Chapter 3;
"အိုး......ဒါပဲေလ။ေက်းဇူးတင္ပါတယ္,
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
"ၿပိဳင္ပြဲဝင္က်န္ခ်န္ကခက္ခဲတဲ့ေနာက္တဆင့္ကို
ယွဥ္ၿပိဳင္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါၿပီ။ ခက္ခဲတဲ့အဆင့္
ကို သူေက်ာ္ျဖတ္နိုင္မလားဆိုတာ.....ဝိုး......"
"နည္းျပ X,သူအမွားျဖစ္သြားတယ္လို႔ခထင္လား။
ဒါမွမဟုတ္ သူကအရည္အေသြး မျပည့္ဝေသးတာလား?။"
"ငါ့အထင္ , သူကအရည္အခ်င္းတိုးတက္ေအာင္ေလ့က်င့္ေနတာလို႔ ျမင္တယ္။"
အခန္းသည္တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာ္ျငား ေဖ်ာ္ေျဖမႈထဲမွာစ်ာန္ဝင္စားေနတဲ့က်န္ခ်န္၏
ေနာက္တီးေနာက္တဲ့ စကား အသြားအလာကို
ကုေဖးျပန္ၾကားေယာင္လာသည္။
သူဆိုသည့္လူမွာမတိုးသာမဆုတ္သာအေျခ
အေနမ်ိဳးေတြကို အလြယ္ေလးကိုင္တြယ္ေျဖ
ရွင္းနိုင္သည့္လူျဖစ္၏။လက္ရွိတြင္ သူသည္
ေသဖို႔နီးလာသကဲ့သို႔ခံစားမိသည္။သူ အရိုက္
ခံရမည့္အလွည့္မေရာက္လာေစဖို႔ရန္ေမွ်ာိလင့္
ခ်က္အျပည့္ႏွင့္သူ႕မ်က္လုံးမ်ားကိုက်ယ္က်ယ္
ဖြင့္လိုက္သည္။
က်န္ခ်န္မွာကိုယ္ပိုင္ေလးခြရွိျခင္းသည္ဘယ္သူမွ
မသိသည့္ကိစၥျဖစ္၏။ထို႔ျပင္ ,သူ ေလးခြပစ္ေသာ
ေနရာမွာလူတစ္ေယာက္မွ်မရွိတဲ့ေရကန္နားျဖစ္၏။
ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီးဆင္ေျခေပးခြင့္ပင္
ကုေဖး မရလိုက္ေခ်။
က်န္ခ်န္သည္ယခုထိစကားတစ္ခြန္းမေျပာေပ။
သူကေနရာမွာတင္ရပ္ၿပီး မ်က္ႏွာေသႏွင့္သူ႕ကို
စိုက္ၾကည့္ေန၏။
က်န္ခ်န္ရဲ႕အထိတ္တလန့္ျဖစ္သြားသည့္အမူအရာေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အခါ သူက စိိတ္ခံံစားခ်က္ကင္းမဲ့တဲ့နဂိုပုံျပန္ျဖစ္သြားသည္။ က်န္ခ်န္ရဲ႕လက္
ရွိစိတ္အေျခအေနကိုကုေဖးမခန႔္မွန္းဝံ့ေပ။
သို႔ေသာ္,ေနာက္ဆုံးတြင္ သူပါးစပ္ဖြင့္လိုက္၏။
"အဲ့ဒါ....အဲ့ဒါက...အဲ့ဒီေန႕က......"
က်န္ခ်န္ကတိတ္ဆိတ္စြာပင္ သူ႕ ရွင္းျပမႈကို
ေစာင့္ဆိုင္းေန၏။
ကုေဖး အသံတိုးတိုးျဖင့္ေျပာလိုက္တယ္။
"ငါ မေတာ္တဆျဖတ္သြားရင္းေတြ႕ခဲ့တာပါ။"
က်န္ခ်န္က ျပန္ေျပာလာသည္။
"ေရကန္နားမွာအပင္ေတြကလြဲရင္ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ငါေရကန္နားတဝိုက္ကိုတစ္ပတ္ပတ္ၾကည့္ထားၿပီးသား။"
ကုေဖးတြင္ ေျဖရွင္းခ်က္ေပးရန္အခြင့္အေရး ေရာက္လာ၏။
"ငါကလုပ္စရာရွိလို႔အဲ့ဒီေနရာေရာက္ေနတာ။
မင္းေလးခြပစ္ေနတာလည္းျမင္တယ္။ေနရာ
ခ်င္းလွမ္းေနလို႔ ငါမင္းကိုမႏႈတ္ဆက္ေတာ့ပဲ
ထြက္လာခဲ့တာ။"
က်န္ခ်န္က လက္ထဲမွေလးခြကိုလွည့္ေနရင္း
သူ႕ကိုၾကည့္လာသည္။သူ႕ ဘယ္လက္ထဲမွာရွိ
တဲ့ေလးခြကိုႏွစ္ပတ္လွည့္လိုက္ၿပီး၊ညာလက္
ကမူေဘးတစ္ဖက္မွာရွိေနသည့္စားပြဲဆီလွမ္း
ေနေၾကာင္း ကုေဖး ျမင္လိုက္ရသည္။
မေကာင္းေတာ့ဘူး!
စားပြဲေပၚမွာၾကယ္သီးကဲ့သို႔အသုံးေဆာင္ပစၥည္းေတြရွိတယ္ဆိုတာ သူ သိသည္။
အတိအက်ပင္ က်န္ခ်န္ကၾကယ္သီးေစ့ေတြကို လွမ္းယူလိုက္၏။
ဓာတ္ပုံရိုက္ရန္ဆင္ထားသည့္ေနရာအခင္းဆီသို႔
ကုေဖး တစ္ခ်ိဳးတည္းေျပးသြားလိုက္သည္။
ၾကယ္သီးသည္ရိုးရိုးၾကယ္သီးမဟုတ္ေပ။တင္း
က်ဴးရွင္း၏လက္ရာမ်ားသည္အသုံးျပဳၿပီးသားပစၥည္းမ်ားကိုျပန္သုံးထားျခင္းျဖစ္၏။ သစ္သားပုတီးေစ့ကဲ့သို႔ၾကယ္သီးမ်ားသည္ေလးခြပစ္မည္
ဆိုလွ်င္ အေတာ္အသုံးတည့္၏။
က်န္ခ်န္က ေမးလာသည္။
"ဒါျဖင့္,မင္းက ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္လုပ္ေနခဲ့တာလို႔ေျပာခ်င္တာလား။"
သူ ၾကားလိုက္ရသည့္႐ႊတ္ခနဲျမည္သံႏွင့္အတူ
သူ႕ေပါင္တံမွ စူးခနဲနာက်င္လွိုက္တက္လာမႈကို
ကုေဖးခံစားလိုက္ရသည္။သူကသစ္သားၾကယ္
သီးေစ့ႏွင့္အပစ္ခံလိုက္ရၿပီျဖစ္၏။
ကုေဖး အေနာက္သို႔ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္၊
က်န္ခ်န္သည္ေနရာမွာရပ္ၿပီးေတာ့ေလးခြအား
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဆြဲတင္၍သူ႕အား မ်က္လုံးေမွး
က်ဥ္းၿပီးစိုက္ၾကည့္ေနလ်က္ရွိသည္။
"မင္း......"
သူစကားဆုံးေအာင္မေျပာနိုင္ေသးခင္မွာက်န္ခ်န္
က ေလးခြကိုင္ထားသည့္ လက္ကို လႊတ္လိုက္၏။
ကုေဖးတစ္ေယာက္နာက်င္မႈေၾကာင့္ေအာ္လိုက္၏။
"အား!"
