Chapter 41;
သူသည္အထက္တန္းပထမႏွစ္တြင္အတန္းမ်ားမခြဲရေသးေသာေၾကာင့္အၿမဲ တန္းခြဲ(၁) မွာေနခဲ့၏။ ထိုအခ်ိန္ကသူတို႔ရဲ႕အတန္းတြင္ငေၾကာင္တစ္ေယာက္ရွိခဲ့သည္။ထိုငေၾကာင္သည္ေနာက္ဆုံးတန္းမွာ ထိုင္ၿပီး ၊ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္ခ်ိန္တြင္ သူ႕ ေဘးခုံမွေကာင္မ
ေလးႏွင့္စကားေျပာရင္းတံေတာင္ဆစ္ႏွင့္မသိမသာ
တိုက္မိေလ့ရွိ၏။ထို႔ေနာက္, သူက ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္ခ်ိန္ၿပီးလွ်င္သန့္စင္ခန္းသို႔အရင္ေျပးသြားေလးရွိသည္။
ေသြးဆူတတ္ေသာဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္အ႐ြယ္အတြက္သာမာန္အထိအေတြ႕ေလးက သုတ္လႊတ္မိတဲ့အထိျဖစ္သြားေစ၍၊ထိုငေၾကာင္သည္ေအာက္ခံေဘာင္းဘီခြၽတ္ဖို႔အိမ္သာဆီသို႔အေျပးသြားခဲ့ရဖူးသည္။
ထိုသူရဲ႕အျဖစ္ကိုတစ္တန္းလုံးဝိုင္းရယ္ခဲ့ၾကၿပီး၊ စာသင္ႏွစ္တစ္လုံးေျပာမဆုံးေသာကိစၥ ျဖစ္ခဲ့၏။
ထိုအခ်ိန္တုန္းကယင္းကိစၥအားဟာသအျဖစ္
ကုေဖးေတြးခဲ့တာျဖစ္၏။သို႔ေသာ္, ယခုလက္
ရွိသူ႕အေျခအေနကထိုတစ္ေယာက္ႏွင့္မတိမ္း
မယိမ္းပင္။
သူ႕ခါးမွာဖက္တြယ္ထားသည့္က်န္ခ်န္ရဲ႕လက္အားကုေဖးငုံ႕ၾကည့္လိုက္သည္။ေစာေစာကကုေျမာင္ကသူ႕အားလန့္သြားေအာင္ေျခာက္လိုက္၍က်န္ခ်န္သည္အလန့္တၾကားျဖင့္ သူ႕ကိုဖက္တြယ္လာတာျဖစ္၏။
က်န္ခ်န္သည္ ကုေျမာင္ကစက္ဘီးေနာက္တန္းအား ကိုင္ထား၍ လက္ထားစရာေနရာမရွိေသာေၾကာင့္ သူ႕ခါးကိုဖက္ထားတဲ့ လက္မ်ားအားျပန္မ႐ုတ္သြားဘဲဖက္ထားတာျဖစ္နိုင္၏။
ယခုလက္ရွိသူတို႔ၾကားမွအေနအထားသည္
'မင္း သူ႕ကိုသြားမၾကည့္ရင္၊မင္း ဘာမွခံစား
ရမွာမဟုတ္ဘူး။'ဆိုတဲ့သေဘာသက္ေရာက္
ေနသည္။သူ႕ရဲ႕ဆိုင္ကယ္ေနာက္ခုံမွာျဖစ္ေစ၊
စက္ဘီးေနာက္ခုံတြင္ျဖစ္ေစေယာက်ာ္းမိန္းမ
မေ႐ြးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတင္စီးဖူးသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို႔အသားခ်င္းအထိအေတြ႕
ကပုံမွန္မွန္း သူ သိသည္။
ဒါေပမယ့္,ယခုသူ႕ခါးအားဖက္ထားေသာသူမွာ
က်န္ခ်န္ျဖစ္၏။
သူသည္က်န္ခ်န္အားၾကည့္မိခ်ိန္တိုင္း၊တင္းက်ဴးရွင္း၏႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ ဝတ္စုံမ်ားကိုဝတ္ထားတဲ့က်န္ခ်န္ရဲ႕ပုံရိပ္အားသူ႕အာ႐ုံထဲတြင္အထိန္းအကြပ္
မဲ့ျမင္ေယာင္လာသည္။
က်န္ခ်န္ရဲ႕ ေျခတံရွည္ရွည္, ေသးသြယ္ေသာ
ခါးႏွင့္အခ်ိဳးအစားေျပျပစ္ေသာေနာက္ေက်ာ
အျပင္ နံရိုးေပၚမွ ဒဏ္ရာႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းထက္ရွိ အက္ကြဲရာေလးေသးေသးေလး......
သူ႕ခါးအားဖက္ထားသည့္ က်န္ခ်န္ရဲ႕လက္က ေပါက္ကြဲသြားေတာ့မည့္မိုင္းအသြင္ျဖစ္လာ၏
အကယ္၍ ထိုမိုင္းေပါက္ကြဲသြားလွ်င္ ၊ သူတကယ္ေအာက္ခံေဘာင္းဘီခြၽတ္လဲရလိမ့္မည္။
သူတို႔ အခ်ိန္အတန္ၾကာ စက္ဘီးနင္းလာၿပီး
ေနာက္၊ သူ႕အသင္းမွ ကစားသမား အုပ္စုကို
ျမင္လိုက္ရသည္။လူတိုင္းကစက္ဘီးေနာက္
ခုံတြင္ေကာင္မေလးကိုယ္စီတင္လာ၏။
ကုေဖးသည္စက္ဘီးဘရိတ္အားအုပ္ၿပီးလက္တစ္ဖက္အားလက္ဖဝါးေနာက္ျပန္ထား၍ဆန့္
လိုက္လွ်င္ကုေျမာင္က စကိတ္ကို အရွိန္ေလ်ာ့
လိုက္ေသာေၾကာင့္ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာႏွင့္ သူ႕လက္
ဖဝါးအားဝင္တိုက္မိ၏။သူမသည္အေနာက္သို႔အနည္းငယ္ဆုတ္ၿပီးစကိတ္ကိုအရွိန္သတ္၏။
ထိုအခါ က်န္ခ်န္က စက္ဘီးေနာက္ခုံမွ
ေမးလာသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ "
သူသည္ စက္ဘီးကိုေျခေထာက္ႏွင့္ ေထာက္ၿပီး
က်န္ခ်န္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္၏။
" ခန့္မွန္းၾကည့္။"
က်န္ခ်န္သည္ စက္ဘီးေပၚမွခုန္ဆင္းလိုက္၏။
"မင္းပင္ပန္းေနၿပီလား။မင္းရဲ႕ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ
ခံနိုင္ရည္ကေပ်ာ့လိုက္တာ။ၿပိဳင္ပြဲတစ္ပြဲေဆာ့
ၿပီး စက္ဘီးေတာင္မနင္းနိုင္ေတာ့ဘူးလား။"
ကုေဖးစက္ဘီးေပၚမွဆင္းၿပီး သူ႕လက္ထဲသို႔
စက္ဘီးလက္ကိုင္ထိုးေပးလိုက္သည္။
"ငါ မင္းဒီေလာက္စကားမ်ားမွန္း ဘာလို႔
အရင္ကမသိခဲ့လဲ မသိဘူး။"
က်န္ခ်န္သည္ စက္ဘီးထိုင္ခုံေပၚသို႔တက္
လိုက္၏။
"ငါ ကုေျမာင္နဲ႕ပူးေပါင္းၿပီး တစ္ခါမွမလုပ္ဖူး
ဘူး။ငါ သူ႕ကို စက္ဘီးနဲ႕ဝင္မတိုက္မိေလာက္
ပါဘူးေနာ္။"
"မင္း စက္ဘီး နဲ႕ဝင္တိုက္ရင္ေတာင္ သူ(မ)
အသာေလးေရွာင္နိုင္တယ္။"
ကုေဖးသည္ေနာက္ထိုင္ခုံမွာထိုင္လိုက္၏။
"သြားရေအာင္။ "
"လမ္းလယ္ေခါင္မွာ စက္ဘီးနင္းရတာခက္တယ္။ မင္း ငါ့ကို ေစာင့္....."
"မရဘူး။ငါက ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာခံနိုင္ရည္အား
နည္းတယ္။ၿပိဳင္ပြဲေလးတစ္ပြဲေဆာ့ၿပီးတာနဲ႕
စက္ဘီးနင္းဖို႔အားမရွိေတာ့ဘူး။"
ကုေဖး သူ႕အားျပန္ေျပာၿပီးေနာက္ ဖုန္းထုတ္၍
ဂိမ္းကစားလိုက္သည္။
က်န္ခ်န္က"ဖာ့ခ္"ဟုဆဲေရးၿပီးေနာက္ လမ္းလယ္ေခါင္မွာစက္ဘီးနင္းဖို႔အားထုတ္ေတာ့
သည္။
..........
ကုေျမာင္သည္ေနာက္သို႔ေျခႏွစ္လွမ္းဆုတ္ကာစကိတ္စီးဖို႔ျပင္ေန၏သူမကစက္ဘီးရဲ႕ေနာက္
တန္းအားလႊတ္ၿပီး ေရွ႕မွဦးေဆာင္ကာ စကိတ္
စီးဖို႔စတင္လိုက္သည္။
က်န္ခ်န္သည္စက္ဘီးခဏနင္းၿပီးေနာက္
ဝမ္႐ႊိႏွင့္တစ္ျခားလူမ်ားအားလွမ္းျမင္လိုက္၏။
ေကာ႐ႊိကလည္း သူတို႔ကိုျမင္သြားသည္။
"မင္းတို႔ေရာက္လာၿပီလား။မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္
ထြက္သြားတာအရမ္းျမန္တာပဲ။"
"ငါတို႔ဗိုက္ဆာေနၿပီ။"
ေကာ႐ႊိကို သူျပန္ေျဖေနစဥ္၊ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကသူ႕နာမည္ကိုေခၚလာသည္။
"က်န္ခ်န္။"
က်န္ခ်န္ေခါင္းလွည့္လိုက္လွ်င္ ေကာင္မေလး
ရဲ႕လက္ထဲမွဖုန္းကခ်က္ခနဲအသံျမည္သြား၏
"ဓာတ္ပုံခိုးရိုက္မယ္ဆို မင္းရဲ႕ဖုန္းကိုအသံပိတ္
ထားရမယ္ဆိုတာမသိဘူးလား။"
ေကာင္မေလးကပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္အုပ္ၿပီး
တခစ္ခစ္ခိုးရယ္၏။
"ခိုးရိုက္တာမွ မဟုတ္ပဲ။"
သူတို႔လူအုပ္သည္လမ္းတေလွ်ာက္လုံးစကား
ေျပာရင္းေရာက္လာတာျဖစ္နိုင္သည္၊ေက်ာင္း
မွၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ထိအကြာအေဝးကနည္းသည့္
အကြာအေဝးမဟုတ္ေပ။သူတို႔သည္တစ္လမ္း
လုံးဆူညံေနမည္မွာက်ိန္းေသ၏။သူတို႔မွာဆိုင္
ကယ္ ဒါမွမဟုတ္တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းပဲရွိ
ေနလွ်င္ပင္အတင္းတိုးေဝွ႕စီးခဲ့ၾကလိမ့္မည္။
က်န္ခ်န္သည္ သူ႕ေဘးမွလူမ်ားအားၾကည့္ၿပီး
*ခ်ီးစားရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ရယ္မယ့္အ႐ြယ္ပဲ*
ဆိုၿပီးေတြးေနမိ၏။
သူတို႔ထြက္မလာခင္အထိထိုလူအုပ္စုကသူႏွင့္
ကုေဖးအားစေနာက္ေနခဲ့ၾကသည္။သူတို႔သည္အနည္းငယ္အရိုင္းဆန္ၿပီးလြတ္လပ္တဲ့လူငယ္
မ်ားျဖစ္ေပမယ့္၊သူသည္ထိုသူတို႔ႏွင့္လမ္းေဘး
တစ္ေနရာမွာမတ္တပ္ရပ္ေနရသည္။
သူသည္ ထိုသူမ်ားႏွင့္ေရာၿပီး အေတာမသတ္
နိုင္ေအာင္ရယ္ေမာကာမေနခ်င္ေပ။ကုေဖးႏွင့္
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မၾကာခဏအ႐ူးမ်ားကဲ့သို႔ရယ္
ေမာတာက သက္သက္ပင္။
ကုေဖးကထိုတစ္ခ်ိန္လုံးတိတ္ဆိတ္ေန၏။ သူ
သည္အခ်ိန္ျပည့္ဖုန္းၾကည့္ေနၿပီးေဖာ္ေ႐ြမႈမရွိ အေငြ႕အသက္မ်ားလႊမ္းၿခဳံထား၏။
ေကာင္မေလးမ်ားကသူ႕ဓာတ္ပုံအား ခိုးရိုက္
လာလွ်င္ကုေဖးကသူ႕ေက်ာေနာက္မွာေခါင္း
ငုံ႕ၿပီးပုန္းကြယ္ေလ့ရွိသည္။
ဝမ္႐ႊိကစက္ဘီးေနာက္ခုံတြင္ရီက်င္းကိုတင္
ထား၏။သူကအရမ္းတက္ႂကြေနၿပီး ပင္ပန္း
ေနေသာအရိပ္အေယာင္ပင္ မရွိေပ။
"ဓာတ္ပုံခိုးရိုက္တာေတာ္ေလာက္ၿပီ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕မင္းတို႔လိုခ်င္တဲ့ဓာတ္ပုံငါ့ဆီမွာလာေတာင္း။ငါ့မွာအကုန္ရွိတယ္။က်န္ခ်န္ရဲ႕အစာ
သြပ္မုန႔္စားေနတဲ့ပုံလည္း ရွိတယ္။"
က်န္ခ်န္ သူ႕အားစိုက္ၾကည့္လိုက္၏။
"ေသာက္က်င့္္မေကာင္းတဲ့အေကာင္။"
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကခ်က္ခ်င္းေအာ္ေျပာလာသည္။
"ငါ့ဆီပို႔ေပးလို႔ရလား။အဲ့ပုံကို ငါလည္းျမင္
ဖူးခ်င္တယ္။"
ဝမ္႐ႊိက ျပန္ေျဖ၏။
"ဓာတ္ပုံကိုလြယ္လြယ္ေပးလို႔မရဘူး။ငါကက်န္ခ်န္ကိုမနိုင္ဘူး။ဒါေပမဲ့ ,ဓာတ္ပုံကိုျပန္ေရာင္းမယ္။တစ္ပုံကို ယြမ္၂၀။"
"ပိုက္ဆံယြမ္၂၀အတြက္နဲ႕ မင္းကအရိုက္ခံဖို႔ ဆႏၵရွိတယ္ေပါ့။"
လုေရွာင္ပင္းက ထိုကဲ့သို႔ေျပာလိုက္လွ်င္၊
လူတိုင္းကသေဘာက်စြာရယ္ၾကသည္။
ဝမ္႐ႊိက ျပန္ေျဖ၏။
"ပါးစပ္ပိတ္ထား။ဒါေတာင္ မတြက္ခ်က္တတ္ဘူးလား။ဓာတ္ပုံကို လူဆယ္ေယာက္ ဝယ္ရင္ယြမ္၂၀၀ျဖစ္သြားၿပီ။"
လုေရွာင္ပင္းက ခဏတန့္သြား၏။
"မွန္ေတာ့မွန္တယ္။က်န္ခ်န္မွာပရိတ္သတ္
အမ်ားႀကီးရွိေနၿပီ။တစ္ေယာက္တစ္ပုံဝယ္
ရင္ မင္းပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးဝင္ေတာ့မွာ။"
"ဒီေကာင္ေတြရဲ႕ IQကေတာ့......"
