(Uni)
"ဟိတ်...ချာတိတ်....''
ခေါ်သံကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့
လူတစ်ယောက်ဆိုင်ကယ်ရပ်ထားခဲ့ပြီး
သူ့ဆီဦးတည်လာသည်။
အသက်အရွယ်က နှစ်ဆယ်ကျော်ဝန်းကျင်လောက်ဖြစ်မည်
လူရည်လူသန့် အရပ်ရှည်ရှည် စိုပြေဝင်းမွှေ့တဲ့
အသားအရေကြောင့်ထင်ရဲ့ လှမ်းကြည့်လိုက်တာနဲ့
မျက်နှာကထင်းခနဲထင်ရှားသည်။
မ်က္ခုံးထူထူ လေးထောင့်ဆန်တဲ့မေးရိုးအကျနဲ့
နှာတံစင်းစင်း အတော်ချောတဲ့လူလို့ပြောရမည်ထင်။
ဂျင်းပါးအညိုရောင်ဘောင်းဘီရှည်နဲ့ ဂျာကင်အညိုရောင်ကုတ်အရှည်ကို လိုက်ဖက်စွာဝတ်ဆင်ထားသည်။
"ကျွန်တော့ကို ခေါ်တာလား....''
"အင်းလေ...ဒီနားမှာမင်းပဲ ရှိတာ....ကိုယ်ထိုင်မယ်နော်...''
"ဒါကအများပိုင်လေ ခဗ်ားသေဘာပဲ....''
စကားစပြောမိတည်းက ကျူးယွင် မျက်ခုံးတွန့်သွားသည်။
ဒီကေလးက ထင်ထားတာထက်
ဂျစ်တီးဂျစ်ကန် နိုင်တာပဲ.....
"ဟ....မင်းပုံစံလေးနဲ့မထင်ရဘူးနော်....''
"ဘာကိုလဲ.....''
"အဟမ်း.....ကျောင်းပြန်ချိန်ကတော်တော်ကျော်နေပြီ အိမ်ကလာမကြိုဘူးလား....''
"လာမှာပေါ့....''
"ဟုတ္လား...ကိုယ်သတိထားမိတာတော့ တစ်နာရီလောက်ရှိပြီထင်တယ်....''
"ဘာ.....''
ဟ....ဒီလူကဘာလဲကြာ တစ်နာတောင်စောင့်ကြည့်နေခဲ့တာလား....
"ကိုယ်လိုက်ပို့ပေးရမလား....''
"မလိုဘူး....''
"မင်းကစူပုတ်နေရင် ပိုကြည့်ကောင်းတယ်.....ဒါနဲ့ကိုယ့်နာမည်က ကျူးယွင်ပါ...''
"ကျွန်တော်.... မေးမိလား.....''
"အဟမ်း...''
ကျူးယွင် အရှက်ပြေချောင်းတစ်ဟန့် ဟန့်လိုက်ပြီး
ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိ ခေါင်းကုတ်မိသည်။
တကယ့်မလွယ်ကြောလေး.....
"အဟင်း....မင်းမမေးမိပါဘူး...ကိုယ်ကမိတ်ဆွေဖြစ်ချင်လို့....''
"ကျွန်တော်က မဖြစ်ချင်ဘူး...''
"ဘာလို့လဲ.... ''
"ဒီလို...အရောတဝင်လုပ်တတ်တဲ့သူတွေကို ကျွန်တော် မကြိုက်ဘူး....''
"အော်.....ကိုယ်က မင်းကိုမြင်ဖူးသလိုရှိခဲ့ဖူးလို့ပါ ဒါပေမယ့် ကိုယ်ထင်ထားတဲ့လူဖြစ်ဖို့ကတော့ကိုယ့်ကံပေါ့.....''
"ကျွန်တော် နားမလည်ဘူး ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့ကိုတစ်နာရီလုံးစောင့်ကြည့်နေတဲ့အကြောင်းရင်းက ခဗျားမြင်ဖူးတဲ့သူနဲ့တူနေလို့ဆိုပါတော့....''
"အင်း....အဲကလေးသာဒီရွယ်သာဆို မင်းနဲ့တော်တော်တူမယ်ထင်တယ်....''
"ထားပါတော့....ကျွန်တော့နာမည်ရိပေါ်ပါ...''
"အင်း...ခုအိမ်ကလာမကြိုသေးဘူးလား....ဖုန်းဆက်ကြည့်လေ...''
"ဖုန်းမယူလာဘူး....''
"ကိုယ့်ဖုန်းနဲ့ဆက်လို့ရတယ်လေ....''
"ရတယ် မဆက္ဘူး....ခဗ်ားသိလား.... တစ်ခါတစ်လေ တစ်ခြားလူဆီမှာ စိတ္ပူခံရတာ သိပ်ကြည်နူးဖို့ကောင်းတယ်....!"
ခုချိန်ထိ လာမကြိုသေးပေမယ့်
စိတ်ထဲမှာတော့ ယုံကြည်နေသေးတယ်
ကိုကို မနေနိုင်ရင် လာကြိုမယ်ဆိုတာ.....
"ဟုတ္လား....ကိုယ်ကစိတ်ပူမခံဖူးတော့ မသိဘူး....ဒါနဲ့ တစ်ခြားလူတစ်ယောက်ဆိုတာ....''
''ဒါက....ခဗျားနဲ့မဆိုင်ဘူးလေ.....''
"ကိုယ်မမေးတော့ပါဘူး....ဒါပေမယ့် အဲဒီလူ စိတ္ပူတယ္ဆိုတာ တကယ်ရောဟုတ်ရဲ့လား သူစိတ်ပူတတ်ရင် မင်းကိုတစ်နာရီးလုံးလုံးစောင့်ခိုင်းပါ့မလား...''
"ဒါလည်း....ခဗျားနဲ့ မဆိုင်ဘူးထင်တယ်....''
". ......''
ဟင်း....တကယ်ကို ယုံကြည်မှုတွေလွန်ကဲနေတာပဲ
ဒီတိုင်းမင်းကိုထားခဲ့သင့်လား ကောင်လေး...
