Chapter 47;
ဆန္ကိတ္သည္တကယ္အရသာရွိ၏။မုန့္ဆိုင္
မွာမထင္ရွားေပမယ့္အရသာမွာအထူးေကာင္း
မြန္သည္။ကုေဖးရဲ႕အရည္အခ်င္းကိုသူ အသိ
အမွတ္ျပဳရလိမ့္မည္။
သူ ဝမ္းနည္းတႀကီးငိုေႂကြးၿပီးေနာက္ သူ႕ႏွလုံး
သားကနည္းနည္းတင္းတိမ္သြား၏။ကိစၥတိုင္း
အားအေသးစိတ္မေတြးခ်င္ေတာ့ေပ။ ယခုဆို
သူလိုအပ္သမွ်ဝယ္ၿပီး၊ ဗိုက္တင္းတဲ့အထိစား
ေသာက္ခဲ့၏။ဆိုင္ေလးထဲမွ ျပန္ထြက္လာခ်ိန္
က်န္ခ်န္ႀကဳံ႕ထိုးလိုက္သည္။ သူ႕ရဲ႕ျပည့္တင္း
ေနေသာဗိုက္ကသက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္လာ
၏။
"ျပန္ေတာ့မလား။"
ကုေဖးက ဖုန္းထဲမွအခ်ိန္ကိုၾကည့္ၿပီး
ေမးလာသည္။
"မင္း စာၾကည့္အုံးမွာမလား။"
"စာျပန္ၾကည့္စရာမလိုဘူး။ဒါေပမယ့္,ငါ
အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ငါကစာေမးပြဲမေျဖခင္ရက္
ပိုင္းဆို ဘယ္ေတာ့မွစာျပန္မၾကည့္ဘူး။စာ
ေမးပြဲငယ္ငယ္ႀကီးႀကီးကိစၥမရွိဘူး။အိပ္ေရး
ဝဖို႔လိုတယ္။"
ကုေဖးက ျပန္ေျဖ၏။
"အိုး,အတူတူပဲ။ ငါလည္း စာေမးပြဲ ႀကီးႀကီး
ငယ္ငယ္ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ႏွစ္တိုင္းစာေမးပြဲခန္း
ထဲမွာအိပ္တယ္။"
က်န္ခ်န္ရယ္ခ်င္စိတ္အားမထိန္းလိုက္နိုင္ေပ။
ႏွစ္ေယာက္သည္ေခါင္းငုံ႕ကာရယ္လိုက္၏။သူ
အရယ္လြန္ၿပီး ႏွာရည္ က်လာသည့္အခါ တစ္ရႈး
တစ္႐ြက္ထုတ္ၿပီးႏွာေခါင္းအားဖိသုပ္လိုက္တယ္။
"ခ်ီးပဲ!"
"ျပန္ရေအာင္။ျမန္ျမန္ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္။ရာသီဥတုကေအးေနၿပီ၊စာေမးပြဲေျဖရင္းတန္း
လန္းအိပ္ငိုက္လိမ့္မယ္။"
က်န္ခ်န္ လက္ယမ္းလိုက္တယ္။
"အဲ့ဒီလိုျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ငါက စာေမးပြဲကို
မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီးေျဖနိုင္တယ္။"
"အဲ့လိုေတာ့မျဖစ္ဘူးထင္တယ္။မင္း မ်က္လုံး
ဖြင့္ေရးထားတဲ့စာေတြေတာင္နားလည္ဖို႔မလြယ္တာ...မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီး ေရးရင္..."
က်န္ခ်န္ ထပ္ရယ္လိုက္၏။
"မင္းရဲ႕ပါးစပ္ကို ဒီေလာင္ဇီအတြက္
ပိတ္ထားစမ္းပါ။"
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ စက္ဘီးကိုယ္စီ ျဖည္း
ျဖည္းခ်င္းနင္းၿပီးသူငွားထားေသာအေဆာက္
အဦးဆီျပန္ခဲ့သည္။ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္ကုေဖး
ကအေပၚမတက္ေပ။စက္ဘီးရဲ႕ေနာက္ခုံေပၚမွ
ပစၥည္းမ်ားကို သူ႕ဆီကမ္းေပးလာ၏။
"မင္း လမ္းေပ်ာက္ရင္ ငါ့ဆီဖုန္းဆက္လိုက္။
ငါ မင္းကိုေျပာျပမယ္။"
"ငါ့လမ္း ငါသိတယ္။"
ကုေဖးက သူ႕ကို ညင္သာစြာၿပဳံး၏။
"ေကာင္းေသာညပါ။ "
"ေကာင္းေသာညပါ။ "
က်န္ခ်န္သည္စက္ဘီးအားေလွကားအုံရင္းသို႔
တြန္းလာၿပီး လက္တန္းမွာမွီ၍ေသာ့ခတ္လိုက္
၏။ထို႔ေနာက္သူဝယ္လာေသာပစၥည္းမ်ားအား
သယ္ၿပီး အေပၚသို႔တက္လာခဲ့သည္။
အခန္းတံခါးဖြင့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ႕အခန္းသည္
လီေပါင္ေကာ္ရဲ႕အိမ္မွာရွိေနစဥ္အတိုင္း တိတ္
ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေန၏။ ဘယ္ေနရာ ျဖစ္ျဖစ္
သူ႕အတြက္ခံစားခ်က္သစ္လြင္လာတာမ်ိဳးမရွိ
ေပ။လီေပါင္ေကာ္ရဲ႕ ျပသာနာေသာင္းေျခာက္
ေထာင္ေၾကာင့္ စိတ္မဆင္းရဲခ်င္ေပ။ သူသည္
လီေပါင္ေကာ္၏အေႂကြးမ်ားကို ထပ္ကာထပ္
ကာဆပ္ေပးေနစရာမလို။ထို႔ျပင္လီေပါင္ေကာ္
ရဲ႕အဆုတ္ကြဲမတတ္ေအာ္သံႏွင့္ေခ်ာင္းဆိုးသံ
အားတစ္ညလုံးနားေထာင္ဖို႔မလိုေတာ့ေပ။ကုန္
ကုန္ေျပာလွ်င္သူ႕အိပ္ခန္းတံခါးကိုအခ်ိန္မေ႐ြး
ဆြဲဖြင့္မွာစိတ္မပူရေတာ့ေပ။
ဘြိုင္လာအိုးထဲမွက်လာသည့္ေရအပူရွိန္ကို
စမ္းၾကည့္သည့္အခါေရေႏြးေႏြးေလး ျဖစ္၍
ေရခ်ိဳးသန့္စင္ဖို႔ျပင္လိုက္၏။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ
မွာေရပူရတာေၾကာင့္လီေပါင္ေကာ္ရဲ႕အိမ္မွာ
ကဲ့သို႔ေရေႏြးတည္ၿပီး ေရခြက္ႏွင့္ခပ္ျဖည့္ေန
စရာမလိုေပ။လီေပါင္ေကာ္ေရခ်ိဳးတာကို သူ
မျမင္ဖူးေပ။ထိုသူကအမ်ားသုံးေရခ်ိဳးခန္းမွာ
ခ်ိဳးတာျဖစ္နိုင္သည္။
အနည္းငယ္မွ်ေႏြးေနေသာေရပူမ်ားသည္သူ႕မ်က္
ႏွာႏွင့္လည္တိုင္တေလွ်ာက္တစ္ကိုယ္လုံးျဖတ္
သန္းသြား၏။ က်န္ခ်န္က ေရခ်ိဳးခန္းနံရံအားလက္ေထာက္၍မ်က္လုံးမ်ားမွိတ္ထားၿပီးတစ္
ကိုယ္လုံးေပါ့သြားတဲ့အထိေရခ်ိဳးလိုက္၏။
သူေရခ်ိဳးၿပီးသည့္အခါေရပန္းအားပိတ္လိုက္
သည္။သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာစီးက်ေနတဲ့ ေရစက္မ်ား
အားခါခ်ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းအျပင္သို႔ထြက္လာခဲ့
သည္။
သူသည္ဧည့္ခန္းထဲမွာသူႏွင့္ကုေဖးလုပ္ခဲ့တဲ့
ကိစၥႏွင့္ကုေဖးအေၾကာင္းအားေတြးေနမိတာ
မထူးဆန္းေပ။မေတြးလွ်င္မွထူးဆန္းေနလိမ့္
မည္။
သူ႕အာ႐ုံထဲတြင္အရိုင္းဆန္ဆန္အျပာဇာတ္
ကြက္မ်ားပါေနတဲ့ျမင္ကြင္းမ်ား လူးလားပ်ံ
ခတ္ေန၏။ဘယ္ေနရာဆီၾကည့္ၾကည့္အျပာဇာတ္ကြက္မ်ားပါဝင္ေနေသာ ျမင္ကြင္းအား
ဘာေၾကာင့္ျမင္ေနရမွန္းတကယ္မသိေပ။
ဒါေပမယ့္ သူ႕အေတြးမ်ားသည္ကုေဖးကိုမွန္း
ၿပီးအရိုင္းဆန္လာတာပထမဆုံး ျဖစ္ေပမယ့္
ထိုစိတ္ကူးမ်ားကသူ႕တစ္ဦးတည္းဖက္မွျဖစ္
