Zawgyi Version
ထယ္ေယာင္းအိမ္ထဲဝင္သြားသၫ့္တိုင္ ေဂ်ာင္ကုကေတာ့
ထိုေနရာကေန မေရြ ့ေသး။
ထယ္ေယာင္းေျပာသြားေသာ စကားမ်ားသာ နားထဲပဲ့တင္
ထပ္ေနခဲ့သည္။
လႊတ္ခ်ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားေတာ့မယ္တဲ့။
ဒီစကားရဲ ့အဓိပၸာယ္က ကိုယ့္ကို မခ်စ္ေတာ့ေအာင္ႀကိဳးစားေတာ့မယ္ဆိုတဲ့သေဘာ။
ဒီစကားကိုၾကားၿပီး ေပ်ာ္ရမွာမဟုတ္ဘူးလား။
ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သူေရွ ့မွာတျခားတစ္
ေယာက္နဲ႔တြဲျပခဲ့တာေလ။
ဒါေပမယ့္ အခုက်မွ ဘာလို႔ မေပ်ာ္ႏိုင္ျဖစ္ေနရတာလဲ။
ရင္ဘတ္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္က်ပ္နဲ႔ ခံစားရခက္ေနရတာလဲ။
စိတ္ထဲအလိုမက်မႈေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ကားဖံုးေပၚသို႔ လက္သီးတစ္ခ်က္က်ေရာက္သြားခဲ့ေလသည္။
**************
Company သြားရန္ ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္ျပင္ဆင္ၿပီး
အခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။
မနက္စာစားရန္စားပြဲမွာထိုင္ေတာ့....
"Appa , Omma ထယ္ဝၿပီ၊ ဆိုင္သြားေတာ့မယ္ေနာ္။"
"သြားေတာ့မလို႔လား၊ သားရဲ ့၊ဘယ္ေလာက္မွေတာင္
စားမသြားဘူး။"
"သိပ္မဆာလို႔ပါ၊ သားသြားၿပီေနာ္။"
"ေအး ေအး။"
ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးက အဆန္းေတာ့မဟုတ္ေတာ့ေပ။
ထယ္ေယာင္းနဲ႔ အေခ်အတင္ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေန့ကတည္းက
ထယ္ေယာင္းသည္ ေဂ်ာင္ကုကို ေရွာင္သာေနသည္။
မနက္စာစားရန္ေဂ်ာင္ကုစားပြဲဆီေရာက္သည္ႏွင့္
ထယ္ေယာင္းသည္ အေၾကာင္းတစ္မ်ိဳးမဟုတ္တစ္မ်ိဳးျပ
ကာ ထြက္သြားတတ္သည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေန့ေတြဆို တစ္ေန့လံုးေတာင္ မ်က္ႏွာေလးကို
မျမင္ရ။
ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ္ကသာသူ႔မ်က္ႏွာကိုမျမင္ခ်င္လို႔
ေရွာင္ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ သူကိုယ့္ကိုေရွာင္ေနသည္ကို
စိတ္ထဲကအလိုမက် ၊ တစ္ေန့ ေနလို႔ သူ႔မ်က္ႏွာေလးတစ္ခါေတာင္မေတြ ့ရသည္ကိုလည္း စိတ္ထဲ မေက်နပ္
လွေပ။
ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ေရာက္ေနေသာ အေတြးမ်ားကို
ျပန္စုစည္းၿပီးေနာက္ မ်က္စိေရွ ့တြင္ရိွေသာ မနက္စာကို
လည္းစားခ်င္စိတ္မရိွသျဖင့္ စားပြဲဝိုင္းမွထထြက္လာခဲ့သည္။
"သား....ဘာမွမစားသြားေတာ့ဘူးလား!?"
"စားခ်င္စိတ္မရိွလို႔ Omma . Appa , သား company သြားႏွင့္ၿပီ။"
***********
မနက္စာစားပြဲဝိုင္းတြင္ ေဂ်ာင္ကုေရာက္လာသျဖင့္
ဘာမွေတာင္မစားဘဲ ထထြက္လာမိတာ အခုမွ ဗိုက္က
ဆႏၵျပလာေပသည္။
"ဂ်ီမင္း....ငါ့ကိုေကာ္ဖီေလးနဲ႔ကိတ္မုန႔္ေလးျပင္ေပးစမ္းပါ။"
"ေအး...ေအး ခနေစာင့္"
ခနၾကာေတာ့ စေတာ္ဘယ္ရီကတ္ရယ္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္
ရယ္နဲ႔ ဂ်ီမင္းျပန္ေရာက္လာေပသည္။
ဗိုက္ကလည္း ဆာေနသျဖင့္ ကိတ္မုန႔္နဲ႔ ေကာ္ဖီကို အငမ္းမရစားေနပံုကို ၾကၫ့္ၿပီး ဂ်ီမင္းကေတာ့ ေခါင္းတခါခါျဖင့္။
"ကင္ထယ္ေယာင္းတို႔လည္း crush ႀကီးနဲ႔ေတြ ့မွ မနက္စာငတ္ရတယ္လို႔ ဟား ဟား...."
"ဂ်ပု..မင္းစကားကိုၾကၫ့္ေျပာေနာ္!"
"ငါေျပာတာမဟုတ္လို႔လား? ကဲ ထားပါေတာ့၊ မင္းတကယ္ ေဂ်ာင္ကုကို မခ်စ္ေတာ့ဘူးလား?"
ဂ်ီမင္း အေမးေၾကာင့္ ေသာက္လက္စေကာ္ဖီကို ရပ္ၿပီး
ခံုေပၚျပန္တင္လိုက္သည္။
"ငယ္ငယ္ေလးထဲက သူ႔ကိုခ်စ္လာခဲ့ရတဲ့ေကာင္ပါကြာ။
လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့ ေမ့လို႔ရပါ့မလား။ ဒါေပမယ့္ သူက
ငါ့ကိုခါးခါးသီးသီးကိုျဖစ္ေနတာေလ။ အဲ့ေတာ့လည္း မခ်စ္မိေအာင္ပဲႀကိဳးစားရေတာ့မွာေပါ့။"
"ဟင္း......မင္းကိုၾကၫ့္ၿပီး ငါေတာင္ အခ်စ္ေရးကို
ေၾကာက္လာၿပီ။"
"အမယ္....အဲ့ဒါဆို Yoongi hyung ကို မလိုက္နဲ႔ေတာ့ေလ။"
"မင္းကလည္း ငါကေၾကာက္တယ္ပဲေျပာတာေလ၊ စိတ္မဝင္စားဘူးလို႔ေျပာတာမွမဟုတ္တာ။"
"အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲေနာ္ ပက္ဂ်ီမင္း။"
"ဒါနဲ႔ မင္း ဒီေန့ဘယ္သြားစရာရိွလဲ? "
"မရိွပါဘူး၊ ဘာလို႔လဲ?"
"ငါတို႔ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းမင္ဝူးေလ သိတယ္မလား၊ သူက ႏိုင္ငံျခားသြားမလို႔တဲ့ အဲဒါ မသြားခင္
ႏႈတ္ဆက္ပြဲအေနနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ပါတီပြဲလုပ္မလို႔"
"အဲ့ေတာ့..?"
"အဲဒါ ငါတို႔ကိုပါ ေခၚထားတယ္ေလ။"
"ဘယ္ေတာ့လဲ...?"