သို့ပေမယ့် ကျူးယွင် ထိုကလေးအခြေအနေဘာဆက်ဖြစ်မလဲ
သိချင်စိတ်နဲ့ ထွက်သွားဖို့ရာစိတ်ကအဆင်မပြေ....
ဘာမေးမေး မဆိုင်ဘူးဟုသာ
အဖြေလွှာ ဆက်တိုက်ထွက်နေတာမို့
စကားမပြောတော့ ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်ကြည့်နေလိုက်သည်။
[] မီနစ် 30 အကြာ.....[]
"ချာတိတ် မင်းလူက ဟုတ်ရဲ့လား ဒီတိုင်းဆို မိုးချုပ်တော့မယ်....''
". .....''
လွန်ခဲ့တဲ့ မီနစ်40 လောက်ကလို
စြာမေနေတာ့ပဲ ခေါင်းငိုက်စိုက်ငြိမ်သက်နေတဲ့ထိုကလေးက
တကယ်ကို စိတ်မကောင်းဖြစ်နေပုံ......
ကိုကို ကျွန်တော့ ကို တကယ္စိတ္ပူမေနဘူးပဲ
ကိုကို အိမ်ပြန်နောက်ကျမယ်ဆိုတာသိပေမယ့်
ကျွန်တော် စောင့်နေတာ ဦးလေးကျန်းတော့
ကိုကို့ကို ဖုန်းဆက်မှာပေါ့......
"ကဲ....ပြန်မယ်ထ....''
"ကျွန်တော် မျပန္ဘူး....''
"မင်းတော်တော် ခေါင်းမာတာပဲ....မင်းBus စီးတတ္လား....''
"ကျွန်တော် ဒီကိုရောက်တာ မကြာသေးဘူး...အိမ္မျပန္တတ္ဘူး....''
"ဟ.....မင်းလူကဘာလည်းကွာ....ဒီလိုမျိုးမလုပ်သင့်ဘူး ဒီချိန်မှာ မင်းလူရောက်လာလို့ကတော့ဆွဲထိုးမိမှာ....''
"ခဗ်ား ကိုကို့ကို....ထိလို့မရဘူး....''
ကိုကို.....ကိုကိုတဲ့လား....
ဘာလဲ သူ့အစ်ကိုလား
သူ့ရဲ့တွဲဖက်ကို ပြောတာလား
နည်းနည်းလေးတောင်အထိမခံဘူး....ကျစ်....
"Sorry ကိုယ်မင်းကိုစိတ်ပူလို့....''
"ခဗ်ားမွာ...ကျွန်တော့ကို စိတ်ပူခွင့်မရှိဘူး...''
"ဟ...စိတ်ပူတာတောင်...ခွင့်တောင်းရမယ်လား...ကဲပါ...ထားတော့....မင်းကိုလာမကြိုဘူး....မင်းလည်းအိမ်မပြန်တတ်ဘူး....ဒီလိုလုပ် နောက်ထပ် နာရီဝက်စောင့်ကြည့် တကယ်လို့ သူလာမကြိုရင် ကိုယ်လိုက်ပို့်ပေးမယ်.....ဘယ်လိုလည်း....''
"ကျွန်တော့ကို လိုက်ပို့စရာမလိုဘူး....''
"မင်းတော်တော်...ခေါင်းမာတာပဲ..... အဟက်....မင်းလိုနုနုဖတ်ဖတ်က ဒီမှာတစ်ညလုံးထိုင်စောင့်ဖို့ စိတ္ကူးတာလား....''
"အဲဒါ....ခဗျားနဲ့မဆိုင်ဘူး....''
ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ကျူးယွင် ပြောရင်းဒေါသထွက်လာမိသည်။
ထိုကလေးကို ဒေါသထွက်ခြင်းမဟုတ်
ဒီလိုသူမှသူဖြစ်နေတဲ့လူမျိုးကို လစ်လျူရှုထားတဲ့
ကိုကိုဆိုတဲ့လူကို.....
တော်ရုံဆို ကျူးယွင်က စိတ်ရှည်တတ်သူမဟုတ်
စိတ်ထဲ ရှိတဲ့တိုင်းဆို ပေတေနေတဲ့ကလေးကို
ဆွဲခေါ်ပြီး အတင်းအိမ်ခေါ်သွားမိလိမ့်မည်။
အခြေအနေအရ စိတ်ကို အတတ်နိုင်ဆုံး ဆွဲဆန့်ထားလိုက်သည်။
"ရိပေါ်....ကိုယ်ပြောပြမယ် သူမအားတာလည်းဖြစ်နိုင်တယ် သူကမင်းဒီလိုပေတေနေတာကြိုက်ပါ့မလား....''
"မကြိုက်ဘူး..... ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်.... ''
"ကဲပါ...နာရီဝက် ထပ်စောင့် သူမလာရင် မင်းအိမ်ပြန်သင့်တယ်လို့ထင်တယ်....''
"ကောင်းပြီလေ...ကျွန်တော့ကို ခဗျားလိုက်ပို့ပေးနိုင်ပါတယ်....''
[]နာရီဝက် အကြာ[]
"ကဲ...ထေတာ့ အချိန်ပြည့်ပြီ လိုက်ပို့မယ်...''
". ...''
လေးလေးပင်ပင်နဲ့ထလာတာ အားမရှိသလို....
ခေါင်းငိုက်စိုက်ကာ စကားသံတောင်ထွက်မလာတော့ပြီ
ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ထိုကလေးကို
ကျူးယွင် ကြည့်ရင်း ဝမ်းနည်းလာသလိုလို....
စကားဆက်ပြောမနေတော့ပဲ
ထိုကလေးကို ဆိုင်ကယ်နောက်ထိုင်ခိုင်းကာ.....
"ပြော...မင်းဘယ်မှာနေတာလည်း....''
"Wang. ..အိမ်တော်.....''
"ဘာ......''
အံသြမှင်သက်ကာ ကျူးယွင် သူ့နောက်က
ကလေးကို သေချာလှည့်ကြည့်မိသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ အဲအိမ်မသိလို့လား....''
". .....မဟုတ္ဘူး ကိုယ်လိုက်ပို့ပေးမယ်....''