၏။သူ႕စိတ္ထဲမွာနည္းနည္းအျပစ္ရွိသေယာင္
ခံစားရလာသည္။
သူအိပ္ခန္းသို႔ေရာက္လွ်င္အခန္းတံခါးပိတ္ၿပီးေစာေစာကဝယ္လာသည့္ေစာင္ႏွင့္အိပ္ရာခင္း
အားခင္းလိုက္သည္။ပထမက,သူ ကုတင္ေဘး
မွာရပ္ၿပီးအသစ္ဝယ္လာတဲ့အိပ္ရာခင္း၊ေစာင္
ႏွင့္ေခါင္းအုံးမ်ားကိုေလ်ာ္ၿပီး သုံးသင့္ေၾကာင္း အခ်ိန္ယူစဥ္းစားခဲ့ေသးသည္။ေနာက္ဆုံးတြင္,
သူ႕စိတ္ကူးအားလက္ေလ်ာ့လိုက္၏။
ေယာက္်ားေလးမ်ားသည္ ထိုကဲ့သို႔အေသးဖြဲကိစၥမ်ားကိုဂ႐ုစိုက္စရာမလိုေပ။
သူအိပ္ရာေပၚမွာလဲၿပီး အခန္းမီးပိတ္ၿပီးသည့္တိုင္၊မ်က္လုံးေၾကာင္ေနၿပီးႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္မေပ်ာ္နိုင္ေသးေပ။
မနက္ျဖန္စာေမးပြဲရွိသည့္အတြက္ သူ ကုေဖး အေၾကာင္းၾကာၾကာမေတြးနိုင္ေပ။
ဤစာသင္ႏွစ္တစ္ဝက္တြင္သူေယာင္ဝါးဝါး
ကုန္ဆုံးခဲ့သည္။စာသင္ခန္းထဲမွာနားမလည္
တဲ့သင္ခန္းစာ၊သူမလုပ္နိုင္သည့္assignment
မရွိေသာ္လည္း စိုးရိမ္ေနမိသည္။
အတိတ္တုန္းကဆိုလွ်င္၊သူသည္စာသင္ခန္း
ထဲတြင္ေသခ်ာလိုက္နားေထာင္သည့္အတြက္
သူ႕အဆင့္မ်ားက တိုးတက္လာတာျဖစ္သည္။
စီက်ဳံးကဲ့သို႔ပတ္ဝန္းက်င္တြင္သင္ခန္းစာမ်ား
အားဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္သူတစ္ေယာက္ပင္
မရွိေပ။ယခုစာေမးပြဲသည္ ယခင္ေလာက္ခက္
မည္မဟုတ္မွန္းသိေပမယ့္၊ သူ႕အဆင့္အတြက္
စိုးရိမ္ေနဆဲျဖစ္သည္။
စာေမးပြဲမေျဖခင္တစ္ရက္၊ႏွစ္ရက္ အလိုတြင္
သူဘယ္ေတာ့မွစာလုပ္ခ်င္စိတ္မရွိေခ်။ ဒါေပ
မယ့္,သူအိပ္ယာထဲမွထၿပီးေက်ာင္းလြယ္အိတ္
အားလွမ္းယူလိုက္သည္။ေက်ာင္းလြယ္အိတ္မွ မွတ္စုစာအုပ္အားထုတ္ၿပီးျပန္လွန္ေလွာၾကည့္
လိုက္သည္။
စီက်ဳံးေက်ာင္း၏စာေမးပြဲအခ်ိန္ဇယားသည္
သူ႕အရင္ေက်ာင္းႏွင့္မတူေပ။မနက္ျဖန္ မနက္
ပိုင္းတြင္တ႐ုတ္စာႏွင့္လူမႈေရးဘာသာရပ္ေျဖ
ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။အခ်ိန္ဇယားမ်ား ၾကပ္ေန
ျခင္းကေႏွးေႏွးေကြးေကြးသြားတတ္တဲ့ စီက်ဳံး ေက်ာင္းပုံစံမဟုတ္ေပမယ့္၊ စာေမးပြဲၿပီးလွ်င္
ယွဥ္ၿပိဳင္ရမည့္ဘက္စကတ္ေဘာၿပိဳင္ပြဲမ်ားရွိ
ေသး၍အခ်ိန္ဇယားၾကပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
သူဘယ္အခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္း မမွတ္မိေပ။
မနက္ခင္း,သူအိပ္ယာနိုးလာခ်ိန္စာအုပ္မ်ားကၾကမ္းျပင္ေပၚျပဳတ္က်ေနၿပီးသူ႕ခႏၶာကိုယ္ကမူ
ေစာင္ထဲမွာလုံးေထြးေန၏။
က်န္ခ်န္သည္အခ်ိန္ကိုၾကည့္လိုက္၏။ႏွိုးစက္
အသံမျမည္ေသးေပမယ့္အိပ္ရာထမယ့္အခ်ိန္
ေရာက္ၿပီျဖစ္သည္။သူ႕ ႏွိုးစက္က အခ်ိန္ကိုက္အသံျမည္လာသည္။
လီေပါင္ေကာ္ရဲ႕အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္တစ္ပုံစံ
တည္း ဒီနားတစ္ဝိုက္မွာလည္း လမ္းတစ္ဖက္
တြင္ မနက္စာေရာင္းသည့္ဆိုင္ခန္းငယ္မ်ားရွိ
သည္။သူ လမ္းေဘးဆိုင္တစ္ဆိုင္မွ တို႔ဖူးေႏြး
ပူပူေလးတစ္ပြဲႏွင့္ဆန္ကိတ္အခ်ိဳ႕ဝယ္စားၿပီးေက်ာင္းသြားဖို႔စက္ဘီးကိုအေဆာက္အဦးထဲ
မွထုတ္လာခဲ့သည္။
လမ္းထိပ္ေရာက္သည့္အခါ စက္ဘီးအားရပ္လိုက္၏။သူတို႔ေက်ာင္းသို႔အတူတူသြားလွ်င္
ကုေဖးဆီဖုန္းေခၚဖို႔လိုသည္။သူ ခဏတုံ႕ဆိုင္း
ေနၿပီးမွဖုန္းထုတ္ၿပီးနံပါတ္ရိုက္လိုက္၏။
သူသည္ကုေဖးနာမည္အားရွာေနစဥ္သူ႕ေဘးမွ
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေလခြၽန္သံအားၾကားလိုက္ရ
သည္။က်န္ခ်န္လွည့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္၊ အံ့အား
သင့္စရာေကာင္းေအာင္ ကုေဖးကသူ႕ညာဘက္
မွာရွိေနခဲ့၏။သူသည္ စက္ဘီးေပၚမွာခြထိုင္ၿပီး ေျခေထာက္တစ္ဖက္အား ေျမႀကီးေပၚ ခ်ထား
သည္။
ကုေဖးက သူ႕ကိုလက္ယမ္းျပလာ၏။
"ေမာနင္း , ႐ႊယ္ပါ့။"
"ေသစမ္း!"
က်န္ခ်န္ သူ႕အားအံၾသတႀကီးၾကည့္လိုက္၏။
"မင္း ဘယ္အခ်ိန္ကေရာက္တာလဲ။"
"ငါးမိနစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ငါက စာေမးပြဲရက္မွာေနာက္က်တဲ့ထိမအိပ္ဘူး။"
"အံ့ၾသစရာပဲ။ "
က်န္ခ်န္အသံထြက္ရယ္လိုက္သည္။သူ႕စိတ္က႐ုတ္ျခည္း အေပ်ာ္မ်ားျပည့္လာ၏။ေသခ်ာတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိေပမယ့္ ကုေဖးအၿပဳံးကို
ျမင္တိုင္း အရမ္း ေႏြးေထြးသကဲ့သို႔ခံစားရေလ့
ရွိသည္။သူတို႔ၾကားရွိျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥမ်ားေၾကာင့္
ျဖစ္နိုင္၏။သူတို႔သည္ထိုအဆင့္မွမတက္ေသးေသာ္လည္းေဘးခ်င္းကပ္ရပ္ထိုင္ခုံမွာ ထိုင္တဲ့
သူတို႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းဆက္ဆံေရးတြင္မေရမရာ
ဆက္ဆံေရးရွိလာခဲ့သည္။
ကုေဖးက ေမး၏။
"မင္း မနက္စာစားၿပီးၿပီလား။"
"ငါ လမ္းႀကဳံဝယ္စားလာတယ္။မင္းလာမယ္ႀကိဳေျပာထားရင္ မနက္စာအတူစားရေအာင္ မင္းကိုေစာင့္ေနမွာေပါ့။"
"ရပါတယ္။"
ကုေဖးကအၿပဳံးႏွင့္ေျပာ၏။
"ငါလည္းစားၿပီးၿပီ။ငါေတြးေနတာ, မင္းမစား
ရေသးရင္၊မင္းမနက္စာစားၿပီးတဲ့အထိအတူ
ေစာင့္ေပးမလို႔။"
ေက်ာင္းသို႔သြားသည့္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိ၏။တိရစာၦန္ႏွွစ္ေကာင္
ဆီမွပတ္ေျပးစရာမလိုေပ။သူတို႔သည္ ရန္ပြဲ...