ထိုၾကယ္သီးေစ့က သူဗိုက္ကိုထိမွန္သြား၏။
အမွန္တိုင္းေျပာရလွ်င္၊က်န္ခ်န္ကပစ္ခ်က္တိုင္း
မွာ အားအမ်ားႀကီးမသုံးထားခဲ့ပါေခ်။ ဟိုရက္ကေရကန္ေဘးမွာရပ္ၿပီး ေရခဲေနတဲ့ ကန္ထဲသို႔ ေလး
ခြျဖင့္ပစ္ေနစဥ္ကအတိုင္းအားအမ်ားႀကီးသုံးထား
လွ်င္ သူ႕မွာေအာ္ဟစ္ဖို႔ အခြင့္အေရးေတာင္ ရလိုက္မည္မဟုတ္ေပ။
ကုေဖးသည္ဆိုဖာေနာက္သို႔ခုန္ဆင္းလိုက္ၿပီး
ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းကို ဆိုဖာကူရွင္ႏွင့္ကြယ္
ထား၏။
"ေလးခြကအျပစ္အနာဆာမ်ားလို႔ပစ္လို႔ရ
မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ မင္း ေျပာခဲ့တာမလား။"
"ဒါက ေလးခြပစ္တဲ့သူအေပၚမူတည္တယ္။"
က်န္ခ်န္ကေနာက္ၾကယ္သီးေစ့ကိုလွမ္းယူၿပီး
သူ႕ကို မ်က္လုံးေမွးက်ဥ္း၍ၾကည့္လာသည္။
"ငါ့ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းေကြးနိုင္ဆန္နိုင္တဲ့အေပၚမွာမူတည္ၿပီး ပစ္မွတ္ကိုမွန္ေအာင္ ပစ္နိုင္တယ္။"
"မလုပ္,"
ကုေဖးစကားမဆုံးခင္ က်န္ခ်န္က ေလးခြကိုင္ထားသည့္လက္ကိုလႊတ္လိုက္ျပန္သည္။ယင္းၾကယ္သီးက သူ႕ရဲ႕လက္ေမာင္းကိုထိခဲ့ၿပီးအေတာ္နာ၏။လက္
ေမာင္းကိုအားပါပါပြတ္သပ္ရင္း ကုေဖးဆဲလိုက္၏။
"Fuck!။"
က်န္ခ်န္က ေလးခြကိုဆြဲတင္ၿပီး သူ႕ကို ၾကည့္ေန
သည္။
"မင္းေျပာခဲ့တဲ့ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္ဆိုတာအခုလို
မ်ိဳးပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္ပဲမဟုတ္လား။"
ၾကယ္သီးႏွင့္သုံးႀကိမ္အပစ္ခံရၿပီးေနာက္၊ကုေဖး
စိတ္တိုလာ၍ အသံျမႇင့္ၿပီးေအာ္လိုက္တယ္။
"အဲ့ဒါဥပမာအေနနဲ႕ေျပာလိုက္တာ။မင္းမွာစဥ္းစား
နိုင္စြမ္းမရွိဘူးလား။"
"ဘာကိုစဥ္းစားဆင္ျခင္ရမွာလဲ။"
က်န္ခ်န္ကျပန္ေအာ္လာသည္။သူ႕လက္မ်ားက
မထင္မွတ္ထားေလာက္ေအာင္တုန္ယင္ေန၏။
"ဘာကိုစဥ္းစားရမွာလဲ! မင္းက မင္းေရွ႕မွာရွိတဲ့ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ခဲ့ၿပီး..........ဘာကိုစဥ္းစားခိုင္း
ေနတာလဲဲ။ ဒီေလာကမွာ ဘာစဥ္းစားဆင္ျခင္မႈမွ
မရွိဘူး။ငါ့ကိုေမြးစားခဲ့တဲ့အခ်ိန္က.........အက်ိဳး
သင့္အေၾကာင္းသင့္စဥ္းစားခဲ့ၾကလား!ငါကေသြး
သားေတာ္စပ္မႈမရွိတဲ့ေမြးစားကေလးမွန္းသိသြားေတာ့၊ ေသာက္စိတ္ကုန္စရာေကာင္းတဲ့ဒီေနရာကို
ျပန္ပို႔လိုက္တုန္းကလည္း....ဘယ္သူကငါ့အတြက္ အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ထည့္စဥ္းစားေပးခဲ့လဲ!
ငါကဘာကိုေသာက္ဂ႐ုစိုက္ေနရမွာလဲ!။"
"ခ်န္ေကာ။"
ကုေဖးသည္ ဆိုဖာေနာက္မွအေရွ႕ကိုျပန္ထြက္လိုက္၏။
"ငါ့မွာ အဲ့လိုမ်ိဳးလုပ္ဖို႔......."
သူ႕စကားမဆုံးေသးခင္၊ က်န္ခ်န္၏ေလးလုံး
ေျမာက္ၾကယ္သီးကသူ႕ရင္ဘတ္ကိုထိမွန္လာ
သည္။
"အား!"
သူ႕ကိုယ္သူကာကြယ္ဖို႔ရန္ ဆိုဖာအေနာက္သို႔ ကုေဖး ျပန္ခုန္ဆင္းလိုက္တယ္။ ဒါေပါ့....,သူ ေသခ်ာေပါက္ထပ္ထြက္မွာေတာ့မဟုတ္ဘူး။
ထို႔ေၾကာင့္,သူသည္ က်န္ခ်န္ကိုလွမ္းေအာ္လိုက္၏။
"လာေလ...လာ...အပစ္အခတ္မွာလက္တည့္လြန္း
တဲ့သခင္ေလးက်န္ခ်န္မဟုတ္လား။လာ........မင္းစိတ္ေက်နပ္တဲ့အထိပစ္။ၾကယ္သီးက ဘာလုပ္မွာ
လဲ!လူကိုယ္တိုင္လာ........ငါ့ေနရာမွာ ဘာသစ္သားၾကယ္သီးမွမရွိဘူး။ေသာက္ရမ္းမာတဲ့ေက်ာက္တုံး၊သတၱဳ၊ေၾကးနီေတြပဲရွိတယ္။မင္း သတၱဳပစၥည္းတစ္ခုခုကို သုံးသင့္တယ္လို႔မထင္ဘူးလား။"
"မင္း အားလုံးျမင္လိုက္တယ္။"
က်န္ခ်န္က လက္ထဲမွေလးခြႏွင့္ၾကယ္သီးကို ေျမျပင္ေပၚသို႔လႊတ္ခ်လိဳက္သည္။
"မင္း အားလုံးျမင္လိုက္တယ္မလား။"
ကုေဖး တြန့္ဆုတ္သြား၏။
"ငါ........ျမင္ခဲ့တယ္။"
"မင္း ဘယ္အထိျမင္သြားတာလဲ။"
ကုေဖးသည္ ပလုံးပေထြးျဖင့္ ေျပာလိုက္၏။
"မင္း ေရကန္ကိုအေခါင္းေပါက္ျဖစ္ေအာင္
ေလးခြပစ္ေနတာကစၿပီးငိုေနတဲ့အထိျမင္ခဲ့
တယ္။ဒါေပမယ့္,မင္းငိုေနတာေတြ႕တာနဲ႕ ငါ ခ်က္ခ်င္း ထြက္လာခဲ့တာ။"
............