"အင်း.....''
ဒါဆို မင်းက လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်က ရှောင်းကျန့်နဲ့VC
ပြောခဲ့တဲ့ကလေးပေါ့.....
ဒါဆို မင်းကကိုယ်ရှာနေတဲ့ ကလေးပေါ့
ကျေးဇူးပါ..... ကိုယ့်ရှေ့ရောက်လာပေးလို့....
[] ညမှောင်ရီ အလင်းမှိန်မှိန် လှသာဆောင်တစ်နေရာမှာ
စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ထိုင်နေတုန်း ရှောင်းကျန့်ဆိုတဲ့လူသူ့အနားကိုရောက်လာခဲ့တယ်
စကားပြောမိတ်ဆက်နေတုန်း တစ်ဖက်ကဖုန်းဝင်လာတယ်
သတိရကြောင်းတွေပြောကြတယ်
ကလေးဖြစ်ပြီး ဂရုစိုက်တတ်လွန်းတယ်
ရုတ်တရပ် VC ဖွင့်လိုက်တော့ ထင်ထင်ရှားရှားလှမ်းမြင်လိုက်ရတဲ့ကလေးလေးကချစ်စဖွယ်
ကျူးယွင် အက်လိုအချစ်ခံဖူးချင်သည်။
အက်ချိန်တည်းက ဒီလိုညီလေးတစ်ယောက်လောက်ရှိခဲ့ရင်
သူ့ဘဝ အထီးကျန်တော့မှာ....မဟုတ်.....
_
_
_
ရှောင်းကျန့် ရုံးခန်းထဲ အချိန်တော်ကြာအိပ်ပျော်သွားသည်။
သူအိပ်ပျော်နေမှန်းသိတော့ ဘယ်သူ့မှလာမနှောင့်ယှက်
အချိန်ကြည့်တော့ 7:00 PM
"ဟိုက်ခွန်း မင်းမပြန်သေးဘူးလား....''
"အကုန်ပြန်ကုန်ပြီ မင်းနဲ့ငါနဲ့ပဲ ကျန်တော့တယ် မင်းမှနေမကောင်းတာ ငါဘယ်လိုပြန်မလဲ ကဲ ထ ဆေးခန်းလိုက်ပို့မယ် မင်းခုထိအဖျားမကျသေးဘူး....''
"အင်း....ခဏ...''
တကယ်လည်း အဖျားမကျသေး
တစ်ကိုယ်လုံးကိုက်ခဲနာကျင်နေသည်။
ညက ထိုကလေးတော်တော်ဖျားခဲ့တာပဲ
တစ္ညလုံး ရေပတ်တိုက်ပြီး အဝတ်လဲပေးပြီးတာတောင်
အဖ်ားကမက် စောင်ခြုံပေးထားတာတောင်
တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ရီပြီး ဂယောင်ဂတန်းတွေ
လျှောက်အော်နေတာ....
နောက်ဆုံး ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိတော့
ထိုကလေးကို ဖတ်အိပ်လိုက်သည့်အကျိုး
ခုကောင်းကောင်းကြီးခံစားရမှ ကိုယ်ချင်းစားမိသည်။
ခုရော အဆင်ပြေသွားပြီလား
ဖုန်း....ဟုတ္သားပဲ
ဖုန်းက Silent လုပ်ပြီး အံဆွဲထဲထည့်ထားတာပဲ....
ထို့နောက် အံဆွဲဖွင့်ကာ ဖုန်းထုတ်လိုက်တော့
ဦးလေးကျန်းဆီမှ Miss call ပေါင်းများစွာ....
ရုတ်တရပ် နားထင်သွေးတွေထုံပြီး
ခေါင်းတစ်ခုလုံးကျိမ်းသွားသည်။
ဝမ်...ဝမ်လေး...ဘာဖြစ်လို့လဲ
အဖျားတက်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးနာနေတဲ့ကိုယ့်ကိုကိုယ်
ဂရုမစိုက်အား...အသည်းအသန် ဖုန်းပြန်ခေါ်တော့...
"ရှောင်းကျန့် ဦးလေးဒီလောက်ဖုန်းဆက်တာ....''
ဦးလေးကျန်း စကားဆုံးအောင်တောင်မစောင့်နိုင်
"ဦးလေး....ဝမ်လေးရော....''
"ဟုတ်ကဲ့...သခင်လေးမနက်ကကျောင်းသွားမယ်ဆိုလို့ ဦးလေးလိုက်ပို့လိုက်ရတယ်...''
"ကျွန်တော် သိချင်တာ အဲတာမဟုတ္ဘူး ဝမ်လေးခုအိမ်မှာလား နေမကောင်းတာဘာလို့ကျောင်းကိုလွတ်ရတာလဲ...''
"သခင်လေး အိမ်ပြန်မရောက်သေးဘူး...ဦးလေးကျောင်းမှာသွားစောင့်တာ မတွေ့လို့ပတ်ရှာနေတာ ခုထိမတွေ့သေးဘူး... ''
"ဟာ...ဦးလေးသူ့ကို ဖုန်းမဆက်မမေးဘူးလား....''
"သခင်လေး ဖုန်းကအိမ်မှာကျန်ခဲ့ပါတယ်....''
"ဒါဆို ကျန်းချန် တို့ကိုမေးပြီးပြီလား...''
"မေးပြီးပါပြီ ရှောင်းကျန့် လာကြိုမယ်ပြောလို့ ထားခဲ့တာလို့ပြောတယ်...''
"ကျစ်...ထားတော့...ဦးလေး အိမ်ပြန်လိုက်တော့ ကျွန်တော် သူရှိတဲ့နေရာသိတယ်....''
ရှောင်းကျန့် ကားသော့ရှာကာ
အသည်းအသန် ဖြစ်နေတော့....
"ရှောင်းကျန့် မင်းသိရင်လည်း ဦးလေးကျန်းကိုပြောလိုက်လေ မင်းဒီပုံစံနဲ့ဘယ်လိုကားမောင်းမလဲ...''
"ရတယ်...ကိစ္စမရှိဘူး.... ''
"နေဦး.... ငါမောင်းပေးမယ်...''
