ေက်ာင္းေတြပိတ္သြားေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္အိမ္မျပန္ျဖစ္ဘူး။ အေဆာင္မွာပဲေနၿပီး အလုပ္တစ္ခုရွာလုပ္ေနလိုက္တယ္။ ေမာင္ထူးကေတာ့ အိမ္ျပန္သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕ သူ႕ကိုမေတြ ့မိဘူး။ ေတြ ့လည္းမေတြ ့ခ်င္တာမို႔ ျပန္သြားတာေကာင္းတယ္။
ဒီေန႕က ကြၽန္ေတာ္ပထမဆုံး အလုပ္စဆင္းမယ့္ေန႕ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့လပိုင္းေလးအတြင္းပဲ လုပ္မွာဆိုေတာ့ အလုပ္ရွာရတာ အရမ္းခက္ခဲခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အလုပ္တစ္ခုရရွိခဲ့တယ္။ ငါးတန္းတက္မယ့္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို အဂၤလိပ္စာသင္ေပးရမွာ။ လစာက အေတာ္ေလးမ်ားတယ္။
ေန႕ခင္း(၃)နာရီကေန ည(၆)နာရီထိ သင္ေပးရမွာျဖစ္ၿပီး ညစာကိုသူတို႔အိမ္ကေကြၽးမယ္တဲ့။ ညစာစားၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္ကျပန္ရမယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့။ ထမင္းတစ္နပ္ခ သက္သာတယ္ေလ။
------------------------------------------------------------
ကြၽန္ေတာ္စာသင္ရမယ့္ ေကာင္ေလးအိမ္ကို ေရာက္ေနၿပီ။ အိမ္ႀကီးက အရမ္းကိုခမ္းနားတယ္။ ၿခံႀကီးကလည္းအက်ယ္ႀကီး။
အိမ္ႀကီးထဲက ဧည့္ခန္းမမွာ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ေနတယ္။ မ်က္စိကစားၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္မၾကည့္ရဲဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သိမ္ငယ္မိမွာစိုးလို႔။ ေခတၱၾကာေတာ့ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ ဝတ္စားထားတာ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ငုံ႕ၾကည့္မိတယ္။ ရွပ္လက္ရွည္အျဖဴနဲ႕ ပုဆိုးနက္ျပာေရာင္ကို ဝတ္ထားတယ္။ လက္ရွည္အျဖဴဆိုတာလည္း ဆရာနဲ႕တူေအာင္ဆိုၿပီး ဟိုတေန႕ကမွဝယ္ထားတာ။ ၉၅၀၀ ေပးရလို႔ ႏွေျမာေျမာနဲ႕ ဝယ္ခဲ့ရေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အေရွ ့ကအေဒၚႀကီးနဲ႕ ယွဥ္လိုက္ေတာ့ အႏုတ္စုတ္ဂုတ္စုတ္ေလးျဖစ္ေနေရာ။
မထင္ထားဘူး။ အေဒၚႀကီးက အေတာ္သေဘာေကာင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ေမးတယ္။ ဘယ္ကလည္းဆိုတာေမးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စာသင္ရမွာက သူ႕သားအငယ္ေကာင္တဲ့။ သူ႕မွာသားႏွစ္ေယာက္ရွိေၾကာင္းေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မလာေသးေလာက္ဘူးလို႔ထင္ၿပီး သားငယ္ကို သားႀကီးနဲ႕အျပင္ထည့္လိုက္မိေၾကာင့္ ရွင္းျပတယ္။ စာသင္းေပးရမဲ့အခန္း လိုက္ျပေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို စာသင္ခန္းထဲထားခဲ့ၿပီး အေဒၚႀကီးက ျပန္ထြက္သြားတယ္။ အေဒၚႀကီးထြက္သြားၿပီး မၾကာဘူး အသီးပန္းကန္ျပားေတြ အစီအရီနဲ႕ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး အခန္းထဲက စားပြဲေပၚမွာခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ထြက္သြားတယ္။ စားလို႔လဲမေျပာသြားဘူး။ မေကြၽးပဲစားရင္လည္း ငတ္ႀကီးက်တယ္ျဖစ္ဦးမယ္။