"ဒီည...."
"မင္းကသြားမလို႔လား?"
"ေအးေပါ့ မင္းလဲလိုက္ခဲ့ေလ၊ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ေပါ့"
"ၿပီးေရာေလ၊ လိုက္ခဲ့မယ္။ ဘယ္ဟိုတယ္မွာလဲ?
"Blue Sky Hotel..."
***************
"မင္ဝူးေရ...ငါတို႔ေရာက္ၿပီ..."
ႏွစ္ေယာက္သား ဟိုတယ္ရဲ ့စားေသာက္ဆိုင္ထဲဝင္သြား
ေတာ့ မင္ဝူးကလာနႈတ္ဆက္ေလသည္။
"ထယ္ေယာင္း..ဂ်ီမင္း...မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုမေတြ ့ရ
တာေတာင္ၾကာၿပီ။ လာ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဟိုဘက္မွာ"
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အရင္ကအေၾကာင္းေတြေျပာရင္း
ရယ္လိုက္ေမာလိုက္ျဖင့္ အခ်ိန္ေတာင္ေတာ္ေတာ္ကုန္
သြားခဲ့သည္။
တစ္ခ်က္ ဟိုတယ္စားေသာက္ဆိုင္ ဝင္ေပါက္ကို အၾကၫ့္
ေရာက္မိေတာ့ Yoongi hyung ရယ္၊ ေဂ်ာင္ကုရယ္၊
တျခား အသက္ႀကီးႀကီး ေယာက္်ားႀကီး ႏွစ္ေယာက္ရယ္
ဟိုတယ္ထဲဝင္လာသည္ကို ေတြ ့လိုက္မိသည္။
ထိုေယာက္်ားႀကီးႏွစ္ေယာက္မွာလဲ လူႀကီးလူေကာင္းပံုစံ
ေတြမို႔ ၾကၫ့္ရတာ အလုပ္ကိစၥ လာၾကျခင္းျဖစ္မည္ထင္သည္။
Yoongi hyung က ကိုယ့္ကိုေတြ ့၍ လွမ္းၿပံဳးျပသြား
ေပမယ့္ ေဂ်ာင္ကုကေတာ့ ေတြ ့လ်က္နဲ႔ သူ႔ပံုစံအတိုင္း
မေတြ ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားျပန္သည္။
ဟိုတယ္စားေသာက္ဆိုင္အေနာက္ဘက္မွာရိွတဲ့
သီးသန႔္ခန္းထဲဝင္သြားၾကေလသည္။
"Yoongi hyung နဲ႔ မင္းကိုကိုက ဒီကိုဘယ္လိုေရာက္
လာတာလဲ?"
ေဘးကဂ်ီမင္း ေျပာလာေတာ့မွ ေငးေနသည္ကိုရပ္လိုက္မိ
သည္။
"အလုပ္ကိစၥပဲေနမွာေပါ့"
အခ်ိန္အတန္ၾကာသြားတဲ့အထိ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔စကားစ
ကျဖတ္လို႔မရေပ။
လက္ပတ္နာရီကိုၾကၫ့္မိေတာ့ ည၁၀နာရီ။
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္လို႔ ဂ်ီမင္းနဲ႔အတူျပန္ရန္ျပင္ေန
တုန္း ေဘးနားကိုေရာက္လာတဲ့ Yoongi hyung။
"ထယ္ေလး....hyung ကို ကူညီေပးပါလား?"
"ဘာကိုလဲ hyung ?"
"hyung က အခု Company ကိုသြားမလို႔၊ ကားယူ
သြားရမွာဆိုေတာ့ ေဂ်ာင္ကုျပန္ရင္ ကားရိွမွာမဟုတ္ဘူး။
အဲဒါ ထယ္ေလးအိမ္ျပန္ရင္ ေဂ်ာင္ကုကိုပါ ေခၚသြားေပး
ပါလား။"
"hyung က ဒီအခ်ိန္ႀကီး Company သြားမလို႔လား?
အေရးၾကီးကိစၥရိွလို႔လား?"
"မရိွပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မနက္ေစာေစာ ရွယ္ယာရွင္အစည္းအေဝးရိွလို႔ Company မွာပဲ အိပ္လိုက္ေတာ့မွာ။
အခု ေဂ်ာင္ကုက ဧၫ့္သည္ေတြနဲ႔ စကားေျပာတာမၿပီး
ေသးဘူး၊ သူကၿပီးရင္အိမ္ျပန္မွာေလ အဲဒါ ထယ္ေလးက
သူ႔ကိုပါေခၚသြားေပးပါလို႔ အကူအညီေတာင္းတာပါ။"
ေဂ်ာင္ကုနဲ႔အတူျပန္ရမွာ ေနရခက္ေပမယ့္ Yoongi
hyung က အကူအညီေတာင္းေနေတာ့ ျငင္းမရေတာ့
ေပ။
ေနာက္ဆံုး ေခါင္းသာၿငိမ့္ရေတာ့သည္။
"Nae ..hyung ..."
"ေက်းဇူးပဲ ထယ္ေလး၊ hyung သြားၿပီေနာ္။"
Yoongi hyung ထြက္သြားေတာ့ ဂ်ီမင္းကပါ ေနာက္
ထြက္သြားရန္ျပင္ေနသည္မို႔ ဂုတ္ကိုဆြဲထားၿပီး
"ေဟ့ေကာင္ မင္းကဒါဘယ္လဲ?"
"ငါ့ crush ႀကီးေနာက္လိုက္သြားမလို႔ေလ၊ ဒါေရႊအခြင့္
အေရးကြ၊ မင္းဘာသာမင္း မင္း crush ႀကီးဆီသြား
ေတာ့။"
"ဘာမွအားကိုးလို႔မရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ သြားကြာ။"
ဆြဲထားေသာ ဂုတ္ကို ေဆာင့္လႊတ္လိုက္ေတာ့
မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးျပီး hyung ေနာက္ကိုေျပးလိုက္
သြားေလသည္။
ခနၾကာေတာ့ အခန္းထဲကေန hyung တို႔နဲ႔အတူပါလာ
တဲ့ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ထြက္သြားၾကသည္။
ေဂ်ာင္ကုကေတာ့ ထြက္မလာ။
Yoongi hyung က အတူျပန္ခဲ့ရန္ေျပာထားသည္မို႔
ေခၚရန္ အခန္းတံခါးကိုအသာဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။
အခန္းထဲမွာ ေဂ်ာင္ကုကဆိုဖာေပၚေလ်ွာထိုင္ရင္း ေခါင္းကိုလက္ျဖင့္ ႏိွပ္ေနေလသည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ ေဂ်ာင္ကု...?"
"ထယ္ေယာင္းလား? ငါ ေခါင္းေတြကိုက္ေနလို႔။"
မ်က္ေမွာင္ႀကံဳ ့ထားရင္း ေျပာေနသၫ့္သူ႔ပံုက ေတာ္
ေတာ္အေျခအေနဆိုးေနပံု။
"မင္း သံပုရာရည္ေသာက္မလား? ငါသြားမွာေပးမယ္။"
"အင္း......"