"ဟိုက်ခွန်း... ငါသွားမှဖြစ်မယ်...ရတယ်ကိစ္စမရှိဘူး ငါဒီလောက်နဲ့မသေနိုင်ဘူး...''
အော် ရှောင်းကျန့် ရှောင်းကျန့်
မင်းရဲ့စိတ်ပူတဲ့ရောဂါက ဖျားနေတာထက်ဆိုးတာပဲ
ကြည့်ရတာ တကယ်သေတော့မယ့်အတိုင်းပဲ....
_
_
_
"ခဗ်ား ကျွန်တော့ကို ဘယ်ခေါ်လာတာလည်း အိမ်ပြန်ပို့ပေးမယ်လို့ ခဗျားပြောခဲ့တာလေ...''
"ချာတိတ်ကလည်း စိတ်ချည်းပဲ...''
"ဒီမွာ ဒီခေါက်ဆွဲဆိုင်ကာ အရမ်းစားကောင်းတယ် အက်တာကြောင့် အတူစားရအောင်...''
"ကျွန်တော် မစားချင်ဘူး အိမ်ပြန်ချင်ပြီ...''
အိမ်ပြန်ရောက်မှ ဒီတစ်ခါအကုန်ပေါက်ကွဲပစ်မယ်
ခဗ်ား အရမ်းရက်စက်တယ် ကိုကို.....
"နေပါအုံးကွာ....တစ်ကယ်လို့မင်းအရမ်းနောက်ကျရင် သူစိတ်မပူပဲမနေဘူးလို့ကိုယ်ထင်တယ်...အနည်းဆုံးတော့ လုပ်မယ်ဆိုလည်းအဆုံးထိကြိုးစားသင့်တယ်မလား...''
"ခဗျားကို ကျွန်တော် နားမလည်ဘူး...ခဗျားပဲအိမ်ပြန်သင့်တယ်ဆို...''
"အင်း...ဒါပေမယ့် နည်းနည်းလောက်တော့ အချိန်ဖြုန်းမကြည့်ချင်ဘူးလား....''
"ကောင်းပြီလေ...''
_
_
_
ရှောင်းကျန့် ကားကိုအပူတပြင်းမောင်းနေမိသည်။
ကျစ်....ဘာလဲကြာ ဘာလို့ဖုန်းကိုယူမသွားရတာလည်း
နေမကောင်းသေးတာကို ဘာလို့အိမ်မှာမနေရတာလည်း
အက်ဒီနေရာမှာ ကိုယ်လာကြိုဖို့က အက်လောက်အရေးကြီးလား
မင်းတော်တော်တုံးတာပဲ ဝမ်လေး
ကိုယ့်ကို စိတ်ပူအောင်လုပ်ချင်တာနဲ့ပဲ
ကိုယ့်ကိုကိုယ်နိုပ်စက်ရလား....
ဟုတ်တယ် မင်းကိုစိတ်ပူတယ်
ကိုယ်တစ်ကယ်စိတ်ပူတယ်....
နောက်မင်းဒီလိုမလုပ်ရဲအောင်
အပြစ်ပေးရမယ်.......
ထူပူနေတဲ့စိတ်နဲ့ ကိုယ့်ရောဂါကိုယ်သတိမထားမိအား
ဝမ်လေးစောင့်နေကြနေရာသူရောက်ခဲ့ပြီ...
လှည့်လည်ရှာကြည့်ပေမယ့် မတွေ့
စိုးရိမ်စိတ်က ငယ်ထိပ်သို့ဆောင့်တက်လာသည်။
"ဟာ....ဘယ်တွေသွားနေတာ...သူဘယ်ကိုမှမသွားတတ်တာ....'''
ခုံတန်းမှာ ထိုင်ပြီး နားထင်ကြောကိုဖိနိုပ်ကာ..
ငါမွားတာ...ငါမွားတာ
ငါသောက်သုံးမကျတာ အစတည်းကဖုန်းကိုမသိမ်းခဲ့သင့်ဘူး.....
ထို့နောက် ရှောင်းကျန့် ကျောင်းနားတစ်ဝိုက်ဘေးပတ်ဝန်းကျင်
ပတ်မောင်းပြီး မျက်စိရှင်ရှင်ထားကာ လိုက်ရှာနေသည်။
တွေ့လိုက်ပါပြီ ရှေ့က မှန်တစ်ပြင်လုံးကာထားတဲ့
ခေါက်ဆွဲဆိုင်သေးသေးလေးထဲ
ကလေးလေး မှုန်ကုတ်ကုတ်နဲ့
ဒီကိုလည်းလာတတ်တာလား
ကိုယ့်ကို ဘယ်လောက်တောင် စိတ်ဆိုးနေလိုက်မလဲ.....
ဆိုင်နဲ့မလှမ်းမကမ်းကားကိုရပ်ကာ...
ခပ်ဟဟလေးပြုံးရင်း လှမ်းကြည့်နေမိသည်။
ထိုစဉ် ထင်မှတ်မထားတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့်
မေးကြောက တင်းခနဲ့ ဒေါသစိတ်ကငယ်ထိပ်တက်ဆောင့်တော့သည်။
သူကြည့်နေတုန်းက ထိုကလေးတစ်ယောက်တည်း
ခုဘယ်ကကောင်မှန်းမသိ ခေါက်ဆွဲဗူး နှစ်ဗူးကိုင်ပြီး
ဝမ်လေးကို တစ်ဗူးပေးပြီး သူကဝမ်လေးနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ရပြီး
သဘောကျနေပုံ
ဝမ်လေး အပြုအမူကလည်း ထိုလူကိုသိနေသလို....
_
_
"ဝမ်.......ရိ........ပေါ်.......''
"ကိုကို....''
#ZhanYi
(Zaw)
Love me again 💕Ep> 22
"ဟိတ္...ခ်ာတိတ္....''
ေခၚသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
လူတစ္ေယာက္ဆိုင္ကယ္ရပ္ထားခဲ့ၿပီး
သူ႔ဆီဦးတည္လာသည္။
အသက္အရြယ္က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ဝန္းက်င္ေလာက္ျဖစ္မည္
လူရည္လူသန္႔ အရပ္႐ွည္႐ွည္ စုိေျပဝင္းေမႊ႔တဲ့
အသားအေရေၾကာင့္ထင္ရဲ႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္တာနဲ႔
မ်က္ႏွာကထင္းခနဲထင္႐ွားသည္။
မ်က္ခုံးထူထူ ေလးေထာင့္ဆန္တဲ့ေမး႐ုိးအက်နဲ႔
ႏွာတံစင္းစင္း အေတာ္ေခ်ာတဲ့လူလို႔ေျပာရမည္ထင္။
ဂ်င္းပါးအညဳိေရာင္ေဘာင္းဘီ႐ွည္နဲ႔ ဂ်ာကင္အညိဳေရာင္ကုတ္အ႐ွည္ကုိ လိုက္ဖက္စြာဝတ္ဆင္ထားသည္။
"ကြၽန္ေတာ့ကုိ ေခၚတာလား....''
"အင္းေလ...ဒီနားမွာမင္းပဲ ႐ွိတာ....ကုိယ္ထိုင္မယ္ေနာ္...''
"ဒါကအမ်ားပိုင္ေလ ခဗ်ားသေဘာပဲ....''
စကားစေျပာမိတည္းက က်ဴးယြင္ မ်က္ခုံးတြန္႔သြားသည္။
ဒီကေလးက ထင္ထားတာထက္
ဂ်စ္တီးဂ်စ္ကန္ ႏုိင္တာပဲ.....
"ဟ....မင္းပုံစံေလးနဲ႔မထင္ရဘူးေနာ္....''
"ဘာကုိလဲ.....''
"အဟမ္း.....ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ကေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေနၿပီ အိမ္ကလာမၾကဳိဘူးလား....''
"လာမွာေပါ့....''
"ဟုတ္လား...ကုိယ္သတိထားမိတာေတာ့ တစ္နာရီေလာက္႐ွိၿပီထင္တယ္....''
"ဘာ.....''
ဟ....ဒီလူကဘာလဲကြာ တစ္နာေတာင္ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တာလား....
"ကုိယ္လိုက္ပို႔ေပးရမလား....''
"မလိုဘူး....''
"မင္းကစူပုတ္ေနရင္ ပိုၾကည့္ေကာင္းတယ္.....ဒါနဲ႔ကုိယ့္နာမည္က က်ဴးယြင္ပါ...''
"ကြၽန္ေတာ္.... ေမးမိလား.....''
"အဟမ္း...''
က်ဴးယြင္ အ႐ွက္ေျပေခ်ာင္းတစ္ဟန္႔ ဟန္႔လိုက္ၿပီး
ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ ေခါင္းကုတ္မိသည္။
တကယ့္မလြယ္ေၾကာေလး.....
"အဟင္း....မင္းမေမးမိပါဘူး...ကုိယ္ကမိတ္ေဆြျဖစ္ခ်င္လို႔....''
"ကြၽန္ေတာ္က မျဖစ္ခ်င္ဘူး...''
"ဘာလို႔လဲ.... ''
"ဒီလို...အေရာတဝင္လုပ္တတ္တဲ့သူေတြကုိ ကြၽန္ေတာ္ မၾကဳိက္ဘူး....''
"ေအာ္.....ကုိယ္က မင္းကုိျမင္ဖူးသလို႐ွိခဲ့ဖူးလို႔ပါ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ထင္ထားတဲ့လူျဖစ္ဖို႔ကေတာ့ကုိယ့္ကံေပါ့.....''
"ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့ကုိတစ္နာရီလုံးေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့အေၾကာင္းရင္းက ခဗ်ားျမင္ဖူးတဲ့သူနဲ႔တူေနလို႔ဆိုပါေတာ့....''
"အင္း....အဲကေလးသာဒီရြယ္သာဆို မင္းနဲ႔ေတာ္ေတာ္တူမယ္ထင္တယ္....''
"ထားပါေတာ့....ကြၽန္ေတာ့နာမည္ရိေပၚပါ...''
"အင္း...ခုအိမ္ကလာမၾကဳိေသးဘူးလား....ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေလ...''
"ဖုန္းမယူလာဘူး....''
"ကုိယ့္ဖုန္းနဲ႔ဆက္လို႔ရတယ္ေလ....''
"ရတယ္ မဆက္ဘူး....ခဗ်ားသိလား.... တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ျခားလူဆီမွာ စိတ္ပူခံရတာ သိပ္ၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းတယ္....!"
ခုခ်ိန္ထိ လာမၾကဳိေသးေပမယ့္
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ယုံၾကည္ေနေသးတယ္
ကုိကုိ မေနႏုိင္ရင္ လာၾကဳိမယ္ဆိုတာ.....
"ဟုတ္လား....ကုိယ္ကစိတ္ပူမခံဖူးေတာ့ မသိဘူး....ဒါနဲ႔ တစ္ျခားလူတစ္ေယာက္ဆိုတာ....''
''ဒါက....ခဗ်ားနဲ႔မဆိုင္ဘူးေလ.....''
"ကုိယ္မေမးေတာ့ပါဘူး....ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူ စိတ္ပူတယ္ဆိုတာ တကယ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လား သူစိတ္ပူတတ္ရင္ မင္းကုိတစ္နာရီးလုံးလုံးေစာင့္ခိုင္းပါ့မလား...''
"ဒါလည္း....ခဗ်ားနဲ႔ မဆိုင္ဘူးထင္တယ္....''
". ......''
ဟင္း....တကယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈေတြလြန္ကဲေနတာပဲ
ဒီတိုင္းမင္းကုိထားခဲ့သင့္လား ေကာင္ေလး...
သုိ႔ေပမယ့္ က်ဴးယြင္ ထိုကေလးအေျခအေနဘာဆက္ျဖစ္မလဲ
သိခ်င္စိတ္နဲ႔ ထြက္သြားဖို႔ရာစိတ္ကအဆင္မေျပ....
ဘာေမးေမး မဆိုင္ဘူးဟုသာ
အေျဖလႊာ ဆက္တိုက္ထြက္ေနတာမို႔
စကားမေျပာေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
[] မီနစ္ 30 အၾကာ.....[]
"ခ်ာတိတ္ မင္းလူက ဟုတ္ရဲ႕လား ဒီတိုင္းဆို မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္....''
