Chapter 48;
အတန္းထဲကုေဖးျပန္ေရာက္လွ်င္ စာသင္ခ်ိန္
ေနာက္တစ္ခ်ိန္စေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အသိ
ေပးေခါင္းေလာင္းသံျမည္လာ၏။သူထိုင္ခုံမွာ
ဝင္ထိုင္လိုက္လွ်င္စားပြဲေပၚမွာေမွာက္ေနေသာ
က်န္ခ်န္ကသူ႕ကိုမမွိတ္မသုန္ၾကည့္လာ၏။
"ထင္ထားတဲ့အတိုင္းအမွားအယြင္းမရွိဘူး။မင္းက ပထမပဲ။"
က်န္ခ်န္က သူ႕ကိုအံ့ၾသစြာၾကည့္လာ၏။
"အာ,မင္းတကယ္သြားေမးခဲ့တာလား။"
"အင္း။"
ကုေဖး ေခါင္းညိတ္လိုက္၏။
"ငါကအရမ္းကိုမွတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ။ "
က်န္ခ်န္က သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီးရယ္သည္။
"ဒါေပမယ့္,မင္းရဲ႕အမွတ္ေပါင္းကိုမေမးၾကည့္
လိုက္ရဘူး။အမွတ္ေၾကျငာခ်က္ ထြက္လာရင္ အမွတ္ေပါင္းတြက္ၾကည့္လို႔ရတယ္။ငါ့အထင္
........"
ကုေဖး ေခါင္းေမာ့ၿပီး ရီက်င္းအားၾကည့္လိုက္
သည္။
"အတန္းေခါင္းေဆာင္ရဲ႕အမွတ္က မင္းအမွတ္
ထက္အမ်ားႀကီးနိမ့္ေလာက္တယ္။"
"သူ(မ)က ဒုတိယလား?။"
"အင္း,သူကပထမေနရာမရရင္ေတာင္ ဒုတိယ
ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ဒါေပမယ့္,စာေမးပြဲမွာသူ(မ)က
တစ္ခါမွအမွတ္ျပည့္မရဘူး။ စီက်ဳံးရဲ႕႐ႊယ္ပါ့
ျဖစ္တဲ့သူ(မ)က မင္းလိုမ်ိဳးၿမိဳ႕ေပၚကေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမွာတက္ခဲ့တဲ့ ႐ႊယ္ပါ့ရဲ႕ၿပိဳင္
ဘက္မျဖစ္လာနိုင္ဘူး။"
က်န္ခ်န္က ဘာမွမေျပာေတာ့ေပ။
........
မနက္က,ဖန္းက်ိသည္သူ႕ဆီe-mailတစ္ေစာင္
ပို႔ခဲ့၏။ႏွစ္ဝက္စာေမးပြဲမွာသူတို႔ကိုေမးခဲ့ေသာေမးခြန္းစာ႐ြက္မ်ားအားဓာတ္ပုံ ရိုက္ၿပီးပို႔ေပး
တာျဖစ္သည္။အဂၤလိပ္စာဘာသာရပ္ ေမးခြန္း
မ်ားအားအၾကမ္းဖ်င္းၾကည့္႐ုံႏွင့္ ေမးခြန္းမ်ား
သည္စီက်ဳံးေက်ာင္းရဲ႕ေမးခြန္းမ်ားထက္ခက္
ခဲမႈအဆင့္ျမင့္မွန္းသူသိသည္။ စိုးရိမ္ပူပန္မႈက
သူ႕အား႐ုတ္ခ်ည္းလႊမ္းၿခဳံလာၿပီးအိမ္ျပန္လွ်င္
ထိုေမးခြန္းမ်ားေျဖၾကည့္ဖို႔ အစီအစဥ္ဆြဲလိုက္
သည္။သူ႕ရဲ႕အရင္ေက်ာင္းမွေမးခြန္းမ်ားသည္ ဘယ္ေလာက္ခက္လဲသိခ်င္မိသည္။
ဖန္းက်ိသည္ သူ႕ဆီ ေနာက္စာတစ္ေစာင္ပို႔
လာ၏။
- အလုပ္သမားေန႕ပိတ္ရက္က်မင္းဆီအလည္
လာမယ့္ကိစၥကို ငါ့အေမကခြင့္ျပဳေပးလိုက္ၿပီ
သိလား။မင္း ငါ့ကို လာႀကိဳဖို႔ျပင္ထား။
-အင္း,ဒီတစ္ခါ ဟိုတယ္မွာေနစရာမလိုဘူး။
ငါ အဲ့အိမ္မွာ မေနေတာ့ဘူး။
-လခြမ္း! ဘာျဖစ္လို႔လဲ။
-ငါတို႔ေတြ႕တဲ့အခါမွ မင္းကို ေျပာျပမယ္။
-ေကာင္းၿပီ...စကားမစပ္ ေလာင္ယြမ္က မင္း
အတြက္ စာတစ္ေစာင္ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။
ငါမင္းဆီအလည္လာေတာ့မွသူ႕စာကိုတစ္ခါ
တည္းယူခဲ့မယ္။
-......
ဖန္းက်ိကစာထပ္ပို႔လာသည္။
-သူက မင္းအေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း
သက္ျပင္းခ်ေနတာ။
က်န္ခ်န္သည္ ဖုန္းကိုအိပ္ကပ္ထဲျပန္ထည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိဳက္၏။
ေလာင္ယြမ္ကသူ႕အရင္အတန္းပိုင္ဆရာျဖစ္
သည္။သူကအတန္းပိုင္ေကာင္းတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ေလာင္ယြမ္က အေတာ္စိတ္
မေကာင္းျဖစ္ေနခဲ့တာေၾကာင့္က်န္ခ်န္သူ႕ကိုႏႈတ္ဆက္စကားမေျပာပဲထြက္လာခဲ့တာျဖစ္
သည္။
ဖန္းက်ိမွလြဲလွ်င္ သူ႕မိသားစုဝင္၊သူငယ္ခ်င္း၊
အတန္းေဖာ္၊ဆရာဆရာမကို ဆက္သြယ္ဖို႔ရန္
က်န္ခ်န္ဝန္ေလးမိသည္။ သူတို႔က သူ႕လက္ရွိအေျခအေနကိုေမးမွာေၾကာက္သည္၊သူတို႔က
သူ႕အားစာနာသနားႏွစ္သိမ့္ေပးမွာေၾကာက္၏။
သူတို႔ေၾကာင့္ အရင္အခ်ိန္မ်ားျပန္ေတြးမိမည္
အား သူအရမ္းေၾကာက္သည္။
မနက္ခင္းရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကိုေရာက္လွ်င္
တစ္တန္းလုံးသည္ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေန၏။
မနက္ခင္းအတန္းခ်ိန္မဝင္ေသးသည့္ ဘာသာ
ရပ္ႏွစ္ခုရဲ႕ရမွတ္မ်ား မသိရေသးေပမယ့္တစ္
ခ်ိဳ႕လူေတြကအမွတ္ေပါင္းမ်ားေဆြးေႏြးတြက္
ခ်က္လွ်က္ရွိသည္။
"ငလူးတဲ့မွ!"
က်ိဳးက်င့္ကဖုန္းကိုလက္ထဲမွာဆုပ္ကိုင္ရင္း အေနာက္သို႔ ခ်ာခနဲလွည့္လာ၏။
"က်န္ခ်န္...က်န္ခ်န္...က်န္....."
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုစိတ္ရႈပ္စြာၾကည့္လိုက္သည္။
"သူမ်ားရဲ႕နာမည္ကိုဆက္တိုက္ေခၚလို႔ ၊မင္း
တစ္ခါမွအရိုက္မခံရဖူးဘူးလား။"
"မင္းတို႔ ဒီပို႔စ္ကိုဖတ္ၿပီးၿပီလား။"
က်ိဳးက်င့္ကက်န္ခ်န္အားၾကည့္ၿပီး ကုေဖးကို
ၾကည့္၏သူ႕အၾကည့္ကက်န္ခ်န္ဆီျပန္ေရာက္
လာသည္။
"မင္းက ဂ်ဴနီယာတန္းတစ္တန္းလုံးမွာပထမ
ရတယ္ဆိုၿပီး လူတစ္ေယာက္ကပို႔စ္တင္ထား
တယ္။"
က်ိဳးက်င့္ေဘးမွအတန္းေဖာ္လည္းေနာက္သို႔
လွည့္လာသည္။
"မင္းရဲ႕အမွတ္ေပါင္းက 680 ေက်ာ္တယ္။
ရီက်င္းထက္ေတာင္ အမွတ္ တစ္ရာပိုမ်ား
ေနေသးတယ္။သူက 599မွတ္ပဲ ရတာ။"
"ဟုတ္တယ္, 686တဲ့ ဖာ့ခ္!"
