Irritation
Vince
"Are you okay there? Your meds? Are you still thinking about the child?" I asked immediately when she picked up her phone.
I slouched at my shivel chair and played with my lips as I waited for her answer.
At first she laughed at my question until she sighed. "Tsk, hinay hinay ka lang sa pagtatanong... well, I'm fine now,"
"Are you sure? Just call me if you're not feeling okay, hmm? Lilipad talaga ako diyan." well, I mean it.
She's my Vien. The one and only woman in my life. She's in Canada for almost four years now.
She once again sighed. I sighed also, nakakahawa ang lungkot niya. "Siyempre, napapanaginipan ko pa rin, pero medyo umaayos na ako. Nakakatulong ang psychiatrist na 'yon."
Lumalam ang mga mata ko at pagod na napatingin sa labas ng bintana where the view are the tall buildings.
"Everyday I'm missing you, Vien--"
My sentence was cut when someone knocked on my door. The door opened and the woman named Pauline came in, Pauline, right?-- who's holding a pale of water and a mop.
"S-Sir, maglilinis lang po." she wasn't looking at me.
She's really familiar, I don't know where I saw her before.
"Hoy, sino 'yon?!" I looked away when I heard Vien's voice.
"Nothing, just a janitress." I chuckled.
Pauline looked at me before turning to the table and started wiping it.
"Ba't ang lambing ng boses?" I could imagine her frowning and narrowing her eyes on me.
"Seriously, Vien? Are you jealous? Don't worry, you're the one I'll be marrying." nakangising sabi ko at 'di sinasadyang napatingin kay Pauline.
She wasn't looking at me. Tsk, why am I looking at her.
She's just nothing.
"Tukmol! Bahala ka na diyan. Bye na, kausapin mo yang janitress mo." she laughed so I smiled as if she'll be seeing me. Damn I'm so inlove with her.
"Tsk, okay, bye. I love you." malambing na litanya ko. She laughed and didn't take my words seriously.
"Yucks!" she shouted before ending the call.
One day, Vien, you'll be mine. Fully.
I smiled and looked at the woman who's now mopping the floor.
I wonder how old is she. She literally looks 18.
I don't know why whenever I see her I get nervous and it irritates me.
She glanced at me and her eyes widened when she saw me looking at her.
She even accidentally spilled the dirty water from the pale on the floor. Her eyes grew bigger and immediately cleaned it.
I didn't react, I was just staring at her panicking.
Sa sobrang pagkataranta niya ay natabig niya ang picture ni Vien.
The glass frame broke and the photo got wet with the dirty water.
Irritation filled me and walked towards her.
"What the fuck?!" I shouted at her.
I saw her gulped and looked down.
"H-Hala, sorry po," lumuhod siya para pulutin ang mga bubog.
Mas lalo akong nairita sa kaniya.
I looked up and closed my eyes as I massage the bridge of my nose.
"You, get out!" I shouted and pointed the door. She didn't looked up nor stopped what she's doing. "Can't you hear me? I said get out!"
Her face was all red and got all her things.
"O-opo, sorry po," she said before walking out of my office.
That woman.
I picked up Vien's photo.
Tsk, it was fading. I seated at my chair and call for another janitor to clean the mess she made.
Pauline's POV
"Paupau-girl, that's okay. 'Wag mong dibdibin, wala ka no'n." yakap sa akin ni Nelson nang makarating kami sa parking lot.
Nakita niya akong umiiyak dahil sa nangyari kanina.
"A-ayos lang naman ako." turan ko at pasimpleng pinunasan ang aking luha.
Parang may pumipiga sa puso ko nang marinig ang pagsigaw na iyon sa akin ni Sir Vince.
Hindi iyon ang kauna unahang beses na masigawan at mapagalitan ako ngunit parang ang bigat sa pakiramdam ang nangyari kanina.
"'Wag ka na mag alala. Kahit naman siguro ipinanganak iyon sa sama ng loob, may maliit na konsensiya naman siguro iyon. Don't cry na." hinaplos nito ang likod ko.