". .....''
လြန္ခဲ့တဲ့ မီနစ္40 ေလာက္ကလို
စြာမေနေတာ့ပဲ ေခါင္းငုိက္စုိက္ျငိမ္သက္ေနတဲ့ထိုကေလးက
တကယ္ကုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပုံ......
ကုိကုိ ကြၽန္ေတာ့ ကုိ တကယ္စိတ္ပူမေနဘူးပဲ
ကုိကုိ အိမ္ျပန္ေနာက္က်မယ္ဆိုတာသိေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ္ ေစာင့္ေနတာ ဦးေလးက်န္းေတာ့
ကုိကုိ႔ကုိ ဖုန္းဆက္မွာေပါ့......
"ကဲ....ျပန္မယ္ထ....''
"ကြၽန္ေတာ္ မျပန္ဘူး....''
"မင္းေတာ္ေတာ္ ေခါင္းမာတာပဲ....မင္းBus စီးတတ္လား....''
"ကြၽန္ေတာ္ ဒီကုိေရာက္တာ မၾကာေသးဘူး...အိမ္မျပန္တတ္ဘူး....''
"ဟ.....မင္းလူကဘာလည္းကြာ....ဒီလိုမ်ဳိးမလုပ္သင့္ဘူး ဒီခ်ိန္မွာ မင္းလူေရာက္လာလို႔ကေတာ့ဆြဲထိုးမိမွာ....''
"ခဗ်ား ကုိကုိ႔ကုိ....ထိလို႔မရဘူး....''
ကုိကုိ.....ကုိကုိတဲ့လား....
ဘာလဲ သူ႔အစ္ကုိလား
သူ႔ရဲ႕တြဲဖက္ကုိ ေျပာတာလား
နည္းနည္းေလးေတာင္အထိမခံဘူး....က်စ္....
"Sorry ကုိယ္မင္းကုိစိတ္ပူလို႔....''
"ခဗ်ားမွာ...ကြၽန္ေတာ့ကုိ စိတ္ပူခြင့္မ႐ွိဘူး...''
"ဟ...စိတ္ပူတာေတာင္...ခြင့္ေတာင္းရမယ္လား...ကဲပါ...ထားေတာ့....မင္းကုိလာမႀကိဳဘူး....မင္းလည္းအိမ္မျပန္တတ္ဘူး....ဒီလိုလုပ္ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ေစာင့္ၾကည့္ တကယ္လို႔ သူလာမၾကဳိရင္ ကုိယ္လိုက္ပို္႔ေပးမယ္.....ဘယ္လိုလည္း....''
"ကြၽန္ေတာ့ကုိ လိုက္ပို႔စရာမလိုဘူး....''
"မင္းေတာ္ေတာ္...ေခါင္းမာတာပဲ..... အဟက္....မင္းလိုႏုႏုဖတ္ဖတ္က ဒီမွာတစ္ညလုံးထိုင္ေစာင့္ဖို႔ စိတ္ကူးတာလား....''
"အဲဒါ....ခဗ်ားနဲ႔မဆိုင္ဘူး....''
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ က်ဴးယြင္ ေျပာရင္းေဒါသထြက္လာမိသည္။
ထိုကေလးကုိ ေဒါသထြက္ျခင္းမဟုတ္
ဒီလိုသူမွသူျဖစ္ေနတဲ့လူမ်ဳိးကုိ လစ္လ်ဴ႐ႈထားတဲ့
ကုိကုိဆိုတဲ့လူကုိ.....
ေတာ္႐ုံဆို က်ဴးယြင္က စိတ္႐ွည္တတ္သူမဟုတ္
စိတ္ထဲ ႐ွိတဲ့တိုင္းဆို ေပေတေနတဲ့ကေလးကုိ
ဆြဲေခၚၿပီး အတင္းအိမ္ေခၚသြားမိလိမ့္မည္။
အေျခအေနအရ စိတ္ကုိ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဆြဲဆန္႔ထားလိုက္သည္။
"ရိေပၚ....ကုိယ္ေျပာျပမယ္ သူမအားတာလည္းျဖစ္ႏုိင္တယ္ သူကမင္းဒီလိုေပေတေနတာၾကဳိက္ပါ့မလား....''
"မၾကဳိက္ဘူး..... ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္.... ''
"ကဲပါ...နာရီဝက္ ထပ္ေစာင့္ သူမလာရင္ မင္းအိမ္ျပန္သင့္တယ္လို႔ထင္တယ္....''
"ေကာင္းၿပီေလ...ကြၽန္ေတာ့ကုိ ခဗ်ားလိုက္ပို႔ေပးႏုိင္ပါတယ္....''
[]နာရီဝက္ အၾကာ[]
"ကဲ...ထေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္ၿပီ လိုက္ပို႔မယ္...''
". ...''
ေလးေလးပင္ပင္နဲ႔ထလာတာ အားမ႐ွိသလို....
ေခါင္းငုိက္စုိက္ကာ စကားသံေတာင္ထြက္မလာေတာ့ၿပီ
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ထိုကေလးကုိ
က်ဴးယြင္ ၾကည့္ရင္း ဝမ္းနည္းလာသလိုလို....
စကားဆက္ေျပာမေနေတာ့ပဲ
ထိုကေလးကုိ ဆိုင္ကယ္ေနာက္ထိုင္ခိုင္းကာ.....
"ေျပာ...မင္းဘယ္မွာေနတာလည္း....''
"Wang. ..အိမ္ေတာ္.....''
"ဘာ......''
အံျသမွင္သက္ကာ က်ဴးယြင္ သူ႔ေနာက္က
ကေလးကုိ ေသခ်ာလွည့္ၾကည့္မိသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ အဲအိမ္မသိလို႔လား....''
". .....မဟုတ္ဘူး ကုိယ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္....''
"အင္း.....''
ဒါဆို မင္းက လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္က ေ႐ွာင္းက်န္႔နဲ႔VC
ေျပာခဲ့တဲ့ကေလးေပါ့.....