အခန္းထဲကျပန္ထြက္ၿပီး ေကာင္တာမွာ သံပုရာရည္မွာ
ကာ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
သံပုရာရည္ရသည္နွင့္ ယူသြားေပးကာ သူ႔ေရွ ့ခ်ေပး
လိုက္ေတာ့ တစ္က်ိဳက္တည္းနဲ႔ အကုန္ကုန္ေအာင္
ေသာက္လိုက္ပါေသာ ထိုလူသား။
"သက္သာလား ေဂ်ာင္ကု...?"
"အင္း...နည္းနည္း...."
"အဲဒါဆိုလည္းျပန္ရေအာင္ ေနာက္က်ေန ၿပီ။"
"အင္း..."
ေဂ်ာင္ကု ျပန္ရန္ ဆိုဖာေပၚမွ ထလိုက္ေသာ္လည္း
ရိပ္ခနဲျဖစ္ကာ လူတစ္ကိုယ္လံုးထူပူလာေပသည္။
ခ်က္ခ်င္းႀကီးေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ကာ မ်က္ႏွာႀကီးတစ္ခု
လံုးနီရဲလာသလိုပင္။
လက္ေတြနဲ႔လည္း တစ္ကိုယ္လံုးကိုပြတ္သပ္ေနမိသည္။
"ေဂ်ာင္ကု...ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"....မ..မသိ..မသိဘူး..."
ေခြၽးေတြထြက္ကာ တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖစ္ေနေသာ
ေဂ်ာင္ကုကိုၾကၫ့္၍ ထယ္ေယာင္းကေတာ့အရက္ေသာက္ထားတယ္ထင္ကာ အိမ္ျပန္ရင္ Appa နဲ႔
ျပႆ။ နာမတက္ေစရန္ ဟိုတယ္မွာသာ ထားဖို႔ေတြး
လိုက္သည္။
"မင္းဒီပံုစံနဲ႔ အိမ္ျပန္လို႔ေတာ့မျဖစ္ဘူး၊ လာထ အခန္း
သြားငွားမယ္။"
ေဂ်ာင္ကုကိုတြဲ၍ ထြက္သြားပါေသာ ထယ္ေယာင္းမသိ
လိုက္သည္မွာ ေဂ်ာင္ကုေသာက္ခဲ့ေသာ သံပုရာရည္ထဲ
တြင္ စိတ္ႂကြေဆးျပား ႏွစ္လံုးထၫ့္ထားသည္ဆိုတာကိုပင္.....။
ဟိုတယ္အခန္းထဲ ေဂ်ာင္ကုကိုတြဲေခၚလာသၫ့္တိုင္
အဆင္ေျပပံုမေပၚသၫ့္ ေဂ်ာင္ကုပံုစံေၾကာင့္
ထယ္ေယာင္းေခါင္းကုတ္မိသည္။
တကယ္လို႔ အရက္မူးတယ္ဆိုရင္လည္း ဒီလိုပံုစံျဖစ္စရာ
အေၾကာင္းမွမရိွတာ၊ ဘာမ်ားျဖစ္ေနလို႔လဲ?
ေဂ်ာင္ကုကိုၾကၫ့္၍ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတုန္း
ေဂ်ာင္ကုဆီမွ ထြက္လာေသာ စကားသံ။
"ငါ....ငါ...မရေတာ့..ဘူး။"
"ဟန္...ဘာလဲ...ဘာကိုေျပာတာလဲ..."
မ်က္လံုးရဲရဲမ်ားျဖင့္ ၾကၫ့္လာပါေသာ ေဂ်ာင္ကု။
ရုတ္တရက္ ကုတင္အစြန္းတြင္ထိုင္ေနေသာ ကိုယ့္ဆီ
ေရာက္ခ်လာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းပါးမ်ားကိုအၾကမ္းပတမ္းနမ္း
ေတာ့သည္။
အေပၚႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို တစ္လွၫ့္ဆီစုပ္ယူ
ေနပါေသာ ေဂ်ာင္ကုပံုစံသည္ သားရဲတစ္ေကာင္လို။
ေၾကာက္အားလန႔္အား ရိွသမ်ွအားျဖင့္ သူ႔ကိုယ္လံုးကို
အတင္းတြန္းဖယ္ပါေသာ္လည္း လက္ႏွစ္ဖက္ကိုတင္းေန
ေအာင္ခ်ဳပ္ထားၿပီး မ်က္ႏွာအႏွံ႔ လ်ွာဖ်ားနဲ႔ ပြတ္သပ္ေနေပ
သည္။
"ေဂ်ာင္ကု....မလုပ္..မလုပ္နဲ႔.."
ကိုယ့္ရဲ ့စကားသံသည္ ဖိကပ္နမ္းေနေသာသူ႔ႏႈတ္ခမ္း
ေတြၾကား အရာမဝင္။
ခႏၶာကိုယ္ကို ကုတင္ေပၚပစ္တင္လိုက္ၿပီး သူက အေပၚမွ
အုပ္မိုးကာ အနမ္းေတြက မ်က္ႏွာကေန လည္ပင္း
တစ္ေလ်ွာက္မင္းမူျပန္သည္။
လက္တစ္ဖက္က ကိုယ့္လက္ႏွစ္ဖက္လံုးကို ခ်ဳပ္ထားၿပီး
က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္က ကိုယ္ေပၚရိွ အဝတ္မ်ားကို
တစ္စၿပီးတစ္စ ခြၽတ္ခ်ေနေလသည္။
"ေဂ်ာင္...ေဂ်ာင္ကု..ေတာ္ေတာ့..!"
အက်ီမရိွေတာ့ေသာ ရင္ဘတ္တစ္ေလ်ွာက္ လ်ွာဖ်ားျဖင့္
စုပ္ယူကာ ကိုက္ခ်လိုက္ေတာ့ ပါးစပ္မွ ေယာင္ယမ္းစြာ
ထြက္လာမိေသာ အသံမ်ား။
"အ! အ! ေဂ်ာင္ကု...!"
လ်င္ျမန္လွေသာ သူ႔လက္ေတြက ေဘာင္းဘီကိုခြၽတ္ၿပီး
သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ခႏၶာကိုယ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာ
ေပသည္။
"အား! ေဂ်ာင္ကု....မင္းလက္...ျပန္ထုတ္..!"
ေအာက္ပိုင္းနာက်င္မႈေၾကာင့္ ေကာ့တက္သြားေသာ
ခါးကို သူက လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ထိန္းေပးရင္း ဝမ္းဗိုက္
တစ္ေလ်ွာက္ အနမ္းေတြထပ္ေပးျပန္သည္။
"ေဂ်ာင္ကု.....ေတာ္ေတာ့လို႔!"
သူ႔လက္ကိုျပန္သိမ္းသြားၿပီးသၫ့္ေနာက္ ေျခေထာက္ႏွစ္
ေခ်ာင္းကိုဆြဲယူကာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္အေပၚခြေစသည္။
ထို႔ေနာက္ ခႏၶာကိုယ္ထဲဝင္လာပါေသာ နာက်င္မႈ။
"အ!! အ!! ေတာ္ေတာ့!!"