မဟုတ္..ကစားပြဲအခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ထားတာ
ေၾကာင့္ျဖစ္နိုင္၏။အမွန္ေတာ့,ရန္ပြဲကအခ်ိန္
ခဏရပ္ဆိုင္းထား႐ုံျဖစ္သည္။
စာသင္ခန္းထဲဝင္လာသည့္အခါပုံမွန္အခ်ိန္
ဆိုလွ်င္ ပ်င္းရိေနၾကသည့္အတန္းေဖာ္မ်ား
သည္စာေမးပြဲေၾကာင့္ စိတ္ပူပန္ေနတာအား
က်န္ခ်န္ျမင္လိုက္ရသည္။
စားပြဲထိုင္ခုံမ်ားအားေနရာျခားထား၏။ခုံမ်ား
တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုၾကားရွိအကြာအေဝးကအေဝး
ႀကီးမဟုတ္ဘဲ လူတစ္ကိုယ္စာျခားထား၏။
သူသည္ထိုင္ခုံမွာထိုင္ၿပီးစကၠန့္ပိုင္းအတြင္းမွာ
က်ိဳးက်င့္ကသူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္လာသည္။
"က်န္ခ်န္...က်န္ခ်န္...က်န္ခ်န္..."
"အေျဖၾကည့္ခ်င္ရင္ မင္းဘာသာမင္းၾကည့္။ စာေမးပြဲေျဖေနတုန္း ငါ့နာမည္ကိုဆက္တိုက္ေခၚ
ရင္ ငါမင္းကိုကူးခ်ေနပါတယ္ဆိုၿပီးတိုင္မယ္။"
"အာ...အိုေက...အိုေက..အိုေက။"
က်ိဳူက်င့္ကခဏမွ်ေၾကာင္ေနၿပီးေနာက္ သူ႕
မ်က္ႏွာမွာပန္းမ်ားပြင့္ေနသည့္အလား သူ႕ကို ေတာက္ေတာက္ပပၿပဳံးျပလာသည္။
"မင္းကတကယ္စစ္မွန္တဲ့သူငယ္ခ်င္း
ေကာင္းပဲ။"
သူ႕ဘယ္ဘက္ခုံမွတစ္ေယာက္ကလည္း သူ႕
နာမည္ကိုေခၚလာ၏။
"က်န္ခ်န္။"
က်န္ခ်န္ ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဝမ္႐ႊိသည္
သူ႕ဘယ္ဘက္ခုံမွာထိုင္ေနေၾကာင္းျမင္လိုက္ရသည္။
"မင္းလည္း ဒီမွာထိုင္ရတာလား။"
"စာေမးပြဲေျဖတဲ့ရက္ပဲ ငါဒီေနရာမွာထိုင္မွာ။ အေျဖစာ႐ြက္ကိုလက္နဲ႕မကာထားနဲ႕။အိုေကလား။"
က်န္ခ်န္ "အိုး" လို႔ျပန္ေျဖလိုက္၏။
ဝမ္႐ႊိကထပ္ေျပာလာသည္။
"မင္း ေျဖၿပီးရင္ စာ႐ြက္ကိုခ်က္ခ်င္းမလွန္နဲ႕
ေနာ္,အိုေက?။"
က်န္ခ်န္ စိတ္မပါစြာ "အိုး"လို႔တုံ႕ျပန္လိုက္၏။
ဝမ္႐ႊိက စိုးရိမ္တႀကီးထပ္ေျပာလာသည္။
"တာ့ေဖးကိုစိတ္ပူစရာမလိုဘူး။သူက စာေမး
ပြဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွကူးမခ်ဘဴး။ ငါ့ ကိုပဲ စိတ္ပူ
တျခားသူေတြကိုအေျဖျဖန့္ေပးဖို႔တာဝန္ငါ့မွာ
ရွိတယ္။"
"ငါ သိၿပီ။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ကုေဖးအားလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
ကုေဖးကဂိမ္းကစားေနရာမွေမာ့ၾကည့္ၿပီး သူ႕အားၿပဳံးျပလာ၏။
စာေမးပြဲခန္းႀကီးၾကပ္သူအျဖစ္တာဝန္က်သဴသည္ တတိယႏွစ္မ်ားကို သင္ၾကားေပးေသာ သက္လတ္ပိုင္းအမ်ိဳးသမီးဆရာမတစ္ဦးျဖစ္
၏။စာေမးပြဲခန္းအတြင္းသို႔ သူမဝင္လာသည္
ႏွင့္ပထမဆုံးလုပ္သည့္အလုပ္က ေမးခြန္းလႊာစာအိတ္အားစားပြဲေပၚတင္ၿပီးစာသင္ခန္းထဲရွိ
ေက်ာင္းသားမ်ားအားႏွံ႕ႏွံ႕စပ္စပ္ၾကည့္လာတာ
ျဖစ္သည္။သူမရဲ႕အၾကည့္သည္ဘယ္မွညာသို႔
ေ႐ြ႕သြားၿပီးညာမွဘယ္သို႔ျပန္ေ႐ြ႕လာသည္။
ထို႔ေနာက္ သူမကတစ္တန္းလုံးကိုၿခဳံငုံၾကည့္ၿပီးမွလည္ေခ်ာင္းရွင္းၿပီး၊စာေမးပြဲ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားကို အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ဖတ္ျပသည္။
အတန္းသားအားလုံးကတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္
ေနသည္။စာေမးပြဲခန္းသည္ တိတ္ဆိတ္ေန၍
က်န္ခ်န္ပင္ေနသားမက်ေတာ့ေပ။
ေမးခြန္းစာ႐ြက္မ်ားေဝသည့္အခါက်န္ခ်န္က ေမးခြန္းစာ႐ြက္ကိုင္၍စီက်ဳံးေက်ာင္းေမးခြန္း
မ်ားခက္ခဲမႈရွိ၊မရွိအၾကမ္းဖ်င္းဖတ္လိုက္၏။
သူေမွ်ာ္လင့္ထားသကဲ့သို႔ေမးခြန္းမ်ားသည္စီး
က်ဳံးေက်ာင္းရဲ႕ပုံစံတိုင္းတစ္ေသြမတိမ္းကိုက္
ညီမႈရွိသည္။စာေမးပြဲေမးခြန္းမ်ားသည္ရိုးရွင္းလြယ္ကူလြန္း၏။
စာစီစာကုံးေမးထားသည့္စာ႐ြက္ကို လွန္ၿပီး သူ
တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။
___ Mr..JiXainLin ကေျပာတယ္
"လူတိုင္းသည္ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ဘဝကိုပိုင္ဆိုင္နိုင္
ေအာင္ေရကုန္ေရခမ္းႀကိဳးစားသည္။သို႔ေသာ္
ေရွးေခတ္ျဖစ္ေစမ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာျဖစ္ေစ
ဘယ္နိုင္ငံႏွင့္ဘယ္သမုဒၵရာတြင္ ၊ တစ္ရာ,ရာ
ခိုင္ႏႈန္းျပည့္စုံတဲ့ဘဝမရွိေပ။ထို႔ေၾကာင့္, ဘဝ
သည္အျပစ္အနာဆာမ်ားေၾကာင္းေျပာ၏။"
လက္ေတြ႕ဘဝႏွင့္ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့သူ႕အေတြးအျမင္မ်ားကိုအေျခခံၿပီး သူ႕ရဲ႕စိတ္ကူးစိတ္
သန္းမ်ားအားစီကုံးေရးသားပါ။
အေၾကာင္းအရာ၏ေခါင္းစဥ္ကို ရသစာေပ
ေဖာ္ၫႊန္းေရးသားပါ။ ___
က်န္ခ်န္သက္ျပင္းခ်လိဳက္သည္။ စာစီစာကုံး ေခါင္းစဥ္မွာရိုးစင္း၏။အထူးသျဖင့္ သူ႕လက္
ရွိအေနအထားႏွင့္ပင္တိုက္ဆိုင္လွ်က္ရွိသည္။ စာစီစာကုံးစာလုံးေရအား၈၀၀ေက်ာ္ကန့္သတ္
ျခင္းမဟုတ္ဘဲအခ်က္အလက္အခ်ိဳ႕ေရးသား
ခိုင္းတာျဖစ္သည္။
သူသည္ေမးခြန္းစာ႐ြက္ကို အေရွ႕သို႔ ျပန္လွန္
လိုက္ၿပီးစိတ္ေအးေအးထား၍ေမးခြန္းမ်ားကို
စတင္ေျဖဆိုခဲ့သည္။
ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာတိတ္ဆိတ္ေန၏။
စာေမးပြဲခန္းအတြင္းစာ႐ြက္လွန္သံႏွင့္ေဘာပင္ေရးျခစ္ေနသည့္အသံသာၾကားရသည္။
သူသည္ကုေဖးဆီ ဖ်တ္ခနဲလွမ္းၾကည့္လွ်င္
ကုေဖးကယခုထိေမးခြန္းေတြမေျဖေသးတာသတိထားမိသည္။ကုေဖးအၾကည့္က ေခတ္
ေပၚကဗ်ာထဲမွာနစ္ျမဳပ္ေနၿပီးစာပိုဒ္ကိုေလး
ေလးနက္နက္ဖတ္ေန၏။
သူသည္ ဘယ္ဘက္တြင္ထိုင္ေနေသာ ဝမ္႐ႊိရဲ႕အေျခအေနအားလွည့္ၾကည့္ဖို႔စိတ္ကူးမရွိေပ။
သူလွည့္မၾကည့္လွ်င္ေတာင္ဝမ္႐ႊိကျပင္းျပတဲ့
အၾကည့္မ်ားႏွင့္ၾကည့္ေနမွန္းသိထား၏။
သူ မ်က္လုံးေထာင့္မွဝမ္႐ႊိကိုၾကည့္လိုက္၏။
စာေမးပြဲခန္းႀကီးၾကပ္သူဆရာမႏွစ္ေယာက္သည္ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္အတိုင္းေနရာခ်ိန္းကာလိုက္
ပတ္ၾကည့္ေနသည္။
သူ႕ေရွ႕မွာထိုင္တဲ့က်ိဳးက်င့္က ကိုယ္တစ္ျခမ္း
ေစာင္းၿပီးေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသာအႀကိမ္ေရအားခန့္မွန္းၾကည့္လွ်င္၊ သူ႕အစာအိမ္ထဲက
အူမ်ားႀကိဳးထုံးမ်ားကဲ့သို႔လိမ္ေနမလားအေျဖ
ထုတ္စရာျဖစ္၏။
က်ိဳးက်င့္ႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ ဖန္းက်ိကပိုတည္ၿငိမ္
သည္။ က်န္ခ်န္ ေမးခြန္းမ်ားဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္
အေျဖမ်ားအလ်ဥ္းသင့္သလိုေရးလိုက္သည္။
အေျဖအားလုံးေျဖၿပီးမွျပန္စစ္၏။
........
