Her POV
"Tara na! Lumabas kana diyan." sigaw ni Eula mula sa labas ng kwarto ko. Lunes na naman at malapit na ang finals. Sa Wednesday na and by Friday lalabas na yung results ng grades namin at kinakabahan na ako sa magiging grades ko.
"Eto na." at lumabas na ako ng kwarto.
Nakita ko kaagad si Eula na may dalang bouquet of flowers.
"Saan 'yan galing?" turo ko sa bulaklak na dala-dala niya ngayon.
"I don't know. Iniwan lang to sa labas ng bahay namin." at tinignan niya ulit yung bulaklak.
Hmm... baka kay Kiel na "yan galing.
"Maganda ba?" tanong ko.
"Yeah, they're pretty." at ngumiti siya.
Napangiti na lang din aki. "Ikaw ha! May admirer kana!" sabi ko dito.
"Baka nantitrip lang 'to." sabi niya at natawa.
"Hindi naman siguro." sabi ko sa kanya.
Ngumiti naman siya. "Tara na nga. Iiwan ko muna 'to dito babalikan ko na lang mamaya."
"Sure." at bumaba na kami.
Nadatnan naman namin si papa na nanunuod ng Tv sa baba habang umiinom ng kape.
"Good morning, pa! Wala ka bang duty ngayon?" I asked him.
"Wala pa eh. Mamayang alas onse pa anak." sagot ni Papa.
"Ganun ba?"
Tumango naman siya. "Oo."
"Baon ko nga po pala, pa penge ako " at nag pacute pa ako sa kanya para mas malaki ang baon na makukuha ko.
"Aba! Kahapon lang kita binigyan ng 500 ah!" sabi niya.
"Eh binili ko po yun ng materials sa project ko." sagot ko. Pero totoo naman na binili ko talaga iyon.
"Ganun ba?" tanong niya tumango naman ako. Kaya kinuha niya naman ang pitaka niya sa bulsa nito. "Sige, ito oh." at binigyan ako ng 500 ulit.
"Yie! Thanks pa!" sabi ko at niyakap siya.
Tumawa naman ito. "Eto additional 200 oh. Pamasahe niyong dalawa ni Eula." at binigay niya sa akin yung 200.
"Thank you, tito! The best ka talaga." sabi ni Eula. Tinanguan lang siya ni Papa.
"Sige pa, pasok na po kami ni Eula. Baka ma late po kami sa first subject."
"Sige, pagbutihin ang papalapit na exam ha." sabi ni papa.
"Opo." at hinalikan ko siya sa pisngi at lumabas na ng bahay.
Nagbantay naman kami ng tricycle ni Eula papuntang eskwelahan.
Maya-maya pa ay may nakasakay na rin kami. Habang nakaupo ako sa tricycle ay may naalala na naman ako.
Naalala ko yung nangyari noong sabado ng gabi.
FLASHBACK
Nako! Malapit na pa lang mag alas dose! Hindi ko na namalayan ang oras. Sobrang focus ko lang siguro sa pag-aaral kaya hindi ko na namalayan ang oras. Kung hindi pa nag notif ang cellphone ko na lowbat na ito ay hindi ko pa nakitq ang oras.
Nagcharge naman ako ng cellphone ko at handa ng matulog pero biglang may tumawag sa cellphone ko.
At sino naman kaya ang tatawag sa akin ng ganitong oras.
Tinignan ko naman kung sino yun.
Bigla naman akong kinabahan ng makita ko na si Jethro pala yung tumatawag sa akin.
Nag-aalinlangan pa ako kung sasagutin ko ito o hindi.
Pero hindi pwede 'to kaya pinatay ko nalang yun. Pero tumawag pa rin siya ulit.
Kaya sinagot ko na lang kasi anong oras na rin kasi. Baka hindi pa 'to titigil.
"What do you need from me?" I asked him.
[So, finally sinagot mo na rin ang mga tawag ko.] he said on the other line.
"Anong kailangan mo?" malamig na tanong ko sa kanya.
[We need to talk please.]
"Sinabi ko na naman sayo diba. Wag ka ng umasa sa'kin."
[Please.] why does it hurt everytime he does this.
"No."
[Nasa labas ako ng bahay niyo ngayon]
"Ano?!" lampas na alas dose ah!
[Pumunta ka dito please.]
"Umuwi ka na lang, Jethro."