Mapait akong napangiti at huminga ng malalim.
"Nakaranas na akong masigawan pero noong siya ang gumawa noon parang... Ang sakit." humina ang boses ko at halos hindi makatingin sa kaniya.
"Girl, don't tell me na-love at first sight ka kay Boss Dimunyu?!" nanlaki ang mga mata ko at ibinaling kay Nelson ang aking paningin.
Bakit naman nasabi niya iyon?
"H-huh? H-Hindi, alam mo namang marami akong problema, hindi ba? Ayaw kong madagdagan pa iyon." huminga ako ng malalim.
Totoo naman iyon, masyado akong maraming dinadala, hindi ko na kayang madagdagan pa.
Uunahin ko muna si Xyphere bago ang sarili ko.
"Pau, asa ka naman. May jowa nga iyan di ba? Hindi ka papatulan niyan. Atsaka sayang ganda mo para sa masungay na yon. Mag sugar daddy ka nalang." nakangiting litanya niya.
"H-huh? Ano naman ang sugar daddy?" takhang tanong ko.
Naririnig ko iyon sa ibang mga kabataan pero hindi ko lang maunawaan talaga.
"Sugar daddy means easy money!" maarteng hinawi niya ang kaniyang kunwaring buhok at palabirong umirap sa akin.
"Puro ka kalokohan." natawa nalang ako at kahit papaano'y gumaan ang pakiramdam ko.
"Tsk, don't mind that boss dimunyu na yan ha. Oh ano? Uuwi ka na ba agad?" tanong niya.
Agad naman akong napailing.
"Hindi pa."
"Saan nanaman ang destinasyon mo ngayon?" kumunit ang noo niya sa akin at nagpamewang pa.
"Ospital,"
"Sama ako," nakangiting aniya.
Tumango nalang ako. Tatalikod na sana kami at babalik sa trabaho.
Natigilan kaming dalawa ni Nelson nang may tumikhim sa likod namin.
Mabagal ang ginawa kong paglingon at tila naestatwa nang malamang si Sir Vince iyon.
Narinig niya kaya ang pinag usapan namin?
Napatingin ako kay Nelson na ngayon ay tila itinatago ang sarili sa balikat ko.
Seryosong nakatingin sa amin si Sir Vince at halos hindi na ako makahinga nang sumulyap siya sa akin.
Galit pa rin ba siya? Hindi ko naman talaga sinasadyang mabasa at mabasag ang litrato ng nobya niya.
Kinakabahang napa atras ako nang maglakad siya papalapit sa amin. Naku mawawalan pa yata ako ng trabaho nito.
"We'll talk tomorrow." hindi ako nakagalaw sa bulong niyang iyon.
Minuto na ang nakalipas nang maka alis siya ngunit hindi ako nakagalaw.
Mabilis ang tibok ng puso ko at parang nanggaling sa isang karerang walang katapusan.
"Girl? Okay ka lang ba? Ano bang binulong sa'yo?" kunot noong tanong ni Nelson, marahil naguguluhan din siya sa ikinilos ko.
"W-wala, tara na" ipinilig ko ang ulo ko at hindi na nagsalita.
Sinamahan ako ni Nelson sa ospital nang matapos ang trabaho namin. Naka confine si Xyphere. Noong isang araw kasi ay hindi siya makahinga at nagkapantal pantal na ang kaniyang balat dahil sa rushes niya.
Kahit na dalawang linggo palang akong kakilala nila Nelson at Brenna ay hindi sila nagdalawang isip na tulungan ako.
Kulang parin ang pera ko kahit na nakahanap na ako ng dalawang trabaho. Ang isa'y sa madaling araw, nagtitinda ng mga damit sa night market. 11 pm-3 am ang trabaho ko roon. Malaki kasi ang kita roon lalo na kapag madaming turista.
Ang isa naman ay tagahugas sa isang night club. 8pm-11 pm ang trabaho ko doon.