က်ိဳးက်င့္ရဲ႕မ်က္လုံးမ်ားက သူ႕မ်က္ႏွာကို
စူးစိုက္ၾကည့္လာ၏။
"စီက်ဳံးေက်ာင္းရဲ႕သမိုင္းမွာဒီေလာက္အမွတ္
ေပါင္းမ်ားတဲ့သူတစ္ခါမွမရွိခဲ့ဘူး။အာ...က်န္
ခ်န္...မင္းက အံ့ၾသစရာပဲ။"
သူ႕စကားမ်ားေၾကာင့္ က်န္ခ်န္အေတြးသတိလက္လြတ္ျဖစ္ရာမွအသိျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။
အရင္ေက်ာင္းမွာလည္းသူ႕အဆင့္ကထိပ္ဆုံး
ဆယ္ေယာက္မွာပါေနက်ျဖစ္၏။ေလာင္ယြမ္
သည္ သူ႕ကိုအဆင့္ပိုေကာင္းလာေအာင္ ႀကိဳး
စားသင့္ေၾကာင္းေဆြးေႏြးခဲ့၍သူ ထိပ္ဆုံး ငါးေယာက္ထိဝင္ခဲ့သည့္အျပင္ ၊ပထမေနရာပင္
ရရွိခဲ့သည္။သို႔ေပမယ့္,ပထမႏွင့္ဒုတိယေနရာၾကားမွာအမွတ္ရာေက်ာ္ကြာတာကို သူ အခုမွ
နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ႀကဳံဖူး၏။
ထိုသတင္းသည္သူ႕ကိုစိတ္မလႈပ္ရွားေစသည့္
အျပင္ ပိုရႈပ္ေထြးသြားေစ၏။ ယခုအတိုင္းဆို စာေမးပြဲေျဖတိုင္းပထမေနရာယူဖို႔ သူ႕အတြက္
ဘာျပသာနာမွမရွိေတာ့ေခ်။ ဒါေပမယ့္,စီက်ဳံး ေက်ာင္းရဲ႕ပထမေနရာကဘယ္အတိုင္းအတာ
ထိအေရးပါနိုင္မည္လဲ။
ေန႕လည္အတန္းဆင္းခ်ိန္တြင္ ဝမ္႐ႊိ ႏွင့္ သူလူ
မ်ားက သူ႕ေဘးနားမွာစိတ္လႈပ္ရွား စြာ ဝိုင္းအုံ
လာၾကသည္။ ပထမေနရာရသည့္လူက သူတို႔
ျဖစ္ေနသကဲ့သို႔၊ ဒုတိယေနရာႏွင့္ ပထမေနရာ
ၾကား အမွတ္ကြာဟမႈအေၾကာင္းကိုအားတက္
သေရာေဆြးေႏြးေနၿပီး၊ စာေမးပြဲႏွင့္ပတ္သက္
ၿပီးစိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့က်န္ခ်န္အား စိုးရိမ္ခြင့္
မေပးေခ်။
ေက်ာင္းသားအုပ္စုသည္ ေက်ာင္းပရဝုဏ္မွာ ကပ္ထားသည့္စာေမးပြဲအဆင့္သတ္မွတ္ခ်က္
အနီေရာင္စာ႐ြက္ရွည္ႀကီးေရွ႕တြင္ ဝိုင္းအုံေန
သည္။ပထမႏွင့္ဒုတိယသည္တန္းခြဲ (၈)မွျဖစ္
၏။သူတို႔ အတန္း(၈)သည္ တစ္တန္းလုံး႐ႊယ္
က်ားမ်ားျဖစ္လွ်င္ေတာင္ အဆင့္ ဇယားအား
ၾကည့္ၿပီးအလြန္အမင္းဂုဏ္ယူေနၾကသည္။
အဆုံးတြင္, သူတို႔ကစုေပါင္းေဆာင္႐ြက္မႈမ်ား
အေပၚမွာေလးစားရမယ္ဆိုတဲ့အသိဉာဏ္မ်ား
ရွိေသာ ႐ႊယ္က်ားမ်ားျဖစ္၏။
ေကာ႐ႊိက ေျပာလာသည္။
"ဒါက,သိပ္ တရားနည္းလမ္းမက်ဘဴးလို႔ထင္
တယ္။သူတို႔အမွတ္ေပါင္းလည္းေရးေပးထား
သင့္တာ။အဆင့္ေတြကိုပဲေရးထားေတာ့ က်န္
ခ်န္ရဲ႕ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကထင္သေလာက္
မေပၚလြင္ေတာ့ဘူး။"
"ငါ့အထင္ဒီနည္းလမ္းလည္းေကာင္းပါတယ္။"
ဝမ္႐ႊိကၾကားျဖတ္ဝင္ေျပာ၏။
"ဒုတိယေနရာကိုသြားၿပီးခလုတ္တိုက္မေနနဲ႕။
ပထမရတဲ့လူကိုဂုဏ္ျပဳရေအာင္။"
လုေရွာင္ပင္းက ဝင္ေျပာသည္။
"ဟုတ္တယ္...ဒုတိယကရီက်င္းမလား ။"
ဝမ္႐ႊိကသူ႕ကိုမေက်မခ်မ္းလွည့္ၾကည့္ေသာ္
လည္းျပန္ေခ်ပစရာနည္းလမ္းရွာမေတြ႕ေပ။
အနီေရာင္အဆင့္ဇယားစာ႐ြက္အားၾကည့္ၿပီး
ေနာက္ သူတို႔တစ္ဖြဲ႕လုံးေက်ာင္းဂိတ္သို႔ထြက္
လာခဲ့၏ ။ ဘက္စကတ္ေဘာဖိုင္နယ္ ပြဲစဥ္က
လာမည့္ႏွစ္ရက္ေန႕တြင္ယွဥ္ၿပိဳင္ရမည္ျဖစ္ၿပီး
ဝမ္႐ႊိကေလ့က်င့္ဖို႔အတြက္စက္မႈသိပၸံေက်ာင္း
သို႔တစ္ဖြဲ႕လုံးအားဆြဲေခၚသြားသည္။
ဝမ္႐ႊိသည္လမ္းေလွ်ာက္ရင္းဖုန္းသုံးေန၏။
"ခ်ီးပဲ! ဒီပို႔စ္ကိုဘယ္သူတင္တာလဲ။႐ုံးခန္းထဲက
လူေတြလက္ခ်က္ထင္တယ္။ ဒါက ေလာင္႐ႊိရဲ႕
ေရးလက္စအဆင့္စာ႐ြက္ကိုရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပုံ
ႀကီးမဟုတ္ဘူးလား။"
"အဲ့အခ်ိန္တုန္းက႐ုံးခန္းနားျဖတ္သြားတဲ့သူက
ဘယ္သူလဲဆိုတာ ဘယ္သူကသိမွာလဲ။"
ေကာ႐ႊိက ဝင္ေျပာသည္။
"႐ုံးခန္းနားကိုျဖတ္သြားရင္းမေတာ္တဆေတြ႕
တာလို႔ေတာ့မထင္ဘူး။ငါစကားျဖတ္ေျပာအုံးမယ္.......အခုဆိုက်န္ခ်န္ကိုသေဘာက်ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႔ ထဲက
တစ္ေယာက္က သြားေမးတာထင္တယ္။"
"နာမည္အရဆိုရင္ပို႔စ္တင္တဲ့လူကမိန္းကေလး
မျဖစ္နိုင္ဘူး ။"
ကစားသမားတစ္ေယာက္ကဝင္ေျပာ၏။
"ငါတို႔ၿပိဳင္ဖက္ေတြက တမင္ေႏွာင့္ယွက္ခ်င္
လို႔တင္လိုက္တာမ်ိဳး ျဖစ္နိုင္တယ္လို႔ မင္းတို႔
မေတြးမိဘူးလား။"
က်န္ခ်န္သည္ထိုအရံကစားသမားကိုႏွစ္မိနစ္ခန့္လွမ္းၾကည့္ၿပီး ထိုေကာင္ေလးရဲ႕နာမည္က က်န္းယြမ္မွန္းမွတ္မိသြား၏။
က်န္းယြမ္ရဲ႕စကားကသူ႕ကိုစပ္စုခ်င္စိတ္ျဖစ္ေစသည္။အဆုံးမွာသူ႕ရဲ႕ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္စြမ္းဟာ အက္ကြဲသြား၏။သူသည္ ဖုန္းထုတ္ၿပီး စီက်ဳံး ေက်ာင္းဖိုရမ္အားဝင္ၾကည့္လိုက္သည္။
ဖိုရမ္ေပၚမွာေရပန္းစားေနသည့္ ပို႔စ္တစ္ခုကို
ျပန္ share ထားသည့္ ပို႔စ္တစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္း
ေတြ႕လိုက္ရသည္။
>> သူတို႔က ႐ုံးခန္းထဲထိ ဘယ္လိုခိုးဝင္ၿပီး
ဓာတ္ပုံရိုက္ရဲၾကတာလဲ။ၿပီးေတာ့ ဒီ ပို႔စ္ပိုင္
ရွင္နာမည္ကရယ္စရာေကာင္းတယ္ မထင္
ဘူးလား...ဟဟဟဟ...<<
ပို႔စ္အားလက္ႏွင့္မဖိရေသးခင္မူရင္းပို႔စ္ပိုင္ရွင္ရဲ႕နာမည္ကိုသူၾကည့္လိုက္၏။ထို႔ေနာက္,
သူ႕ေနာက္မွာရွိတဲ့ကုေဖးကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
"အမ္?"
