12.Bölüm
__ Birol! Fırat Bey nasıl, durumu ciddi mi?
__ Yok hayır... Sadece bir iki dikiş atılması gerekiyor, o kadar.
Korhan bir elini pantolonunun cebine sokarken Birol gözlerini kaçırmak zorunda kalmıştı ondan.
__ Sadece mi? Sadece... O adam hastaneye gelmek zorunda kalmamalıydı, bunun için bize başvurdu! O yüzden sen yanındaydın. Ne kadar yara aldığı da o kadar önemli değil... Parmağında ufacık bir çizik bile olsa bu senin başarısızlığındır!
__ Ben tüm önlemleri almıştım ama bazen... Bazen biliyorsunuz olacakların önüne geçemiyoruz.
__ Sen şimdi bana kader mi diyorsun dedi Korhan ateş saçan gözleriyle bir adım daha adamına yaklaşırken...
Kader... Yok, öyle bir şey, inanmayacaksın sığınmayacaksın o kelimeye! Sen kaderin önünü kesecek önlemler alırsan herkesi kurtarabileceğini bileceksin! Sana insanlar hayatlarını emanet ediyor, sana güveniyor. Bu güveni hak etmekten başka şansın yok. Dışarı da elma satmıyorsun sen, hataya yer yok! Anladın mı?
__ E-evet, elbette efendim.
__ Oğlum...
Korhan arkasından gelen babasının sesini duyunca şaşırmıştı.
__ Baba, ne işin var burada?
Tarık Bey oğlunu kolundan tutup zorlamadan onu uzaklaştırdı Birol'dan çünkü oğlunun her dediğini duymuştu ve bu durumdan gerçekten rahatsız oluyor, üzülüyordu.
__ Kim haber verdi sana gecenin bu saatinde?
__ Korhan... İşten elimi ayağımı çektim, bundan da memnunum ama hala neler olduğundan haberim olsun istiyorum. Zaten şimdi mesele bu değil... Birol’a haksızlık yaptığının farkında değilsin değil mi, tıpkı kendine yaptığın gibi?
__ Ben bir şey yapmıyorum.
__ Cemil Beyi kurtaramazdın, seçim yapmak zorundaydın ve...
__ Bu olayın onunla ne ilgisi var baba, aradan bir yıldan fazla zaman geçti Tanrı aşkına!
__ Ama sen bunu hiç unutmadın.
__Bu konuyu kapatalım, ciddiyim.
Cemil Bey Korhan'ın o asla boyun eğmeyen tavrını ve inatçılığını çok iyi biliyordu, bazen hoşuna da gidiyordu o hali ama... Bu gibi durumlarda gerçek bir duvar olup kendini yıpratmakta da üstüne olmuyordu bu pis gururu yüzünden!
__ Bana bak Korhan... Senin bu korkutucu yöneticiliğin bana işlemez! Ben şu an oğlum Korhan'la konuşuyorum ve diyorum ki kendine eziyet etmekten vazgeçmek zorundasın. Senin görevin Selen'i korumaktı ve bunu da çok güzel yaptın. O gün orada Selen'i değil de Cemil Beyi kurtarmaya çalışsaydın Cemil Bey asla affetmezdi seni.
Korhan'ın büyük bir off çekmesi üzerine Tarık Bey hafif sert bir şekilde tuttu oğlunun kolunu.
__ Selen'in ilk başta seni suçlaması tamamen acısındandı, suçlayacak birine ihtiyacı vardı sadece...
__ Baba, biliyorum. Avutulmaya ihtiyacım yok!
__ O zaman kimsenin üzerine mükemmel olacaksın diye baskı kurma! Çünkü bunu kimse yapamaz, sen bile... Ayrıca biliyor musun, Fırat Beyin karısı biraz evvel neredeyse Birol'un elini öpecekti. Çünkü onun hayatını kurtardı.
Biliyordu zaten bunu, derin bir nefes aldı yavaşça. Kendisini yorgun ama her an patlayabilecek kadar öfkeli hissediyordu.
__ Eve gitsem iyi olacak...
Tarık Bey Korhan'ın kolunu bırakınca Korhan hemen hastaneden çıkmak istedi ama duvara yaslanmış duran Birol dikkatini çekmişti. Dayanamayarak ilk önce yanına gitti Birol'un ve onun şaşkın, dik bakışları arasında ufak bir gülümsemeyle elini omzuna bıraktı.
__ Sen en çok güvendiğim adamlarımdan birisin… Kendine dikkat et.
Selen parmaklarını öylece masanın etrafında gezdirirken gözleri çalışma odasında geziniyordu. Aslında uykudan ölüyordu ama uyuyamamıştı. Öylece merdivenlerden aşağı indikten sonra tamamıyla tesadüfen girmişti bu odaya ve ağzı açık kalmıştı. Çok rahat, biraz gösterişli ama kesinlikle muhteşem bir şekilde döşenmişti. Acaba bu eşyalar da biraz olsun kendi zevki de var mıydı? Hiç anıları olmuş muydu bu odada da?