စာသင္ရမဲ့အခန္းက အေတာ္က်ယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွင္းေနတယ္။ အတြန္းအဖြင့္လုပ္လို႔ရတဲ့ မွန္ျပတင္းေပါက္ႏွစ္ခ်ပ္ရွိတယ္။ အဲ့ျပတင္းေပါက္ကေန ေအာက္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ေရကူးကန္ႀကီးကိုျမင္ရတယ္။ အခန္းထဲက နံရံမွာ ပန္းခ်ီကားအႀကီးႀကီးတစ္ခ်ပ္ခ်ိတ္ထားတာကိုေတြ႕ရတယ္။
စိမ္းစိမ္းစိုစို အပင္မ်ားဝန္းရံေနတဲ့ ေရကန္တစ္ကန္။ ကန္ထဲကေရေတြကေတာ့နီေနတယ္။ ဘာလို႔ပါလိမ့္။ ကန္ေဘးမွာ လူတစ္ေယာက္ေစာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနၿပီး တစ္ခုခုကိုလွီးျဖတ္ေနတယ္။ အဲ့လူေဘးနားမွာေတာ့ လူေလးငါးေယာက္ေလာက္ လဲေလ်ာင္းေနၾကတယ္။ ပန္းခ်ီကားကလည္းဘယ္လိုႀကီးပါလိမ့္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတြးလိုက္တယ္။ လုပ္စရာလည္းမရွိေသးတာနဲ႕ ပန္းခ်ီကားကို ေနာက္တစ္ခါျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေစ့ေစ့စက္စက္နဲ႕။
ကန္ထဲကေရေပၚမွာ မည္းမည္းလုံးလုံးေလးေတြေပၚေနတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူေခါင္းေတြျဖစ္ေနတယ္။ ေက်ာထဲမွာစိမ့္ကနဲ။ ကမ္းစပ္ကလူက ဘာေတြလွီးေနတာပါလိမ့္လို႔ တကယ္ကလူေခါင္းေတြျဖတ္ၿပီး ကန္ထဲထည့္ေနတာႀကီး။ ဒါေၾကာင့္ကန္ေရက နီေနတာ။ လက္စသတ္ေတာ့ လူေသြးေတြျဖစ္ေနတာကိုး။ ဘယ္လိုပန္းခ်ီကားႀကီးလဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ဒါႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး စာသင္ရမွာလား။ ကြၽန္ေတာ္က ေသြးထြက္သံယိုေတြမၾကည့္ရဲဘူး။ ၾကည့္တဲ့လူကိုလည္း မၾကည္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ထူးနဲ႕ေတာင္ အတူမေနနိုင္လို ့အခန္းလဲပစ္လိုက္တာ။ ေမာင္ထူးဆိုမွ သူ႕အိမ္မွာလည္း ဒီလိုပန္းခ်ီကားေတြခ်ိတ္ထားမလား။ ေမာင္ထူးက ဒါမ်ိဳးေတြသေဘာက်တာဆိုေတာ့။
ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အခန္းထဲကို ကေလးတစ္ေယာက္ဝင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စာသင္ေပးရမယ့္ ကေလးျဖစ္မယ္ထင္။ ေစာင့္ေနေစမိတဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္တဲ့။ ေနာက္ဒါမ်ိဳးထပ္မျဖစ္ေစရပါဘူးတဲ့ ေကာင္ေလးကေျပာတယ္။
စာသင္ေတာ့လည္း ေကာင္းေကာင္းလိုက္သင္တယ္။ ေကာင္ေလးက ယဥ္ယဥ္မြန္မြန္ေလး။ ေျပာစကားလည္းနားေထာင္တယ္။ ဉာဏ္လည္းေကာင္းတယ္။ သူေဌးသားဆိုေတာ့ အဆိုးေလးျဖစ္မယ္လို႔ထင္ထားခဲ့တာ။ အထင္နဲ႕အျမင္က တက္တက္စင္ေအာင္လြဲတာပဲ။
ေလးနာရီခြဲေတာ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္အနားေပးလိုက္တယ္။ ေကာင္ေလးက ေအာက္ခဏဆင္းသြားတယ္။ မၾကာဘူး ျပန္တက္လာတယ္။ သူ႕လက္ထဲမွာ အသီးပန္းကန္ေတြထပ္ၿပီးပါလာျပန္တယ္။ ေကာင္ေလးကေရာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေကြၽးပါ့မလားလို႔ စိတ္ပူသြားတယ္။
စားပါဦးလားလို႔မေျပာဘဲနဲ႕ ေယာင္လည္လည္လုပ္ၿပီး ႏွိုက္စားလိုက္ရင္ေကာင္းမလား။ မျဖစ္ေသးပါဘူး ဆရာသိကၡာက်တယ္။
အသီးစားပါဦးဆရာႀကီးတဲ့ ေကာင္ေလးကေျပာတယ္။ မင္းလည္းစားလို႔ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေတာ္ေက်နပ္ေနတယ္။ ေကာင္ေလးက လူမႈေရးရွိတယ္။