"အိုး,"
က်န္ခ်န္ အုတ္နံရံကို မွီလိုက္သည္။
သူ႕ရဲ႕လက္ဖ်ားခါေလာက္ေအာင္ စိတ္မၿငိမ္ျဖစ္
ေနသည့္သ႐ုပ္ေဆာင္မႈေတြ အျပင္ အပိုဆုအေန
ႏွင့္အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးသားေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္
၏စိတ္ဓာတ္က်ငိဳေႂကြးေနသည့္ျမင္ကြင္းအားျမင္
ေစခဲ့သည္။
ကုေဖးသည္ အားလုံးျမင္သြား၏။
ေလာေလာဆယ္ သူဘယ္လိုခံစားေနရမွန္း က်န္ခ်န္ မသိေခ်။
သူသည္ သူ႕ကိုယ္သူ အ႐ူးျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့၏။
သူ႕ လွ်ို႔ဝွက္ခ်က္ကို လူ သိသြားခ်ိန္တြင္
ထိတ္လန့္မႈ၊ရွက္႐ြံမႈေၾကာင့္ သူ ေပါက္ကြဲ
သြားခဲ့သည္။
သူ႕ခံစားခ်က္အားလုံးတျဖည္းျဖည္းၿငိမ္သြား
ၿပီးေနာက္ သူဝမ္းနည္းလာ၏။
က်န္ခ်န္သည္နံရံကိုမွီထားရာမွၾကမ္းခင္းမွာ
ကုပ္ကုပ္ေလးထိုင္ၿပီး၊ ေခါင္းကိုလက္ေမာင္း
ၾကားမွာဝွက္ထားလိုက္သည္။
ထိုကဲ့သို႔ကိုယ္ေနဟန္ထားကို သူႏွစ္သက္၏။
ဤကိုယ္ေနဟန္ထားကို သူငိုခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ားတြင္သာႏွစ္သက္ခဲ့ျခင္းမဟုတ္။ဝမ္းနည္းသည္ျဖစ္ေစ၊စိတ္ဓာတ္က်ၿပီးမေပ်ာ္႐ႊင္သည္ ျဖစ္ေစ၊တျခားလူမ်ားမျမင္ရေအာင္ သူသည္ သူ႕ကိုယ္သူေဘာလုံးေလးသဖြယ္က်ဳံ႕ထားၿပီးဖုံးကြယ္ထားခ်င္ခဲ့သည္။
ဤကား သူ႕ကိုလုံၿခဳံစိတ္ခ်ေစသည္ဟု ခံစားမိေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္၏။
မင္းရဲ႕ဦးေခါင္းကိုသဲထဲမွာျမဳပ္ၿပီးဖုံးကြယ္ထားသကဲ့သို႔ပင္။နည္းလမ္းခ်င္းကြာရင္ကြာသြားလိမ့္မည္။အက်ိဳးရလဒ္ကအတူတူျဖစ္၏။
အမွန္က တျခားလူေတြသူ႕ကိုမျမင္ပါေစနဲ႕လို႔
က်န္ခ်န္စဥ္းစားခဲ့ျခင္းမဟုတ္ေခ်။သူကသာ
တျခားလူေတြကိုမျမင္ခ်င္ခဲ့တာျဖစ္၏။
မျမင္ရ၊မၾကားရျခင္းမွာ ေကာင္းသည္။
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ကုန္ဆုံးသြားမွန္းမသိနိုင္ခင္၊
ကုေဖးကသူ႕ေဘးနားသို႔ေလွ်ာက္လာၿပီးခပ္လွမ္း
လွမ္းမွသူ႕နာမည္ကိုေခၚလာ၏။
"ခ်န္ေကာ။"
"ငါ့ဖင္ႀကီး ခ်န္ေကာ!။"
က်န္ခ်န္သည္ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ၾကားမွာ ေခါင္းငုံ႕ထားခဲ့၍သူ႕အသံကလုံးေထြးလွ်က္ရွိ၏။
"မင္းက ငါ့ထက္ အသက္ပိုငယ္လို႔လား။"
"ငါ မင္းထက္ တစ္လငယ္တယ္။"
"ေသာက္႐ူး,"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။
"မင္း ငါ့ေမြးေန႕ကိုသိေနတာလား။"
"မင္းအဖ်ားႀကီးၿပီး ငါ့ဆိုင္ေရွ႕မွာလဲသြားတဲ့ေန႕
တုန္းက ၊ငါ မင္းရဲ႕ IDကဒ္ကိုယူၾကည့္ထားတာ။
ဘာအေၾကာင္းမွမသိတဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုအိမ္ထဲထိေခၚလာခဲ့တာ။သူဘယ္သူလဲဆိုတာေတာ့ သိထားသင့္တယ္မလား။"
"ငါ့ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မေပးနဲ႕။"
က်န္ခ်န္ လက္ေမာင္းၾကားမွာေခါင္းကိုျမႇုပ္လိုက္ျပန္သည္။
ကုေဖးကေမးလာ၏။
"တစ္လိပ္ယူဦးမလား။"
သူ႕လက္ေမာင္းၾကားမွက်န္ခ်န္ေခ်ာင္းၾကည့္
သည့္အခါ၊ကုေဖးက စီးကရက္ဘူး ကိုင္ထား
၏။က်န္ခ်န္ မ်က္လုံးျပန္မွိတ္လိုက္တယ္။
စကၠန့္အနည္းငယ္ၾကာလွ်င္၊ မ်က္လုံးျပန္ဖြင့္ၿပီး စီးကရက္ဗူးကို သူလွမ္းယူလိုက္သည္။
ကုေဖးက စီးကရက္မီးညွိၿပီး သူ႕ကိုမီးျခစ္ပစ္ေပး
လာသည္။
"စတူဒီယိုထဲမွာေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့အေၾကာင္းကိုလွ်ို႔ဝွက္ထားေနာ္။အခန္းထဲကပစၥည္းကမီးေလာင္လြယ္လို႔ ေဆးလိပ္ေသာက္တာတားျမစ္ထားတယ္။"
က်န္ခ်န္စီးကရက္ကိုမီးညွိၿပီးအခန္းေထာင့္မွလွ်ိုဝွက္ ကင္မရာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
"ရတယ္။သူကcctvၾကည့္ေလ့မရွိဘူး။"
"မင္း ရယ္ခဲ့လား။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုေမးလိုက္တယ္။ သူ႕အသံက အမွားအႀကီးႀကီးတစ္ခုကိုက်ဴးလြန္ထားတဲ့လူကဲ့သို႔ တိုး
ရွသည္။သူ လည္ေခ်ာင္းရွင္းၿပီး
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ေမးလိုက္၏။
"မင္း ငါ့ကိုေခ်ာင္းၾကည့္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက....
ရယ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ထင္တယ္မလား။"
"အစက ငါ့စိတ္ထဲမွာရယ္စရာေကာင္းတယ္လို႔
ထင္ခဲ့တယ္။ငါမရယ္ဘူးလို႔ေျပာလည္း မင္းယုံ
မွာမဟုတ္ဘူး။ "
က်န္ခ်န္ သက္ျပင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ခ်လိဳက္၏။
"အင္း,ငါက မၾကာခဏ တစ္ေယာက္တည္း သ႐ုပ္ေဆာင္ေနၾက။ငါသံျဖဴပုေလြကိုမႈတ္
ခ်င္လာရင္လည္း ' သံျဖဴပုေလြမႈတ္တဲ့သူ
ျဖစ္တဲ့က်န္ခ်န္၏ဂီတဆိုင္ရာ ေဖ်ာ္ေျဖတင္
ဆက္မႈ ကိုကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြႀကိဳဆိုလိုက္ရေအာင္....'
ဆိုၿပီးသ႐ုပ္ေဆာင္တတ္တယ္။"
ကုေဖးကရယ္လာသည္။သူက စီးကရက္ျပာေတြၾကမ္းခင္းေပၚမက်ေအာင္ ဘီယာဗူးအလြတ္ယူၿပီး
ျပာေတြကိုဗူးခြံထဲေတာက္လိုက္သည္။
က်န္ခ်န္ ေမးလိုက္တယ္။
"မင္း တစ္ခါမွ အဲ့လိုမ်ိဳးသ႐ုပ္မေဆာင္ဖူးဘူး
မလား။"
"မလုပ္ဖူးဘူး။"
ကုေဖးက ေခါင္းယမ္းျပသည္။
"ဒါေပမဲ့,လူအမ်ားစုကသူတို႔ပ်င္းရိမႈကိုေျဖ
ေဖ်ာက္ဖို႔အတြက္ ဒီလိုနည္းလမ္းေတြကိုသုံး
ၾကတယ္။အရင္ကစီက်ဳံးေက်ာင္းရဲ႕ဖိုရမ္မွာ
လူတစ္ေယာက္တင္ဖူးတယ္။ သူက ညဘက္
မွာသ႐ုပ္ေဆာင္ ေဖ်ာ္ေျဖတာမ်ိဳး မလုပ္ရရင္
အိပ္မေပ်ာ္ဘူးတဲ့။ လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက
သူတို႔လည္း အတူတူပဲျဖစ္ေၾကာင္း သူ႕ပို႔စ္မွာ
ဝင္မန့္ၾကေသးတယ္။"
က်န္ခ်န္ ရယ္လိုက္တယ္။
"တကယ္လား။"
"ငါ မင္းကိုျမင္တာ ၊မင္းသိသြားေတာ့လည္း
ေကာင္းပါတယ္။"
ကုေဖးက သူ႕ကိုလက္မေထာင္ျပလာ၏။
"ၿပိဳင္ပြဲဝင္က်န္ခ်န္, မင္းက ငါ ျမင္ဖူးသမွ်
ေလးခြပစ္တဲ့လူေတြထဲမွာအံ့အားသင့္စရာ
အေကာင္းဆုံးလူပဲ။"
"ေက်းဇူး။"
ေဘးမွာ ပစ္ခ်ထားသည့္ေလးခြကို က်န္ခ်န္ ျပန္လွမ္းယူလိုက္တယ္။
"ဒီေလးခြကအသုံးအေဆာင္ပစၥည္းသက္
သက္ဆိုေပမဲ့အသုံးျပဳလို႔မရဘူးလို႔မဆိုလိုဘူး။"
"မင္း ငါ့ကိုပစ္တုန္းက၊ အဲ့ပစၥည္းကအသုံး
အေဆာင္ပစၥည္းနဲ႕ေတာင္ မတူဘူး။"
"မဟုတ္ဘူး။ဒီပစၥည္းကသုံးလို႔မေကာင္းဘူး။
ငါ မင္းဖင္ကိုခ်ိန္ၿပီးပစ္လိုက္တဲ့ ၾကယ္သီးက
မင္း ေပါင္ကိုပဲ ထိတာမလား။"
"အိုး,"
ကုေဖးက သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္လာသည္။
"ဘာလို႔ ငါ့ဖင္ကိုပစ္ခ်င္တာလဲ။"
"တင္ပါးကအသားပိုမ်ားေတာ့သိပ္မနာဘူး။"
ကုေဖးက စီးကရက္ျပာေတြကို ဗူးခြံထဲသို႔
ေတာက္ခ်လိဳက္သည္။
"မင္းက အၿမဲတမ္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္မႈရွိ
တဲ့လူမွန္း ငါ သတိထားမိတယ္။ မင္းရဲ႕ ေဒါသ
ကိုမထိန္းနိုင္ရင္ေတာင္လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴးလုပ္
တာမ်ိဳး မရွိဘူး။"
ႏႈတ္ခမ္းမွစီးကရက္ကို က်န္ခ်န္ လက္ထဲမွာ
ေျပာင္းကိုင္လိုက္တယ္။
"ငါတို႔႐ႊယ္ပါ့ေတြကဘာပဲလုပ္လုပ္အၿမဲအသိ
တရားရွိတယ္။သူမ်ားကို သစ္ပင္နဲ႕ဝင္ေဆာင့္
မိေအာင္ပစ္ေပါက္တာမ်ိဳး မလုပ္ဘူး။"
"Fuck!"
ကုေဖးက အသံထြက္၍ရယ္လာသည္။
လက္ထဲမွာရွိေနသည့္စီးကရက္ကို က်န္ခ်န္ ေငး
ၾကည့္လိုက္၏။
"မင္း အဲ့ေန႕ကေရကန္နားမွာဘာလုပ္ေနတာ။ အဲ့ေန႕က ေသေလာက္ေအာင္ေအးစိမ့္ေနတာဘာလို႔အျပင္ထြက္လာတာလဲ။"
"အဲ့ေန႕က,"
ကုေဖးကစကားတန့္သြားၿပီး အခ်ိန္ၾကာမွဆက္ေျပာလာသည္။
"အဲ့ဒီေန႕ကငါ့အေဖဆုံးသြားတဲ့ႏွစ္ပတ္လည္ေန႕။ေငြစကၠဴမီးရွို႔ေပးခ်င္လို႔ေရကန္ဆီသြားခဲ့တာ။"
က်န္ခ်န္ ထိတ္လန့္မႈေၾကာင့္ ၾကက္ေသေသ
သြားသည္။
"အာ။"
ကုေဖးက ဗူးခြံထဲသို႔ စီးကရက္ျပာေတာက္ခ်ၿပီးဆက္ေျပာလာ၏။
"သူက ေရနစ္ၿပီးေသသြားတာ။"
"အာ,""
က်န္ခ်န္ ထပ္ၿပီးလန့္သြားသည္။
"ငါ့အထင္ ေရကသိပ္မနက္သလိုပဲ။"
"ေရကန္ကမနက္ဘူး။သူ အရက္ထားလို႔။
မဟုတ္ရင္သူေရနစ္ၿပီးေသမွာမဟုတ္ဘူး။"
စီးကရက္ျပာေတြကို ဗူးခြံထဲေတာက္ခ်ေနတဲ့
ကုေဖး၏လက္ေခ်ာင္းေတြကခဏတန့္သြား၏။
"သူ႕ကိုေရနစ္သတ္လိုက္တဲ့သူက ငါလည္း ျဖစ္နိုင္
ပါတယ္။"
က်န္ခ်န္ ႐ုတ္တရက္ေခါင္းေမာ့ၿပီး ကုေဖးကို
ၾကည့္လိုက္တယ္။
ကုေဖးသည္သူ႕အေဖကိုသတ္ခဲ့ေၾကာင္းသူ႕ကို
လီေပါင္ေကာ္ ေျပာခဲ့ျပေသာ စကားကိုေတာင္
က်န္ခ်န္ ယုံၾကည္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ခြန္း
ေတာင္ မယုံၾကည္ခဲ့ဘူး။
ကုေဖးကသူ႕အေဖေရနစ္ၿပီးေသသြားေၾကာင္း
ေျပာလာခ်ိန္တြင္၊
"အာ,သူကမေတာ္တဆျဖစ္ၿပီးေသသြားတာေပါ့"ဟူ၍ က်န္ခ်န္ေတြးခဲ့၏။သို႔ေသာ္,ကုေဖးကိုယ္တိုင္ေျပာေသာစကားကို ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္၊သူ႕နားသူပင္မယုံနိုင္။
"ငါ့အေဖကတကယ္ေခြးတိရစာၦန္ေကာင္။"
ကုေဖးက အလြန္တည္ၿငိမ္ေနသည့္အသံႏွင့္
ဆက္ေျပာလာသည္။
"ငါ, သူ ေသသြားဖို႔အၿမဲဆုေတာင္းခဲ့တယ္။
သူေသခဲ့ရင္ အားလုံးအဆုံးသတ္သြားလိမ့္
မယ္။တကယ္လို႔,ငါ့အေဖသာလီေပါင္ေကာ္
ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ငါ အခုလိုမ်ိဳးဆုေတာင္းမိမွာ မဟုတ္ဘူး။ "
ကုေဖးက ရယ္လိုက္၏။
"သူက လီေပါင္ေကာ္လိုေလာင္းကစားသမား
မဟုတ္ေပမယ့္၊ သူ႕လက္သီးကလီေပါင္ေကာ္
ထက္ပိုျပင္းတယ္။အဲ့အခ်ိန္က ငါ့အေမကသူ႕
ကို႐ုပ္ေခ်ာၿပီးၾကည့္ေကာင္းလို႔လက္ထပ္တာ။
သူ လက္ထပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ အႏွိပ္စက္ခံရ
တယ္။သူ အရက္မူးလာတဲ့ခ်ိန္တိုင္း ငါတို႔ကိုရိုက္တယ္။ငါ့အထင္,ငါ့အေဖကသူ႕ကိုယ္သူ ေဖာ္ရွိုးျပ
ခ်င္တဲ့အခါက်လက္သီးသုံးတဲ့လူပဲ။"
လီေပါင္ေကာ္ေျပာခဲ့သည့္စကားမ်ားကို က်န္ခ်န္
ျပန္စဥ္းစားလိုက္သည္။
"ငါလည္းလီေပါင္ေကာ္ေျပာျပထားလို႔ ၾကားဖူးတယ္။သူက ကုေျမာင္ကိုလည္းရိုက္တယ္ဆို။"
"အင္း။"
ကုေဖးကႏႈတ္ခမ္းဖိကိုက္လိုက္၏။ကနဦး၌
သူကတည္ၿငိမ္ေနေပမဲ့၊ကုေျမာင္အေၾကာင္း
ပါလာခ်ိန္တြင္ အမူအရာေျပာင္းသြားသည္။
"ကုေျမာင္က ေမြးကတည္းကတျခားကေလး
ေတြနဲ႕မတူဘူး။သူက အရက္ပဲ ေသာက္ေနလို႔
ဒီအေၾကာင္းေတြ မသိတာလည္းျဖစ္နိုင္တယ္
သူက စကားလည္လည္ဝယ္ဝယ္မေျပာနိုင္တဲ့ ကေလး၊ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေလ့လာသင္ယူ
နိုင္စြမ္းမရွိတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေမြးထား
ရတာ စိတ္ရႈပ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ထင္ေနတာ။"
ထိုစကားမ်ားကိုနားေထာင္ၿပီး က်န္ခ်န္
ေဒါသထြက္လာ၏။
"ဒါေၾကာင့္, သူက သူ႕ကို ရိုက္ခဲ့တာလား။"
"ဟုတ္တယ္။"
ကုေဖး၏မ်က္ႏွာက တစ္ဖက္လွည့္သြား၏။
"သူက သူ႕ကိုေဆာင့္ဆြဲၿပီးေတာ့အုတ္တံတိုင္း
ဆီပစ္ေပါက္ခဲ့တယ္။အဲ့ကိစၥျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္
ကုေျမာင္ကအခ်ိန္ၾကာတဲ့ထိစကားမေျပာနိုင္
ေတာ့ဘူး။"
"အဓိပၸါယ္မရွိတာ!။"
က်န္ခ်န္မွာေဒါသေၾကာင့္ ကုေဖး၏အေဖရဲ႕
အုတ္ဂူကိုတူးၿပီး သူ႕အေလာင္းကိုၾကာပြတ္နဲ႕
ရိုက္ခ်င္မိသည္။
ကုေဖးကအသံတိတ္သြား၏။သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံး
ဘီယာဗူးအလြတ္ကိုတိတ္တဆိတ္ေငးၾကည့္
ေနခဲ့ၾကသည္။
အခ်ိန္အနည္းကုန္သြားသည့္အခါ ကုေဖးက စကားဆက္ေျပာလာ၏။
"ငါ တျခားလူကိုသစ္ပင္နဲ႕ဝင္ေဆာင့္မိေအာင္ကိုင္ေပါက္တဲ့အက်င့္ကသူ႕ဆီကရတာေနမွာ။"
"အဓိပၸါယ္မရွိတာေတြမေျပာနဲ႕။"
ကုေဖးကေျပာသည္။
"ဘာလို႔ အသံက တျဖည္းျဖည္း ေလာင္႐ႊိအသံနဲ႕တူလာတာလဲ။"
"ဒါျဖင့္,ဘယ္သူအသံနဲ႕တူရမွာလဲ။ေလာင္လုလား။
ငါ့မွာ မင္းကိုေငါက္ဖို႔အားမရွိဘူး။"
က်န္ခ်န္ အုတ္နံရံကိုမွီၿပီး သက္ျပင္းခ်လိဳက္တယ္။
"ဒီၿမိဳ႕က ေသာက္စိတ္ရႈပ္စရာပဲ။"
"မင္းရဲ႕ေမြးစားမိဘကမင္းကိုအရိပ္အာဝါသေကာင္းေကာင္းေအာက္မွာရင္အုပ္မကြာထား
ၿပီးေမြးခဲ့တာထင္တယ္။အဲ့ဒါေၾကာင့္ ,မင္းက မီးေတာင္တစ္ခုလိုေဒါသေပါက္ကြဲေနတဲ့ခ်ိန္မွာေတာင္ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေတြးေတာနိုင္တယ္။"
"ေသခ်ာတာေပါ့။"
က်န္ခ်န္ တိုးဖြဖြေျပာလိုက္တယ္။ သူလည္း ထိုသို႔ေတြးမိသည္။
"လီေပါင္ေကာ္က ဘာလို႔ မင္း........ေမ့လိုက္ေတာ့။"
ကုေဖးက ေမးလာ၏။
"ငါက ငါအေဖကိုသတ္ခဲ့တယ္တဲ့လား။"
"အာ,"
ဤအေျခအေနမွာ ထိုေမးခြန္းကို ေမးတာက
မသင့္ေတာ္မွန္း က်န္ခ်န္ နားလည္သည္။
"စိတ္မပူနဲ႕။ငါလည္း သူေျပာတာကိုမယုံဘူး။ ငါ မေမးခဲ့ဘူးလို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ ။စိတ္ထဲထားမေနနဲ႕။"
ကုေဖးက ပန္းႏုေရာင္လက္ေခ်ာင္းႏွင့္သူ႕ကို ထိေတြ႕လာ၏။
"ကိစၥတိုင္းကို တစ္ေျဖာင့္တည္းမေတြးရဘူး။
အားလုံးကအမွန္ျဖစ္နိုင္သလို၊ေကာလာဟလ
လည္းရွိနိုင္တယ္။ငါတို႔ၿမိဳ႕မွာ ေကာလာဟလ
အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ငါအခ်ိန္အားတုန္း မင္းကို
အဲ့အေၾကာင္းေတြေျပာျပမယ္။"
"အင္း။"
က်န္ခ်န္ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
ကုေဖးက ေျပာလာသည္။
"ငါ့အေဖ ငါ့ကိုေရကန္နားဆြဲေခၚသြားတုန္းက
ငါတို႔ကိုျမင္လိုက္တဲ့သူရွိတယ္။အဲ့လူ ေရကန္
နားေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ငါ့အေဖကေရကန္ထဲ
မွာေသေနၿပီး၊ငါကေရကန္စပ္နားမွာမတ္တပ္
ရပ္ေနတာ။အဲ့ျမင္ကြင္းကလူသတ္မႈျမင္ကြင္း
နဲ႕တူသြားတယ္။ ငါက ေအာ္မငိုခဲ့တာ ေၾကာင့္ လူသတ္တရားခံ ျဖစ္လာတယ္။ အဲ့လူေတြက
ေျပာတာ , ငါ့ကို ဘယ္ေလာက္ ေတာင္မွ ရက္
စက္လိုက္သလဲတဲ့။ "
"တကယ္ဆို မင္းလည္းေၾကာက္ေနခဲ့တယ္
မလား။"
က်န္ခ်န္ တစ္ကိုယ္လုံးေအးစက္သြားခဲ့၏။
ထိုကဲသို႔ေသာျမင္ကြင္းကိုသူစိတ္ကူးႏွင့္ပင္
ပုံမေဖာ္ဝံ့ပါေပ။ထိုအခ်ိန္တုန္းက ကုေဖး၏
အသက္က ဘယ္ေလာက္ပဲရွိေသးလို႔လဲ ?
"ငါ မသိဘူး။ ေၾကာက္ရင္လည္း ေၾကာက္ခဲ့လိမ့္မယ္။"
ကုေဖးက ေနာက္ထပ္ စီးကရက္ တစ္လိပ္ကို မီးညွိေနသည္။
"ငါအခုေျပာျပမယ့္အေၾကာင္းက မင္းကို ေၾကာက္သြားေစလိမ့္မယ္။"
"ေျပာၾကည့္ေလ။ငါ့ကို ေၾကာက္ေအာင္လုပ္နိုင္တဲ့အေၾကာင္းေလး။"
"ငါ သူ႕ကိုမကယ္ခဲ့ဘူး။ေရကန္ကခဲေနၿပီး ဘယ္လိုေရကူးရမလဲဆိုတာ ငါမသိဘူး။"
ကုေဖးရဲ႕အသံက က်ယ္လာသည္။
"ဒါေပမယ့္,ငါ သူ႕ကိုေသေစခ်င္ခဲ့တယ္။ေရကန္ထဲ
မွာသူ႕႐ုန္းကန္မႈေတြတျဖည္းျဖည္းရပ္တန့္သြားတာကို ငါ မတ္တပ္ရပ္ၿပီးၾကည့္ေနတာ။ သူ ေရနစ္ေသသြားတာကို၊ ငါ ဒီအတိုင္းစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တာ။"
က်န္ခ်န္႐ုတ္တရက္အသက္ရႈမဝျဖစ္လာ၏။
သူ အသက္ျပင္းျပင္းရႈသြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ေပ။တစ္ခုခုကသူ႕ကို
ခ်ည္ထားသည့္အလားမြန္းၾကပ္ေန၏။
"အရမ္းေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္မလား။"
ကုေဖး၏အသံကတိုးသြားၿပီးတုန္လာသည္။
"ငါလည္းေၾကာက္တယ္။ငါ သူ႕ကိုကယ္လိုက္ရင္
သူ ငါ့ကိုသတ္မွာေၾကာက္တယ္။သူ အားေျမာင္နဲ႕အေမ့ကိုသတ္မွာကိုေၾကာက္လို႔၊ ငါ သူ႕ကိုမကယ္
ခဲ့ဘူး။သူတျဖည္းျဖည္းအသက္ရႈရပ္ၿပီးေသသြားတာကိုရပ္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ႏွစ္တိုင္း ,သူေသသြားတဲ့ရက္ေရာက္တိုင္း ငါ့ကိုယ္ငါ ဖုံးထားခဲ့တဲ့အလႊာကကြာက်လာၿပီး ငါ့ဘဝတေလွ်ာက္လုံးဒီအေၾကာက္တရားကေျပးမလြတ္ေျမာက္နိုင္သလိုမ်ိဳးအၿမဲခံစားရတယ္။ "
စီးကရက္ကိုင္ထားတဲ့ကုေဖးရဲ႕လက္သည္တုန္ယင္လာ၏။ ေလထဲမွာ ပ်ံ့လြင့္ေနသည့္ ေဆးလိပ္မီးခိုးေတြေတာင္အခ်င္းခ်င္းထိတ္လန့္ၿပီး တြန္းကန္ေန
သကဲ့သို႔ပင္။
"ကုေဖး,"
ကုေဖးဆီမွာအခုလိုေသြးပ်က္ဖြယ္ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ရွိေနခဲ့လိမ့္မယ္က်န္ခ်န္မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေပ။ မတုန္လႈပ္ေနတတ္ေသာကုေဖး၏ပုံစံကအခုကြဲျပားေန၏။အရာအားလုံးေၾကာက္ေနေသာသူတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳးသူ႕လက္ဖ်ားထိပ္ေလးသည္တုန္ယင္ေနၿပီး၊ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေသာ လူလိုမ်ိဳးလမ္းေပ်ာက္ေနလွ်က္။
"ကုေဖး။"
ကုေဖးက သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္လာသည္။
သူ မငိုခဲ့ဘူး။
ဘုရားသခင္ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ကုေဖးက သူ႕ကဲ့သို႔မိန္းကေလးသဖြယ္စိတ္လႈပ္ရွားလြယ္ၿပီးအငိုလြယ္တဲ့သူမဟုတ္မွန္းသိေနေသာ္လည္း သူ နည္းနည္းစိတ္ပူသြားခဲ့သည္။
ကုေဖး၏မ်က္လုံးမ်ားက သူ႕ဆီမွာ ရွိေနေသးေသာေၾကာင့္ က်န္ခ်န္ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိျဖစ္ေန၏။သူ လက္ျမႇောက္လိုက္ၿပီးခဏတုံ႕ဆိုင္းေနၿပီးေနာက္ ကုေဖး၏ပခုံးေပၚတြင္တင္၍ေပြ႕ဖက္လိုက္သည္။။
"ခ်န္ေကာ,မင္းကို ဖက္ထားေပးမယ္။"
ကုေဖးကမ႐ုန္းေပ။သူကက်န္ခ်န္ဒူးဆစ္ေပၚမွာေခါင္းတင္ထားၿပီးၿငိမ္သက္ေန၏။ ဒါေပါ့သူကတျခားလူနဲ႕မတူဘူး။ထိုအထိအေတြ႕ကသူ႕ကိုဓား
ႏွင့္ဆြလိုက္ရသည့္အလား က်န္ခ်န္ ခံစားလိုက္ရသည္။
"အမွန္တိုင္းေျပာရရင္,ငါ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိဘူး။"
က်န္ခ်န္သည္ သူမ်ားအားမႏွစ္သိမ့္ေပးတတ္ေခ်။
၎ကားသူႏွင္ရင္းႏွီးေသာကိစၥမဟုတ္သည့္အျပင္ ႏွိမ့္သိမ့္မႈေပးတတ္တဲ့လူလည္းမဟုတ္သူႏွင့္အရမ္းရင္းတဲ့ဖန္းက်ိကိုေတာင္ ႏွစ္သိမ့္ဖူးတာမဟုတ္ဘူး။ ဖန္းက်ိ၏ႏွလုံးသားသည္ဝမ္းနည္းစရာကိစၥရွိလာခဲ့လွ်င္ပင္
စားတယ္။ အီးပါမယ္။အိပ္ေရးဝလွ်င္ေပ်ာက္သြား၍ သူ ႏွစ္သိမ့္ေပးစရာေတာင္မလိုေခ်။ သူ လုပ္ေပးနိုင္ေသာအရာဟူ၍ ကုေဖး၏ေနာက္ေက်ာကိုအသာဖြဖြပုတ္ေပးၿပီးဖက္ထားေပးနိုင္႐ုံျဖစ္၏။
"မေၾကာက္နဲ႕ေတာ့။အားလုံးကၿပီးသြားပါၿပီ။ မင္းေၾကာက္တယ္ဆိုတာလည္းပုံမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္, အားလုံးအတိတ္မွာက်န္ခဲ့ၿပီ။"
ကုေဖးက သူ႕ဒူးေခါင္းေပၚမွာေခါင္းတင္ထားဆဲ
ျဖစ္ၿပီး တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္ေပ။
"ၿပီးေတာ့,"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုနီးနီးကပ္ကပ္ေပြ႕ဖက္ၿပီး သူ႕လက္ေမာင္းကိုဖြဖြပြတ္လိုက္တယ္။
"တစ္ခ်ိဳ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြကအေတြ႕အႀကဳံ
မ်ားတဲ့ သူ တစ္ေယာက္ကို စဥ္းစားသင့္တယ္
မလား။ငါ့အေမ.....ငါ့ေမြးစားအေမကလူတစ္
ေယာက္ရဲ႕ဘဝအေတြ႕အႀကဳံဆိုတာ ဆိုးဆိုးေကာင္းေကာင္းတန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ေျပာတယ္။"
ကုေဖးက ေခါင္းငုံ႕ထားလွ်က္ရွိသည္။
က်န္ခ်န္သည္ေျပာရမည့္စကားမ်ားစဥ္းစား
ရင္း စိုးရိမ္စိတ္ဝင္လာ၏။သူ႕ႏွစ္သိမ့္နိုင္စြမ္း
ေသာအရည္အခ်င္းက ႐ႊယ္ပါ့ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္
ျဖင့္မလိုက္ဖက္ေခ်။
က်န္ခ်န္သည္ေျပာစရာစကားမရွိ၍ကုေဖး၏
ေနာက္ေက်ာႏွင့္လက္ေမာင္းကိုခပ္ဖြဖြပုတ္၍
ကေလးဆန္သည့္ ႏွစ္သိမ္မႈစကားလုံးေတြကို
ေျပာလိုက္၏။
"အခုလုံၿခဳံသြားၿပီ။ လုံၿခဳံသြားပါၿပီ။မင္းမေၾကာက္ေတာ့ေအာင္၊ငါမင္းကိုဖက္ထားေပးမယ္........မင္းရဲ႕ေခါင္းကိုလည္းပုတ္ေပးမယ္။"
ကုေဖးက လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာၿပီး မ်က္ႏွာကိုတစ္ဖက္သို႔လွည့္သြား၏။
"မင္း......"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုဖ်တ္ခနဲၾကည့္လိုက္ေသာ္ျငား
အၾကည့္တစ္ခ်က္မွာ မွင္သက္သြားခဲ့သည္။
ကုေဖး၏ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မ်ားကေကြးေန၏။
သူကရယ္ေနခဲ့တာျဖစ္ သည္။က်န္ခ်န္သူ႕ကို
တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး အဆုတ္ထဲမွ ထြက္လာတဲ့
အသံႏွင့္ ေအာ္လိုက္တယ္။
"မင္း ေသာက္႐ူးလား!မင္း ရယ္ရဲေသးတယ္ေပါ့။"
"အာ,"
ကုေဖးက ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ေျပာလာသည္။
"ငါ အခုလိုကိုးရိုးကားယားနိုင္တဲ့ႏွစ္သိမ့္မႈကို
ပထမဆုံးႀကဳံဖူးတာမလို႔ပါ။ ငါ မရယ္ဘဲမေန
နိုင္ဘူး။ အစတုန္းက ငါ တကယ္ဝမ္းနည္းေနတာ......"
"မင္းပါးစပ္ကိုပိတ္ထား။"
က်န္ခ်န္ စိတ္တိုတိုႏွင့္ၾကမ္းျပင္ေပၚမွမတ္တပ္
ထရပ္လိုက္တယ္။
"မင္း ယုံယုံ,မယုံယုံ။ငါ မင္းကို အခုခ်က္ခ်င္း ဝမ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္သြားတဲ့အထိ ရိုက္ရဲတယ္။"
"မလုပ္ပါနဲ႕,မလုပ္ပါနဲ႕။"
ကုေဖးကမတ္တပ္ထရပ္လာၿပီးၾကမ္းျပင္မွာ ခ်ထားသည့္ ေလးခြကိုအေဝးကန္လိုက္သည္။
"ငါ မင္းကို စိတ္ပူေနတာ။ငါ အရမ္းစိုးရိမ္လို႔
မင္းေခါင္းကိုေတာင္ပုတ္ေပးတာ၊ မင္းလည္း
သိတယ္ မလား။ မင္းက ငါ့ကို ဟာသလုပ္ၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ငါ မင္းကို လက္ခုပ္တီး
ေပးရဦးမလား,ဟမ္။"
"ေက်းဇူး။"
"မလိုဘူး။ "
က်န္ခ်န္ ထိုစကားကိုအလိုအေလ်ာက္ေျပာ
လိုက္သည္။ သူ အသိစိတ္ျပန္ဝင္လာသည့္
အခါ သူစိတ္တိုရမွာကိုေတာင္ ပ်င္းလာ၏။
"မင္း အယုတ္တမာ!!"
"ဟုတ္တယ္။"
ကုေဖးက လက္တစ္ဖက္ကိုဆန့္ၿပီး သူပခုံးကို
လက္ညိုးႏွင့္ ဖြဖြခ်င္းပုတ္လာ၏။
က်န္ခ်န္စကားျပန္မပက္ေတာ့ပဲ၊သူ႕ပခုံးေပၚမွာရွိ
သည့္လက္ေခ်ာင္းကိုၾကည့္လိုက္တယ္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
ကုေဖးက အနားထိတိုးလာၿပီး သူ႕ကို ေပြ႕ဖက္လာသည္။
"ငါ တကယ္ေျပာတာ။"
ၿပိဳင္ပြဲေန႕တြင္ေအာင္ပြဲခံခဲ့ေသာေပြ႕ဖက္မႈမတူ
စြာပင္ကုေဖး၏ေပြ႕ဖက္မႈကတင္းက်ပ္ေန၏။ ဟုတ္တာေပါ့....သူ႕အလိုအေလ်ာက္ လက္တုံ႕
ျပန္တတ္တဲ့အက်င့္ေလးကအခုေပ်ာက္ကြယ္
ေနခဲ့သည္။
"ၿပီးေတာ့,"
ကုေဖး သူ႕ကိုေပြ႕ဖက္ထားရင္း သိမ္ေမြ႕ေသာအသံ
ျဖင့္ႏွင့္ဆက္ေျပာလာ၏။
"ငါ ေျပာတဲ့ 'ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္' ဆို တာကို
မင္းရဲ႕႐ႊယ္ပါ့ဦးေႏွာက္နဲ႕ေသခ်ာျပန္စဥ္းစား။
အၿငိဳးအေတးထဲမွာနစ္ျမႇုပ္မေနနဲ႕။ဦးေႏွာက္
ထဲမွာ ေသခ်ာေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားၿပီး နားလည္ေအာင္လုပ္။"
"ငါ့ရဲ႕နားလည္နိုင္စြမ္းလား.....ငါက အမွား
အမွန္မစဥ္းစားပဲရႈပ္ေအာင္လုပ္စရာလား။ "
ကုေဖးဆီမွေဖ်ာ့ေတာ့သာေဆး႐ြက္ႀကီးအနံ႕ကို
က်န္ခ်န္ခံစားမိသည္။ ေပြ႕ဖက္မႈကသက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္လာ၏။ဤေပြ႕ဖက္မႈက အတုအေယာင္..ဒါမွမဟုတ္အစစ္အမွန္လားသူ မသိဘူး။သို႔ေသာ္ သူ႕မွာ ကုေဖးကို တြန္းထုတ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵမ်ိဳးမရွိပါေခ်။
"မင္းက ငါ့ကို ေရကန္နားမွာ ျမင္ခဲ့တဲ့အတိုင္း မင္းကိုယ္မင္း ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္လို႔ ခံယူၿပီး တျခားသူငိုတာ၊ရယ္တာ၊ၿပီးေတာ့အတုံးအ႐ုံး ၿပိဳလဲသြားတာကိုၾကည့္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား။"
ကုေဖးက ရယ္လာသည္။
"ေကာင္းၿပီ။ငါ့ကိုယ္ငါပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္လို႔ သေဘာထားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္,မင္းကို ရယ္
စရာေကာင္းတယ္လို႔ ငါတစ္ခါမွမေတြးခဲ့ဘူး"
က်န္ခ်န္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
"ငါျဖစ္ေစခ်င္တာအဲ့ဒါပဲ။ရိုးသားမႈနဲ႕တစ္ခ်ိဳ႕
စကားေတြက ကိစၥတိုင္းကို ပိုေကာင္းေအာင္
လုပ္ေပးနိုင္တယ္။"
ကုေဖးကသူ႕ေနာက္ေက်ာကိုပုတ္ေပးၿပီးမွ သူ႕ကိုလႊတ္ေပးလာ၏။
"ငါ ဒီေန႕ မင္းလက္ထဲမွာေသၿပီလို႔ေတာင္
ထင္ေနတာ။
က်န္ခ်န္ သက္ျပင္းခ်လိဳက္တယ္။
"အဲ့ေလာက္ထိလည္းမျပင္းပါဘူး။ဒါေပမယ့္,
ငါ အခုစိုးရိမ္လာၿပီ။ ငါ ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီး
သိလိုက္ရလို႔ေနမယ္္။"
"စိတ္မပူနဲ႕။"
ကုေဖးကကင္မရာကိုကိုင္ၿပီးၾကည့္ေနသည္။
"မင္း အတြင္းခံေဘာင္းဘီတစ္ထည္တည္းနဲ႕ ရိုက္ထားတဲ့ပုံအမ်ားႀကီး ငါ့ဆီမွာရွိတယ္။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္
"ဘာေျပာလိုက္တယ္။"
"ငါ့မွာ မင္းရဲ႕ဓာတ္ပုံေတြရွိတယ္။အတြင္းခံေဘာင္း
ဘီတစ္ထည္တည္း ဝတ္ထားၿပီးရိုက္ထားတဲ့.........