[No, hindi ako uuwi hanggat hindi ka lalabas dito ngayon.] at alam kong totohanin niya yun. I know him.
"Fine! Lalabas ako diyan! Wait for me!"
At binabaan ko na siya ng tawag. At dali-dali naman akong lumabas ng bahay. Sinigurado ko naman na hindi magigising si papa. Nakita ko naman siya kaagad dahil nakaabang ito sa akin dala niya yung kotse niya.
He's wearing jeans and black t-shirt kahit simple lang yung suot niya ngayon ay aaminin ko na ang lakas pa rin ng dating niya.
"Hi." sabi niya at nginitian ako.
"Anong kailangan mo." at tinaasan ko siya ng kilay.
"Bakit ang sungit mo na yata." at napangiti na naman ito.
Hindi ba talaga siya nadadala? Akala ko ba ayaw niya na akong kausapin? Pero bakit nandito ito ngayon sa harapan ng bahay namin?
"Cut the crap Jethro. Why are you here?"
"Ang sakit mo namang magsalita, Vera. Hindi mo man lang ba ako tatanungin kung nag dinner na ba ako?"
"Why? Hindi pa ba?"
"No, I haven't eaten yet. Kanina pa ako nandito."
"Ano?! Ilang oras kana ba dito ha!"
"Hmm. Lets's say na 7 o'clock pa lang ay nandito na ako." Nagulat naman ako sa sinabi niya.
The whole time ay nandito siya?
"What?! Ba't di ka pa nag d-dinner?!"
"Are you concerned now?" at nilapitan niya ako. Pero nakakaamoy ako ng alak sa kanya.
Is he drunk?
"Lasing ka ba?" tanong ko dito.
Tinuro niya naman ang sarili niya. "Ako? Hindi ako lasing ah." at ngumiti ito sa akin."
Hindi raw pero ngayon ko lang napansin na nakainom nga ito. "Umuwi ka na Jethro. You're drunk."
"No. Hindi ako uuwi."
Nang dahil ba sa sinabi ko sa kanya ay nagkakaganito siya? Nasaktan ko ba talaga siya ng todo kaya niya nagagawa ang mga bagay na 'to?
"Jethro please..."
Mas lalo naman itong lumapit sa akin. "Ano naman kung lasing ako? Wala ka namang pakialam doon diba?" he's making my knees weak.
"Meron b-because you're my friend." at hindi ko na mapigilang mautal.
"A friend?'' at nginisihan ako.
"Yes, kaibigan lang talaga Jethro." pangumgumbinsi ko sa kanya.
Nginitian niya ako ng mapait. "Hanggang kaibigan na lang ba talaga?"
"I already told you a hundreds of time! Matigas ba talaga yung kukute mo ha?!"
"Why can't you just love me, Vera? Why? Why can't you just learn to love me back?"
I took a deep breath and answered him. "Because my heart doesn't beat for you, Jethro. It's easy as that."
He smiled and I saw his tears flowing into his cheeks at agad niya iyong pinahiran.
"It's because that I am still not enough right? Because I'm weak." no... no... it's not like that. You're more than enough.
"Yes." I lied. Damn.
Ngumiti naman siya. "Okay, then! I'll just court you again and maybe this time you'll love me already. So, please give me a second chance. I promise I will do everything I'll be strong for you, Vera." what?! Hindi pa rin ba siya titigil.
Hindi ba siya napapagod? Hindi ba siya nasasaktan?
"Oh damn! Jethro are you nuts?!" And I raised my voice.
"I just love you Vera! Please I'll do everything for you. Please."
This is heartbreaking. Seeing him begging.
I'm so sorry, but I can't do anything. I'm afraid that your father will do anything to us. I'm just afraid for my father and I know that you deserved better than me.
"Shut up!" sigaw ko dito. "I will never love you Jethro! Hindi mo ba naiintindihan?! Hindi kita gusto at hinding-hindi kita magugustuhan!" angil ko sa kanya.
He smiled bitterly. "Can you repeat it? Maybe I just misheard it." ganito ba talaga siya katanga?!
"No, you didn't. I will never learn to love you. Remember that." pilit na sabi ko kahit mabigat sa damdamin ko.
He smiled. "I'm sorry." he said before he left. At nakita ko na namang pumatak ang luha niya.
No, I'm the one who should say sorry. I'm so sorry for hurting you, Jethro.
END OF FLASHBACK