ဆရာႀကီးလာရင္စားဖို႔ဆိုၿပီး ကိုႀကီးကေသခ်ာဝယ္လာတာတဲ့ ေကာင္ေလးကေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီအိမ္ကလူေတြ အေတာ္သေဘာေကာင္းၾကပါလားလို႔ေတြးေနတယ္။
ေကာင္ေလးနာမည္က ေမာင္မႉးတဲ့။ ခ်မ္းသာေပမယ့္ နာမည္ကလည္းမလွလိုက္တာ။ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ စပ်စ္သီးေတြတစ္လုံးၿပီးတစ္လုံးျဖဳတ္စားရင္းနဲ႕ ေမာင္မႉးနဲ႕စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေမာင္မႉးက ၾကာၾကာစကားေျပာေလ ခ်စ္စရာေကာင္းေလပဲ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕စကားေျပာေနရင္း ေမာင္မႉးကလွစ္ကနဲၿပဳံးလိုက္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကြၽန္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ သူ႕အကိုနဲ႕အေလာင္းအစားလုပ္ထားတာ သူ႕အကိုရႈံးသြားလို႔တဲ့။ ဘာကိုအေလာင္းအစားလုပ္တာလဲ ကြၽန္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ့
"ကိုႀကီးကေျပာတယ္ အခုသားယူလာတဲ့အသီးေတြအကုန္လုံးက ဆရာႀကီးႀကိဳက္တာေတြႀကီးပဲတဲ့ အခုဆရာႀကီးက စပ်စ္သီးတစ္မ်ိဳးတည္းစားေတာ့ ကိုႀကီးရႈံးသြားၿပီ ဟီးဟီ"
"......"
ေမာင္မႉးေျပာမွ အသီးပန္းကန္ေတြဆီကြၽန္ေတာ္အၾကည့္ေရာက္တယ္။
စပ်စ္သီးေဘးက ႏွင္းသီးျဖဴျဖဴေလးေတြ။ ကြၽန္ေတာ္အားရဝမ္းသာနဲ႕ တစ္လုံးေကာက္ယူလိုက္တယ္။ ပါးစပ္ထဲထည့္မယ္လုပ္ေတာ့ ျဖဴျဖဴအဖက္ေလးေတြထည့္ထားတဲ့ ပန္းကန္ကို အၾကည့္ေရာက္တယ္။ အုန္းသီးႏုႏုေလးကို ဇြန္းနဲ႕ျခစ္ထားတာပဲ။ ဒါကြၽန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆုံးအစားအစာ။ အုန္းသီးဇြန္းျခစ္က ဝယ္စားဖို႔မလြယ္ဘူး။ ေမာင္မႉးအကို ဘယ္လိုဝယ္လာလဲမသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထဲကေန က်ိတ္ၿပီးခ်ီးက်ဴးလိုက္တယ္။ ေမာင္မႉးအကိုေတာ္တယ္။
ေျခာက္နာရီေက်ာ္ေတာ့ ထမင္းစားအခန္းထဲကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနၿပီ။ ေမာင္မႉးအကိုကေတာ့ မေရာက္လာေသးဘူး။ အေဒၚကအေတာ္သေဘာေကာင္းတယ္။ သူမရဲ႕ သားႀကီးဘယ္ေလာက္ေတာ္ေၾကာင့္ ဘယ္လို လိမၼာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာျပေနတယ္။ ႐ြာမွာကြၽန္ေတာ္အေမႂကြားေနက်ပဳံစံအတိုင္းေပါ့။ ကြၽန္မသားက ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေနရင္ ဘြဲ႕ရေတာ့မွာ။ သားေလးကအရမ္း လိမၼာတာဘာညာနဲ႕။
တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ လာၿပီလာၿပီတဲ့ အေဒၚကတိုးတိုးေလးေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သိခ်င္စိတ္နဲ႕ အခန္းေပါက္ကို ၾကည့္ေနမိတယ္။
"ေမာင္ထူး..."
ကြၽန္ေတာ္အလန႔္တၾကား ေအာ္မိသြားတယ္။
ေမာင္ထူးကၿပဳံးတယ္။ ေနေကာင္းလားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုႏႈတ္ဆက္တယ္။ ဒီအိမ္က ေမာင္ထူးအိမ္တဲ့လား။ ေမာင္မႉး၊ ေမာင္ထူးနာမည္ဆင္ေပမဲ့ ေမာင္ထူးကိုဒီလိုအေျခေနျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ တစ္ခါမွေတြးမထားမိဘူး။ ဒီအိမ္က ေမာင္ထူးအိမ္ျဖစ္ေနခဲ့တာကိုး။ စာသင္ခန္းထဲက ပန္းခ်ီကားက မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး။