Chapter 38;
ေရွးက်ေသာ႐ူး႐ူးႏွမ္းႏွမ္းအမ်ိဳးသားဝတ္စုံမ်ား သိပ္ေပၚျပဴလာမျဖစ္၍ေတာ္ေသးသည္။ ဓာတ္ပုံအခ်ိဳ႕ရိုက္ၿပီးသြားသည့္အခါ က်န္ခ်န္ကို ေနာက္တစ္စုံ ထပ္လဲဝတ္ဖို႔ရန္ ကုေဖး ေျပာလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ အခန္းအတြင္း၌ က်န္ခ်န္ပစ္ထားသည့္ သစ္သားၾကယ္သီးမ်ားကိုေနရာတက်စားပြဲေပၚမွာ သူ ျပန္တင္လိုက္၏။
သူ ေလးခြႏွင့္ပစ္ခံရသည့္အေၾကာင္းျပန္စဥ္းစား
မိလွ်င္၊လက္ေမာင္းအား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္သပ္
မိသည္။ၾကယ္သီးႏွင့္အပစ္ခံရေသာေၾကာင့္ အားအမ်ားႀကီးမထည့္ထားလွ်င္ပင္ အညိုမည္းစြဲက်န္ေလာက္၏။သူ႕ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာအမွတ္အသားက်န္ေအာင္တစ္စုံတစ္ဦးဆီမွအရိုက္မခံရတာဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီလဲ...
ယခုတြင္,စာသင္ႏွစ္တစ္ဝက္သာရွိေသးေပမယ့္၊ က်န္ခ်န္သည္သူ႕အားရိုက္႐ုံသာမကသူ႕ကိုေနာက္
မွလိုက္ဖမ္းၿပီး ေလးခြႏွင့္ေတာင္ပစ္ေသး၏။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္........သူ အေညာင္းဆန့္လိုက္၏။သူ႕စိတ္အေျခအေနအရမ္းေကာင္းမြန္ေနသည္။
လီယန္ႏွင့္တင္းက်ဴးရွင္းတို႔ႏွစ္ဦးတည္းသာသူ႕ရဲ႕မိသားစု၏အေျခအေနကို အေသးစိတ္သိတာျဖစ္
သည္။သူကိုယ္တိုင္လည္း ထိုအေၾကာင္းမ်ားအား
သူမ်ားကိုမေျပာခ်င္ခဲ့ေပ။ သူ႕အတြက္ေတာ့ အရာ
ရာမလြယ္ကူခဲ့ေခ်။သူတစ္ပါးဆီမွ ရရွိလာမည့္စာ
နာမႈႏွင့္ႏွစ္သိမ့္မႈႏွင့္လည္းသူ ေနသားမက်ေပ။
ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို သူ က်န္ခ်န္ဆီေျပာၿပီးေနာက္ စိတ္လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြား၏။
ဘာေၾကာင့္လဲလို႔သူ႕ကိုေမးလာလွ်င္ သူ႕တြင္ အေျဖ
မရွိေပ။သူက က်န္ခ်န္၏လွ်ိုဝွက္ခ်က္ေတြကို သိခဲ့ေသာေၾကာင့္ အျပန္အလွန္အေနျဖင့္ သူ႕အေၾကာင္းကိုေျပာျပခ်င္ခဲ့တာလား.......
ဒါမွမဟုတ္ သူကိုယ္တိုင္က ဒီအေၾကာင္းေတြကို သူစိမ္းတစ္ေယာက္ဆီရင္ဖြင့္ခ်င္ခဲ့တာလား......
က်န္ခ်န္ကစာနာမႈႏွင့္သနားၾကင္နာမႈမ်ားကိုသိသာစြာေဖာ္ျပလာျခင္းမရွိေပ။က်န္ခ်န္က ႏွစ္သိမ့္ေပးဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္၊သူ႕ႏွစ္သိမ့္နိုင္စြမ္းကဆိုးလြန္းသည္။ ဒါေပမယ့္,ထိုမေကာင္းမကန္းႏွစ္သိမ့္မႈေလးကပင္ သူ႕ကို စိတ္လက္ေပါ့ပါးေစခဲ့၏။
သူ က်န္ခ်န္ကိုေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္ခဲ့တာ
မဟုတ္ဘူး။
အေစာပိုင္း၌ သူတကယ္ဝမ္းနည္းခဲ့သည္။က်န္ခ်န္ရဲ႕ကေလးဆန္ဆန္ႏွစ္သိမ့္မႈေၾကာင့္ သူမခ်ဳပ္တည္းနိုင္ပဲ ရယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
က်န္ခ်န္ကအဝတ္အစား လဲၿပီးေနာက္ အခန္းထဲ
သို႔ျပန္ဝင္လာသည္။
"ဝတ္စုံေတြကလည္း ေသာက္က်ိဳးနည္းခ်ည္းပဲလား။"
ကုေဖး ရယ္လိုက္တယ္။
"မင္း ဝတ္စုံတိုင္းအတြက္ ဒီစာသားကို
ေမးလိမ့္မယ္လို႔ ငါအာ႐ုံရေနၿပီ။ "
"တင္းက်ဴးရွင္းဆီမွာကိုယ္ပိုင္ brandရွိတာလား။သူ႕brandကို"ေသာက္က်ိဳးနည္းအံ့ၾသဘ"ဆိုၿပီးေခၚ
ရမယ္ထင္တယ္။"
က်န္ခ်န္က လက္ေမာင္းကိုဆန့္ၿပီး ဝတ္စုံကို ျပသလာသည္။
"ဒီတစ္ေခါက္ေရာ ဘယ္လို စိတ္ခံစားခ်က္ကို ႀကိဳးစားၿပီး ပုံေဖာ္ရမွာလဲ။"
ဒီတစ္ေခါက္ဝတ္စုံကလည္း မိုးကာဖ်င္ၾကမ္းကုန္ၾကမ္းပစၥည္းႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားေသာဝတ္စုံပင္ ျဖစ္၏။ ပြေယာင္းေယာင္း ေဘာင္းဘီေပၚတြင္
မေရမတြက္နိုင္ေသာအၿပဲအကြဲမ်ားဖန္တီးထား
ၿပီး၊က်န္ခ်န္ရဲ႕ေျခလွမ္းက်ယ္က်ယ္လွမ္းလွမ္း၊
ပုံမွန္တိုင္းလွမ္းလွမ္း ေျခသလုံးသားလွစ္ခနဲ ေပၚ
လာတတ္သည္။
အေပၚဝတ္အကၤ်ီကသာမန္ဆိုေပမယ့္၊ အကၤ်ီ
လက္ဖ်ားမွာတပ္ဆင္ထားသည့္အလႊာအခ်ပ္
မ်ားကလက္အိတ္သဖြယ္ျဖစ္၏။
ကုေဖးသည္ ကင္မရာအားျပန္ကိုင္ၿပီး မွန္ဘီလူး ေနာက္ကြယ္မွၾကည့္လိုက္၏။
"ၾကည့္လို႔ေကာင္းပါတယ္။ဝတ္စုံကလူငယ္
တစ္ေယာက္ရဲ႕ဂြၽတ္ဆပ္ဆပ္နိုင္တဲ့အေငြ႕
အသက္ဖုံးလႊမ္းေနတာ။"
"ေကာင္းၿပီ။"
က်န္ခ်န္ကသူ႕ကိုေက်ာေပးၿပီးဓာတ္ပုံရိုက္မယ့္
ေနရာဆီသို႔ေလွ်ာက္သြားသည္။
"လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဂြၽတ္ဆပ္ဆပ္နိုင္တဲ့
အေငြ႕အသက္က ငါ့ဆီကလာတာလို႔ဘာလို႔
မေျပာတာလဲ။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုေက်ာေပးၿပီး လွည့္ထြက္သြားခ်ိန္အကၤ်ီရဲ႕ေက်ာဘက္တြင္တမင္ခြဲထားေသာ အကြဲ
ေၾကာင္းမ်ား၏တည္ရွိမႈကိုကုေဖးျမင္လိုက္ရ၏။
သူလမ္းေလွ်ာက္သြားခ်ိန္တိုင္း သူ႕ေနာက္ေက်ာမွအခ်ိဳးအစားက်၍လွပတဲ့ေနာက္ေက်ာႂကြက္သားမ်ားအား ျမင္ေနရသည္။ ကုေဖး လည္ေခ်ာင္းရွင္းလိုက္၏။
သူ႕၏ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းလွေသာအတိတ္အေၾကာင္းေျပာၿပီးခ်ိန္တြင္ သူ႕ဦးေခါင္းထဲ၌ တစ္ဖက္လူ၏ အခ်ိဳးအစားေျပျပစ္လွသည့္ ေနာက္ေက်ာႂကြက္သားမ်ားအားေတြးေန၏။
႐ုတ္တရက္,သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကပူလာ၏။
ကုေဖးသည္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီးကင္မရာအားကလိ
ေနသလိုႏွင့္အကၤ်ီကိုဆြဲခါလိုက္သည္။ယေန႕တြင္ သူသည္မထူမပါးဆြယ္တာအကၤ်ီကိုဝတ္လာမိ၍ ေတာ္ေသး၏။သူ႕ပုံစံကမထူးဆန္းေနေတာ့ေပ။သူ႕ကိုယ္သူစိတ္ၿငိမ္ေအာင္လုပ္ဖို႔အတြက္ႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာေနာက္ထပ္ပုံးကြယ္ၿပီးမေနခ်င္ေပ။
အခ်ိဳးအစား ေျပျပစ္လွပေသာေနာက္ေက်ာ ႂကြက္သားေတြကိုမိုးခိုသားဆိုၿပီးေတာ့လည္း
ေခၚေသးတယ္မလား....!