ေမးခြန္းမွာေပးထားတဲ့ ေခတ္သစ္ရသကဗ်ာ
စာပုဒ္တိုကိုအဆုံးထိ ကုေဖး ဖတ္ၾကည့္လိုက္
သည္။ကံမေကာင္းစြာပင္ ကဗ်ာသည္ သူထင္
သလိုမရိုးရွင္းေပ။အႏုပညာရဲ႕အႏွစ္သာရကို
ဦးစားေပးေဖာ္စပ္ထားသည့္ စိတ္ဝင္စားစရာ
မေကာင္းတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္၏။
သူသည္ေမးခြန္းစာ႐ြက္မ်ားကိုတစ္႐ြက္ခ်င္းလွန္
ၾကည့္လိုက္၏။သူ မ်က္မွန္းတန္းမိသည့္ တစ္မွတ္တန္ ေမးခြန္းမ်ားအရင္ရွာၿပီးအေျဖေျဖဖို႔ ရည္႐ြယ္ထားသည္။ အေျဖလႊာစာ႐ြက္ေပၚတြင္ေဘးမ်ဥ္းဆြဲလိုက္ၿပီး၊က်န္ စာ႐ြက္ရဲ႕ေနရာလြတ္မ်ားတြင္ အေျဖမ်ား အလ်ဥ္းသင့္သလိုေျဖမည္။အားလုံးၿပီးလွ်င္စာစီစာကုံးကိုဆက္ေရးမည္။
စာစီစာကုံးကေရးရမဲ့စာေပပုံစံကန့္သတ္ေပးထားျခင္းမရွိသလို ေမးခြန္းမွာ ေပးထားသည့္ ကဗ်ာကိုစာလုံးေရ၈၀၀ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ထား
တာမရွိေပ။ထို႔ေၾကာင့္ သူသိသမွ်ခ်ေရးလွ်င္စာစီစာကုံးသည္သူ႕ကိုအသက္ကယ္မွတ္ ေပးနိုင္သည္။
သူ႕စိတ္ကူးႏွင့္သူ႕အစီအစဥ္မွာျပည့္စုံ၏။
ကုေဖးသည္အေျဖစာ႐ြက္လွန္ၿပီး စာေရးဖို႔
ရန္ျပင္၏။...သူ႕ကိုယ္ေနဟန္ထားသည္သူ႕
ေဘးမွာထိုင္သည့္႐ႊယ္ပါ့ႏွင့္ပင္ဆင္၏။
႐ႊယ္ပါ့က်န့္ရဲ႕ ေဘာပင္က မရပ္တန့္သြားေပ။
သူသည္ေမးခြန္းဖတ္ၾကည့္ၿပီးသည္ႏွင့္အေျဖလက္တန္းခ်ေရးသည္။ေမးခြန္းမ်ားရွည္ေလ၊
သူေရးႏႈန္းကၾကာေလျဖစ္၏။က်န္ခ်န္ရဲ႕႐ႊယ္
ပါ့ဆိုသည့္ပုံရိပ္သည္ စာသင္ခန္းထဲမွာ သိသာထင္ရွားမႈမရွိေပမယ့္ စာေမးပြဲခန္းတြင္သူ႕လႈပ္
ရွားမႈမ်ားက႐ႊယ္ပါ့ပုံရိပ္ႏွင့္လိုက္ဖက္ညီသည္။
သူကေဘးမ်ဥ္းတားၿပီး တစ္မွတ္တန္ ေမးခြန္း
ေျဖၿပီးခ်ိန္တြင္၊က်န္ခ်န္ကစာ႐ြက္ေနာက္တစ္
႐ြက္လွန္သြားသည္။သူကြက္လပ္ျဖည့္မ်ားေျဖ
ေနခ်ိန္တြင္ က်န္ခ်န္သည္စာစီစာကုံးေရးေနၿပီ
ျဖစ္သည္။
ခ်ီးပဲ...
က်န္ခ်န္ရဲ႕ေဘးတိုက္ပုံရိပ္အားလွမ္းၾကည့္မိ
သည့္အခ်ိန္တြင္ က်န္ခ်န္သည္အရမ္းျပည့္စုံ
ၿပီးၾကည့္ေကာင္း၍လူသားမ်ားႏွင့္နတ္ဘုရား
မ်ားပင္ သူ႕အားအမ်က္ေဒါသထြက္လိမ့္မည္
ဆိုေသာအခ်က္ကို သူသေဘာေပါက္လာ၏။
စာစီစာကုံးစာလုံးေရ ၈၀၀ ေက်ာ္ေရးမယ္လို႔ အခိုင္အမာဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားေသာ႐ႊယ္ပါ့
က်န့္ ႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ကုေဖး အသက္ကယ္မွတ္
အေနႏွင့္ယူဆထားခဲ့တဲ့စာစီစာကုံးကျမန္ျမန္
ၿပီးသြားသည္။
သူသည္သေဘာတရားတူေယာင္ရွိတဲ့အခ်က္အနည္းငယ္အား စာစီကုံးအေနႏွင့္ ေရးသားခဲ့
သည္။စာေမးပြဲတြင္အေျဖစာ႐ြက္အားျပန္စစ္
ေအာင္အေရးမႀကီးတာေၾကာင့္သူမ်ဥ္းတစ္ခါ
တည္း ပိတ္လိုက္၏။
ယခင္ကသူသည္အေျဖမ်ားေျဖၿပီးလွ်င္အေျဖစာ႐ြက္အားထပ္ၿပီးအခန္းအျပင္သို႔ ထြက္သြား
ေနၾကျဖစ္ေသာ္လည္း၊ယေန႕အျပင္မထြက္ခ်င္
ေသးေပ။သူ႕ေဘးမွာထိုင္သည့္က်န္ခ်န္က စာ
ေရးေနဆဲျဖစ္သည္။
က်န္ခ်န္ရဲ႕နဂိုကတည္းကဆိုးေနၿပီးသားလက္
ေရးႏွင့္အျပစ္သုံးသပ္စာဖတ္ေနသကဲ့သို႔အရွိန္
ႏႈန္းႏွင့္ေရးေနသည့္လက္ေရးႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ယခု
သူေရးထားတဲ့စာပိုဒ္ႏွင့္စာေၾကာင္းမ်ားကေခြး
ျခစ္ေၾကာင္ျခစ္သာသာရွိသည္။
က်န္ခ်န္ကေမးခြန္းစာ႐ြက္ႏွင့္အေျဖစာ႐ြက္
မ်ားကို စားပြဲခုံေထာင့္စြန္းမွာတင္လိုက္လွ်င္၊
သူ႕ ဘယ္ဘက္တြင္ထိုင္တဲ့ဝမ္႐ႊိက လည္ပင္း
တဆန့္ဆန့္ျဖင့္ ကြက္လပ္ျဖည့္ႏွင့္စာပိုဒ္မ်ား
အားခ်က္ခ်င္းကူး၏။
အမွန္တိုင္းေျပာလွ်င္, က်န္ခ်န္ရဲ႕ အေရွ႕ခုံမွာ
ထိုင္သည့္က်ိဳးက်င့္ကပိုအခက္ေတြ႕နိုင္သည္။
က်န္ခ်န္ရဲ႕လက္ေရးကိုေဇာက္ထိုးၾကည့္သည့္
သူအတြက္ေရွးေဟာင္းအမိန့္မွာတမ္းဖတ္သကဲ့
သို႔ က်န္ခ်န္ဘာေရးထားလဲဆိုတာခက္ခက္ခဲခဲ
ဖတ္ရေလာက္သည္။
သို႔ေသာ္,ယခင္အေျခအေနထက္စာလွ်င္ယခု
ပိုအဆင္ေျပ၏။ အတန္းထဲမွာအမွတ္ေကာင္း
သူမ်ားသည္ေရွ႕တန္းမွာထိုင္၍အေနာက္တန္း
အုပ္စုကဘယ္သူ႕ဆီမွကူးခ်ရမွန္းမသိျဖစ္ခဲ့သည္။
စာေမးပြဲအခ်ိန္ျပည့္ဖို႔ နာရီဝက္ခန့္အလိုတြင္
နတ္ဘုရားတစ္ပါးကဲ့သို႔ အေျဖမ်ားေရးသား