ကုေဖးက သူ႕ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ျပန္
ၾကည့္လာသည္။
က်န္ခ်န္ အသံတိုးတိုးျဖင့္ေမးလိုက္၏။
"ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားတဲ့မစၥတာအေခ်ာေလး
ဒါက မင္းရဲ႕အေကာင့္သစ္မလား။"
"ဘယ္သူ?။"
ကုေဖးရဲ႕အမူအရာကရႈပ္ေထြးသြားပုံေပၚ၏။
"ေကာင္းကင္ဘုံကိုပ်က္စီးေစမယ့္အေခ်ာေလး။"
ကုေဖးရဲ႕နာမည္ေပးတတ္ပုံကို က်န္ခ်န္ တကယ္အထင္ႀကီးမိသည္။
"အဲ့လူက မင္းမဟုတ္တာေသခ်ာရင္ ငါ live
လႊင့္ၿပီးခ်ီးစားျပမယ္။"
"မလုပ္နဲ႕။"
ကုေဖးက ရယ္က်ဲက်ဲေျပာ၏။
"မင္းကိုခ်ီးစားခြင့္ျပဳစရာလား။တကယ္လို႔
အဲ့လူကငါမဟုတ္ေတာင္ ငါလို႔ေျပာေပးမွာ။"
"အဲ့ဒါ မင္းပဲမဟုတ္ဘူးလား။"
က်န္ခ်န္ ပို႔စ္ကိုျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"ပထမအခ်ိန္ၿပီးသြားတုန္းက မင္းေလာင္႐ႊိကိုသြားရွာတာ။ဒီပို႔စ္ကို မင္း ႐ုံးခန္းထဲက မထြက္ခင္တင္ခဲ့တာ ,ဟုတ္တယ္မလား။"
"႐ုံးခန္းထဲကထြက္လာၿပီးမွ တင္တာ။"
"မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ခဏ....."
က်န္ခ်န္မွာ နားလည္ရခက္တဲ့ကိစၥေတြ႕ရွိသြား၏။
"မင္းက ဘာလို႔ ဒီလိုလုပ္တာလဲ။"
"နည္းနည္းႂကြားတာ။"
ကုေဖးကသူတို႔အေရွ႕မွာေလွ်ာက္သြားသည့္
လူအုပ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး တုံ႕
ျပန္လာသည္။
"ငါ့မွာႂကြားစရာ ခ်မ္းသာတာ ဘာမွမရွိဘူး။
အခုအခြင့္အေရးရတုန္း၊ငါလည္းငါ့ရဲ႕ေဘးခ်င္းကပ္ရပ္ခုံကသူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းကို ႂကြားခ်င္လို႔။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုအသံတိတ္ၾကည့္လိုက္၏။
ကုေဖးေျပာလာသည့္ "ငါ့ေဘးခ်င္းကပ္ရပ္ခုံ ကသူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းႂကြားခ်င္လို႔" ဆိုတဲ့စကားသည္ဘာေၾကာင့္ သူ႕အားစိတ္ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္႐ႊင္မွန္း က်န္ခ်န္ တကယ္မသိေပ။
သူတို႔ ေက်ာင္းႏွင့္ စက္မႈလက္မႈသိပၸံေက်ာင္း
အကြာအေဝးကသိပ္မေဝးေပ။သူတို႔က လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ခဏနားၿပီးေတာ့ မုန႔္ဝင္စား
ခဲ့ၾကသည္။ထို႔ေနာက္အစာေၾကေအာင္ဆိုၿပီး ေလ့က်င့္ခန္းအေနႏွင့္သေဘာထားၿပီး လမ္း
တကာဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့၏။
က်န္ခ်န္ႏွင့္ကုေဖးသည္ လူအုပ္ႀကီးေနာက္မွ
ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္ခဲ့၏။ က်န္ခ်န္
ရဲ႕အမွတ္မ်ားႏွင့္စာေမးပြဲၿပီးသြားတာေၾကာင့္
တက္ႂကြေနသည့္လူမ်ားကိုၾကည့္ၿပီးသူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္တိတ္တဆိတ္ေဘး ထြက္ေနရန္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည္။
ရာသီဥတုသည္ တစ္ေန႕ထက္ တစ္ေန႕ ပိုပူလာ
၏။ယေန႕တြင္က်န္ခ်န္သည္အားကစားတီရွပ္
ႏွင့္အေပၚဝတ္ကိုဝတ္ထားသည္။သူႏွင့္ကုေဖး
ေဘးခ်င္းယွဥ္လမ္းေလွ်ာက္သည့္အခါ လက္
ေမာင္းတစ္ခုႏွင့္တစ္ခုပြတ္သပ္မိ၏။ထိုကဲ့သို႔မသိမသာ၊သိသိသာသာအသားခ်င္းထိေတြ႕မႈ
က သူ႕ကိုေႏြးေထြးေစသည္။
သူဘယ္လိုအဓိပၸာယ္ဖြဲ႕ေျပာသင့္မွန္းမသိေပ။
သို႔ေသာ္ , ရိုးရွင္းသည့္ထိေတြ႕မႈေလးတစ္ခုက
သူ႕ကို စိတ္ခ်မ္းေျမ့ေစ၏။
လမ္းမကိုျဖတ္ကူးခ်ိန္တြင္သူရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိ
ကုေဖးရဲ႕လက္ေမာင္းကို သူ႕ လက္ေမာင္းႏွင့္ခဏခဏတိုက္လိုက္၏။ယင္းကကုေဖးကိုေဒါသထြက္ေစမလားသူသိခ်င္သည္။
လမ္းေကြ႕တစ္ခုနားေရာက္လွ်င္ ကုေဖးသည္
သူ႕လက္ေမာင္းကိုျပန္တိုက္လာ၏။
သူ ကုေဖးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ကုေဖးက
သူ႕ကိုၾကည့္ေနၿပီး သူ႕လက္ေမာင္းကိုထပ္တိုက္
လာသည္။
က်န္ခ်န္ ေမးလိုက္တယ္။
"မင္း ဘာလုပ္ေနတာလဲ။"
"ငါကအရမ္းအမွတ္သည္းေျခႀကီးတယ္။"
"ဒါေပမယ့္, ငါက မင္းကို ရည္႐ြယ္ခ်က္ ရွိရွိ
တမင္ဝင္တိုက္တာမွမဟုတ္တာ။"
ထိုစကားကိုေျပာၿပီးေနာက္ က်န္ခ်န္အျပစ္ရွိ
သေယာင္ခံစားလိုက္ရသည္။
"အိုး ,ငါက ရည္႐ြယ္ခ်က္ ရွိရွိလုပ္တာ။"
ကုေဖး ေလွာင္ရယ္ကာ သူ႕လက္ေမာင္းကို ဝင္တိုက္၏။
"မင္း ဒါကိုဆက္လုပ္ခ်င္တာလား။"
က်န္ခ်န္ရယ္လိုက္တယ္။ကုေဖးကို သူ႕လက္
ေမာင္းႏွင့္ျပန္တြန္းထုတ္လိုက္သည္။
ကုေဖးကလည္း သူ႕ကိုထပ္တြန္းလာ၏။
က်န္ခ်န္ ေမးလိုက္တယ္။
"Geeezz မင္း အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိေနၿပီလဲဆိုတာသိရဲ႕လား....ဟမ္?။"
"မင္းထက္ေတာ့ ငယ္တယ္။ "
ကုေဖးက ေျပာရင္းဆိုရင္းပင္ သူ႕လက္ေမာင္းကိုတြန္းတိုက္ျပန္သည္။
"Fuck!"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို တံေတာင္ဆစ္ႏွင့္တြက္လိုက္တယ္။
ကုေဖးက သူ႕အတိုင္းတုံ႕ျပန္၏။
က်န္ခ်န္သူ႕ကိုတြန္းလွ်င္ ကုေဖးကလည္း
ျပန္တြန္းသည္။
သူတို႔က ကေလးလား?