ဓာတ္ပုံ......"
ကုေဖးက ကင္မရာကိုယမ္းျပလာသည္။
"မင္း မ်က္ႏွာလည္းပါတယ္။ပုံရိပ္ၾကည္ၿပီး ဘာ အစက္အေပ်ာက္မွမရွိဘူး။"
"မင္း အရွက္မရွိတဲ့ေခြးေကာင္။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို လက္ညိုးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး
ေတာ့ ဆူလိုက္တယ္။
"ငါ မင္းကိုမႏွစ္သိမ့္ေပးသင့္ဘူး။မင္းက လိင္
တူ စိတ္ဝင္စားတဲ့သူမွန္း.... မင္း အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြသိလား။"
ကုေဖးက ရယ္လာသည္။
"ငါရဲ႕ေဘးခုံကအတန္းေဖာ္ေတာ့ သိတယ္။"
က်န္ခ်န္ မ်က္ႏွာတည္ေအာင္ႀကိဳးစားေသာ္
လည္း က်ရႈံးသြားၿပီး ေအာ္ရယ္လိုက္သည္။
ကုေဖး ကင္မရာထဲမွာ သူအတြင္းေဘာင္းဘီ
တစ္ထည္တည္းဝတ္ၿပီး ရိုက္ထားတဲ့ဓာတ္ပုံ
ေတြရွိေနလည္းစိတ္မပူဘူး။အနည္းဆုံးေတာ့
သူကအတြင္းခံေဘာင္းဘီဝတ္ထား၏။ဘာမွ
မဝတ္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ သူ စိတ္ပူမိသည့္
ကိစၥမွာ....
ကုေဖးက ဆက္ေျပာသည္။
"ၿပီးေတာ့, မင္း ၾကက္ေပါက္ေလးလိုေျပးေနတဲ့ ဓာတ္ပုံလည္း ရွိတယ္။"
"အဲ့ပုံကို အခုခ်က္ခ်င္းဖ်က္ေပး။"
အမွန္ပဲ,သူ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ပဲ
ဝတ္ထားတဲ့ဓာတ္ပုံထက္ၾကက္ေပါက္စေလး
လိုေျပးေနေသာဓာတ္ပုံကို ပိုၿပီးစိုးရိမ္သည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒီဓာတ္ပုံကို ျမင္လွ်င္
သူအရွက္ကြဲေပလိမ့္မည္။
ကုေဖးက တဲ့တိုးေျပာလာ၏။
"ငါ ဖ်က္ေပးနိုင္တယ္။ဒါေပမယ့္,တနလၤာေန႕ assemblyမွာဖတ္ျပရမဲ့ အျပစ္သုံးသပ္စာကို
ေရးေပးရမယ္။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုကူကယ္ရာမဲ့စြာလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"အျပစ္သုံးသပ္စာေတာင္မေရးနိုင္ဘူးလား။ မင္းစရိုက္နဲ႕ဆိုရင္ ကေလးတည္းက အမ်ားႀကီး ေရးခဲ့
ရတာမဟုတ္လား။"
"ငါ မေရးခ်င္ဘူး။ အရင္က လီယန့္ျဖစ္ျဖစ္
တင္းက်ဴးရွင္းျဖစ္ျဖစ္အကူအညီေတာင္းၿပီး
ေရးခိုင္းလိုက္တာ။သူတို႔ေရးၿပီးရင္ ငါ့လက္ထဲ စာ႐ြက္ေရာက္လာတယ္။"
က်န္ခ်န္ ဖန္ခြက္ထဲသို႔ေရထည့္ၿပီး တစ္ငုံေမာ့ေသာက္လိုက္တယ္။
"ေအး........ငါ မင္းကို အရမ္းေလးစားတယ္။
အျပစ္သုံးသပ္စာေတာင္ မင္းက အခုလိုမ်ိဳး
မဆင္မျခင္လုပ္ေနတာ။ တကၠသိုလ္ ဝင္ခြင့္
စာေမးပြဲမွာဘယ္လိုလုပ္မလဲ။"
"ေလွ်ာက္ေတြးေနျပန္ၿပီ။တစ္ႏွစ္ေတာင္က်န္ေသးတယ္။ငါ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲကိုမစဥ္းစား
ဘူး။ေအာင္လက္မွတ္ရရင္ေတာ္ၿပီ"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္တယ္။
"နည္းပညာေက်ာင္းတစ္ခုခုမွာပညာေလ့လာတာက မင္းအတြက္ပိုအက်ိဳးရွိတယ္။အနည္းဆုံးေတာ့,
နယ္ပယ္ တစ္ခုခုမွာ အရည္အခ်င္း ရွိထားသင့္တယ္။ "
"ငါ့မွာ ရွိၿပီးသား။"
ကုေဖးက လက္ထဲမွကင္မရာကိုလႈပ္ယမ္းေန
၏။သူက တစ္ခုခုေတြးမိသြားဟန္ျဖင့္ၿပဳံးလာ
သည္။
"အလယ္တန္းေက်ာင္းသားအ႐ြယ္တုန္းကတကၠသိုလ္တက္ဖို႔အေတြးရွိတယ္။ ေနာက္
ေတာ့ သိပ္အဓိပၸာယ္မရွိဘူးလို႔ထင္လို႔။"
က်န္ခ်န္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္တယ္။ ကုေဖးက
ထိုကဲ့သို႔အဓိပၸါယ္မရွိဘူးလို႔ တကယ္ေတြးေန
တာမဟုတ္မွန္း သူသိ၏။ သူ႕အိမ္အေျခအေန
ကိုထည့္စဥ္းစားလွ်င္အေဝးမွာေက်ာင္းတက္
ဖို႔ျဖစ္နိုင္ေခ်မရွိပါေခ်။ ဤၿမိဳ႕အနီးတစ္ဝိုက္
မွလည္းနာမည္ႀကီးတကၠသိုလ္ေကာင္ေကာင္း
ရွိမယ့္ပုံလည္းမေပၚေပ။
ကုေဖးက ဆက္ေျပာလာ၏။
"မင္းကေတာ့နာမည္ႀကီးတကၠသိုလ္မွာဝင္ခြင့္
ရေလာက္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ စီက်ဳံး ေက်ာင္းလို
ခ်ာတူးလန္ေနတဲ့ ေက်ာင္းမွာႏွစ္ႏွစ္တက္တာ
က မင္းကိုဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားအက်ိဳးသက္ေရာက္
ျဖစ္ေစလား။"
"မျဖစ္ဘူး။ "
က်န္ခ်န္ ေရခြက္ကိုျပန္ခ်လိဳက္တယ္။
"ပုံႏွိပ္ထဲကသင္ရိုးလည္းကိစၥမရွိဘူး။အဲ့ပုံႏွိပ္ကိုသင္ေပးတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ငါ့အတြက္ျပသာနာမရွိဘူး။ "
ကုေဖးက သူ႕ကိုလက္မေထာင္ျပ၏။
"တကယ္ေတာ့, ငါက ငါ့အေမ ကို ဆန့္က်င္ေနတာ......ငါ့ေမြးစားအေမကို။"
က်န္ခ်န္မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္တယ္။သူမက
ဒီအေၾကာင္းကို သိလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
"ငါကတစ္စုံတစ္ေယာက္အတိုင္း ဒီၿမိဳ႕မွာေနၿပီး၊
ပုတ္သိုးေဆြးျမည့္သြားမဲ့လူမဟုတ္ဘူး။ ဒီၿမိဳ႕ကအေဝးဆုံးကိုငါထြက္သြားခ်င္တယ္။"
"မင္းေျပာတာမွန္တယ္။"
ကုေဖးကအေညာင္းဆန့္လိုက္သည္။
"ဒီလိုခ်ာတူးလံေနတဲ့ၿမိဳ႕မွာ ဘယ္သူမွ မေနခ်င္ဘူး။"
.......

Photo crd to English Translators❤