ေကာ႐ႊိက သက္ျပင္းခ်သည္။
"ပုံတစ္ပုံကို တစ္ႀကိမ္ပဲေရာင္းလို႔ရမွာ။
တစ္ေယာက္ကတစ္ပုံဝယ္ၿပီးရင္ ေကာ္ပီ
ျပန္ကူးၿပီးပို႔လို႔ရတယ္။ဘာကိစၥ မင္းဆီမွာ
ထပ္လာဝယ္မွာလဲ?။"
ဝမ္႐ႊိက သူ႕ကို ျပန္ေအာ္၏။
"မင္းလည္းလစ္ေတာ့။မင္းတစ္ေယာက္ပဲ
IQ ျမႇင့္တယ္ထင္ေနလား။"
ထိုအခ်ိန္တြင္ က်န္ခ်န္ရဲ႕အေနာက္မွကုေဖးကတိုးတိုးေျပာလာသညိ။
"သူ႕ေစ်းကြက္အိုင္ဒီယာကမဆိုးဘူး။ ငါ့လက္ထဲမွာၾကည္ေတာက္ၿပီး အစက္အေျပာက္မရွိတဲ့မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာပုံအမ်ားႀကီးရွိတယ္။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး တိုးတိုးေျပာ လိုက္တယ္။
"မင္းလိုပေရာ္ဖက္ရွင္ဓာတ္ပုံဆရာတစ္ဦးမွာ ကိုယ္က်င့္တရားမရွိေတာ့ဘူးလား။"
"ရွိတယ္။အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါအခုဓာတ္ပုံကိုထုတ္မေရာင္းတာ။ေစ်းျမႇင့္ျမႇင့္ ေပးလာမယ့္အခ်ိန္ထိ
ေစာင့္လိုက္မယ္။"
"ငါ မင္းနဲ႕ လုံးဝမပတ္သတ္ေတာ့ဘူးလို႔
ေျပာရင္ မင္းယုံလား။"
ကုေဖးက ခ်က္ခ်င္းေျဖသည္။
"ဟင့္အင္း။"
က်န္ခ်န္ ပါးစပ္ဟလိုက္ေသာ္လည္း စကား
တစ္ခြန္းမွမထြက္ေပ။
ကုေဖးသည္ ဖုန္းအားသူမ်က္ႏွာေရွ႕မွာေထာင္ျပလာ၏။
"ငါအခုထိဒီlevelမေအာင္ေသးဘူး။ မင္းငါ့ကိုကူညီတဲ့အေနနဲ႕ ဒီအဆင့္တက္ေအာင္လုပ္ေပး
လို႔ရလား။"
"Fuck!"
က်န္ခ်န္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေျပာစရာစကားေပ်ာက္သြား၏။
"မင္း လီယန္နဲ႕ၿပိဳင္ၿပီးေဆာ့ေနတုန္းလား။"
ကုေဖးက ဂိမ္းဆက္ကစားေနသည္။
"အင္း။သူက level သုံးဆင့္ေအာင္သြားၿပီ။"
"ေနာက္မွ ငါမင္းကိုအဆင့္တက္ေအာင္ကူေပး
မယ္။မင္း ဒီကေလးဂိမ္းကိုေဆာ့ေနတာသူမ်ား
ရဲ႕စီးပြားေရးနဲ႕ အတူတူပဲ။ကမာၻႀကီးကယ္တင္
ဖို႔ မင္းကိုျပန္ေစာင့္ေနရတယ္။"
သူ႕ေနာက္မွ ကုေဖးက ရယ္လာသည္။
"ဟုတ္တယ္။အာ,အေပါက္ဆိုးဆိုးပါးစပ္ေၾကာင့္
ငါကပထမဆုံးဖယ္ရွားခံရမယ့္လူျဖစ္လာမွာ။"
.........
ဝမ္႐ႊိသည္သူတို႔ေက်ာင္းမွမထြက္လာခင္ဆိုင္ကို အခန္းတစ္ခန္းႀကိဳၿပီးမွာထားေသာ္လည္း၊အခန္း
မက်န္ေတာ့ေပ။ ကစားသမားအုပ္စုနဲ႕မိန္းကေလးမ်ား အပါအဝင္ လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေသာေၾကာင့္၊
ဆိုင္ဝန္ထမ္းကအခန္းတစ္ခန္း၌ စားပြဲသုံးဝိုင္း
ျဖည့္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာလာသည္။
"အခန္းကက်ဥ္းေပမယ့္အတူေပါင္းထိုင္ေပး
လို႔ရမလား။လူငယ္ေတြပဲဆိုေတာ့အတူထိုင္
စားရင္သံေယာဇဥ္ေတြပိုခိုင္မာလာမွာ။'
"ေကာင္းၿပီ။အားလုံးအတူပူးကပ္ထိုင္လိုက္ရေအာင္။"
ဝမ္႐ႊိကဝန္ထမ္းေကာင္ေလးကိုေခါင္းညိတ္ျပ
ၿပီးသူ႕လူမ်ားကို တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္
အခန္းထဲသို႔တြန္းပို႔လိုက္၏။
က်န္ခ်န္သည္ကုေျမာင္ကိုေခၚၿပီး အုတ္နံရံႏွင့္
အနီးဆုံးခုံဆီေလွ်ာက္သြား၏။သူကကုေျမာင္
ႏွင့္အတူထိုင္ဖို႔ကတိေပးထား၏။ ကုေဖးသည္
သူတို႔ေနာက္မွကပ္လိုက္လာၿပီး သူ႕ေဘးခုံတြင္
ဝင္ထိုင္လာသည္။
က်န္ခ်န္သူ႕အားလွည့္ၾကည့္လိုက္၏၊ကုေျမာင္
သည္သူ႕ညာဘက္မွာထိုင္ၿပီးကုေဖးကသူ႕ဘယ္
ဘက္မွာထိုင္ေန၍ သူေမးလိုက္သည္။
"ကုေျမာင္ရဲ႕ေဘးမွာ မထိုင္ဘူးလား။"
"ေနရာခ်င္းလဲထိုင္ဖို႔ ေနာက္က်သြားလို႔။"
ကုေဖးကမတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။သူက
ခုံေနရာလဲခ်င္ေသာ္လည္း လူတိုင္းကက်ပ္
သိပ္ထိုင္ေနေၾကာင္းျမင္လွ်င္၊သူကျမန္ျမန္
ျပန္ထိုင္ၿပီး တိုးတိုးေျပာလာ၏။
"ငါ အခုေနရာလဲထိုင္ရင္ မိန္းကေလးၾကားမွာ အဆုံးသတ္သြားလိမ့္မယ္။"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
က်န္ခ်န္ နည္းနည္းရယ္ခ်င္သြားသည္။
"မင္းမွာ ျပသာနာရွိလို႔လား။"
"ငါ့မွာျပသာနာမွမရွိဘူး။"
ထိုအခ်ိန္တြင္ရီက်င္းကအသံမထြက္ပဲကုေဖးေဘးနားကထိုင္ခုံမွာထိုင္လိုက္၍၊ကုေဖးသည္ထိုင္ခုံအား က်န္ခ်န္နားသို႔ေ႐ြ႕လာ၏။
"ငါ သူတို႔နဲ႕အသားမက်ေသးလို႔ ။"
"ဂုဏ္သိကၡာႀကီးတဲ့ေဘာ့စ္ပဲ။"
သူသည္ခြက္တစ္ခြက္ထဲသို႔လက္ဖက္ရည္
ငွဲ႕ၿပီးေနာက္ကုေျမာင္ေရွ႕မွာထားလိုက္၏။
"ကုေျမာင္,ေရေသာက္ဦး။ၿပီးရင္,အေႏြးထည္ကိုခြၽတ္ထားမလား ။အခုေတာင္ မင္းမ်က္ႏွာကအပူဒဏ္ေၾကာင့္ နီရဲေနၿပီ။"
အခန္းက က်ဥ္းသည့္အျပင္ လူအားလုံးသည္
စားပြဲအားပတ္ပတ္လည္ဝိုင္းၿပီးထိုင္ေနၾကတာ
ျဖစ္သည္၊ယင္းျမင္ကြင္းကဆူညံေနတဲ့အစည္း
အေဝးတစ္ခုႏွင့္ပင္တူသည္။
ကုေျမာင္သည္ေရအရင္ေမာ့ေသာက္ၿပီးလက္တစ္ဖက္ကိုေျမာက္၍သူမေခါင္းေပၚမွ ဦးထုပ္
အားဆြဲခြၽတ္ကာစားပြဲေပၚတင္ခ်ိန္တြင္ သူမရဲ႕
ဆံပင္မ်ား ဖရိုဖရဲျဖစ္သြား၏။ သူမက အေႏြး
ထည္ခြၽတ္လိုက္ၿပီးအနားရွိ ၾကမ္းခင္းေပၚ ပစ္
ခ်လိဳက္သည္။
"အေႏြးထည္ကို စင္မွာခ်ိတ္မယ္။"
ကုေဖးက အခန္းေထာင့္မွအကၤ်ီစင္ကိုလက္