အ႐ူးလား?
သူတို႔ရဲ႕ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ခ်ီးပဲရွိတာလား?
က်န္ခ်န္ရဲ႕ဦးေႏွာက္ထဲတြင္တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေတြးမိေသာ္လည္းသူ႕လႈပ္ရွားမႈေတြကိုမရပ္တန့္ေခ်။
သူႏွင့္ကုေဖးက
'မင္း ငါ့ကိုတြန္းရင္၊ငါလည္း မင္းကိုျပန္တြန္းမယ္ '
ဆိုသည့္ ဂိမ္းကို လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ကစားလာ
ခဲ့သည္။
ေန႕လည္အားလပ္ခ်ိန္သည္အခ်ိန္မ်ားမ်ားမရ
တာေၾကာင့္ သူတို႔သည္အုပ္စုႏွစ္စုဖြဲ႕ၿပီးမေလ့
က်င့္ေတာ့ေပ။ ထိုအစား,ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္
မႈကို အေလးထား ေလ့က်င့္၏။ ေခါင္းေဆာင္
ဝမ္႐ႊိက ယခင္ထက္ပိုၿပီး ယုံၾကည္စိတ္ခ်စရာ ေကာင္းလာ၏။လူတိုင္းရဲ႕အားနည္းခ်က္မ်ား
ကိုေထာက္ျပ႐ုံျဖစ္ၿပီး၊ယခင္ေလ့က်င့္ခဲ့သလိုမ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ဖို႔မလိုေတာ့ေပ။
ဝမ္႐ႊိကေျပာသည္။
"ငါ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္က ၿပိဳင္ပြဲအေၾကာင္းကို
အမ်ားႀကီးေတြးခဲ့တယ္။ငါ့အထင္ လာမယ့္
ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ ငါတို႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာလည္း
ျပင္ထားဖို႔လိုတယ္။တန္းခြဲ၂ကကစားသမား
ေတြရဲ႕ကစားပြဲဗီဒီယိုကိုခဏခဏၾကည့္ျဖစ္
တယ္။ငါ့အထင္,သူတို႔ကိုအနိုင္ရနိုင္တယ္....
ဒါေပမယ့္, ၿပိဳင္ပြဲကခက္လိမ့္မယ္။"
"ငါတို႔အေကာင္းဆုံးကစားဖို႔ပဲလိုတယ္။"
က်န္ခ်န္ ေဘးစည္းမွာေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္
လိုက္၏။
"ဒီတစ္ေခါက္ ငါတို႔ရဲ႕ပန္းတိုင္က ပထမေနရာ
ယူဖို႔မဟုတ္ဘူး။"
ဝမ္႐ႊိကေမးလာသည္။
"ဒါဆို ငါတို႔ရဲ႕ပန္းတိုင္ကဘာလဲ။"
"ငါတို႔ အစြယ္မက်ိဳးဖို႔အတြက္။"
က်န္ခ်န္ ရယ္ျမဴးစြာေျပာလိုက္၏။
လူတိုင္းကသေဘာက်စြာရယ္ၾကသည္။
က်န္ခ်န္ ဆက္ေျပာလိုက္၏။
"ငါတို႔အစတည္းကပထမေနရာယူဖို႔ရည္႐ြယ္
ထားမွမဟုတ္တာ။ငါတို႔ အားလုံးက ျမင္းနက္ျဖစ္လာခ်င္တာ။"
ဝမ္႐ႊိက လက္ခုပ္တီးသည္။
"မင္းေျပာတာမွန္တယ္ ။ ငါတို႔ကမၾကာခင္
ျမင္းနက္ေတြျဖစ္လာေတာ့မွာ။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုလက္မေထာင္ျပလိုက္၏။
"ငါတို႔အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားၿပီးကစားမယ္။ ရလဒ္က အေရးမႀကီးဘူး။ "
.......
ကုေဖးရဲ႕အိပ္ကပ္ထဲမွဖုန္းကအသံျမည္လာ
၏။သူ႕လက္ထဲက ေဘာလုံးကို ဘက္စကတ္
ေဘာျခင္းထဲသို႔ပစ္သြင္းလိုက္သည္။
သူသည္ဖုန္းထုတ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ေခၚဆိုသူ
အမည္ကဟို႔ဇီျဖစ္ေန၍အံ့အားသင့္သြား၏။
သူသည္က်န္းဘင္းကိုေျပာခဲ့သကဲ့သို႔ သူႏွင့္
ဟို႔ဇီကရင္းႏွီးတဲ့မိတ္ေဆြမဟုတ္ေပ။ သူတို႔
မွာတစ္ေယာက္ဖုန္းနံပါတ္တစ္ေယာက္ရွိေပ
မယ့္အဆက္အသြယ္မွမရွိေပ။ ယခု ဟို႔ဇီ က
သူ႕ဆီဖုန္းဆက္လာတာေၾကာင့္ျပသာနာအား
အခ်ိန္ဆက္ဆြဲထား၍မရမွန္းကုေဖးနားလည္
သည္။
သူ ေဘးစည္းမ်ဥ္းသို ့ေလွ်ာက္သြားၿပီး
ဖုန္းျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"ဟယ္လို။"
"အာ,မင္းတို႔ေက်ာင္းကေနအေစာႀကီးထြက္
လာတာလား။"
ဖုန္းတစ္ဖက္ျခမ္းက ဟို႔ဇီရဲ႕အသံထြက္လာသည္။
"ငါတို႔လည္း မင္းတို႔ကို ေတြ႕ခ်င္လို႔
ထြက္လာေနၿပီ။"
ကုေဖး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္၏။
"ဘာေျပာခ်င္တာလဲ။မင္းက ငါတို႔အတန္းက
လူေတြကိုဆြဲထည့္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတာလား။"
"အဓိပၸါယ္မရွိတာ။"
ဟို႔ဇီက ရယ္သည္။
"ငါကေက်ာင္းသားေတြကိုခက္ခဲေအာင္မလုပ္
ဘူး။မင္းနဲ႕က်န္ခ်န္ဆီကိုလာၿပီးကစားဖို႔ေမးမ
လို႔။မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေမာက္မာလြန္းေတာ့၊
လူကိုယ္တိုင္လာၿပီးမင္းတို႔ကိုေမးရတာေလ။"
ကုေဖး ေမးလိုက္၏။
"ဘယ္အခ်ိန္လဲ?။"
"ဒီေန႕ ,ေန႕လည္ခင္း။ငါ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို
ကစားေနၾကကြင္းမွာေစာင့္ေနမယ္။ က်န္ခ်န္
ၿပီးရင္ မင္းႀကိဳက္တဲ့လူေ႐ြးေခၚခဲ့လို႔ရတယ္။အာ...ငါက သေဘာထားႀကီးတယ္မလား။"
သူ က်န္ခ်န္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္က်န္ခ်န္
ကလည္းသူ႕ကိုၾကည့္ေနသည္။
"ေကာင္းၿပီ။က်န္းဘင္းက ဒီေလာက္ေတာင္း
ဆိုေနေတာ့တစ္ပြဲႏႊဲၿပီးတစ္ခါတည္းအဆုံး
သတ္ေပးရတာေပါ့။ "
"ျပသာနာ မရွိဘူး။"
ဟို႔ဇီက ဖုန္းခ်သြားသည္။
ကုေဖးသည္လီယန္ဆီမက္ေဆ့ခ်္တစ္ေစာင္ပို႔လိုက္၏။တျခားသူကိုႀကိဳၿပီးအသိေပးထားဖို႔
လီယန္ကိုေျပာၿပီးေနာက္ သူဖုန္းထဲမွalarmကို
ခ်ိန္လိုက္သည္။ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို စိုက္ၾကည့္