ေနတဲ့႐ႊယ္ပါ့က်န့္ ကစာစီစာကုံးေရးၿပီးသြား
ခဲ့သည္။သူသည္အေျဖစာ႐ြက္ ျပန္စစ္ဖို႔အား
စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ပုံမေပၚ။စာစီစာကုံး
ျပန္စစ္ၿပီးသည့္ ႏွင့္ အေရွ႕ကစာ႐ြက္ေတြကို လွန္ေလွာၿပီးျပန္ၾကည့္ေန၏။
က်န္ခ်န္စာ႐ြက္လွန္သြားတာကိုျမင္လွ်င္
ဝမ္႐ႊိကစိုးရိမ္သံႏွင့္တိုးတိုးလွမ္းေျပာ၏။
"စာ႐ြက္ မလွန္ေသးနဲ႕ဦး။"
က်န္ခ်န္ကသက္ျပင္းခ်ကာအေျဖစာ႐ြက္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ စိုက္ၾကည့္ေန၏။ေခါင္း
လွည့္လာလွ်င္ သူက ကုေဖးႏွင့္အၾကည့္ခ်င္း
ဆုံသြားၿပီးေနာက္ပါးစပ္လႈပ္၍ေမးသည္။
"ေျဖၿပီးသြားၿပီးလား။"
ကုေဖးေခါင္းညိတ္လိုက္၏။ထို႔ေနာက္စာစီစာ
ကုံးစာ႐ြက္အားက်န္ခ်န္ျမင္ေအာင္ေထာင္ၿပီး
ျပလိုက္သည္။
ပထမတြင္က်န္ခ်န္ကေၾကာင္သြားေသာ္လည္း
သူ႕စာ႐ြက္မ်ားဆီသို႔ေခါင္းျပန္လွည့္သြားၿပီးခိုး
ရယ္လာသည္။
သူသည္စိတ္လြတ္လက္လြတ္ရယ္ခ်င္ေပမယ့္ စာေမးပြဲခန္းမွာအသံဆူဆူညံညံလုပ္၍မရေပ။
က်န္ခ်န္သည္တစ္ရႈးကိုႏွာေခါင္းနားမွာ ဖိထား
ကာႏွာရည္သုတ္သလိုမ်ိဳးႀကိတ္ရယ္ေနသည္။ ပထမတြင္ ကုေဖးရယ္ခ်င္စိတ္မရွိေသာ္လည္း
က်န္ခ်န္ရဲ႕အမူအယာၾကည့္ၿပီး ရယ္ခ်င္စိတ္
အားခက္ခက္ခဲခဲထိန္းခ်ဳပ္လိုက္၏။
ေနာက္ဆုံးတြင္မူ က်န္ခ်န္ကေခ်ာင္းဟန့္ၿပီး
ရယ္တာကိုရပ္တန႔္လိုက္သည္။
ကုေဖးသည္မတ္တတ္ထရပ္ၿပီး အေျဖစာ႐ြက္
ကိုအပ္ၿပီးအခန္းအျပင္ထြက္ခဲ့သည္။ေလွကား
နားသို႔ေလွ်ာက္သြားလိုက္၏။ ေနာက္ စာေမးပြဲ
ေျဖရမည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ေဝးေဝးသြားလို႔အဆင္မေျပေပ။
စာေမးပြဲခန္းထဲမွာမိနစ္ေလးဆယ္ထိုင္ရတာ သူ႕အတြက္အေတာ္မြန္းၾကပ္၏။စာေမးပြဲခန္းထဲမွာအခ်ိန္ျပည့္တဲ့အထိထိုင္ရမည္ဆိုလွ်င္၊သူ႕အား
တမင္ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္သကဲ့သို႔ပင္။
မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္ က်န္ခ်န္သည္
ေလွကားေပၚမွဆင္းလာ၏။ကုေဖးအံ့အားသင့္
သြားသည္။
"အေျဖစာ႐ြက္အပ္ၿပီးထြက္လာတာလား။"
"အင္း။"
က်န္ခ်န္က ေခါင္းညိတ္သည္။
"စာေမးပြဲခန္းေစာင့္ဆရာမကဝမ္႐ႊိရဲ႕ေဘးမွာ
လာရပ္ေနတာ။ဝမ္႐ႊိ အကုန္ကူးၿပီးေလာက္ၿပီ
ထင္လို႔ အေျဖစာ႐ြက္အပ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တာ။စကားမစပ္,မင္းအေျဖစာ႐ြက္ထဲမွာသီခ်င္းစာ
သားေရးခဲ့တာလား...ကဗ်ာစာသားေရးခဲ့တာလား။"
ကုေဖး သန့္စင္ခန္းဆီသို႔ေလွ်ာက္ေနရင္းေျဖလိုက္သည္။
"ကဗ်ာေရးခဲ့တာ။"
"ခ်ီးပဲ, မင္း အရွက္ကိုမရွိဘူး။"
က်န္ခ်န္က သူ႕အေနာက္မွလိုက္လာၿပီးတိုးတိုးေမးလာ၏။
"ရေသစာေပပုံစံေရးရမယ္ဆိုၿပီးမသတ္မွတ္
ထားလို႔ မင္း ကဗ်ာေရးခဲ့တာမလား။"
"အင္း။"
ကုေဖး ရယ္လိုက္သည္။
"ငါအေျဖလႊာစာ႐ြက္ထဲမွာ ကဗ်ာေရးတာ
သုံးႀကိမ္ရွိၿပီ။ ငါ ပထမဆုံးေရးခဲ့တုန္းက၊
ေလာင္႐ႊိနဲ႕တစ္ျခားလူေတြကငါ့အေျဖလႊာ
စာ႐ြက္ကို စစ္ၿပီးအမွတ္ေပးသင့္၊မေပးသင့္
စကားအေခ်အတင္ျဖစ္ေသးတယ္။"
"မင္းကိုတကယ့္လက္ဖ်ားခါတယ္။"
က်န္ခ်န္က က်စ္သပ္လိုက္၏။
"မင္း ဘာေရးခဲ့တာလဲ။ မင္းေရးထားတဲ့ကဗ်ာစာသားကို ငါလည္းနားေထာင္လို႔ရလား ။"
"ကဗ်ာကအရမ္းလွလို႔ ပါးစပ္ကထုတ္ေျပာ
ရမွာရွက္တယ္။"
သူတို႔သန့္စင္ခန္းသို႔ဝင္လာသည့္အခ်ိန္တြင္
မည္သူမွ်မရွိေပ။ သူ စီးကရက္ တစ္လိပ္ကို
မီးညွိရင္းက်န္ခ်န္အားေသာက္အုံးမလားဆို
သည့္အေမးမ်က္ဝန္းႏွင့္ပင့္ၾကည့္လိုက္၏။
က်န္ခ်န္ကေခါင္းယမ္းျပ၍မီးညွိၿပီးသား
စီးကရက္ကိုသူ႕ႏႈတ္ခမ္းထက္မွာေတ့လိုက္သည္။
က်န္ခ်န္က ဆက္ေျပာ၏။
"မင္း ေရးသမွ်သီခ်င္းစာသားေတြကအရမ္း
ေကာင္းတယ္။မင္းက ငါ့ကိုနည္းနည္းေတာင္
ၾကားခြင့္မေပးေတာ့ဘူးလား။"
"ဖြတ္က်ားကဗ်ာေတြ ထက္ ပိုေကာင္း႐ုံပါပဲ။
ငါ့အခ်ိန္ရတဲ့အခါက်သီခ်င္းအသစ္ထပ္ေရးၿပီး
မင္းကိုၾကည့္ခိုင္းမယ္။"
"ေကာင္းၿပီ။"
က်န္ခ်န္က ေဘစင္ေပၚတက္ထိုင္ၿပီး သူ႕ကို ၾကည့္လာသည္။
"အာ,လူငယ္ေလး...မင္းအခုရွက္ေနတာလား။"
......