Bilmiyordu ki… Okuyor muydu yoksa çalışıyor muydu? Belki de hiçbir şey yapmıyordu! Tabii Selen bir şeylerle uğraştığını düşünmek istiyordu yoksa bu dört duvar ve kendisinden nefret eden bir kocayla aklını kaybederdi.
Onunla tartışmadan önce keşke bir iki soru daha sorabilseydi ona. Mesela arkadaşları var mıydı, nelerden hoşlanırdı?
Selen derin bir nefes alırken deri koltuğun kol koyma yerine oturdu yavaşça ve hemen önünde ki sehpa da duran kumandayı görerek aldı eline. Ne yaptığının farkında olmadan karşısında ki dev ekranı açtı. Kumanda çok karışık görünüyordu ama önemsemedi. Öylesine bir tuşa daha bastı ve aynı an da ekrana bir görüntü geldi.
Selen’in bakışları değişmiş, nefesini tutmuştu. Çünkü dev ekranda kendisini ve onu görüyordu. Üzerinde gelinlik, elinde kalem nikâh defterine imzasını atmak üzereydi ama bakışları hemen yanında ki adamdaydı. Korhan… Kaliteli olduğu belli olan, çok güzel bir takım elbiseyle yanında oturuyordu. O haliyle çok yakışıklı, bir o kadar da ulaşılmaz görünüyordu. Ama gözleri…
Selen farkında olmadan başını biraz yana eğmişti Korhan’a bakarken. Öyle güzel bakıyordu ki! Sevgi dolu, yumuşacık… Sanki şefkat gizliydi o gözler de!
Ahh keşke bir şeyler tanıdık gelebilseydi!
Selen bu keşfine öyle dalmıştı ki bu görüntünün resim değil aslında video olduğunu sevinçle fark etmesi biraz zamanını almıştı. Belli ki Korhan sadece videoyu o sahnede dondurmuştu.
Selen heyecandan belki de biraz gerginlikten titreyen parmaklarıyla zorla doğru tuşu bularak çalıştırdı videoyu.
Korhan yüzünde gülümseme defteri önüne çekmiş imzasını atıyordu şimdi, gerçekten ne yaptığını bilen kararlı bir ifade vardı yüzünde. Bu biraz şaşırtmıştı Selen’i çünkü Korhan’la birlikte ayağa kalkarken sanki bir tereddüt, bir tutukluk vardı kendi halinde. İstemiyor gibi değildi tam olarak… Başka bir şeyler olmuş olmalıydı ama ne?
Selen bir şeyler hatırlamaya çalışmaktan sonunda vazgeçerek Korhan’ın alkışlar arasında kendisine doğru eğilişini izledi. O halinde bile öyle bir korumacılık, başka türlü bir sıcaklık gizliydi ki Selen o anı yaşıyor gibiydi yeniden! Korhan’ın dudakları yanağında uzun süre kalmak üzere hafifçe tenine değdiğinde Selen bir an içinin ürperdiğini hissederek irkildi, hemen doğruldu oturduğu yer de rahatsız olmuş gibi ama gözlerini ekrandan ayırmaya kesinlikle niyeti yoktu.
Nikâhın hemen ardından başlayan romantik, harika bir müzik eşliğinde Korhan’la el ele ışıklarla süslenmiş havuzun kenarına giderlerken yeniden o görüntülere kendini kaptırmıştı Selen.
Sonra… Dans etmek için karşılıklı durduklarında bir an kendisini kucaklayacakmış gibi eğilmişti Korhan! Müzik bastırıyor bile olsa bir anlığına kendi çığlığını duymuştu. Sonraysa gülmeye başlamışlardı birbirlerine… Ardındansa Korhan kulağına eğilip bir şeyler fısıldamıştı. Selen’in kalp atışları hızlanmıştı, orada ne dediğini o kadar bilmek istiyordu ki!
Korhan her ne söylediyse… Üzerinde ki etkisi oldukça büyük olmuştu. Gözlerini hiç Korhan’dan ayırmamış ve kollarını ona teslim olurcasına boynuna dolamıştı. O zaman Korhan hiç beklemeden ufacık bir hareketle kendisini kaldırmış ayaklarını ayaklarının üzerine bırakmıştı. İnanamıyordu! Alkışlar arasında o şekilde dans etmeye başlamışlardı. Ama öyle tatlı bir görüntüydü ki… Boyu hala ondan kısa da olsa başını çok kaldırmadan ona bakabiliyordu. Görüntülerden anlaşılmıyordu ama Selen birbirlerine daha sıkı sarıldıklarına yemin edebilirdi.