ညွိုးထိုးၿပီးေျပာလိုက္သည္။သူ႕ အေပၚကုတ္
ကိုခြၽတ္ၿပီးကုေျမာင္လက္ထဲထည့္လိုက္၏။
"ေကာေကာကိုကူညီပါဦး။သူ႕ကိုလည္းအကၤ်ီ
စင္မွာခ်ိတ္ေပးေနာ္။"
ကုေျမာင္ကအဝတ္အစားေတြႏွင့္ဦးထုပ္ကို
ယူၿပီးစင္ေပၚမွာသြားခ်ိတ္ သည့္တိုင္ေအာင္
သူမရဲ႕ဆံပင္မ်ားကရႈပ္ပြေနေသးသည္။
က်န္ခ်န္ သူမကိုေျပာလိုက္၏။
"ဆံပင္သပ္လိုက္ဦး။မင္းကမိန္းကေလးေလ။
ကိုယ့္ပုံရိပ္ကိုယ္ဂ႐ုစိုက္ရမွာေပါ့။"
သူမကဆံပင္မ်ားသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္
လက္ႏွင့္ဖိသပ္ၿပီးသည့္တိုင္ သူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္
လာသည္။ထို႔ေနာက္,သူမအၾကည့္ကသူ႕ကုတ္
အကၤ်ီေပၚ ေ႐ြ႕လာ၏။
"အိုး။"
က်န္ခ်န္ အေႏြးထည္ကိုခြၽတ္ၿပီး သူမလက္ထဲ
ထည့္ေပးလိုက္သည္။
"ခ်န္ေကာအက်ီကိုလည္းခ်ိတ္ေပးပါဦး။ ေက်းဇူး။"
ကုေျမာင္ကေပ်ာ္႐ႊင္ေနသည့္မ်က္ႏွာေလးႏွင့္
သူ႕အေႏြးထည္ကို ယူသြား၏။ သို႔ေသာ္လည္းသူမ၏အရပ္ကလုံလုံေလာက္ေလာက္မရွည္
ေသး၍ က်န္ခ်န္၏အေႏြးထည္ကို ကုေဖး၏
အေႏြးထည္ေပၚမွာထပ္ခ်ိတ္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္,သူမက ထိုင္ခုံမွာျပန္ထိုင္ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ေအးေအးေဆးေဆးေသာက္ေန၏။
က်န္ခ်န္သည္ထိုင္ခုံကိုမွီၿပီးထိုင္လိုက္လွ်င္
သူ႕ေနာက္ေက်ာက အုတ္နံရံႏွင့္ကပ္ေနျဖစ္
သည္။သူကလက္ပိုက္ၿပီးအခန္းက်ဥ္က်ဥ္း
ေလးထဲတြင္ အဆုတ္ကြဲမတက္ ေအာ္ဟစ္စကားေျပာေနတဲ့အတန္းေဖာ္မ်ားအားၾကည့္လိုက္၏။သူတို႔အခန္းကဆူညံသံမ်ားႏွင့္ပြက္
ေလာရိုက္လ်က္ရွိသည္။မူလက အခန္းတံခါး
ဖြင့္ထားေပမယ့္၊ ဆိုင္ဝန္ထမ္းေလးမ်ားကသူ
တို႔အသံကိုသည္းမခံနိုင္ေတာ့၍ တံခါးပိတ္ေပးသြား၏။
သို႔ေသာ္, အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးက လႈပ္ရွားအသက္ဝင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ဤကဲ့သို႔ လူစုလူ
ေဝးပြဲကိုက်န္ခ်န္မသြားေပ။အရင္ေက်ာင္းမွာ
ဆိုလွ်င္ လူတိုင္းကစည္းကမ္းႀကီးသည့္ မိသား
စုဆီမွဆင္းသက္လာ၍အမ်ားစုကေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ အိမ္ျပန္ၾကသည္။
သူ ပ်င္း၍အတန္းလစ္လွ်င္၊ ညတိုင္းအျပင္
မွာေနျဖစ္လွ်င္ေတာင္ သူ႕မွာအေဖာ္အေပါင္း
မရွိခဲ့ေခ်။
ယခုအခါ သူ႕ေရွ႕မွာရွိေနသည့္ဆူညံပြက္ေလာ
ရိုက္ေနေသာလူမ်ားက သူ႕အားေႏြးေထြးမႈမ်ား
ေပးလ်က္ရွိသည္။
"ဘာစားမွာလဲ? ဘာမွာၾက,မွာလဲ?။"
ဝမ္႐ႊိကမီႏူးစာအုပ္ကိုင္ၿပီး လူတိုင္းကိုလိုက္ ေမးေနသည္။
"ငါ ဟင္းရည္သုံးအိုးမွာလိုက္မယ္။သုံးအိုးလုံး
အရသာႏွစ္မ်ိဳးနဲ႕မွာလိုက္မယ္။အဆင္ေျပလား။"
"ေျပတယ္၊ ေျပတယ္။"
လူတစ္ေယာက္က ျပန္ေျဖလာ၏။
"ဟင္းရည္အိုးက အေရးမႀကီးဘူး။အသား
နဲ႕အသီးအ႐ြက္က ပိုအေရးႀကီးတယ္။"
"အသားေရာ၊အသီးအ႐ြက္ေရာအမ်ားႀကီးမွာ
လို႔ရတယ္။"
ရီက်င္းက ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ပုတ္ၿပီး ေျပာလာသည္။
"ငါ အတန္းရန္ပုံေငြယူခဲ့တယ္။ ငါတို႔ အမ်ားႀကီး
သုံးမိသြားရင္၊ ႐ႊိက်ဳံးက သူျပန္ျဖည့္ေပးမယ္လို႔
ေျပာလိုက္တယ္။"
ဝမ္႐ႊိက မွတ္ခ်က္ေပး၏။
"ေလာင္႐ႊိက အရမ္း သေဘာေကာင္းတယ္။
ဒါေပမဲ့,သူနားပူနားဆာလုပ္ရင္ငါ့အေမထက္ေတာင္သာတယ္။ သူတစ္ခုခု ေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္၊ေရွ႕ဆုံး အရင္ေရာက္ေအာင္သြားတာ။
သိုးသား,သုံးထပ္သား,အမဲသား.......ၿပီးေတာ့
ေရာ......ျမန္ျမန္ေလးေျပာၾက။တျခားလူေတြလည္း စားခ်င္တာရွိရင္ေျပာေနာ္။ငါ ခ်ေရးလိုက္မယ္။"
ကုေဖးသည္ သူ႕အတိုင္း ထိုင္ခုံကိုမွီလိုက္၏။
"အခန္းအပူခ်ိန္က ငါ့ကိုအိပ္ခ်င္ေအာင္လုပ္ေနတယ္။"
ဘက္စကတ္ေဘာကစားသမားအားလုံးသည္အေပၚထပ္မ်ားခြၽတ္ထားေသာေၾကာင့္ အကၤ်ီ
လက္တိုမ်ားႏွင့္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္,ကုေဖး
သူႏွင့္နီးလာေလ၊ကုေဖး၏လက္ေမာင္းသည္
သူႏွင့္မၾကာခဏရွပ္ေျပးေလးတိုက္မိ၏။
ဤသည္မွာ , အကၤ်ီကိုလက္တိုဝတ္တာမသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ေျပာရသည့္အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္နိုင္၏။
မေတာ္တဆအသားခ်င္းထိေတြ႕မႈေလးသည္
က်န္ခ်န္အား ေနမေကာင္းခ်င္ေအာင္ လုပ္နိုင္
သည္၊ကုေဖးလည္းသူႏွင့္ထပ္တူခံစားရပုံေပၚ
၏။ကုေဖးသည္သူတို႔ၾကားမွအကြာအေဝးကို
နည္းနည္းခ်ဲကာ ရီက်င္းရဲ႕ေဘးသို႔ ထိုင္ခုံေ႐ြ႕
သြားေၾကာင္းက်န္ခ်န္သတိထားမိသည္။သို႔
ေသာ္,ႏွစ္စကၠန့္အတြင္းကုေဖးက သူအနားသို႔
ျပန္တိုးလာ၏။
သူစဥ္းစားေလရယ္ခ်င္ေလျဖစ္လာ၍၊သူ႕ေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့လက္ဖက္ရည္ခြက္ကိုၾကည့္ရင္း ႐ႊင္ျမဴးစြာျဖင့္ ရယ္လိုက္၏။
"Fuck!"