ရင္း၊မ်က္ႏွာျပင္အေမွာင္က်သြားသည့္အခါမွ
သူ႕ဖုန္းကိုအိပ္ကပ္ထဲျပန္ထည့္ၿပီး ကြင္းထဲျပန္
ဝင္လိုက္သည္။
ဝမ္႐ႊိႏွင့္ တျခားသူမ်ားကစိတ္အားထက္သန္စြာေလ့က်င့္ေန၍ သူ႕ကို မည္သူမွ်မသိထားမိ
ေပ။က်န္ခ်န္ တစ္ေယာက္တည္းကသာသူ႕ဆီေလွ်ာက္လာၿပီး သူ႕ေရွ႕မွာပိတ္ရပ္လာ၏။
"ဘယ္သူ ဆက္တာလဲ။"
"ဟို႔ဇီ။"
"သူက အခ်ိန္သတ္မွတ္လိုက္ၿပီလား။"
"အင္း"
ကုေဖး ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"ငါတို႔ၿပိဳင္ပြဲ ၿပီးရင္။"
က်န္ခ်န္က ေလးေလးနက္နက္ ေတြးေနၿပီးမွ
ဆက္ေမးလာသည္။
"ငါတို႔အျပင္ ဘယ္သူ႕ကိုေခၚသြားမွာလဲ။"
"လီယန္၊လ်ိဳဖန္း၊နဲ႕ တျခားသူေတြပါတယ္။
ငါတို႔က သူတို႔ နဲ႕ ခဏတိုင္းကစားေနၾကဆိုေတာ့
သူတို႔ဗ်ဴဟာကိုရင္းႏွီးတယ္။"
က်န္ခ်န္က ခဏမွ် တိတ္ဆိတ္သြား၏။
"သူတို႔ မင္းကို တစ္ခုခု လုပ္ၾကမွာမဟုတ္
ဘူးမလား။"
"သူတို႔ ငါ့ကိုဘာမွမလုပ္နိုင္ပါဘူး။"
ကုေဖး ဒူးေကြးၿပီး ထိုင္လိုက္၏။
"တန္းခြဲ(၇)ကလူေတြ က်န္းဘင္းကို ေခၚလာ
တည္းကျပသာနာရွာခ်င္ေနတာ။က်န္းဘင္း
ကအရႈံးကိုလက္ခံနိုင္စြမ္းမရွိဘူး။ဒါေပမယ့္
သူ ရႈံးသြားတယ္။"
က်န္ခ်န္က ဘာမွ မတုံ႕ျပန္ေပ။ သူက
သူ႕ေရွ႕မွာေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္၏။
"သူတို႔ကစားပြဲမွာထူးထူးဆန္းဆန္းလုပ္
လာရင္ငါတို႔နည္းနည္းသည္းခံလိုက္ရေအာင္။"
"အင္း။"
ကုေဖး သူ႕ကိုေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"အဆိုးဆုံးျဖစ္လာရင္ ငါတို႔အေသးအမႊားဒဏ္ရာေလာက္ပဲရမွာပါ။"
က်န္ခ်န္က ဆက္ေျပာသည္။
"အခ်ိန္မ်ားမ်ားဆြဲထားနိုင္ေလငါတို႔အတြက္
ပိုေကာင္းေလပဲ။"
"အင္း။"
က်န္ခ်န္က သူ႕မ်က္ႏွာအားၾကည့္လာ၏။
"မင္း ဒီေန႕အရမ္းက်ိဳးႏြံေနသလိုပဲ။တစ္ခုခု
ျဖစ္ေနတာလား။"
ကုေဖး ရယ္လိုက္သည္။
"ငါတစ္ခုခုမလုပ္ခင္ မင္းကိုအရင္ဆုံးေျပာ
မယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား။"
"ငါ့ကိုဘာကိစၥမွဖုံးကြယ္ထားဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႕။"
က်န္ခ်န္က သတိေပးလာသည္။
"ဘယ္ေတာ့မွအဆုံးမသတ္ေတာ့မွာကို ငါစိတ္ပူတယ္။"
ကုေဖး ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"ငါ နားလည္တယ္။ "
ႏွစ္ေယာက္သည္တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
စူးနစ္စြာစိုက္ၾကည့္ေနခ်ိန္၊ဝမ္႐ႊိရဲ႕ေအာ္သံႏွင့္
အတူ တစ္စုံတစ္ရာ က သူတို႔ ဆီ ပ်ံဝဲလာတာမွန္း
ကုေဖးသတိထားမိသည္။
ေဘာလုံးကိုဘယ္လိုကိုယ္ေနဟန္ထားႏွင့္ပစ္
လိုက္လို႔ဘယ္သူမွ်မဖမ္းနိုင္တာလဲဆိုတာကို
သူတကယ္နားမလည္နိုင္... ကုေဖးသက္ျပင္း
ခ်လိဳက္၏။
သူ လက္တစ္ဖက္ကိုျမႇောက္ၿပီး ေဘာလုံးကို တားဆီးဖို႔ ႐ြယ္လိုက္ေသာ္လည္း က်န္ခ်န္က ႐ုတ္တရက္ေခါင္းလွည့္သြားၿပီး ေဘာလုံးကို
ဖမ္းလိုက္သည္။
"မင္းရဲ႕အလိုအေလ်ာက္ တုံ႕ျပန္တတ္တဲ့
အက်င့္က....."
ကုေဖးသက္ျပင္းထပ္ခ်လိဳက္၏။ယခုတစ္
ႀကိမ္တြင္ သူၿပဳံးၿပီး သက္ျပင္းခ်လိဳက္တာ
ျဖစ္၏။
က်န္ခ်န္ကေဘာလုံးကို ဝမ္႐ႊိဆီသို႔ျပန္ပစ္ၿပီး
ေနာက္ မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး လက္မွ ဖုန္ေတြကို
ခါလိုက္၏။သူကတျခားသူေတြႏွင့္ ေလ့က်င့္
ဖို႔ရန္ ေလွ်ာက္သြားၿပီးမွ ေျခလွမ္းေတြကိုရပ္
တန့္ၿပီးသူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္လာသည္။
"တစ္ေယာက္တည္း မသြားရဘူး။"
"ငါ သိပါၿပီ။"
ကုေဖး စိတ္ရႈပ္စြာပင္သြားဖို႔ရန္ လက္ခါျပလိုက္သည္။
ေန႕လည္ခင္း ေလ့က်င့္မႈ အခ်ိန္ျပည့္သြားတာ
ေတာင္မွ လူတိုင္းက ဆက္ၿပီးေတာ့ ေလ့က်င့္
ခ်င္ေနသည္။
"ေဘာလုံးကစားတာကအရမ္းစိတ္ဝင္စား
စရာေကာင္းတယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ "
က်န္းယြမ္ကေျပာ၏။ သူက အရံကစားသမား
တစ္ေယာက္မွ်ျဖစ္ေသာ္လည္းအရင္ၿပိဳင္ပြဲမွာ
ဝင္ကစားထားသည့္အရွိန္ကက်န္ေနဆဲျဖစ္
သည္။
ဝမ္႐ႊိက အေႏြးထည္ကို ပခုံးေပၚလြဲတင္ရင္း အထာက်က်ေျပာ၏။
"ၿပိဳင္ပြဲၿပီးသြားရင္လည္း ငါတို႔ဘာသာဆက္
ေလ့က်င့္လို႔ရတယ္။ ငါတို႔ အခုတည္းကႀကိဳ
ေလ့က်င့္ထားရင္ေနာက္စာသင္ႏွစ္မွာလည္း
ထပ္ၿပိဳင္လို႔ရတယ္။"
လူတိုင္းက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေခါင္းညိတ္လာသည္။
က်န္ခ်န္ကျဖတ္ေျပာလိုက္၏။
"မိန္းကေလးေတြကိုလည္း မင္း အားလပ္ခ်ိန္
ရွာၿပီးသင္ေပးသင့္တယ္။သူတို႔ တစ္ပြဲတည္း
နဲ႕ ျပဳတ္မသြားေအာင္လို႔။"
"ဟုတ္တယ္။"
ဝမ္႐ႊိက မ်က္လုံးပင့္ၾကည့္၏။
"ရီက်င္းနဲ႕ တျခားေကာင္မေလးေတြက
ဘက္စကတ္ေဘာကစားရတာႀကိဳက္တယ္။
သူတို႔ကို သင္ေပးမယ့္သူမရွိလို႔။"
သူတို႔ေက်ာင္းဂိတ္ႏွင့္နီးလာခ်ိန္တြင္ကုေဖးရဲ႕
ဖုန္းကအသံျမည္လာသည္။
"ဘာလဲ...အိုး...ကြၽန္ေတာ္ေမ့ေနတာ။ အင္း...