ဝမ္႐ႊိႏွင့္သူ႕လူမ်ားကူးခ်စရာမရွိေသာေၾကာင့္
အေျဖစာ႐ြက္ေစာေစာအပ္ၿပီး ေလွကားေပၚမွ
ဆင္းလာၾကသည္။ သူတို႔က ေဘးဘီရွာၾကည့္
သည့္အခါက်န္ခ်န္ႏွင့္ကုေဖးသူတို႔ဆီေလွ်ာက္
လာေနတာျမင္သြား၏။
ဝမ္႐ႊိက ယြမ္ ၅၀ထုတ္ၿပီး လုေရွာင္ပင္းကို
ေပးလိုက္သည္။
"ပင္းအာ,ငါ့တို႔ ႐ႊယ္ပါ့အတြက္အားျပန္ျပည့္
ေအာင္မုန့္ျဖစ္ျဖစ္ အေအးျဖစ္ျဖစ္ သြားဝယ္
လိုက္။"
"ေကာင္းၿပီ။"
လုေရွာင္ပင္းက ခ်က္ခ်င္း ပိုက္ဆံကိုယူၿပီး
နီးစပ္ရာမုန႔္ဆိုင္သို႔ ေျပးသြားသည္။
က်န္ခ်န္ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္၏။
"အ႐ူး။"
"က်န္ခ်န္ , မင္းက အရမ္းဉာဏ္ေကာင္းၿပီး
သေဘာလည္းေကာင္းတယ္။"
ဝမ္႐ႊိက သူ႕ကိုဂုဏ္ျပဳသည့္အေနႏွင့္ လက္
သီးဆုပ္ကိုရင္ဘတ္မွာကပ္လိုက္၏။
"ဒီတစ္ေခါက္စာေမးပြဲကိုငါေအးေအးေဆး
ေဆးနဲ႕ေအာင္ၿပီ။ကံေကာင္းရင္ငါ့အဆင့္က
တက္လာနိုင္ေသးတယ္။"
က်ိဳးက်င့္ကညည္းလာသည္။
"ခ်ီး,ငါလည္း စာေမးပြဲကိုတစ္ခါမွ ဒီေလာက္ေကာင္းေကာင္းမေျဖခဲ့ဖူးဘူး။ငါ အျပစ္တင္
တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ဒါေပမဲ့ က်န္ခ်န္, မင္း လက္ေရးကကူးခ်တာဆန့္က်င္တဲ့နတ္ဘုရားလက္နက္လိုပဲ။ကူးတဲ့ေနရာမွာက်င့္သားရေန
တဲ့ငါ့မ်က္လုံံးကိုေက်းဇူးတင္တယ္။ငါ့ကိုေျပာ
...မင္းစာ႐ြက္ကိုဆရာ၊ဆရာမေတြအမွတ္ေပး
တဲ့အခါ မင္းေရးထားနားမလည္လို႔ဆိုၿပီး မင္း
အမွတ္ေတြအႏုတ္ခံရဖူးတယ္မလား။"
က်န္ခ်န္ ျပန္ေျဖလိုက္၏။
"ငါ့လက္ေရးကညံ့ေတာ့ အခ်ိန္တိုင္းအမွတ္
အႏုတ္ခံေနရတာ။"
ထိုအခါ တစ္ဖြဲ႕လုံးက သေဘာက်စြာ တဟားဟားရယ္ၾကသည္။
သူတို႔အနီးတစ္ဝွိုက္မွာရွိေနသည့္ စာသင္ခန္း
မ်ားကစာေမးပြဲေျဖေနဆဲရွိေသးသည္။သူတို႔
ရယ္သံေၾကာင့္ စာေမးပြဲခန္းေစာင့္ဆရာမက မ်က္ႏွာထားတည္တည္ႏွင့္သူတို႔ကိုဆူေငါက္
လာ၏။ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ တည္ေနရာ ေျပာင္း
လိုက္သည္။ေနာက္ဆုံး,သန့္စင္ခန္းဝင္ေပါက္
ေရွ႕မွာခ်ထားသည့္စားပြဲခုံ ထိုင္ခုံ ေတြေပၚမွာ
ထိုင္ဖို႔ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ၾကသည္။
ဝမ္႐ႊိေျပာသည္။
"မင္းတို႔သိလား,ငါ နားမလည္နိုင္တာ တစ္ခု
ရွိတယ္။ဘာလို႔သန့္စင္ခန္းေရွ႕မွာ စားပြဲ၊ ထိုင္ခုံခ်ထားတာလဲ?။"
"အဲ့ဒါဘာထူးဆန္းလို႔လဲ။"
က်န္ခ်န္ စကားျပန္ေျပာရင္း လုေရွာင္ပင္းက အဆာေျပမုန့္ႏွင့္အေအးဗူးေတြျပည့္ေနသည့္
အိတ္ႀကီးတစ္အိတ္ကိုကိုင္ၿပီး သူတို႔ ဆီ ေျပး
လာေနတာျမင္လိုက္ရသည္။
"မင္းမယုံလည္း ဒီလူေတြကသန့္စင္ခန္း ေရွ႕မွာအစား,စားၾကေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးလား။"
တစ္ဖြဲ႕လုံးသည္က်န္ခ်န္စကားကိုသေဘာက်သြား၍အူလွိုက္သည္းလွိုက္ရယ္ေနတာေၾကာင့္ စာေမးပြဲခန္းေစာင့္ဆရာမမ်ားကသူတို႔ကို အား
ကစားကြင္းထဲသြားဖို႔တိုက္တြန္းခံလိုက္ရသည္။
ေနာက္ေျဖမည့္ဘာသာရပ္ကပထဝီျဖစ္သည္။
သူတို႔စာေမးပြဲခန္းမဝင္ခင္ဆယ္မိနစ္တြင္
ေလာင္႐ႊိကသူတို႔ဆီေျပးလာ၏။
"က်န္ခ်န္။"
"အမ္?"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ေလာင္႐ႊိက ေမးလာ၏။
"စာေမးပြဲ အေျခအေနဘယ္လိုလဲ။"
"အရမ္းေကာင္းတယ္။ေမးခြန္းေတြက
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္လြယ္လြန္းတယ္။"
"စာစီစာကုံးေရာ။"
က်န္ခ်န္ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"ေရးနည္းပုံစံ မကန့္သတ္ထားလို႔လြယ္တယ္။"
ေလာင္႐ႊိက မ်က္မွန္ကိုပင့္လိုက္၏။
"အဲ့ဒါေတြက မင္းအတြက္ ျပသာနာ မရွိမွန္း
ငါႀကိဳသိတယ္။ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ,ငါတို႔က
တန္းခြဲ၂ကိုဆြဲခ်နိဳင္ေတာ့မယ္။သူတို႔အတန္း
ကေကာင္မေလးနဲ႕ရီက်င္းကႏွစ္တိုင္း ပထမ
ေနရာလုေနတာ။အခုမင္းလည္းရွိၿပီဆိုေတာ့
ငါတို႔စိတ္ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး။"
"ျဖစ္နိုင္ေခ်မ်ားပါတယ္။"
တကယ္ေတာ့စာေမးပြဲတစ္ခုႏွင့္တစ္ခုအခ်ိန္
ျခားသင့္ေၾကာင္းကိုက်န္ခ်န္ေျပာခ်င္ေပမယ့္
စီက်ဳံးေက်ာင္းမွာေနာက္တစ္ႀကိမ္ႂကြားရတာ
လည္း သူ႕အတြက္မဆိုးေပ။
........
ပထဝီဝင္ဘာသာရပ္ကအေတာ္စိတ္ကုန္စရာ
ေကာင္းသည္။တစ္မွတ္တန္ေမးခြန္းကိုခန့္မွန္း
ေျဖဆိုခိုင္းတာလြယ္ေသာ္ျငား ေမးခြန္းတိုမ်ား
က ကိုယ့္ေသတြင္းကိုယ္တူးခိုင္းသည့္အတိုင္း
ပင္။ကုေဖးသည္ ေနရာလြတ္ေတြကို ဟိုဟိုဒီဒီ
လိုက္ျဖည့္တာကလြဲလွ်င္ဘာမွဟုတ္တိပတ္တိ
မေရးထား။သူကေမးခြန္းတိုမ်ားလံၾကဳပ္လုပ္ၿပီး၊ေလးငါးေၾကာင္းသာေျဖထားသည္။သို႔ေသာ္,ကြၽမ္းက်င္လွသည့္လံၾကဳပ္အရည္
အခ်င္းက သူ႕အတြက္အသက္ကယ္မွတ္ပင္။
'အထူးသျဖင့္ သူတို႔ကိုေမးထားသည့္ ၁၄မွတ္တန္ေမးခြန္းတြင္ စီးက်ဳံးေက်ာင္းဘက္ေပါင္းစုံၿပိဳင္ပြဲလႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုက်င္းပျခင္း၏ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ား
ကိုေဆြးေႏြးတင္ျပပါ။ထို႔အတူေက်ာင္းတြင္းၿပိဳင္ပြဲမ်ားဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာျခင္း၏အားသာခ်က္မ်ား
ကိုတင္ျပပါ။'
က်န္ခ်န္အားသူလွမ္းၾကည့္လိုက္၏။က်န္ခ်န္
သည္စာ႐ြက္ေပၚမွာ ေဘာပင္ ပ်ံသန္းေနသကဲ့
သို႔ စာမ်က္ႏွာအျပည့္စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္း
ၿပီးတစ္ေၾကာင္းခ်ေရးလွ်က္ရွိသည္။
႐ႊယ္ပါ့က...အမွန္တကယ္စိတ္ဝင္တစားေျဖ
ဆိုေနတာျဖစ္၏။
ပထဝီဘာသာရပ္သည္ ကူးခ်ဖိဳ႕ လြယ္သည့္
ဘာသာမဟုတ္ေပ။ဝမ္႐ႊိႏွင့္က်ိဳးက်င့္သည္
က်န္ခ်န္ဆီကတစ္မွတ္တန္ေမးခြန္းမ်ား ကူး
ခ်ရန္ အဆင္ေျပေပမယ့္ ေမးခြန္းတိုမ်ားကို
ကူးခ်ဖိဳ႕ရန္......က်န္ခ်န္ရဲ႕ လက္ေရးကိုဖတ္
တတ္ဖို႔လိုသည္။
စားပြဲခုံအံဆြဲ, အက်ီလက္,ဒါမွမဟုတ္ တျခား
နည္းလမ္းေတြႏွင့္ကူးလာသည့္အေျဖေတြကို လွန္ေလွာၾကည့္တာပိုလြယ္လိမ့္မည္။
က်န္ခ်န္သည္ ေနာက္တစ္မ်က္ႏွာထပ္လွန္
လိုက္၏။
သူ႕အျပဳအမူကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္၊ ထိုငနဲက
အခ်ိန္တိုင္း မာန္တက္ေနတာလည္း မွန္တာပဲ
လို႔ ကုေဖးေတြးမိသည္။သူသည္ပ်င္းေနေသာ
ေၾကာင့္က်န္ခ်န္ကိုေလ့လာၾကည့္စဥ္ အတြင္း
က်န္ခ်န္ႏွင့္ရီက်င္းသည္ေမးခြန္းမ်ားတစ္ခ်ိန္
တည္းေျဖၿပီးသြားေၾကာင္းသူသတိထားမိ၏။
ရီက်င္းသည္အေျဖ စာ႐ြက္မ်ားကိုျပန္စစ္ခ်ိန္
က်န္ခ်န္ကအေျဖစာ႐ြက္အပ္ေန၏။ က်န္ခ်န္
ကစာ႐ြက္ထပ္တဲ့အခါ ဝမ္႐ႊိႏွင့္တျခားသူေတြ
ကကိုယ္တိုင္လည္းမေျဖနိုင္၊ ကူးခ်လည္း ကူး
ရမည့္သူမရွိေပ။ကုေဖးကဲ့သို႔ အေျဖ အလ်ဥ္း
သင့္သလိုေျဖသူအပါအဝင္အားလုံးအေျဖစာ
႐ြက္အပ္ၿပီး အျပင္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
....