ကုေဖးကသူႏွင့္အတူလိုက္ၿပီးရယ္လာသည္။ သူကတစ္ကိုယ္လုံး ေပ်ာ့တြဲ၍ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွီသည့္အျပင္သူ႕ေျခေထာက္ကိုလည္းက်န္ခ်န္ရဲ႕ေျခေထာက္ေပၚမွာထပ္တင္လာ၏။
"မင္း ထပ္ရယ္ၾကည့္စမ္း။ငါ မင္းကို တကယ္
ထိုးမွာေနာ္။"
"ငါလည္းမင္းကိုသားေရကြင္းနဲ႕ျပန္ပစ္မယ္။"
စားပြဲေအာက္တြင္ ထပ္လ်က္တင္ထားသည့္
ကုေဖးႏွင့္ သူ႕ေျခေထာက္တို႔ကို ၾကည့္ၿပီးၿပဳံးလိုက္၏။ကုေဖးရဲ႕အထိအေတြ႕ႏွင့္ပတ္သတ္
ၿပီးသူ႕လက္ခံနိုင္စြမ္းဟာဖန္းက်ိထက္ေတာင္
သာေၾကာင္း က်န္ခ်န္သတိထားမိလာသည္။
ဖန္းက်ိႏွင့္အတူတူရွိစဥ္ကခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ဆီႏွင့္ေရပမာကြာျခား၏။
ဟုတ္သည္ ,လုံးလုံး မတူပါေခ်။
ဖန္းက်ိကသူလ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကိုပြင့္ပြင္းလင္းလင္း ေဆြးေႏြး၍ရသည့္ ညီအစ္ကိုေကာင္းျဖစ္၏။
ကုေဖးက..........ကုေဖးက သူ႕ကဲ့သို႔
လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ၿပီးေတာ့ ,ကုေဖး
က သူ႕မ်ိဳးရိုးဗီဇကိုလႈံ႕ေဆာ္နိုင္ၿပီးစိတ္ခံစားခ်က္မ်ားေပါက္ဖြားေစခဲ့သည့္တစ္ဦးတည္းေသာသူျဖစ္၏။
သူႏွင့္တူညီေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို
ရွာေတြ႕လိမ့္မယ္ဟူေသာအေတြးမ်ိဳးက်န္ခ်န္ဘယ္တုန္းကမွမေတြးခဲ့ေခ်။ တစ္ျခားလူဆီမွ ႏွစ္သိမ့္မႈကိုရွာေတြ႕လိမ့္မယ္လို႔သူမေမွ်ာ္လင့္
ခဲ့ဘူး။ သူ႕ေရွ႕မွာရွိေနတဲ့ ဆူညံပြက္ေလာ ရိုက္
ေနတဲ့လူအုပ္ႀကီးကေႏြးေထြးေၾကာင္း သူဝန္ခံ
၏။တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္သတိမထားမိ
ေအာင္ေႏြးေထြးေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ သူ
စိတ္ေပ်ာ္႐ႊင္လာၿပီး၊ဒီလူအုပ္ႏွင့္အတူဆူဆူညံ
ညံေပ်ာ္ပြဲထဲမွာ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲခ်င္လာ၏။
ဝမ္႐ႊိက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕ေရာက္လာၿပီး
မီႏူးစာအုပ္ကိုကိုင္၍ေဝွ႕ယမ္းလာသည္။
"တာ့ေဖးကဘာေသာက္မွာလဲ။အရက္ျဖဴ
ပဲလား။"
ကုေဖးက "အင္း"ဟု ျပန္ေျဖ၏။
ထို႔ေနာက္ ဝမ္႐ႊိကက်န္ခ်န္ကိုၾကည့္လာသည္။
"က်န္ခ်န္,ဘာေသာက္မွာလဲ။ငါတို႔အရင္လည္း
အတူမေသာက္လိုက္ရဘူး။ မင္း ဘာေသာက္ခ်င္လဲ။ "
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ရတယ္။"
အစတုန္းက သူအရက္မေသာက္ေတာ့ဘူးလို႔ ျငင္းခ်င္ခဲ့သည္။သို႔ေပမယ့္, အခန္းအတြင္းရွိ လူတိုင္းကတက္ႂကြေနၿပီး၊ မိန္းကေလးအုပ္စုလည္းရွိေနေသးသည္။ အကယ္၍ ,သူအရက္
မေသာက္ေတာ့ဘူးေျပာလိုက္လွ်င္၊ ဒီေန႕ကိစၥေၾကာင့္ သူ ေသေအာင္အစခံရလိမ့္မည္။
ဝမ္႐ႊိက ခ်က္ခ်င္းစေနာက္လာသည္။
"ဝိုး.....ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ရတယ္လား။ ငါတို႔ရဲ႕
သုံးမွတ္တန္ နတ္ဘုရားအသံက ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"မင္းက ေလာင္႐ႊိကိုပဲစကားမ်ားတယ္လို႔
ေျပာေနတာ။ဒါျဖင့္ မင္းကေရာ...။"
ဝမ္႐ႊိက လက္ညိုးထိုးလာ၏။
"အသင္းေခါင္းေဆာင္ကိုျပန္ခံေျပာေနတဲ့
မင္းကိုယ္မင္းျပန္ၾကည့္။ေက်ာင္း စတက္
တဲ့ေနက ကုေဖးမ်က္ႏွာေၾကာင့္၊ငါမင္းကိုအေလ်ာ့ေပးလိုက္တာေနာ္။"
"အိုး။"
က်န္ခ်န္ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"ဝိတ္တာ!"