အင္း...ကြၽန္ေတာ္အခုသြားလိုက္မယ္။အိုေကကြၽန္ေတာ္အခုအိမ္ျပန္လာၿပီ။"
က်န္ခ်န္က ခ်က္ခ်င္းေမးလာ၏။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
"ငါေန႕လည္က်ရင္ အားေျမာင္ကို ေဆးစစ္ဖို႔
ေခၚသြားရမွာ။အရင္တစ္ေခါက္သြားတုန္းက ဆရာဝန္ဆီရက္ခ်ိန္းႀကိဳယူခဲ့တာေမ့သြားလို႔။"
ကုေဖး အသံနိမ့္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္။
"ခ်န္ေကာ,ငါ့အစား ေလာင္႐ႊိကို ခြင့္တိုင္ေပး
လို႔ရလား။ မဟုတ္ရင္ေလာင္႐ႊိက ငါ့ဖုန္းကို
ေပါက္ကြဲမတတ္ေခၚလိမ့္မယ္။"
"အင္း။"
က်န္ခ်န္က ေခါင္းညိတ္လာသည္။
"မင္း ငါ့ကို အမွန္အတိုင္းေျပာတာမလား။"
ကုေဖး ရယ္လိုက္တယ္။
"အမွန္အတိုင္းေျပာတာပါ။"
က်န္ခ်န္ ၊ဝမ္႐ႊိ၊ တျခားလူမ်ားေက်ာင္းထဲသို႔
ဝင္သြားတာကိုၾကည့္ၿပီးမွ ကုေဖး စက္ဘီးရပ္
ထားရာ ေနရာဆီေလွ်ာက္သြားၿပီး စက္ဘီးကို ထုတ္၍စတိုးဆိုင္သို႔သြက္သြက္နင္းသြား၏။
လ်ိဳဖန္း၏ Benni ကားစုတ္ေလးက သူတို႔
ဆိုင္ေရွ႕မွာ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။
သူ ကားတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ၿပီး ကားအတြင္းပိုင္း
ကို စစ္ေဆးၾကည့္လိုက္တယ္။
"ကားက ေမာင္းလို႔ရေသးလား။"
ကားေနာက္ခုံမွာလူေလးေယာက္ထိုင္ေနသည္။
ပူရွစ္ေဟာင္ေန်ာင္ထဲမွသုံးေယာက္ကခုံေပၚမွာ
ထိုင္ေနၿပီး၊ လီယန္က ေလာယြီ၏ေျခေထာက္
နားမွာက်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ေနတာျဖစ္သည္။
လီယန္ကေျပာ၏။
"ျမန္ျမန္တက္...ငါက ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္
ေနရတာ။"
ေလာယြီက အက်ိဳးအေၾကာင္းသင့္ဝင္ေျပာ
လာသည္။
"မင္း ငါ့ေပၚမွာထိုင္မယ္ဆိုလည္း ငါမင္းကို
တြန္းခ်မွာ မဟုတ္ဘူး။"
လီယန္က တစ္ခြန္းမခံျပန္ေျပာ၏။
"ဒါေပမဲ့ ငါ မထိုင္ခ်င္ဘူး။ "
ကုေဖးသည္သက္ျပင္းခ်ၿပီး ကားထဲမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္၏။
လ်ိဳဖန္းက ကားစက္ႏွိုးရင္းေမးလာသည္။
"က်န္ခ်န္ကိုမေခၚခဲ့ဘူးလား။"
လီယန္က ဝင္ေျပာ၏။
"ကားကေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ဆန့္ေသး
လို႔လား။သူ႕ ဘာသူ အဲ့ေနရာအရင္သြားႏွင့္
တာ ပိုအဆင္မေျပဘူးလား။"
ကုေဖးေျပာလိုက္တယ္။
"ငါ သူ႕ကို မေျပာခဲ့ဘူး။"
ကားထဲမွာရွိေနတဲ့လူတိုင္းတိတ္ဆိတ္သြား၏
လ်ိဳဖန္းက ကားေမာင္းရင္း သူ႕ကို ၾကည့္လာေသာ္လည္း ဘာမွမေျပာေပ။
အခ်ိန္ကုန္ဆုံးသြားသည့္အခါ လီယန္က
"ယီးပဲ" လို႔ ခပ္တိုးတိုး ဆဲလာ၏။
ဟို႔ဇီေ႐ြးခ်ယ္ထားသည့္ကစားေနၾကကြင္းက
အမိုးလြတ္အားကစား႐ုံေဟာင္းတစ္ခုျဖစ္၏။
ထိုေနရာသည္ေဝးလံေခါင္ပါးကာ လူအမ်ားစုအသြားအလာမလုပ္ၾကေပ။လူေကာင္းေတြက
ဒီေနရာမ်ိဳးကိုလာခ်င္မည္မဟုတ္ေပ။
အားကစား႐ုံေဟာင္းအတြင္းတြင္ ရိုင္းစိုင္းၿပီး ဆိုးသြမ္းေသာလူငယ္မ်ားႏွင့္လူလတ္ပိုင္းမ်ား
အၿမဲရွိတတ္သည္။ဘယ္သူကမွဒီလိုေနရာကို
လာၿပီး ကိုယ့္ဒုကၡကိုမရွာခ်င္ေပ။
လ်ိဳဖန္းက ကားအား ပါကင္ထိုးၿပီးသည့္တိုင္
ကုေဖးကားေပၚမွမဆင္းေသးေပ။ဝိုင္ယာႀကိဳး
ႏွင့္ၿခံစည္းရိုးခတ္ထားသည့္ကြင္းႀကီးအားသူ
လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ ထိုေနရာကိုေရာက္သည့္
အခ်ိန္တိုင္းသူ႕ကိုယ္သူျမင့္မားတဲ့အုတ္တံတိုင္း
ၾကားတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ ေနရသကဲ့
သို႔ခံစားခဲ့ရသည္။
ကားေပၚမွာထိုင္ေနသည့္လက္တစ္ဆုပ္စာမွ်
လူမ်ားကလည္းသူ႕ကိုအသံတိတ္ၾကည့္ေန၏။
"ဒီကိစၥက...."
ကုေဖး စကားစေျပာလိုက္တယ္။
"ငါ့ဘာသာငါ ၾကည့္ရွင္းလိုက္လို႔လည္း
အဆင္ေျပတယ္ ။ မင္းတို႔....."