ကုေဖးသည္ကင္မရာကိုကိုင္ၿပီးအရသာရွိတဲ့မိုးခိုသားမ်ားအေၾကာင္းကို ထပ္ကာထပ္ကာ
ေတြးၿပီး သူ႕ရင္ထဲမွ တစ္ဖက္သူ၏အလွရသ
ကိုအျပည့္အဝခံစားေနတဲ့စိတ္အာသီသမ်ားေလ်ာ့နည္းသြားေအာင္လုပ္လိုက္၏။
က်န္ခ်န္၏လက္ႏွစ္ဖက္လုံးေဘးမွာခ်ထားသည့္
ပုံရိပ္မ်ားကိုရိုက္ၿပီးလွ်င္ သူေျပာလိုက္တယ္။
"မင္းရဲ႕လက္ကိုျမႇောက္လိုက္။ လက္ႏွစ္ဖက္စလုံးျမႇောက္ထား။ေဟး,လက္နက္ခ်ၿပီးအရႈံးေပးသလို
မလုပ္နဲ႕။ေနေရာင္ကိုကာတဲ့ပုံစံလုပ္ရမွာ။"
"ငါ တစ္ခါမွ ေနဒဏ္ မကာဖူးဘူး။ "
က်န္ခ်န္က ညာလက္ကိုျမႇောက္လိုက္ၿပီး နဖူး
ေပၚမွာတင္လိုက္၏။
"ဒီလိုမ်ိဳးကိုယ္ေနဟန္ထားကို ေခြၽးသုတ္ေနတာ
လို႔ ေျပာရတယ္။"
"အင္း,လက္တစ္ဖက္ကို နည္းနည္းေလး နိမ့္ၿပီး
က်န္တဲ့တစ္ဖက္ကိုျမင့္ျမင့္ျမႇောက္ထား။မင္းရဲ႕ မ်က္လုံးေတြလည္း ေဖာ္ထား။"
ကုေဖး ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။
"ေကာင္းေနၿပီ....မလႈပ္နဲ႕။ငါ မင္းအတြက္ ပိုၾကည့္ေကာင္းေစမယ့္ ရႈေထာင့္ရွာေနလို႔။"
က်န္ခ်န္က မတ္တပ္ရပ္ေနေပး၏။
"ေခါင္းမာၿပီး တစ္ဇြတ္ထိုးဆန္တဲ့ ပုံစံမ်ိဳးရိုက္
ခ်င္ေသးလား။"
"အင္း, မင္း ငါ့ကို ေလးခြနဲ႕ပစ္တုန္းကလို မ်က္လုံးအၾကည့္နဲ႕ ကင္မရာကိုၾကည့္။ "
ကုေဖး ေနရာအကြာအေဝးကိုခ်ိန္လိုက္တယ္။ က်န္ခ်န္မွာမထီမဲ့ျမင္ျပဳေသာအရွိန္အဝါရွိၿပီးျဖစ္၏။သူ႕အရွိန္အဝါက ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းျခင္းမရွိ။ခန့္ထည္မႈကိုေပးစြမ္းၿပီး၊တစ္ဆက္တည္းမွာတစ္ဇြတ္ထိုးဆန္ အမူအယာလည္းပါေန၏။ကုေဖးသည္ လည္ေခ်ာင္းထပ္ရွင္းၿပီး ကိုယ္ကိုကိုင္းၫႊတ္၍ကင္မရာခလုတ္ကိုႏွိပ္လိုက္သည္။
က်န္ခ်န္က သူ႕ကိုၾကည့္လာသည္။
"ရိုက္လို႔ၿပီးၿပီလား။"
"နည္းနည္းက်န္ေသးတယ္။မင္းရဲ႕ႏူတ္ခမ္းအထိ
ပဲေပၚတဲ့ခႏၶာကိုယ္အျပည့္ပုံရိုက္ခ်င္ေသးတယ္။"
က်န္ခ်န္က ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"အင္း။"
ကုေဖး ေျခလွမ္း နည္းနည္းေနာက္ဆုတ္ၿပီးကင္မရာ ခလုတ္ကိုႏွိပ္လိုက္တယ္။
"မင္းမ်က္ႏွာကိုေဘးနည္းနည္းေစာင္းလိုက္။ ခႏၶာကိုယ္ မပါသြားေစနဲ႕။"
က်န္ခ်န္က သူေျပာသည့္စကားအတိုင္းလိုက္လုပ္၏။
ဓာတ္ပုံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိုက္ၿပီးသည့္အခါ
က်န္ခ်န္သည္ေနာက္တစ္စုံလဲဖို႔အတြက္အခန္း
အျပင္ထြက္သြား၏။အပူသက္သာေစရန္ဆြယ္
တာကို ကုေဖးဆြဲ၍ခါလိုက္တယ္။
မိုးခိုသား.....မိုးခိုသား...မိုးခိုသား....
ဒီေန႕ဝတ္ရမည့္ ဝတ္စုံအေရအတြက္က မေန႕က
ႏွင့္အတူတူျဖစ္၏။သူတို႔ေတြကရန္ျဖစ္ၿပီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ လွ်ို႔ဝွက္ခ်က္ ဖလွယ္
ရန္ အခ်ိန္အခ်ိဳ႕ျဖဳန္းခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္က်န္ခ်န္ကေမာ္ဒယ္ပိုင္းတြင္အရည္အခ်င္းရွိလာ၍ ဒီေန႕အတြက္ဓာတ္ပုံရိုက္ရမည့္တာဝန္ဟာေစာစီးစြာၿပီး
စီးသြားခဲ့သည္။
........
ကုေဖးကကားေလးကိုေမာင္းၿပီး အနီးနားရွိစားလို႔ေကာင္းေသာေခါက္ဆြဲစြတ္ျပဳတ္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္သို႔ သူ႕ကိုေခၚသြား၏။
သူတို႔စားေသာက္ၿပီးျပန္လာသည့္လမ္းမွာ
ကုေဖးက မေမ့မေလ်ာ့သတိေပးလာသည္။
"ေၾသာ္,ငါ့အတြက္အျပစ္သုံးသပ္စာေရးဖို႔
မေမ့နဲ႕ဦး။"
"ဘာ?။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ေခါင္းေနာက္ေစ့ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။
"ငါ မင္းအတြက္ေရးေပးမယ္လို႔ ဘယ္တုန္း
က သေဘာတူလိုက္တာလဲ။"
"အျပစ္သုံးသပ္စာကေရးဖို႔အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ယူ
ရတာမွမဟုတ္တာ။အဲ့စာကိုစင္ေပၚတက္ၿပီး ဖတ္ျပတာမွအခ်ိန္ပိုၾကာေသးတယ္။မင္းတစ္ခါမွတစ္ေက်ာင္းလုံးအေရွ႕မွာအျပစ္သုံးသပ္စာမဖတ္ျပဖူးဘူးမလား။"
က်န္ခ်န္ သက္ျပင္းခ်လိဳက္တယ္။
"အဲ့ဒါတင္မဟုတ္ဘူး။တစ္ပတ္တိတိအိမ္သာ
သန့္ရွင္းေရးလည္း မလုပ္ဖူးဘူး။"
"အိပ္သာသန္ရွင္းေရးက ဟိုနားဒီနား နည္းနည္းပါးပါးသန့္ရွင္းလိုက္ရင္ရၿပီ။အိမ္သာေတြက သန့္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးသား။"
ကုေဖးက ဆက္ေမးလာသည္။
"မင္း တံျမက္စည္းေရာလွဲတတ္ရဲ႕လား။"
က်န္ခ်န္ ဆြံ႕အသြား၏။
"မင္း ငါ့ကိုခ်မ္းသာတဲ့မိသားစုကေပါက္ဖြားလာတဲ့ဘာမွမလုပ္တတ္မကိုင္တတ္နဲ႕ ပ်က္စီးေနတဲ့ သခင္ေလးလို႔ထင္ေနလား။ငါ့မိသားစု.....ငါ့ေမြးစားမိသား
စုကပုံမွန္မိသားစုရဲ႕ ပွ်မ္းမွ်ဝင္ေငြထက္နည္းနည္းပိုေကာင္းတယ္ဆို႐ုံပဲ။ ၿပီးက်,ငါ အပါအဝင္ မိသားစုဝင္ေလးဦး။မင္းက ငါတို႔အိမ္မွာ အိမ္သန့္ရွင္းေရးရွိတယ္လို႔ထင္ေနတာလား။ "
"မင္း သူတို႔နဲ႕ အဆက္အသြယ္ရွိေသးလား။"
"မရွိဘူး။"
က်န္ခ်န္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္သည္။
"ငါ့အသုံးအေဆာင္ေတြကို ဒီၿမိဳ႕ကိုပို႔လိုက္
တဲ့အခ်ိန္ကတည္းကငါတို႔အဆက္အသြယ္
မရွိေတာ့တာ။ အဆက္အသြယ္ ရွိရင္လည္း
ဘာအေၾကာင္းေျပာရမွာလဲ။ဒီ အမွိုက္ပုံလို
ေနရာမ်ိဳးမွာေနထိုင္ရတာ ငါ့အတြက္ဘယ္
ေလာက္ခက္ခဲတဲ့အေၾကာင္းလား။"
ကုေဖးက ရယ္လာသည္။
"ဒီၿမိဳ႕မွာေနရတာ ခက္ခဲလား။"
"အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ သိပ္မခက္ဘူး။အစက,
ဒီၿမိဳ႕မွာတစ္စကၠန့္ေတာင္ မေနနိုင္ေလာက္ဘူး
ထင္တာ။ ေနာက္က်, လီေပါင္ေကာ္ ေၾကာင့္မို႔
လမ္းလယ္ေပၚမွာရန္ျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ဘာအတြက္လဲ?။ဘာေတြျဖစ္ျဖစ္ငါ့ကိုဂ႐ုစိုက္မယ့္
လူလည္းမရွိဘူး။အခုဆိုရင္, ငါကတစ္ေယာက္
တည္းေနရသေလာက္ပဲ။"
က်န္ခ်န္စကားေျပာတာကိုရပ္ၿပီး အျပင္ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။
"မင္းကိုမထင္မွတ္ပဲသိခြင့္ရတာ ငါ့အတြက္ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းေနၿပီ။"
ကုေဖးက ေနာက္ခန္းသို႔ေခါင္းလွည့္လာသည္။
"အာ,မင္းတို႔အားလုံးကိုသိခြင့္ရတာလို႔ ေျပာတာ။
ကုေျမာင္၊ဝမ္က်ိဳရစ္၊"
က်န္ခ်န္ ျမန္ျမန္ျဖည့္ေျပာလိုက္တယ္။
"ေလာင္႐ႊိလည္းအရမ္းသေဘာေကာင္းတယ္။
ၿပီးေတာ့, ေလာင္လုေရာပဲ။"
ကုေဖးက သူ႕စကားကိုၾကားလွ်င္ရယ္လာသည္။
"မင္းလိုလူမ်ိဳးကို ေတြ႕ဆုံရလိမ့္မယ္လို႔၊
ငါဘယ္တုန္းကမွမေတြးခဲ့ဖူးဘူး။မင္းက
ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ငါ့အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႕
လုံးဝကြဲျပားတယ္။"
"တကယ္?။"
က်န္ခ်န္လည္း ထိုအခ်က္ကိုေတြးမိသည္။
"ငါ့႐ုပ္ရည္က မင္းထက္ ပိုၾကည့္ေကာင္းတယ္, ဟုတ္တယ္မလား။"
"ငါက ဒီၿမိဳ႕မွာပဲ ေမြးၿပီးႀကီးျပင္းလာခဲ့တာ။"
ကုေဖးက လက္တစ္ဖက္ျမႇောက္ၿပီး စက္ဝိုင္း
ပုံစံတစ္ခုကိုေရးဆြဲျပလာသည္။
"အထက္တန္းေက်ာင္းသားအ႐ြယ္မေရာက္ခင္ထိ
ငါဒီၿမိဳ႕ကေနမထြက္သြားခဲ့ဘူး။တစ္ေယာက္တည္း
လည္း ခရီးမသြားဖူးဘူး။ ငါ့ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြအားလုံးကဒီၿမိဳ႕မွာေနတာဆိုေတာ့သူတို႔ဆီအလည္
အပတ္သြားတာမ်ိဳးလုပ္ဖို႔ အခြင့္အေရး မရွိခဲ့ဘူး။"
"အထက္တန္းေက်ာင္းသားအ႐ြယ္မတိုင္ခင္အထိ
ဒီၿမိဳ႕ကေနမထြက္သြားဖူးဘူးလား။"
က်န္ခ်န္ အံ့ၾသသြားသည္။ ၎ကို ထူးဆန္းတယ္လို႔သူမထင္ပါေခ်။ဝမ္႐ႊိတို႔ ၊က်ိဳးက်င့္ တို႔လည္း ထြက္သြားမွာမဟုတ္ဘူး။ သို႔ေသာ္ကုေဖး၏အက်င့္စရိုက္အရဆိုလွ်င္ ယခုကဲ့သို႔ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနသည့္ ၿမိဳ႕ေလးမွာ သူ႕ကို ပိတ္ေလွာင္ထားဖို႔မျဖစ္နိုင္ေခ်။
"အင္း,ငါ အထက္တန္းေက်ာင္းသားအ႐ြယ္
ေရာက္ေတာ့၊မၾကာခဏအတန္းလစ္ၿပီးအနီး
အနားတစ္ဝိုက္ ခရီးထြက္တယ္။ ဒါေပမယ့္,
ငါ့မွာပိုက္ဆံအလုံအေလာက္ မရွိလို႔ ခရီးေဝး
သြားလို႔ မရဘူး။ၿပီးေတာ့ ငါအေဝးႀကီးထြက္
သြားလို႔ မရဘူး။ ငါ ေဝးေဝးလံလံ သြားတယ္
ဆိုရင္ေတာင္အမ်ားစုကဓာတ္ပုံသြားရိုက္ဖို႔ပဲ။
အိုး,ငါ starbunksကို တစ္ခါေရာက္ဖူးတယ္။
ဒါေပမယ့္,ဆိုင္ထဲကိုေရာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွာ
ရမွန္းမသိဘူး။"
က်န္ခ်န္သည္ သူ႕ေပါင္သူရိုက္ၿပီးသေဘာတက်
ရယ္လိုက္၏။
"ငါ starbunks ကို တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးဘူး။
အခုေရာ ဘယ္လိုမွာရမလဲသိသြားၿပီလား။"
"အင္း သိသြားၿပီ။"
ကုေဖးက ရယ္ၿပီး ေနာက္သို႔ ေခါင္းလွည့္လာသည္။
"ငါတို႔ အတူတူသြားဖို႔ အခြင့္အေရးရလာတဲ့ တစ္ေန႕က် ငါ မင္းကို သက္ေသျပမယ္။"
"ေကာင္းၿပီ။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို ေလးေလးနက္နက္ ေခါင္း
ညိတ္လိုက္တယ္။
ႏွစ္ေယာက္သားရယ္ေမာၿပီးေနာက္က်န္ခ်န္
သူ႕ကိုေမးၾကည့္လိုက္တယ္။
"မင္းမွာ ဒီၿမိဳ႕ကထြက္သြားခ်င္တဲ့အေတြးရွိလား။"
"ရွိတယ္။ဒါေပမယ့္,မျဖစ္နိုင္ဘူး။"
"အိုး!"
တစ္ခုခုကိုဆုံးရႈံးလိုက္ရသည့္ႏွယ္ပ်က္သုဥ္းေနေသာကုေဖး၏အသံေၾကာင့္ သူစိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ဝမ္းနည္းသြား၏။
ကုေဖးက ဆက္ေျပာလာသည္။
"အနာဂတ္မွာေတာ့ အခြင့္အေရးရွိလာမွာပါ။
ကုေျမာင္ နည္းနည္းအ႐ြယ္ေရာက္ခဲ့ရင္ေပါ့။လတ္တေလာေတာ့သူကအရမ္းေခါင္းမာၿပီး၊အေျပာင္းအလဲေတြကိုလက္ခံနိုင္စြမ္းမရွိဘူး။
အခ်ိန္ေတြၾကာသြားလည္းသူ႕အေတြးေတြကို
နားမလည္နိုင္ေသးဘူး။ သူ႕ကို အကၤ်ီအသစ္၊
ဦးထုပ္အသစ္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးရင္ ေပ်ာ္
လိမ့္မယ္။ဒါေပမယ့္,သူအၿမဲၿခဳံၿပီးအိပ္ေနၾက
ဂြမ္းကပ္ေစာင္ကိုအသစ္လဲေပးလိုက္ရင္၊ သူ
႐ူးသြပ္သြားၿပီး ဂြမ္းကပ္ေစာင္ကို အပိုင္းပိုင္း
ဆုတ္ၿဖဲလိမ့္မယ္။သူ႕စကိတ္ကိုလည္းသြားထိ
လို႔မရဘူး။သူကညအိပ္ရင္ေတာင္စကိတ္ကို
ပိုက္ၿပီးအိပ္တာ။စကိတ္ဘီးလုံးေတြမေကာင္းရင္ေတာင္ ဘီးလုံးပဲအသစ္လဲေပး။မင္းသူ႕ကို
စကိတ္အသစ္ဝယ္ေပးရင္ သူကစကိတ္က်ိဴး
သြားတဲ့အထိ ေျမႀကီးေပၚမွာ ရိုက္ခြဲလိမ့္မယ္။
သူဘာကိုလက္ခံနိုင္စြမ္းရွိ,မရွိ ငါေသခ်ာမသိ
ဘူး။အခုပဲၾကည့္,.....သူက လီယန္နဲ႕တျခားလူ
ေတြကိုသိတာၾကာေပမယ့္၊ တကယ္တမ္းက်
သူက သူတို႔ အသိအမွတ္မျပဳဘူး။ဒါေပမယ့္,
မင္းကို တစ္ႀကိမ္တည္းေတြ႕ဖူးတာေတာင္၊
သူအရမ္းသေဘာက်ေနတာ။"
"ဒါေၾကာင့္....မင္းညီမေလးကို ငါနဲ႕အတူရွိတယ္လို႔ေျပာတဲ့အခ်ိန္တုန္းက မင္း မယုံတာလား။"
"အင္း,သူက သူစိမ္းနဲ႕နီးနီးကပ္ကပ္မေနဘူး။"
ကုေဖးက ၿပဳံးလိုက္သည္။
"တကယ္ေတာ့,ငါ သူ႕ကို စကိတ္စိီးရမဲ့ေနရာေတြ
ကိုကန့္ေပးထားေပမဲ့၊ သူက ေခါင္းမာေနတုန္းပဲ။
သူရထားဘူတာ႐ုံကိုေရာက္သြားရင္ေတာင္ လမ္းေပ်ာက္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ အိမ္ျပန္လမ္းကိုေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့,အဲ့အခ်ိန္
တုန္းကမင္းအသံကလည္းတကယ္လူလိမ္အသံ
နဲ႕တူတယ္။"
"ငါ့အထင္ ,မင္းကမွ စိတ္ေဝဒနာရွင္ပဲ။ "
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုသေရာ္လိုက္ေသာ္လည္း ကုေဖး
၏အသံထဲမွကူကယ္ရာမဲ့မႈကိုခံစားမိသည္။
"သူက အခုလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတာ၊မင္းတို႔က သူနဲ႕
ဘယ္လိုဆက္သြယ္ၾကတာလဲ။"
"သူရဲ႕သိသာထင္ရွားတဲ့ လကၡဏာအေျပာင္း
အလဲကိုမသိေသးခင္က ငါတို႔အတြက္ခက္ခဲ
ခဲ့တယ္။ငါတို႔လည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အခ်ိန္
ယူခဲ့ရတယ္။ႏွစ္နည္းနည္းေလာက္ၾကာေတာ့
အဲ့ဒါကအလုပ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။သူကစကိတ္
ကိုကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္စီးနိုင္တာျမင္တယ္
မလား။ ဒါေပမယ့္,သူကအေပါင္းအႏႈတ္က်
နားမလည္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ,၁၀ ေအာက္
ကကိန္းဂဏန္းေတြကိုေတာင္မွားတယ္။"
"အာ,"
က်န္ခ်န္ စီးကရက္ကိုထုတ္ၿပီးမီးညွိလိုက္၏။
"ငါလည္း သူ႕ကို တကယ္သေဘာက်တယ္။သူ႕ကိုထူးဆန္းတယ္လို႔မထင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့, ေတာ္ေတာ္ေလး ေခ်ာတယ္။"
"သူက ငါ့ထက္ပိုၿပီးေခ်ာနိုင္မွာလား။"
က်န္ခ်န္ ရယ္လိုက္တယ္။
"အရွက္ရွိစမ္းပါ။ မင္းကိုယ္မင္း မင္းရဲ႕ ညီမနဲ႕
ယွဥ္ရဲေသးတယ္။မင္းလိုလူမ်ိဳးဘယ္မွာရွိလဲ။"
ကုေဖးက အရွက္မရွိျပန္ေခ်ပလာသည္။
"ငါကဘာလို႔မႏွိုင္းယွဥ္ရမွာလဲ။ငါ့ကိုယ္ငါ အရမ္းေခ်ာတယ္လို႔ ထင္တယ္။"
"ဟုတ္တယ္,ဟုတ္တယ္။ မင္းက *ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားတဲ့ အေခ်ာေလး*။"
က်န္ခ်န္သည္လက္မကိုဆန့္ၿပီး ကုေဖး၏မ်က္ႏွာကို
ဟိုဖက္ဒီဖက္ဖိကပ္လိုက္၏။
"မင္းက အေခ်ာဆုံးပါပဲ။"
"ေက်းဇူး။"
"မလိုဘူး။"
က်န္ခ်န္ လက္ကိုခ်ၿပီးျပန္႐ုတ္လိုက္သည္။
............
သူ လီေပါင္ေကာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အိမ္ထဲ
တြင္ေခြးတစ္ေကာင္ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွ်မရွိေခ်။ဤသည္မွာ,သူ႕အတြက္ပိုေကာင္းေၾကာင္းေတြးလိုက္
၏။ လီေပါင္ေကာႏွင့္သူ တစ္အိမ္တည္းမွာအတူ
မေနခ်င္။သူစိတ္ကူးသည္မထူးဆန္းေခ်။
မနက္အေစာတုန္းကေတြ႕ခဲ့သည့္အမ်ိဳးသမီး အေၾကာင္းကို က်န္ခ်န္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္၏။
သူ႕ရဲ႕ ေသြးသားေတာ္စပ္တဲ့အေမဆိုေသာသူ
၏အေၾကာင္းႏွင့္၊သူမရဲ႕နာမည္ကိုေမးခြင့္ပင္
မရလိုက္ေခ်။ထို႔ျပင္ သူမက သူ႕ကို ထိုကဲ့သို႔
ေမးခြန္းေမးဖို႔အခြင့္အေရးလည္းမေပးခဲ့ဘူး။
သူမကေက်ာင္းသို႔ထပ္ေရာက္လာၿပီး၊သူ႕ကို တားဦးမလားဆိုတာ သူသိခ်င္မိေသာ္လည္း ထိုအေတြးႏွင့္တင္ သူ႕ကိုေၾကာက္လန့္ေအာင္ လုပ္ဖို႔လုံေလာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္, သူမကိုေရွာင္ဖို႔ေနာက္ရက္တြင္ ေက်ာင္းဂိတ္မွမသြားပဲအုတ္တံတိုင္းေက်ာ္တက္ဖို႔ဆုံးျဖတ္ထား၏။
က်န္ခ်န္က အိပ္ခန္းသို႔ဝင္ၿပီး၊စာၾကည့္စားပြဲမွာထိုင္၍ assignment ေရးဖို႔ျပင္လိုက္သည္။
စီက်ဳံးေက်ာင္းမွေပးတဲ့အိမ္စာမ်ားသည္သိပ္
မမ်ားေသာေၾကာင့္ သူ အခ်ိန္အၾကာႀကီးမယူ
လိုက္ရေခ်။ ထို႔အျပင္ ,ဆရာ ၊ ဆရာမမ်ားက assignmentႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီးအေရးတယူစစ္
ေဆးတာမရွိသည့္အျပင္၊အတန္းထဲတြင္လည္း သင္ခန္းစာႏွင့္ပတ္သတ္တဲ့အခ်က္အလက္မ်ားေဆြးေႏြးျခင္းလည္း မရွိေပ။
သူ assignmentလုပ္ၿပီး၊စာသင္ႏွစ္အတြက္အသုံးျပဳရမည့္သင္ေထာက္ကူမ်ားကို သူ႕ဆီ
ပို႔ေပးဖို႔ရန္ ဖန္းက်ိဆီမက္ေဆ့ခ်္တစ္ေစာင္ပို႔
လိုက္တယ္။စာေမးပြဲမတိုင္ခင္ သူအားလုံးကို ႀကိဳတင္ဝယ္ထားဖို႔လိုအပ္၏။
-မင္းဆီပစၥည္းအားလုံးပို႔လိုက္မယ္ ,အဖိုး။
ဒီတစ္ေခါက္လည္း စီက်ဳံးမွာအမွတ္အျမင့္
ဆုံးရေအာင္လုပ္မွာမလား။
-ဒီေလာက္က ငါ့အတြက္ ျပသာနာမရွိဘူး။
-ငါ့အဖိုးက ငါေမ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ ။
အဲ့လို ယုံၾကည္ခ်က္မ်ိဳးကို အရမ္းႀကိဳက္။
စာေမးပြဲရလဒ္မ်ားအားက်န္ခ်န္မစိုးရိမ္ေနေပ။
သင္ခန္းစာႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီးသူဘယ္ေလာက္နား
လည္လဲ။သူဘယ္ေလာက္ႀကိဳးႀကိဳးစားစားလုပ္
သင့္လဲဆိုသည့္အခ်က္ကိုသာ သူဂ႐ုစိုက္တယ္။ အမွတ္အေၾကာင္းေျပာလွ်င္ အမွတ္ျမင့္ေလ၊သူ႕အတြက္ပိုေကာင္း၏။တစ္ခ်ိဳ႕ကသူ႕၏႐ႊယ္ပါ့ဆို
တဲ့သတ္မွတ္ခ်က္ကိုစေနာက္က်ီစယ္ခ်င္လွ်က္ရွိ၏။ အျမင့္ဆုံးရမွတ္မ်ားသည္ သူတို႔ အားလုံး
၏ပါးစပ္မ်ားကိုပိတ္သြားေစလိမ့္မည္။
သူသည္ assignmentမ်ားကိုသိမ္းဆည္းၿပီးေနာက္ သင္ခန္းစာေတြကို ျပန္ေႏႊးဖို႔ျပင္လိုက္၏။
ေက်ာင္းစာအုပ္ကိုဖြင့္ၿပီး၊မွတ္စုကိုလွန္ေလွာ
၍သူ႕သ႐ုပ္ေဖ်ာ္ေျဖမႈကိုစတင္လိုက္သည္။
"အခုဆို,ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႐ႊယ္ပါ့ ျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္း
သားက်န္ခ်န္ကအဂၤလိပ္ဘာသာရပ္ကစၿပီး၊သင္
ခန္းစာေတြကို ျပန္ေလ့က်င့္ေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
သူကေလ့က်င့္မႈေတြကိုအၿမဲအစီအစဥ္တက်လဳပ္
ေဆာင္ေနၾကပါ *အရာအားလုံးသူ႕လက္ဖဝါးထဲမွာ ရွိေနသလိုမ်ိဳး * ခက္ခဲတဲ့ဘာသာရပ္ကို ရွင္းလင္းလြယ္ကူတဲ့အထိႀကိဳးႀကိဳးစားစားက်က္မွတ္ေတာ့မယ္။သူ႕ဦးေႏွာက္လိုင္းေတြ အလုပ္လုပ္နိုင္စြမ္းကို သိရေအာင္,ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလုံး အသံတိတ္
တိတ္ေနေပးလိုက္ၾကမလား။"
ထိုညတြင္ က်န္ခ်န္သည္ ညအိပ္ရာမဝင္ခင္ မနက္၁နာရီအထိ သင္ခန္းစာေတြကိုျပန္ေႏႊး
ခဲ့သည္။မနက္ အိပ္ယာနိုးလာတဲ့တိုင္ေအာင္
လန္းလန္း ဆန္းဆန္းျဖစ္ေန၏။ ယခုလိုမ်ိဳး, စာမေလ့လာျဖစ္သည္မွာ သူ႕အတြက္အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားခဲ့တာေၾကာင့္ျဖစ္နိုင္ပါ
သည္။လက္ရွိတြင္,သူ႕၏စည္းခ်က္ဝါးခ်က္
ညီသည့္ကိုယ္ပိုင္ဘဝသို႔သူျပန္လည္ေရာက္
ရွိလာသကဲ့သို႔ခံစားရသည္။
သူလမ္းထိပ္ေရာက္လွ်င္၊ ကုေဖးတို႔ စတိုးဆိုင္
သို႔လွမ္းၾကည့္္လိုက္ေပမယ့္ကုေဖးကို မေတြ႕ရ
ေခ်။ယခုအခ်ိန္ဆို ကုေဖးလည္း ေက်ာင္းသို႔
ေရာက္ေနေလာက္၏။
သူ႕အေမရင္းသည္ သူ႕ကိုတားဆီးဖို႔ ေက်ာင္းဂိတ္ေပါက္ေရွ႕ ထပ္မေရာက္လာေတာ့သည့္အခါက်မွ က်န္ခ်န္ စိတ္ေပါ့သြားသည္။အခ်ိန္တစ္ခုသီးသန့္
ရွာၿပီး၊ထိုအေၾကာင္း လီေပါင္ေကာ္ကိုေမးဖို႔လို၏။ဤျပသာနာကိုျမန္ျမန္ေျဖရွင္းထားသင့္သည္။ ေန႕တိုင္း အဖ်ား မွာ ရပ္ေနရသလိုမ်ိဳး ေၾကာက္လန့္ၿပီး ေနရသည့္ခံစားခ်က္က ေသခ်ာေပါက္ သူ႕ကို ဆံပင္ေမႊးေတြကြၽတ္ေစၿပီး ကတုံးျဖစ္ေစလိမ့္မည္။
သူကအရမ္းေခ်ာတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကတုံးေျပာင္ေျပာင္ႀကီးႏွင့္ မေနနိုင္ေခ်။
ကုေဖးကပထမအတန္းခ်ိန္မတက္ပဲ၊ ဒုတိယအခ်ိန္ျဖစ္တဲ့သခၤ်ာခ်ိန္တြင္အေနာက္တံခါးမွအတန္းထဲသို႔ခိုးဝင္လာ၏။ သူ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္တြင္ က်န္ခ်န္
သည္သင္ခန္းစာနားေထာင္ရင္းအျပစ္သုံးသပ္စာကိုေရးေနခဲ့သည္။
ကုေဖးက သူ႕ေဘးထိုင္ခုံမွာ ဝင္ထိုင္ခ်ိန္တြင္
က်န္ခ်န္သူ႕ကိုလွည္ၾကည့္လိုက္တယ္။သူတို႔
ႏွစ္ဦးၾကားရွိနားလည္ရခက္ေသာရင္းႏွီးမႈကို
သူ ႐ုတ္တရက္စဥ္းစားမိသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကအျခားလူေတြထက္ပိုၿပီး
အျပန္အလွန္ ရင္းႏွီးသည့္ဆက္ဆံေရးရွိတာ
ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္နိုင္သည္။သူတို႔က အျခား
လူထက္ပိုၿပီး တစ္ေယာက္၏လွ်ို႔ဝွက္ခ်က္
တစ္ေယာက္သိေန၍ ဒါမွမဟုတ္....
'မင္းကို မထင္မွတ္ပဲေတြ႕ဆုံခြင့္ရခဲ့တာကကံေကာင္းမႈတစ္ရပ္ျဖစ္ေနၿပီ" ဆိုသည့္ ခံစားခ်က္မ်ိဳးသူတို႔ႏွစ္ဦးလုံးဆီမွာရွိေနခဲ့ျခင္းေၾကာင့္လား.....
ကုေဖးက စကားေျပာလာ၏။
"ေန႕လည္ခင္းကစားပြဲက ခက္ခဲလိမ့္မယ္။
တန္းခြဲ၇ကလူေတြ ျပင္ပအကူအညီယူေန
တာကို ငါျမင္ခဲ့တယ္။"
က်န္ခ်န္ ဆြံ႕အသြားတယ္။
"သူတို႔ကတကယ္ျပင္ပအကူအညီယူရဲတယ္လား။အရွက္မရွိဘူးလို႔ မထင္ဘူးလား။"
"သူတို႔ထဲကႏွစ္ေယာက္ကိုငါသိတယ္။ အရင္က
သူတို႔နဲ႕ကစားဖူးတယ္။သူတို႔ကလက္သီးပုန္းထိုး
ၿပီးကစားလို႔ ငါတို႔ဂ႐ုစိုက္ဖို႔လိုတယ္။"
ကုေဖးက ထပ္ေျပာလာသည္။
"ဝမ္က်ိဳရစ္နဲ႕ တျခားလူေတြကို ေန႕လည္က်တျခားကြင္းမွာအစမ္းေလ့က်င့္ဖို႔ေျပာလိုက္မယ္။"
"အင္း။ဒိုင္လူႀကီးက ဒီကိစၥကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး
လား။"
"သိပ္ေတာ့မေသခ်ာဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကစားပြဲက
စိတ္လႈပ္ရွားေကာင္းတဲ့ကစားပြဲျဖစ္လာလိမ့္မယ္။"
"ဒါဆို, ငါတို႔...."
က်န္ခ်န္ စကားဆုံးေအာင္ မေျပာရေသးခင္
စင္ျမင့္ထက္မွဆရာကသူ႕စကားကိုျဖတ္ေျပာ
လာ၏။
ဆရာကမ႐ႊင္ျပတဲ့မ်က္ႏွာအမူအရာႏွင့္သူ႕ကိုၾကည့္လာသည္။
"က်န္ခ်န္, မင္းက စကားေျပာရတာ အေတာ္သေဘာက်တယ္ထင္တယ္။ဘာလို႔ေရွ႕ထြက္
ၿပီး ဒီပုစာၦကိုမရွင္းတာလဲ။"
သခၤ်ာဆရာသည္မၾကာခဏေက်ာင္းသားေတြကိုအတန္းေရွ႕ထြက္ခိုင္းၿပီး ပုစာၦရွင္းခိုင္းေလ့ရွိေသာေၾကာင့္၊ သူ႕အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ လူတိုင္းက တိတ္ဆိတ္
ေနတတ္သည္။ဘယ္သူက ,အ႐ူးလိုမ်ိဳးအတန္းေရွ႕မွာ ေျမျဖဴတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ မတ္တတ္ရပ္ ၿပီး အဆူ
ခံမယ့္ အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ခ်င္မွာလဲ။
သူမတ္တပ္ထရပ္ၿပီးစင္ျမင့္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြား
ေနရင္း ပုစာၦ ကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္၏။
.........
က်န္ခ်န္ရဲ႕စားပြဲခုံကို ကုေဖးလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။သူ႕စားပြဲေပၚမွာေရးလက္စအျပစ္သုံးသပ္စာစာ႐ြက္မွလြဲ၍တျခားစာအုပ္ေတြကိုဖြင့္ထားျခင္း မရွိေပ။
႐ႊယ္ပါ့အရည္အခ်င္းေတြကို ထုတ္ျပမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္ၿပီ!!
က်န္ခ်န္က အတန္းေရွ႕ကိုေရာက္သည့္အခါ
ေျမျဖဴကို ႏွစ္ပိုင္းခ်ိဳးၿပီး ေက်ာက္သင္ပုန္းမွ
ပုစာၦကို ေသခ်ာၾကည့္သည္။
ဆရာက လက္ႏွစ္ဖက္ကိုပိုက္၍ သူ႕ကိုၾကည့္
ေန၏။
"ဘာလဲ။မင္းစဥ္းစားလို႔ရေအာင္ပထမအခ်ိန္
ျဖစ္တဲ့လႈမႈေရးအခ်ိန္ကို အစားျပန္ေခၚေပးရ
မလား။ ဒီေလာက္ေမးခြန္းေလးကိုေတာင္ နား
မလည္ဘူးလား။"
"လႈမႈေရးကေနာက္ဆုံး အခ်ိန္မွ။"
က်န္ခ်န္ ျပန္ေျဖလိုက္လွ်င္ တစ္တန္းလုံးက
အသံတိုးတိုးႏွင့္ရယ္ၾက၏။
ဆရာကေဒါသထြက္ေနေသာ္လည္း က်န္ခ်န္က
ပုစာၦကိုစတြက္ေနၿပီျဖစ္သည္။
ဒါေပါ့,ကုေဖးကဲ့သို႔႐ႊယ္က်ားက ဘာေမးခြန္း ေမးေမးေျဖတတ္မွာမဟုတ္၊ ဘာေတြလုပ္ဖို႔ လိုအပ္လဲ
သိမွာမဟုတ္ဘူး။ေက်ာက္သင္ပုန္းတစ္ဖက္ျခမ္းမွာအၾကမ္းဖ်င္းမွတ္စုမ်ားခ်ေရးၿပီး ပုစာၦတြက္ေနသည့္ က်န္ခ်န္ကို သူ ေငးၾကည့္မိသည္။မိနစ္နည္းနည္းၾကာၿပီးေနာက္ ,သူက ထိုပုစာၦကိုတြက္ၿပီးသြား၏။သူကတစ္ဖက္သို႔ ျပန္လွည့္မလာခင္ေက်ာက္သင္ပုန္းရဲ႕ေဘးမွမွတ္စုအၾကမ္းကိုေျပာင္စင္ေအာင္ျဖတ္လိုက္ၿပီး စင္ျမင့္မွျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။
က်န္ခ်န္ရဲ႕လက္ေရးကေဖာင္တိန္ေဘာပင္ႏွင့္ ေရးထားတဲ့လက္ေရးထက္ပိုဆိုး၏။ အၾကည့္
တစ္ခ်က္ႏွင့္သူ႕လက္ေရးက ဖြတ္မွန္း လူတိုင္း
သိသည္။ သို႔ေသာ္, သခၤ်ာဆရာ၏ အမူအရာ
ေၾကာင့္ က်န္ခ်န္၏အေျဖက လုံးဝမွန္ကန္ေန
တယ္ဆိုတာကို သူေျပာနိုင္၏။
သခၤ်ာဆရာက ေျပာလိုက္၏။
"မင္း လက္ေရးကို ေလ့က်င့္သင့္တယ္။ "
"ဒီလက္ေရးကကြၽန္ေတာ္ေလ့က်င့္ထားတာ"
က်န္ခ်န္၏အေျဖကိုၾကားလွ်င္တစ္တန္းလုံးေဝါခနဲရယ္ၾကသည္။ဆရာကလည္းခဏမွ် မွင္သက္သြားၿပီး စားပြဲကိုေခါက္လိုက္၏။
"တိတ္တိတ္ေနစမ္း!မင္းတို႔လည္း အတန္းေရွ႕ထြက္ၿပီးေနာက္ထပ္ပုစာၦေတြတြက္ခ်င္ေနတာလား။"
ကုေဖးသည္ ေခါင္းငုံ႕ၿပီး Craz3 ဂိမ္းကို ကစားရင္း ေျပာလိုက္၏။
"မင္းကအျပစ္သုံးသပ္စာေရးေနတာဆိုေတာ့ ဒီပုစာၦကိုမတြက္နိုင္ေလာက္ဖူးထင္ေနတာ။ "
"ငါ တစ္ခ်ိန္လုံး အဲ့ကေလးဂိမ္းကို ကစားေနရင္ေတာင္ ဒီပုစာၦေလာက္ကိုေအးေဆးအေျဖ
ထုတ္နိုင္တယ္။"
ကုေဖး ရယ္လိုက္တယ္။
"မင္း အရွက္မရွိခ်က္ကလည္း ငါ့ထက္ မနိမ့္ပါဘူး။"
........
ကနဦး၌ေန႕လည္ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ေသြးပူေအာင္ေလ့
က်င့္ခ်င္ေသာ္လည္းေက်ာင္းစည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးမွလူမ်ားကသူတို႔ကိုတံခါးဝမွာ တားဆီးလာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္,လူတိုင္းက အိမ္သာ သန္ရွင္းေရးကို
အရင္လုပ္ရေတာ့၏။
သူတို႔ရန္ပြဲေၾကာင့္ျပစ္ဒဏ္ေပးခံရျခင္းသည္ ဝန္ထမ္းအိမ္သာမ်ားကိုသန့္ရွင္းေရးလုပ္ျခင္း
ဆိုလွ်င္ အျပစ္ဒဏ္ ျပင္းထန္ေၾကာင္းေျပာ၍
မရေပ။သို႔ေသာ္,က်န္ခ်န္ႏွင့္ တန္းခြဲ၅မွလူက အသက္ရႈဖို႔ေတာင္မလြယ္ကူတဲ့ေက်ာင္းသားအိမ္သာေတြကိုသန္ရွင္းေရးလုပ္ရမွာျဖစ္၏။
ပုံမွန္ဆိုလွ်င္၊သူအိမ္သာဝင္သည့္အခါတိုင္း
အိမ္သာ အနံ႕အသက္မေကာင္းေသာေၾကာင့္
ရႈးေပါက္ၿပီးျမန္ျမန္ျပန္ထြက္၏။ယေန႕တြင္,
အိမ္သာအနံ႕အသက္ကိုေကာင္းေကာင္းႀကီး
သူေတြ႕ႀကဳံခံစားလိုက္ရသည္။
ေယာက်ာ္းေလးမ်ားသည္ဆီးခြက္ထဲမွာရႈးရႈး
ပန္းခ်ျခင္းမွာပုံမွန္ျဖစ္သည္။ဒါေပမယ့္သူက ဆီးသြားသည့္အခါတိုင္း ရႈးရႈးအျပင္လွ်ံမက်
ေအာင္ဆီးခြက္အတြင္းဝင္ေအာင္ရႈးေပါက္တဲ့
အက်င့္ရွိသည္။သူေက်ာင္းအိမ္သာဝင္သည့္
အခ်ိန္တိုင္း ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေယာက်္ားေလးမ်ားက
ဆီးခြက္အျပင္လွ်ံက်ေအာင္ တမင္ ရႈးေပါက္
တာကိုျမင္ေတြ႕လွ်င္ သူနားမလည္နိုင္ေပ။
သန့္ရွင္းေရးပစၥည္းမ်ားထားသည့္ေကာင္တာမွ
ၾကမ္းသုတ္တံအား က်န္ခ်န္ယူလိုက္၏။ တန္းခြဲ ၅မွေကာင္သည္ၾကမ္းသုတ္တံေနာက္တစ္ေခ်ာင္း
ကိုခ်က္ခ်င္းယူေသာ္လည္း အဝတ္စုတ္အားဆြဲမိသြား၏။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွဝမ္းနည္းပက္လက္အမူအရာကို က်န္ခ်န္ၾကည့္ခ်င္စိတ္မရွိဘူး။အဝတ္စဆြဲထုတ္မိတာကို သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္က်ဆဳံးသြားသည့္အလား။
ၾကမ္းျပင္ကိုၾကမ္းသုတ္တံႏွင့္သုတ္ျခင္းဟာ အမ်ားႀကီးလြယ္ကူေစသည္။သူက ညစ္ပတ္သည့္အရာေတြကိုလက္ႏွင့္တိုက္ရိုက္ထိေတြ႕စရာမလိုေပ။က်န္ခ်န္ႏွင့္တန္းခြဲ၅မွလူလည္း အက်ီလက္ကို တင္ၿပီး သန့္စင္ခန္း တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ေနရာယူ၍ ၾကမ္းေတြကို စတင္သုတ္လိုက္၏။ တန္းခြဲ၅မွေကာင္၏ အက်င့္စရိုက္အတိုင္းအရ၊စကားခ်င္းၿပိဳင္ၿပီးစစ္ထိုးေနမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ယခုတြင္သန့္စင္ခန္းထဲမွာအသက္ရႈရတာေတာင္ေတာ္ေတာ္ညင္းပန္းႏွိပ္စက္ခံေနသကဲ့သို႔။
သန့္စင္ခန္းထဲမွေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕က သူတို႔ကိုျမင္သည့္အခါ ထိတ္လန့္သြားေသာ္လည္း သူတို႔လက္ထဲမွၾကမ္းသုတ္တံႏွင့္အဝတ္စုတ္ကိုျမင္ၿပီး တဟားဟားရယ္ၾက၏။။
"မင္းတို႔က ဘာရယ္ေနတာလဲ။"
ေက်ာင္းစည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးဒါရိုက္တာက
သန့္စင္ခန္နားမွာမတ္တပ္ရပ္ေန၏။
"မင္းတို႔က ဒါကို ရယ္စရာေကာင္းတယ္ထင္ရင္
သူတို႔ေနရာမွာအစားဝင္လုပ္လိုက္။မဟုတ္ရင္,
တျခားေနရာမွာသြားၿပီးရန္ျဖစ္ခဲ့။ ငါ မင္းတို႔ကို
ၾကမ္းသုတ္တံတစ္ေခ်ာင္းစီ အလကားေပးမယ္။"
က်န္ခ်န္သည္ အိမ္မွာဆိုရင္လည္းၾကမ္းခင္းမ်ား
ကိုၾကမ္းသုတ္တံႏွင့္သုတ္၍ သန့္ရွင္းေရးလုပ္ေန
ၾကျဖစ္သည္။ၾကမ္းေလးသုတ္လိုက္သီခ်င္းေလးနားေထာင္လိုက္ျဖစ္၏ ။ယခုကသူ႕ဘဝမွာ ပထမ
ဆုံးအႀကိမ္ အျမန္ဆုံးအရွိန္ႏွင့္ၾကမ္းတိုက္ေနတာ
ျဖစ္သည္။
သူ ၾကမ္းသုတ္တံကို သန့္စင္ခန္းအတြင္းဆုံး အိမ္သာခန္းရွိသို႔ တ႐ြတ္တိုက္ ဆြဲသြားခ်ိန္၌
အိမ္သာတံခါးပြင့္လာ၏။
ၾကမ္းသုတ္တံကိုေဘးေ႐ြ႕ေပးဖို႔ျပင္လိုက္ေပမယ့္၊ အိမ္သာထဲမွ ထြက္လာသည့္လူက သူ႕ ၾကမ္းသုတ္
တံအားတက္နင္းထားသည္။
က်န္ခ်န္ ခါးမတ္မတ္ျပန္ဆန့္ၿပီး ထိုလူ႕ကို
ၾကည့္လိုက္တယ္။
ဒါေပါ့.....ဒီလူကို သူ လုံးလုံးမသိေပ။
"အာ, ဒါက သုံးမွတ္တန္ နတ္ဘုရားမလား။ တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ။"
လူစိမ္းက သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး ေလွာင္ရယ္လာသည္။
"သန့္စင္ခန္းမွာၾကမ္းသုတ္ၿပီး။မင္းရဲ႕လက္ေတြသန္မာေအာင္ေလ့က်င္ေနတာလား။ငါ ဒီလိုမ်ိဳး
ေလ့က်င့္တာကို တစ္ခါမွမျမင္ဖူးဘူး။"
က်န္ခ်န္သည္ၾကမ္းသုတ္တံကိုေဆာင့္ဆြဲလိုက္ေသာ္လည္းထိုသူက ၾကမ္းသုတ္တံကို အားျဖင့္
ဖိထား၍ဆြဲထုတ္မရျဖစ္ေန၏။ထိုသူ႕ေျခေထာက္
ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
"မင္း ဖိနပ္ကို ေဘးဖယ္လိုက္။"
"မင္းကိုယ္မင္းလူမိုက္လို႔ထင္ေနတာလား။ "
ထိူသူက စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ၿပဳံး
လာသည္။
အိမ္သာထဲမွာအာလာပသလာပစကားေတြ
က်န္ခ်န္ မေျပာခ်င္ဘူး။ထို႔ေၾကာင့္သူသည္ စကားမေျပာပဲ ၾကမ္းသုတ္တံ ကိုင္ထားၿပီး၊
ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
ထိုလူစိမ္းကသူ႕ကိုလက္ညိုးထိုးလာ၏။
"မင္းက မင္းရဲ႕ ဘက္စကတ္ေဘာ အရည္အခ်င္း အေၾကာင္းကို စီက်ဳံးေက်ာင္းမွာေဆြးေႏြးေစခ်င္တာလား။မင္းအလွည့္ကိုေရာက္ဖို႔ အေဝးႀကီးလိုေသးတယ္။ "
သူက လူအမ်ား၏အာ႐ုံစူးစိုက္မႈကိုခံရေလ့ရွိေၾကာင္းသိထားသည္။လူအမ်ား အာ႐ုံစူးစိုက္
ခံရတဲ့ ခံစားခ်က္ကို သူကိုယ္တိုင္ ႏွစ္သက္၍
ေျပာင္းလဲဖို႔စိတ္ကူးမရွိဘူး။ၾကည့္ေလ ,ဒီလူက
သူနဲ႕စကားေျပာခြင့္ရေအာင္အိမ္သာထဲမွာ အၾကာႀကီး ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တာမလား?
သူ႕ကိုနားလည္သြားေစတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္လည္းရွိေသး၏။ဤတစ္ေယာက္က လူမ်ား၏ အာ႐ုံစူး
စိုက္မႈကိုရခ်င္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
သူ႕မ်က္ႏွာေရွ႕မွာရွိေနသည့္ ထိုသူ႕လက္ညိုးကို
တြန္းဖယ္ၿပီး က်န္ခ်န္ ေျပာလိုက္တယ္။
"ငါက ငါ့အတြက္ငါပဲစကားေျပာတယ္ ။ငါ့ ဘတ္စကတ္ေဘာအရည္အခ်င္းကို စကား
ထဲထည့္ေျပာေနစရာမလိုဘူး။"
ထိုသူက ေဒါသထြက္ၿပီး က်န္ခ်န္၏ ပခုံးကို
ထိုးဖို႔႐ြယ္လာသည္။
"မင္းကိုယ္မင္း ရယ္စရာေကာင္းတယ္မထင္
ဘူးလား။ေသာက္႐ူး!။ "
က်န္ခ်န္လက္ျမႇောက္လိုက္ၿပီးသူ႕ေျခေထာက္ ေအာက္မွာရွိတဲ့ ၾကမ္းသုတ္တံကို ၾကမ္းၾကမ္း
တမ္းတမ္း ေဆာင့္ဆြဲလိုက္တယ္။
ထိုလူစိမ္းကေျခလွမ္းအနည္းငယ္ယိုင္သြား၍
သန့္စင္ခန္း ၾကမ္းခင္းေပၚမွာငုတ္တုတ္မထိုင္
မိေစရန္အုတ္နံရံသို႔အျမန္လွမ္းေထာက္လိုက္
၏။သူ႕စိတ္အေျခအေနအသိျပန္ဝင္လာသည့္
အခါ ထိုသူကေဒါသူပုန္ထသြားသည္။
"ဖာ့ခ္,ငါ....."
က်န္ခ်န္ ၾကမ္းသုတ္တံထိပ္ဖ်ားကို သူ႕လည္
ေခ်ာင္းနားမွာေထာက္လိုက္တယ္။
"ေသာက္ေရးမပါတာေတြေျပာေနတာရပ္ၿပီး
မင္း ေသာက္ပါးစပ္ကိုပိတ္လိုက္။"
ထို႔ေနာက္, က်န္ခ်န္သက္ျပင္းခ်လိဳက္ၿပီး
သူ႕ကို အက်ီေကာ္လံမွ ေဆာင့္ဆြဲ၍ ေဘး
သို႔တြန္းလိုက္တယ္။ထို႔ျပင္,ေက်ာင္းစည္း
ကမ္းထိန္းသိမ္းေရးဒါရိုက္တာက အျပင္
မွာရွိေနေသးေၾကာင့္ သူအသံနိမ့္ၿပီးေျပာ
လိုက္တယ္။
"မင္းကတန္းခြဲ၇ကလား။မင္းရဲ႕ဘက္စကတ္ေဘာအရည္အခ်င္းအေၾကာင္း ေျပာေစခ်င္တယ္မလား။ ဒီေန႕ေန႕လည္ၿပိဳင္ပြဲမွာ ငါ မင္းကို ေစာင့္ေနမယ္။"
က်န္ခ်န္ သူ႕အက်ီေကာ္လံကိုလႊတ္ေပးလိုက္လွ်င္၊ ထိုသူက ေရွ႕ဆက္တိုးလာ၏။က်န္ခ်န္ တံခါးအျပင္ကို လမ္းေအာ္လိုက္တယ္။
"ဒါရိုက္တာ, ကြၽန္ေတာ္ ၾကမ္းတိုက္ၿပီးၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ သြားလို႔ရၿပီလား။"
"ငါ စစ္ေဆးၾကည့္ဦးမယ္။"
ဒါရိုက္တာက သန့္စင္ခန္းထဲသို႔ဝင္လာ၏။
ထိုလူစိမ္းသည္ သူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီး၊အဝတ္
အစားကိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ျပန္ျပင္
၍အျပင္သို႔ထြက္သြားခဲ့သည္။
............
သူ သန့္စင္ခန္းမွထြက္လာသည့္အခါ၊ကုေဖးႏွင့္
ဝမ္႐ႊိက သူ႕ကိုေစာင့္ေနေၾကာင္းျမင္လိုက္ရသည္။
သူ သန့္စင္ခန္းအျပင္သို႔ ထြက္လာလာခ်င္း
ဝမ္႐ႊိကႏႈတ္ဆက္လာ၏။
"ဟူက်န္းဆီကထြက္ေျပးခဲ့တာလား။"
"ဟူက်န္း?။"
ဝမ္ရႈကို ဟူက်န္းမဟုတ္ေၾကာင္း ဖူက်န္းၿမိဳ႕ျဖစ္ေၾကာင္း သတိေပးဖို႔ ျပင္ၿပီးေနာက္တြင္၊
ေစာေစာက ထြက္သြားသည့္ တစ္ေယာက္၏
နာမည္က ဟူက်န္း ျဖစ္နိုင္ေလာက္ေၾကာင္း
သတိျပဳလိုက္သည္။
"အင္း,ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
"သူအျပင္ျပန္ထြက္လာတုန္းေဒါသထြက္ေန
သလိုပဲ။ေန႕လည္ၿပိဳင္ပြဲက ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းပဲ
ထင္တယ္။"
"စိတ္မပူနဲ႕။ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းျဖစ္ေတာ့လည္း
ဘာအေရးလဲ။ၿပိဳင္ပြဲမွာအနိုင္ရတာေလာက္ အေရးႀကီးမွာလား။"
"အေျပာေကာင္းတယ္။"
ဝမ္႐ႊိက သူ႕ကို လက္မေထာင္ျပလာသည္။
"သြားရေအာင္။ ေက်ာင္းအျပင္ဖက္က ကြင္းမွာ
သြားေလ့က်င့္ၾကမယ္။ငါတို႔ အတြက္ကြင္း တစ္
ကြင္းခ်န္ထားဖို႔ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေျပာထားတယ္။
သိပ္မၾကာခင္.....ေက်ာင္းသားအုပ္စုသည္ စကားအေျပာေျပာျဖင့္ ေက်ာင္းဂ္ိတ္အျပင္သို႔ ထြက္လာ
ခဲ့ၾကသည္။
သူတို႔ကတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ႏႈတ္ျဖင့္
ဖြင့္ေျပာစရာမလိုတဲ့အသံတိတ္နည္းဗ်ဴဟာကို
စိတ္အားထက္သန္စြာေဆြးေႏြးေနလွ်က္ရွိသည္။
လူအုပ္၏ေနာက္မွ က်န္ခ်န္ႏွင့္ကုေဖးသည္ ပခုံး
ခ်င္းယွဥ္၍လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း အသံတိတ္နားေထာင္ေနခဲ့ၾကသည္။
ဘာကို တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဖြင့္ေျပာ
စရာမလိုတာလဲ!!!
ဝမ္႐ႊိ၏အေတြးက တစ္ေန႕တစ္ျခားထူးဆန္းလာသည္ဟု က်န္ခ်န္ ေတြးမိသည္။
ဝမ္႐ႊိက ဦးေဆာင္ၿပီးဆက္ေျပာေန၏။
"ေန႕လည္ၿပိဳင္ပြဲက ေနာက္တန္းခံစစ္ကစား
သမားေတြကသိပ္ပူစရာမလိုဘူး။ သူတို႔မွာ
ျပင္ပအကူအညီရွိေတာင္ ၊ အလြန္ဆုံးရွိလွ
တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ပဲ။"
ကုေဖးက ဝင္ေျပာလာသည္။
"အဲ့ကိစၥကအဆင္ေျပတယ္။ဒါေပမယ့္မင္းမ်က္
လုံးကငါတို႔ကိုအၿမဲလိုက္ၾကည့္ေနရမယ္။ တန္းခြဲ ၇ရဲ႕အရည္အခ်င္းက တန္းခြဲ ၅ေလာက္မေကာင္း
တာမွန္တယ္။ သူတို႔မွာျပင္ပ အကူအညီရွိေတာင္
သူတို႔ကဟန္ခ်က္ခ်က္ညီညီပူးေပါင္းၿပီးကစားနိုင္
မွာ မဟုတ္ဘူး။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...ငါတို႔ေတြက အတူတူေလ့က်င့္လာတာၾကာၿပီမလား။"
"မွန္တယ္။ငါတို႔ ရဲ႕အသင္းလိုက္လုပ္ေဆာင္မႈက အေတာ္ေကာင္းေနၿပီ။"
ဝမ္႐ႊိက လက္ကို ေဝွ႕ယမ္းလိုက္၏။
"ဒါဆို,ေန႕လည္ၿပိဳင္ပြဲမွာ ငါတို႔ဘယ္လို
ကစားသင့္လဲ။"
"မင္းတို႔က ငါနဲ႕ ခ်န္ေကာကိုခြန္အားအကုန္သုံး
ၿပီးေတာ့ တတ္နိုင္သမွ် ကာကြယ္ေပးရမယ္။အဲ့
ဒါဆို ငါတို႔အမွတ္ရနိုင္တယ္။"
ကုေဖးစကားအဆုံးသတ္သြားသည့္အခါ အားလုံး
ကတိတ္ဆိတ္သြားၿပီး ကုေဖးကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းလွည့္ၾကည့္လာ၏။
က်န္ခ်န္လည္း မွင္သက္သြား၏။
"ငါ ၿပီးေတာ့,"
ကုေဖးက လည္ေခ်ာင္းရွင္းၿပီး က်န္ခ်န္ကို လက္ညိုးထိုးျပလာသည္
"သူ။"
..........
က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ပါ။ 💕