ဝမ္႐ႊိကအခန္းတံခါးဆြဲဖြင့္ၿပီး အျပင္မွလူမ်ားကိုလွမ္းေအာ္လိုက္၏။
"ႏြီအာအရက္တစ္လုံး၊ေသာက္စရာေဖ်ာ္ရည္အရင္လာခ်ေပးပါ။ျမန္ျမန္ေလး, လုပ္ေပးပါ။"
ထို႔ေနာက္ သူက ကုေျမာင္ကိုလွည့္ၾကည့္လာ
သည္။
"အရွင္မေျမာင္ေျမာင္,အခ်ိဳရည္ေသာက္မွာလား။ဒီဆိုင္မွာ လိေမၼာ္ေဖ်ာ္ရည္ ၊ေျပာင္းဖူးေဖ်ာ္ရည္အစုံ ရွိတယ္။"
ကုေျမာင္က လက္ထဲမွလက္ဖက္ရည္ကိုငုံ႕ေသာက္ေနရင္း ေခါင္းယမ္းျပ၏။
ဝမ္႐ႊိက ကုေဖးကို လွမ္းၾကည့္သည္။
"သူ ဘာေသာက္မွာလဲ။"
"ဘီယာ။"
ကုေဖး၏အေျဖေၾကာင့္ ဝမ္႐ႊိကေၾကာင္သြားေပမယ့္၊အျပင္သို႔ထပ္လွည့္ၿပီးေအာ္လိုက္၏။
"ဖာ့ခ္,ငါ့ကိုသတ္လိုက္ပါေတာ့။ဘီယာတစ္
လုံးယူခဲ့ေပး။ငါတို႔ရဲ႕ အရွင္မေျမာင္ေျမာင္
က ဘီယာေသာက္လိမ့္မယ္။"
"အားရိုး,အသံၿပဲႀကီးနဲ႕မေအာ္ပါနဲ႕ေတာ့။"
တံခါးေရွ႕မွာေရာက္ေနသည့္ဆိုင္ဝန္ထမ္းက ေျပာလာသည္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း အစ္ကိုေရွ႕ေရာက္ေနၿပီ။ ဘာလို႔ဆက္ၿပီးေအာ္ေနတာလဲ။"
ဝမ္႐ႊိက ျပန္ေျဖ၏။
"မင္းရဲ႕အစ္ကိုႀကီးကအရမ္းေပ်ာ္ေနလို႔။အသားနဲ႕ အရက္ျမန္ျမန္ လာခ်ေပးပါဦး။"
"အသားေရာ၊အရက္ပုလင္းေရာရပါၿပီ။"
ဆိုင္ဝန္ထမ္းေလးကပန္းကန္လုံးေတြကို
သူ႕ေရွ႕ခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ ျပန္ေျပးသြားသည္။
ရီက်င္းကလြယ္အိတ္ထဲမွကင္မရာကိုထုတ္၍
မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ဝမ္႐ႊိေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးဆီကမ္းေပးလိုက္၏။
"ဝမ္အာ....,အဖြဲ႕လိုက္ဓာတ္ပုံအရင္ရိုက္ရ
ေအာင္။ နင့္ဘက္ကေန ငါတို႔အားလုံးေပၚ
ေအာင္ ရိုက္ေပးေနာ္။"
"ေကာင္းၿပီ။"
ေကာင္မေလးကကင္မရာကိုယူၿပီး ေနာက္သို႔ ဆုတ္၍ အားလုံးက ေမးေငါ့လာသည္။
"လူတိုင္းအလယ္မွာသြားစုလိုက္။ မဟုတ္ရင္
ဓာတ္ပုံမွာအားလုံးမပါပဲေနလိမ့္မယ္။"
ထိုအခါ အခန္းထဲရွိလူတိုင္းက ကုေဖးႏွင့္က်န္ခ်န္နားသို႔ပူးကပ္လာသည္။
ဝမ္႐ႊိကရီက်င္းနားသို႔ပူးကပ္လာေသာ္လည္း လက္တစ္ဖက္အား နံရံမွာေထာက္ထားၿပီးသူ႕ခႏၶာကိုယ္သူျပန္ထိန္းထား၏။
"အားလုံးလူစုၿပီးကပ္ေနာ္။"
ရီက်င္းက ၿပဳံးၿပီး အနားမွကုေဖးဆီေ႐ြ႕
လာသည္။
ကုေဖးက သူမကိုဘာမွမေျပာခဲ့ေသာ္လည္း က်န္ခ်န္နားသို႔တိုးလာၿပီး မွီထား၏။
"Fuck!။"
လူအားလုံးက သူ႕ညာဘက္သို႔ စုၿပဳံတိုးလာ၍ ကုေျမာင္ကိုသူ႕ေပၚမွာဆြဲတင္လိုက္သည့္အခါ သူႏွင့္ကုေဖးကလူအုပ္ထဲမွာ ညွပ္သြားသည္။
"မင္းတို႔အားလုံး ဝိတ္ေလ်ာ့သင့္တယ္။"
ကုေဖးက ကင္မရာကိုင္ထားတဲ့ေကာင္မေလး
ကို လွမ္းေျပာလိုက္၏။
"ျမန္ျမန္ရိုက္။"
"စမိုင္းလ္ ! တန္းခြဲ၈ နံပါတ္ဝမ္း!"
ေကာင္မေလးကဦးေဆာင္ၿပီးေအာ္လိုက္လွ်င္
လူတိုင္းကတစ္ညီတစ္ၫြတ္တည္းလိုက္ေအာ္
ၾက၏။
"တန္းခြဲ၈ နံပါတ္ဝမ္း!"
ကင္မရာခလုတ္ႏွိပ္ၿပီးေနာက္၊လူတိုင္းသည္
ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ျပန္ထိုင္ဖို႔ လူစုခြဲသည့္အခါ
သူမက လက္ယမ္းလိုက္၏။
"ခဏ,ငါ မရိုက္ရေသးဘူး။"
ဝမ္႐ႊိက တံခါးအျပင္သို႔လက္ညိုးထိုးျပ
လိုက္သည္။
"ဝိတ္တာကို ေခၚလိုက္။ငါတို႔ကိုဓာတ္ပုံရိုက္
ေပးဖို႔ ဝိတ္တာတစ္ေယာက္ေခၚလိုက္။"
ဝိတ္တာကလူၾကပ္သိပ္ေနသည့္အခန္းထဲသို႔
ဝင္လာၿပီးေျပာလာ၏။
"လူမ်ားလြန္းေတာ့ ဓာတ္ပုံကဆန့္ပါ့မလား။"
က်န္ခ်န္ ကူကယ္ရာမဲ့စြာ လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။
"ျမန္ျမန္ ရိုက္စမ္းပါ။"
သူႏွင့္ကုေဖးရဲ႕ထိုင္ခုံမ်ားသည္ပူးကပ္ေနၿပီး၊
လူတိုင္းစုၿပဳံလာေသာေၾကာင့္ႏွစ္ေယာက္လုံး
ခါးကိုင္းထားရသည္။ သူ႕လက္က ထားစရာ
ေနရာမရွိ၍ကုေဖးရဲ႕ေပါင္ေပၚမွာတင္လိုက္၏။
ဝမ္႐ႊိက ႐ုတ္တရက္ ေျပာလာသည္။
"အသည္းပုံေဖာ္ရေအာင္၊အသည္းပုံေဖာ္ရ
ေအာင္။"
"ငါ့ဖင္ႀကီး!အဓိပၸါယ္မရွိတာလုပ္ၿပီ။ "
က်န္ခ်န္ ႐ူးခ်င္လာသည္။
"ငါ လက္တစ္ဖက္ပဲအားတယ္။"
ထိုအခါ ကုေဖးက ေျပာလာ၏။
"ငါလည္း လက္တစ္ဖက္ပဲအားတာ။ ဘာမွ
မျဖစ္ဘူး "
သို႔ေသာ္,ဝမ္႐ႊိကမူ ႏွိုးေဆာ္ေနလွ်က္။
"မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ လက္တစ္ဖက္စီ သုံးၿပီး အသည္းပုံလုပ္လိုက္။လူတိုင္းလက္တစ္ဖက္
တည္းသုံးမလား။ကိုယ့္ေဘးက တစ္ေယာက္ ေယာက္ကိုရွာၿပီးအသည္းပုံေဖာ္ၾကရေအာင္။
ေဘးမွာ လူမရွိရင္ ကိုယ့္လက္ႏွစ္ဖက္လုံးသုံး
ၿပီးလုပ္ၾက။ငါတို႔ၿပိဳင္ပြဲမွာတုန္းကအသည္းပုံ
အႀကီးလုပ္ခဲ့တယ္မလား။ အခု လက္ေခ်ာင္း
ခ်င္းယွက္ၿပီး အေသးေလးလုပ္ၾကရေအာင္။
ရီက်င္း,လာေလ။ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းရင္ အသည္းပုံတစ္ခုရလိမ့္မယ္။"
"အာ။"
ရီက်င္းသည္ကူကယ္ရာမဲ့စြာၿပဳံး၍လက္ညိုး
ႏွင့္လက္မကိုေကြးကာ ဝမ္႐ႊိ ရဲ႕လက္ညိုးႏွင့္
လက္မကိုထိၿပီးအသည္းပုံေဖာ္လိုက္၏။
ဝမ္႐ႊိကတစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ရႈပ္ေန၏။
"အရွင္မေျမာင္ေျမာင္ကလက္ႏွစ္ဖက္လုံးသုံး
လိုက္ေနာ္။ အသည္းပုံ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ သိ
လား။"
ကုေျမာင္္ကက်န္ခ်န္ကိုမွီၿပီးလက္ဖက္ရည္
ဆက္ေသာက္ေန၏။ သူမက သူ႕စကားေတြကို
မၾကားလိုက္သကဲ့သို႔ပင္။
"သူမသိဘူး။"
ကုေဖးကကုေျမာင္အစားဝင္ေျဖ၏။ သူသည္
က်န္ခ်န္ရဲ႕အေရွ႕မွာ ဘယ္ဘက္လက္ညိုးႏွင့္ လက္မကိုေကြးေပးလာသည္။
က်န္ခ်န္ သူ႕မ်က္ႏွာကိုအရင္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ညာလက္ညိုးႏွင့္လက္မေကြး၍ ထိလိုက္ခ်ိန္ အသည္း
ပုံေလးတစ္ခုပုံေပၚလာ၏။
"အားလုံး အဆင္ေျပၿပီမလား။"
ဆိုင္ဝန္ထမ္းေလးက ေမးလာသည္။
"ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေဆးစရာ ပန္းကန္ေတြက်န္ေသးလို႔ပါ။"
"အဆင္ေျပတယ္။"
လူတိုင္းကညီညာစြာ အသံျပဳလိုက္သည္။
ဆိုင္ဝန္ထမ္းေလးကကင္မရာျမႇောက္၍
" တစ္...ႏွစ္..."