ေဆာင့္သြင္းခ်က္တိုင္းက ျပင္းထန္ေနသၫ့္အေလ်ာက္
မရပ္တန႔္သၫ့္ ေဂ်ာင္ကုရဲ ့အျပဳအမူေတြၾကား
ထယ္ေယာင္းခႏၶာကိုယ္ေလးမွာ အရုပ္ေလးသဖြယ္။
အခါခါၿပီးေျမာက္သြားသၫ့္တိုင္ မေတာ္ႏိုင္ေသးေသာ
ေဂ်ာင္ကုေၾကာင့္လည္း လူက ယဲ့ယဲ့သာ က်န္ေတာ့သည္။
မဟန္ႏိုင္ေတာ့ေသာ မ်က္လံုးေတြက ေနာက္ဆံုးေတာ့
အိပ္စက္မႈဆီသို႔....။
***************
ဟိုတယ္လိုက္ကာမ်ားၾကားမွ ထိုးဝင္လာေသာ ေနေရာင္
ေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ကု မ်က္ေမွာင္ႀကံဳ၍ မိွတ္ထားေသာမ်က္လံုး
မ်ားကို ဖြင့္လိုက္မိသည္။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ၾကၫ့္မိေတာ့ အဝတ္မပါသၫ့္ခႏၶာကိုယ္။
ေဘးကိုၾကၫ့္မိျပန္ေတာ့လည္း ေစာင္အထူႀကီးၾကား
နစ္ျမဳပ္ေနပါေသာ ထယ္ေယာင္းရဲ ့ခႏၶာကိုယ္။
လည္ပင္းတစ္ေလ်ွာက္ ညကေပးခဲ့မိေသာ အနီကြက္မ်ား
က ျပၫ့္လို႔။
ႏႈတ္ခမ္းကိုလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ကိုက္ခဲ့မိသည္မသိ၊ ေပါက္ေတာင္ေပါက္ေနေလသည္။
ထိုပံုစံကိုၾကၫ့္၍ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိေသာ
ေဒါသမ်ားက တရိပ္ရိပ္။
ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္ေနေသာ ကင္ထယ္ေယာင္းကိုအတင္း
လႈပ္ႏိႈးလိုက္မိသည္။
"ကင္ထယ္ေယာင္း!! ကင္ထယ္ေယာင္း!!!! မင္းထစမ္း!"
အိပ္ေနတုန္း ခႏၶာကိုယ္ကိုလႈပ္ႏိႈးမႈနဲ႔အတူ နားထဲဝင္လာ
ေသာ ေဂ်ာင္ကု အသံ။
ေအာက္ပိုင္းနာက်င္မႈနဲ႔အတူ ခႏၶာကိုယ္က သံရိုက္ခံထား
ရသလိုပင္။
မ်က္စိေတာင္မဖြင္ႏိုင္ေသးဘဲ ကုန္းရုန္းထေနတုန္း အသံ
အက်ယ္ႀကီးျဖင့္ ေဒါသတႀကီးေျပာလာပါေသာ ေဂ်ာင္ကု
ရဲ ့အသံ။
"မင္းငါ့ကိုညက ေဆးခတ္လိုက္တာမလား!?"
ၾကားလိုက္ရတဲ့စကားေၾကာင့္ အံ့ဩမႈနဲ႔အတူ မ်က္လံုးမ်ား
ကိုဖြင့္၍ ေဘးကိုၾကၫ့္မိေတာ့ စူးစူးနက္နက္ၾကၫ့္ေန
ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ အၾကၫ့္ဆံုေလသည္။
ေဂ်ာင္ကုေျပာလာေသာစကားရဲ ့အဓိပၸာယ္သည္ ဘယ္ဆီ
ကိုသြားမွန္းသိတာနဲ႔ ရွင္းျပရန္ ႀကိဳးစားမိသည္။
"မဟုတ္ဘူး...မဟုတ္ဘူး...ေဂ်ာင္ကု!"
"ဘာမဟုတ္ရမွာလဲ!! ငါသံပုရာရည္ေသာက္ၿပီးကတည္းက ငါ့စိတ္ကိုထိန္းလို႔မရေတာ့တာ!!! မင္းပဲအဲ့
သံပုရာရည္ကိုယူလာတာေလ!!!!! ၿပီးေတာ့မင္းပဲ ငါ့ကို
ဒီအခန္းထဲရေအာင္ေခၚလာတာေလ!!!! ဒါေတြအကုန္လံုး
မင္းအႀကံအစည္မဟုတ္လို႔ ဘယ္သူ႔အႀကံအစည္ျဖစ္ရမွာလဲ!!!?"
"မဟုတ္ဘူး ေဂ်ာင္ကု!! အဲ့သံပုရာရည္ထဲ ငါဘာဆိုဘာမွ
ထၫ့္မထားဘူး။ ငါ မင္းကိုဒီအခန္းထဲေခၚလာတယ္ဆို
တာကလည္း မင္းအရက္မူးေနတာလို႔ထင္ၿပီး အိမ္ျပန္ရင္
Appa နဲ႔ ျပႆ နာတက္မွာဆိုးလို႔၊ မင္းထင္သလိုတစ္စက္မွမဟုတ္ဘူး!"
"ဟက္...ဟန္ေဆာင္ေတြေကာင္းျပမေနနဲ႔!! မင္း ငါ့နဲ႔
Merry ကိုခြဲခ်င္ေနတာမလား? မင္းရဲ ့အရင္အက်င့္အတိုင္း!"
"မဟုတ္ဘူးလို႔!"
"မင္းငါ့ကိုေတာ္ေတာ္လိုခ်င္ေနတာလား!? ဟုတ္လား?
မင္းအဆင့္ကဒီေလာက္ပဲရိွလား!? ေယာက္်ားေလး
တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္
ေတာင္ မင္းက ေစာက္ဆင့္မရိွဘူး!!! "
မ်က္ႏွာကိုတၫ့္တၫ့္ၾကၫ့္၍ ခက္ထန္စြာေျပာလာပါ
ေသာ ေဂ်ာင္ကုေၾကာင့္ ပါးစပ္ကေစးကပ္စြာ ဘာမျွပန္
မေျပာမိ။
မ်က္ရည္ေတြသာ ဆက္တိုက္က်ေနရင္း မ်က္ရည္မ်ားၾကား ဝိုးတိုးဝါးတားျမင္ေနရသၫ့္ သူ႔ပံုရိပ္ကိုသာ
ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေငးၾကၫ့္ေနမိသည္။
သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နာက်င္ေစမၫ့္ စကားမ်ားကိုသာ
ေျပာၿမဲေျပာဆဲ။
"မင္းကိုေလ ဒီေလာက္ထိေအာက္တန္းက်လိမ့္မယ္လို႔
ထင္ေတာင္မထင္ထားဘူး!!! ငါမင္းကိုအရမ္းရြံတယ္
ကင္ထယ္ေယာင္း!! မင္းမ်က္ႏွာကို ငါ့ေရွ ့မျပမိေစနဲ႔!!!"
ရစရာမရိွေအာင္ ေျပာဆိုသြားၿပီး အဝတ္ေတြေကာက္
ဝတ္ကာ ထြက္သြားပါေသာ သူ။
ရင္ထဲကနာက်င္မႈေၾကာင့္ အိပ္ရာခင္းကိုလက္ျဖင့္တင္း
တင္းဆုပ္ထားမိသည္။
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုသြားျဖင့္ ဖိကိုက္၍ မ်က္ရည္ထပ္မက်
ေအာင္ တင္းခံေနပါေသာ္လည္း အလုအယက္က်ဆင္း
လာၾကေသာ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ား။
ေျပာရက္လိုက္ေလျခင္း၊ ထင္ရက္လိုက္ေလျခင္း
ေဂ်ာင္ကုရယ္......