ေန႕ခင္းတြင္ မည္သူမွ် အိမ္မျပန္ေပ။ သို႔ေသာ္ ,
ဝမ္႐ႊိကေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ကူးနိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္
တက္ႂကြေနၿပီးသူတို႔ကိုအစာသြပ္ေပါင္မုန့္စား
ဖို႔ရန္အတင္းဆြဲေခၚသြားသည္။
"ငါတို႔ ေန႕လည္ သခၤ်ာေျဖမွာမလား။"
ဝမ္႐ႊိကအစာသြပ္ေပါင္မုန့္ဝါးၿပီးေျပာ၏။
"႐ႊယ္ပါ့,မင္းကိုပဲအားကိုးရေတာ့မယ္။"
"အင္း။"
က်န္ခ်န္ စီးကရက္မီးညွိလိုက္ၿပီးေဘးနားက ျပတင္းေပါက္ကို က်ယ္က်ယ္ တြန္းဖြင့္လိုက္
သည္။စာေမးပြဲေျဖၿပီးခ်ိန္တိုင္း ၊သူအစာစား
ခ်င္စိတ္ မရွိေပ။
ဝမ္႐ႊိက ကုေဖးကိုေမး၏။
"တာ့ေဖး,မင္း အတည္မကူးဘူးလား။ အဲ့ဒါက
ံသက္သက္ျဖဳန္းတီးတာပဲ။ဒီေလာက္ထိဉာဏ္
ေျပးတဲ့႐ႊယ္ပါ့ကို ငါတစ္ခါမွမျမင္ဖူးဘူး။"
ကုေဖးက ျပန္ေျပာသည္။
"မင္းအက်ယ္ႀကီးထပ္ေျပာေနရင္ မင္းအေမ
ၾကားၿပီး၊မင္းကိုအသားညွပ္ေပါင္မုန့္လုပ္ပစ္
လိမ့္မယ္။"
ဝမ္႐ႊိက အသံနိမ့္ၿပီး ထပ္ေမး၏။
"မင္း တကယ္မကူးေတာ့ဘူးလား။"
"မလိုဘူး,ေက်းဇူးပဲ။မင္းတို႔စာကူးခ်ၿပီးေတာ့
စာေမးပြဲေအာင္ရင္အိမ္ကမိဘေတြဆီအစီရင္
ခံဖို႔လြယ္တယ္။ဒါေပမဲ့ ငါ့မွာအစီရင္ခံစရာလူ
မရွိဘူး။ "
ကုေဖးေျပာသည့္စကားအားမည္သူမွမ်ားမ်ား
မေတြးေခ်။ သို႔ေပမယ့္, က်န္ခ်န္မွာ ထိုစကား
ၾကားၿပီးေနာက္ပါးစပ္မွာရွိသည့္ ေဆးလိပ္ပင္ အရသာပ်က္သြား၏။
လူတိုင္းကအစားစားေနရင္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာ စကားေျပာေနၾက၏။သူ ကုေဖးကိုမွီၿပီး တိုး
တိုးေလးကပ္ေမးလိုက္သည္။
"မင္း စာေမးပြဲႀကီးမွာေအာင္နိုင္လား။"
ကုေဖးက သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီးရယ္သည္။
"ေအာင္တယ္။တကယ္လို႔ ငါက်ရင္အစားထိုး
ျပန္ေျဖလို႔ရတယ္။အစားထိုးစာေမးပြဲမွာ ေမး
တဲ့ေမးခြန္းကပိုလြယ္တယ္။မင္း ဦးေႏွာက္ဆဲလ္
တစ္ခုေတာင္မွထုတ္သုံးစရာမလိုေအာင္ ေျဖလို႔
လြယ္တယ္။"
က်န္ခ်န္ "အိုး"လို႔တုံ႕ျပန္လိုက္၏။
ကုေဖးရဲ႕သေဘာထားသည္ သူ႕ကိုအၿမဲဆြံ႕အ
ေအာင္လုပ္နိုင္၏။သူတို႔ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းလာ
သည့္ပတ္ဝန္းက်င္မတူတာေၾကာင့္လား။
ဒါေပမယ့္,ဖန္းက်ိကဲ့သို႔ယုံၾကည္လို႔မရေသာ
သူေတာင္အံတင္းတင္းႀကိတ္ၿပီးေတာ့စာေမး
ပြဲမတိုင္ခင္ မနက္အေစာထၿပီးစာက်က္ေသး
၏။ကုေဖးရဲ႕သူ႕ကိုယ္သူ လက္ေလ်ာ့ထားတဲ့
ပုံရိပ္က သူ႕ကို ဝမ္းနည္းေစသည္။
ဒါေပမဲ့ မင္းဘာအတြက္ဝမ္းနည္းမွာလဲ။
ကုေဖးရဲ႕မိသားစုမွာကုေဖးအဆင့္ကိုသိခ်င္
စိတ္ျဖင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာမိဘေတြမရွိေပ။
ထို႔အျပင္,သူက နာမည္ႀကီးတကၠသိုလ္တစ္ခု
မွာဝင္ခြင့္ရေအာင္အမွတ္ေကာင္းဖို႔လိုအပ္ေန
သူမဟုတ္ေပ။
"ငါ့အတြက္ မစိုးရိမ္ပါနဲ႕။ "
ကုေဖးရဲ႕ေျခေထာက္ကစားပြဲခုံေအာက္မွာရွိ
ေနသည့္ သူ႕ေျခေထာက္အားထိေတြ႕လာသည္။
"ငါ့အတြက္ ေအာင္လက္မွတ္ရရင္ လုံေလာက္ၿပီ။."
"မဟုတ္ဘူး။"
က်န္ခ်န္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္တယ္။
"မင္း ေအာင္လက္မွတ္ရဖို႔အတြက္ ရည္႐ြယ္
ထားရင္ နည္းပညာေက်ာင္းတစ္ခုခုမွာတက္
သင့္တယ္။ဒီမွာခ်ာတူးလံတဲ့ စီက်ဳံးေက်ာင္း
ကလြဲၿပီး ပိုေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းမ်ိဳးမရွိဘူးလား။"
ကုေဖးက ၿပဳံး၏။
"ဇာတ္ေၾကာင္းကရွည္တယ္။အခ်ိန္ရတဲ့တစ္ေန႕က်ရင္ ငါမင္းကို ေျပာျပမယ္။"
.....
ျပည့္က်ပ္ေနသည့္အခ်ိန္ဇယားေတြေအာက္
တြင္ႏွစ္ဝက္စာေမးပြဲက ႏွစ္ရက္တည္းႏွင့္ၿပီး
သြားသည္။က်န္ခ်န္ရဲ႕သူကိုယ္သူယုံၾကည္မႈ
ႏွင့္သူ႕ေလ့လာေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားအရ၊ က်န္ခ်န္
၏အဆင့္ကိုကုေဖးခန့္မွန္းနိုင္၏။ ရီက်င္းက အတန္းထဲမွာပထမေနရာ ၿပိဳင္လုရမယ့္ ၿပိဳင္
ဖက္တစ္ေယာက္ရလာေတာ့မည္။
"မင္းတို႔ေက်ာင္းက စာေမးပြဲေမးခြန္းကလြယ္
လြန္းတယ္။"ဆိုသည့္စကားသည္ဒီႏွစ္ရက္လုံး
က်န္ခ်န္ ေျပာေနၾကစကားျဖစ္၏။
ယေန႕တြင္မနက္ပိုင္းသာရွိေသးေသာ္လည္း၊
ေလာင္႐ႊိသည္စိတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့မ်က္ႏွာႏွင့္ စာသင္ခန္းထဲဝင္လာတာေၾကာင့္ သူ ေတာင္
အံ့ၾသသြား၏၊ေလာင္႐ႊိကို ၾကည့္လိုက္သည္။အကယ္၍ က်န္ခ်န္ ရဲ႕အဆင့္က ရီက်င္းႏွင့္
အတူတူျဖစ္လွ်င္ေလာင္႐ႊိသည္အခုေလာက္
စိတ္လႈပ္ရွားေနမွာမဟုတ္ေပ။
"ေက်ာင္းသားေတြ,ေက်ာင္းသားေတြ။"
ေလာင္႐ႊိကစင္ျမင့္တြင္ရပ္လိုက္သည္။
"ဆရာ့မွာ မင္းတို႔အားလုံးကို သတင္းေကာင္း
ေျပာစရာရွိတယ္။ "
စာသင္ခန္းထဲမွာရွိေနသည့္ေက်ာင္းသားေတြ
အားလုံးကပ်င္းပ်င္းရိရိျဖင့္စားပြဲခုံကိုတစ္ညီ
တစ္ၫြတ္တည္းတီးလိုက္ၾကသည္။
"မင္းတို႔ကိုသင္ေနတဲ့တျခားဘာသာျပဆရာဆရာမေတြကအတန္းမွာထပ္ေျပာလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့,ငါ သူတို႔ထက္အရင္ေျပာခ်င္လို႔..."