ဒါဆို မင္းကကုိယ္႐ွာေနတဲ့ ကေလးေပါ့
ေက်းဇူးပါ..... ကုိယ့္ေ႐ွ႕ေရာက္လာေပးလို႔....
[] ညေမွာင္ရီ အလင္းမွိန္မွိန္ လွသာေဆာင္တစ္ေနရာမွာ
စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ထိုင္ေနတုန္း ေ႐ွာင္းက်န္႔ဆိုတဲ့လူသူ႔အနားကုိေရာက္လာခဲ့တယ္
စကားေျပာမိတ္ဆက္ေနတုန္း တစ္ဖက္ကဖုန္းဝင္လာတယ္
သတိရေၾကာင္းေတြေျပာၾကတယ္
ကေလးျဖစ္ၿပီး ဂ႐ုစုိက္တတ္လြန္းတယ္
႐ုတ္တရပ္ VC ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ထင္ထင္႐ွား႐ွားလွမ္းျမင္လိုက္ရတဲ့ကေလးေလးကခ်စ္စဖြယ္
က်ဴးယြင္ အက္လိုအခ်စ္ခံဖူးခ်င္သည္။
အက္ခ်ိန္တည္းက ဒီလိုညီေလးတစ္ေယာက္ေလာက္႐ွိခဲ့ရင္
သူ႔ဘဝ အထီးက်န္ေတာ့မွာ....မဟုတ္.....
_
_
_
ေ႐ွာင္းက်န္႔ ႐ုံးခန္းထဲ အခ်ိန္ေတာ္ၾကာအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
သူအိပ္ေပ်ာ္ေနမွန္းသိေတာ့ ဘယ္သူ႔မွလာမေႏွာင့္ယွက္
အခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ 7:00 PM
"ဟုိက္ခြန္း မင္းမျပန္ေသးဘူးလား....''
"အကုန္ျပန္ကုန္ၿပီ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ မင္းမွေနမေကာင္းတာ ငါဘယ္လိုျပန္မလဲ ကဲ ထ ေဆးခန္းလိုက္ပို႔မယ္ မင္းခုထိအဖ်ားမက်ေသးဘူး....''
"အင္း....ခဏ...''
တကယ္လည္း အဖ်ားမက်ေသး
တစ္ကုိယ္လုံးကုိက္ခဲနာက်င္ေနသည္။
ညက ထိုကေလးေတာ္ေတာ္ဖ်ားခဲ့တာပဲ
တစ္ညလုံး ေရပတ္တိုက္ၿပီး အဝတ္လဲေပးၿပီးတာေတာင္
အဖ်ားကမက် ေစာင္ျခဳံေပးထားတာေတာင္
တစ္ကုိယ္လုံးတုန္ရီၿပီး ဂေယာင္ဂတန္းေတြ
ေလ်ွာက္ေအာ္ေနတာ....
ေနာက္ဆံုး ဘာလုပ္လို႔ဘာကုိင္ရမွန္းမသိေတာ့
ထိုကေလးကုိ ဖတ္အိပ္လိုက္သည့္အက်ဳိး
ခုေကာင္းေကာင္းႀကီးခံစားရမွ ကုိယ္ခ်င္းစားမိသည္။
ခုေရာ အဆင္ေျပသြားၿပီလား
ဖုန္း....ဟုတ္သားပဲ
ဖုန္းက Silent လုပ္ၿပီး အံဆြဲထဲထည့္ထားတာပဲ....
ထို႔ေနာက္ အံဆြဲဖြင့္ကာ ဖုန္းထုတ္လိုက္ေတာ့
ဦးေလးက်န္းဆီမွ Miss call ေပါင္းမ်ားစြာ....
႐ုတ္တရပ္ နားထင္ေသြးေတြထုံၿပီး
ေခါင္းတစ္ခုလုံးက်ိမ္းသြားသည္။
ဝမ္...ဝမ္ေလး...ဘာျဖစ္လို႔လဲ
အဖ်ားတက္ၿပီး တစ္ကုိယ္လုံးနာေနတဲ့ကုိယ့္ကုိကုိယ္
ဂ႐ုမစုိက္အား...အသည္းအသန္ ဖုန္းျပန္ေခၚေတာ့...
"ေ႐ွာင္းက်န္႔ ဦးေလးဒီေလာက္ဖုန္းဆက္တာ....''
ဦးေလးက်န္း စကားဆံုးေအာင္ေတာင္မေစာင့္ႏုိင္
"ဦးေလး....ဝမ္ေလးေရာ....''
"ဟုတ္ကဲ့...သခင္ေလးမနက္ကေက်ာင္းသြားမယ္ဆိုလို႔ ဦးေလးလိုက္ပို႔လိုက္ရတယ္...''
"ကြၽန္ေတာ္ သိခ်င္တာ အဲတာမဟုတ္ဘူး ဝမ္ေလးခုအိမ္မွာလား ေနမေကာင္းတာဘာလို႔ေက်ာင္းကုိလြတ္ရတာလဲ...''
"သခင္ေလး အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးဘူး...ဦးေလးေက်ာင္းမွာသြားေစာင့္တာ မေတြ႔လို႔ပတ္႐ွာေနတာ ခုထိမေတြ႔ေသးဘူး... ''
"ဟာ...ဦးေလးသူ႔ကုိ ဖုန္းမဆက္မေမးဘူးလား....''
"သခင္ေလး ဖုန္းကအိမ္မွာက်န္ခဲ့ပါတယ္....''
"ဒါဆို က်န္းခ်န္ တို႔ကုိေမးၿပီးၿပီလား...''
"ေမးၿပီးပါၿပီ ေ႐ွာင္းက်န္႔ လာၾကဳိမယ္ေျပာလို႔ ထားခဲ့တာလို႔ေျပာတယ္...''
"က်စ္...ထားေတာ့...ဦးေလး အိမ္ျပန္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူ႐ွိတဲ့ေနရာသိတယ္....''
ေ႐ွာင္းက်န္႔ ကားေသာ့႐ွာကာ
အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနေတာ့....