ငယ္ငယ္ကတည္းက ငါ့အေပၚထားခဲ့တဲ့ မင္းရဲ ့အထင္လြဲ
မႈေတြက အခုထိကိုအဆံုးမသတ္ႏိုင္ေသးဘူးလား။
ငါဆိုတဲ့လူက မင္းအျမင္မွာ တကယ္ပဲ ရြံစရာေကာင္း
ေနခဲ့ၿပီလား.....။
****************
TBC......
update မၾကာေတာ့ဘူးမလား။
💜💜💜
Unicode Version
ထယ်ယောင်းအိမ်ထဲဝင်သွားသည့်တိုင် ဂျောင်ကုကတော့
ထိုနေရာကနေ မရွေ့သေး။
ထယ်ယောင်းပြောသွားသော စကားများသာ နားထဲပဲ့တင်
ထပ်နေခဲ့သည်။
လွှတ်ချနိုင်အောင်ကြိုးစားတော့မယ်တဲ့။
ဒီစကားရဲ့အဓိပ္ပာယ်က ကိုယ့်ကို မချစ်တော့အောင်ကြိုးစားတော့မယ်ဆိုတဲ့သဘော။
ဒီစကားကိုကြားပြီး ပျော်ရမှာမဟုတ်ဘူးလား။
ဒီလိုဖြစ်အောင် ကိုယ်ကိုယ်တိုင် သူရှေ့မှာတခြားတစ်
ယောက်နဲ့တွဲပြခဲ့တာလေ။
ဒါပေမယ့် အခုကျမှ ဘာလို့ မပျော်နိုင်ဖြစ်နေရတာလဲ။
ရင်ဘတ်ထဲမှာ မွန်းကျပ်ကျပ်နဲ့ ခံစားရခက်နေရတာလဲ။
စိတ်ထဲအလိုမကျမှုပေါင်းများစွာဖြင့် ကားဖုံးပေါ်သို့ လက်သီးတစ်ချက်ကျရောက်သွားခဲ့လေသည်။
**************
Company သွားရန် ဂျောင်ကုတစ်ယောက်ပြင်ဆင်ပြီး
အခန်းထဲမှထွက်လာခဲ့သည်။
မနက်စာစားရန်စားပွဲမှာထိုင်တော့....
"Appa , Omma ထယ်ဝပြီ၊ ဆိုင်သွားတော့မယ်နော်။"
"သွားတော့မလို့လား၊ သားရဲ့၊ဘယ်လောက်မှတောင်
စားမသွားဘူး။"
"သိပ်မဆာလို့ပါ၊ သားသွားပြီနော်။"
"အေး အေး။"
ဒီလိုအဖြစ်အပျက်မျိုးက အဆန်းတော့မဟုတ်တော့ပေ။
ထယ်ယောင်းနဲ့ အချေအတင်ဖြစ်ပြီးတဲ့နေ့ကတည်းက
ထယ်ယောင်းသည် ဂျောင်ကုကို ရှောင်သာနေသည်။
မနက်စာစားရန်ဂျောင်ကုစားပွဲဆီရောက်သည်နှင့်
ထယ်ယောင်းသည် အကြောင်းတစ်မျိုးမဟုတ်တစ်မျိုးပြ
ကာ ထွက်သွားတတ်သည်။
တစ်ချို့နေ့တွေဆို တစ်နေ့လုံးတောင် မျက်နှာလေးကို
မမြင်ရ။
ငယ်ငယ်တုန်းက ကိုယ်ကသာသူ့မျက်နှာကိုမမြင်ချင်လို့
ရှောင်ခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ သူကိုယ့်ကိုရှောင်နေသည်ကို
စိတ်ထဲကအလိုမကျ ၊ တစ်နေ့ နေလို့ သူ့မျက်နှာလေးတစ်ခါတောင်မတွေ့ရသည်ကိုလည်း စိတ်ထဲ မကျေနပ်
လှပေ။
ဟိုရောက်ဒီရောက် ရောက်နေသော အတွေးများကို
ပြန်စုစည်းပြီးနောက် မျက်စိရှေ့တွင်ရှိသော မနက်စာကို
လည်းစားချင်စိတ်မရှိသဖြင့် စားပွဲဝိုင်းမှထထွက်လာခဲ့သည်။
"သား....ဘာမှမစားသွားတော့ဘူးလား!?"
"စားချင်စိတ်မရှိလို့ Omma . Appa , သား company သွားနှင့်ပြီ။"
***********
မနက်စာစားပွဲဝိုင်းတွင် ဂျောင်ကုရောက်လာသဖြင့်
ဘာမှတောင်မစားဘဲ ထထွက်လာမိတာ အခုမှ ဗိုက်က
ဆန္ဒပြလာပေသည်။
"ဂျီမင်း....ငါ့ကိုကော်ဖီလေးနဲ့ကိတ်မုန့်လေးပြင်ပေးစမ်းပါ။"
"အေး...အေး ခနစောင့်"
ခနကြာတော့ စတော်ဘယ်ရီကတ်ရယ် ကော်ဖီတစ်ခွက်
ရယ်နဲ့ ဂျီမင်းပြန်ရောက်လာပေသည်။
ဗိုက်ကလည်း ဆာနေသဖြင့် ကိတ်မုန့်နဲ့ ကော်ဖီကို အငမ်းမရစားနေပုံကို ကြည့်ပြီး ဂျီမင်းကတော့ ခေါင်းတခါခါဖြင့်။
"ကင်ထယ်ယောင်းတို့လည်း crush ကြီးနဲ့တွေ့မှ မနက်စာငတ်ရတယ်လို့ ဟား ဟား...."
"ဂျပု..မင်းစကားကိုကြည့်ပြောနော်!"
"ငါပြောတာမဟုတ်လို့လား? ကဲ ထားပါတော့၊ မင်းတကယ် ဂျောင်ကုကို မချစ်တော့ဘူးလား?"
ဂျီမင်း အမေးကြောင့် သောက်လက်စကော်ဖီကို ရပ်ပြီး
ခုံပေါ်ပြန်တင်လိုက်သည်။
"ငယ်ငယ်လေးထဲက သူ့ကိုချစ်လာခဲ့ရတဲ့ကောင်ပါကွာ။
လွယ်လွယ်နဲ့တော့ မေ့လို့ရပါ့မလား။ ဒါပေမယ့် သူက
ငါ့ကိုခါးခါးသီးသီးကိုဖြစ်နေတာလေ။ အဲ့တော့လည်း မချစ်မိအောင်ပဲကြိုးစားရတော့မှာပေါ့။"
"ဟင်း......မင်းကိုကြည့်ပြီး ငါတောင် အချစ်ရေးကို
ကြောက်လာပြီ။"
"အမယ်....အဲ့ဒါဆို Yoongi hyung ကို မလိုက်နဲ့တော့လေ။"
"မင်းကလည်း ငါကကြောက်တယ်ပဲပြောတာလေ၊ စိတ်မဝင်စားဘူးလို့ပြောတာမှမဟုတ်တာ။"
"အမျိုးမျိုးပဲနော် ပက်ဂျီမင်း။"
"ဒါနဲ့ မင်း ဒီနေ့ဘယ်သွားစရာရှိလဲ? "
"မရှိပါဘူး၊ ဘာလို့လဲ?"