"မင္း ဘာေသာက္ေရးမပါတာေျပာေနတာလဲ
ငါက မင္း ကစားပြဲနဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ အစီအစဥ္
ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခု ေျပာမယ္ထင္ေနတာ။"
လ်ိဳဖန္းက ကားေပၚမွဆင္းသြား၏။
"ဟို႔ဇီက မင္းကိုလာရွာတာ ငါတို႔ကိုလာရွာတာနဲ႕အတူတူပဲ။သူက ရန္ျဖစ္ခ်င္တာဆို ဒီကိစၥကမင္းတစ္ေယာက္တည္းနဲ႕ ဆိုင္တဲ့ ကိစၥလို႔ ေျပာတာ ငါလက္ခံတယ္။ဒါေပမယ့္ေဘာလုံးကစားမယ္လို႔သတ္မွတ္တည္းကသူကငါတို႔ကိုလည္းဆြဲထည့္
ခ်င္ေနတာအသိအသာပဲ။ငါ့ဖင္ႀကီးမင္းဘာသာ
မင္း ၾကည့္ရွင္းေနပါ့လား!"
လီယန္က သူ႕ပခုံးကို ပုတ္လာ၏။
"ဆင္းမယ္။ "
ကြင္းထဲမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စု႐ုံးေရာက္ရွိ
ေနၾကသည္။လူအားလုံးတစ္ခ်က္ေဝွ႕ၾကည့္လိုက္
႐ုံႏွင့္တင္ သူတို႔ထဲမွတစ္ေယာက္ခ်င္းစီတိုင္းကို
ကုေဖးမွတ္မိ၏။ဒီေနရာကိုလာေသာလူအမ်ားစု
က ျပင္းထန္ေသာကစားပြဲမ်ားကို ကစားဖို႔သက္သက္လာၾကတာမဟုတ္ေပ။ ဒီေနရာမွာရွိ
ေနသည့္သူေတြအားလုံးက၊မင္းကို သူတို႔မ်က္လုံး
ထဲမွာ ျမင္တာသေဘာေတြ႕ရင္မင္းကို
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္စကားေျပာလိမ့္မည္။ သူတို႔ မင္းကိုသေဘာမက်ရင္လက္သီးသုံးၿပီးေျဖရွင္း
မည့္သူမ်ားျဖစ္သည္။
ရန္ျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ ၊ကစားပြဲျဖစ္ေစကြင္းထဲမွာ
ရွိသည့္ပရိတ္သတ္ေတြက စိတ္အားထက္
သန္လွ်က္ရွိသည္။
ဟို႔ဇီႏွင့္က်န္းဘင္းကေဘးစည္းမွာရပ္ေနသည္
။ ၿခံစည္းရိုးမွီၿပီးစီးကရက္ကိုႏႈတ္ခမ္းထက္မွာ
ေတ့ထားသည့္ ဟို႔ဇီက သူတို႔ ေရာက္လာတာ
ျမင္လွ်င္ ေခါင္းညိတ္ျပလာသည္။
ဟို႔ဇီကကစားပြဲမွာဝင္ကစားမည္မဟုတ္ေခ်။
သူကကစားပြဲေတြကိုမႏွစ္သက္ေပ။ သူက ပြဲ
ၾကည့္ခ်င္႐ုံသက္သက္ေရာက္လာတာျဖစ္၏
သူ႕ေရွာင္ဒီမျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးကသူ႕ညီ
အငယ္ဆုံးႏွင့္ေဘာလုံးပြဲအေယာင္ျပကစားပြဲ
ကစားလိမ့္မည္!သူက ကုေဖးကိုရွင္းထုတ္ပစ္
ဖို႔ အခြင့္အေရးရွာေနတာျဖစ္ၿပီး ယခုကစားပြဲက
သူ႕အတြက္ အခြင့္အေရးျဖစ္လိမ့္မည္။
(T/N ေရွာင္ဒီ...လက္ပါးအေစ။)
က်န္ခ်န္၏အသေရတင့္တယ္ေသာရည္႐ြယ္
ခ်က္ေတြေၾကာင့္လား ဒါမွမဟုတ္ ဟို႔ဇီဝင္ပါ
လာတည္းကသူတို႔ျပသာနာကိုေရွာင္လြဲ၍မရ
နိုင္မွန္း သိတာေၾကာင့္လား ကုေဖးကိုယ္တိုင္
ေတာင္မသိေပ။သူတစ္ေယာက္တည္းသာဆို
ဒီျပသာနာေတြကိုအသက္တစ္ရွိုက္စာအတြင္းေကာင္းေကာင္းေျဖရွင္းနိုင္၏။ က်န္ခ်န္ကိုမူ
ယခုလိုမ်ိဳးအဆင့္အတန္းနိမ့္ၿပီး အဓိပၸါယ္ မဲ့
သည့္ရန္ပြဲေတြၾကားမွာဆြဲမထည့္ရက္ေပ။
ဟို႔ဇီက ကုေဖးကိုၾကည့္လာသည္။
"မင္းရဲ႕လူေတြလည္းေခၚလာၿပီဆိုေတာ့စလိုက္
ေတာ့မလား။နာရီဝက္အခ်ိန္ရတယ္။အမွတ္အမ်ားဆုံးရတဲ့အသင္းက အနိုင္ပဲ။"
ကုေဖး အေႏြးထည္ကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္၏။
"စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းရွိလား။"
ဟို႔ဇီကျပန္ေျဖသည္။
"မရွိဘူး။"
လီယန္ႏွင့္တျခားလူေတြဆီ ကုေဖးေလွ်ာက္
သြားလိုက္၏။
"လီယန္ဝင္ကစားစရာမလိုဘူး။မင္းက ငါတို႔
ငါးေယာက္ကစားေနတုန္းသူတို႔ဖက္ကလူကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ထား။"
"အင္း။"
လီယန္က လက္ႏွစ္ဖက္ပိုက္ၿပီး အသံျပဳ
လာသည္။
ကစားပြဲကဘာစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမွ်မရွိေပ။ သေဘာတရားကသူတို႔ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနမည့္ ဒိုင္လူႀကီးမရွိ၍ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဂ႐ုစိုက္ေနစရာ
မလိုဘဲလွည့္ကြက္သုံးၿပီး ကစားနိုင္သည္။
"တာ့ေဖး။"
လက္တန္းကိုမွီကာရပ္ေနသည့္လူအုပ္ထဲက
တစ္ေယာက္ကသူ႕နာမည္ကိုလွမ္းေခၚလာ၏။
"အကူအညီ လိုလား။"
ကုေဖး ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ သူႏွင့္အတူကစားဖူးသည့္လူတစ္ခ်ိဳ႕ကိုျမင္လိုက္
ရသည္။သူ ေခါင္းယမ္းျပလိုက္၏။
"ကစားပြဲကစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမရွိဘူး။"
ထိုလူကစကားဆက္မဆိုေတာ့ပဲ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
ပုံမွန္ကစားပြဲဆိုလွ်င္ သူတို႔က လိုက္နာရမည့္
စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားရွိသည္၊ကစားပြဲတြင္
တစ္စုံတစ္ေယာက္က ညစ္ၿပီး ကစားေနလွ်င္
အတူတြဲၿပီးကစားခ်င္စိတ္ရွိေသးသေ႐ြ႕ေတာ့ အဆင္ေျပနိုင္သည္။ဒါေပမယ့္ , ကစားပြဲတြင္
စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းမွမရွိလွ်င္ ထိုကစားပြဲရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို လူတိုင္း သိသည္။
က်န္းဘင္းဖက္မွလူငါးေယာက္ကလည္း သူတို႔
ႏွင့္အၿမဲကစားေနသူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္တစ္ဦးခ်င္းစီတိုင္းရဲ႕ကစားဟန္မ်ားကိုရင္းႏွီးေနၿပီးျဖစ္သည္။သို႔ေသာ္,ယခုကစားပြဲတြင္မူဘယ္သူက
ဘာမွန္းအခ်င္းခ်င္းမသိေသးေပ။အဆုံးတြင္သူတို႔ကတစ္ခါမွထိပ္တိုက္မတိုက္ဖူးေသာသူေတြျဖစ္သည္။
သူတို႔ခါးၾကားတြင္ သိုဝွက္ထားသည့္ ပစၥည္း
အမ်ားႀကီးရွိနိုင္ေသာ္လည္းကုေဖးမွာမရွိေပ။
လက္ရွိအေနအထားတြင္ သူကဘာပစၥည္းကို
မွထုတ္သုံးမွာမဟုတ္ေခ်။သူတို႔ဖက္ကတစ္ခု
ခုလုပ္ဖို႔စတင္လာရင္ေတာင္ သူ လက္ကိုသာ
သုံးၿပီးကာကြယ္မွာျဖစ္သည္။
ထိုအခ်က္ကိုစဥ္းစားေနရင္း ကုေဖး ႐ႊင္ျမဴး
စရာေကာင္းေသာအေတြးတစ္ခုစဥ္းစားမိ၏။
အကယ္၍ က်န္ခ်န္သာ ဒီေနရာမွာရွိေနလွ်င္
သူက သူ႕ကို ကြင္းထဲေပးသြားမွာမဟုတ္ေခ်။
ဒါမွမဟုတ္ သူက ပုံးကြယ္စရာ ေနရာတစ္ခု
ရွာၿပီး သူ႕ေလးခြကိုသုံးေလာက္သည္။
သူ႕အေတြးႏွင့္သူတစ္ေယာက္တည္း သေဘာ
က်ကာရယ္ခ်င္လာတာေၾကာင့္ကုေဖးေခါင္း
ငုံ႕ၿပီး ရယ္လိုက္၏။
လီယန္က သူ႕ကို ၾကည့္လာသည္။
" အေလးအနက္ထားစမ္း။ဒါက ရန္ပြဲေနာ္။"
"ငါ သိတယ္။"
ကုေဖးသည္ ကြင္းထဲသို႔ေလွ်ာက္မသြားခင္အထိ ရယ္ေနခဲ့၏။
.....