"ေ႐ွာင္းက်န္႔ မင္းသိရင္လည္း ဦးေလးက်န္းကုိေျပာလိုက္ေလ မင္းဒီပုံစံနဲ႔ဘယ္လိုကားေမာင္းမလဲ...''
"ရတယ္...ကိစၥမ႐ွိဘူး.... ''
"ေနဦး.... ငါေမာင္းေပးမယ္...''
"ဟုိက္ခြန္း... ငါသြားမွျဖစ္မယ္...ရတယ္ကိစၥမ႐ွိဘူး ငါဒီေလာက္နဲ႔မေသႏုိင္ဘူး...''
ေအာ္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ ေ႐ွာင္းက်န္႔
မင္းရဲ႕စိတ္ပူတဲ့ေရာဂါက ဖ်ားေနတာထက္ဆိုးတာပဲ
ၾကည့္ရတာ တကယ္ေသေတာ့မယ့္အတိုင္းပဲ....
_
_
_
"ခဗ်ား ကြၽန္ေတာ့ကုိ ဘယ္ေခၚလာတာလည္း အိမ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္လို႔ ခဗ်ားေျပာခဲ့တာေလ...''
"ခ်ာတိတ္ကလည္း စိတ္ခ်ည္းပဲ...''
"ဒီမွာ ဒီေခါက္ဆြဲဆိုင္ကာ အရမ္းစားေကာင္းတယ္ အက္တာေၾကာင့္ အတူစားရေအာင္...''
"ကြၽန္ေတာ္ မစားခ်င္ဘူး အိမ္ျပန္ခ်င္ၿပီ...''
အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ဒီတစ္ခါအကုန္ေပါက္ကြဲပစ္မယ္
ခဗ်ား အရမ္းရက္စက္တယ္ ကုိကုိ.....
"ေနပါအုံးကြာ....တစ္ကယ္လို႔မင္းအရမ္းေနာက္က်ရင္ သူစိတ္မပူပဲမေနဘူးလို႔ကုိယ္ထင္တယ္...အနည္းဆံုးေတာ့ လုပ္မယ္ဆိုလည္းအဆံုးထိၾကဳိးစားသင့္တယ္မလား...''
"ခဗ်ားကုိ ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး...ခဗ်ားပဲအိမ္ျပန္သင့္တယ္ဆို...''
"အင္း...ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းမၾကည့္ခ်င္ဘူးလား....''
"ေကာင္းၿပီေလ...''
_
_
_
ေ႐ွာင္းက်န္႔ ကားကုိအပူတျပင္းေမာင္းေနမိသည္။
က်စ္....ဘာလဲကြာ ဘာလို႔ဖုန္းကုိယူမသြားရတာလည္း
ေနမေကာင္းေသးတာကုိ ဘာလို႔အိမ္မွာမေနရတာလည္း
အက္ဒီေနရာမွာ ကုိယ္လာၾကဳိဖို႔က အက္ေလာက္အေရးႀကီးလား
မင္းေတာ္ေတာ္တုံးတာပဲ ဝမ္ေလး
ကုိယ့္ကုိ စိတ္ပူေအာင္လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ပဲ
ကုိယ့္ကုိကုိယ္ႏုိပ္စက္ရလား....
ဟုတ္တယ္ မင္းကုိစိတ္ပူတယ္
ကုိယ္တစ္ကယ္စိတ္ပူတယ္....
ေနာက္မင္းဒီလိုမလုပ္ရဲေအာင္
အျပစ္ေပးရမယ္.......
ထူပူေနတဲ့စိတ္နဲ႔ ကုိယ့္ေရာဂါကုိယ္သတိမထားမိအား
ဝမ္ေလးေစာင့္ေနၾကေနရာသူေရာက္ခဲ့ၿပီ...
လွည့္လည္႐ွာၾကည့္ေပမယ့္ မေတြ႔
စုိးရိမ္စိတ္က ငယ္ထိပ္သုိ႔ေဆာင့္တက္လာသည္။
"ဟာ....ဘယ္ေတြသြားေနတာ...သူဘယ္ကုိမွမသြားတတ္တာ....'''
ခုံတန္းမွာ ထိုင္ၿပီး နားထင္ေၾကာကုိဖိႏုိပ္ကာ..
ငါမွားတာ...ငါမွားတာ
ငါေသာက္သုံးမက်တာ အစတည္းကဖုန္းကုိမသိမ္းခဲ့သင့္ဘူး.....
ထို႔ေနာက္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ ေက်ာင္းနားတစ္ဝုိက္ေဘးပတ္ဝန္းက်င္
ပတ္ေမာင္းၿပီး မ်က္စိ႐ွင္႐ွင္ထားကာ လိုက္႐ွာေနသည္။
ေတြ႔လိုက္ပါၿပီ ေ႐ွ႕က မွန္တစ္ျပင္လုံးကာထားတဲ့
ေခါက္ဆြဲဆိုင္ေသးေသးေလးထဲ
ကေလးေလး မႈန္ကုတ္ကုတ္နဲ႔
ဒီကုိလည္းလာတတ္တာလား
ကုိယ့္ကုိ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ဆိုးေနလိုက္မလဲ.....
ဆိုင္နဲ႔မလွမ္းမကမ္းကားကုိရပ္ကာ...
ခပ္ဟဟေလးျပဳံးရင္း လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။
ထိုစဥ္ ထင္မွတ္မထားတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္
ေမးေၾကာက တင္းခနဲ႔ ေဒါသစိတ္ကငယ္ထိပ္တက္ေဆာင့္ေတာ့သည္။
သူၾကည့္ေနတုန္းက ထိုကေလးတစ္ေယာက္တည္း
ခုဘယ္ကေကာင္မွန္းမသိ ေခါက္ဆြဲဗူး ႏွစ္ဗူးကုိင္ၿပီး
ဝမ္ေလးကုိ တစ္ဗူးေပးၿပီး သူကဝမ္ေလးနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ရၿပီး
သေဘာက်ေနပုံ
ဝမ္ေလး အျပဳအမူကလည္း ထိုလူကုိသိေနသလို....
_
_
"ဝမ္.......ရိ........ေပၚ.......''
"ကုိကုိ....''
#ZhanYi