွာ
ပ်က္စီးေနတဲ့ အက်ိဳးအပဲ့ေတြကို ျမင္လား? ။
ဒီနယ္မွာအေဆာက္အဦးခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားတာ
စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းတဲ့...ဆိုေတာ့,ကြၽန္ေတာ္
တို႔ကတိုက္ပ်က္ေပၚမွာသူတို႔ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား
ေနတာျမင္ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။"
"Fuck။"
က်န္ခ်န္သည္လက္ကိုေအာက္ျပန္ခ်ၿပီးေတာ့ အေဆာက္အဦးရဲ႕အေနအထားကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္၏။
"ဒီေနရာကျမင္ကြင္းသိပ္မေကာင္းတာလူတိုင္းသတိျပဳမိမယ္ထင္တယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနာက္
ထပ္သင့္ေတာ္မယ့္ ေနရာရွာရေအာင္။"
ငါးလႊာမွာရွိသည့္အခန္းတိုင္းကိုက်န္ခ်န္လိုက္
ပတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ အဆုံးတြင္ အေပၚထပ္
အမိုးရွိ လသာေဆာင္ကို ဦးတည္ေဆာက္ထား
သည့္ေလွကားအုံတစ္ဝက္ကို သူရွာေတြ႕သြား
သည္။
ေလွကားသည္ခိုင္ခံ့မႈရွိ၊မရွိစစ္ေဆးၾကည့္ခ်င္
ေသာေၾကာင့္၊ သူ တစ္ခ်က္ခုန္ၿပီး ေလွကားကို
လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ေလွကားခိုင္ခံ့မႈရွိေၾကာင္း ေသခ်ာလွ်င္၊အုတ္တံတိုင္းမွတြယ္တက္ၿပီး သူေလွကားေပၚမွာေျခေထာက္ခ်လိဳက္သည္။ထို႔
ေနာက္လသာေဆာင္ဆီသို႔ဆက္သြား၏။
"ခ်စ္လွစြာေသာပရိတ္သတ္မ်ား...ကြၽန္ေတာ္က
အျမင့္နည္းနည္းေၾကာက္တယ္။ဒါေပမယ့္ ပရိတ္သတ္မ်ားျမင္ေစဖို႔....."
သူသည္လသာေဆာင္အဖ်ားထိဆက္ေလွ်ာက္လိုက္၏။
"ဒီရႈေထာင့္ကဆို ျမင္ကြင္းအေတာ္ေလး
ေကာင္းတယ္မလား။"
သူရပ္ေနသည့္ေနရာဆိုလွ်င္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
မွအေဆာက္အဦးေခါင္းမိုးထပ္ကိုပင္ရွင္းရွင္း
လင္းလင္းျမင္ေနရသည္။သို႔ေသာ္သူထိုေနရာေ႐ြးခ်ယ္လွ်င္ တစ္ဖက္အေဆာက္အဦးမွ လူ
မ်ားလွည့္ၾကည့္သည္ႏွင့္ေခါင္းမိုးေပၚတြင္ လူ
တစ္ေယာက္မတ္တပ္ရပ္ေနတာျမင္သြားမည္ျဖစ္သည္။
ေခါင္မိုးထပ္မွာရွိသည့္အမိုးေအာက္မွထပ္ခိုး
နားဆီသူေလွ်ာက္သြား၏။ထပ္ခိုးေအာက္မွာ
သူ႕ကိုယ္သူဖုံးကြယ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။
"လူတိုင္းျမင္ရတယ္မလား။"
က်န္ခ်န္သည္စကားေျပာရင္းႏွင့္ အိတ္ထဲသို႔
လက္တစ္ဖက္ႏွိုက္ကာေလးခြႏွင့္ စတီးအလုံး
မ်ားထုတ္လိုက္၏။ထို႔ေနာက္ ေလးခြသားေရ
ႀကိဳးအားတင္းတင္းဆြဲၿပီးတစ္ဖက္အေဆာက္
အဦးေခါင္မိုးထပ္သို႔ ခ်ိန္ထားသည္။
"ဘယ္ပစ္ခ်က္က ဒီ အကြာအေဝးၾကားမွာ
အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိတဲ့ပစ္ခ်က္ျဖစ္လာ
မွာလဲ။"
သူသည္ထိုစကားမ်ားေျပာၿပီးေနာက္အသက္
ျပင္းျပင္းရႈသြင္းလိုက္၏။သူ႕ေျခေထာက္ေတြ
ေပ်ာ့ေနသည့္ခံစားခ်က္ကို လ်စ္လ်ဴရႈ လိုက္
သည္။
သူကမ်က္လုံးက်ဥ္းေမွးၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
မွအေဆာက္အဦးမ်ားအား ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ေလးခြသားေရႀကိဳးကိုတင္းတင္းဆြဲ
ထားသည့္လက္ကို လႊတ္ေပးလိုက္သည့္အခါ
သံစတီးလုံးကပ်ံထြက္သြား၏။
ခဏၾကာသည့္အခါ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာရွိေန
သည့္အေဆာက္အဦးေခါင္မိုးထပ္မွသစ္သား
တန္းမ်ား တဝုန္းဝုန္းၿပိဳက်လာသည္။
"ဒီေန႕ အစီအစဥ္က ဒီမွာတင္ၿပီးပါၿပီ။"
ၿပိဳက်လာသည့္သစ္သားတန္းမ်ားကိုက်န္ခ်န္ မ်က္စိေမွးၿပီးၾကည့္လိုက္၏။
"မနက္ျဖန္ ေနာက္ဆုံးၿပိဳင္ပြဲၿပီးရင္၊ ခ်န္ေကာ
ရဲ႕ ဉာဏ္ရည္နိမ့္သူမ်ားအားရိုက္ကူးျခင္းအစီ
အစဥ္အပိုင္း (၂)ကို ဆက္လက္ၾကည့္ရႈေစာင့္
စားနိုင္ပါတယ္။"
.......