"ငါတို့ကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်းမင်ဝူးလေ သိတယ်မလား၊ သူက နိုင်ငံခြားသွားမလို့တဲ့ အဲဒါ မသွားခင်
နှုတ်ဆက်ပွဲအနေနဲ့ သူငယ်ချင်းတွေစုပြီး ပါတီပွဲလုပ်မလို့"
"အဲ့တော့..?"
"အဲဒါ ငါတို့ကိုပါ ခေါ်ထားတယ်လေ။"
"ဘယ်တော့လဲ...?"
"ဒီည...."
"မင်းကသွားမလို့လား?"
"အေးပေါ့ မင်းလဲလိုက်ခဲ့လေ၊ စိတ်ပြေလက်ပျောက်ပေါ့"
"ပြီးရောလေ၊ လိုက်ခဲ့မယ်။ ဘယ်ဟိုတယ်မှာလဲ?
"Blue Sky Hotel..."
***************
"မင်ဝူးရေ...ငါတို့ရောက်ပြီ..."
နှစ်ယောက်သား ဟိုတယ်ရဲ့စားသောက်ဆိုင်ထဲဝင်သွား
တော့ မင်ဝူးကလာနှုတ်ဆက်လေသည်။
"ထယ်ယောင်း..ဂျီမင်း...မင်းတို့နှစ်ယောက်ကိုမတွေ့ရ
တာတောင်ကြာပြီ။ လာ သူငယ်ချင်းတွေက ဟိုဘက်မှာ"
သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အရင်ကအကြောင်းတွေပြောရင်း
ရယ်လိုက်မောလိုက်ဖြင့် အချိန်တောင်တော်တော်ကုန်
သွားခဲ့သည်။
တစ်ချက် ဟိုတယ်စားသောက်ဆိုင် ဝင်ပေါက်ကို အကြည့်
ရောက်မိတော့ Yoongi hyung ရယ်၊ ဂျောင်ကုရယ်၊
တခြား အသက်ကြီးကြီး ယောက်ျားကြီး နှစ်ယောက်ရယ်
ဟိုတယ်ထဲဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက်မိသည်။
ထိုယောက်ျားကြီးနှစ်ယောက်မှာလဲ လူကြီးလူကောင်းပုံစံ
တွေမို့ ကြည့်ရတာ အလုပ်ကိစ္စ လာကြခြင်းဖြစ်မည်ထင်သည်။
Yoongi hyung က ကိုယ့်ကိုတွေ့၍ လှမ်းပြုံးပြသွား
ပေမယ့် ဂျောင်ကုကတော့ တေွ့လျက်နဲ့ သူ့ပုံစံအတိုင်း
မတွေ့ချင်ယောင်ဆောင်သွားပြန်သည်။
ဟိုတယ်စားသောက်ဆိုင်အနောက်ဘက်မှာရှိတဲ့
သီးသန့်ခန်းထဲဝင်သွားကြလေသည်။
"Yoongi hyung နဲ့ မင်းကိုကိုက ဒီကိုဘယ်လိုရောက်
လာတာလဲ?"
ဘေးကဂျီမင်း ပြောလာတော့မှ ငေးနေသည်ကိုရပ်လိုက်မိ
သည်။
"အလုပ်ကိစ္စပဲနေမှာပေါ့"
အချိန်အတန်ကြာသွားတဲ့အထိ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့စကားစ
ကဖြတ်လို့မရပေ။
လက်ပတ်နာရီကိုကြည့်မိတော့ ည၁၀နာရီ။
အိမ်ပြန်ချိန်ရောက်နေပြီဖြစ်လို့ ဂျီမင်းနဲ့အတူပြန်ရန်ပြင်နေ
တုန်း ဘေးနားကိုရောက်လာတဲ့ Yoongi hyung။
"ထယ်လေး....hyung ကို ကူညီပေးပါလား?"
"ဘာကိုလဲ hyung ?"
"hyung က အခု Company ကိုသွားမလို့၊ ကားယူ
သွားရမှာဆိုတော့ ဂျောင်ကုပြန်ရင် ကားရှိမှာမဟုတ်ဘူး။
အဲဒါ ထယ်လေးအိမ်ပြန်ရင် ဂျောင်ကုကိုပါ ခေါ်သွားပေး
ပါလား။"
"hyung က ဒီအချိန်ကြီး Company သွားမလို့လား?
အရေးကြီးကိစ္စရှိလို့လား?"
"မရှိပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် မနက်စောစော ရှယ်ယာရှင်အစည်းအဝေးရှိလို့ Company မှာပဲ အိပ်လိုက်တော့မှာ။
အခု ဂျောင်ကုက ဧည့်သည်တွေနဲ့ စကားပြောတာမပြီး
သေးဘူး၊ သူကပြီးရင်အိမ်ပြန်မှာလေ အဲဒါ ထယ်လေးက
သူ့ကိုပါခေါ်သွားပေးပါလို့ အကူအညီတောင်းတာပါ။"
ဂျောင်ကုနဲ့အတူပြန်ရမှာ နေရခက်ပေမယ့် Yoongi
hyung က အကူအညီတောင်းနေတော့ ငြင်းမရတော့
ပေ။
နောက်ဆုံး ခေါင်းသာငြိမ့်ရတော့သည်။
"Nae ..hyung ..."
"ကျေးဇူးပဲ ထယ်လေး၊ hyung သွားပြီနော်။"
Yoongi hyung ထွက်သွားတော့ ဂျီမင်းကပါ နောက်
ထွက်သွားရန်ပြင်နေသည်မို့ ဂုတ်ကိုဆွဲထားပြီး
"ဟေ့ကောင် မင်းကဒါဘယ်လဲ?"
"ငါ့ crush ကြီးနောက်လိုက်သွားမလို့လေ၊ ဒါရွှေအခွင့်
အရေးကွ၊ မင်းဘာသာမင်း မင်း crush ကြီးဆီသွား
တော့။"
"ဘာမှအားကိုးလို့မရတဲ့ သူငယ်ချင်း၊ သွားကွာ။"
ဆွဲထားသော ဂုတ်ကို ဆောင့်လွှတ်လိုက်တော့
မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးပြီး hyung နောက်ကိုပြေးလိုက်
သွားလေသည်။
ခနကြာတော့ အခန်းထဲကနေ hyung တို့နဲ့အတူပါလာ
တဲ့ လူကြီးနှစ်ယောက်ထွက်သွားကြသည်။
ဂျောင်ကုကတော့ ထွက်မလာ။
Yoongi hyung က အတူပြန်ခဲ့ရန်ပြောထားသည်မို့
ခေါ်ရန် အခန်းတံခါးကိုအသာဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။
အခန်းထဲမှာ ဂျောင်ကုကဆိုဖာပေါ်လျှောထိုင်ရင်း ခေါင်းကိုလက်ဖြင့် နှိပ်နေလေသည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ ဂျောင်ကု...?"