ေလာင္လုသည္အတန္းေရွ႕မွာစိတ္အားထက္
သန္စြာသင္ခန္းစာပို႔ခ်ေနေပမယ့္ က်န္ခ်န္က
စားပြဲခုံေပၚမွာ ေမွာက္အိပ္ေန၏။ ေမဂ်ာတန္း
မ်ားကို ေန႕လည္ ေန႕ခင္းမွာ သင္ေသာေၾကာင့္ စာသင္ခန္းအတြင္းရွိလူတိုင္းက အသက္ေသ
ေနသကဲ့သို႔။စကားမ်ားေနၾကေသာလူအေရ
အတြက္ပင္နည္းသြား၏။
ေလာင္လုကပုံမွန္ခ်ိန္ထက္သေဘာေကာင္း
ေနလွ်က္ရွိသည္။သူ႕ဘာသာရပ္မွာက်န္ခ်န္
ကအမွတ္ျပည့္ရသည့္အတြက္အေတာ္ေလး
ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၿပီး စာသင္ခ်ိန္တစ္ဝက္ေက်ာ္တဲ့တိုင္ေအာင္ ဆူေငါက္ျခင္း မရွိေပ။
က်န္ခ်န္သည္သင္ခန္းစာမ်ားေကာင္းေကာင္း
လိုက္နားမေထာင္ေပ။ လက္ထဲမွာ ဖုန္းကိုကိုင္
ၿပီးဖန္းက်ိပို႔လာသည့္စာ႐ြက္မ်ားကိုေျဖၾကည့္ေနသည္။စာသင္ခ်ိန္စကတည္းက သူ ေမးခြန္း
ေျဖတာမိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္၏။ ေမးခြန္း
မ်ားကိုေျဖေသာအျမန္ႏႈန္းကစီက်ဳံးႏွစ္ဝက္စာ
ေမးပြဲမွာေျဖတုန္းကထက္ေႏွးေနေသးသည္။
အတန္းႏွစ္ခုၾကားမွနားခ်ိန္မွာေတာင္မရပ္ဘဲ ေမးခြန္းမ်ားကိုသူဆက္ေျဖလိုက္သည္။
ထိုေမးခြန္းမ်ားကိုေျဖဖို႔္ သူကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္
ခ်ိန္အားအသုံးျပဳလိုက္၏။
ေမးခြန္းအားလုံး သူေျဖၿပီးသည္ႏွင့္ စာ႐ြက္
မ်ားကိုဓာတ္ပုံရိုက္ၿပီး ဖန္းက်ိဆီ ပို႔ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္ဆရာဆီမွအေျဖမွန္,မမွန္ၾကည့္ေပး
ဖို႔ရန္အကူအညီေတာင္းလိုက္သည္။
ေန႕လည္တည္းက သူ႕စိတ္အေျခအေနသည္သိပ္မေကာင္းေခ်။ဘက္စကတ္ေဘာကစား
မိတာေၾကာင့္လား.....ဒါမွမဟုတ္သူအိပ္ေရး
မဝေသးတာေၾကာင့္လား။
သူ႕ေဘးမွစားပြဲခုံအလြတ္ကိုၾကည့္လိုက္၏။
ဟုတ္သည္ ...သူစိတ္မေပ်ာ္မ႐ႊင္ျဖစ္ေနတာ
ကုေဖးေၾကာင့္ပင္....
သူ ဘာေၾကာင့္ေလာင္႐ႊိဆီမွာ ကုေဖးအတြက္
ခြင့္ေတာင္းေပးလိုက္ရတာလဲ။
သူ႕စိတ္သည္ဂနာမၿငိမ္ေပ။က်န္ခ်န္သည္စားပြဲ
ေပၚေမွာက္အိပ္ၿပီး ေန႕လည္က သူတို႔ေလ့က်င့္
ေနစဥ္ ကုေဖးဆီဝင္လာတဲ့ ဖုန္းႏွင့္ ကုေဖးအိမ္ျပန္သြားသည့္အေၾကာင္းကိုတစ္ခုခ်င္းစီ ေလးေလးနက္နက္ျပန္စဥ္းစားလိုက္၏။
ဘာျပသာနာမွမရွိသလိုမ်ိဳးအားလုံးကပုံမွန္
အတိုင္းသာသြားေနသည္ထင္ရေသာ္လည္း
သူ႕ ရင္ထဲမွာ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားတလိပ္လိပ္တိုး
လာသည္။
စားပြဲေပၚမွာေမွာက္အိပ္ၿပီးအခ်ိန္အၾကာႀကီး
စိတ္ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနၿပီးေနာက္တြင္ က်န္ခ်န္
ဆက္သည္းမခံနိုင္ေတာ့ေခ်။ အတန္းခ်ိန္ ၿပီး
တဲ့ထိသူမေစာင့္နိုင္ေတာ့ပဲဖုန္းကိုဆြဲထုတ္ၿပီး
မက္ေဆ့ခ်္မပို႔ပဲကုေဖးရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ကို တန္း
ေခၚလိုက္သည္။
ကုေဖးက ကုေျမာင္ႏွင့္ပတ္သတ္လာလွ်င္ အေသးစိတ္က်ၿပီး ဂ႐ုစိုက္တတ္သည့္ သူ
ျဖစ္သည္။
အခုက်မွ သူကဆရာဝန္ႏွင့္ႀကိဳခ်ိန္းထားတဲ့
အခ်ိန္ကို ေမ့သြားတာ...
သူ လုံးဝမယုံဘူး။
ဖုန္းျမည္သံအဆုံးသတ္သြားသည့္တိုင္ေအာင္
ကုေဖးက သူ႕ဖုန္းကိုမကိုင္ေသးေပ။
ဘယ္သူဖုန္းမကိုင္ဘူး။ဖုန္းတစ္ခ်ိန္လုံးအသံ
ျမည္ေနတာေတာင္ကုေဖးကသူ႕ဖုန္းကိုမကိုင္
ဘူး။
က်န္ခ်န္ တစ္ကိုယ္လုံးေအးစက္သြား၏။
သူ ဖုန္းဆက္ေခၚေနသည့္တိုင္ေအာင္ ဖုန္းက
ေျဖဆိုမယ့္သူ မရွိေပ။
"Fuck!"
သူဒီအတိုင္းၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ၿပီးဆက္ေစာင့္
မေနနိုင္ေတာ့ေပ။
.........
LA ရိုက္မယ့္အသဲေလးေတြအတြက္ Page ေလးေထာင္ေပးထားပါတယ္တဲ့❤
Sweet in Winter - Wang AnYu x Fan Cheng Cheng myanmar ✨
စိတ္ဝင္စားရင္ သြားၾကည့္ေပးပါအုံး ❤