Ang trabaho ko naman sa kompanyang iyon ay 6 am-2 pm kaya't halos limang oras ko lang nababantayan ang anak ko.
Wala na rin ako halos na tulog at tanging ang presensya nalang ni Xy ang pahinga ko.
Hindi rin naman ako pumayag na hindi utang ang perang ibinibigay ni Nelson at Brenna sa akin.
Kaya't babayaran ko rin iyon.
"Anong gusto mo, anak?" hinalikan ko siya sa noo at umupo sa gilid ng kama.
Hirap siyang magsalita pero kahit na nanghihina ay itinuro niya ang basket ng mga prutas na binili namin ni Nelson habang papunta rito.
"Kamusta po ang anak ko?" tanong ko sa doktor nang buksan niya ang kurtina ng cubicle kung saan nakahiga si Xy.
"He's okay, thankfully. Just don't expose him to too much sunlight." seryosong aniya.
Napasulyap ako kay Xy at naawa sa kaniya.
"Ano girl, discharge na siya?" tumabi sa akin si Nelson nang pinapakain ko na si Xy.
Huminga ako ng malalim at tila naiiyak nanaman habang pinagmamasdan ang anak kong hirap na hirap na gumalaw.
"Sabi nila, pero parang hindi naman gumaling si Xy. Pakiramdam ko pinapa alis kami dito kasi hindi namin nakukumpleto ang pang bayad" pinunasan ko ang luhang tumulo sa mta ko at nakangiting sinubuan ko nanaman si Xyphere.
Hindi siya nagrereklamo kahit na may masakit sa kaniya,kaya natatakot din ako.
"Anong gagawin mo? Hahanap ka nanaman ng trabaho? Eh halos 2 na oras lang ang tulog mo. Yung totoo, baka mamaya si Xy na magtrabaho niyan kapag nagkasakit ka" umiling ako at hindi nagsalita. "Nasaan ba kasi ang tatay?"
"Hindi ko alam." umiwas ako ng tingin at bumaling muli kay Xy.
Ngumiti siya sa akin kaya't nakagat ko ang aking labi para pigilan nanaman ang pag agos ng luha ko.
Paano niyang nagagawa na ngumiti kahit na ganito ang nangyayari sa paligid niya, sa sarili niya.
Parang mas matatag pa siya sa akin.
"Hindi kaya narape ka noon--"
"G-Grabe ka" napasinghap ako at buti nalang hindi ko nabitawan ang mangkok ng lugaw ng anak ko sa sinabing iyon ni Nelson.
Umirap siya sa akin at saka hinawakan ang kamay ni Xy na nagpapantal "Alam mo, bakit kaya hindi mo hanapin pamilya mo. Maghanap ka ng Flores dito"
"Madaming Flores sa Pilipinas, Nelson" mahinahong sabi ko pero napatalon ako ng bahagya sa sigaw niya.
"Anong Nelson?! Nelsa!"
"Huwag kang sumigaw, nakakabulabog ka" saway ko, sinimangutan niya lang ako saka tumayo.
"Bahala ka na nga diyan. I'm going home na. Call me kapag may needs kayo ni baby boy, huh?" Tumigil siya at tumitig sa anak ko "Ay anong oras mo siya dadalhin sa bahay?"
"Uuwi muna kami tapos idadaan ko siya."
"Okay" tumago siya at saka binigyan ako ng isang ngiti. Ngiting nagpapalakas ng loob ko.
Nang makaalis na si Nelson hindi ko na mapigilan ang mapaiyak.
Hinawakan ko ang kamay ni Xy, masyado pa siyang bata para maramasan ang ganitong kasaklap na mundo.
Bakit kailangan niyang maranasan ito?
Kailangan ko ng maka alala. Kailangan kong makita ang ama niya.
Kahit kaunting tulong lamang mula sa kaniya, ayos na ako. Masigurong ligtas lang si Xy, ayos na ako.