Yüzlerinin arasında sadece bir santim vardı ama gözlerini birbirlerinden ayırmıyorlardı. Kendisinde ki o tereddüt kendini daha çok mahzunluğa bırakmış gibiydi. Korhan’ın yüzünde ki gülümseme bile… Kendisinin o haline anlayış gösteriyordu. Aralarında çok yoğun bir elektrik vardı, buna kimse itiraz edemezdi. Bunu görmek öylesine güzeldi ki… Selen gözleri dolmuş, oturduğu yer de erimişti sanki!
Ama sonra neden o şekilde mahzun olabileceklerinin aklına gelmesiyle Selen hızla durdurmuştu videoyu. Gözleri kendiliğinden videonun çekilme tarihine kaydı. İçinden kalbi sızlayarak hesaplamaya çalışıyordu ki… Korhan’ın buz sesiyle korkuyla kendine geldi!
__ Ne işin var senin bu odada?
Selen yaramazlık yaparken babasına yakalanmış bir çocuk gibi elinde ki kumandayı yere düşürmüştü. Kumandaya uzanan eli yine titriyordu.
__ B-ben…
Korhan onu dinlemediğini belirtircesine çekerek aldı elinden kumandayı ve hemen kapattı ekranı. O da her an titremeye başlayabilirdi ama sinirinden.
__ Burası benim özel çalışma odam! Kendini iyi hisseder hissetmez özel eşyalarımı mı karıştırmaya başladın?
Selen ne düşüneceğini bilemez bir halde onun hızlı adımlarla DVD’ ye gidip içinden düğün CD’sini çıkarıp alışını izledi. Öylesine hırpalayarak çıkarmıştı ki Selen ayağa kalkmıştı kendini durduramayarak.
__ Bu CD’yi burada nasıl unutmuşum bilmiyorum. En güzeli kırıp atmak, zaten bir anlamı yok!
Korhan’ın o deli öfkesi artık yeterince korkutmuyordu Selen’i. CD’yi kurtarmak için hızlı adımlarla ona yaklaşmış ve elini uzatarak onu kendine doğru çekmişti.
__ Sakın kırayım deme! O… O çok önemli ve ben daha izlemedim bile!
__ Anlamıyorum. Neden “bize” taktın bu kadar, aramızdakileri öğrenip ne yapacaksın?
Selen eli CD’yi tutan elinin üzerinde… Hayretle bakıyordu ona! Biraz evvel izlediği o duygusal, içten adam olamazdı bu karşısında ki!
__ Neden öyle mi, neden, dedi Selen yükselen sesiyle gözleri giderek dolarken…
Allah kahretsin seni!
Korhan Selen’in gözlerinden akan yaşların karşısında kalbi bir an düğüm düğüm olurken kimden, neden nefret edeceğini bilemez bir haldeydi! Ondan edemiyordu… Kendisini hırpalamak istercesine çekiştirmesine hiçbir tepki göstermedi Korhan, Selen’in güzel yüzüne çektiği acı öylesine yansımıştı ki nefes bile alamıyordu.
Korhan’ın ruh halini anlayabilecek bir halde değildi Selen, hızla bağırıyor bir gün içerisinde kendisini bitiren bütün sorunları ona haykırıyordu.
__ Körsün sen, ne yaşadığımı görmüyorsun! Aklım bomboş, baktığım her yer yabancı, kendimi bile tanımıyorum! Uyuyamıyorum, huzur bulamıyorum. Bana ait küçücük bir eşya ve ya bir anı arıyorum, tutunabileceğim bir şeyler. Ama yapayalnızım! Bir tek sen varsın ama aslında yoksun!
Selen’in gözyaşları giderek hızlanırken Korhan daha fazla dayanamamıştı o haline, hızla Selen’i kendine çekerek sımsıkı sarıldı ona. Selen’in başını göğsüne yaslarken görmekten korkarcasına kapatmıştı gözlerini. Diyebileceği hiçbir şey yoktu, sadece… Özlemek böyle bir şeydi demek ki! Hâlbuki bu duyguları çok derinlere gömmüştü. Öyleyse neden nefes almaya bile korkuyordu.
Selen’in gözyaşları Korhan’ın sıcaklığında yavaşça dinerken kendisini küçücük bir kız gibi hissediyordu kollarında. Sıcaklığı… Kokusu… İşte bu tanıdıktı. Bir an karanlıklar son buldu Selen için! Çünkü içini ürperten bu hissi, bu güven duygusunu, kalp atışlarının göğsünü delecek gibi atmaya başlamasını biliyordu.
Ve o an Selen’in hafif ıslak yüzünde hafızası kaybolduğundan beri ilk kez küçük, huzurlu bir gülümseme vardı.
evett, işte yeni bölümümüz:)) Umarım beğenirsiniz..