"ထယ်ယောင်းလား? ငါ ခေါင်းတွေကိုက်နေလို့။"
မျက်မှောင်ကြုံ့ထားရင်း ပြောနေသည့်သူ့ပုံက တော်
တော်အခြေအနေဆိုးနေပုံ။
"မင်း သံပုရာရည်သောက်မလား? ငါသွားမှာပေးမယ်။"
"အင်း......"
အခန်းထဲကပြန်ထွက်ပြီး ကောင်တာမှာ သံပုရာရည်မှာ
ကာ စောင့်နေလိုက်သည်။
သံပုရာရည်ရသည်နှင့် ယူသွားပေးကာ သူ့ရှေ့ချပေး
လိုက်တော့ တစ်ကျိုက်တည်းနဲ့ အကုန်ကုန်အောင်
သောက်လိုက်ပါသော ထိုလူသား။
"သက်သာလား ဂျောင်ကု...?"
"အင်း...နည်းနည်း...."
"အဲဒါဆိုလည်းပြန်ရအောင် နောက်ကျနေ ပြီ။"
"အင်း..."
ဂျောင်ကု ပြန်ရန် ဆိုဖာပေါ်မှ ထလိုက်သော်လည်း
ရိပ်ခနဲဖြစ်ကာ လူတစ်ကိုယ်လုံးထူပူလာပေသည်။
ချက်ချင်းကြီးနေမထိထိုင်မသာဖြစ်ကာ မျက်နှာကြီးတစ်ခု
လုံးနီရဲလာသလိုပင်။
လက်တွေနဲ့လည်း တစ်ကိုယ်လုံးကိုပွတ်သပ်နေမိသည်။
"ဂျောင်ကု...ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"....မ..မသိ..မသိဘူး..."
ချွေးတွေထွက်ကာ တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်နေသော
ဂျောင်ကုကိုကြည့်၍ ထယ်ယောင်းကတော့အရက်သောက်ထားတယ်ထင်ကာ အိမ်ပြန်ရင် Appa နဲ့
ပြဿ။ နာမတက်စေရန် ဟိုတယ်မှာသာ ထားဖို့တွေး
လိုက်သည်။
"မင်းဒီပုံစံနဲ့ အိမ်ပြန်လို့တော့မဖြစ်ဘူး၊ လာထ အခန်း
သွားငှားမယ်။"
ဂျောင်ကုကိုတွဲ၍ ထွက်သွားပါသော ထယ်ယောင်းမသိ
လိုက်သည်မှာ ဂျောင်ကုသောက်ခဲ့သော သံပုရာရည်ထဲ
တွင် စိတ်ကြွဆေးပြား နှစ်လုံးထည့်ထားသည်ဆိုတာကိုပင်.....။
ဟိုတယ်အခန်းထဲ ဂျောင်ကုကိုတွဲခေါ်လာသည့်တိုင်
အဆင်ပြေပုံမပေါ်သည့် ဂျောင်ကုပုံစံကြောင့်
ထယ်ယောင်းခေါင်းကုတ်မိသည်။
တကယ်လို့ အရက်မူးတယ်ဆိုရင်လည်း ဒီလိုပုံစံဖြစ်စရာ
အကြောင်းမှမရှိတာ၊ ဘာများဖြစ်နေလို့လဲ?
ဂျောင်ကုကိုကြည့်၍ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေတုန်း
ဂျောင်ကုဆီမှ ထွက်လာသော စကားသံ။
"ငါ....ငါ...မရတော့..ဘူး။"
"ဟန်...ဘာလဲ...ဘာကိုပြောတာလဲ..."
မျက်လုံးရဲရဲများဖြင့် ကြည့်လာပါသော ဂျောင်ကု။
ရုတ်တရက် ကုတင်အစွန်းတွင်ထိုင်နေသော ကိုယ့်ဆီ
ရောက်ချလာပြီး နှုတ်ခမ်းပါးများကိုအကြမ်းပတမ်းနမ်း
တော့သည်။
အပေါ်နှုတ်ခမ်းနဲ့အောက်နှုတ်ခမ်းကို တစ်လှည့်ဆီစုပ်ယူ
နေပါသော ဂျောင်ကုပုံစံသည် သားရဲတစ်ကောင်လို။
ကြောက်အားလန့်အား ရှိသမျှအားဖြင့် သူ့ကိုယ်လုံးကို
အတင်းတွန်းဖယ်ပါသော်လည်း လက်နှစ်ဖက်ကိုတင်းနေ
အောင်ချုပ်ထားပြီး မျက်နှာအနှံ့ လျှာဖျားနဲ့ ပွတ်သပ်နေပေ
သည်။
"ဂျောင်ကု....မလုပ်..မလုပ်နဲ့.."
ကိုယ့်ရဲ့စကားသံသည် ဖိကပ်နမ်းနေသောသူ့နှုတ်ခမ်း
တွေကြား အရာမဝင်။
ခန္ဓာကိုယ်ကို ကုတင်ပေါ်ပစ်တင်လိုက်ပြီး သူက အပေါ်မှ
အုပ်မိုးကာ အနမ်းတွေက မျက်နှာကနေ လည်ပင်း
တစ်လျှောက်မင်းမူပြန်သည်။
လက်တစ်ဖက်က ကိုယ့်လက်နှစ်ဖက်လုံးကို ချုပ်ထားပြီး
ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်က ကိုယ်ပေါ်ရှိ အဝတ်များကို
တစ်စပြီးတစ်စ ချွတ်ချနေလေသည်။
"ဂျောင်...ဂျောင်ကု..တော်တော့..!"
အကျီမရှိတော့သော ရင်ဘတ်တစ်လျှောက် လျှာဖျားဖြင့်
စုပ်ယူကာ ကိုက်ချလိုက်တော့ ပါးစပ်မှ ယောင်ယမ်းစွာ
ထွက်လာမိသော အသံများ။
"အ! အ! ဂျောင်ကု...!"
လျင်မြန်လှသော သူ့လက်တွေက ဘောင်းဘီကိုချွတ်ပြီး
သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ခန္ဓာကိုယ်ထဲသို့ ဝင်ရောက်လာ
ပေသည်။
"အား! ဂျောင်ကု....မင်းလက်...ပြန်ထုတ်..!"
အောက်ပိုင်းနာကျင်မှုကြောင့် ကော့တက်သွားသော
ခါးကို သူက လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ထိန်းပေးရင်း ဝမ်းဗိုက်
တစ်လျှောက် အနမ်းတွေထပ်ပေးပြန်သည်။
"ဂျောင်ကု.....တော်တော့လို့!"
သူ့လက်ကိုပြန်သိမ်းသွားပြီးသည့်နောက် ခြေထောက်နှစ်
ချောင်းကိုဆွဲယူကာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ခွစေသည်။
ထို့နောက် ခန္ဓာကိုယ်ထဲဝင်လာပါသော နာကျင်မှု။
"အ!! အ!! တော်တော့!!"