ေလာင္႐ႊိက အတန္းသားေတြကိုတိတ္တိတ္
ေနဖို႔လက္ျပ၏။
"ဒီတစ္ေခါက္ငါတို႔အတန္းမွာဘာသာရပ္
သုံးခုလုံးအမွတ္ျပည့္ရတဲ့ေက်ာင္းသားရွိတယ္။"
ထိုသတင္းကအမွန္ပင္ထိတ္လန့္စရာေကာင္း
သည္။ အတန္းထဲရွိ လူတိုင္းက ခ်က္ခ်င္းပင္ ေဆြးေႏြးေနၾကၿပီး သူတို႔အားလုံးရဲ႕မ်က္လုံး
မ်ားက က်န္ခ်န္ကိုၾကည့္လာၾကသည္။
"ဩ...."
က်န္ခ်န္ကထိုအၾကည့္ေတြကိုဂ႐ုမစိုက္ေခ်။
သူကထိုင္ခုံမွာမွီခ်ၿပီးသက္ျပင္းခ်၏။
"ဘယ္သူလို႔မင္းတို႔ထင္လဲ။ဘယ္ဘာသာရပ္
ေတြလို႔ထင္လဲ။"
ေလာင္႐ႊိသည္ သူ႕တို႔ကို သည္းထိတ္ရင္ဖိုျဖစ္
ေအာင္အခ်ိန္ဆြဲေန၏။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔
ကိုခန့္မွန္းခြင့္ေပးထားသည့္ သည္းထိတ္ရင္ဖို
အခ်ိန္ေလးကခဏမွ်သာၾကာ၏။သူက ခ်က္
ခ်င္း အေျဖေၾကညာလာသည္။
"ေက်ာင္းသားက်န္ခ်န္,အဂၤလိပ္၊သခၤ်ာ၊ပထဝီသုံးဘာသာလုံး ရာျပည့္!။"
"Fuck!!!"
တစ္တန္းလုံးအုန္းအုန္းႂကြက္ႂကြက္ျဖစ္သြား၏။
"Fuck!"
က်ိဳးက်င့္ကလည္းအေနာက္သို႔လွည့္လာၿပီး
စားပြဲကိုဝမ္းသာအားရရိုက္လာသည္။
"က်န္ခ်န္,မင္းကအံ့ၾသစရာပဲ။အရမ္း အထင္
ႀကီးစရာေကာင္းတယ္။"
က်န္ခ်န္က "အာ " လို႔သာတုံ႕ျပန္၏။
က်ိဳးက်င့္ကို ကုေဖးၾကည့္လိုက္တယ္။
"ေကာင္းေကာင္း ထိုင္။"
"မိုက္တယ္!။"
က်ိဳးက်င့္က ေအာ္ဟစ္ၿပီးေရွ႕သို႔ျပန္လွည့္
သြားရာကေနေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္လွည့္လာ
သည္။
"အရမ္း.....မိုက္တယ္!။"
စင္ေပၚမွ ေလာင္႐ႊိကစိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။
ကုေဖး စားပြဲခုံေပၚမွာေမွာက္ၿပီး က်န္ခ်န္ကို
ၾကည့္လိုက္၏။
"အခုခ်ိန္ဆို အဆင့္ထြက္ေလာက္ၿပီ။
သြားေမးၾကည့္ခ်င္လား။"
က်န္ခ်န္က ျပန္ေျဖသည္။
"မေမးခ်င္ဘူး။ဘာကိစၥသြားေမးမွာလဲ...ဒါက ႏွစ္ဝက္စာေမးပြဲေလးပဲ။ဒီေက်ာင္းေမးခြန္းက
လြယ္တာ။ငါတစ္ခါမွပထဝီအမွတ္ျပည့္မရဖူးဘူး။"
"ဒါဆို ငါတစ္ေယာက္တည္း သြားေမးမယ္။"
က်န္ခ်န္ကလွည့္ၾကည့္လာ၏။
"ေသာက္က်ိဳးနည္း! မင္းလည္း စိတ္လႈပ္ရွား
ေနတာလား။"
"ငါကေအးေအးပဲ။သြားေမးၾကည့္႐ုံတင္။ "
ကုေဖးသည္ ခ်ိဳခ်ဥ္တစ္လုံးကို အခြံခြာၿပီး
ပါးစပ္ထဲပစ္သြင္းလိုက္၏။
အတန္းခ်ိန္ၿပီးသည့္အခါ သူမတ္တပ္ထရပ္ၿပီး စာသင္ခန္းအျပင္ထြက္၍ ႐ုံးခန္းဆီသြားေနေသာေလာင္႐ႊိဆီသြားလိုက္သည္။
"႐ႊီက်ဳံး။"
"မင္း ဘာလို႔ ဒီမွာရွိေနတာလဲ။"
ေလာင္႐ႊိက အနီေရာင္အခ်ိဳရည္ဘူးကို သူ႕ဆီ
ပစ္ေပးလာ၏။
"မင္းပဲေသာက္လိုက္ေတာ့။ေလာင္လုကငါတို႔ အားလုံးကိုတစ္ေယာက္တစ္ဘူးေပးထားတာ
ငါ့အထင္ အရမ္းခ်ိဳလြန္းတယ္။"
ကုေဖးကအခ်ိဳရည္ဘူးကိုလွမ္းဖမ္းလိုက္၏။
"အဆင့္ေတြ မၾကာခင္ထြက္မွာမလား။"
"မင္းကအဲ့အတြက္စိတ္ပူေနတာလား။ အရင္
တည္းကမင္းထိပ္ဆုံး အေယာက္ တစ္ရာထဲ
မွာပါတာမွမဟုတ္တာ။မပူနဲ႕။ မင္းကိုထိပ္ဆုံး
အေယာက္တစ္ရာမွာ မေတြ႕ရင္ ေအာက္ဆုံး
အေယာက္တစ္ရာမွာေတြ႕နိုင္တယ္။"
ကုေဖး အၿပဳံးျဖင့္ေမးလိုက္၏။
"က်န္ခ်န္က ပထမ ဟုတ္တယ္မလား။"
သူ ထိုအေၾကာင္းထုတ္ေမးလွ်င္ ေလာင္႐ႊိက
ေပ်ာ္သြားသည္။သူ႕႐ုံးခန္းထဲေလွ်ာက္သြားၿပီး
စားပြဲတစ္ခုေရွ႕မွာရပ္၍သူ႕ကိုလက္ယက္
ေခၚသည္။
"ဒီကိုလာၿပီး ၾကည့္,ၾကည့္လိုက္။"
ကုေဖးသည္သူ႕ဆီကိုေလွ်ာက္သြားရင္း
အိပ္ကပ္ထဲမွဖုန္းတစ္ခါတည္းထုတ္လိုက္၏။
စားပြဲခုံေပၚတြင္အနီေရာင္စာ႐ြက္ရွည္တစ္ခုရွိ
သည္။ေလာင္႐ႊိလက္ေရးကအံ့ၾသစရာေကာင္း
ေအာင္ေသသပ္၏။ထို႔ေၾကာင့္, သူက ႏွစ္တိုင္း
အဆင့္ေတြကိုထုတ္ျပန္သည့္ စာ႐ြက္ကိုေရးဖို႔
ရန္တာဝန္ယူထားရတာျဖစ္သည္။ထို႔ျပင္
စာေမးပြဲ အဆင့္ရလဒ္မ်ားကိုလည္း
" ပညာေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ" အခန္း က႑၏
အစိတ္အပိုင္းအေနႏွင့္ သတ္မွတ္ထားသည္။
ကုေဖးသည္စာ႐ြက္ႏွင့္အနီးဆုံးေလွ်ာက္သြားၿပီး ပထမေနရာကိုၾကည့္လိုက္၏။
အမွန္ပင္ ,က်န္ခ်န္ျဖစ္သည္။
"အာ,က်န္ခ်န္?။"
သူသည္ဖုန္းကိုျမႇောက္ၿပီး စာ႐ြက္ကိုဓာတ္ပုံရိုက္လိုက္၏။ ထိုေနာက္ သူ ျပန္လွည့္ကာ႐ုံးခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။
"႐ႊိက်ဳံး ဆက္ေရးလို႔ရၿပီ။"
႐ႊိက်ဳံးရဲ႕႐ုံးခန္းထဲမွထြက္လာၿပီးေနာက္တြင္
ကုေဖးသည္ ေခါင္းငုံ႕ၿပီး စီက်ဳံးေက်ာင္းဖိုရမ္
ကိုဖြင့္ကာ၊အေစာကရိုက္ယူထားတဲ့ဓာတ္ပုံႏွင့္
ပို႔စ္တစ္ခုကိုအေကာင့္သစ္ျဖင့္တင္လိုက္၏။
**ေကာင္းကင္ဘုံကိုပ်က္စီးေစမယ့္အေခ်ာေလး; ...႐ုံးခန္းနားကမေတာ္တဆျဖတ္သြား
ရင္းေတြ႕ခဲ့တာ ***
........
WuZhe Laoshiကေက်ာင္းသားဘဝကိုအေသးစိတ္ေရးသြားတာ💗