"တန္းခြဲ၈ကအေကာင္းဆုံး!"
ဝမ္႐ႊိက ထိုသို႔ေအာ္လွ်င္ အားလုံးကလည္း သံၿပိဳင္ေအာ္ၾကသည္။
"တန္းခြဲ ၈ကအေကာင္းဆုံး!"
ဓာတ္ပုံရိုက္ၿပီးခ်ိန္တြင္, က်န္ခ်န္အကၤ်ီခြၽတ္ခ်င္လာ၏။သူ႕ေနာက္ေက်ာကေခြၽး႐ြဲေနတာေၾကာင့္
သူမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္သည္။
ကုေဖးက သူ႕ေျခေထာက္အား ပြတ္သီး
ပြတ္သပ္လုပ္လာ၏။
က်န္ခ်န္ သူ႕အားစိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"ေၾသာ္,မင္းက မသန္မစြမ္းျဖစ္ေနတာလား။"
ကုေဖးက ရယ္ၿပီး သူ႕ေျခေထာက္ကို ေနာက္တစ္ခါပြတ္သပ္လာသည္။
"ေၾသာ္, မင္းရဲ႕ပါးစပ္ကအရမ္းၾကမ္းတာပဲ။"
"ေၾသာ္,မင္း ငါ့ကိုအေသရိုက္ခ်င္ေနတယ္လို႔
အရင္ေျပာတာၾကားလိုက္သလိုပဲ။"
ကုေဖးက ျပန္တုံ႕ျပန္လာ၏။
"ေၾသာ္,မင္းလည္းငါ့ကိုသားေရကြင္းနဲ႕အေသ ပစ္မယ္လို႔ၾကားလိုက္သလိုပဲ။"
ထိုစကားမ်ားေျပာၿပီးခ်ိန္တြင္ႏွစ္ေယာက္လုံး စားပြဲခုံေအာက္ငုံ႕ၿပီး ရယ္လိုက္မိၾကသည္။
"လုပ္,လုပ္။"
သူတို႔၏ရယ္သံေတြကို ဝမ္႐ႊိ၏အသံက
ၾကားျဖတ္လိုက္၏။
"အရက္ေတြေရာက္ၿပီ။အားလုံးခြက္ထဲထည့္
ေသာက္လို႔ရၿပီ။မိန္းကေလးေတြလည္းနင္တို႔
ဘာသာႀကိဳက္တဲ့ေဖ်ာ္ရည္ထည့္ၿပီးေသာက္။အရွင္မေျမာင္ေျမာင္,မင္းရဲ႕ဘီယာေရာက္ၿပီ။"
ဝမ္႐ႊိသည္ ဘီယာဗူးကို ကုေျမာင္ေရွ႕မွာခ်ေပး
လိုက္၏။ ကုေျမာင္က ဘီယာဗူးကို ေဖာက္ၿပီး
အလုပ္ႀကီးႀကီး ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။
ဝမ္႐ႊိက သူမကိုၾကည့္ၿပီး မွင္သက္ေန၏။
"Fuck! သူ(မ)ေရဆာေနတာလား။"
သူတို႔ေဘးနားမွရီက်င္းကစိုးရိမ္စြာျဖင့္ အသံတိုးတိုး ႏွင့္ ေျပာလာသည္။
"ကေလးေလးကအခုလိုေသာက္လို႔အဆင္ေျပပါ့မလား။"
ကုေဖးက ျပန္ေျဖလိုက္၏။
"သူက တစ္ခြက္ပဲေသာက္တာ။ သူ႕အတိုင္း
အတာ သူသိတယ္။"
ရီက်င္းက ဝမ္းနည္းဟန္ျဖင့္ေျပာလာ၏။
"ပူပန္းေၾကာင့္ၾကမႈကင္းတဲ့ မိန္းကေလး
ဘဝဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳးပဲေနမွာ။"
"ေသာက္ရေအာင္။"
အားလုံး၏ခြက္ထဲသို႔အရက္ေလာင္းထည့္ၿပီး
လွ်င္ဝမ္႐ႊိကလက္ထဲမွခြက္ကိုျမႇောက္၍
"ငါမင္းတို႔ကိုစကားနည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္။
မင္းတို႔အားလုံးရဲ႕ႀကိဳးစားမႈအတြက္ေက်းဇူး
တင္တယ္။မင္းတို႔အေကာင္းဆုံးႀကိဳးစားခဲ့လို႔
ဒီေန႕ကစားပြဲကိုအနိုင္ယူနိုင္ခဲ့တာ။"
"အင္း။"
လူတိုင္းက ဖန္ခြက္ခ်င္းတိုက္လိုက္၏။
ဝမ္႐ႊိက ဆက္ေျပာသည္။
"ငါတို႔ကို အားေပးတဲ့အျပင္ အတန္းရန္ပုံေငြ
ထုတ္ၿပီးညစာေကြၽးတဲ့အတန္းေခါင္းေဆာင္
ကိုေက်းဇူးတင္တယ္၊ၿပိဳင္ပြဲမွာဝင္ကစားေပး
တဲ့ကုေဖးကိုလည္းေက်းဇူးတင္တယ္။ၾသခ်ရေလာက္ေအာင္ကစားေပးတဲ့အတြက္လည္း
ေက်းဇူးတင္တယ္၊က်န္ခ်န္ကိုလည္းေက်းဇူး
တင္တယ္။ ဒီစာသင္ႏွစ္မွ အသစ္ေျပာင္းလာ
တာဆိုေပမဲ့ မင္းရဲ႕လမ္းၫႊန္မႈေတြသာမရွိရင္
ငါတို႔အနိုင္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ "
ကုေဖးကစားပြဲေပၚမွခြက္ကိုျမႇောက္လိုက္၏။
"ျမန္ျမန္ ေသာက္ရေအာင္။"
"ခ်ီးယား!။".
ဖန္ခြက္ခ်င္းတိုက္ၿပီးလွ်င္ဝမ္႐ႊိကေခါင္းေမာ့
၍အရက္ခြက္တစ္က်ိဳက္တည္းေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။
တျခားလူေတြကလည္း သူတို႔၏အရက္ခြက္ကို
တစ္က်ိဳက္တည္းေမာ့ေသာက္ေနၾက၏။
"Fuck!"
က်န္ခ်န္ တိုးတိုးဆဲလိုက္တယ္။အရက္ခြက္က အႀကီးမဟုတ္ေသာ္လည္းခြက္အေသးလည္း
မဟုတ္ေပ။
"မင္းတို႔အားလုံး ဒီအတိုင္းတစ္က်ိဳက္တည္း ေမာ့ေသာက္လိုက္တာလား။"
"မင္း သူတို႔အတိုင္းေသာက္ဖို႔မလိုဘူး။"
ကုေဖးကလည္း အရက္ခြက္ကိုတစ္က်ိဳက္တည္း ေမာ့လိုက္၏။
"ဝမ္႐ႊိနဲ႕တျခားသူေတြကေသာက္နိုင္ေပမယ့္...