ဆောင့်သွင်းချက်တိုင်းက ပြင်းထန်နေသည့်အလျောက်
မရပ်တန့်သည့် ဂျောင်ကုရဲ့အပြုအမူတွေကြား
ထယ်ယောင်းခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ အရုပ်လေးသဖွယ်။
အခါခါပြီးမြောက်သွားသည့်တိုင် မတော်နိုင်သေးသော
ဂျောင်ကုကြောင့်လည်း လူက ယဲ့ယဲ့သာ ကျန်တော့သည်။
မဟန်နိုင်တော့သော မျက်လုံးတွေက နောက်ဆုံးတော့
အိပ်စက်မှုဆီသို့....။
***************
ဟိုတယ်လိုက်ကာများကြားမှ ထိုးဝင်လာသော နေရောင်
ကြောင့် ဂျောင်ကု မျက်မှောင်ကြုံ၍ မှိတ်ထားသောမျက်လုံး
များကို ဖွင့်လိုက်မိသည်။
ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်ကြည့်မိတော့ အဝတ်မပါသည့်ခန္ဓာကိုယ်။
ဘေးကိုကြည့်မိပြန်တော့လည်း စောင်အထူကြီးကြား
နစ်မြုပ်နေပါသော ထယ်ယောင်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်။
လည်ပင်းတစ်လျှောက် ညကပေးခဲ့မိသော အနီကွက်များ
က ပြည့်လို့။
နှုတ်ခမ်းကိုလည်း ဘယ်လောက်တောင်ကိုက်ခဲ့မိသည်မသိ၊ ပေါက်တောင်ပေါက်နေလေသည်။
ထိုပုံစံကိုကြည့်၍ ဘယ်ကရောက်လာမှန်းမသိသော
ဒေါသများက တရိပ်ရိပ်။
ထို့ကြောင့် အိပ်နေသော ကင်ထယ်ယောင်းကိုအတင်း
လှုပ်နှိုးလိုက်မိသည်။
"ကင်ထယ်ယောင်း!! ကင်ထယ်ယောင်း!!!! မင်းထစမ်း!"
အိပ်နေတုန်း ခန္ဓာကိုယ်ကိုလှုပ်နှိုးမှုနဲ့အတူ နားထဲဝင်လာ
သော ဂျောင်ကု အသံ။
အောက်ပိုင်းနာကျင်မှုနဲ့အတူ ခန္ဓာကိုယ်က သံရိုက်ခံထား
ရသလိုပင်။
မျက်စိတောင်မဖွင်နိုင်သေးဘဲ ကုန်းရုန်းထနေတုန်း အသံ
အကျယ်ကြီးဖြင့် ဒေါသတကြီးပြောလာပါသော ဂျောင်ကု
ရဲ့အသံ။
"မင်းငါ့ကိုညက ဆေးခတ်လိုက်တာမလား!?"
ကြားလိုက်ရတဲ့စကားကြောင့် အံ့ဩမှုနဲ့အတူ မျက်လုံးများ
ကိုဖွင့်၍ ဘေးကိုကြည့်မိတော့ စူးစူးနက်နက်ကြည့်နေ
သော မျက်ဝန်းများနှင့် အကြည့်ဆုံလေသည်။
ဂျောင်ကုပြောလာသောစကားရဲ့အဓိပ္ပာယ်သည် ဘယ်ဆီ
ကိုသွားမှန်းသိတာနဲ့ ရှင်းပြရန် ကြိုးစားမိသည်။
"မဟုတ်ဘူး...မဟုတ်ဘူး...ဂျောင်ကု!"
"ဘာမဟုတ်ရမှာလဲ!! ငါသံပုရာရည်သောက်ပြီးကတည်းက ငါ့စိတ်ကိုထိန်းလို့မရတော့တာ!!! မင်းပဲအဲ့
သံပုရာရည်ကိုယူလာတာလေ!!!!! ပြီးတော့မင်းပဲ ငါ့ကို
ဒီအခန်းထဲရအောင်ခေါ်လာတာလေ!!!! ဒါတွေအကုန်လုံး
မင်းအကြံအစည်မဟုတ်လို့ ဘယ်သူ့အကြံအစည်ဖြစ်ရမှာလဲ!!!?"
"မဟုတ်ဘူး ဂျောင်ကု!! အဲ့သံပုရာရည်ထဲ ငါဘာဆိုဘာမှ
ထည့်မထားဘူး။ ငါ မင်းကိုဒီအခန်းထဲခေါ်လာတယ်ဆို
တာကလည်း မင်းအရက်မူးနေတာလို့ထင်ပြီး အိမ်ပြန်ရင်
Appa နဲ့ ပြဿ နာတက်မှာဆိုးလို့၊ မင်းထင်သလိုတစ်စက်မှမဟုတ်ဘူး!"
"ဟက်...ဟန်ဆောင်တွေကောင်းပြမနေနဲ့!! မင်း ငါ့နဲ့
Merry ကိုခွဲချင်နေတာမလား? မင်းရဲ့အရင်အကျင့်အတိုင်း!"
"မဟုတ်ဘူးလို့!"
"မင်းငါ့ကိုတော်တော်လိုချင်နေတာလား!? ဟုတ်လား?
မင်းအဆင့်ကဒီလောက်ပဲရှိလား!? ယောက်ျားလေး
တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး မိန်းကလေးတစ်ယောက်လောက်
တောင် မင်းက စောက်ဆင့်မရှိဘူး!!! "
မျက်နှာကိုတည့်တည့်ကြည့်၍ ခက်ထန်စွာပြောလာပါ
သော ဂျောင်ကုကြောင့် ပါးစပ်ကစေးကပ်စွာ ဘာမြှပန်
မပြောမိ။
မျက်ရည်တွေသာ ဆက်တိုက်ကျနေရင်း မျက်ရည်များကြား ဝိုးတိုးဝါးတားမြင်နေရသည့် သူ့ပုံရိပ်ကိုသာ
တောင့်တောင့်ကြီးငေးကြည့်နေမိသည်။
သူကတော့ ကျွန်တော်နာကျင်စေမည့် စကားများကိုသာ
ပြောမြဲပြောဆဲ။
"မင်းကိုလေ ဒီလောက်ထိအောက်တန်းကျလိမ့်မယ်လို့
ထင်တောင်မထင်ထားဘူး!!! ငါမင်းကိုအရမ်းရွံတယ်
ကင်ထယ်ယောင်း!! မင်းမျက်နှာကို ငါ့ရှေ့မပြမိစေနဲ့!!!"
ရစရာမရှိအောင် ပြောဆိုသွားပြီး အဝတ်တွေကောက်
ဝတ်ကာ ထွက်သွားပါသော သူ။
ရင်ထဲကနာကျင်မှုကြောင့် အိပ်ရာခင်းကိုလက်ဖြင့်တင်း
တင်းဆုပ်ထားမိသည်။
အောက်နှုတ်ခမ်းကိုသွားဖြင့် ဖိကိုက်၍ မျက်ရည်ထပ်မကျ
အောင် တင်းခံနေပါသော်လည်း အလုအယက်ကျဆင်း
လာကြသော မျက်ရည်ပေါက်များ။
ပြောရက်လိုက်လေခြင်း၊ ထင်ရက်လိုက်လေခြင်း
ဂျောင်ကုရယ်......
ငယ်ငယ်ကတည်းက ငါ့အပေါ်ထားခဲ့တဲ့ မင်းရဲ့အထင်လွဲ
မှုတွေက အခုထိကိုအဆုံးမသတ်နိုင်သေးဘူးလား။
ငါဆိုတဲ့လူက မင်းအမြင်မှာ တကယ်ပဲ ရွံစရာကောင်း
နေခဲ့ပြီလား.....။
****************
TBC......
update မကြာတော့ဘူးမလား။
💜💜💜