မင္းကေတာင္ပိုင္းသားမလား။"
"ငါကေတာင္ပိုင္းသား မဟုတ္ဘူး။"
ကုေဖးက လက္ဖဝါးထက္တြင္ မ်ဥ္းေၾကာင္း ဆြဲျပလာ၏။
"ငါတို႔ေနတာက ေတာင္ပိုင္းဆိုရင္...... ငါတို႔ အားလုံးက......"
"က်န္ခ်န္။ "
ဝမ္႐ႊိက အရက္ခြက္ျမႇောက္ၿပီး သူ႕ကိုၾကည့္လာသည္။
"မင္း ဘာျဖစ္ျဖစ္ အဆင္ေျပတယ္လို႔ေျပာ
ခဲ့တာမလား။ဘာလို႔အခုထိမေသာက္တာလဲ။"
စားပြဲတစ္ဝိုင္းလုံးမွလူေတြကသူ႕ကိုၾကည့္လာသည့္အခါက်န္ခ်န္ကူကယ္ရာမဲ့မႈခံစားလိုက္ရ၏။သူဝမ္႐ႊိကိုခြက္ျမႇောက္ျပလိုက္ၿပီးေတာ့ အသံတိုးတိုးႏွင့္ဆဲလိုက္တယ္။
"ဒီလူေတြအားလုံးထဲမွာ မင္းကဦးေႏွာက္မရွိဆုံးအေကာင္ပဲ။"
ထို႔ေနာက္ အရက္ခြက္ျမႇောက္ၿပီးသူ႕ပါးစပ္ထဲ သို႔ေလာင္းထည့္လိုက္သည္။
အရက္ဝင္သြားၿပီးလွ်င္၊ ေယာက်ာ္းေလးမ်ား
သည္ပိုၿပီးတက္ႂကြလာ၏။ဆိုင္ဝန္ထမ္းေလး
ကတံခါးဖြင့္ၿပီး အခန္းအတြင္းအေျခအေနကို စစ္ေဆးၾကည့္လာသည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္။ရန္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ထင္လို႔ပါ။"
ဝမ္႐ႊိက တူကို ယမ္းလိုက္၏။
"စားၾကရေအာင္။"
ေပ်ာ္႐ႊင္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီး shabu shabu
စားေနသည့္ျမင္ကြင္းကေသခ်ာေပါက္ၾကည့္
ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္မရွိပါေခ်၊ေဟာ့ေပါ့အိုးထဲအသား
အကုန္ပစ္ထည့္ၿပီးမိနစ္ပိုင္းအတြင္းတူခုႏွစ္စုံ
ရွစ္စုံကေဟာ့ေပါ့အိုးထဲမွအသားမ်ားကိုအလု
အယက္ဆယ္ေနၾကသည္။အိုးထဲမွအသားက
မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာေျပာင္သလင္းခါ သြား၏။
ရီက်င္းကအသားပန္ကန္ကို ကုေျမာင္ ေရွ႕သို႔ ပို႔ေပးလာသည္။
"ညီမေလး,မ်ားမ်ားစားေနာ္။"
ကုေျမာင္ကပန္ကန္းျပားကိုယူၿပီးေခါင္းငုံ႕စားေနေပမယ့္၊ သူမကို ေက်းဇူး တင္ေၾကာင္း ဦးၫႊတ္ဖို႔ရန္လည္းမေမ့ေပ။
က်န္ခ်န္ ဟင္းရည္ပန္ကန္လုံးထဲသို႔ဟင္းရည္ခပ္ထည့္္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္,သူပန္းကန္လုံး စားပြဲေပၚမခ်ေသးခင္၊ ကုေျမာင္ကဟင္းရည္ ပန္းကန္လုံးကိုလက္လွမ္းလာတာေၾကာင့္၊ သူ႕ ဟင္းရည္ပန္းကန္လုံးအား သူမေရွ႕တြင္အရင္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ထို႔ေနာက္,သူမဟင္းရည္ပန္းကန္အားလွမ္းယူၿပီး သူ႕အတြက္ခပ္လိုက္သည္။
သူထိုင္ခုံမွာထိုင္ၿပီးဟင္းရည္တစ္ဇြန္းေတာင္မေသာက္ရေသးခင္ ကုေဖးက သူ႕ပန္ကန္လုံးအား
သူ႕ေရွ႕သို႔တြန္းပို႔လာ၏။
"ေက်းဇူးျပဳၿပီး,ငါ့အတြက္လည္းထည့္ေပး
လို႔ရလား။"
"မင္းဘာသာမင္းထၿပီး ခပ္ထည့္ေလ။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္၏။
ထိုအခါ ရီက်င္းက ဝင္ေျပာလာ၏။
"ငါ နင့္အတြက္ ဟင္းရည္ထည့္ေပးမယ္။"
........
"မလိုဘူး။"
ကုေဖးသည္ ဟင္းရည္ပန္းကန္လုံးကိုျမန္ျမန္
ယူၿပီးမတ္တပ္ထရပ္၍ ၊သူ႕ပန္းကန္လုံးထဲသို႔ ဟင္းရည္ခပ္ထည့္လိုက္၏။
သူ ထိုင္ခုံမွာျပန္ထိုင္သည့္အခါ က်န္ခ်န္က
ထိုင္ခုံကိုမွီထိုင္၍စားပြဲခုံေအာက္ကိုၾကည့္ၿပီး
ခိုးရယ္ေနတာျမင္လိုက္ရသည္။
ကုေဖး သူ႕ကိုေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္တယ္။
"မင္း ေသာက္တာမ်ားသြားၿပီလား။"
"အင္း...ငါေသာက္တာ နည္းနည္းမ်ားသြားတယ္။"
က်န္ခ်န္ က အသက္ျပင္းျပင္းရႈ၍ ရယ္လာ ျပန္သည္။
အရက္ကတကယ္ျပင္းသည္။အရက္ေသာက္နိုင္
စြမ္းကိုယွဥ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ သူတို႔အဖြဲ႕ကိုက်န္ခ်န္အရႈံးေပးရလိမ့္မည္။ဝမ္႐ႊိႏွင့္တျခားသူမ်ားက အရက္ထဲမွာစ်ာန္ဝင္ေန၏။ သူတို႔ကိုႀကိဳးကိုင္မယ့္ ေလာင္႐ႊိမရွိေနသည့္အျပင္၊ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးတဲ့ လူငယ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပရန္ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ အၿပိဳင္ေမာ့ေနၾကသည္။သူတို႔ကသာမာန္လူအရက္ေသာက္ေနတာႏွင့္ေတာင္ မတူေတာ့ေပ။
က်န္ခ်န္သည္ သူတို႔ကဲ့သို႔အရက္ေသာက္နိုင္စြမ္းမရွိခ်။ တစ္ခြက္ပဲေသာက္ရေသးေပမယ့္ သူ႕အစာအိမ္ကမီးေတာက္ေန၏။အခန္းတြင္း အပူခ်ိန္ကိုထည့္တြက္ၾကည့္လွ်င္၊သူေမ့သြား
ေတာ့မလားပင္။
ကုေဖးကသူ႕ကိုလက္ေမာင္းႏွင့္တိုက္လာ၏။
"ေဟး!"
"ဟမ္?။"
က်န္ခ်န္ နံရံကို ေခါင္းမွီၿပီး ကုေဖးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
ကုေဖးသည္လက္ဖဝါးေပၚတြင္ခ်ိဳခ်ဥ္တစ္လုံး တင္ထား၏။
"ပူရွိန္းခ်ိဳခ်ဥ္, ေနလို႔ေကာင္းေအာင္စားလိုက္"
က်န္ခ်န္သည္ကုေဖးအား သူသတိလက္လြတ္ေငးမိသည္။ယခုသူ႕ စိတ္ကဗလာက်င္းေန၏။
သူ႕အရက္ေသာက္နိုင္စြမ္းကဒီေလာက္နိမ့္တာလား......
သူသည္ ကုေဖးရဲ႕လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီးေတာ့ လက္ေခ်ာင္းမ်ားတင္းတင္းသြယ္ယွက္လိုက္
သည့္အခါ၊ပူရွိန္းခ်ိဳခ်ဥ္ကသူတို႔ရဲ႕လက္ဖဝါး
ႏွစ္ခုၾကားမွာဖိသိပ္ခံလိုက္ရ၏။
........

Thank for sending me this photo💗